Deel 7: Reisplannen
Meteen na Egypte wouden Aoife en Gabriel terug op reis vertrekken, de voorkeur ging uit naar China en amper een week na ze terug waren uit Egypte wilden ze eigenlijk vertrekken, maar Aoife's staken daar een stokje voor. "Als jullie toch de hele tijd weg gaan hadden we die woonboot misschien niet kunnen kopen."
Ze hadden eigenlijk wel gelijk vond Aoife, ook Gabriel's moeder vond het niet leuk moesten ze wéér meteen naar de andere kant van de wereld gaan.
Ze besloten dus om het avontuur in Isla Paradiso zelf op te zoeken.
Ze namen snel wat duikcursussen en toen zou het echte werk beginnen: Gabriel verplaatste de woonboot naar vlakbij het dichts bijzijnde duikpunt.
Ze hadden eigenlijk wel gelijk vond Aoife, ook Gabriel's moeder vond het niet leuk moesten ze wéér meteen naar de andere kant van de wereld gaan.
Ze besloten dus om het avontuur in Isla Paradiso zelf op te zoeken.
Ze namen snel wat duikcursussen en toen zou het echte werk beginnen: Gabriel verplaatste de woonboot naar vlakbij het dichts bijzijnde duikpunt.
Na ook snel een stel duikpakken gekocht te hebben hadden ze het plan om op een ochtend in februari - niet dat men op Isla Paradiso merkte dat het winter was - voor het eerste naar de diepste diepten van de zee te reizen, tot Millard dat plan verstoorde en plots voor de deur stond.
Gabriel hoorde tijdens het afwassen van de borden voor het ontbijt de bel gaan. Met de veronderstelling dat een postbode was die een pakje kwam afleveren wou hij open doen.
"Is Aoife er?" vroeg Millard meteen. Gabriel had de deur amper open gedaan. "Eh, ja, ze zit in bad...Ik zal haar zeggen dat je er bent."
Gabriel hoorde tijdens het afwassen van de borden voor het ontbijt de bel gaan. Met de veronderstelling dat een postbode was die een pakje kwam afleveren wou hij open doen.
"Is Aoife er?" vroeg Millard meteen. Gabriel had de deur amper open gedaan. "Eh, ja, ze zit in bad...Ik zal haar zeggen dat je er bent."
Aoife deed snel verder met haar donkerrode krullen te drogen wanneer ze van Gabriel hoorde dat Millard ongeduldig op haar zat te wachten. Ze had altijd al een goeie relatie met Millard gehad en nu ze niet meer thuis woonde was dat niet anders, hoewel ze best nieuwsgierig was naar zijn uitleg.
"Heb je het huis opgeblazen?" vroeg ze meteen aan haar broertje. Millard ontkende maar dat wat hij wel gedaan had was niet beter.
"Ik heb Olive laten verdwijnen", bekende hij.
"Wát heb je gedaan?"
"Ze is terug thuis...Ik zei dat ze weg moest omdat ze de hele tijd klef stond te doen met Carlos maar ze wou niet weg..."
"Dus heb je haar maar laten verdwijnen. Weten mama en papa dat?"
"Nee..."
Aoife zuchtte. Millard was een slimme jongen, maar vaak erg onverantwoordelijk. "Je bent weggelopen voor ze het wisten. Ja, je mag hier logeren en ik zal hen wel verwittigen."
Zo was het altijd al gedaan wanneer hij iets fout deed. Grote zus lost het wel op.Millard kon niet stoppen haar te bedanken.
"Heb je het huis opgeblazen?" vroeg ze meteen aan haar broertje. Millard ontkende maar dat wat hij wel gedaan had was niet beter.
"Ik heb Olive laten verdwijnen", bekende hij.
"Wát heb je gedaan?"
"Ze is terug thuis...Ik zei dat ze weg moest omdat ze de hele tijd klef stond te doen met Carlos maar ze wou niet weg..."
"Dus heb je haar maar laten verdwijnen. Weten mama en papa dat?"
"Nee..."
Aoife zuchtte. Millard was een slimme jongen, maar vaak erg onverantwoordelijk. "Je bent weggelopen voor ze het wisten. Ja, je mag hier logeren en ik zal hen wel verwittigen."
Zo was het altijd al gedaan wanneer hij iets fout deed. Grote zus lost het wel op.Millard kon niet stoppen haar te bedanken.
Gabriel had intussen heel het gesprek gevolgd. Naast dat hij misschien eens aan zijn broer moest vragen om Olive bij hem thusi uit te nodigen merkte hij nog wat anders op. "Aoife, we hebben helemaal geen plek", Aoife wou haar broertje niet in de steek laten en ze ging daar meteen tegen in: "We hebben een slaapzak en een lege ruimte hierboven."
