Deel 7: Bedrog
De tijd ging voorbij. Een prachtige tijd. Julian verstopte zich voor niets en niemand meer en we konden onszelf zonder enige twijfel een koppel noemen. Op een bepaalde manier was het vreemd, dat hij plots zo normaal deed. Maar ik ben nu eenmaal erg vergevingsgezind en leef in het nu. Wat er in het verleden is gebeurd en de manier waarop hij me heeft behandeld, dat was verleden tijd.
Hij was een schrijver, ik een dief. Hij was plots komen opdagen na alle dorpsbewoners me een dikke zes maanden met een opbollende buik hebben zien rondlopen en toen waren we plots een koppel na nog eens jaar.
Om het kort te zeggen: er werd heel wat over ons geroddeld en het kon me geen barst schelen.
Naast de momenten dat hij druk op zijn laptop zat te typen was hij nog verder uitgegroeid tot een huisman en hij was waarschijnlijk de beste vader die een vierjarige zich kan wensen. Aoife was nu al vier en moest er een deftige kleuterschool in ons dorp zijn, zou ik haar er meteen naartoe sturen. Ze was een slim, leergierig meisje. Ze hield van mooie kleren en was - zeker nu ze haar peuterpuberteit voorbij was - een ontzettend braaf meisje. Iets helemaal anders dan ik toen ik jong was. Nog maar eens een bevestiging dat ze niet enkel Julian's ogen had geërfd.
Hij was een schrijver, ik een dief. Hij was plots komen opdagen na alle dorpsbewoners me een dikke zes maanden met een opbollende buik hebben zien rondlopen en toen waren we plots een koppel na nog eens jaar.
Om het kort te zeggen: er werd heel wat over ons geroddeld en het kon me geen barst schelen.
Naast de momenten dat hij druk op zijn laptop zat te typen was hij nog verder uitgegroeid tot een huisman en hij was waarschijnlijk de beste vader die een vierjarige zich kan wensen. Aoife was nu al vier en moest er een deftige kleuterschool in ons dorp zijn, zou ik haar er meteen naartoe sturen. Ze was een slim, leergierig meisje. Ze hield van mooie kleren en was - zeker nu ze haar peuterpuberteit voorbij was - een ontzettend braaf meisje. Iets helemaal anders dan ik toen ik jong was. Nog maar eens een bevestiging dat ze niet enkel Julian's ogen had geërfd.
Naast nog betere vader werd Julian ook de aangewezen tuinman. Hij haalde de oogst binnen van mijn framboos- en aardbeiplanten, ontdeed een boom in onze tuin van een paar takken vooraleer die dingen op ons dak zouden vallen en hij, nu de herfst was weergekeerd, ruimde alle bladeren op.
Die twee laatste dingen deden me realiseren dat ik indertijd veel te veel bomen had aangeplant. Gelukkig hield Julian me tegen om die houtkolossen te laten omhakken na hij me uitlegde dat we er in de toekomst misschien een boomhut van kunnen maken, een aantrekkelijk idee.
Die twee laatste dingen deden me realiseren dat ik indertijd veel te veel bomen had aangeplant. Gelukkig hield Julian me tegen om die houtkolossen te laten omhakken na hij me uitlegde dat we er in de toekomst misschien een boomhut van kunnen maken, een aantrekkelijk idee.
We hielden van elkaar en ik ga je de details besparen over de vele vurige nachten die we deelden; behalve dat het misschien wel kon zijn dat Aoife nog een broertje of zusje zou krijgen.
Ik had eens een veel te oud restje uit de koelkast gegeten, de kans was dus groot dat het een lichte voedselvergiftiging was en ik besloot Julian nog niks te zeggen.
Ik had eens een veel te oud restje uit de koelkast gegeten, de kans was dus groot dat het een lichte voedselvergiftiging was en ik besloot Julian nog niks te zeggen.
Deel vanwege dat, deels vanwege het feit dat sinds kort niet alles meer rozengeur en maneschijn was. Onze relatie was lichtjes afgekoeld - maar nog steeds kokend - omdat hij regelmatig werd opgebeld door een of andere vrouw. Dat kon ik tenminste horen wanneer ik het telefoongesprek afluisterde, echt verstaan deed ik het niet.
