Deel 8: De stalker
Ik had gehoopt dat hij gewoon meteen zou vertrekken en ik vanaf dan van hem af zou zijn, maar zo simpel was dat natuurlijk niet.
Elizabeth had er eerst voor gestreden dat hij terug naar Appaloosa Plains zou komen, dat weigerde hij resoluut en hij en zijn moeder kochten een villa die rechtover mijn huisje stond. De sadist. Hij deed dat natuurlijk zodat hij Aoife nog zou zien.
Die Crystelle kreeg ik niet te zien. Ik veronderstelde dat ze knap was, toch knap genoeg om er naar terug te keren vanuit Julian's standpunt.
Maar dom. Verschrikkelijk dom en naïef, want ze had Julian wel degelijk vergeven. Dat snapte ik nu eens echt niet en ik geloofde al zeker niet dat het uit pure liefde was, langs beide kanten. Geld en plicht, dat waren de redenen van die relatie tussen hen.
Het punt is dat ik alleen en zwanger achterbleef met een voortdurend schreeuwende kleuter in huis. Aoife was een papaskindje en dat ze nu haar papa niet meer zag vond ze overduidelijk verschrikkelijk.
Het kon ook gewoon het weer geweest zijn. Het was herfst en het weer was even somber als mijn humeur.
Elizabeth had er eerst voor gestreden dat hij terug naar Appaloosa Plains zou komen, dat weigerde hij resoluut en hij en zijn moeder kochten een villa die rechtover mijn huisje stond. De sadist. Hij deed dat natuurlijk zodat hij Aoife nog zou zien.
Die Crystelle kreeg ik niet te zien. Ik veronderstelde dat ze knap was, toch knap genoeg om er naar terug te keren vanuit Julian's standpunt.
Maar dom. Verschrikkelijk dom en naïef, want ze had Julian wel degelijk vergeven. Dat snapte ik nu eens echt niet en ik geloofde al zeker niet dat het uit pure liefde was, langs beide kanten. Geld en plicht, dat waren de redenen van die relatie tussen hen.
Het punt is dat ik alleen en zwanger achterbleef met een voortdurend schreeuwende kleuter in huis. Aoife was een papaskindje en dat ze nu haar papa niet meer zag vond ze overduidelijk verschrikkelijk.
Het kon ook gewoon het weer geweest zijn. Het was herfst en het weer was even somber als mijn humeur.
Gelukkig veranderde die sombere sfeer snel. Het weer veranderde geen haar, maar Aoife merkte tenminste op dat ze moest ophouden met zo te doen. Mama en papa gingen niet meer terug samenkomen: zoveel was duidelijk en dat scheen ze te beseffen. Ze had er zich bij neergelegd.
Daarnaast groeide het baby'tje in mijn buik zo goed als hij maar kon. Het was een hij, had de gyneacoloog bevestigd. Julian had me vaak al gezegd dat hij graag nog een zoontje zou hebben. Pech heeft hij dan.
Daarnaast groeide het baby'tje in mijn buik zo goed als hij maar kon. Het was een hij, had de gyneacoloog bevestigd. Julian had me vaak al gezegd dat hij graag nog een zoontje zou hebben. Pech heeft hij dan.
Over Julians gesproken...Ik betwijfelde of die Crystelle het hem wel echt had vergeven. Niet dat het mijn zaken waren, maar ik dacht dat ik er wel iets van zou horen moest hij trouwen. Hij woonde tenslotte nog altijd rechtover me en ik verwachtte wel iets van de mogelijke feestelijkheden te zien.
Hoe dan ook, het kwam niet en die reden werd snel duidelijk. Naar mate mijn zwangerschap vorderde belde hij me alsmaar vaker op.
In het begin was het hoogstens een keer per week geweest, maar achter een tijd werd het elke dag en eerlijk: ik werd er gek van.
Telkens opnieuw kreeg ik duizendmaal sorry te horen, een paar miljoen liefdesverklaringen en nog eens miljard keer een of ander vaag excuus.
Nee, ik was er niet blij mee. Hij onderbrak hiermee constant mijn inmiddels drukke leven in de vorm van achterlijke liefdesbrieven en vervelende telefoontjes en hij wist zelf (hopelijk) ook dat het volkomen zinloos was. Ik wou hem niet meer hebben.
