Deel 13: Alles komt goed
Josine liep onmiddellijk op Millard af en drukte hem bijna plat in een stevige omhelzing, ze was dolblij om haar zoon terug te zien en vroeg als een overbezorgde moeder meteen of hij het niet koud had of hij ergens pijn had en waarom hij in hemelsnaam was meegegaan en nog meer van die onnodige vragen - het ging gewoon goed met hem, dat was genoeg.
Millard's vader daarentegen had wat anders aan zijn hoofd. Wie zijn zoon ook had ontvoerd, hij zou woedend zijn op die persoon en hem of haar vast en zeker aanklagen. Of toch ten minste bij iemand die hij niet kent; dat het nota bene Crystelle was die hem zomaar had meegenomen, bracht hem in enorme verwarring. Natuurlijk was hij kwaad op haar, wat hij ook duidelijk liet merken, maar aan de andere kant voelde hij zich schuldig: ze had dit zeker niet redenloos gedaan en hij durfde erom te wedden dat het met hem en hun niet al te goed afgelopen relatie te maken had.
Millard's vader daarentegen had wat anders aan zijn hoofd. Wie zijn zoon ook had ontvoerd, hij zou woedend zijn op die persoon en hem of haar vast en zeker aanklagen. Of toch ten minste bij iemand die hij niet kent; dat het nota bene Crystelle was die hem zomaar had meegenomen, bracht hem in enorme verwarring. Natuurlijk was hij kwaad op haar, wat hij ook duidelijk liet merken, maar aan de andere kant voelde hij zich schuldig: ze had dit zeker niet redenloos gedaan en hij durfde erom te wedden dat het met hem en hun niet al te goed afgelopen relatie te maken had.
Ook Josine dacht er zo over: er moest, buiten het feit dat Julian haar net zoals hij met Josine deed continu in de steek liet en haar bedroog, iets gebeurd zijn.Terwijl ze de discussie tussen haar man en diens ex probeerde te negeren legde Millard haar in korte zinnen uit hoe en wat. Buiten haar kleptomanie in haar vroegere jaren was Josine nog steeds een goed mens en er was niet veel voor nodig om haar medelijden te laten hebben met de vrouw. De vrouw die intussen ijskoud naar Julian staarde, die nog erger terugkeek. Die twee bleken elkaar enorm te haten. Bij Julian was het waar maar bij Crystelle was het dat allesbehalve.
Wanneer de twee bedaard waren waagde ze het zich tussen de discussie te mengen.
Het was moeilijk om hen uit hun gedachten vol wrok, haat en schuldgevoel te halen maar uiteindelijk lukte het haar.
Met de woorden dat Millard haar intussen alles verteld had werd het geruzie geëindigd. Het was vreemd en compleet nutteloos, maar toch had Josine het gevoel dat ze haar excuses moest aanbieden, dat het gewoon zo moest.
"Sorry", piepte ze. Crystelle keurde haar geen blik waardig. "Sorry Crystelle, het geeft me, echt. Millard heeft me alles verteld - een ietwat samengevatte versie uiteraard - en echt, sorry. Het spijt me van je vader en alles wat er tussen ons allemaal gebeurd is.
Maar het leven gaat verder. Alles zal wel goed komen, je bent een knappe vrouw en ik weet zeker dat een of andere Engelsman om jouw hand smeekt."
Wanneer de twee bedaard waren waagde ze het zich tussen de discussie te mengen.
Het was moeilijk om hen uit hun gedachten vol wrok, haat en schuldgevoel te halen maar uiteindelijk lukte het haar.
Met de woorden dat Millard haar intussen alles verteld had werd het geruzie geëindigd. Het was vreemd en compleet nutteloos, maar toch had Josine het gevoel dat ze haar excuses moest aanbieden, dat het gewoon zo moest.
