Deel 16: Herenigde familie
In het strand van Ierland waar ze waren terechtgekomen keken de mensen vreemd op. Een vermoeide dertiger met kleding die er niet erg alledaags uitzag, een paarse vrouw in een slaapkleed en een jongetje met paars haar dat de hele tijd tegen zijn pop praatte was nu niet bepaald iets.
Maar toe, ze waren in Ierland geraakt na een vermoeiend eindje over de zee. Gelukkig was het stormweer enkel voor de kust van Farraige Ghleann, anders hadden ze moeten zwemmen.
Ze liftten mee naar Dublin, waar Learco in het vliegveld zijn portemonnee boven haalde en 3 tickets kocht naar Havana, Cuba waar ze vijftien uur later aankwamen.
Nog een paar uur later waren ze in Isla Paradiso. Bijna twee weken na Learco er overhaast was vertrokken.
Ze wandelden de woonboot binnen die nog steeds aan een haventje lag aangemeerd en Learco belde vrijwel meteen naar Dendronephtya - die met een mengeling van wantrouw en vreugde reageerde. "Papa is thuis!" hoorde Learco haar tegen Aoife en Gabriel zeggen, die hij vlak daarna zachtjes hoorde juichen en rechtspringen.
Dendronephtya pakte haar koffers en vertrok naar de woonboot, waar haar een verrassing wachtte. Learco had er over de telefoon natuurlijk niet bij verteld dat hij ook haar moeder en voor haar tot dan toe onbekende halfbroertje bij had.
Maar toe, ze waren in Ierland geraakt na een vermoeiend eindje over de zee. Gelukkig was het stormweer enkel voor de kust van Farraige Ghleann, anders hadden ze moeten zwemmen.
Ze liftten mee naar Dublin, waar Learco in het vliegveld zijn portemonnee boven haalde en 3 tickets kocht naar Havana, Cuba waar ze vijftien uur later aankwamen.
Nog een paar uur later waren ze in Isla Paradiso. Bijna twee weken na Learco er overhaast was vertrokken.
Ze wandelden de woonboot binnen die nog steeds aan een haventje lag aangemeerd en Learco belde vrijwel meteen naar Dendronephtya - die met een mengeling van wantrouw en vreugde reageerde. "Papa is thuis!" hoorde Learco haar tegen Aoife en Gabriel zeggen, die hij vlak daarna zachtjes hoorde juichen en rechtspringen.
Dendronephtya pakte haar koffers en vertrok naar de woonboot, waar haar een verrassing wachtte. Learco had er over de telefoon natuurlijk niet bij verteld dat hij ook haar moeder en voor haar tot dan toe onbekende halfbroertje bij had.
Het bleek een onaangename verrassing voor haar te zijn. Ze keek even geschokt naar de vrouw voor haar, niet wetend wat te zeggen maar toen - toen ze de juiste woorden gevonden had - mocht Acropora het horen. "Waar was jij? Je was zo plots weg! Gewoon, weg! Ik haat je!"
En liep toen meteen terug naar buiten. Acropora bleef geschrokken achter. Ze had gehoopt dat ze huilend in haar armen zou vallen, of gewoon niks zou zeggen. Maar dit, nee. Dendronephtya was nu eenmaal niet meer het kleine, verlegen meisje dat in haar eentje boeken las.
"Het gaat wel goed komen, ik was vroeger ook zo toen mijn moeder plots terug leefde, nu is alles goed met mijn ouders", zei Learco.
"Ja, na tien jaar", mompelde Acropora, en barstte in tranen uit.
En liep toen meteen terug naar buiten. Acropora bleef geschrokken achter. Ze had gehoopt dat ze huilend in haar armen zou vallen, of gewoon niks zou zeggen. Maar dit, nee. Dendronephtya was nu eenmaal niet meer het kleine, verlegen meisje dat in haar eentje boeken las.
"Het gaat wel goed komen, ik was vroeger ook zo toen mijn moeder plots terug leefde, nu is alles goed met mijn ouders", zei Learco.
"Ja, na tien jaar", mompelde Acropora, en barstte in tranen uit.