Hij stalkte me en bij deze werd het me ook duidelijk waarom hij maar niet definitief met die Crystelle in het huwelijksbootje stapte.
Julian wachtte, op mij. Hij hoopte het nog met me te kunnen goed maken en zolang dit niet was gebeurd zou hij niet trouwen en zou het niet te laat zijn.
Het toppunt was: hij had blijkbaar niet de moed om, als hij dan toch bezig was, het gewoon recht in mijn gezicht te zeggen dat het hem écht maar écht spijt. Dan zou ik misschien zelf ook een beetje beter gezind zijn.
Hoe dan ook, het kwam niet en die reden werd snel duidelijk. Naar mate mijn zwangerschap vorderde belde hij me alsmaar vaker op.
In het begin was het hoogstens een keer per week geweest, maar achter een tijd werd het elke dag en eerlijk: ik werd er gek van.
Telkens opnieuw kreeg ik duizendmaal sorry te horen, een paar miljoen liefdesverklaringen en nog eens miljard keer een of ander vaag excuus.
Nee, ik was er niet blij mee. Hij onderbrak hiermee constant mijn inmiddels drukke leven in de vorm van achterlijke liefdesbrieven en vervelende telefoontjes en hij wist zelf (hopelijk) ook dat het volkomen zinloos was. Ik wou hem niet meer hebben.
Hij stalkte me en bij deze werd het me ook duidelijk waarom hij maar niet definitief met die Crystelle in het huwelijksbootje stapte.
Julian wachtte, op mij. Hij hoopte het nog met me te kunnen goed maken en zolang dit niet was gebeurd zou hij niet trouwen en zou het niet te laat zijn.
Het toppunt was: hij had blijkbaar niet de moed om, als hij dan toch bezig was, het gewoon recht in mijn gezicht te zeggen dat het hem écht maar écht spijt. Dan zou ik misschien zelf ook een beetje beter gezind zijn.
De brieven en telefoontjes bleven aanhouden en ik was het simpelweg beu. Ik had het al veel eerder moeten doen, maar eidnelijk slaagde ik erin ervoor te zorgen dat alles van hem gewoon geblokkeerd werd. Nu zal hij wel stoppen.
Het was al zeven maanden geleden dat ik hem zonder twijfel uit huis had gezet. Ik was ruim negen maanden zwanger en kon elk moment bevallen, wat ik vervolgens ook deed.
Het was een best wel vreemde nacht. Het was volle maan en op weg naar het ziekenhuis was er overal een mysterieuze, stille sfeer.
Deze akelige atmosfeer maakte me een bezorgd, om een of andere reden had ik het gevoel dat mijn kleine jongen niet normaal zou zijn. Niet gehandicapt ofzo...Gewoon, niet normaal. Geen normaal mens.
Het was al zeven maanden geleden dat ik hem zonder twijfel uit huis had gezet. Ik was ruim negen maanden zwanger en kon elk moment bevallen, wat ik vervolgens ook deed.
Het was een best wel vreemde nacht. Het was volle maan en op weg naar het ziekenhuis was er overal een mysterieuze, stille sfeer.
Deze akelige atmosfeer maakte me een bezorgd, om een of andere reden had ik het gevoel dat mijn kleine jongen niet normaal zou zijn. Niet gehandicapt ofzo...Gewoon, niet normaal. Geen normaal mens.
Afgezien van dat vreemde idee was hij doodnormaal. Hij noemde Millard. Hij had gewone, blauwe oogjes die naarmate hij ouder werd waarschijnlijk groen of bruin zouden worden, had al vaag wat zwarte haartjes op zijn hoofd en had mijn huidskleur. Niks speciaals aan en dat was een hele opluchting.
Ik hield van hem. Hij eiste niet al te veel aandacht wat ik als jonge, alleenstaande moeder goed kon appreciëren en daarbij was er de al vijf jaar oude Aoife die de trap af klauterde en naar me toe liep wanneer ze merkte dat haar broertje iets nodig had.
Ik hield van hem. Hij eiste niet al te veel aandacht wat ik als jonge, alleenstaande moeder goed kon appreciëren en daarbij was er de al vijf jaar oude Aoife die de trap af klauterde en naar me toe liep wanneer ze merkte dat haar broertje iets nodig had.
