Deel 6: Woonbootje, gitaartje, zeemeerminnetje
Het was al een paar weken geleden dat Aoife plotseling voor de deur had gestaan en Learco voor eens en altijd de waarheid had verteld. Een waarheid die hem echt was bijgebleven, en vanaf dat moment besloot hij niet langer te twijfelen over zijn gevoelens voor Acropora. Zowel omdat hij gezegd had dat ze een koppel waren als dat hij, wat hem stiekem nog steeds verwonderde, echt verliefd op haar was.
"Heb je nog wat gehoord van je moeder?" vroeg Acropora hem. Learco had de hele nacht liggen woelen, en tja, Acropora merkte dat nu eenmaal nu hij een tweepersoonsbed had gekocht.
"Heb je nog wat gehoord van je moeder?" vroeg Acropora hem. Learco had de hele nacht liggen woelen, en tja, Acropora merkte dat nu eenmaal nu hij een tweepersoonsbed had gekocht.
"Nee, houden zo", antwoordde Learco kortaf en boog zich naar Acropora toe, waarna hij haar heftig begon te zoenen.
Ze had liever een wat uitgebreider antwoord gehad, maar liet zich dan toch overspoelen door Learco's kussen.
Ze had liever een wat uitgebreider antwoord gehad, maar liet zich dan toch overspoelen door Learco's kussen.
Learco hoorde werkelijk niks meer van zijn ouders. Hij had sinds hij alleen woonde echt altijd maar sporadisch contact met hen gehad - wat even stopte toen Dendronephtya in zijn leven kwam - maar nu hoorde hij werkelijk niks meer van hen. Hij kon zijn moeder of vader bellen zoveel als hij kon, hij was lucht voor hem geworden.
Ergens voelde hij zich enorm schuldig.
Maar hij was ook blij. Aoife had meer dan duidelijk gemaakt dat ze de zeemeermin niet vertrouwde. Niks hield hen dusnog tegen, de duiker en de zeemeermin. Ze kwamen zelfs in het openbaar - iets wat ze voordien wanhopig vermeden - weliswaar op plekken waar er op dat moment 'per toeval' niet veel anderen te zien waren.
Ergens voelde hij zich enorm schuldig.
Maar hij was ook blij. Aoife had meer dan duidelijk gemaakt dat ze de zeemeermin niet vertrouwde. Niks hield hen dusnog tegen, de duiker en de zeemeermin. Ze kwamen zelfs in het openbaar - iets wat ze voordien wanhopig vermeden - weliswaar op plekken waar er op dat moment 'per toeval' niet veel anderen te zien waren.
Dat was meestal op het strand, zodat Acropora snel het water kon invluchten wanneer het haar te heet en te droog werd.
het was dan ook daar waar Learco, ongeveer twee maanden na de discussie met zijn moeder, dé vraag stelde. Een vraag die hij niet zo lang geleden nog belachelijk had gevonden, maar grondig over had nagedacht.
Acropora zei, tot ieders verbazing wegens verschillende redenen, volmondig ja.
het was dan ook daar waar Learco, ongeveer twee maanden na de discussie met zijn moeder, dé vraag stelde. Een vraag die hij niet zo lang geleden nog belachelijk had gevonden, maar grondig over had nagedacht.
Acropora zei, tot ieders verbazing wegens verschillende redenen, volmondig ja.
Ze gingen trouwen...Trouwen, Learco. Als er paparazzi in de buurt was geweest toen Learco zijn aanzoek had gedaan was er zeker door alle omringende eilanden verbaasd gereageerd. Dat was gelukkig niet het geval en in alle intimiteit gingen ze 's avonds laat met de taxiboot naar één van Learco's eilanden.
Slechts een week na het aanzoek was het.
Ze nodigden niemand uit - de enige aanwezige naast het bruidspaar was Dendronephtya - en om de meest chique trouwkleren gaven ze evenmin.
Slechts een week na het aanzoek was het.
Ze nodigden niemand uit - de enige aanwezige naast het bruidspaar was Dendronephtya - en om de meest chique trouwkleren gaven ze evenmin.
