Deel 5: Uitgelopen pauze
Ik was nu al een maand onderweg en de halve wereld afgereisd, maar ik vond geen spoor van Julian. Het was een speld in een hooiberg.
Uiteindelijk strandde ik op een eiland in de Caraïben dat de naam Isla Paradiso droeg.
Het was een vermoeiende keuze geweest, maar ik had de knoop moeten doorhakken. Ik had nu eenmaal geen geld meer.
Ik had Julians motor, die ik had meegenomen, kunnen verkopen maar dat deed ik niet. Waardoor het of nog verder reizen was en continu onder de blote hemel slapen of even stoppen met reizen en een woonboot kunnen huren.
Ik koos voor het tweede. Het bubbelbad was heerlijk, het uitzicht schitterend.
Ik was het reizen moe en elke ochtend nam een scheut van misselijkheid beslag over me, daarbij, het had geen zin.
Uiteindelijk strandde ik op een eiland in de Caraïben dat de naam Isla Paradiso droeg.
Het was een vermoeiende keuze geweest, maar ik had de knoop moeten doorhakken. Ik had nu eenmaal geen geld meer.
Ik had Julians motor, die ik had meegenomen, kunnen verkopen maar dat deed ik niet. Waardoor het of nog verder reizen was en continu onder de blote hemel slapen of even stoppen met reizen en een woonboot kunnen huren.
Ik koos voor het tweede. Het bubbelbad was heerlijk, het uitzicht schitterend.
Ik was het reizen moe en elke ochtend nam een scheut van misselijkheid beslag over me, daarbij, het had geen zin.
Het was als een achterlijke gedachte in me opgekomen. In het begin had ik het verafschuwd en zei ik de hele tijd tegen mezelf dat het niet kon, maar hoe langer, hoe logischer het leek.
Julian en ik, ik en Julian, dat bestond niet. Hij bestond. Er bestond waarschijnlijk wel een Julian Alfredo, maar ik had hem hoogstens één keer gezien en nauwelijks een woord met hem uitgewisseld. Heel onze relatie, alles, was ingebeeld.
Al bij al had nooit iemand letterlijk gezegd mij ooit met hem gezien te hebben. Daarom geloofde mama me eerst niet wanneer ik zei dat ik niet meer vrijgezel was, en daarom was hij zo perfect. Hij was aan mijn doorgeslagen fantasie ontsproten denkbeeldig vriendje.
Het toeval wou dat die Julian Alfredo ook in Frankrijk was geweest, waardoor als ik vroeg waar hij uithing, mensen wel degelijk zeiden hem gezien te hebben - voor hetzelfde geld had ik totaal belachelijk gemaakt.
Kinderlijk gooide ik het zand omhoog van mijn pas gebouwde burcht.
Zorgeloos zijn, zorgeloos als een kind. Waarom kon ik dat niet?
Ik zou nooit zo creatief zijn als Lena, populair als Joanne, slim als Remi, zelfzeker als Lemony of lief als Liviya - nu was ik ook nog eens officieel gestoord en zat ik zonder geld vast op een eiland.
Julian en ik, ik en Julian, dat bestond niet. Hij bestond. Er bestond waarschijnlijk wel een Julian Alfredo, maar ik had hem hoogstens één keer gezien en nauwelijks een woord met hem uitgewisseld. Heel onze relatie, alles, was ingebeeld.
Al bij al had nooit iemand letterlijk gezegd mij ooit met hem gezien te hebben. Daarom geloofde mama me eerst niet wanneer ik zei dat ik niet meer vrijgezel was, en daarom was hij zo perfect. Hij was aan mijn doorgeslagen fantasie ontsproten denkbeeldig vriendje.
Het toeval wou dat die Julian Alfredo ook in Frankrijk was geweest, waardoor als ik vroeg waar hij uithing, mensen wel degelijk zeiden hem gezien te hebben - voor hetzelfde geld had ik totaal belachelijk gemaakt.
Kinderlijk gooide ik het zand omhoog van mijn pas gebouwde burcht.
