Deel 15: Een groeiend gevoel
Learco en Louise waren de baby's waar de meeste jonge ouders maar van konden dromen. Af en toe een knuffel of een papfles geven en op tijd hun luier verschonen, dat was het enige. Het bleven pasgeboren baby'tjes natuurlijk,
maar zodra ze hen op een speelmatje legden op het terras - waar Aoife piano speelde en Gabriel wat las - waren ze goed voor een paar uur.
maar zodra ze hen op een speelmatje legden op het terras - waar Aoife piano speelde en Gabriel wat las - waren ze goed voor een paar uur.
Het slangen bezweren was Aoife ook nog niet beu. Wanneer ze eens wou ontsnappen uit de routine van slapen, piano spelen, eten en de baby's verzorgen pakte ze de mand die ze ongeveer een jaar geleden in Egypte had gekocht en liet ze de er inzittende slang dansen op de melodie van haar fluit. Spijtig genoeg had de slang in kwestie voor de zoveelste keer de vrijheid boven de muziek verkozen en was ze genoodzaakt een nieuw exemplaar aan te schaffen. Een cobra, voor de verandering.
Best spannend dus, maar ook gevaarlijk merkte ze wanneer het dier meer dan eens naar haar toe sprong en haar een paar schrammen in het gezicht bezorgde. Gelukkig was het geen al te giftig exemplaar.
Best spannend dus, maar ook gevaarlijk merkte ze wanneer het dier meer dan eens naar haar toe sprong en haar een paar schrammen in het gezicht bezorgde. Gelukkig was het geen al te giftig exemplaar.
de tweeling groeide snel. Té snel, als het van hun ouders afhing en snel waren ze geen hulpeloze wezentjes meer maar hyperactieve peuters die het hele huis rond kropen. Ook hun karakters kwamen meer naar boven.
Ze waren erg verschillend, zo bleek. Louise lachte bijna altijd - bijna altijd - en genoot van de vele aandacht die ze van haar ouders kreeg.
Ze waren erg verschillend, zo bleek. Louise lachte bijna altijd - bijna altijd - en genoot van de vele aandacht die ze van haar ouders kreeg.
En Learco. Een stil, geniepig jongetje dat op een leeftijd van twaalf maanden al duidelijk had gemaakt dat hij gewoon met rust wou gelaten worden en hij het echt wel zou laten horen wanneer hij écht iets nodig had. Daar hoorde een zoveelste knuffel of de klauw niet bij, zo bleek.
Het jonge gezin toonde hun schattige kroost maar al te graag aan de andere bewoners van het eiland en omstreken. Zo gingen ze regelmatig met hun kleintjes naar het park, waar ze tot 's avonds laat verwoede pogingen deden de tweeling hun hun eerste woordjes bij te brengen of hen meer te doen doen dan kruipen. In de buurt van paparazzi: na Gabriel een deel van zijn foto's had verkocht aan het museum en Aoife meer dan eens de beste muzikante van de stad werd genoemd, had de familie, gecombineerd met de ogen die ze al op zich gericht hadden dankzij Julian's boeken, wat meer bekendheid verworven.
Niet erg, zolang de paparazzi hen maar niet begon te stalken en het stopte bij onschuldige "Gabriel Martinez en Aoife Alfredo zijn naar het park gegaan met hun tweeling"- kiekjes.
Het bleef wel grappig, een fotograaf die nu continu zelf gefotografeerd werd.
Niet erg, zolang de paparazzi hen maar niet begon te stalken en het stopte bij onschuldige "Gabriel Martinez en Aoife Alfredo zijn naar het park gegaan met hun tweeling"- kiekjes.
Het bleef wel grappig, een fotograaf die nu continu zelf gefotografeerd werd.
