Deel 1: De kleptomane
Josine Planet, 25 jaar oud, de oudste van zes kinderen maar daarmee niet de wijste.
Mijn broer Remi hing ergens rond, mijn zus Joanne had een huisje aan de rand van het dorp waar we leven - Moonlight Falls -
mijn jongere zus Lena had van mama en papa een schattig 'poppenhuis' gekregen waarin ze elke dag kon schilderen,
halfzus Liviya zat op de universiteit voor haar graad in communicatie en diens tweelingzus en mijn halfzusje Lemony reisde de wereld rond - en ik, Josine Planet, was 25 jaar oud, had geen job, had op het randje de middelbare school voltooid en woonde nog bij mijn ouders.
Ze hadden me al zo vaak tot een test van de universiteit verplicht, maar het hielp niet. Ik was nu eenmaal niet zo talentvol als mijn broer en zussen.
Al moet ik toegeven dat ik bij de vijfde keer al expres foute en belachelijke antwoorden begon op te schrijven.
'Talenten'? Wel, de Macduffs hebben nooit doorgehad dat ik dat zeteltje had gepikt.
Maar stelen was en is nu eenmaal geen talent, dat besefte ik maar al te goed.
Mijn broer Remi hing ergens rond, mijn zus Joanne had een huisje aan de rand van het dorp waar we leven - Moonlight Falls -
mijn jongere zus Lena had van mama en papa een schattig 'poppenhuis' gekregen waarin ze elke dag kon schilderen,
halfzus Liviya zat op de universiteit voor haar graad in communicatie en diens tweelingzus en mijn halfzusje Lemony reisde de wereld rond - en ik, Josine Planet, was 25 jaar oud, had geen job, had op het randje de middelbare school voltooid en woonde nog bij mijn ouders.
Ze hadden me al zo vaak tot een test van de universiteit verplicht, maar het hielp niet. Ik was nu eenmaal niet zo talentvol als mijn broer en zussen.
Al moet ik toegeven dat ik bij de vijfde keer al expres foute en belachelijke antwoorden begon op te schrijven.
'Talenten'? Wel, de Macduffs hebben nooit doorgehad dat ik dat zeteltje had gepikt.
Maar stelen was en is nu eenmaal geen talent, dat besefte ik maar al te goed.
Waarom ik het precies deed, wist ik al helemaal niet. De spullen had ik toch aangezien ik een rijkeluiskind was.
Waarom dan wel? De adrenalinekick als ik bijna betrapt word? Om de rijken hun spullen af te pakken en aan de armen te geven zoals Robin hood? Allemaal onnozelheid. Ik zag stelen niet als een nare eigenschap of een verplichting. Ik zag het als een levensstijl, een levenslange drang; zoals iedereen - inclusief mezelf - de drang heeft om te eten, had ik ook de drang om te stelen.
Voor mij was het een hobby als een ander en ik deed het dan ook met plezier. Ik zag het niet als een misdaad en last van een slecht geweten had ik dan ook nooit. Moorden, dat was slecht. Stelen? Helemaal niet.
Die avond waren het de Ivy's. Een rijke familie en ik gokte dat ze zo ongeveer het grootste huis van heel Moonlight Falls hadden.
Een mooi, kleurrijk huis, het belangrijkste: vol dure spullen.
Onwennig wandelde ik de trap op, naar de voordeur. Vervolgens belde ik aan en zei ik meteen mijn op voorhand verzonnen excuus:
"Mag ik hier even naar binnen? Ik ben zojuist in de sneeuw uitgegleden en heb het momenteel te koud om verder te wandelen."
In de zomer zei ik dan iets vaags over de warmte, in de herfst en lente over schuilen voor de regen.
Hoe ze erin bleven trappen, wist ik ook niet.
Waarom dan wel? De adrenalinekick als ik bijna betrapt word? Om de rijken hun spullen af te pakken en aan de armen te geven zoals Robin hood? Allemaal onnozelheid. Ik zag stelen niet als een nare eigenschap of een verplichting. Ik zag het als een levensstijl, een levenslange drang; zoals iedereen - inclusief mezelf - de drang heeft om te eten, had ik ook de drang om te stelen.
Voor mij was het een hobby als een ander en ik deed het dan ook met plezier. Ik zag het niet als een misdaad en last van een slecht geweten had ik dan ook nooit. Moorden, dat was slecht. Stelen? Helemaal niet.
Die avond waren het de Ivy's. Een rijke familie en ik gokte dat ze zo ongeveer het grootste huis van heel Moonlight Falls hadden.