Zorgeloos zijn, zorgeloos als een kind. Waarom kon ik dat niet?
Ik zou nooit zo creatief zijn als Lena, populair als Joanne, slim als Remi, zelfzeker als Lemony of lief als Liviya - nu was ik ook nog eens officieel gestoord en zat ik zonder geld vast op een eiland.
Het leven op het tropische eiland beviel me. Hier heerste een eeuwige zomer en je zag er niks van de hevige sneeuwstorm die momenteel waarschijnlijk in Moonlight Falls woedde.
Om mijn gedachten te verzetten begon ik duiklessen te nemen. Een helemaal ongeleerd persoon dat bijna nog nooit heeft gezwommen moest nog veel leren en ik mocht niet veel meer dan onder toezicht snorkelen.
Maar ik hield ervan. Regelmatig vond ik een kostbare schelp die ik nadien verkocht zodat ik tenminste ooit genoeg geld zou kunnen hebben om terug te keren naar Moonlight Falls waar ik, zoals aan mezelf beloofd, al mijn oude gewoontes overboord zou gooien en werk zoeken.
Die paar dagen die ik van plan was er te blijven veranderde als snel terug in een maand en ze begonnen me er te kennen.
Niet als dief, maar als een toeriste die platzak was en ondanks dat regelmatig werd aangesproken door een of andere politieagent met een onverstaanbaar Spaans accent tussen zijn Engelse woorden door.
Ik had de straatkunst kit die ik van Julian had gekregen - of beter: zelf had gekocht - teruggevonden en kon mezelf niet tegenhouden daarmee het nabije dorp in te kleuren.
Het bleek illegaal te zijn, met als gevolg dat ik dus regelmatig een paar uur in de gevangenis doorbracht totdat ik betaalde en werd vrijgelaten.
Ik was eraan gewend en dus liet ik gedwee boeien rond mijn polsen slaan. Mijn Spaans was toch niet goed genoeg om die agent iets uit te leggen.
Niet als dief, maar als een toeriste die platzak was en ondanks dat regelmatig werd aangesproken door een of andere politieagent met een onverstaanbaar Spaans accent tussen zijn Engelse woorden door.
Ik had de straatkunst kit die ik van Julian had gekregen - of beter: zelf had gekocht - teruggevonden en kon mezelf niet tegenhouden daarmee het nabije dorp in te kleuren.
Het bleek illegaal te zijn, met als gevolg dat ik dus regelmatig een paar uur in de gevangenis doorbracht totdat ik betaalde en werd vrijgelaten.
Ik was eraan gewend en dus liet ik gedwee boeien rond mijn polsen slaan. Mijn Spaans was toch niet goed genoeg om die agent iets uit te leggen.
Na die zoveelste aanhouding concludeerde ik dat het een goed idee was om huiswaarts te trekken. Mijn huid begon kenmerken van bruinen en verbranden te vertonen en ook hier werd ik voortdurend in de gaten gehouden.
Het was een van mijn laatste avonden op dit eiland.
Naast me speelde zich een mislukte voorstelling Romeo & Julia af. Het gaf me de zoveelste bui van melancholiek naar de tijd met Julian, of dat nu echt was of niet.
Ik schrokte mijn hotdog naar binnen. Iets te snel, daarna leegde ik mijn maag terug boven de stenen vloer in het park.
Een bijna dagelijkse gewoonte, overgeven. Reizen deed me niks goed op dat vlak.
Het was een van mijn laatste avonden op dit eiland.
Naast me speelde zich een mislukte voorstelling Romeo & Julia af. Het gaf me de zoveelste bui van melancholiek naar de tijd met Julian, of dat nu echt was of niet.
Ik schrokte mijn hotdog naar binnen. Iets te snel, daarna leegde ik mijn maag terug boven de stenen vloer in het park.
Een bijna dagelijkse gewoonte, overgeven. Reizen deed me niks goed op dat vlak.