Wie nog steeds liever op de achtergrond bleef was Millard, en dat strooide enkel nog wat meer olie op het vuur. Als de mysterieuze, met een lila lichtbol rond zich wanneer hij weg zweefde, broer van dé Aoife Alfredo had hij vaak een school persvissen achter zich aan en die kon hij missen als de pest. Vanwege één iemand: Astryd.
"Ik heb haar dat museum zien binnengaan", fluisterde hij tegen zichzelf. Zijn zus en die irritante Gabriel van haar waren in het park en - met tegenzin van Gabriel's kant - had ze hem mee gevraagd. Zodra ze druk waren aan het spelen met die tweeling van hen was zweefde hij geruisloos weg en zocht naar Astryd.
"Ik heb haar dat museum zien binnengaan", fluisterde hij tegen zichzelf. Zijn zus en die irritante Gabriel van haar waren in het park en - met tegenzin van Gabriel's kant - had ze hem mee gevraagd. Zodra ze druk waren aan het spelen met die tweeling van hen was zweefde hij geruisloos weg en zocht naar Astryd.
Ze was inderdaad in het museum waar hij haar dacht gezien te hebben en ze stond er gefocust een beeldhouwwerk te studeren. Michael, een van de drie, zat naast haar op de grond te huilen. Zonder na te denken waar Ella en Christine waren en of het wel mocht pakte hij zijn zoontje op en begon hem te kietelen.
"Hou daarmee op", zei Astryd met een beteuterd gezicht. "Ik ben met hem naar de dokter geweest, hij deed wat...Vreemd."
Zijn ex was blijkbaar toch niet zo gefocust op die spuuglelijk kunst waar ze vreemd genoeg geïnteresseerd in bleek.
"Misschien is er wel iets mis met hem, mentaal," vervolgde ze, "het zou me niet verwonderden, met wat jij me waarschijnlijk allemaal hebt gegeven tijdens mijn zwangerschap."
"Hou daarmee op", zei Astryd met een beteuterd gezicht. "Ik ben met hem naar de dokter geweest, hij deed wat...Vreemd."
Zijn ex was blijkbaar toch niet zo gefocust op die spuuglelijk kunst waar ze vreemd genoeg geïnteresseerd in bleek.
"Misschien is er wel iets mis met hem, mentaal," vervolgde ze, "het zou me niet verwonderden, met wat jij me waarschijnlijk allemaal hebt gegeven tijdens mijn zwangerschap."
"Niks dus. Ik heb nooit iets met je gedaan of ik heb je nooit iets gegeven dat slecht zou kunnen zijn voor eender welk kind. Ik heb je enkel betoverd indertijd en dat heb ik al gezegd, maar jij gelooft me niet."
De kinderlijke stem waarmee hij Michael had vertroeteld was abrupt omgezet naar de harde, maar oprechte stem waarmee hij dat zei.
Het betreurde hem dat Astryd hem maar niet geloofde. Het gene wat er het meest met Michael en misschien ook nog Ella en Christine kon mis zijn was dat ze hetzelfde kunnen als hij, en dan zou hij er zijn om hen te leren dat enkel uit noodzaak te gebruiken. Van de oude Millard schoot niks meer over en het enige wat hij op een leeftijd van eenentwintig jaar en een paar maanden wou doen was er zijn voor de jonge kleuters die ook zijn kinderen waren. Niet alleen die van Astryd, zoals ze zei graag te willen.
De kinderlijke stem waarmee hij Michael had vertroeteld was abrupt omgezet naar de harde, maar oprechte stem waarmee hij dat zei.
Het betreurde hem dat Astryd hem maar niet geloofde. Het gene wat er het meest met Michael en misschien ook nog Ella en Christine kon mis zijn was dat ze hetzelfde kunnen als hij, en dan zou hij er zijn om hen te leren dat enkel uit noodzaak te gebruiken. Van de oude Millard schoot niks meer over en het enige wat hij op een leeftijd van eenentwintig jaar en een paar maanden wou doen was er zijn voor de jonge kleuters die ook zijn kinderen waren. Niet alleen die van Astryd, zoals ze zei graag te willen.