Niet dat er veel viel te verstaan. Na zo'n twintig seconden legde Julian negen op de tien keer al af. Moest hij werkelijk langdurende telefoongesprekken hebben met die vrouw was het dus wanneer ik ergens aan de andere kant van het dorp zat.
Niet dat er veel viel te verstaan. Na zo'n twintig seconden legde Julian negen op de tien keer al af. Moest hij werkelijk langdurende telefoongesprekken hebben met die vrouw was het dus wanneer ik ergens aan de andere kant van het dorp zat.
Wanneer ik hem er over aansprak zei hij enkel dat het niemand belangrijk was en sloeg toen snel terug zijn boek dat hij was aan het lezen open. Of hij staarde me even aan en zei toen gewoon niks.
Ik moet toegeven dat ik het beu werd. Ik vroeg me af waarom ik niet gewoon met deze man kon samenleven, of toch tenminste 5 jaar met hem kon doorbrengen - zo lang kenden we elkaar al - zonder dat ik me continu afvraag wat hij uitspookt.
Misschien bedroog hij me wel? Misschien was die vrouwenstem die ik af en toe vaag hoorde wel een knappe, lieve, rijke, slimme, getalenteerde blondine, iets helemaal anders dan mij dus en dat is zeer positief.
Na wekenlang er over doordrammen en geregeld gezien te hebben hoe hij razend zei dat hij die nacht wel met een fleecedekentje op de zetel zal slapen lukte het eindelijk om iets erover te weten te komen.
"Het is mijn moeder", had hij kortaf gezegd en het hielp me werkelijk geen stap verder. Oké, hij bedroog me niet meteen: dat was één ding, maar zijn moeder, wat voor iemand was dat? Rijk was ze in ieder geval, maar Julian praatte nooit over zijn familie. Ik wist dat hij geen broers en zussen heeft, van goede komaf is en minstens een deel van zijn leven in Appaloosa Plains woonde.
Dat was alles en wanneer ik nadien vroeg wat voor iemand die moeder van hem was zei hij niet eens haar naam, enkel dat ze een gemene, snobistische, bemoeizuchtige vrouw is. En dat is subjectief.
Ik moet toegeven dat ik het beu werd. Ik vroeg me af waarom ik niet gewoon met deze man kon samenleven, of toch tenminste 5 jaar met hem kon doorbrengen - zo lang kenden we elkaar al - zonder dat ik me continu afvraag wat hij uitspookt.
Misschien bedroog hij me wel? Misschien was die vrouwenstem die ik af en toe vaag hoorde wel een knappe, lieve, rijke, slimme, getalenteerde blondine, iets helemaal anders dan mij dus en dat is zeer positief.
Na wekenlang er over doordrammen en geregeld gezien te hebben hoe hij razend zei dat hij die nacht wel met een fleecedekentje op de zetel zal slapen lukte het eindelijk om iets erover te weten te komen.
"Het is mijn moeder", had hij kortaf gezegd en het hielp me werkelijk geen stap verder. Oké, hij bedroog me niet meteen: dat was één ding, maar zijn moeder, wat voor iemand was dat? Rijk was ze in ieder geval, maar Julian praatte nooit over zijn familie. Ik wist dat hij geen broers en zussen heeft, van goede komaf is en minstens een deel van zijn leven in Appaloosa Plains woonde.
Dat was alles en wanneer ik nadien vroeg wat voor iemand die moeder van hem was zei hij niet eens haar naam, enkel dat ze een gemene, snobistische, bemoeizuchtige vrouw is. En dat is subjectief.
Nog enkele dagen lang zat ik er mee in mijn hoofd. 's Nachts lag ik er over te piekeren en overdag deed ik alle moeite om meer informatie uit Julian te halen, dat was niet bepaald gunstig voor onze relatie en het ergste is dat ook Aoife het opmerkte dat haar mama en papa vaak ruzie hadden. Ze was al vier, ze begon dingen te beseffen.
Het was ongeveer elf uur 's avonds. Aoife wou niet slapen en zat in een hoekje te spelen met de hamerbank.