Al het eten dat ik hier at was tot zover mijn kennis daarover ging van hoogstaande kwaliteit. Als het een voedselvergiftiging was zou het al van Frankrijk moeten zijn; wat zeker te lang geleden was.
Ik geloofde niet dat het waar kon zijn, maar na een zwangerschapstest het bevestigde kwam ik tot de conclusie dat het zo was.
Er groeide een kind in mijn buik, ik was zwanger, al ruim twee maanden. Mijn eerste gedachte was: van wie? Een gedachte die ik onmiddellijk wegveegde. Ik vertrouwde erop dat de kans er was dat ik wel ergens een dronken onenightstand achter de rug had waar ik me niks meer van herinnerde.
Na verscheidene pogingen lukte het om mijn ouders te bereiken. Ze zaten in Indonesië en de lijn was slecht en krakerig. Het lukte me toch om hen het nieuws te vertellen.
"Mama, ik kom naar huis, ja, ik zit op een Caraïbisch eiland weet je, en, ik ben zwanger. Ik hoop jullie snel te zien...",
ze wouden nog iets vragen, maar hun bereik begaf het blijkbaar want daar stopte onze conversatie.
Ik geloofde niet dat het waar kon zijn, maar na een zwangerschapstest het bevestigde kwam ik tot de conclusie dat het zo was.
Er groeide een kind in mijn buik, ik was zwanger, al ruim twee maanden. Mijn eerste gedachte was: van wie? Een gedachte die ik onmiddellijk wegveegde. Ik vertrouwde erop dat de kans er was dat ik wel ergens een dronken onenightstand achter de rug had waar ik me niks meer van herinnerde.
Na verscheidene pogingen lukte het om mijn ouders te bereiken. Ze zaten in Indonesië en de lijn was slecht en krakerig. Het lukte me toch om hen het nieuws te vertellen.
"Mama, ik kom naar huis, ja, ik zit op een Caraïbisch eiland weet je, en, ik ben zwanger. Ik hoop jullie snel te zien...",
ze wouden nog iets vragen, maar hun bereik begaf het blijkbaar want daar stopte onze conversatie.
Een tijdje later was ik terug in Moonlight Falls. De lente was eindelijk aangebroken en de sneeuwstormen voorbij.
Ondanks het schitterende weer bleef ik de eerste paar weken na mijn terugkomst binnen. Nog steeds ging mijn maag de humeurige toer op en enkele keren per nacht en ochtend werd die onnodig geleegd.
Ik had een hekel aan het binnen zitten en gelukkig stopte die oneindige misselijkheid uiteindelijk.
Je begon duidelijk aan me te zien dat ik zwanger was en en was genoodzaakt mijn garderobe te vernieuwen.
Daarbovenop had ik nog steeds geen rotte cent. Bedrijven accepteerden geen zwangere werknemers en solliciteren was dus onmogelijk.
Ik besteedde mijn tijd aan het plukken van bloemen en verzamelen van insecten, soms, heel soms, kwam ik een zeldzaam exemplaar tegen dat ik mijn verkocht. Dat was een keer per maand en leverde zo'n 600 simdollars op en was dus alsnog niet genoeg om van te leven: zeker niet met een baby en wat noodzakelijke investeringen en verbouwingen op komst.
De belofte die ik mezelf had gemaakt op Isla Paradiso werd tenslotte nietig verklaard. Ik nam mijn oude hobby terug op en begon met het stelen van andermans bezittingen.
Ondanks het schitterende weer bleef ik de eerste paar weken na mijn terugkomst binnen. Nog steeds ging mijn maag de humeurige toer op en enkele keren per nacht en ochtend werd die onnodig geleegd.
Ik had een hekel aan het binnen zitten en gelukkig stopte die oneindige misselijkheid uiteindelijk.
Je begon duidelijk aan me te zien dat ik zwanger was en en was genoodzaakt mijn garderobe te vernieuwen.
Daarbovenop had ik nog steeds geen rotte cent. Bedrijven accepteerden geen zwangere werknemers en solliciteren was dus onmogelijk.