'Tussen al mijn foto's? Als hij er maar afblijft."
"Da's dan geregeld. Millard, we zouden juist gaan duiken...Je weet zelf wel wat te doen zeker?"
Hij wist wel waar de slaapzak lag en ze hadden een tv dus dat was geen probleem.
'Tussen al mijn foto's? Als hij er maar afblijft."
"Da's dan geregeld. Millard, we zouden juist gaan duiken...Je weet zelf wel wat te doen zeker?"
Hij wist wel waar de slaapzak lag en ze hadden een tv dus dat was geen probleem.
Terwijl Millard wie weet wat aan het doen was doken Aoife en Gabriel de diepte in. Ze vingen wat vissen en communiceerden onder water dankzij een extra cursus gebarentaal, hoewel ze niet veel van elkaar begrepen. "Zegt hij nu dat ik er goed uitzie, in dat stomme duikpak?" vroeg Aoife zich meermaals af.
Naast de korte gesprekken die ze voerden zwommen ze wat tussen het koraal en Aoife deed alsof ze verdronk, waar Gabriel neit om kon lachen. Het duiken was leuk maar ze hadden toch meer de voorkeur voor tombes.
Naast de korte gesprekken die ze voerden zwommen ze wat tussen het koraal en Aoife deed alsof ze verdronk, waar Gabriel neit om kon lachen. Het duiken was leuk maar ze hadden toch meer de voorkeur voor tombes.
Zuurstof raakt op. In de late namiddag waren ze verplicht naar het wateroppervlak terug te keren, voor een van de twee écht verdronk. Met een knorrende maag van de honger begon Gabriel meteen te eten, Aoife niet.
"Waar is Millard?" ze was al zodra ze terug op het water dreven op zoek naar haar broer. Hij was nergens te bekennen, maar de slaapzak lag wel nog wijd uitgespreid in de galerie. Moest hij weg zijn had hij die wel opgeruimd.
"Misschien is hij even ergens naartoe?"
"Nee, zal hij wel een briefje achtergelaten hebben..."
"Aoife, kalmeer. Ik wist niet dat je zoveel om die jongen gaf..."
De toon waarop hij dat zei verried zijn mening over Millard. Aoife moest echter toegeven dat ze zich inderdaad te veel zorgen maakte, Millard was zeventien jaar en dus hopelijk verantwoordelijk genoeg op bepaalde vlakken, en moest iemand hem lastigvallen kon hij hen altijd nog laten verdwijnen.
"Waar is Millard?" ze was al zodra ze terug op het water dreven op zoek naar haar broer. Hij was nergens te bekennen, maar de slaapzak lag wel nog wijd uitgespreid in de galerie. Moest hij weg zijn had hij die wel opgeruimd.
"Misschien is hij even ergens naartoe?"
"Nee, zal hij wel een briefje achtergelaten hebben..."
"Aoife, kalmeer. Ik wist niet dat je zoveel om die jongen gaf..."
De toon waarop hij dat zei verried zijn mening over Millard. Aoife moest echter toegeven dat ze zich inderdaad te veel zorgen maakte, Millard was zeventien jaar en dus hopelijk verantwoordelijk genoeg op bepaalde vlakken, en moest iemand hem lastigvallen kon hij hen altijd nog laten verdwijnen.
De volgende ochtend lag hij braaf in de galerie te slapen merkte Aoife toen op.
En dat bleef hij elke nacht en ochtend doen. Diezelfde dag nog belde Josine ongerust naar Aoife of ze Millard gezien had. Ze wond er geen doekjes om en vertelde een - iets genuanceerde - versie van wat er was gebeurt en ook dat hij gewoon tv zat te kijken. "Die broer gaat de aanschaf van dat ding eens nuttig maken", grapte Gabriel daar even over. Ze hadden hem inderdaad nog geen minuut aangezet.
Bij het thuisfront was er geen tv en dat was een van de belangrijkste redenen waarom Millard ook bij Aoife wou blijven, naast het feit dat hij een woonboot best wel cool vond. Een paar weken later werd er besloten dat Millard dan maar bij Aoife moest blijven wonen. Hij was bijna klaar met de middelbare school en thuis liep hij vaak alleen maar in de weg. Het enige spijtige voor was dat zijn nu geen perfect eten zouden hebben en de boel zelf zouden moeten opkuisen.
En dat bleef hij elke nacht en ochtend doen. Diezelfde dag nog belde Josine ongerust naar Aoife of ze Millard gezien had. Ze wond er geen doekjes om en vertelde een - iets genuanceerde - versie van wat er was gebeurt en ook dat hij gewoon tv zat te kijken. "Die broer gaat de aanschaf van dat ding eens nuttig maken", grapte Gabriel daar even over. Ze hadden hem inderdaad nog geen minuut aangezet.
