Deel 5: Twijfel
De kleine Iris groeide snel en achter een tijdje was ze niet meer een klein, hulpeloos wezentje en begon ze rond te kruipen en vage klanken te maken met haar mondje dat al een soort van vroeg stadium was van het woordje 'mama'. Dendronephtya was dolblij dat ze aan een normaal tempo opgroeide en zich leek te ontwikkelen zoals andere kindjes. Ze huilde namelijk nooit om eten en haar luiers moesten evenmin ververst worden, op die manier bleef het toch nog een speciaal meisje.
Er waren wel wat andere dingen die zich haar nog onderscheidden van andere peutertjes en dat was haar haar. In de plaats van te groeien begon het na een paar maanden uit te vallen en na een klein jaar was ze simpelweg kaal, dat baarde haar toch wel wat zorgen. Het is helemaal niet leuk om kaal rond te lopen en Tya betwijfelde of dat niet nog een extra reden zou zijn om haar te pesten, naast haar knalgroene huid, voor haar toekomstige klasgenootjes.
Ze liet ook overal een spoor van bloemetjes na, wat dan alweer verschrikkelijk leuk was.
Ze liet ook overal een spoor van bloemetjes na, wat dan alweer verschrikkelijk leuk was.
Ondertussen hadden Aneirin en Mare, die nog steeds een koppel vormden ondanks Dinthe die nog steeds regelmatig op bezoek kwam, de achttien jaar bereikt. Ze hadden een feestje gegeven voor de familie maar er misten twee belangrijke gasten: Learco en Acropora.
"Waarom was je er niet? Waar zit je?"
"Voor de kust van Mexico. We wouden echt komen, maar er waren problemen met de motor van de boot en er schijnt een orkaan op komst te zijn. We komen zo snel mogelijk langs, echt waar",
Hij zuchtte. Ja, hopelijk. "Papa, ik en Mare vertrekken overmorgen naar de universiteit, dezelfde als waar Tya en oma naartoe gingen... Wat zeg je? Veel succes? Bedankt pa, dus euhm, tot binnenkort?"
Learco antwoordde snel met 'tot binnenkort' en daar eindigde het gesprek.
"Waarom was je er niet? Waar zit je?"
"Voor de kust van Mexico. We wouden echt komen, maar er waren problemen met de motor van de boot en er schijnt een orkaan op komst te zijn. We komen zo snel mogelijk langs, echt waar",
Hij zuchtte. Ja, hopelijk. "Papa, ik en Mare vertrekken overmorgen naar de universiteit, dezelfde als waar Tya en oma naartoe gingen... Wat zeg je? Veel succes? Bedankt pa, dus euhm, tot binnenkort?"
Learco antwoordde snel met 'tot binnenkort' en daar eindigde het gesprek.
Zoals gepland vertrokken Mare en Aneirin dus naar de universiteit. Ze settelden zich in een kamer met een tweepersoonsbed.
"Het is hier nogal kaal. Spijtig dat we Tya niet bij ons hebben, anders kon ze het hier wat opleuken met graffiti", zei Aneirin. De enige reactie die hij kreeg was gegiechel. "Kom je op het bed liggen? Het ligt echt makkelijk, dat over die slechte meubels in het gebouw is een leugen",
"Ik vind het anders niet zo gemakkelijk lig- Hè!"
Mare sloeg haar armen om Aneirin heen en begon hem hartstochtelijk te zoenen. "Comfortabel is het misschien niet nee, maar er wordt over het algemeen gezegd dat de matras veel veerkracht heeft. Misschien kunnen we dat eens uittesten?"
Aneirin kon geen nee zeggen of Mare begon haar kleren uit te trekken.
"Het is hier nogal kaal. Spijtig dat we Tya niet bij ons hebben, anders kon ze het hier wat opleuken met graffiti", zei Aneirin. De enige reactie die hij kreeg was gegiechel. "Kom je op het bed liggen? Het ligt echt makkelijk, dat over die slechte meubels in het gebouw is een leugen",
"Ik vind het anders niet zo gemakkelijk lig- Hè!"
Mare sloeg haar armen om Aneirin heen en begon hem hartstochtelijk te zoenen. "Comfortabel is het misschien niet nee, maar er wordt over het algemeen gezegd dat de matras veel veerkracht heeft. Misschien kunnen we dat eens uittesten?"
Aneirin kon geen nee zeggen of Mare begon haar kleren uit te trekken.
Rood van schaamte kwamen ze een halfuur later (ze hadden ook al uitgepakt intussen) hun kamer uit. Aneirin toch. "De andere studenten hebben ons toch niet gehoord hè?"