Ik besteedde mijn tijd aan het plukken van bloemen en verzamelen van insecten, soms, heel soms, kwam ik een zeldzaam exemplaar tegen dat ik mijn verkocht. Dat was een keer per maand en leverde zo'n 600 simdollars op en was dus alsnog niet genoeg om van te leven: zeker niet met een baby en wat noodzakelijke investeringen en verbouwingen op komst.
De belofte die ik mezelf had gemaakt op Isla Paradiso werd tenslotte nietig verklaard. Ik nam mijn oude hobby terug op en begon met het stelen van andermans bezittingen.
Mijn overige tijd spendeerde ik aan de tuin. Ik had zaadjes gevonden voor enkele planten, zette een hekje achter het huis en op dat stuk grond plantte ik de zaadjes.
Misschien zou dat geld opbrengen en zou ik een boerin worden, dacht ik al lachend. Geen gekke gedachte eigenlijk;
ik hield van de buitenlucht en tijd had ik meer dan genoeg.
Misschien zou dat geld opbrengen en zou ik een boerin worden, dacht ik al lachend. Geen gekke gedachte eigenlijk;
ik hield van de buitenlucht en tijd had ik meer dan genoeg.
Vermoeid spoot ik de grond in het park vol met kleurrijke graffiti. Het was illegaal, maar mensen die het blijkbaar wel konden appreciëren gaven me er geld voor.
Ik was ongeveer negen maanden zwanger. De angst om de reacties van de dorpsbewoners ("Zie, Josine is zwanger. Ik wist al dat ze niet bepaald verstandig was maar dit slaat alles") en de tegenstribbelingen van mijn zwakke lichaam in de eerste paar maanden waren vervangen door rugpijn die ik zo goed als ik kon negeerde.
Ik trok me niks aan van alle minachtende blikken. De vader was onbekend, de moeder arm, verlaten en werkloos. Maar ik ging dit kind met liefde grootbrengen. Op welke illegale op legale wijze ook ging ik ervoor zorgen dat mijn kleine schat een goed leven zou hebben.
Ik was ongeveer negen maanden zwanger. De angst om de reacties van de dorpsbewoners ("Zie, Josine is zwanger. Ik wist al dat ze niet bepaald verstandig was maar dit slaat alles") en de tegenstribbelingen van mijn zwakke lichaam in de eerste paar maanden waren vervangen door rugpijn die ik zo goed als ik kon negeerde.
Ik trok me niks aan van alle minachtende blikken. De vader was onbekend, de moeder arm, verlaten en werkloos. Maar ik ging dit kind met liefde grootbrengen. Op welke illegale op legale wijze ook ging ik ervoor zorgen dat mijn kleine schat een goed leven zou hebben.
Mijn denkbeeldige speech werd abrupt onderbroken door iemand die met stampende voetstappen naar me toe wandelde.
Me bedenkend dat het een irritante agent was die geen vleugje kleur kon uitstaan propte ik al spuitbussen in de zak en maakte ik me uit de voeten, mijn kunstwerk achterlatend.
De persoon - wie het ook mocht zijn - had conditie en haalde aan hoogzwangere vrouw snel in.
"Hé, jij daar!" hoorde ik hem roepen, het was een hij. "Sta stil!"
Toen greep hij me bij mijn bovenarm en draaide me bruut om. Hij zij veel. Dingen die ik niet hoorde of zelfs volkomen negeerde.
Mijn gedachten waren in beslag genomen door wie het was.
"Julian...", prevelde ik. Hij luisterde niet en onderbrak me.
"Eindelijk heb ik je gevonden", een logische zin die hij uitsprak. Maar op de verkeerde manier gezegd. Hij was niet verheugd om me te zien. Hij was niet lief voor me. Hij was...Boos.
Hij staarde me kil aan en zei niks. Nogmaals zei ik zijn naam, waarop hij eindelijk nog eens iets zei: "Julian, inderdaad, dat is mijn naam. Julian Alfredo. En jij noemt Josine Planet, is het niet? Een derderangsdief die zin had om met mijn motor weg te rijden",
Toen zouden de puzzelstukjes in elkaar moeten vallen, maar deden het nog steeds niet. Ze zaten nog steeds allemaal door elkaar gemengd in de doos.
