Deel 10: laatste kans
Hij bleek me niet gezien te hebben. Ik wist niet of dat nu goed of slecht was, het juiste moment was het in ieder geval nog niet.
Iedereen ging zitten en de ceremonie begon. Na al dat gebruikelijke gedoe werden de ringen naar voren gebracht.
Crystelle pakte de ring zo snel mogelijk en deed hem rond Julian's vinger, waarna hij hetzelfde deed.
Ik liet heel de ceremonie aan me voorbijgaan. Uiteindelijk kusten ze, een snelle, vluchtige kus. Zo'n kus die je verplicht een zatte nonkel of tante moet geven bij het zoenmoment op nieuwjaar.
Hij hield echt niet van de vrouw.
Iedereen ging zitten en de ceremonie begon. Na al dat gebruikelijke gedoe werden de ringen naar voren gebracht.
Crystelle pakte de ring zo snel mogelijk en deed hem rond Julian's vinger, waarna hij hetzelfde deed.
Ik liet heel de ceremonie aan me voorbijgaan. Uiteindelijk kusten ze, een snelle, vluchtige kus. Zo'n kus die je verplicht een zatte nonkel of tante moet geven bij het zoenmoment op nieuwjaar.
Hij hield echt niet van de vrouw.
Ik besloot niet langer te wachten. Ik zou het nu moeten doen, nu zou ik het hem moeten zeggen. Iets te laat, weliswaar. Ze waren al ongeveer man en vrouw.
Nog maar eens een reden waarom ik niet langer kon wachten. Ik schoot van mijn stoel en wandelde voorzichtig in de gladde sneeuw naar het verhoog waar Julian en Crystelle juist van plan waren af te stappen, om de taart aan te snijden.
Of hij negeerde me volledig, of hij was blind. Ik had gehoopt dat hij me zelf zou zien om te vragen wat ik er deed zodat ik zelf nog even kon nadenken wat te zeggen.
Dat gebeurde dus niet. Ik bleef daar nog een vijftal seconden bijna onopmerkbaar staan, tot het me eindelijk lukte iets te zeggen.
"Julian...Ik...Sorry", zei ik. Het lukte me niet om de juiste woorden te vinden. Ik wist gewoon helemaal niet wat te zeggen, we zijn allebei in de fout geweest, toch?
Julian had me ondertussen opgemerkt en keek me vragend aan. Crystelle was in ieder geval niet blij met mijn plotse aanwezigheid en schonk me een onderzoekende blik toe. "Dit is ze dus", zag ik haar zo denken.
Mijn gedachten werden onderbroken door Julian die plots mijn naam zei. "Wat doe jij hier?"
"Ik...Ik hou van je. Ik weet dat het daarvoor misschien te laat is en dat ik je een paar maanden geleden anders deed vermoeden, maar ik weet dat jij ook nog steeds smoorverliefd bent op mij. Van mij en niet van Crystelle", ze keek me scherp aan,
"Dat zie ik. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet zeggen, maar..." Toen werd ik totaal onverwacht onderbroken.
"Het is inderdaad te laat. Ik heb je toen alles opbiecht maar je stuurde me alsnog de deur uit, dat raakte me. Ik begrijp je niet, toen was je woedend op me en nu ga je bij me gaan smeken...Ik begrijp het niet."
Nog maar eens een reden waarom ik niet langer kon wachten. Ik schoot van mijn stoel en wandelde voorzichtig in de gladde sneeuw naar het verhoog waar Julian en Crystelle juist van plan waren af te stappen, om de taart aan te snijden.
Of hij negeerde me volledig, of hij was blind. Ik had gehoopt dat hij me zelf zou zien om te vragen wat ik er deed zodat ik zelf nog even kon nadenken wat te zeggen.
Dat gebeurde dus niet. Ik bleef daar nog een vijftal seconden bijna onopmerkbaar staan, tot het me eindelijk lukte iets te zeggen.
"Julian...Ik...Sorry", zei ik. Het lukte me niet om de juiste woorden te vinden. Ik wist gewoon helemaal niet wat te zeggen, we zijn allebei in de fout geweest, toch?
Julian had me ondertussen opgemerkt en keek me vragend aan. Crystelle was in ieder geval niet blij met mijn plotse aanwezigheid en schonk me een onderzoekende blik toe. "Dit is ze dus", zag ik haar zo denken.
Mijn gedachten werden onderbroken door Julian die plots mijn naam zei. "Wat doe jij hier?"