"Sorry", piepte ze. Crystelle keurde haar geen blik waardig. "Sorry Crystelle, het geeft me, echt. Millard heeft me alles verteld - een ietwat samengevatte versie uiteraard - en echt, sorry. Het spijt me van je vader en alles wat er tussen ons allemaal gebeurd is.
Maar het leven gaat verder. Alles zal wel goed komen, je bent een knappe vrouw en ik weet zeker dat een of andere Engelsman om jouw hand smeekt."
Julian keek verbaasd naar zijn vrouw die zomaar even medelijden bleek te hebben met dat kreng dat zijn zoon heeft ontvoerd, hij besloot zich er verder niet mee te bemoeien aangezien daar niks ging aan veranderen. Hij had nog even zin om tussenbeide te komen wanneer Crystelle zich naar Josine omdraaide maar liet het dan uiteindelijk maar zo, het had geen zin.
Ze begon te beseffen hoe dom ze was geweest, haar hele leven lang. Ze had gewoon moeten leven en de tegenslagen vergeten, dat had ze moeten doen. Ze was simpelweg te dom geweest om dat te beseffen en altijd schimmen nagejaagd en de ene na de andere stommiteit begaan voor wat geld of oppepper voor haar zelfvertrouwen. Ze kende haar niet echt, behalve dan dat ze Josine Planet heette en er wat vreemde principes op nahoudt. En dat ze Julian heeft afgepakt natuurlijk. Maar wat ze het gezegd was waar. Het ging moeilijk zijn maar wel lukken, misschien, ooit.
Ze was niet van plan een uitgebreid antwoord te geven. Ze was hier al te lang geweest zonder eigenlijk te weten wat ze er eigenlijk deed en het enige wat ze deed was de vrouw die haar medelijdend aankeek een knikje en een glimlach te schenken.
Toen deed ze haar hoge hakken uit, die erg vermoeiend zijn om mee te lopen in het zand, en ging ze van het strand af. Op weg naar het huis dat ze huurde waar ze al haar geld zou bijeenzoeken en de eerste vlucht naar Londen zou nemen.
Ze begon te beseffen hoe dom ze was geweest, haar hele leven lang. Ze had gewoon moeten leven en de tegenslagen vergeten, dat had ze moeten doen. Ze was simpelweg te dom geweest om dat te beseffen en altijd schimmen nagejaagd en de ene na de andere stommiteit begaan voor wat geld of oppepper voor haar zelfvertrouwen. Ze kende haar niet echt, behalve dan dat ze Josine Planet heette en er wat vreemde principes op nahoudt. En dat ze Julian heeft afgepakt natuurlijk. Maar wat ze het gezegd was waar. Het ging moeilijk zijn maar wel lukken, misschien, ooit.
Ze was niet van plan een uitgebreid antwoord te geven. Ze was hier al te lang geweest zonder eigenlijk te weten wat ze er eigenlijk deed en het enige wat ze deed was de vrouw die haar medelijdend aankeek een knikje en een glimlach te schenken.
Toen deed ze haar hoge hakken uit, die erg vermoeiend zijn om mee te lopen in het zand, en ging ze van het strand af. Op weg naar het huis dat ze huurde waar ze al haar geld zou bijeenzoeken en de eerste vlucht naar Londen zou nemen.
Op het eerste zicht leek het dat Crystelle zich er echt aan ging houden. Ze ging nog iets van haar leven proberen te maken en Josine kreeg spontaan een warm gevoel van binnen. Zij, die nooit geliefd was geweest bij de meesten, had er zojuist met vlag en wimpel in geslaagd iemand er terug bovenop te helpen, alsof het niks was. Alsof ze Crystelle gewoon had betoverd en er voor had gezorgd dat ze zich terug goed voelde.
Niet iedereen kon haar honderd procent gelijk geven en zodra Crystelle hen niet meer zou horen greep Julian de kans om Josine over haar opmerkelijke actie aan te spreken. "Waarom deed je dat toch?" vroeg hij impulsief, niet wetend dat het Josine behoorlijk misnoegd kon maken. "Josine...?"