Me bedenkend dat het een irritante agent was die geen vleugje kleur kon uitstaan propte ik al spuitbussen in de zak en maakte ik me uit de voeten, mijn kunstwerk achterlatend.
De persoon - wie het ook mocht zijn - had conditie en haalde aan hoogzwangere vrouw snel in.
"Hé, jij daar!" hoorde ik hem roepen, het was een hij. "Sta stil!"
Toen greep hij me bij mijn bovenarm en draaide me bruut om. Hij zij veel. Dingen die ik niet hoorde of zelfs volkomen negeerde.
Mijn gedachten waren in beslag genomen door wie het was.
"Julian...", prevelde ik. Hij luisterde niet en onderbrak me.
"Eindelijk heb ik je gevonden", een logische zin die hij uitsprak. Maar op de verkeerde manier gezegd. Hij was niet verheugd om me te zien. Hij was niet lief voor me. Hij was...Boos.
Hij staarde me kil aan en zei niks. Nogmaals zei ik zijn naam, waarop hij eindelijk nog eens iets zei: "Julian, inderdaad, dat is mijn naam. Julian Alfredo. En jij noemt Josine Planet, is het niet? Een derderangsdief die zin had om met mijn motor weg te rijden",
Toen zouden de puzzelstukjes in elkaar moeten vallen, maar deden het nog steeds niet. Ze zaten nog steeds allemaal door elkaar gemengd in de doos.
"Ik dacht dat je weg was...Iedereen in het hotel en in de nectarbrouwerij zei dat je was vertrokken", hij slikte. Een secondelang dacht ik dat dit een grap was en hij zijn armen om me heen zou slaan. Dat deed hij niet.
"Die Julian die jij denkt gekend te hebben, was inderdaad een hersenspinsel. Maar ik besta wel degelijk en zou mijn motor terug willen, dus?"
Verward schudde ik mijn hoofd. Het was zo simpel maar ook zo verwarrend en de emoties in me overheersten alle logica.
Na hem nog een minuut met grote, licht betraande ogen aan te staren barstte ik in huilen uit.
"Nee, nee, nee! Jij...Jij bent mijn Julian. Jij hebt me geleerd met graffiti om te gaan en jij hield van me en..."
Nogmaals onderbrak hij me. "Zou hij me op romantische wijze de mond snoeren, bijna letterlijk?" vroeg ik me af.
Hij kuste me niet en stond nog steeds als een standbeeld voor me.
"Wij moeten praten...", zei hij uiteindelijk. Zwak als een klein meisje volgde ik hem naar de tafel om te gaan zitten.
"Die Julian die jij denkt gekend te hebben, was inderdaad een hersenspinsel. Maar ik besta wel degelijk en zou mijn motor terug willen, dus?"
Verward schudde ik mijn hoofd. Het was zo simpel maar ook zo verwarrend en de emoties in me overheersten alle logica.
Na hem nog een minuut met grote, licht betraande ogen aan te staren barstte ik in huilen uit.
"Nee, nee, nee! Jij...Jij bent mijn Julian. Jij hebt me geleerd met graffiti om te gaan en jij hield van me en..."
Nogmaals onderbrak hij me. "Zou hij me op romantische wijze de mond snoeren, bijna letterlijk?" vroeg ik me af.
Hij kuste me niet en stond nog steeds als een standbeeld voor me.
"Wij moeten praten...", zei hij uiteindelijk. Zwak als een klein meisje volgde ik hem naar de tafel om te gaan zitten.
De verwarring eerst was weg. Hij had zijn uitleg gedaan, en wat een uitleg...
Alles klopte met 'mijn' Julian, het enige verschil was dat hij gewoon boos op me was omdat ik zijn motor had gestolen, iets wat hij blijkbaar wel héél graag terug wou. Ook beweerde hij dat hij geen petieterig huisje was maar nog bij zijn ouders woonde in een riante villa, maar alsnog in Appaloosa Plains.