Dendronephtya begeleidde haar mama langs een rij fakkels naar de bruiloftsboog waar Learco, in een verrassend deftig geel pak, stond te wachten.
Toen wisselden ze in hun eentje de ringen uit, vergezeld door niemand anders als hun dochter en de sterren aan de hemel, die werd gevolgd door een passionele kus.
Learco 'The terrible' was getrouwd.
Toen wisselden ze in hun eentje de ringen uit, vergezeld door niemand anders als hun dochter en de sterren aan de hemel, die werd gevolgd door een passionele kus.
Learco 'The terrible' was getrouwd.
De volgende ochtend stond er in de krant dat Learco Alfredo in het geheim was getrouwd, meer werd er niet gezegd.
Meer wisten ze ook niet.
Ondanks dat hij dus nog eens in de media was verschenen - Learco's bekendheid steeg enorm de laatste tijd- was er echter nog geen teken van leven van Learco's familie. Zelfs van Michael hoorde hij bijna niks meer, hij wist enkel dat hij na zijn dochtertje Dinthe nog een zoontje had gekregen samen met Ida.
Ook Acropora was helemaal aan haar leven op het land gewend en ze stond vanwege een liefde voor koken altijd klaar om iets klaar te maken voor haar Learco, spijtig dat ze er zelf niks aan had, zeker nu ze een klein vermoeden had Ze wist het wel nog niet zeker. Daarom vertelde ze hem nog niks.
Meer wisten ze ook niet.
Ondanks dat hij dus nog eens in de media was verschenen - Learco's bekendheid steeg enorm de laatste tijd- was er echter nog geen teken van leven van Learco's familie. Zelfs van Michael hoorde hij bijna niks meer, hij wist enkel dat hij na zijn dochtertje Dinthe nog een zoontje had gekregen samen met Ida.
Ook Acropora was helemaal aan haar leven op het land gewend en ze stond vanwege een liefde voor koken altijd klaar om iets klaar te maken voor haar Learco, spijtig dat ze er zelf niks aan had, zeker nu ze een klein vermoeden had Ze wist het wel nog niet zeker. Daarom vertelde ze hem nog niks.
Nadat ze nog wat borden die haar echtgenoot de vorige avond aan tafel had achtergelaten in de vaatwasser had gestoken haalde ze de post en kwam toen terug naar binnen. Ze werd meteen bestormd door een onaangenaam gevoel, dat er vijf minuten voordien nog niet was. Alsof iemand haar vanachter de hoek aanstaarde en klaarstond om haar aan te vallen.
"Learco? Ben jij dat? Ben je wakker?" vroeg ze, maar er kwam geen antwoord.
Ze sloot de deur achter zich en zette voorzichtig een paar stappen naar voor. Ze begreep er niks van, er was niks, er was ook nooit iets geweest - maar toch, er was wél iets. Iets dat haar het meest ongemakkelijke gevoel ooit bezorgde.
"Learco? Ben jij dat? Ben je wakker?" vroeg ze, maar er kwam geen antwoord.
Ze sloot de deur achter zich en zette voorzichtig een paar stappen naar voor. Ze begreep er niks van, er was niks, er was ook nooit iets geweest - maar toch, er was wél iets. Iets dat haar het meest ongemakkelijke gevoel ooit bezorgde.
Plots zag ze een roodachtige schim die zich spoedig van de ene kant van de kamer naar de andere bewoog. Ze draaide meteen verward haar hoofd, zichzelf "Verbeelding, gewoon verbeelding", toefluisterend.
Maar het was geen verbeelding. Ze wist net zo zeker dat ze een rode schim had gezien als dat ze zeker wist dat haar blouse lichtblauw was en haar huid paars.
Ze wist het écht zeker wanneer er plots een roodwitte gestalte voor haar stond. Tot haar schrik herkende ze hem meteen, eveneens zijn arrogante, minachtende blik die hij haar op dat moment gaf. "Hier zit je dus, getrouwd met een mens", spuugde hij uit.