Uiteindelijk won hij de veldslag. Een week na het voorval in het museum hoorde hij plots zijn gsm afgaan. Het was Astryd en ze bleek gehaast te zijn. "Hallo ik ben het de vaste oppasser kan niet komen ik moet ergens naartoe en kun je komen om de drieling te passen?" hij dacht dat ze het nooit zou vragen en was stiekem dolblij. Maar toonde dat natuurlijk niet. "Heb je geen vriendin of collega die op hen kan passen?"
"Ik dacht dat je blij zou zijn...En ik heb geen vriendinnen", had ze er licht snikkend aan toegevoegd en eerlijk gezegd kon hij wat gegniffel amper onderdrukken.
"Natuurlijk ben ik blij", zei hij uiteindelijk en tien minuten later stond hij bij Astryd en pakte hij enthousiast Ella op, een kleine kapoen die blijkbaar nog geen zin had om te slapen en de enige van de drie met zijn zwarte haar.
"Bedankt", zei Astryd een beetje afwezig en stapte toen in de taxi die ze eerder al had gebeld.
"Ik dacht dat je blij zou zijn...En ik heb geen vriendinnen", had ze er licht snikkend aan toegevoegd en eerlijk gezegd kon hij wat gegniffel amper onderdrukken.
"Natuurlijk ben ik blij", zei hij uiteindelijk en tien minuten later stond hij bij Astryd en pakte hij enthousiast Ella op, een kleine kapoen die blijkbaar nog geen zin had om te slapen en de enige van de drie met zijn zwarte haar.
"Bedankt", zei Astryd een beetje afwezig en stapte toen in de taxi die ze eerder al had gebeld.
Het was zalig om eindelijk eens de kans te hebben 'papa' genoemd te worden. Ze wisten tenminste wie de vreemde meneer was die hun moeder af en toe bezocht en dat maakte hem ontzettend blij. Hij speelde wat met hen, las verhaaltjes voor en waakte heel de nacht bij hun wiegjes om zodra ze iets nodig hadden recht te springen.
Het vreemdste was dat hij niet gebeld werd door Astryd. Hij verwachtte dat ze hem niet zou vertrouwen, overbezorgd zou zijn en dat hij elke twee minuten zijn gsm zou horen afgaan. Dat gebeurde vreemd genoeg niet.
Wanneer hij uren later wakker werd om naar zijn werk te gaan bleek ze gewoon in haar bed te liggen.
Doodmoe maar voldaan trok hij zijn werkkleding aan - een kotslelijk lichtroze verplegerstenue, hij hoopte zo snel mogelijk gepromoveerd te worden - en zweefde naar de kliniek, hopend dat hij in de nabije toekomst nog een wanhopig telefoontje van Astryd zou krijgen.
Het vreemdste was dat hij niet gebeld werd door Astryd. Hij verwachtte dat ze hem niet zou vertrouwen, overbezorgd zou zijn en dat hij elke twee minuten zijn gsm zou horen afgaan. Dat gebeurde vreemd genoeg niet.
Wanneer hij uren later wakker werd om naar zijn werk te gaan bleek ze gewoon in haar bed te liggen.
Doodmoe maar voldaan trok hij zijn werkkleding aan - een kotslelijk lichtroze verplegerstenue, hij hoopte zo snel mogelijk gepromoveerd te worden - en zweefde naar de kliniek, hopend dat hij in de nabije toekomst nog een wanhopig telefoontje van Astryd zou krijgen.
Aoife zat op het terras piano te spelen. Ze kon het ondertussen al erg goed, bijna even goed als dat ze gitaar of bas kon spelen. Een paar meter van haar verwijderd zat de kleine Learco die zich bezig hield met een xylofoon, één van de vele speeltjes die zij en Gabriel voor hun kleine schatten hadden gekocht.
het herinnerde haar aan haar eigen kindertijd. Ze had zelf voortdurend met de xylofoon, die Josine voor haar had gestolen, gespeeld en zie waar ze nu was. Ze hoopte dat een van haar kinderen minstens zo veel muzikale ambities had als zij.