Ik legde hem terug in zijn wiegje en wanneer ik terug beneden was, kwam ik tot een verschrikkelijke ontdekking:
de voordeur was niet op slot waardoor mijn stalker en vervelende ex de kans had om mijn huis binnen te dringen.
Daar stond hij dan, Julian de bedrieger, in de deuropening. Ikzelf bleef stokstijf op de trap staan en hoorde hem vaag zeggen waar zijn zoontje was. Ik was woedend.
de voordeur was niet op slot waardoor mijn stalker en vervelende ex de kans had om mijn huis binnen te dringen.
Daar stond hij dan, Julian de bedrieger, in de deuropening. Ikzelf bleef stokstijf op de trap staan en hoorde hem vaag zeggen waar zijn zoontje was. Ik was woedend.
Ik maakte grondig gebruik van het feit dat het ijs dat mijn voeten aan de laatste traptrede had vastgevroren begon te ontdooien en wandelde naar Julian die nog steeds verward in de deuropening stond.
Hij richtte zich tot mij, ik richtte me tot hem. Toen begon het: een heel resem van beledigingen, rake steken en confrontaties, allemaal van mijn kant.
Julian bleef in een mengeling van kwaad, teleurgesteld en simpelweg bang voor me staan.
"Ga weg, was ik soms niet duidelijk? Nee, je mag je zoontje...Wacht, hoe weet je dat het een jongetje is? Doet er niet toe. Laat me met rust en trouw maar met die Crystelle! Jij mag me misschien wel maandenlang wijsgemaakt hebben dat ik gestoord en dom ben, dat ben ik niet en ik weet heus wel dat je maar niet werkelijk met haar trouwt omdat je in tussentijd hoopt mij nog terug te winnen!"
"Maar...En ik ken je gyneacoloog..."
"Zwijg en ga mijn huis uit of ik ik ga naar de politie!"
"Fijn. Dan klaag ik je wel aan voor al je oude diefstallen."
"Dan krijg jij de voogdij over onze kinderen."
"Juist."
"Crystelle en die moeder van je zullen daar niet blij mee zijn."
"Zij kunnen de pot op."
Hij richtte zich tot mij, ik richtte me tot hem. Toen begon het: een heel resem van beledigingen, rake steken en confrontaties, allemaal van mijn kant.
Julian bleef in een mengeling van kwaad, teleurgesteld en simpelweg bang voor me staan.
"Ga weg, was ik soms niet duidelijk? Nee, je mag je zoontje...Wacht, hoe weet je dat het een jongetje is? Doet er niet toe. Laat me met rust en trouw maar met die Crystelle! Jij mag me misschien wel maandenlang wijsgemaakt hebben dat ik gestoord en dom ben, dat ben ik niet en ik weet heus wel dat je maar niet werkelijk met haar trouwt omdat je in tussentijd hoopt mij nog terug te winnen!"
"Maar...En ik ken je gyneacoloog..."
"Zwijg en ga mijn huis uit of ik ik ga naar de politie!"
"Fijn. Dan klaag ik je wel aan voor al je oude diefstallen."
"Dan krijg jij de voogdij over onze kinderen."
"Juist."
"Crystelle en die moeder van je zullen daar niet blij mee zijn."
"Zij kunnen de pot op."
Verbaasd keek ik hem aan. Zou het echt zo zijn? Ik had het gehoopt, al die tijd al, maar geloofde mezelf niet. Nu hij het zelf zei of waarschijnlijk toch die richting uit wou wist ik niet hoe ik me er bij moest voelen.
Een gedachtestroom die werd onderbroken door Julian die deze afschuwelijke conversatie besloot verder te zetten.
"Ik heb nooit van haar gehouden. Nooit. Een paar maanden voor dat ik haar en nadien jou ontmoette was mijn vader gestorven en mijn moeder wou per se dat ik, haar enige zoon, ons winstgevende familiebedrijf zou verderzetten. Een jarenlange kantoorjob als directeur van een stel fabrieken, ik keek er niet echt naar uit. Ik wou rondreizen, dingen beleven, leven. Toen kwam mijn moeder ook nog eens af met een deftige, blonde, Engelse jongedame die zich Crystelle noemde en ik vluchtte. Ik trok me terug in een soort van huisje in Appaloosa Plains en toen ontmoette ik jou. Ik was meteen dol op je."
