Deel 18: One day with Megen
"Ik zou graag naar de lintenhertog balzaal willen, het is daar erg leuk. Kunnen we boogschieten." was het eerste dat Scarlett voorstelde.
"Jij wijst de weg, ik ken de weg hier niet", zei Megen. "Trouwens...Boogschieten? Lijkt me niet iets typisch voor dertienjarige meisjes."
"Daarom hebben mama en papa het me ook nog nooit laten doen", verklaarde Scarlett en zei toen haastig dat hij de volgende straat linksaf moest nemen.
Het was er erg leuk. Ze had blijkbaar talent voor boogschieten en Megen was ook niet bepaald slecht. Tegen de middag haalde Megen wat rauwe vis uit de frigobox en toen besloten ze dat het tijd was naar ergens anders te gaan.
"Jij wijst de weg, ik ken de weg hier niet", zei Megen. "Trouwens...Boogschieten? Lijkt me niet iets typisch voor dertienjarige meisjes."
"Daarom hebben mama en papa het me ook nog nooit laten doen", verklaarde Scarlett en zei toen haastig dat hij de volgende straat linksaf moest nemen.
Het was er erg leuk. Ze had blijkbaar talent voor boogschieten en Megen was ook niet bepaald slecht. Tegen de middag haalde Megen wat rauwe vis uit de frigobox en toen besloten ze dat het tijd was naar ergens anders te gaan.
"Dus, naar waar gaan we nu?" vroeg Megen. "Nogmaals: Ik ken de weg hier niet zo goed."
"Kende ik die maar wel", zuchtte Scarlett. "Mama en papa zijn geen grote fans van uitstapjes. Buiten de weg naar school, het park, de supermarkt en die balzaal van daarnet heb ik geen flauw idee."
"Daar is een meer", zei Megen plots. Ze stapten uit en vrijwel meteen spurtte Megen naar de koffer waar hij een stel schaatsen uithaalde.
"Je ouders doen vaker uitstapjes dan je denkt zo blijkt. Zo gaan ze blijkbaar gaan schaatsen wanneer jij op school zit. Hopelijk passen je vader's schaatsen mij", zei hij, trok ze succesvol aan en stortte zich op het meer.
Scarlett had geen schaatsen en keek verdrietig over het meer, waar Megen constant op viel. Toen voelde ze plots hoe iets tegen haar rug zat te duwen. Geschrokken draaide ze zich om en stond toen oog in oog met een wild paard. "Hallo", zei ze, en gaf het paard wat te eten.
"Kende ik die maar wel", zuchtte Scarlett. "Mama en papa zijn geen grote fans van uitstapjes. Buiten de weg naar school, het park, de supermarkt en die balzaal van daarnet heb ik geen flauw idee."
"Daar is een meer", zei Megen plots. Ze stapten uit en vrijwel meteen spurtte Megen naar de koffer waar hij een stel schaatsen uithaalde.
"Je ouders doen vaker uitstapjes dan je denkt zo blijkt. Zo gaan ze blijkbaar gaan schaatsen wanneer jij op school zit. Hopelijk passen je vader's schaatsen mij", zei hij, trok ze succesvol aan en stortte zich op het meer.
Scarlett had geen schaatsen en keek verdrietig over het meer, waar Megen constant op viel. Toen voelde ze plots hoe iets tegen haar rug zat te duwen. Geschrokken draaide ze zich om en stond toen oog in oog met een wild paard. "Hallo", zei ze, en gaf het paard wat te eten.
Na Megen op elke vierkante centimeter van zijn huid een 'blauwe' plek had, niet dat je dat ziet op een paarse huid, en Scarlett al haar appels had opgebruikt aan de wilde paarden bij het meer werd er pas terug wat gezegd. Scarlett was na de opmerking over haar ouders geen woord meer tegen Megen gezegd.
"Wat is er? Voel je je nog steeds schuldig? Tja euhm...Het is natuurlijk al te laat om je ouders niet te laten doorhebben dat je vandaag niet op school was. Wil je soms een paard? Hier zal wel ergens een manege in de buurt zijn, misschien kun je aan je moeder vragen om een paard. Zij lijkt me redelijker, redelijker dan Aneirin in ieder geval." Scarlett keek hem even aan maar draaide zich toen terug om en pakte een hoopje sneeuw.