Ze hoopte ook het nog te kunnen meemaken als Louise of Learco over een jaar of twintig door een menigte fans werd toegejuicht op de grootste podia van de wereld. Ze wist niet wat het was, maar ze voelde iets. Sinds ze van Egypte - meer dan een jaar geleden - was teruggekomen had ze het gevoel dat er iets niet klopte. Het was een vaag, te verwaarlozen gevoel en ze was misschien gewoon wat moe, maar het was er wel.
het herinnerde haar aan haar eigen kindertijd. Ze had zelf voortdurend met de xylofoon, die Josine voor haar had gestolen, gespeeld en zie waar ze nu was. Ze hoopte dat een van haar kinderen minstens zo veel muzikale ambities had als zij.
Ze hoopte ook het nog te kunnen meemaken als Louise of Learco over een jaar of twintig door een menigte fans werd toegejuicht op de grootste podia van de wereld. Ze wist niet wat het was, maar ze voelde iets. Sinds ze van Egypte - meer dan een jaar geleden - was teruggekomen had ze het gevoel dat er iets niet klopte. Het was een vaag, te verwaarlozen gevoel en ze was misschien gewoon wat moe, maar het was er wel.
In de verte hoorde ze Gabriels iets zeggen. "Honger...Eten...Al laat..."
Eten! Hij vroeg wanneer ze zouden eten. Terwijl hij dat deed zette hij Louise naast de xylofoon neer - zij was meer geïnteresseerd in het stokje en vooral de smaak daarvan - en pakte Learco op om hem ook een spoedcursus lopen te geven.
"Aoife, wanneer gaan we eten? Dan kan ik onze prutsjes in hun wiegjes stoppen", zei Gabriel nogmaals. Abrupt stopte Aoife met de piano en zei ze dat er nog restjes van Millard's tovermaaltijden in de koelkast stonden.
Gabriel trok een vies gezicht. "Als je het perfecte eten van mijn broer niet lekker vindt moet je maar je eigen aangebrande macaroni eten", voegde ze er nog geërgerd aan toe en wandelde naar binnen. Gabriel bleef met stomheid geslagen achter.
Millard was nog steeds een gevoelig onderwerp.
Eten! Hij vroeg wanneer ze zouden eten. Terwijl hij dat deed zette hij Louise naast de xylofoon neer - zij was meer geïnteresseerd in het stokje en vooral de smaak daarvan - en pakte Learco op om hem ook een spoedcursus lopen te geven.
"Aoife, wanneer gaan we eten? Dan kan ik onze prutsjes in hun wiegjes stoppen", zei Gabriel nogmaals. Abrupt stopte Aoife met de piano en zei ze dat er nog restjes van Millard's tovermaaltijden in de koelkast stonden.
Gabriel trok een vies gezicht. "Als je het perfecte eten van mijn broer niet lekker vindt moet je maar je eigen aangebrande macaroni eten", voegde ze er nog geërgerd aan toe en wandelde naar binnen. Gabriel bleef met stomheid geslagen achter.
Millard was nog steeds een gevoelig onderwerp.
Een ander gevoelig onderwerp was het feit dat Gabriel zich voornamelijk met de drieling bezighield."Oh, ga jij Louise en Learco in hun bedjes stoppen?" vroeg hij op een avond meer dan verbaasd. Aoife had Louise in haar armen en had een kort gesprekje met haar - de kleuter was in ieder geval een pak spraakzamer als haar broertje - en eerlijk gezegd verraste Gabriel's verbazing haar niet.