Het was Myrdill, haar voormalige echtgenoot die door haar toedoen het tijdelijke voor het eeuwige had ingeruild. Enkel was zijn haar niet blauw maar geel, ook zijn gele ogen waren lichtgevende, witte gaten.
"Myrdill..." prevelde ze...
Maar het was geen verbeelding. Ze wist net zo zeker dat ze een rode schim had gezien als dat ze zeker wist dat haar blouse lichtblauw was en haar huid paars.
Ze wist het écht zeker wanneer er plots een roodwitte gestalte voor haar stond. Tot haar schrik herkende ze hem meteen, eveneens zijn arrogante, minachtende blik die hij haar op dat moment gaf. "Hier zit je dus, getrouwd met een mens", spuugde hij uit.
Het was Myrdill, haar voormalige echtgenoot die door haar toedoen het tijdelijke voor het eeuwige had ingeruild. Enkel was zijn haar niet blauw maar geel, ook zijn gele ogen waren lichtgevende, witte gaten.
"Myrdill..." prevelde ze...
Learco had heel die tijd in bed gelegen. Wanneer er eindelijk wat leven in de brouwerij kwam en hij, aangekleed, beneden was, werd hij dan ook meteen vastgeklampt door Dendronephtya. Lichtjes overvallen duwde hij zijn soort van dochter terug van zich af. "Wat is er? Is er iets slechts gebeurt in je boek?"
Het meisje verlegde een paar lokken van haar haardos en begon te snikken. "Was het maar waar", zei ze. "Mama is plots weg. Al een paar uur..."
Learco begreep haar bezorgdheid meteen. Acropora ging nooit in haar ergens naartoe of gaan duiken, zeker niet zonder iets te zeggen. "Ze komt wel terug, ze is een volwassen vrouw...Misschien kunnen we eens naar het park gaan?" vroeg hij.
"Moet dat?" vroeg ze terug.
"Ik kan bijna niet geloven dat zij mijn biologische dochter niet is", bedacht Learco zich wanneer hij haar eindelijk had kunnen overtuigen onder mensen te komen.
Het meisje verlegde een paar lokken van haar haardos en begon te snikken. "Was het maar waar", zei ze. "Mama is plots weg. Al een paar uur..."
Learco begreep haar bezorgdheid meteen. Acropora ging nooit in haar ergens naartoe of gaan duiken, zeker niet zonder iets te zeggen. "Ze komt wel terug, ze is een volwassen vrouw...Misschien kunnen we eens naar het park gaan?" vroeg hij.
"Moet dat?" vroeg ze terug.
"Ik kan bijna niet geloven dat zij mijn biologische dochter niet is", bedacht Learco zich wanneer hij haar eindelijk had kunnen overtuigen onder mensen te komen.
Het zagen was nog niet voorbij. "Waarom gaan we niet met de taxi? Die heeft een dak", Vroeg de kleine zeemeermin.
"Deze is sneller, en dan bruin je wat", antwoordde Learco verveeld. Dendronephtya zei amper iets, en hij hield van haar, maar als ze iets zei was het gezaag en dan begreep hij waarom hij vroeger niks van kinderen moest hebben.
"Ik bruin niet. Ik ben paars. En ik heb een zonneallergie, zoals alle zeemeerminnen",
Learco zuchtte. "Ik zal de paparazzi bellen, dan gaan we met de taxi straks, goed?"
Het meisje was meteen dolenthousiast.
"Deze is sneller, en dan bruin je wat", antwoordde Learco verveeld. Dendronephtya zei amper iets, en hij hield van haar, maar als ze iets zei was het gezaag en dan begreep hij waarom hij vroeger niks van kinderen moest hebben.
"Ik bruin niet. Ik ben paars. En ik heb een zonneallergie, zoals alle zeemeerminnen",
Learco zuchtte. "Ik zal de paparazzi bellen, dan gaan we met de taxi straks, goed?"
Het meisje was meteen dolenthousiast.