"Wat is er? Voel je je nog steeds schuldig? Tja euhm...Het is natuurlijk al te laat om je ouders niet te laten doorhebben dat je vandaag niet op school was. Wil je soms een paard? Hier zal wel ergens een manege in de buurt zijn, misschien kun je aan je moeder vragen om een paard. Zij lijkt me redelijker, redelijker dan Aneirin in ieder geval." Scarlett keek hem even aan maar draaide zich toen terug om en pakte een hoopje sneeuw.
Megen stond haar aan te kijken wanneer ze dat hoopje sneeuw rolde dot een bol en die bol alsmaar groter werd. Toen zei ze eindelijk terug iets.
"Die auto. Mijn ouders hebben niet zo'n auto. Dacht je nu echt dat ik niet wist wat voor auto ze hebben?"
"Daar dacht ik niet aan."
"Dus geeft toe dat je ofwel geld hebt, of die auto hebt gestolen."
"Gestolen. En ik heb geld, enkel niet veel, ik zou met gemak zelf zo'n wrak kunnen kopen."
"Voor een bank te overvallen ben je natuurlijk veel te braaf. Niet dat het plots met hem eens ben, maar ik begin te begrijpen waarom papa niet wilt dat jij tegen me praat!" Daarbij duwde ze van de frustratie zo hard op de bol poedersneeuw dat het terug veranderde in een hoopje.
"Moet ik je helpen?" vroeg Megen.
"Sneeuw zal je wel niet stelen, doe maar."
"Die auto. Mijn ouders hebben niet zo'n auto. Dacht je nu echt dat ik niet wist wat voor auto ze hebben?"
"Daar dacht ik niet aan."
"Dus geeft toe dat je ofwel geld hebt, of die auto hebt gestolen."
"Gestolen. En ik heb geld, enkel niet veel, ik zou met gemak zelf zo'n wrak kunnen kopen."
"Voor een bank te overvallen ben je natuurlijk veel te braaf. Niet dat het plots met hem eens ben, maar ik begin te begrijpen waarom papa niet wilt dat jij tegen me praat!" Daarbij duwde ze van de frustratie zo hard op de bol poedersneeuw dat het terug veranderde in een hoopje.
"Moet ik je helpen?" vroeg Megen.
"Sneeuw zal je wel niet stelen, doe maar."
Toen de sneeuwman klaar was rende hij terug naar zijn gestolen auto en haalde daar een sjaal, hoed en bezem uit. "Hoe noemen we hem? Ik stel William voor. Het lijkt me wel een William."
"Spijtig dat William's hoed van iemand is die nu een nieuwe auto heeft moeten kopen."
"Als het in een auto lag zal hij wel niet gemist worden. Ja, ik ben niet zo braaf nee. Maar soms meen ik het echt wel als ik zeg dat ik iets niet ga doen. Mijn nichtje slecht behandelen hoort bij die soms.
En moest je er geen krijgen van mijn broer, wil ik mijn geld wel spenderen aan een paard voor jou.
Kom, we gaan naar huis. Eerst zien of ik dat gestolen wrak aan de praat krijg."
"Spijtig dat William's hoed van iemand is die nu een nieuwe auto heeft moeten kopen."
"Als het in een auto lag zal hij wel niet gemist worden. Ja, ik ben niet zo braaf nee. Maar soms meen ik het echt wel als ik zeg dat ik iets niet ga doen. Mijn nichtje slecht behandelen hoort bij die soms.
En moest je er geen krijgen van mijn broer, wil ik mijn geld wel spenderen aan een paard voor jou.
Kom, we gaan naar huis. Eerst zien of ik dat gestolen wrak aan de praat krijg."
"Ah, je bent terug!" zei Dinthe even later, toen Scarlett binnen kwam. "Ik gok dat Megen zijn auto nog is aan het verstoppen? Ik neem het je niet kwalijk hoor. Ik ging toen ik jong was ook liever de buurt gaan verkennen dan de zoveelste uitleg aan te horen. En iemand moest Megen in het dorp rondleiden, ik gok niet dat je vader dat zou gaan doen. Praat niet tegen hem voor je eigen veiligheid, zijn humeur staat op onweer."