Een mooi, kleurrijk huis, het belangrijkste: vol dure spullen.
Onwennig wandelde ik de trap op, naar de voordeur. Vervolgens belde ik aan en zei ik meteen mijn op voorhand verzonnen excuus:
"Mag ik hier even naar binnen? Ik ben zojuist in de sneeuw uitgegleden en heb het momenteel te koud om verder te wandelen."
In de zomer zei ik dan iets vaags over de warmte, in de herfst en lente over schuilen voor de regen.
Hoe ze erin bleven trappen, wist ik ook niet.
Ze lieten me - een knappe, jonge vrouw - meteen binnen en zeiden dat ik me wel wat mocht opwarmen aan het brandende haardvuur.
Dat deed ik niet, ik ging gewoon de eerste kamer binnen die ik tegenkom en keek op mijn hoede en uiterst voorzichtig rond als iemand met smetvrees op een Thaise markt.
Die smetvrees en die Thaise markt verdween snel en ik liet mijn vingers over de peperdure sofa's en stoelen glijden.
Het was een woonkamer, waar ze er denk ik nog zo'n vijf van hadden.
Tussendoor trok ik snel mijn jas uit en en deed ik mijn haar in een vreemde palmboomstaart, het was hier inderdaad warm.
Ik keek nog wat rond en de beslissing kwam snel: ik koos een zacht, geel exemplaar uit.
Dat deed ik niet, ik ging gewoon de eerste kamer binnen die ik tegenkom en keek op mijn hoede en uiterst voorzichtig rond als iemand met smetvrees op een Thaise markt.
Die smetvrees en die Thaise markt verdween snel en ik liet mijn vingers over de peperdure sofa's en stoelen glijden.
Het was een woonkamer, waar ze er denk ik nog zo'n vijf van hadden.
Tussendoor trok ik snel mijn jas uit en en deed ik mijn haar in een vreemde palmboomstaart, het was hier inderdaad warm.
Ik keek nog wat rond en de beslissing kwam snel: ik koos een zacht, geel exemplaar uit.
Daarna besloot ik dat ik vandaag al genoeg spulletjes had meegenomen uit andermans huis en stortte ik me op hun schaaktafel.
Gelukkig voor hen - en ongelukkig voor mij - was dat een kotslelijk ding en bedacht ik me niet.
Maar het was wel leuk, dat schaken, alhoewel ik nooit zo goed zou worden als papa of zelfs niet als Rummikub.
Een bijnaampje dat ik mijn broer Remi had gegeven en waar hij zelf een verschrikkelijke hekel aan had.
Gelukkig voor hen - en ongelukkig voor mij - was dat een kotslelijk ding en bedacht ik me niet.
Maar het was wel leuk, dat schaken, alhoewel ik nooit zo goed zou worden als papa of zelfs niet als Rummikub.
Een bijnaampje dat ik mijn broer Remi had gegeven en waar hij zelf een verschrikkelijke hekel aan had.
Enkele uren later kwam ik terug thuis. Papa was zoals altijd aan het lezen in een of ander boek over schaken of spullen repareren of wat dan ook.
Mama die was in de lucht wat aan het toveren in een naar mijn smaak véél te kort rokje voor iemand van haar leeftijd.
Vies keek ik haar aan. Niet vanwege het rokje, maar vanwege het toveren - ze wist dat ik dat niet leuk vond!
Lichtjes hijgend mompelde ze iets dat klonk als: "Ik mag het toveren niet verleren liefje."
Ik negeerde haar dan maar en met een op enkele seconden tijd met 100% verslechterd humeur wandelde ik naar boven om te gaan slapen in mijn tienerkamertje zonder tiener.
Mama die was in de lucht wat aan het toveren in een naar mijn smaak véél te kort rokje voor iemand van haar leeftijd.
Vies keek ik haar aan. Niet vanwege het rokje, maar vanwege het toveren - ze wist dat ik dat niet leuk vond!
Lichtjes hijgend mompelde ze iets dat klonk als: "Ik mag het toveren niet verleren liefje."
Ik negeerde haar dan maar en met een op enkele seconden tijd met 100% verslechterd humeur wandelde ik naar boven om te gaan slapen in mijn tienerkamertje zonder tiener.