Hij had gelijk. Een klein signaal naar de plaatselijke paparazzi en media en hij werd zodra hij de haven bereikte bestormd. Uiteraard werd er aangeboden om hem met de limousine naar zijn bestemming te brengen. "Dit is véél leuker dan die vieze boot", zei Dendronephtya, Learco zat te veel met Acropora in zijn hoofd om daarover na te denken.
In het park haalde Learco zijn gitaar boven, Dendronephtya de boekenwurm pakte een boek dat ze had meegenomen.
Zodra ze helemaal in dat boek was verzonken en niet meer naar hem omkeek - of haar vader bekritiseerde ("Hou op, ik klonk beter op de xylofoon toen ik twee was dan als jij klinkt op die gitaar") - genoot Learco van de gelegenheid om naar het gemeentehuis en politiekantoor te gaan en een verdwijning te melden, de verdwijning van Acropora.
Tot zijn verbazing vroegen ze hem meteen naar een nadere beschrijving en wanneer hij er weg ging waren ze haar opsporingsbericht al aan het verspreiden.
Zodra ze helemaal in dat boek was verzonken en niet meer naar hem omkeek - of haar vader bekritiseerde ("Hou op, ik klonk beter op de xylofoon toen ik twee was dan als jij klinkt op die gitaar") - genoot Learco van de gelegenheid om naar het gemeentehuis en politiekantoor te gaan en een verdwijning te melden, de verdwijning van Acropora.
Tot zijn verbazing vroegen ze hem meteen naar een nadere beschrijving en wanneer hij er weg ging waren ze haar opsporingsbericht al aan het verspreiden.
Het duurde niet lang tot de avond viel en het duo keerde terug naar de woonboot. "Hé, kijk! Nu ben jij aan het lezen en doe ik dingen die op niks slaan", zei Dendronephtya. Ze deed alsof ze midden in een autorace zat.
"Hoe bedoel je? Wanneer deed ik dan iets wat op niks slaat?"
"Vanmiddag, in het park. Jouw getingel was verschrikkelijk belachelijk", antwoordde ze.
"Da's gemeen. De andere mensen in het park vonden mijn 'getingel' erg goed, waarom denk je dat ik bekend ben?"
"Omdat je ouders Aoife Alfredo en Gabriel Martinez zijn en die zijn erg bekend en jij bent hun ongehoorzame vreemde zoon", beweerde ze.
"Je hebt gelijk. Tien punten voor Dendronephtya."
"Hoe bedoel je? Wanneer deed ik dan iets wat op niks slaat?"
"Vanmiddag, in het park. Jouw getingel was verschrikkelijk belachelijk", antwoordde ze.
"Da's gemeen. De andere mensen in het park vonden mijn 'getingel' erg goed, waarom denk je dat ik bekend ben?"
"Omdat je ouders Aoife Alfredo en Gabriel Martinez zijn en die zijn erg bekend en jij bent hun ongehoorzame vreemde zoon", beweerde ze.
"Je hebt gelijk. Tien punten voor Dendronephtya."
Plotseling legde ze haar denkbeeldige stuur neer, Learco deed hetzelfde met het boek. "Learco..."
"Zeg maar papa", onderbrak hij haar. Het meisje glimlachte. "Je was plots naar het gemeentehuis. Wat was je gaan doen?"
"Niks", zei Learco. "Je liegt", beschuldigde ze meteen.
"Oké, ik was...Ik was mama's verdwijning gaan melden. De stoere Learco laat het misschien niet zien, maar hij houdt van zijn paars schepsel",
"Ik mis mama ook... Je bent heel lief. Het maakt me niet uit dat je mijn echte papa niet bent, je bent lief, en ik zeg dat niet snel",
Learco glimlachte teder naar het meisje dat hij zijn dochter noemde. Zes jaar geleden had hij haar gevonden, als een klein, onschuldig wezentje dat hij toen een monstertje vond. Dat was ze, een monstertje, maar wel een erg lief monstertje.
"Zeg maar papa", onderbrak hij haar. Het meisje glimlachte. "Je was plots naar het gemeentehuis. Wat was je gaan doen?"
"Niks", zei Learco. "Je liegt", beschuldigde ze meteen.