Ik had opnieuw overgegeven en wou terug naar de slaapkamer wandelen om mijn pas gekochte zwangerschapstest boven te halen, toen er totaal onverwacht iemand aanbelde.
Een uitgelopen trick or treat? Die tijd van het jaar was het...
Ik had opnieuw overgegeven en wou terug naar de slaapkamer wandelen om mijn pas gekochte zwangerschapstest boven te halen, toen er totaal onverwacht iemand aanbelde.
Een uitgelopen trick or treat? Die tijd van het jaar was het...
Half slapend deed ik dan maar de deur open. Een deftige, ietwat saaie vrouw met verbleekt rood haar kwam terwijl ze keurend rondkeek mijn huis binnengewandeld.
Ik gokte haar minstens halverwege de vijftig, aan haar sterk grijzende haar en rimpels te zien, maar ik moest toegeven dat ze er over het algemeen nog erg goed uit zag.
Meteen mocht ik haar niet en ik had een vaag vermoeden wie het was.
Ik gokte haar minstens halverwege de vijftig, aan haar sterk grijzende haar en rimpels te zien, maar ik moest toegeven dat ze er over het algemeen nog erg goed uit zag.
Meteen mocht ik haar niet en ik had een vaag vermoeden wie het was.
Na nog tien volle seconden misprijzend te hebben rondgekeken draaide ze zich naar me om. Ook mij bekeek ze op diezelfde, afkeurende manier en toen ze vroeg of ik soms de huishoudster was begon ik werkelijk te koken van binnen.
Ze richtte haar ogen op me, kleine, felgroene ogen; een tintje lichter dan die van Julian en dezelfde als die van Aoife.
Ik bedacht me dat het ontzettend stom was om kwaad te worden op mijn schoonmoeder. Het lukte me om me te beheersen en vriendelijk antwoordde ik dat ik Josine Planet heet, een dochtertje had dat officieel de naam Aoife Alfredo droeg - we hebben haar naam laten veranderen wanneer we (terug?) een koppel werden - en toen zag ik hoe de ogen van de vrouw geschokt opensprongen.
"Mijn zoon? Julian Alfredo? Woont hij hier? Jouw dochtertje noemt Alfredo, zei je toch? Ik...Ik wist dat die zoon van me tot veel in staat was, maar dat hij jarenlang zou verdwijnen om ergens in een dorpje in een uithoek er een vrouw en kind op na te houden, dat stelt me teleur",
Fijn. Die moeder van hem, hoe ze ook mag noemen, wist niet eens van het bestaan van haar kleindochter af.
Ze begon bedroefd en zoekend om zich heen te kijken. Waarschijnlijk zocht ze Julian, die nu gewoon in ons bed lag.
Met haar naam te vragen hoopte ik haar af te leiden en mezelf de ruimte te gunnen na te denken wat hier nu precies aan de hand was.
Ze noemde Elizabeth Marril, weduwe, 57 jaar oud ("57? U ziet er nog schitterend uit", niet helemaal gemeend natuurlijk)
Ze richtte haar ogen op me, kleine, felgroene ogen; een tintje lichter dan die van Julian en dezelfde als die van Aoife.
Ik bedacht me dat het ontzettend stom was om kwaad te worden op mijn schoonmoeder. Het lukte me om me te beheersen en vriendelijk antwoordde ik dat ik Josine Planet heet, een dochtertje had dat officieel de naam Aoife Alfredo droeg - we hebben haar naam laten veranderen wanneer we (terug?) een koppel werden - en toen zag ik hoe de ogen van de vrouw geschokt opensprongen.
"Mijn zoon? Julian Alfredo? Woont hij hier? Jouw dochtertje noemt Alfredo, zei je toch? Ik...Ik wist dat die zoon van me tot veel in staat was, maar dat hij jarenlang zou verdwijnen om ergens in een dorpje in een uithoek er een vrouw en kind op na te houden, dat stelt me teleur",
Fijn. Die moeder van hem, hoe ze ook mag noemen, wist niet eens van het bestaan van haar kleindochter af.
Ze begon bedroefd en zoekend om zich heen te kijken. Waarschijnlijk zocht ze Julian, die nu gewoon in ons bed lag.