Een gedachtestroom die werd onderbroken door Julian die deze afschuwelijke conversatie besloot verder te zetten.
"Ik heb nooit van haar gehouden. Nooit. Een paar maanden voor dat ik haar en nadien jou ontmoette was mijn vader gestorven en mijn moeder wou per se dat ik, haar enige zoon, ons winstgevende familiebedrijf zou verderzetten. Een jarenlange kantoorjob als directeur van een stel fabrieken, ik keek er niet echt naar uit. Ik wou rondreizen, dingen beleven, leven. Toen kwam mijn moeder ook nog eens af met een deftige, blonde, Engelse jongedame die zich Crystelle noemde en ik vluchtte. Ik trok me terug in een soort van huisje in Appaloosa Plains en toen ontmoette ik jou. Ik was meteen dol op je."
Nu zou het komen: de reden waarom hij me al die dingen aangedaan had. Ik wou het dolgraag horen, maar tegelijkertijd ook niet. De kans om hem te onderbreken was tot mijn spijt onbestaande.
"Dus: toen kwam jij. Ik vond je leuk en begon een relatie met je. Ik wist dat mijn moeder het helemaal zou afkeuren dus eerst was ik vrij...Bang. Toen je naar Moonlight Falls wou en vervolgens naar Frankrijk kon ik dan ook niet nee zeggen: ze zou me daar in Frankrijk nooit vinden en haar plannen om me aan die Crystelle te koppelen doorvoeren. Alles ging goed, tot ik plots gebeld werd, ik was in de nectarbrouwerij. Toen ze vroeg waar ik was, loog ik natuurlijk. Ze zei dat ze in het ziekenhuis was - ongeluk, ze had van de dokter de toestemming gekregen om me op te bellen - en dat ik meteen moest komen. Dat deed ik ook. Trouwens, ik had een briefje achtergelaten. Ik wou je zoeken maar vond je niet meteen."
"Prioriteiten..."
"Ze klonk alsof het echt moeite deed om te bellen. Op dat moment was ik gewoon bezorgd om haar."
"Vertel verder."
"Dus: toen kwam jij. Ik vond je leuk en begon een relatie met je. Ik wist dat mijn moeder het helemaal zou afkeuren dus eerst was ik vrij...Bang. Toen je naar Moonlight Falls wou en vervolgens naar Frankrijk kon ik dan ook niet nee zeggen: ze zou me daar in Frankrijk nooit vinden en haar plannen om me aan die Crystelle te koppelen doorvoeren. Alles ging goed, tot ik plots gebeld werd, ik was in de nectarbrouwerij. Toen ze vroeg waar ik was, loog ik natuurlijk. Ze zei dat ze in het ziekenhuis was - ongeluk, ze had van de dokter de toestemming gekregen om me op te bellen - en dat ik meteen moest komen. Dat deed ik ook. Trouwens, ik had een briefje achtergelaten. Ik wou je zoeken maar vond je niet meteen."
"Prioriteiten..."
"Ze klonk alsof het echt moeite deed om te bellen. Op dat moment was ik gewoon bezorgd om haar."
"Vertel verder."
"Spijtig genoeg is ze een enorm goeie actrice. Ze bleek kerngezond te zijn en ik, ik voelde me vreselijk, met het besef dat ik je simpelweg had achtergelaten. Na voortdurend met haar te ruziën keerde ik terug naar het dorpje in Frankrijk, ik hoopte dat je er nog was, en mijn motor stond er nog. Nee, je was weg. Die motor was samen met het sleuteltje van het slot ervan - dat op onze hotelkamer lag -verdwenen. Het was hopeloos, wie weet waar je uithing. Teleurgesteld besloot ik om terug naar Appaloosa te gaan en deed waar mijn moeder op gehoopt had: ik vroeg Crystelle ten huwelijk. Toen ik de verlovingsring om haar bleke, besproette vinger deed wist ik al dat het niet lang zou duren.