"Oké, ik was...Ik was mama's verdwijning gaan melden. De stoere Learco laat het misschien niet zien, maar hij houdt van zijn paars schepsel",
"Ik mis mama ook... Je bent heel lief. Het maakt me niet uit dat je mijn echte papa niet bent, je bent lief, en ik zeg dat niet snel",
Learco glimlachte teder naar het meisje dat hij zijn dochter noemde. Zes jaar geleden had hij haar gevonden, als een klein, onschuldig wezentje dat hij toen een monstertje vond. Dat was ze, een monstertje, maar wel een erg lief monstertje.
"Ga jij nu maar slapen, ga ik ook doen", zei hij en stond op. "Vergeet niet die helm af te doen, moet niet zo comfortabel zijn om te slapen." Ook Dendronephtya stond nu recht. Ze bleven enkele seconden daar gewoon staan, wachtend tot de ander. Uiteindelijk was het Dendronephtya die iets ondernam.
"Slapen is sowieso al niet handig met die puntoren van me. Slaapwel, papa", zei Dendronephtya en ze sloeg haar armen om haar vader heen. "Nogmaals, je bent erg lief. Die rare mensen met hun fototoestellen zijn gewoon stom", fluisterde ze in zijn oor, terwijl ze hem wurgde in haar greep. Dat kleine meisje was verrassend sterk.
"En nogmaals bedankt", antwoordde Learco terug, niet wetend wat hij anders moest zeggen.
"Slapen is sowieso al niet handig met die puntoren van me. Slaapwel, papa", zei Dendronephtya en ze sloeg haar armen om haar vader heen. "Nogmaals, je bent erg lief. Die rare mensen met hun fototoestellen zijn gewoon stom", fluisterde ze in zijn oor, terwijl ze hem wurgde in haar greep. Dat kleine meisje was verrassend sterk.
"En nogmaals bedankt", antwoordde Learco terug, niet wetend wat hij anders moest zeggen.
Learco ging, in tegenstelling tot het zeemeerminnetje, niet gaan slapen. Hij bleef daar maar staan, voor zich uit staan kijkend en niet wetend wat te denken.
Hij was getrouwd met Acropora, hij hield van haar. Hij hield ook van Dendronephtya, zijn adoptie- en stiefdochter.
Maar op nog geen dag tijd waren dat van simpele feiten naar echte, aanraakbare dingen gegaan. Hij hield met heel zijn hart van zijn zeemeermin en haar dochtertje, de twee paarse kinderen van de zee die hij jaren geleden onder zijn hoede nam. Eerst wantrouwend, maar nu kon hij niet zonder, het was simpelweg zijn gezin, dat moest hij toegeven. Des te meer groeide het missen van Acropora.
Hij bleef nog een tiental minuten ijsberen op het terras, hij raakte verdwaald in zijn eigen verwarrende gedachten, toen hij uiteindelijk een besluit nam. Vastbesloten keek hij recht voor zich en wandelde weg.
Hij was getrouwd met Acropora, hij hield van haar. Hij hield ook van Dendronephtya, zijn adoptie- en stiefdochter.
Maar op nog geen dag tijd waren dat van simpele feiten naar echte, aanraakbare dingen gegaan. Hij hield met heel zijn hart van zijn zeemeermin en haar dochtertje, de twee paarse kinderen van de zee die hij jaren geleden onder zijn hoede nam. Eerst wantrouwend, maar nu kon hij niet zonder, het was simpelweg zijn gezin, dat moest hij toegeven. Des te meer groeide het missen van Acropora.
Hij bleef nog een tiental minuten ijsberen op het terras, hij raakte verdwaald in zijn eigen verwarrende gedachten, toen hij uiteindelijk een besluit nam. Vastbesloten keek hij recht voor zich en wandelde weg.
Hij haalde zijn speedboot boven, ging er in zitten en voer weg. Niet op zoek naar Acropora.
Die zoektocht kon hij niet alleen. Hij ging het eerst goedmaken met zijn ouders.
Die zoektocht kon hij niet alleen. Hij ging het eerst goedmaken met zijn ouders.