Dendronephtya had haar tas met graffitispuitbussen gepakt en was naar het stadspark gevlucht. Ze was woedend. Zes jaar - zes jaar - was ze zomaar verdwenen. Ze was gewoon, foetsjie, weg, zonder enige verklaring, een verklaring die ze niet meer hoefde te horen. Het ging veel te pijnlijk zijn.
Voor de tweede keer had ze haar achtergelaten. De eerste keer als baby, de tweede keer als kind. Alsof het zo hoorde dat een moeder haar kind continu achterlaat, voor haar eigen veiligheid of niet, dat kon de pot op. Een moeder hoort gewoon bij haar kind te blijven, en niet zomaar weg te gaan.
Het ergste vond ze dat Learco haar blijkbaar alles had vergeven, anders had hij haar nooit meegepakt. Trouwens, wie was dat jongetje?
Niks, niet aan denken, zei ze tegen zichzelf en begon te spuiten.
Voor de tweede keer had ze haar achtergelaten. De eerste keer als baby, de tweede keer als kind. Alsof het zo hoorde dat een moeder haar kind continu achterlaat, voor haar eigen veiligheid of niet, dat kon de pot op. Een moeder hoort gewoon bij haar kind te blijven, en niet zomaar weg te gaan.
Het ergste vond ze dat Learco haar blijkbaar alles had vergeven, anders had hij haar nooit meegepakt. Trouwens, wie was dat jongetje?
Niks, niet aan denken, zei ze tegen zichzelf en begon te spuiten.
Drie uur later was ze nog steeds in het park. Graffititekeningen aan het maken. Ze vond het erg leuk. De stilte van het verlaten park, de verre geluiden op de achtergrond van mensen die 's avonds een stapje in de wereld zetten...
Dat het niet mocht, maakte het extra spannend en interessant - ze was van plan alle stenen in het park te kleuren, wat ze ondanks haar naderende moeheid had gedaan was een politiepatrouille haar niet tegengekomen.
Die brachten haar meteen naar huis, waar Learco op haar wachtte. "Bedankt, Richard", zei die tegen de agent, en richtte zich toen op zijn dochter. "Ik maakte me ongerust",
"Je hebt me geen enkele keer gebeld, vreemd. In de films bellen ouders hun weggelopen kinderen altijd miljoen keer",
"Niet in de films waarin de ouders hun weggelopen kinderen helemaal snappen. Jij lijkt heel erg op mij, en dat is extreem beangstigend. Kom, kruip in je bed."
Ze knikte en wandelde naar binnen. Even later volgde Learco.
Dat het niet mocht, maakte het extra spannend en interessant - ze was van plan alle stenen in het park te kleuren, wat ze ondanks haar naderende moeheid had gedaan was een politiepatrouille haar niet tegengekomen.
Die brachten haar meteen naar huis, waar Learco op haar wachtte. "Bedankt, Richard", zei die tegen de agent, en richtte zich toen op zijn dochter. "Ik maakte me ongerust",
"Je hebt me geen enkele keer gebeld, vreemd. In de films bellen ouders hun weggelopen kinderen altijd miljoen keer",
"Niet in de films waarin de ouders hun weggelopen kinderen helemaal snappen. Jij lijkt heel erg op mij, en dat is extreem beangstigend. Kom, kruip in je bed."
Ze knikte en wandelde naar binnen. Even later volgde Learco.
Ondanks hun verstoorde nacht gingen Acropora en Learco de volgende ochtend duiken. "Je mag ook mee", zeiden ze tegen Dendronephtya, maar zij zei nee. "Ik hou niet van zwemmen, en water, en de zee", zei ze, een zeemeermin. "Oké, jouw keuze. Maar douch je dan straks, anders droog je nog uit", antwoordde Learco. Dendronephtya zei niks terug en draaide in de plaats daarvan zuchtend met haar ogen.
Learco had het twee weken moet missen, maar Acropora zes jaar - en dát was er aan te zien. Meteen begon ze zeewier te verzamelen en greep ze langs zwemmende vissen met haar blote handen. Natuurlijk waren er bij kleine, Ierse eilandjes geen prachtige koraalriffen en kleurrijke vissen geweest. De zee daar was vies, koud en met verre van helder water. Niet het water waar een zeemeersim graag in zwemt.