"Ja? En ja, ik denk dat ik daar goed aan heb gedaan ja. Zij was door jouw stommiteiten vroeger net zo goed een slachtoffer als ik. Ze voelde zich simpelweg verdrietig en wij weten allebei héél goed dat mensen dan domme dingen kunnen doen. Roep de kinderen en zeg dat ze alvast naar de auto moeten gaan omdat we naar huis gaan om onze zwemkleding te halen, het is verrassend warm vandaag. Eerst wil ik het nog even over iets anders hebben."
Niet iedereen kon haar honderd procent gelijk geven en zodra Crystelle hen niet meer zou horen greep Julian de kans om Josine over haar opmerkelijke actie aan te spreken. "Waarom deed je dat toch?" vroeg hij impulsief, niet wetend dat het Josine behoorlijk misnoegd kon maken. "Josine...?"
"Ja? En ja, ik denk dat ik daar goed aan heb gedaan ja. Zij was door jouw stommiteiten vroeger net zo goed een slachtoffer als ik. Ze voelde zich simpelweg verdrietig en wij weten allebei héél goed dat mensen dan domme dingen kunnen doen. Roep de kinderen en zeg dat ze alvast naar de auto moeten gaan omdat we naar huis gaan om onze zwemkleding te halen, het is verrassend warm vandaag. Eerst wil ik het nog even over iets anders hebben."
Julian's nieuwsgierigheid was gewekt. Hij luisterde aandachtig toe terwijl Josine het volgende zei: "Ik wil verhuizen. Ver weg.
Dit heeft me nogmaals doen nadenken wat we hier eigenlijk doen. Ik ben nooit de favoriete van de buurt geweest en ook jij staat niet in een goed daglicht na al dat gedoe. Daar kan ik nog mee leven, maar..."
"Aoife. Ze is elf en we hebben haar nog nooit gezien met gelijk welke leeftijdsgenoot van haar. Met niemand, eigenlijk. Simpelweg omdat ze dat gebruikelijke sociale leven niet heeft. Ja, ik weet ervan. Ik weet enkel niet of haar klasgenoten zelf een afkeer van haar hebben of hun ouders hen verbieden tegen onze dochter te praten omdat ze, tja, onze dochter is."
Josine was met stomheid geslagen. Ze had dit helemaal niet verwacht. Ze wist dat Julian een goeie relatie had met Aoife maar hij juist die woorden zou vinden waar zij nog grondig over was aan het nadenken om het probleem met hun dochter te beschrijven had ze simpelweg niet zien aankomen.
"Schat, ik zou dolgraag met jou verhuizen, als je echt denkt dat we er Aoife een plezier mee zouden doen. Kom, we gaan naar huis. Een paar handdoeken en onze zwemkleding halen om er een leuk dagje strand van te knutselen."
Dit heeft me nogmaals doen nadenken wat we hier eigenlijk doen. Ik ben nooit de favoriete van de buurt geweest en ook jij staat niet in een goed daglicht na al dat gedoe. Daar kan ik nog mee leven, maar..."
"Aoife. Ze is elf en we hebben haar nog nooit gezien met gelijk welke leeftijdsgenoot van haar. Met niemand, eigenlijk. Simpelweg omdat ze dat gebruikelijke sociale leven niet heeft. Ja, ik weet ervan. Ik weet enkel niet of haar klasgenoten zelf een afkeer van haar hebben of hun ouders hen verbieden tegen onze dochter te praten omdat ze, tja, onze dochter is."
Josine was met stomheid geslagen. Ze had dit helemaal niet verwacht. Ze wist dat Julian een goeie relatie had met Aoife maar hij juist die woorden zou vinden waar zij nog grondig over was aan het nadenken om het probleem met hun dochter te beschrijven had ze simpelweg niet zien aankomen.