"Ik...Ik hou van je. Ik weet dat het daarvoor misschien te laat is en dat ik je een paar maanden geleden anders deed vermoeden, maar ik weet dat jij ook nog steeds smoorverliefd bent op mij. Van mij en niet van Crystelle", ze keek me scherp aan,
"Dat zie ik. Ik weet niet hoe ik het allemaal moet zeggen, maar..." Toen werd ik totaal onverwacht onderbroken.
"Het is inderdaad te laat. Ik heb je toen alles opbiecht maar je stuurde me alsnog de deur uit, dat raakte me. Ik begrijp je niet, toen was je woedend op me en nu ga je bij me gaan smeken...Ik begrijp het niet."
Dat meende hij niet. Dat kon hij niet menen. Hij wist beter dan dat. Ik hield van hem, hij van mij en ik was allesbehalve de enige die domme dingen heeft gedaan.
Ik had gehoopt dat we het als normale, volwassen mensen hadden kunnen oplossen. Bij deze was het dus bevestigd dat dat niet kon. Hij wou gewoon nog steeds de brave Julian zijn, de saaie Julian die zichzelf niet durft te zijn. Alleen die gedachten zorgden er al voor dat ik simpelweg woedend was. De tikkende tijdbom in me stond op het punt om te ontploffen. Voordien had ik niet geweten wat te zeggen, maar nu wist ik het maar al te goed en niks of niemand ging me tegenhouden om dat te vertellen.
"Hou daar mee op! Doen alsof je niet meer van je houdt! Doen alsof er nooit iets gebeurd is! Ik heb je gehoord. Ik heb gehoord hoe je nog tien minuten voor mijn deur stond, wachten op die extra duw die je deur zou doen openzwaaien en een passionele kus op mijn lippen zou doen duwen, een kus van van echte liefde. Ik hou ook van jou. Toen wou ik daar niet aan toegeven maar nu wel, ik weet dat jij hetzelfde voelt. Ik zie het. Wees gewoon niet de lafaard die zichzelf tegenhoud de sprong te wagen. Dit is je laatste kans."
Ik had gehoopt dat we het als normale, volwassen mensen hadden kunnen oplossen. Bij deze was het dus bevestigd dat dat niet kon. Hij wou gewoon nog steeds de brave Julian zijn, de saaie Julian die zichzelf niet durft te zijn. Alleen die gedachten zorgden er al voor dat ik simpelweg woedend was. De tikkende tijdbom in me stond op het punt om te ontploffen. Voordien had ik niet geweten wat te zeggen, maar nu wist ik het maar al te goed en niks of niemand ging me tegenhouden om dat te vertellen.
"Hou daar mee op! Doen alsof je niet meer van je houdt! Doen alsof er nooit iets gebeurd is! Ik heb je gehoord. Ik heb gehoord hoe je nog tien minuten voor mijn deur stond, wachten op die extra duw die je deur zou doen openzwaaien en een passionele kus op mijn lippen zou doen duwen, een kus van van echte liefde. Ik hou ook van jou. Toen wou ik daar niet aan toegeven maar nu wel, ik weet dat jij hetzelfde voelt. Ik zie het. Wees gewoon niet de lafaard die zichzelf tegenhoud de sprong te wagen. Dit is je laatste kans."
Mijn uitval bleek resultaat te hebben gehad. Julian was helemaal ondersteboven van wat ik had gezegd en ik had het gevoel dat het eindelijk wat effect zou hebben. Althans, dat dacht ik de eerste paar seconden na ik "Dit is je laatste kans" gezegd had.
Ik wachtte, wachtte en wachtte, maar hij bleef gewoon roerloos en zonder enige emotie te vertonen staan.
Daarmee wist ik genoeg. Ik pakte Millard van de grond en beval Aoife me te volgen.
Het meisje dacht er anders over. Ze liep naar haar papa die nog steeds verward op het verhoog stond. Hij keek vreemd op naar zijn dochter, de laatste keer dat hij haar zag was ze nog een pak kleiner. "Ga terug naar mama", beval ook hij haar.
"Aoife, ga terug..."
Ik wachtte, wachtte en wachtte, maar hij bleef gewoon roerloos en zonder enige emotie te vertonen staan.
Daarmee wist ik genoeg. Ik pakte Millard van de grond en beval Aoife me te volgen.