Erg lang kon ik niet slapen. Omstreeks zeven uur 's ochtends kwam mama mijn kamer binnengestormd, vroeg ik haar gespeeld verbaast wat ze er deed en begon ze met haar dagelijkse preek over dat ik weeral zo laat thuis was (Uhu, zij en papa waren ook nog wakker) dat ik werk moest zoeken wil ik ooit alleen wonen omdat ze mijn huis weigerden te betalen wanneer ik geen werk had, als ik dat niet had kon ik het ook niet zelf betalen omdat ik niks verdiende.
Een vicieuze cirkel waar ik aan vast zat - ik ging écht geen werk zoeken! - en elke ochtend opnieuw mee werd geconfronteerd.
Natuurlijk zou ik willen werken, misschien iets met dieren.
Maar in dit dorp waren enorm weinig mensen met huisdieren dus zo handig was dat niet.
Of vrijwilligerswerk, maar dat betaalde niet en daarmee zouden de mensen in het dorp gek worden. (Josine? Die dief? Vrijwilligerswerk? )
Dus pakte ik snel m'n kleren van mijn klerenstoel en ging ik me maar in de badkamer omkleden.
Mijn moeder kennende bleef ze nog zo'n tien minuten vloekend mijn kamer kuisen en dan zou ze haar preek hoogstwaarschijnlijk gewoon vervolgen dus bleef ik maar beter uit haar buurt.
Een vicieuze cirkel waar ik aan vast zat - ik ging écht geen werk zoeken! - en elke ochtend opnieuw mee werd geconfronteerd.
Natuurlijk zou ik willen werken, misschien iets met dieren.
Maar in dit dorp waren enorm weinig mensen met huisdieren dus zo handig was dat niet.
Of vrijwilligerswerk, maar dat betaalde niet en daarmee zouden de mensen in het dorp gek worden. (Josine? Die dief? Vrijwilligerswerk? )
Dus pakte ik snel m'n kleren van mijn klerenstoel en ging ik me maar in de badkamer omkleden.
Mijn moeder kennende bleef ze nog zo'n tien minuten vloekend mijn kamer kuisen en dan zou ze haar preek hoogstwaarschijnlijk gewoon vervolgen dus bleef ik maar beter uit haar buurt.
Vijf minuten later was ik de door uit, 'leende' ik mijn papa's politieauto en begaf ik me zo snel naar mijn zus. Goeie vriendinnen waren we niet.
Ze was dan ook helemaal niet blij om me te zien ("Heb je nu weeral ruzie met mama en papa?")
Niet dat ik graag op haar perfecte blonde kop keek. (Dan is ze een heks en doet ze er niks mee, geloof je dat nu?)
Ach ja, haar schattige hondje Cloë was een van mijn enige vrienden in dit dorp.
Ondertussen toverde ze een appel tevoorschijn, deed ze toch iets met die magische handen van haar, dacht ik.
Ze was dan ook helemaal niet blij om me te zien ("Heb je nu weeral ruzie met mama en papa?")
Niet dat ik graag op haar perfecte blonde kop keek. (Dan is ze een heks en doet ze er niks mee, geloof je dat nu?)
Ach ja, haar schattige hondje Cloë was een van mijn enige vrienden in dit dorp.
Ondertussen toverde ze een appel tevoorschijn, deed ze toch iets met die magische handen van haar, dacht ik.
Na Cloë vijfmiljoen hondensnoepjes te hebben gegeven ging ik over op de echte reden waarom ik daar was: geld.
Joanne had al een paar jaar een succesvolle job bij de politie en daarnaast had ze heel wat geld meegekregen toen ze verhuisde,
het driedubbele van de prijs van haar huis.
Het zou me dus verwonderen moest ze geen geld hebben en mocht ik niks van haar mogen lenen.
"Ik kan wat klusjes doen. Koken, de afwas, dingetjes repareren...", zei ik, om dan toch mijn weinige talenten op te sommen.
Ze was niet zo dom als de Ivy's of de MacDuffs en ging niet op mijn verleidelijke voorstel in.
"Jij? Koken? Dus, eerst betaal ik je zo'n 100 simdollars om voor me te koken en achteraf vliegt de keuken in brand en betaal ik nadien nog eens het tiendubbele?"
Één keer, één keer was de keuken in brand gevlogen thuis toen ik wafels probeerde te bakken.
Joanne had al een paar jaar een succesvolle job bij de politie en daarnaast had ze heel wat geld meegekregen toen ze verhuisde,
het driedubbele van de prijs van haar huis.
Het zou me dus verwonderen moest ze geen geld hebben en mocht ik niks van haar mogen lenen.