Bij het thuisfront was er geen tv en dat was een van de belangrijkste redenen waarom Millard ook bij Aoife wou blijven, naast het feit dat hij een woonboot best wel cool vond. Een paar weken later werd er besloten dat Millard dan maar bij Aoife moest blijven wonen. Hij was bijna klaar met de middelbare school en thuis liep hij vaak alleen maar in de weg. Het enige spijtige voor was dat zijn nu geen perfect eten zouden hebben en de boel zelf zouden moeten opkuisen.
Met de lente kwam ook het lentefestival en nog meer, de liefde. Wanneer Aoife, Gabriel en Millard eens naar het lentefestival gingen kon Millard zijn ogen niet afhouden van de een paar jaar oudere, Scandinavische Astryd Norèll. Geen klassieke schoonheid en een vreemd meisje maar Millard had het overduidelijk te pakken. "Wacht nog maar een paar jaar", zei zijn zus hem. Hopelijk zou hij dat kunnen want telkens als ze heupwiegend voorbij wandelde vielen Millard's ogen bijna uit zijn oogkassen.
Gelukkig voor hem kon ze doordat ze zich maar sinds kort aan bewoner van het tropische eiland kon noemen geen woord Spaans en kon hier en daar hulp gebruiken, al was het dan hulp van vreemde jongens die haar de hele tijd aanstaren. Ze luisterde aandachtig.
Ook Aoife en Gabriel hadden hun bezigheid gevonden, namelijk de liefdesmeter. Hoe dat ding werkte en wat precies het doel was begrepen ze niet en dat maakte het alleen maar leuker om er wat een spelletje van te maken: ze wedden op wat het ging terechtkomen. Aoife, die voor de grap altijd op de hogere niveau's gokte, won altijd.
"Yes! Vijf euro, mister Martinez!" juichte ze vrolijk. Gabriel kon er helemaal niet om lachen en beweerde dat ze het had gesaboteerd.
"Yes! Vijf euro, mister Martinez!" juichte ze vrolijk. Gabriel kon er helemaal niet om lachen en beweerde dat ze het had gesaboteerd.
"Niet waar", ontkende ze meteen. "Dat ding is gewoon kapot, we zijn überhaupt geen koppel..." ze keek naar Gabriel, die haar verbaasd aankeek. "Gabriel, je denkt toch niet dat daar echt iets achter zit hè?"
Hij verbeterde zichzelf snel. "Nee, nee, dat ding is kapot. Of misschien niet...Gaan we dat eens uitproberen?"
"Hu?" ze begreep hem niet.
Hij wees naar een vuurloop een eindje verder.
Hij verbeterde zichzelf snel. "Nee, nee, dat ding is kapot. Of misschien niet...Gaan we dat eens uitproberen?"
"Hu?" ze begreep hem niet.
Hij wees naar een vuurloop een eindje verder.
Dat moest hij geen twee keer vragen. Aoife deed snel haar schoenen uit en liep er trots over. "Geen pijn bij mij, ik ben helemaal blarenloos. Aanschouw de koningin ter vuurlopen", Gabriel deed het spelletje mee en begon voor haar te juichen.
Zodra ze er, inderdaad zonder enige blaar, over was daagde ze Gabriel uit om hetzelfde te doen, hij had het toch voorgesteld. Gabriel wou niet onderdoen voor Aoife en deed zijn schoenen uit.
Hij dééd onder voor Aoife wanneer hij er moet een heleboel "Ai! Oe! Ahw!" overstapte en nadien zijn voeten te veel pijn deden om zijn schoen terug aan te doen.
Een herkansing kreeg hij niet. Aoife had honger en wou zo snel mogelijk iets eten wat ze ook meer dan duidelijk maakte.
Hij dééd onder voor Aoife wanneer hij er moet een heleboel "Ai! Oe! Ahw!" overstapte en nadien zijn voeten te veel pijn deden om zijn schoen terug aan te doen.
Een herkansing kreeg hij niet. Aoife had honger en wou zo snel mogelijk iets eten wat ze ook meer dan duidelijk maakte.
Uren gingen voorbij. Millard ging naar huis - nadat hij blozend afscheid had genomen van Astryd - en Aoife liet haar talent met de gitaar nog eens zien. Gabriel had intussen verschillende pogingen gedaan om haar aan te spreken over hun reisplannen naar China, die door hun logé geen prioriteit meer waren, maar wou haar en haar gitaaroptreden ook niet storen.
Hij dacht zijn kans te kunnen grijpen wanneer ze dan toch haar gitaar opzij zette. Dat was voor een andere reden dan hij hoopte, of toch niet: Olive liep rond in het park en Aoife zag haar kans om een gesprek met haar zusje aan te knopen. Hij moest dus van op een afstandje toekijken wanneer Aoife met Olive stond te praten.