Het meisje dacht er anders over. Ze liep naar haar papa die nog steeds verward op het verhoog stond. Hij keek vreemd op naar zijn dochter, de laatste keer dat hij haar zag was ze nog een pak kleiner. "Ga terug naar mama", beval ook hij haar.
"Aoife, ga terug..."
Dat kleine koppigaardje bleef gewoon staan, net zoals ze enkele dagen voordien bij mij had gedaan. Julian vertelde haar nog een paar keer me gewoon te volgen en hem achter zich te laten, maar mijn kleine meid bleef resoluut staan. Ze ging niet weggaan. Niet voordat mama en papa terug samen waren.
Toen ontplofte ook haar bom. "Nee! Nee, ik ga niet terug! Niet voordat jij tegen mama zegt dat je van haar houdt. De waarheid, niet voordat je stopt je te gedragen als een klein kind. Het klein kind dat ik hoor te zijn, de enige hier die er in slaagt na te denken",
Julian had deze tweede aanval helemaal niet verwacht, en al zeker niet van Aoife waar ik enorm trots op was. Ze gaf hem zelfs niet de tijd om zich te excuseren, ze deed exact hetzelfde als ze bij mij had gedaan. "Waarom moeten jullie alles zo moeilijk maken? Mama houdt van jou. Jij houdt van mama. Jij houdt niet van Crystelle. Jij wilt bij mij en Millard zijn. Jullie denken dat het moeilijk is maar het is enorm simpel!"
Toen ontplofte ook haar bom. "Nee! Nee, ik ga niet terug! Niet voordat jij tegen mama zegt dat je van haar houdt. De waarheid, niet voordat je stopt je te gedragen als een klein kind. Het klein kind dat ik hoor te zijn, de enige hier die er in slaagt na te denken",
Julian had deze tweede aanval helemaal niet verwacht, en al zeker niet van Aoife waar ik enorm trots op was. Ze gaf hem zelfs niet de tijd om zich te excuseren, ze deed exact hetzelfde als ze bij mij had gedaan. "Waarom moeten jullie alles zo moeilijk maken? Mama houdt van jou. Jij houdt van mama. Jij houdt niet van Crystelle. Jij wilt bij mij en Millard zijn. Jullie denken dat het moeilijk is maar het is enorm simpel!"
Zowel ik als Julian waren verbluft. Ik wist dat ze dapper was, ik wist dat ze slim was, en ik wist dat ze gelijk had. Het kwam als een verwachtte verassing wanneer ze ook nog eens over zichzelf begon te praten, en hoe zij zich hierbij voelde: slecht.
"Het is echt niet meer leuk. Al sinds mijn geboorte zie ik hoe jullie continu ruzie maken, elkaar negeren en elkaar bedriegen, op meerdere manieren. Nooit waren jullie eerlijk, niet tegen jullie zelf, niet tegen elkaar, en niet tegen mij. Als baby had ik er helemaal niks van door, maar naarmate ik ouder werd ben ik echt dingen beginnen zien en opmerken. Nu pas ken ik de betekenis van al die dingen en ik vind ze verschrikkelijk. Dus ga naar mama en trouw met haar. Dat is een bevel....Doe het tenminste voor mij, alsjeblieft?"
"Het is echt niet meer leuk. Al sinds mijn geboorte zie ik hoe jullie continu ruzie maken, elkaar negeren en elkaar bedriegen, op meerdere manieren. Nooit waren jullie eerlijk, niet tegen jullie zelf, niet tegen elkaar, en niet tegen mij. Als baby had ik er helemaal niks van door, maar naarmate ik ouder werd ben ik echt dingen beginnen zien en opmerken. Nu pas ken ik de betekenis van al die dingen en ik vind ze verschrikkelijk. Dus ga naar mama en trouw met haar. Dat is een bevel....Doe het tenminste voor mij, alsjeblieft?"
Aoife's woorden hadden de boel doen ontploffen. Elizabeth gooide haar zoon voortdurend kwade blikken toe, bij elk woord dat ik of Aoife hadden gezegd. Crystelle stond aan de grond genageld onder de bruiloftsboog te snikken en de weinige gasten die waren komen opdagen stonden een eindje verder sneeuwmannen te maken omdat ze geen zin hadden om verder het drama te volgen.
Het was een complete chaos. De persoon die nog het meest verward was van al was overduidelijk Julian. Ik wist het antwoord, het was gewoon het wachten op de bevestiging die het afschuwelijk maakte en het duurde me te lang. Ik was het beu, ik was het beu om te wachten en ik besloot dat als hij nu niet als een schoothondje achter me aan zou rennen hij zijn laatste kans vergooid had.