Met haar naam te vragen hoopte ik haar af te leiden en mezelf de ruimte te gunnen na te denken wat hier nu precies aan de hand was.
Ze noemde Elizabeth Marril, weduwe, 57 jaar oud ("57? U ziet er nog schitterend uit", niet helemaal gemeend natuurlijk)
Vijf minuten lang lukte het me om haar af te leiden en een gesprek met haar te voeren, niet langer: toen verloor ze haar geduld en ze wou Julian beslist zien. Ik wist natuurlijk niet waarom ze zo graag met hem wou praten, ik wist enkel dat het vermoedelijk op niks goed zou uitdraaien dus zei ik dat hij op zakenreis was. Ik loog want om te beginnen had Julian helemaal geen deftige job (tenzij je wat humoristische romans schrijven en af en toe tegen betaling een muur bekladden een job is) maar het leverde sympathie op - die vrouw zou waarschijnlijk flauwvallen als ze weet wat zowel ik als hij, vooral ik, zowat voor de kost doen - en misschien zou ze gewoon weg gaan en mijn eindelijk bijna perfecte leven met rust laten in het vervolg.
Toen had Julian zin om te roepen waar ik uithing en was het gedaan. Ze gooide me nog snel een minachtende blik toe en ging toen recht naar de slaapkamerdeur, waar zijn stem vandaan kwam.
"Ik durf erom te verwedden dat die sukkel niet eens een job heeft. Eerst verlaat hij die lieve Crystelle zonder nog maar een teken van leven en dan leeft hij hier samen met een leugenaar",
Crystelle...?
Toen had Julian zin om te roepen waar ik uithing en was het gedaan. Ze gooide me nog snel een minachtende blik toe en ging toen recht naar de slaapkamerdeur, waar zijn stem vandaan kwam.
"Ik durf erom te verwedden dat die sukkel niet eens een job heeft. Eerst verlaat hij die lieve Crystelle zonder nog maar een teken van leven en dan leeft hij hier samen met een leugenaar",
Crystelle...?
Het leek me aanvankelijk een verstandiger idee om niet naar binnen te gaan en het gewoon een ruzie tussen moeder en zoon te laten zijn, maar ik was nu eenmaal nieuwsgierig en kon mezelf niet tegenhouden om achteraf dan ook maar mijn slaapkamer binnen te gaan.
Het kwaad was al geschiet: Elizabeth en Julian waren elkaar doorlopend aan het uitschelden. Veel scheldwoorden kwamen er aan te pas, als dit een ruzie was dan stelden die kleine meningsverschillen die ik vroeger met mama had werkelijk niks voor.
Het kwaad was al geschiet: Elizabeth en Julian waren elkaar doorlopend aan het uitschelden. Veel scheldwoorden kwamen er aan te pas, als dit een ruzie was dan stelden die kleine meningsverschillen die ik vroeger met mama had werkelijk niks voor.
Hun 'ontzettend deftige' conversatie bracht me ook een pak dichter bij de waarheid. Zowel Julian als zijn moeder hadden niet door dat ik er, bevend van de kou en snikkend, stond.
"Je was met haar verloofd! Crystelle Gelly, het meest voorname meisje van Appaloosa Plains! Maar wat doet meneer? Hij zegt dat hij even moet nadenken, blijkt dan ergens in Frankrijk te zitten met een of ander arm meisje, komt dan met hangende pootjes terug wanneer ik hem bedreig dat ik hem ga onterven, vraagt die arme Crystelle ten huwelijk en vertrekt en vertrekt dan terug met de noordenzon!"
De woorden drongen mijn hoofd binnen als een krachtige tornado. Hij was verloofd, en, en...Als ik veronderstel dat ik dat 'arm meisje' ben...
Ik had amper de tijd om na te denken. De tornado stopte niet bij één dorp en vervolgde zijn weg door maïsvelden en verlaten wegen. Met andere woorden, Elizabeth vertelde verder. Bij deze kwam ik ook tot de conclusie dat ze wisten dat ik er gewoon bij stond.