Learco had het twee weken moet missen, maar Acropora zes jaar - en dát was er aan te zien. Meteen begon ze zeewier te verzamelen en greep ze langs zwemmende vissen met haar blote handen. Natuurlijk waren er bij kleine, Ierse eilandjes geen prachtige koraalriffen en kleurrijke vissen geweest. De zee daar was vies, koud en met verre van helder water. Niet het water waar een zeemeersim graag in zwemt.
Van af dan gingen ze elke dag gaan duiken, terwijl Dendronephtya - ondanks de waarschuwingen - koppig nee bleef zeggen.
Learco vond het leuk, maar Acropora deed niks anders meer.
Op een ochtend zwom ze echter snel terug naar boven terwijl ze nog maar juist in het water waren, waarna ze vliegensvlug naar het dichtstbijzijnde strand begon te zwemmen. "Sorry, ik voel me niet goed!" riep ze.
Learco vond het leuk, maar Acropora deed niks anders meer.
Op een ochtend zwom ze echter snel terug naar boven terwijl ze nog maar juist in het water waren, waarna ze vliegensvlug naar het dichtstbijzijnde strand begon te zwemmen. "Sorry, ik voel me niet goed!" riep ze.
Ze voelde zich écht niet goed. Zodra ze op het strand was begon ze haar maag te legen op het zand. "Die vis was al rot", zei ze tegen zichzelf. Maar misschien was het helemaal geen rotte vis.
Nee, dat zou haar ziek gemaakt hebben, maar dit was niet ziek. Dit was een vaste ochtendmisselijkheid die ze sinds een paar weken had. Ze kocht dus een zwanerschapstest en niet veel later werd het bevestigd: ze was zwanger.
Nu nog het nieuws aan Learco vertellen. Hij had toen ze elkaar leerden kennen en een tijdje later een relatie kregen duidelijk aangegeven dat hij geen kinderen wou, naast Dendronephtya waar hij in de beginjaren ook niet dol op was. Nu had hij er al een, waar hij verrassend goed op reageerde, en nummer twee was dus onderweg.
Ze vertelde het toch. "Learco, ik ben zwanger. Ja ik weet het je wilt niet ngo een kind maar ik ben zwanger en daar ga jij niks aan veranderen",
Nu nog het nieuws aan Learco vertellen. Hij had toen ze elkaar leerden kennen en een tijdje later een relatie kregen duidelijk aangegeven dat hij geen kinderen wou, naast Dendronephtya waar hij in de beginjaren ook niet dol op was. Nu had hij er al een, waar hij verrassend goed op reageerde, en nummer twee was dus onderweg.
Ze vertelde het toch. "Learco, ik ben zwanger. Ja ik weet het je wilt niet ngo een kind maar ik ben zwanger en daar ga jij niks aan veranderen",
"Wat bazel je nu allemaal? Da's toch leuk? Zoals ik al zei: ik heb een hekel aan kinderen waar je een hekel aan hoort te hebben. De huilende, zagende en krijsende exemplaren", Acropora zuchtte. "Lieverd, dat zijn ze allemaal op een bepaald moment. Je hebt dat moment van Aneirin gewoon niet meegemaakt. Weet je het zeker?"
"Ja",
"Goed. Dan verhuizen we binnen de acht maanden naar het vasteland, waar we in diezelfde hoeveelheid tijd een huis laten bouwen",
Daar had hij niet op gerekend. Zijn mening over huilende ettertjes was grotendeels veranderd de laatste paar jaren, maar dat hij voor die ettertjes zijn geliefde woonboot zou moeten verlaten zag hij absoluut niet zitten. Hij had het bijna achttien jaar geleden gekocht en met de jaren uitgebreid, eerst om die vervelende neef van hem een plaatsje te gunnen en dan om Acropora en Dendronephtya er in te kunnen onderbrengen.
Maar inderdaad, het was hier te klein voor drie kinderen met grote leeftijdsverschillen. Ze zouden moeten verhuizen, daar moest hij zich bij neerleggen.