Nogmaals beval ik Aoife en Millard mee te komen, deze keer had ook Aoife de hopeloze situatie opgemerkt en ze was me gewoon gevolgd.
Het was een complete chaos. De persoon die nog het meest verward was van al was overduidelijk Julian. Ik wist het antwoord, het was gewoon het wachten op de bevestiging die het afschuwelijk maakte en het duurde me te lang. Ik was het beu, ik was het beu om te wachten en ik besloot dat als hij nu niet als een schoothondje achter me aan zou rennen hij zijn laatste kans vergooid had.
Nogmaals beval ik Aoife en Millard mee te komen, deze keer had ook Aoife de hopeloze situatie opgemerkt en ze was me gewoon gevolgd.
Ik hoorde hem mijn naam roepen. Een keer, twee keer, drie keer. Tussendoor bood hij zijn excuses aan aan Crystelle. Ik hoorde hem niet, hij was te ver weg. Ik voelde het alleen maar. Ik voelde hoe mijn hart warmer werd ik tranen in mijn ogen kreeg wanneer hij ook nog eens een megafoon pakte en voor heel het dorp bekend maakte dat Crystelle en Julian verleden tijd was en hij van me hield.
Hier had ik op gewacht. Een bewijs, een overtuiging. Geen vage sorry's maar oprechte excuses. Ik ben de tel kwijt geraakt bij de duizendste 'vergeef me' en vijfduizendste 'ik hou van je'.
Ik weet alleen maar dat hij het oprecht meende. Ik besefte maar al te goed hoe vermoeiend dit voor hem was en hoe hard hij zich schaamde. Ik zag hoe Elizabeth er in slaagde een kwade en doodongelukkige Crystelle te troosten en toen met haar soort van ex-schoondochter weg reed, haar zoon geen blik waardig gunnend.
Hier had ik op gewacht. Een bewijs, een overtuiging. Geen vage sorry's maar oprechte excuses. Ik ben de tel kwijt geraakt bij de duizendste 'vergeef me' en vijfduizendste 'ik hou van je'.
Ik weet alleen maar dat hij het oprecht meende. Ik besefte maar al te goed hoe vermoeiend dit voor hem was en hoe hard hij zich schaamde. Ik zag hoe Elizabeth er in slaagde een kwade en doodongelukkige Crystelle te troosten en toen met haar soort van ex-schoondochter weg reed, haar zoon geen blik waardig gunnend.
In een vloeiende beweging pakte ik die stomme megafoon af, gooide ik het ding op de grond, duwde ik hem van het kistje waar hij was op gaan staan en sloeg ik mijn armen om hem heen.
Het was zalig. De voorbije paar jaar had ik van dit moment al dan niet bewust gedroomd, en nu was het eindelijk zover. Ik genoot ervan om zijn armen om me heen te voelen en zo dicht bij hem te zijn dat ik zijn hard hoorde kloppen. Wanneer hij uiteindelijk ook zijn armen om mij heen sloeg en me vastpakte, kon dat moment niet meer stuk. We waren terug samen, ik, hij. Julian en Josine.
Het was zalig. De voorbije paar jaar had ik van dit moment al dan niet bewust gedroomd, en nu was het eindelijk zover. Ik genoot ervan om zijn armen om me heen te voelen en zo dicht bij hem te zijn dat ik zijn hard hoorde kloppen. Wanneer hij uiteindelijk ook zijn armen om mij heen sloeg en me vastpakte, kon dat moment niet meer stuk. We waren terug samen, ik, hij. Julian en Josine.
Het intense moment dat we toen deelden leek eindeloos te duren. Ik had het zo gemist en kon daar wel eeuwig blijven staan, met alleen maar hem bij me die me ononderbroken vurige kussen schenkt.
Aan alle mooie liedjes komt een eind. De zon ging al onder en ik besefte hoeveel invloed de zonnestralen hadden gehad op de temperatuur gedurende de dag.
"Het wordt tijd om naar huis te gaan", fluisterde ik. Ik keek achter me en zag hoe Aoife ondertussen terug haar jas aangetrokken en kiekeboe zat te spelen met haar broertje.
Julian knikte zacht. "Inderdaad."
Aan alle mooie liedjes komt een eind. De zon ging al onder en ik besefte hoeveel invloed de zonnestralen hadden gehad op de temperatuur gedurende de dag.