Naarmate het vreemde gevoel waar Aoife al een tijdje last van had aanhield, deed ze alsmaar afstandelijker tegen hen. De eerste twee jaar van de leventjes van haar prutsjes was het niks geweest. Toen was het gevoel er nog niet. Maar nu, al bijna drie en een half jaar na Egypte, kwam daar verandering in. Het stak als maar vaker de kop op en op zo'n momenten Aoife speelde piano, at, sliep en daar stopte het. Zelfs slangen bezweren had ze al een erg lange tijd niet gedaan. Gewoon omdat ze zich er te slecht voor voelde.
"Ja", antwoordde ze en fluisterde haar dochtertje toe om slaap wel tegen papa te zeggen. "Sjaap wel", zei het meisje tenslotte en Aoife wandelde met haar dochtertje op haar arm naar boven. Zo'n momenten waar enorm zeldzaam.
Naarmate het vreemde gevoel waar Aoife al een tijdje last van had aanhield, deed ze alsmaar afstandelijker tegen hen. De eerste twee jaar van de leventjes van haar prutsjes was het niks geweest. Toen was het gevoel er nog niet. Maar nu, al bijna drie en een half jaar na Egypte, kwam daar verandering in. Het stak als maar vaker de kop op en op zo'n momenten Aoife speelde piano, at, sliep en daar stopte het. Zelfs slangen bezweren had ze al een erg lange tijd niet gedaan. Gewoon omdat ze zich er te slecht voor voelde.
"Ja", antwoordde ze en fluisterde haar dochtertje toe om slaap wel tegen papa te zeggen. "Sjaap wel", zei het meisje tenslotte en Aoife wandelde met haar dochtertje op haar arm naar boven. Zo'n momenten waar enorm zeldzaam.
Die momenten van een vreemd, ijskoud gevoel dat erg diep van binnen zat bleven echter zeldzaam en niet al te sterk. Wanneer ze gewoon de oude vrolijke Aoife was genoot ze ervan, en Gabriel ook. Maar het ging slecht met haar, dat was een feit. naarmate de tijd verstreek veranderden die momenten van uiterst zelden naar vaak tot meestal.
"Ga jij Louise in bed leggen? ze was nog aan het slapen daarnet", in zijn ooghoek zag hij Aoife voorbij wandelen. Ze leek helemaal van de wereld, hoe ze voor haar uit staarde en waarschijnlijk niet meer wist dat ze een kommetje cornflakes in haar handen had.
"Aoife?" ze schrok, zette een glimlach op en keek hem aan. "Ja, ik ga haar in haar bedje leggen", zei ze lief en ging gaan zitten.
"Ga jij Louise in bed leggen? ze was nog aan het slapen daarnet", in zijn ooghoek zag hij Aoife voorbij wandelen. Ze leek helemaal van de wereld, hoe ze voor haar uit staarde en waarschijnlijk niet meer wist dat ze een kommetje cornflakes in haar handen had.
"Aoife?" ze schrok, zette een glimlach op en keek hem aan. "Ja, ik ga haar in haar bedje leggen", zei ze lief en ging gaan zitten.
Nee, ze had er helemaal geen zin in. Ze wou liefst van al gewoon zich gewoon op haar bed laten vallen en huilen, en nog meer huilen, want ze wist het niet meer. Eens was het enorm vaag geweest, slechts een vreemd gevoel dat ze niet helemaal kon peilen. Maar de tijd ging voorbij, en ze voelde hoe het groeide. De kilte, de afschuw voor de zon en de warmte, de haat voor alles en iedereen. Ze genoot niet van liefde, van Gabriel's geruststellende kussen wanneer hij zei dat er niks was. Het ergste was dat ze geen idee had hoe het kwam. Ze wist alleen maar dat ze het weg wou want dit hoorde niet, dit was zij niet. Aan de ene kant genoot ze van de afstandelijkheid en wou ze alleen zijn, maar aan de andere kant had ze iedereen meer dan ooit nodig.