"Nee nee. Trouwens, dit is een studentenhuis. Ik twijfel aan de zeldzaamheid ervan midden op de dag. Kom, naar de universiteitsintroductie",
Ze ontvingen hun lessenrooster. Aneirin deed zaken. Mare had getwijfeld tussen technologie en wetenschappen en geneeskunde, maar had uiteindelijk voor technologie gekozen omdat ze daar betere punten voor had op de test.
Na een veel te lange speech van een veel te saaie professor gingen ze pingpongen.
"Nee nee. Trouwens, dit is een studentenhuis. Ik twijfel aan de zeldzaamheid ervan midden op de dag. Kom, naar de universiteitsintroductie",
Ze ontvingen hun lessenrooster. Aneirin deed zaken. Mare had getwijfeld tussen technologie en wetenschappen en geneeskunde, maar had uiteindelijk voor technologie gekozen omdat ze daar betere punten voor had op de test.
Na een veel te lange speech van een veel te saaie professor gingen ze pingpongen.
"Proficiat Mare, je bent gewonnen", zei Aneirin na een tiental minuten. "Ik wist niet dat je zo goed was in ping pong",
"Vissen Ani, vissen. Versterkt je reactiesnelheid, je moet de vis snel omhoog halen, anders heeft die door dat er niks aan die haak te beleven valt en zwemt hij terug weg",
"Ik heb eigenlijk vaak al gevist moest je het interesseren. Farraige Ghleann, met mijn moeder, op het strand van ons paleiseiland, weet je nog?"
"Toen was ik een pop", antwoordde ze en Aneirin wist niet meer wat te zeggen. Het was bijna eng hoe zij zo normaal deed over het feit dat ze een tiental jaar geleden niet meer was dan een stoffen ding waarvan hij fantaseerde dat ze met hem praatte. Hij kuste zo'n vier keer per dag een pop. Hij vree zelfs met een pop. Soort van.
"Vissen Ani, vissen. Versterkt je reactiesnelheid, je moet de vis snel omhoog halen, anders heeft die door dat er niks aan die haak te beleven valt en zwemt hij terug weg",
"Ik heb eigenlijk vaak al gevist moest je het interesseren. Farraige Ghleann, met mijn moeder, op het strand van ons paleiseiland, weet je nog?"
"Toen was ik een pop", antwoordde ze en Aneirin wist niet meer wat te zeggen. Het was bijna eng hoe zij zo normaal deed over het feit dat ze een tiental jaar geleden niet meer was dan een stoffen ding waarvan hij fantaseerde dat ze met hem praatte. Hij kuste zo'n vier keer per dag een pop. Hij vree zelfs met een pop. Soort van.
Zijn gedachten werden abrupt door die pop oftewel Mare onderbroken. "Joehoe? Aneirin? Aan wat denk je? Ben je een plan aan het bedenken om wraak te nemen? Gaat niet lukken, want ik ga sowieso weeral winnen! Yeah!"
Daarbij deed ze een vreemd dansje, schoof uit en begon te klagen over hoe lomp ze soms wel niet was.
Ze blééf maar door ratelen, soms hoopte hij dat haar gepraat verbeelding was, hij gewoon hulp moest zoeken en dat hij dan van haar af was.
Daarbij deed ze een vreemd dansje, schoof uit en begon te klagen over hoe lomp ze soms wel niet was.
Ze blééf maar door ratelen, soms hoopte hij dat haar gepraat verbeelding was, hij gewoon hulp moest zoeken en dat hij dan van haar af was.
Die avond verraste ze hem nog wanneer ze plots bij hem in de douche kroop ("Mijn prijs omdat ik heb gewonnen") wat Aneirin een slapeloze nacht bezorgde. Ze hadden al een drietal jaar en relatie, van die 'kalverliefde' die Dinthe indertijd beweerde was dus niks waar. Ze gingen gewoon niet uit elkaar, punt, maar erg veel verbeterde het ook niet. Hij wou toen geen relatie met haar, was er in verzeild geraakt en nu hij was te goed om haar pijn te kunnen doen, zijn pop. Hoe langer het duurde doe erger het gevoel werd: Ze was zijn pop, zijn beste vriend in zijn kindertijd in Farraige Ghleann, een pop die nu een levend, gevoelig mens was en daarbovenop zijn vriendin wat hij helemaal niet wou. Thuis hadden ze het nog redelijk zedelijk gehouden maar hier was ze wel heel aanhankelijk en hij werd er gek van. Waarom had hij haar dat brouwsel gegeven?
Hij zuchtte luid en zonder na te denken zette hij zijn voeten stampend op de grond, Mare schoot naast hem wakker. "Hoe laat is het?" vroeg ze. "Tijd voor onze eerste les. Ik ga me douchen, écht douchen", zei hij korzelig.