"Dat is vreemd", zei Scarlett simpelweg terug. "Oké", zei Dinthe even kortaf terug.
"Dat is vreemd", zei Scarlett simpelweg terug. "Oké", zei Dinthe even kortaf terug.
Even later kwam ook Megen zitten en ze gingen allebei gaan zitten. Of ze nu meteen naar haar kamer vluchtte of gewoon op haar vader zou wachten, een preek ging ze binnen de komende twee uur sowieso krijgen.
"Hou maar al op Aneirin, als je met me gaat vechten win je, wees gerust."
"Hou maar al op Aneirin, als je met me gaat vechten win je, wees gerust."
Aneirin luisterde naar zijn broer's advies. Hij zette de radio uit en keek zijn ruim zeven jaar jongere broertje razend aan. "Ik zal recht staan, op me neerkijken doe je sowieso al", zei Megen droog en voegde de daad bij het woord. Niet echt voorbereid op Aneirin's woedeuitbarsting.
"Dat je zomaar voor de deur staat na jarenlang niks om je familie te geven, oké. Dat je die jaren hebt gevuld met louche zaakjes, dat zijn jouw problemen. Maar van mijn dochter blijf je af. Ik durf erom te wedden dat zij niet op het idee kwam jou wegwijs te maken hier, al betwijfel ik of jullie wel degelijk dat, iets nuttig, hebben gedaan."
"Dat je zomaar voor de deur staat na jarenlang niks om je familie te geven, oké. Dat je die jaren hebt gevuld met louche zaakjes, dat zijn jouw problemen. Maar van mijn dochter blijf je af. Ik durf erom te wedden dat zij niet op het idee kwam jou wegwijs te maken hier, al betwijfel ik of jullie wel degelijk dat, iets nuttig, hebben gedaan."
"Euhm...Ik heb maar een klein stukje van het eiland gezien. Een meertje. Ik heb geschaatst, Scarlett heeft met wat paarden rondgehangen, toen hebben we een sneeuwman gemaakt..."
"Het kan me niet schelen wat je hebt gedaan. het gaat erom dat ik je vroeg niet tegen haar te praten en het eerste wat je doet is haar overtuigen nog een doucheval te maken en te spijbelen. Ik zei dat je meteen weg zou moeten. Vanavond ben je hier weg."
"Over die doucheval gesproken...Ze is volledig zelfstandig op het idee gekomen. Van die doucheverf. Mijn specialiteit is eerder scheetkussens. Dat spijbelen...Ja, dat is mijn idee ja."
"Ik geloof je niet."
Toen kwam Scarlett tussenbeide. "Papa, hij heeft gelijk. Ik wou nog eens zo'n doucheval maken omdat...Tja. Gewoon. Ik ben vandaag zelf ook wel te weten gekomen dat Megen niet helemaal onschuldig is, maar je moet niet altijd alles op hem afschuiven."
"Ik geloof je niet."
Toen kwam Scarlett tussenbeide. "Papa, hij heeft gelijk. Ik wou nog eens zo'n doucheval maken omdat...Tja. Gewoon. Ik ben vandaag zelf ook wel te weten gekomen dat Megen niet helemaal onschuldig is, maar je moet niet altijd alles op hem afschuiven."
"Met jou praat ik nog wel. Als hij weg is."
"Nee dat ga je nu doen."
Hij ademde diep in en uit. Toen begon hij te vertellen.
"Ik ben simpelweg teleurgesteld in je. Je was erbij toen ik hem vertelde dat hij gewoon zijn eigen plan moet trekken en niet tegen jou of Rachel mag praten. Je ging echter meteen op een van de slechtste dingen die hij kan voorstellen in. Ik ben teleurgesteld, simpelweg teleurgesteld. Ga nu maar naar je kamer, terwijl ik het hier verder afhandel."
"Nee dat ga je nu doen."
Hij ademde diep in en uit. Toen begon hij te vertellen.
"Ik ben simpelweg teleurgesteld in je. Je was erbij toen ik hem vertelde dat hij gewoon zijn eigen plan moet trekken en niet tegen jou of Rachel mag praten. Je ging echter meteen op een van de slechtste dingen die hij kan voorstellen in. Ik ben teleurgesteld, simpelweg teleurgesteld. Ga nu maar naar je kamer, terwijl ik het hier verder afhandel."