"Schat, ik zou dolgraag met jou verhuizen, als je echt denkt dat we er Aoife een plezier mee zouden doen. Kom, we gaan naar huis. Een paar handdoeken en onze zwemkleding halen om er een leuk dagje strand van te knutselen."
De gebeurtenissen van in de vroege ochtend verdwenen als sneeuw voor de zon. Dat Julian het ook een goed idee vond om te verhuizen was enorm geruststellend voor Josine geweest en ze was er van overtuigd dat gewoon alles - alles - goed zou komen. Het enige wat nog aan dat geluk ontbrak was een eventuele herrijzenis van haar ouders, een verre droom. Al was het maar om haar excuses aan te bieden en hen te kunnen tonen hoe goed ze haar leven terug op de rails had gekregen. Ze had zelfs al jarenlang niks meer gestolen, gewoon, ze dacht er niet aan. Het was niet meer een gebruikelijke gewoonte die je gewoon moest doen.
Zodra ze terug bij het strand aangekomen waren huurde, huurde, ze een windsurfplank en begon er mee over het water te schuren terwijl Julian en de kinderen dichter bij het strand zelf bleven. Hij speelde wat met kleine Olive in het water en een van de enige kinderen, al was hij vijf jaar jonger en haar broer, waarmee Aoife een goede relatie had merkte dat snel: ze hielden een heus zeewatergevecht met z'n tweeën. De magische jongen en het stille meisje.
Zodra ze terug bij het strand aangekomen waren huurde, huurde, ze een windsurfplank en begon er mee over het water te schuren terwijl Julian en de kinderen dichter bij het strand zelf bleven. Hij speelde wat met kleine Olive in het water en een van de enige kinderen, al was hij vijf jaar jonger en haar broer, waarmee Aoife een goede relatie had merkte dat snel: ze hielden een heus zeewatergevecht met z'n tweeën. De magische jongen en het stille meisje.
De tijd ging voorbij, het werd avond en iedereen stierf bijna van de honger. Een lekkere, perfecte maaltijd die Millard beweerde te kunnen maken met niet meer dan een vingerknip was dus op zijn plaats. Josine riep hem en zei dat het eens tijd werd om die mysterieuze krachten van hem nog eens te gebruiken. Dat deed hij meteen en zonder enige moeite, het volgende moment had hij een plaat loempia's vast. Het leek even logisch en simpel voor hem te zijn als ademen.
De bende werd bij elkaar geroepen en even alter zat iedereen - behalve Olive - aan de picknicktafel van de loempia's te smullen.
Het leek Josine en Julian het gepaste moment hun verhuizing bekend te maken. Ze wisten nog niet wanneer ze het gingen doen maar dat ze het gingen doen was zeker en het was dus logisch dat de kinderen het zouden weten.
Ze waren amper uitgepraat wanneer Aoife hen onderbrak: "Jullie doen dat toch niet voor mij? Moeten jullie niet doen. Ik vind het hier wel leuk hoor, naja, misschien wat koud soms maar jullie moeten niet verhuizen voor mij."
Het leek Josine en Julian het gepaste moment hun verhuizing bekend te maken. Ze wisten nog niet wanneer ze het gingen doen maar dat ze het gingen doen was zeker en het was dus logisch dat de kinderen het zouden weten.
Ze waren amper uitgepraat wanneer Aoife hen onderbrak: "Jullie doen dat toch niet voor mij? Moeten jullie niet doen. Ik vind het hier wel leuk hoor, naja, misschien wat koud soms maar jullie moeten niet verhuizen voor mij."
Josine vond het vooral schattig dat haar eigenwijze dochter meteen dacht dat het vooral vanwege haar was. "Nee. Ook ik en papa willen hier weg, vanwege onze eigen problemen met dit dorp."
"Wanneer dan?" onderbrak Aoife opnieuw.