Hij zuchtte luid en zonder na te denken zette hij zijn voeten stampend op de grond, Mare schoot naast hem wakker. "Hoe laat is het?" vroeg ze. "Tijd voor onze eerste les. Ik ga me douchen, écht douchen", zei hij korzelig.
Heel de dag holden ze van hot naar her. Met uiteenlopende vakken als technologie en zaken kwamen ze elkaar zelden tegen en daar was Aneirin stiekem heel blij om. Pas 's avonds kwamen ze elkaar terug tegen, ze hadden afgesproken in een parkje nabij het strand.
"Ik ga vissen, je vis is bijna op", deelde Mare mee. Ongeïnteresseerd knikte Aneirin en vervolgens ging hij zwemmen. Niet zo ver van dat strand, in het water, was er een een klein eilandje. Hij zou er naar toe kunnen zwemmen en, te bang om als min of meer gewoon mens 's avonds laat door het diepe water te zwemmen, zou Mare hem niet kunnen bereiken.
Hij zei die gedachte snel doei en zwom terug naar de kant. "Al iets gevangen?"
"Twee grote zeeslakken. Het wordt laat, gaan we terug?" stelde ze voor. Aneirin stemde ermee in.
"Ik ga vissen, je vis is bijna op", deelde Mare mee. Ongeïnteresseerd knikte Aneirin en vervolgens ging hij zwemmen. Niet zo ver van dat strand, in het water, was er een een klein eilandje. Hij zou er naar toe kunnen zwemmen en, te bang om als min of meer gewoon mens 's avonds laat door het diepe water te zwemmen, zou Mare hem niet kunnen bereiken.
Hij zei die gedachte snel doei en zwom terug naar de kant. "Al iets gevangen?"
"Twee grote zeeslakken. Het wordt laat, gaan we terug?" stelde ze voor. Aneirin stemde ermee in.
De volgende dagen kwam er niet veel verandering in. Zowel in hun schema als in zijn ergernis. Niet enkel aan haar maar ook aan zichzelf omdat hij niet durfde te zeggen dat hij het wou uitmaken. Dat is wel het laatste dat ze zou appreciëren.
Gelukkig waren ze er niet alleen en gebruikte hij veel van de tijd die hij eigenlijk met zijn vriendin moest doorbrengen - ze studeerde dan maar wat - met het leren kennen van zijn medestudenten. Zo maakte hij kennis met Walter Fullman, een andere student zaken. Ook ontmoette hij Cid Serverus, die wegens 'onbekende omstandigheden' bij zijn eerste ronde op de universiteit niet slaagde in zijn graad in zaken en nu al vijf jaar het felbegeerde papiertje te pakken probeerde te krijgen.
Gelukkig waren ze er niet alleen en gebruikte hij veel van de tijd die hij eigenlijk met zijn vriendin moest doorbrengen - ze studeerde dan maar wat - met het leren kennen van zijn medestudenten. Zo maakte hij kennis met Walter Fullman, een andere student zaken. Ook ontmoette hij Cid Serverus, die wegens 'onbekende omstandigheden' bij zijn eerste ronde op de universiteit niet slaagde in zijn graad in zaken en nu al vijf jaar het felbegeerde papiertje te pakken probeerde te krijgen.
Zo gingen de weken verder. Hij en Mare volgden de lessen, spraken 's avonds af bij datzelfde parkje - Aneirin om te zwemmen en Mare om te vissen - en tegen de eerste examens stonden ze beiden op de decaanlijst. Mare studeerde verschrikkelijk veel, en Aneirin had blijkbaar werkelijk gewoon veel talent voor de toeristische en zakelijke sector.
De eerste examenronde was nu voorbij en ze waren beiden met vlag en wimpel geslaagd.
Ze bleven nog voor het tweede semester, maar dat begon nu nog niet meteen dus dat betekende vrije tijd; in de plaats van hun dagelijkse afspraak in het parkje bij het strand trokken ze naar het plaatselijke zwembad waar Mare meteen een receptenboek boven haalde en Aneirin zich op de biljarttafel stortte. "Aneirin", zei Mare plots. Aneirin liet de keu een beetje los en richtte zijn aandacht op haar. "Ehh, ja?"
"Hou jij van mij?"
Aneirin slikte. "Ja, natuurlijk? Wat is dat nu voor een rare vraag? Anders zou ik je toch niet overal voorstellen als 'mijn vriendin' en zouden we toch alleen maar slapen in dat bed?"
"Je stelt me voor als 'Mare', niet als 'mijn vriendin'"
"Ja natuurlijk, je naam zeggen is veel respectvoller. Je bent niet mijn eigendom", legde hij uit. Een uit zijn duim gezogen verklaring die ze hopelijk zou kunnen appreciëren.