"En dat doe ik niet!"
"Scarlett ga maar gewoon naar je kamer je vader heeft gelij-"
"En jij moet zwijgen! Ik heb zelf gekozen om mee te gaan met hem. Ik heb zelf gekozen die vallen te maken. Ik heb zelf gekozen een doodnormale man met goeie bedoelingen voor zijn eigen nichtje tegen me te laten praten. Goeie bedoelingen, een sneeuwman maken is heel erg leuk en dat heb jij nog geen enkele keer met me gedaan.
En als je wil weten waarom: omdat ik het beu ben. Ik moet wel de aandacht trekken met rebellie om die nog te krijgen, omdat je je de hele tijd met jezelf, mama of die vervloekte Flanna bezig houdt. Ik weet trouwens al dat mama terug zwanger is, moest ze daardoor niet zo in haar nopjes zijn weten we allebei maar al te goed dat ze minstens bijna even kwaad zou zijn als jij!"
"Scarlett ga maar gewoon naar je kamer je vader heeft gelij-"
"En jij moet zwijgen! Ik heb zelf gekozen om mee te gaan met hem. Ik heb zelf gekozen die vallen te maken. Ik heb zelf gekozen een doodnormale man met goeie bedoelingen voor zijn eigen nichtje tegen me te laten praten. Goeie bedoelingen, een sneeuwman maken is heel erg leuk en dat heb jij nog geen enkele keer met me gedaan.
En als je wil weten waarom: omdat ik het beu ben. Ik moet wel de aandacht trekken met rebellie om die nog te krijgen, omdat je je de hele tijd met jezelf, mama of die vervloekte Flanna bezig houdt. Ik weet trouwens al dat mama terug zwanger is, moest ze daardoor niet zo in haar nopjes zijn weten we allebei maar al te goed dat ze minstens bijna even kwaad zou zijn als jij!"
Toen gebeurde er iets dat zelfs een meisje met paars haar, zeemeerminnenbloed, djinnbloed, heksenbloed, alienbloed, weerwolfbloed, en vampierbloed vreemd zou vinden. Door al haar woede en frustratie had ze onbewust juist Flanna's kinderstoel in brand gezet. Het brandalarm ging onmiddellijk af en er werd door het hele huis 'Brand!' geroepen.
Het vuur kon haar niks schelen en hoe ze het had geflikt wist ze ook niet. Ze wist alleen maar dat ze van de chaos moest gebruikmaken naar haar kamer te vluchten, zich onder haar deken te verstoppen en te beginnen huilen.
De volgende ochtend kreeg Scarlett bijna een hartaanval toen ze opstond. Ze kroop de ladder af en voor haar stond plots een gedaante met pikzwart haar en een paarse huid.
"Megen", zuchtte ze. "Ben je hier nog? Heb je het tij nog kunnen keren gisterenavond en papa hersenen gegeven?"
"Tegen dat de brand geblust was en alles geregeld was lag ik al lang in bed en je vader was blijkbaar te moe om nog kwaad te worden. Hoe deed je dat, die brand? Cool trucje. Ga ik eens uitproberen op dat ventje van een Whit- op iemand die ik ken en niet leuk vind."
"Je mag zeggen wie hoor, je vind mijn vader ook niet leuk en je hebt gelijk...Geen idee", zei ze stil en keek daarbij plots een stuk neerslachtiger.
"Hoe dan ook, ik vond je erg dapper gisteren. Ik vond het echt leuk hoe je het opnam voor me...Dat heeft nog nooit iemand gedaan."
"Hoezo?"
"Je zou het niet graag horen, maar vroeger thuis was geen lachertje. Juist toen ik naar de lagere school ging besloten mijn ouders, jouw grootouders dus, terug rond te gaan reizen. Een zeemeermin en een man als papa konden niet lang op het vasteland leven...Ze lieten me dus achter bij mijn veel oudere halfzus Dendronephtya en Aneirin, een puber met een ingewikkeld liefdesleven indertijd. Zij gingen er natuurlijk niet tegen in, geen ouders in de buurt is als jongere schitterend.