"Ik kan wat klusjes doen. Koken, de afwas, dingetjes repareren...", zei ik, om dan toch mijn weinige talenten op te sommen.
Ze was niet zo dom als de Ivy's of de MacDuffs en ging niet op mijn verleidelijke voorstel in.
"Jij? Koken? Dus, eerst betaal ik je zo'n 100 simdollars om voor me te koken en achteraf vliegt de keuken in brand en betaal ik nadien nog eens het tiendubbele?"
Één keer, één keer was de keuken in brand gevlogen thuis toen ik wafels probeerde te bakken.
Het lukte me niet om haar te overtuigen van mijn goede wil, zelfs niet nadat ik het toilet zeflreinigend had gemaakt,
en teleurgesteld wandelde ik terug naar buiten.
Het plan kwam in me op om die avond terug op pad te gaan.
Eerst ging ik naar huis. Het was ondertussen al terug vrij laat en ik stierf van de honger.
en teleurgesteld wandelde ik terug naar buiten.
Het plan kwam in me op om die avond terug op pad te gaan.
Eerst ging ik naar huis. Het was ondertussen al terug vrij laat en ik stierf van de honger.
Niet veel later kwam ik thuis. Ik probeerde elke vraag over waar ik de hele dag had uitgehangen te ontwijken, als ik zei dat ik bij Joanne was geweest gingen ze haar waarschijnlijk vervelende vragen beginnen stellen over wat ik daar deed,
en at in een mum van tijd vers klaargemaakte croque-monsieurs op.
In de vijf minuten dat ik er was vertelde papa dat hij het politie-inspecteur zijn vaarwel had gezegd en was overgestapt op de forensische tak,
deelde mama mee dat ze begonnen was aan een boek en zei ik meermaals dat het niks uitmaakte dat ik mijn jas nog aanhad omdat ik straks toch weer vertrok en dat er wat bedorven taart in de koelkast lag.
Niet dat ik er in had gekeken, de geur zei al alles.
en at in een mum van tijd vers klaargemaakte croque-monsieurs op.
In de vijf minuten dat ik er was vertelde papa dat hij het politie-inspecteur zijn vaarwel had gezegd en was overgestapt op de forensische tak,
deelde mama mee dat ze begonnen was aan een boek en zei ik meermaals dat het niks uitmaakte dat ik mijn jas nog aanhad omdat ik straks toch weer vertrok en dat er wat bedorven taart in de koelkast lag.
Niet dat ik er in had gekeken, de geur zei al alles.
Daarna ging ik dus terug op stap. Ik ging terug naar de Ivy's, waar zeker nog een paar interessante spullen te vinden waren.
Zoals auto's. Ik was het beu om altijd met die opzichtige politieauto van papa rond te rijden. (Van zijn eigen auto verborg hij de sleutel op een héél goed plekje) maar kon er zelf geen betalen. Net zoals bij het huis wouden mama en papa me alleen maar sponsoren wanneer ik werk zocht.
Dus stond ik daar in een garage met twee prachtige auto's: een paarse en een groene. Ik had liever de paarse gepakt,
maar die kreeg ik simpelweg niet open dus werd het de simpelere, lelijkere en goedkopere groene.
Ik had in ieder geval een auto, dus mijn dag kon niet meer stuk.
Zoals auto's. Ik was het beu om altijd met die opzichtige politieauto van papa rond te rijden. (Van zijn eigen auto verborg hij de sleutel op een héél goed plekje) maar kon er zelf geen betalen. Net zoals bij het huis wouden mama en papa me alleen maar sponsoren wanneer ik werk zocht.
Dus stond ik daar in een garage met twee prachtige auto's: een paarse en een groene. Ik had liever de paarse gepakt,
maar die kreeg ik simpelweg niet open dus werd het de simpelere, lelijkere en goedkopere groene.
Ik had in ieder geval een auto, dus mijn dag kon niet meer stuk.
Alhoewel...Mijn diefstal was niet onopgemerkt gebleven en die nacht had het nieuws van de gestolen auto zich als een lopend vuurtje verspreid.
Papa, die nog altijd een gerespecteerd lid van het politiekorps was,
slaagde erin het nieuws te degraderen tot een roddel maar wou wel dat ik iets goed deed voor de Ivy's.
Zolang het niet de auto teruggeven was (die ik wel degelijk ergens in de bossen had verstopt) deed ik het met groot plezier en de ochtend daarna stond ik in de keuken van de Ivy's wafels op z'n Josine's te bakken.