Slechts drie ontmoetingen tussen ons waren echt geweest: onze eerste ontmoeting in Appaloosa Plains waarbij hij bijna op een eekhorentje trapte, het moment dat ik boos naar hem toeliep, en...In het hotel. De avond van de eerste dag in Frankrijk hadden we wat te veel nectar op. Ik had met mijn verbeelding gemaakt dat deze Julian mijn Julian was en wat er toen was gebeurd was dus echt geweest. Daarvan was ik nu zwanger.
Ik bood mijn excuses aan en beloofde hem zijn motor heus wel terug te geven, aangezien hij er zo aan gehecht was. Ik kwam tot de conclusie dat hij dus vanuit Frankrijk mij was gaan zoeken en te weten was gekomen dat ik in Moonlight Falls woonde.
Alles klopte met 'mijn' Julian, het enige verschil was dat hij gewoon boos op me was omdat ik zijn motor had gestolen, iets wat hij blijkbaar wel héél graag terug wou. Ook beweerde hij dat hij geen petieterig huisje was maar nog bij zijn ouders woonde in een riante villa, maar alsnog in Appaloosa Plains.
Slechts drie ontmoetingen tussen ons waren echt geweest: onze eerste ontmoeting in Appaloosa Plains waarbij hij bijna op een eekhorentje trapte, het moment dat ik boos naar hem toeliep, en...In het hotel. De avond van de eerste dag in Frankrijk hadden we wat te veel nectar op. Ik had met mijn verbeelding gemaakt dat deze Julian mijn Julian was en wat er toen was gebeurd was dus echt geweest. Daarvan was ik nu zwanger.
Ik bood mijn excuses aan en beloofde hem zijn motor heus wel terug te geven, aangezien hij er zo aan gehecht was. Ik kwam tot de conclusie dat hij dus vanuit Frankrijk mij was gaan zoeken en te weten was gekomen dat ik in Moonlight Falls woonde.
Het was intussen al laat, flink afgekoeld en ik besloot om naar huis te gaan. Ik stelde Julian voor om bij mij te logeren.
"Ik heb wel ergens een slaapzak liggen, maak je geen zorgen."
Hij ging niet op het aanbod in en zei dat hij al ergens in een hotel logeerde. Ik trok dus maar mijn jas aan, trok mijn muts over mijn hoofd en maakte aanstalten om naar de straat te waggelen waar mijn auto stond.
Toen kreeg ik plots weeën. Julian zei dat ik naar het ziekenhuis moest en hielp me mijn auto in, hij zou rijden.
Het was een snelle (en pijnlijke) bevalling. Een meisje met als naam Aoife werd uiteindelijk geboren. Ze was kerngezond en wegens een overbevolking in het ziekenhuis mocht ik meteen naar huis.
Julian had me al die tijd staan opwachten zag ik toen ik buiten kwam en ik moest toegeven dat ik een grinnikje niet kon onderdrukken. Hij zou niet meteen naar huis gaan, bedacht ik me.
"Ik heb wel ergens een slaapzak liggen, maak je geen zorgen."
Hij ging niet op het aanbod in en zei dat hij al ergens in een hotel logeerde. Ik trok dus maar mijn jas aan, trok mijn muts over mijn hoofd en maakte aanstalten om naar de straat te waggelen waar mijn auto stond.
Toen kreeg ik plots weeën. Julian zei dat ik naar het ziekenhuis moest en hielp me mijn auto in, hij zou rijden.
Het was een snelle (en pijnlijke) bevalling. Een meisje met als naam Aoife werd uiteindelijk geboren. Ze was kerngezond en wegens een overbevolking in het ziekenhuis mocht ik meteen naar huis.
Julian had me al die tijd staan opwachten zag ik toen ik buiten kwam en ik moest toegeven dat ik een grinnikje niet kon onderdrukken. Hij zou niet meteen naar huis gaan, bedacht ik me.