Ze belden nog regelmatig, naar Tya of Aneirin. Waarbij die dan zeiden dat alles goed ging terwijl de keuken juist in brand had gestaan en ik al vijf keer had gevraagd om me te helpen met mijn huiswerk. Ik ging dan maar mijn eigen gangetje.
Tot ik mijn ouders op mijn twaalfde overtuigde me mee te nemen op hun woonboot. Op mijn achttiende heb ik Aneirin nog een keer gezien toen hij voor de tweede maal trouwde en vanaf toen tot nu heb ik enkel nog met mijn ouders af en toe gepraat.
In ieder geval, je bent een geweldig meisje en ik bewonder je dat iemand als Aneirin je vader is. Hij maakt schitterende dochters, innerlijk en uiterlijk. Ik heb je moeder gezegd dat je een paard wilt. Ik moet nu vertrekken, voor je vader wakker is."
Scarlett was er stil van geworden. Zij kende haar grootouders als lieve mensen die van hun familie hielden. Ze zag ze inderdaad amper, maar dan nog. Nu had ze plots iets helemaal anders gehoord.
Zelfs een simpele "Daag", bleef vastzitten in haar keel en wanneer ze eindelijk iets kon zeggen, hoorde ze hoe de motor van zijn auto startte.
"Daag, oom Megen", fluisterde ze bijna onhoorbaar. Toen werd Rachel wakker, die vroeg waarom ze huilde.
"Niks", zei ze koppig en wandelde de kamer uit.
"Megen", zuchtte ze. "Ben je hier nog? Heb je het tij nog kunnen keren gisterenavond en papa hersenen gegeven?"
"Tegen dat de brand geblust was en alles geregeld was lag ik al lang in bed en je vader was blijkbaar te moe om nog kwaad te worden. Hoe deed je dat, die brand? Cool trucje. Ga ik eens uitproberen op dat ventje van een Whit- op iemand die ik ken en niet leuk vind."
"Je mag zeggen wie hoor, je vind mijn vader ook niet leuk en je hebt gelijk...Geen idee", zei ze stil en keek daarbij plots een stuk neerslachtiger.
"Hoe dan ook, ik vond je erg dapper gisteren. Ik vond het echt leuk hoe je het opnam voor me...Dat heeft nog nooit iemand gedaan."
"Hoezo?"
"Je zou het niet graag horen, maar vroeger thuis was geen lachertje. Juist toen ik naar de lagere school ging besloten mijn ouders, jouw grootouders dus, terug rond te gaan reizen. Een zeemeermin en een man als papa konden niet lang op het vasteland leven...Ze lieten me dus achter bij mijn veel oudere halfzus Dendronephtya en Aneirin, een puber met een ingewikkeld liefdesleven indertijd. Zij gingen er natuurlijk niet tegen in, geen ouders in de buurt is als jongere schitterend.
Ze belden nog regelmatig, naar Tya of Aneirin. Waarbij die dan zeiden dat alles goed ging terwijl de keuken juist in brand had gestaan en ik al vijf keer had gevraagd om me te helpen met mijn huiswerk. Ik ging dan maar mijn eigen gangetje.
Tot ik mijn ouders op mijn twaalfde overtuigde me mee te nemen op hun woonboot. Op mijn achttiende heb ik Aneirin nog een keer gezien toen hij voor de tweede maal trouwde en vanaf toen tot nu heb ik enkel nog met mijn ouders af en toe gepraat.
In ieder geval, je bent een geweldig meisje en ik bewonder je dat iemand als Aneirin je vader is. Hij maakt schitterende dochters, innerlijk en uiterlijk. Ik heb je moeder gezegd dat je een paard wilt. Ik moet nu vertrekken, voor je vader wakker is."
Scarlett was er stil van geworden. Zij kende haar grootouders als lieve mensen die van hun familie hielden. Ze zag ze inderdaad amper, maar dan nog. Nu had ze plots iets helemaal anders gehoord.
Zelfs een simpele "Daag", bleef vastzitten in haar keel en wanneer ze eindelijk iets kon zeggen, hoorde ze hoe de motor van zijn auto startte.
"Daag, oom Megen", fluisterde ze bijna onhoorbaar. Toen werd Rachel wakker, die vroeg waarom ze huilde.
"Niks", zei ze koppig en wandelde de kamer uit.