Papa, die nog altijd een gerespecteerd lid van het politiekorps was,
slaagde erin het nieuws te degraderen tot een roddel maar wou wel dat ik iets goed deed voor de Ivy's.
Zolang het niet de auto teruggeven was (die ik wel degelijk ergens in de bossen had verstopt) deed ik het met groot plezier en de ochtend daarna stond ik in de keuken van de Ivy's wafels op z'n Josine's te bakken.
Het deeg was klaar, ik goot de wafels in de juiste vorm en stak ze in de oven.
Ik dacht naar de wc te kunnen, wat ik ook deed, vond ik de wc eerst niet, wou dat ding niet doorspoelen (ik kon mezelf niet tegenhouden om het helemaal te repareren) en ik verloor de tijd helemaal uit het oog.
Met als gevolg dat de keuken helemaal in brand stond tegen dat ik terugkwam. Helemaal. In brand.
De keuken van mensen wiens huis ik al bijna helemaal heb leeggeroofd en waarvoor ik eens iets goed wou doen.
Ik dacht naar de wc te kunnen, wat ik ook deed, vond ik de wc eerst niet, wou dat ding niet doorspoelen (ik kon mezelf niet tegenhouden om het helemaal te repareren) en ik verloor de tijd helemaal uit het oog.
Met als gevolg dat de keuken helemaal in brand stond tegen dat ik terugkwam. Helemaal. In brand.
De keuken van mensen wiens huis ik al bijna helemaal heb leeggeroofd en waarvoor ik eens iets goed wou doen.
Ik wist oprecht niet wat te doen. Het enigste wat in me omging was het feit dat ik iets goed wou doen maar het daarmee alleen maar had verslechterd.
Ze zouden woedend zijn wanneer ze ontdekken dat hun keuken in brand staat en ze zouden me zeker nooit meer hun huis binnenlaten, wat ik ab-so-luut niet wou!
Daarnaast kon papa's invloed en macht bij de politie niet eeuwig blijven duren en weet heel Moonlight Falls dat ik nu niet bepaald heilig ben en wist ik bijna zeker dat deze zaak nog een staartje zou krijgen, hoe vaak ik ook zou zeggen dat het een ongeluk en helemaal niet mijn bedoeling was.
Met andere woorden: mijn strafblad ging nog uitgebreid worden met brandstichting, iedereen zou me continu in de gaten houden en mijn vrijheid zou officieel weg zijn.
Ze zouden woedend zijn wanneer ze ontdekken dat hun keuken in brand staat en ze zouden me zeker nooit meer hun huis binnenlaten, wat ik ab-so-luut niet wou!
Daarnaast kon papa's invloed en macht bij de politie niet eeuwig blijven duren en weet heel Moonlight Falls dat ik nu niet bepaald heilig ben en wist ik bijna zeker dat deze zaak nog een staartje zou krijgen, hoe vaak ik ook zou zeggen dat het een ongeluk en helemaal niet mijn bedoeling was.
Met andere woorden: mijn strafblad ging nog uitgebreid worden met brandstichting, iedereen zou me continu in de gaten houden en mijn vrijheid zou officieel weg zijn.
Ik slaagde erin de brand relatief snel te blussen zonder iemand te wekken. De brand was dan wel geblust, het had zeker genoeg sporen achtergelaten en nog steeds wist ik niet wat ik moest doen.
Toen pakte ik mijn telefoon, bedacht ik me snel hoeveel geld ik zoal op mijn bankrekening zou hebben staan en belde ik naar het eerste de beste reisbureau.
Het was een enorm impulsieve beslissing, maar ik bedacht me dat ik me bij nader inzien nog snel een reisje naar een niet al te verre plek kon permitteren, waar ik gebruik van maakte.
Op een bepaalde manier was ik ook wel een beetje een lafaard maar het leek me voorlopig de beste oplossing, om even ergens te wonen waar mensen me niet kenden en niet over me konden oordelen.
Toen pakte ik mijn telefoon, bedacht ik me snel hoeveel geld ik zoal op mijn bankrekening zou hebben staan en belde ik naar het eerste de beste reisbureau.
Het was een enorm impulsieve beslissing, maar ik bedacht me dat ik me bij nader inzien nog snel een reisje naar een niet al te verre plek kon permitteren, waar ik gebruik van maakte.
Op een bepaalde manier was ik ook wel een beetje een lafaard maar het leek me voorlopig de beste oplossing, om even ergens te wonen waar mensen me niet kenden en niet over me konden oordelen.