Josine keek naar Julian, die knikte. Ze hadden het er al even over gehad naar waar en de knik betekende: "Ja, dat gaan we doen."
"Zo snel mogelijk na jouw verjaardag. Aangezien dat over enkele weken zover is vrij snel dus."
Aoife knikte begrijpend, propte de perfecte loempia in haar mond en pakte er gretig nog een. Millard daarentegen was zijn zelfgemaakte loempia's, ondanks ze perfect zijn, beu en speelde met kleine zusje Olive - wat hij tot de late avond bleef doen.
"Wanneer dan?" onderbrak Aoife opnieuw.
Josine keek naar Julian, die knikte. Ze hadden het er al even over gehad naar waar en de knik betekende: "Ja, dat gaan we doen."
"Zo snel mogelijk na jouw verjaardag. Aangezien dat over enkele weken zover is vrij snel dus."
Aoife knikte begrijpend, propte de perfecte loempia in haar mond en pakte er gretig nog een. Millard daarentegen was zijn zelfgemaakte loempia's, ondanks ze perfect zijn, beu en speelde met kleine zusje Olive - wat hij tot de late avond bleef doen.
Zoals gezegd was het een paar weken later zover. Aoife vierde haar twaalfde verjaardag en werd daarmee een knappe tiener. Meteen na haar verjaardag begonnen mama en papa de verhuis te regelen. Wanneer Aoife terug was gekomen van de kapper om haar haar te kortwieken, de kapper was een stukje vergeten, brachten zij het goede nieuws dat ze naar het caraïbische eiland Isla Paradiso zouden verhuizen. Een prachtig, tropisch eiland met talloze geheimen.
Het was geen plek waar niemand hen kende, ze waren er namelijk allebei al geweest. Julian vanwege zijn eerste poging om te trouwen met Crystelle en Josine wanneer ze bankroet was en er een noodstop moest maken. Door dat zij er was geweest, kwam Julian maanden later te weten dat ze naar hem op zoek was en compleet blut was - en dat had hun hereniging betekend. De eerste. Het had dus een min of meer speciale betekenis voor hen.
Ze vertrokken 's avonds naar het vliegveld. Het was best koud en regenachtig, zoals altijd in Moonlight Falls, maar Aoife had alvast haar felle, kleurrijke zomerjurk aangetrokken. Perfecte kledingdracht voor het tropische eiland.
Ze ging het er missen. Ze hield niet van de kou en was er nooit echt gelukkig geweest, maar ging het er missen. Ze had ruim twaalf jaar in het huis doorgebracht dat ze nu nooit meer ging zien en had een hele boel dingen in en om Moonlight Falls bewust meegemaakt, veel bewuster dan haar broertje of zusje.
Maar, life goes on. Nu was het tijd voor een nieuwe start op een prachtig eiland.
Het was geen plek waar niemand hen kende, ze waren er namelijk allebei al geweest. Julian vanwege zijn eerste poging om te trouwen met Crystelle en Josine wanneer ze bankroet was en er een noodstop moest maken. Door dat zij er was geweest, kwam Julian maanden later te weten dat ze naar hem op zoek was en compleet blut was - en dat had hun hereniging betekend. De eerste. Het had dus een min of meer speciale betekenis voor hen.
Ze vertrokken 's avonds naar het vliegveld. Het was best koud en regenachtig, zoals altijd in Moonlight Falls, maar Aoife had alvast haar felle, kleurrijke zomerjurk aangetrokken. Perfecte kledingdracht voor het tropische eiland.
Ze ging het er missen. Ze hield niet van de kou en was er nooit echt gelukkig geweest, maar ging het er missen. Ze had ruim twaalf jaar in het huis doorgebracht dat ze nu nooit meer ging zien en had een hele boel dingen in en om Moonlight Falls bewust meegemaakt, veel bewuster dan haar broertje of zusje.
Maar, life goes on. Nu was het tijd voor een nieuwe start op een prachtig eiland.