"Dit arme meisje weet zeker ook niks af van wat jij zoal hebt uitgespookt? Dat je een kind bij haar hebt verwerkt terwijl er in Appaloosa een pracht van een vrouw op je staat te wachten om met je te trouwen? Als ze je nog wilt, tenminste. Na meer dan drie jaar betwijfel ik dat, spijtig dat ik je niet sneller heb gevonden. Nee, komaan! Wat heb je haar wijsgemaakt? Dat ze gestoord is? Zij was het die ik toen ik je belde toen je in Frankrijk zat je naam hoorde roepen? En nu heb je dat arme kind wijsgemaakt dat jullie relatie inbeelding was om jezelf een excuus te schenken?"
Ik staarde in de leegte van onze slaapkamer. Ik kon het die ononderbroken ruzie tussen Julian en Elizabeth niet meer aanzien.
Het was officieel gezegd en ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik was bedrogen, ik was jarenlang bedrogen en ik voelde me verschrikkelijk dom. Waarom was ik ooit zo'n "Och, laten we alles maar vergeten en geen vervelende vragen stellen"-type?
Dit was waarom hij na hij terug was en die dag nog vader werd geen relatie met me wou hebben, tot ik erop aandrong en hij toegaf. Toen had hij ook al gezegd dat hij over bepaalde dingen had gelogen...
Maar, ik durfde erom te wedden dat hij me gewoon de waarheid had willen vertellen - en wel degelijk zijn motor kwam terugeisen - maar gewoon helemaal blokkeerde wanneer hij Aoife zag.
Ik begreep het, soort van, maar wat hij had gedaan was onvergeeflijk. De maanden daarvoor had ik mezelf bestempeld als gekkin en verdronk ik bijna in zelfmedelijden. Ervoor zorgen dat iemand waar je tenminste ooit van hield zich zo voelt, dat is geen leugentje om bestwil.
"Je was met haar verloofd! Crystelle Gelly, het meest voorname meisje van Appaloosa Plains! Maar wat doet meneer? Hij zegt dat hij even moet nadenken, blijkt dan ergens in Frankrijk te zitten met een of ander arm meisje, komt dan met hangende pootjes terug wanneer ik hem bedreig dat ik hem ga onterven, vraagt die arme Crystelle ten huwelijk en vertrekt en vertrekt dan terug met de noordenzon!"
De woorden drongen mijn hoofd binnen als een krachtige tornado. Hij was verloofd, en, en...Als ik veronderstel dat ik dat 'arm meisje' ben...
Ik had amper de tijd om na te denken. De tornado stopte niet bij één dorp en vervolgde zijn weg door maïsvelden en verlaten wegen. Met andere woorden, Elizabeth vertelde verder. Bij deze kwam ik ook tot de conclusie dat ze wisten dat ik er gewoon bij stond.
"Dit arme meisje weet zeker ook niks af van wat jij zoal hebt uitgespookt? Dat je een kind bij haar hebt verwerkt terwijl er in Appaloosa een pracht van een vrouw op je staat te wachten om met je te trouwen? Als ze je nog wilt, tenminste. Na meer dan drie jaar betwijfel ik dat, spijtig dat ik je niet sneller heb gevonden. Nee, komaan! Wat heb je haar wijsgemaakt? Dat ze gestoord is? Zij was het die ik toen ik je belde toen je in Frankrijk zat je naam hoorde roepen? En nu heb je dat arme kind wijsgemaakt dat jullie relatie inbeelding was om jezelf een excuus te schenken?"
Ik staarde in de leegte van onze slaapkamer. Ik kon het die ononderbroken ruzie tussen Julian en Elizabeth niet meer aanzien.
Het was officieel gezegd en ik wist niet hoe ik me moest voelen. Ik was bedrogen, ik was jarenlang bedrogen en ik voelde me verschrikkelijk dom. Waarom was ik ooit zo'n "Och, laten we alles maar vergeten en geen vervelende vragen stellen"-type?
Dit was waarom hij na hij terug was en die dag nog vader werd geen relatie met me wou hebben, tot ik erop aandrong en hij toegaf. Toen had hij ook al gezegd dat hij over bepaalde dingen had gelogen...