"Ja",
"Goed. Dan verhuizen we binnen de acht maanden naar het vasteland, waar we in diezelfde hoeveelheid tijd een huis laten bouwen",
Daar had hij niet op gerekend. Zijn mening over huilende ettertjes was grotendeels veranderd de laatste paar jaren, maar dat hij voor die ettertjes zijn geliefde woonboot zou moeten verlaten zag hij absoluut niet zitten. Hij had het bijna achttien jaar geleden gekocht en met de jaren uitgebreid, eerst om die vervelende neef van hem een plaatsje te gunnen en dan om Acropora en Dendronephtya er in te kunnen onderbrengen.
Maar inderdaad, het was hier te klein voor drie kinderen met grote leeftijdsverschillen. Ze zouden moeten verhuizen, daar moest hij zich bij neerleggen.
Ze zouden het huis op een van Learco's eilandjes laten bouwen, dat stond vast. Het was er rustig en de kans dat paparazzi hen daar minder snel zou vinden als wanneer ze zich in het centrum zouden vestigen was pakken minder. Het was ook vlak naast het strand.
Er was spoed bij, binnen een dikke acht maanden moest het huis er grotendeels staan. Learco nam contact op met een aannemer met wie hij een afspraak maakte.
Na die afspraak kwam hij iemand tegen. Zijn grootmoeder, Josine. De vrouw was zesentachtig jaar oud en had het krullen en kleuren van haar haar eindelijk opgegeven, ze had het gekortwiekt en er paarse puntjes op gezet.
Het was duidelijk dat ze achteruitging, wat niet uitzonderlijk is op haar leeftijd. Ze begroette haar kleinzoon met een "Boe" alsof ze door de duivel bezeten was.
Er was spoed bij, binnen een dikke acht maanden moest het huis er grotendeels staan. Learco nam contact op met een aannemer met wie hij een afspraak maakte.
Na die afspraak kwam hij iemand tegen. Zijn grootmoeder, Josine. De vrouw was zesentachtig jaar oud en had het krullen en kleuren van haar haar eindelijk opgegeven, ze had het gekortwiekt en er paarse puntjes op gezet.
Het was duidelijk dat ze achteruitging, wat niet uitzonderlijk is op haar leeftijd. Ze begroette haar kleinzoon met een "Boe" alsof ze door de duivel bezeten was.
Ze zuchtte "Je had moeten schrikken, sukkel. Mijn man schrikt ook nooit, de idioot."
"Euhm, mijn opa dus. Wel, dan zal het in de familie zitten",
"Wie ben jij? Je bent knap, moest ik vijftig jaar jonger zijn wist ik waar ik mijn tijd moet insteken", zei ze.
Learco moest in eerste instantie lachen, maar begreep toen de ernst van haar opmerking. Oké, zo veel zagen ze elkaar niet, laat staan praten. Maar weten wie haar kleinzoon is moest ze toch nog kunnen. "Ik ben je kleinzoon, Learco, Learco Alfredo, de zoon van Aoife Alfredo. Ik heb ook nog een zus, Louise",
"Aoife Alfredo? Grappig, zo noemt mijn dochter ook",
"Euhm, mijn opa dus. Wel, dan zal het in de familie zitten",
"Wie ben jij? Je bent knap, moest ik vijftig jaar jonger zijn wist ik waar ik mijn tijd moet insteken", zei ze.
Learco moest in eerste instantie lachen, maar begreep toen de ernst van haar opmerking. Oké, zo veel zagen ze elkaar niet, laat staan praten. Maar weten wie haar kleinzoon is moest ze toch nog kunnen. "Ik ben je kleinzoon, Learco, Learco Alfredo, de zoon van Aoife Alfredo. Ik heb ook nog een zus, Louise",
"Aoife Alfredo? Grappig, zo noemt mijn dochter ook",
Hij hoopte echt dat zijn opa er nog beter aan toe was, want die twee in een reusachtige villa laten wonen met een stel katten zou simpelweg gevaarlijk zijn anders. Als hij zijn moeder mocht geloven, was Josine ooit een prachtige vrouw die - ondanks ze het niet besefte - ontelbaar talenten en een hart van goud had.
Wat er nu overbleef was een verschrompelde, oude demente vrouw met grijs haar met lila puntjes. Hij hoopte van niet, maar hij vreesde ervoor. Ze zou de negentig zeker niet halen.