"Het wordt tijd om naar huis te gaan", fluisterde ik. Ik keek achter me en zag hoe Aoife ondertussen terug haar jas aangetrokken en kiekeboe zat te spelen met haar broertje.
Julian knikte zacht. "Inderdaad."
We stapten in de auto en gingen naar huis. Daar vervolgde zich een oud, lang vergeten leven. Een leven dat ik en Julian deelden toen we elkaar nog maar pas kenden, al bijna acht jaar geleden.
Officieel was hij met Crystelle getrouwd. Gelukkig deed zijn niet moeilijk en hun scheiding was snel achter de rug.
Een maand later vroeg hij me ten huwelijk, ik twijfelde geen seconde. Ik kon simpelweg geen nee zeggen en zag ook niet in waarom ik het überhaupt zou doen. Ik zei dus ja, en niet veel later gaven we elkaar het jawoord.
Officieel was hij met Crystelle getrouwd. Gelukkig deed zijn niet moeilijk en hun scheiding was snel achter de rug.
Een maand later vroeg hij me ten huwelijk, ik twijfelde geen seconde. Ik kon simpelweg geen nee zeggen en zag ook niet in waarom ik het überhaupt zou doen. Ik zei dus ja, en niet veel later gaven we elkaar het jawoord.
Met Aoife ging het ook goed. Ze was dolgelukkig dat haar ouders eindelijk terug samen waren en waarschijnlijk ook samen gingen blijven. Een kind lijdt daar onder.
Voordien had ze voortdurend lopen piekeren, de tijd die ze daaraan had besteed gebruikte ze nu voor hobby's. We kochten een labosetje voor haar waar een slimme meid als zij vaak gebruik van maakte. Het kon haar niks schelen dat er af en toe een brouwsel in haar gezicht ontplofte.
Voordien had ze voortdurend lopen piekeren, de tijd die ze daaraan had besteed gebruikte ze nu voor hobby's. We kochten een labosetje voor haar waar een slimme meid als zij vaak gebruik van maakte. Het kon haar niks schelen dat er af en toe een brouwsel in haar gezicht ontplofte.
Toen was ik terug zwanger. Na een beetje rekenwerk kwam ik erachter dat onze huwelijksnacht dat had veroorzaakt...
Wanneer ik jong was had ik nooit gedroomd over een gezin, ik wou dingen beleven. Nu was ik 32 en ik was dolgelukkig om het feit dat ik eindelijk gewoon samen kon zijn met de man van mijn dromen, een man die voor de eerste keer de geboorte van een kind van hem deftig zou meemaken.
Van Aoife had hij niet af geweten toen ze nog in mijn buik zat en Millard had hij nooit mogen zien. Nu zag hij hoe mijn buik alsmaar dikker en dikker leek te worden en was de meest toegewijde vader ooit. We waren eindelijk een echt gezin, hij als overbezorgde vader die de hele tijd oplette dat ik niks 'gevaarlijk' deed dat de baby zou kunnen beschadigen en ik als voor de derde keer toekomstige moeder die voortdurend klaagde dat ze rugpijn had.
Mama, papa, twee opgroeiende kinderen en een derde onderweg. Een doodnormaal en onbezorgd gezin waren we niet, we hadden zo onze sociale problemen in het dorp, maar ons geluk kon niet op.
Wanneer ik jong was had ik nooit gedroomd over een gezin, ik wou dingen beleven. Nu was ik 32 en ik was dolgelukkig om het feit dat ik eindelijk gewoon samen kon zijn met de man van mijn dromen, een man die voor de eerste keer de geboorte van een kind van hem deftig zou meemaken.
Van Aoife had hij niet af geweten toen ze nog in mijn buik zat en Millard had hij nooit mogen zien. Nu zag hij hoe mijn buik alsmaar dikker en dikker leek te worden en was de meest toegewijde vader ooit. We waren eindelijk een echt gezin, hij als overbezorgde vader die de hele tijd oplette dat ik niks 'gevaarlijk' deed dat de baby zou kunnen beschadigen en ik als voor de derde keer toekomstige moeder die voortdurend klaagde dat ze rugpijn had.
Mama, papa, twee opgroeiende kinderen en een derde onderweg. Een doodnormaal en onbezorgd gezin waren we niet, we hadden zo onze sociale problemen in het dorp, maar ons geluk kon niet op.