"Oh...Oké...Gaan we terug naar het gebouw? Het wordt al fris",
"Oké, ik ga me omkleden, pak jij de fietsen al."
Ze bleven nog voor het tweede semester, maar dat begon nu nog niet meteen dus dat betekende vrije tijd; in de plaats van hun dagelijkse afspraak in het parkje bij het strand trokken ze naar het plaatselijke zwembad waar Mare meteen een receptenboek boven haalde en Aneirin zich op de biljarttafel stortte. "Aneirin", zei Mare plots. Aneirin liet de keu een beetje los en richtte zijn aandacht op haar. "Ehh, ja?"
"Hou jij van mij?"
Aneirin slikte. "Ja, natuurlijk? Wat is dat nu voor een rare vraag? Anders zou ik je toch niet overal voorstellen als 'mijn vriendin' en zouden we toch alleen maar slapen in dat bed?"
"Je stelt me voor als 'Mare', niet als 'mijn vriendin'"
"Ja natuurlijk, je naam zeggen is veel respectvoller. Je bent niet mijn eigendom", legde hij uit. Een uit zijn duim gezogen verklaring die ze hopelijk zou kunnen appreciëren.
"Oh...Oké...Gaan we terug naar het gebouw? Het wordt al fris",
"Oké, ik ga me omkleden, pak jij de fietsen al."
Enkele dagen later begon het tweede semester. Het hele weekend was Aneirin ermee bezig geweest hoe, waar en wanneer hij het zou uitmaken. Hij gebruikte haar, dat was niet goed en dat besefte hij de volle honderd procent. Zolang het duurde bleef hij wel lief doen tegen haar, in de hoop dat ze als vriendin uit elkaar zouden kunnen gaan.
Het semester vloog voorbij, met Aneirin voortdurend op de decaanlijst. Wanneer hij de laatste dag zijn rapport ontving was het geen verrassing dat hij een tien had en gecombineerd met de studiepunten die hij had van zijn beurs een graad in zaken op zak had.
Mare sliep nog. Hij maakte haar enveloppe al open en keek naar haar resultaat: geslaagd. Geen graad, maar geslaagd. Hij pakte zijn gsm, ging naar contacten en zocht naar Dendronephtya. Juist wanneer hij haar wou bellen bedacht hij zich. "Nee domkop, stel dat ze wakker wordt en ze je met je zus hoort praten over dat je het wilt uitmaken", dan zou ze in tranen uitbarsten en hem nooit meer willen zien. Zijn pop. In de plaats daarvan ging hij terug naar boven tot hij Acropora tegenkwam.
"Hallo mama, het is Aneirin. Ik ben geslaagd, ik heb mijn graad zaken",
Hij zag bijna voor zich hoe er zich een glimlach vormde op haar gezicht. Toen hoorde hij hoe ze zijn vader riep die even later de telefoon leek over te pakken.
"Aneirin, nu ik met je spreek, ik heb goed nieuws. Voor Megen's twaalfde verjaardag gaan we afreizen naar Isla Paradiso. Nog beter nieuws: we gaan hem met ons meenemen",
Dat was inderdaad goed nieuws, hij zag zowel zijn ouders nog eens als dat hij niet met een tiener moest samenleven. "Dat is goed. Maar ik moet ophangen, Mare wordt wakker en ze gaat waarschijnlijk meteen beslag op me leggen",
Hij eindigde het gesprek en huilde zachtjes. Niet hard, zachtjes. op de manier dat je de verwarring zelve bent, je hoofd vol nare gedachten en langzaam een traan over je wang voelt rollen.
"Hallo mama, het is Aneirin. Ik ben geslaagd, ik heb mijn graad zaken",
Hij zag bijna voor zich hoe er zich een glimlach vormde op haar gezicht. Toen hoorde hij hoe ze zijn vader riep die even later de telefoon leek over te pakken.
"Aneirin, nu ik met je spreek, ik heb goed nieuws. Voor Megen's twaalfde verjaardag gaan we afreizen naar Isla Paradiso. Nog beter nieuws: we gaan hem met ons meenemen",
Dat was inderdaad goed nieuws, hij zag zowel zijn ouders nog eens als dat hij niet met een tiener moest samenleven. "Dat is goed. Maar ik moet ophangen, Mare wordt wakker en ze gaat waarschijnlijk meteen beslag op me leggen",
Hij eindigde het gesprek en huilde zachtjes. Niet hard, zachtjes. op de manier dat je de verwarring zelve bent, je hoofd vol nare gedachten en langzaam een traan over je wang voelt rollen.