Wat er nu overbleef was een verschrompelde, oude demente vrouw met grijs haar met lila puntjes. Hij hoopte van niet, maar hij vreesde ervoor. Ze zou de negentig zeker niet halen.
"Niks van aantrekken", zie hij in zichzelf en maakte toen van zijn gezicht het meest gekke wat hij er ooit al mee gemaakt had, en richtte zich tot zijn grootmoeder die erg goed reageerde. Ze was gelukkig wel nog even gestoord. Daarna riep ze Julian en wandelden de twee oude mensjes langzaam weg.
Twee weken later hoorde Learco dat ze was gestorven.
Twee weken later hoorde Learco dat ze was gestorven.
Zodra alles geregeld was begonnen de vakmensen aan de bouw van een villa op een strandje van een piepklein eilandje. Enkele maanden later stond het huis er waar de familie Alfredo-Aqua zich kon settelen.
De buurt moest raar opgekeken hebben wanneer Learco Alfredo een huis liet bouwen, niet alleen omdat het op het strand was, maar ook omdat het een fortuin had gekost. Hij was echter nog steeds stinkend rijk.
Ook Dendronephtya, die nu een eigen kamer had waar ze enorm blij mee was, claimde het huis en dat deed ze op een erg originele manier.
"Wat maak je?"
"Een raam, nog een in deze muur",
Ze was dan wel kortaf tegen haar moeder, ze sprak er tegen.
De buurt moest raar opgekeken hebben wanneer Learco Alfredo een huis liet bouwen, niet alleen omdat het op het strand was, maar ook omdat het een fortuin had gekost. Hij was echter nog steeds stinkend rijk.
Ook Dendronephtya, die nu een eigen kamer had waar ze enorm blij mee was, claimde het huis en dat deed ze op een erg originele manier.
"Wat maak je?"
"Een raam, nog een in deze muur",
Ze was dan wel kortaf tegen haar moeder, ze sprak er tegen.
Het beviel hen. Hun nieuwe huis, familie en nieuwe leven.
Dendronephtya had intussen nader kennis gemaakt met haar halfbroertje - die ze officieel tot kabouter irritant benoemde op elk moment dat hij zich als prins verkleedde en haar beval hem te dienen - en Learco en Acropora legden haar alles min of meer uit. Min of meer, dat haar vader mogelijk een moordenaar en verkrachter was die op vrij voeten rondliep verzwegen ze.
Dendronephtya had intussen nader kennis gemaakt met haar halfbroertje - die ze officieel tot kabouter irritant benoemde op elk moment dat hij zich als prins verkleedde en haar beval hem te dienen - en Learco en Acropora legden haar alles min of meer uit. Min of meer, dat haar vader mogelijk een moordenaar en verkrachter was die op vrij voeten rondliep verzwegen ze.
"Gewonnen" zei Learco trots na een wedstrijdje domino met Dendronephtya. Hij wandelde trots naar buiten, hij had namelijk zomaar hét brein van de familie verslaan. Ze ging niet naar een school - ze kreeg thuisles - maar was ondanks dat ontzettend slim. Ze kon er wel niet mee lachen wanneer ze was verloren.
"Is Tya verloren? Verwonderd me niet", zei Aneirin, die volledig in zijn rol was. "Hou op", antwoordde ze kribbig.
Learco kwam nog snel tussenbeide. "Aneirin, zeg tegen je grote zus dat ze tegen haar verlies moet kunnen. Tya, zeg tegen je broertje dat hij niet zo hoeft te gedragen, of het nu een rol is of niet."
Dat deden ze allebei. Hij hield van zijn huidige gezin, maar vroeg zich toch af hoe lang ze het zouden volhouden, zeker als er over enkele maanden nog eentje bij is.
"Is Tya verloren? Verwonderd me niet", zei Aneirin, die volledig in zijn rol was. "Hou op", antwoordde ze kribbig.
Learco kwam nog snel tussenbeide. "Aneirin, zeg tegen je grote zus dat ze tegen haar verlies moet kunnen. Tya, zeg tegen je broertje dat hij niet zo hoeft te gedragen, of het nu een rol is of niet."
Dat deden ze allebei. Hij hield van zijn huidige gezin, maar vroeg zich toch af hoe lang ze het zouden volhouden, zeker als er over enkele maanden nog eentje bij is.