Maar, ik durfde erom te wedden dat hij me gewoon de waarheid had willen vertellen - en wel degelijk zijn motor kwam terugeisen - maar gewoon helemaal blokkeerde wanneer hij Aoife zag.
Ik begreep het, soort van, maar wat hij had gedaan was onvergeeflijk. De maanden daarvoor had ik mezelf bestempeld als gekkin en verdronk ik bijna in zelfmedelijden. Ervoor zorgen dat iemand waar je tenminste ooit van hield zich zo voelt, dat is geen leugentje om bestwil.
Ze keek achtereenvolgens mij en Julian aan, zei verwijtend: "Leg het nu maar uit." en liep toen weg.
Ik en Julian bleven alleen achter in onze slaapkamer dat binnenkort, moest ik geen dom kieken zijn en van gedachte veranderen, alleen maar mijn slaapkamer zou zijn.
Zoals voorspeld haalde Julian meteen zijn beste versiertrucs boven. Een walm van misselijkheid kwam naar boven vooraleer ik er in slaagde mijn moed te verzamelen en hem te vertellen dat hij simpelweg moet oprotten.
"Raak me niet aan!" zei ik, en dat deed deugd.
"Maar Schat...",
"Noem mij niet zo! Ik noem Josine, Josine Planet! Dat is dus juffrouw Planet voor jou",
'Josine, het...Ja, ik heb gelogen over wat kleine dingen. Maar kunnen we niet gewoon herbeginnen, met een schone lei? Ik beloof dat ik het uitmaak met Crystelle. Ik hou niet eens van haar, maar mijn moeder kan nogal doordraven over het onderwerp: "Trouwen boven je 25e" niet dat dat nu nog veel zin heeft, daar is het vijf jaar te laat voor",
"HOU.OP!"
Ik en Julian bleven alleen achter in onze slaapkamer dat binnenkort, moest ik geen dom kieken zijn en van gedachte veranderen, alleen maar mijn slaapkamer zou zijn.
Zoals voorspeld haalde Julian meteen zijn beste versiertrucs boven. Een walm van misselijkheid kwam naar boven vooraleer ik er in slaagde mijn moed te verzamelen en hem te vertellen dat hij simpelweg moet oprotten.
"Raak me niet aan!" zei ik, en dat deed deugd.
"Maar Schat...",
"Noem mij niet zo! Ik noem Josine, Josine Planet! Dat is dus juffrouw Planet voor jou",
'Josine, het...Ja, ik heb gelogen over wat kleine dingen. Maar kunnen we niet gewoon herbeginnen, met een schone lei? Ik beloof dat ik het uitmaak met Crystelle. Ik hou niet eens van haar, maar mijn moeder kan nogal doordraven over het onderwerp: "Trouwen boven je 25e" niet dat dat nu nog veel zin heeft, daar is het vijf jaar te laat voor",
"HOU.OP!"
"Je zei dat ik gestoord was. Je zei dat ik geen goeie moeder kon zijn. Je zei dat ik dom was. Je zei dat ik een ordinaire dief was...
Hou op! Je hebt het verpest, Julian Alfredo, ga weg en verdwijn uit mijn leven! En nee, je krijgt de voogdij over Aoife niet!
Ook niet over je andere kind!"
"Ahum, andere kind?"
"Ik ben zwanger, domkop! Jou kan het natuurlijk niet schelen als ik misselijk boven de wc hang...Ga nu maar terug naar huis! Naar je Crystelle, een onschuldige vrouw die je net zoals mij jarenlang hebt bedrogen! Hoewel ik betwijfel of ze je nog wilt hebben",
"Josi...",
"Ga weg",
Hou op! Je hebt het verpest, Julian Alfredo, ga weg en verdwijn uit mijn leven! En nee, je krijgt de voogdij over Aoife niet!
Ook niet over je andere kind!"
"Ahum, andere kind?"
"Ik ben zwanger, domkop! Jou kan het natuurlijk niet schelen als ik misselijk boven de wc hang...Ga nu maar terug naar huis! Naar je Crystelle, een onschuldige vrouw die je net zoals mij jarenlang hebt bedrogen! Hoewel ik betwijfel of ze je nog wilt hebben",
"Josi...",
"Ga weg",