Onze trouw zou doorgaan in Isla Paradiso, een tropisch eiland in de Caraïben. We gingen er regelmatig naartoe om enkele dingen te plannen en toen we daar waren, logeerden we in een woonboot. Tegen die tijd was het al enkele maanden geleden dat ik jou gezien had...
Toen vond ik een t-shirt in die gehuurde woonboot dat me erg bekend voorkwam, het was namelijk van jou. Toen ik vroeg wie er gelogeerd had, zeiden ze dat het een vreemde jongedame was die zichzelf als gestoord bestempelde, bruine ogen had en donkerrood haar..."
Onze trouw zou doorgaan in Isla Paradiso, een tropisch eiland in de Caraïben. We gingen er regelmatig naartoe om enkele dingen te plannen en toen we daar waren, logeerden we in een woonboot. Tegen die tijd was het al enkele maanden geleden dat ik jou gezien had...
Toen vond ik een t-shirt in die gehuurde woonboot dat me erg bekend voorkwam, het was namelijk van jou. Toen ik vroeg wie er gelogeerd had, zeiden ze dat het een vreemde jongedame was die zichzelf als gestoord bestempelde, bruine ogen had en donkerrood haar..."
"Halsoverkop ging ik naar Moonlight Falls, waar ik je, hoogzwanger, tegenkwam in het park in het centrum. Je leek helemaal in jezelf verzonken en als snel besefte ik dat dat 'zichzelf als gestoord bestempelt' sloeg op het feit dat je dacht dat mijn hele bestaan een hersenspinsel was. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ik wist niet je zou reageren op beide versies: of ik zeg dat je gelijk hebt, op ik opbiecht alles - alles. Uiteindelijk koos ik voor het eerste. Ik wist dat het fout was en voelde me enorm schuldig. Ik vond het vreselijk je zo onzeker te zien en ik vermeed elk contact met je. De waarheid vertellen kon ik ook niet. Ik gokte dat je niet blij zou zijn als je hoorde dat ik indertijd op het punt stond om te trouwen. Gewoon wegvluchten zeker niet: ik was maar al te goed op de hoogte van je situatie en wou Aoife niet bij je achterlaten. Dat was niet vanwege afkeer, maar vanwege bezorgdheid.
Toen ontdekte mijn moeder waar ik was en ze gooide roet in het eten. Juist nu alles zo goed ging, alles. Ik snapte maar al te goed dat je woedend was. Veel kon ik er niet aan doen: ik had alles verknoeid. Ik wou je echt nooit, maar dan ook nooit echt kwetsen. Nu je de volledige waarheid weet hoop ik dat je het me kan vergeven, alsjeblieft."
Dat kon ik niet. Ik gooide de deur open en begeleidde hem naar buiten. "Sorry, er is te veel gebeurd. Ik weet gewoon niet of ik je nog wel kan vertrouwen...Sorry", vertelde ik hem.
"Oké."
Julian stapte over de deurdrempel, ik deed de deur dicht, maar ging niet weg. Ik wachtte, ik wachtte op het moment dat hij terug zou binnenvallen en me passioneel begon te zoenen. Misschien zou ik er dan over nadenken.
Dat gebeurde niet, zowel ik als hij bleven gewoon afwachtend aan weerszijden van de deur staan.
Toen ontdekte mijn moeder waar ik was en ze gooide roet in het eten. Juist nu alles zo goed ging, alles. Ik snapte maar al te goed dat je woedend was. Veel kon ik er niet aan doen: ik had alles verknoeid. Ik wou je echt nooit, maar dan ook nooit echt kwetsen. Nu je de volledige waarheid weet hoop ik dat je het me kan vergeven, alsjeblieft."
Dat kon ik niet. Ik gooide de deur open en begeleidde hem naar buiten. "Sorry, er is te veel gebeurd. Ik weet gewoon niet of ik je nog wel kan vertrouwen...Sorry", vertelde ik hem.
"Oké."
Julian stapte over de deurdrempel, ik deed de deur dicht, maar ging niet weg. Ik wachtte, ik wachtte op het moment dat hij terug zou binnenvallen en me passioneel begon te zoenen. Misschien zou ik er dan over nadenken.
Dat gebeurde niet, zowel ik als hij bleven gewoon afwachtend aan weerszijden van de deur staan.