"Hoe is het met Carlos? Ik hoor veel over jullie..." een vraag die Olive had kunnen verwachten.
"Hoe is het met Carlos? Ik hoor veel over jullie..." een vraag die Olive had kunnen verwachten.
"Goed", antwoordde ze kortaf. "En met jou en Gabriel? Ik zie heus wel hoe jullie..."
Aoife legde haar hand snel op de mond van haar zusje wanneer ze Gabriel hoorde aankomen. "Als je van de duivel spreekt..." glipte er toch nog tussen.
Gabriel viel meteen met de deur in huis en begon over China. "Aoife, ik keek daarnet op wat sites van reisbureau's op mijn smartphone en we kunnen er met vijftig procent korting heen gaan als we deze week nog vertrekken."
Dat van die korting was niet geheel waar maar hij kon gewoon niet langer wachten om eindelijk gewoon terug alleen te zijn met Aoife, zonder praatgrage jongere zussen en aanbellende broers.
Aoife legde haar hand snel op de mond van haar zusje wanneer ze Gabriel hoorde aankomen. "Als je van de duivel spreekt..." glipte er toch nog tussen.
Gabriel viel meteen met de deur in huis en begon over China. "Aoife, ik keek daarnet op wat sites van reisbureau's op mijn smartphone en we kunnen er met vijftig procent korting heen gaan als we deze week nog vertrekken."
Dat van die korting was niet geheel waar maar hij kon gewoon niet langer wachten om eindelijk gewoon terug alleen te zijn met Aoife, zonder praatgrage jongere zussen en aanbellende broers.
Aoife was licht overrompeld door die plotse herinnering naar hun reisplannen en keek haar zusje vragend aan, die het plannetje van haar (hoopte ze) toekomstige schoonbroer zag en haar bijna verplichtte enthousiast in te stemmen.
"Eh, ja. Ik wil naar China...Wanneer kunnen we de vliegtuigtickets bestellen?"
"Al gedaan."
"Wat?"
Toen keek ze haar zusje terug aan en had ze het door. "Jij kleine koppelaarster..."
Olive kon haar gegniffel niet verbergen en bekende haar zus dat ze het voorzien had. "Geniet van je reis", zei ze nog snel wanneer Aoife samen met Gabriel wegliep.
"Eh, ja. Ik wil naar China...Wanneer kunnen we de vliegtuigtickets bestellen?"
"Al gedaan."
"Wat?"
Toen keek ze haar zusje terug aan en had ze het door. "Jij kleine koppelaarster..."
Olive kon haar gegniffel niet verbergen en bekende haar zus dat ze het voorzien had. "Geniet van je reis", zei ze nog snel wanneer Aoife samen met Gabriel wegliep.
Die vliegtuigtickets waren voor die, dié avond. Aoife was erg overrompeld en vond het wel érg snel gaan, maar vond het ook wel spannend. Het was vooral zij geweest die naar China, het op drie na grootste land, wou gaan en nu had Gabriel de reis achter haar rug geregeld op een moment dat ze het zelf door Millard was vergeten. Het beangstigde haar enkel wat dat Olive er blijkbaar ook voor iets tussen zat.
Ze pakte dus snel haar spullen en in een mum van tijd zat ze op het vliegtuig onderweg naar China. Ze verbleven in een door Gabriel gekozen hotel in een klein dorp, maar daar bleven ze niet lang. Via een folder kwamen ze bij de verlichtingstuin terecht waar ze meteen heengingen. Eenmaal ze op het balkon stonden dat uitkeek op het dorp met een stevig omwalde binnenstad, de bergen, de rivieren en de bossen kon Aoife haar ogen niet geloven.
"Bedankt", fluisterde ze naar Gabriel toe.
Ze pakte dus snel haar spullen en in een mum van tijd zat ze op het vliegtuig onderweg naar China. Ze verbleven in een door Gabriel gekozen hotel in een klein dorp, maar daar bleven ze niet lang. Via een folder kwamen ze bij de verlichtingstuin terecht waar ze meteen heengingen. Eenmaal ze op het balkon stonden dat uitkeek op het dorp met een stevig omwalde binnenstad, de bergen, de rivieren en de bossen kon Aoife haar ogen niet geloven.
"Bedankt", fluisterde ze naar Gabriel toe.
Ze was oprecht geraakt en de hoop over iets meer tussen haar en Gabriel werd voor het eerst echt aangewakkerd. Teon draaide ze zich verward om en ging naar een van de trainingspalen voor de oosterse vechtkunst. "Oh, dat wou ik altijd al eens proberen!" jubelde ze, en begon er op te schoppen. Een groot talent was het niet en al snel bleek het toch dat ze zich maar beter verder concentreerde op de muziek. Gabriel was evenmin een groot talent wanneer de (onbeweeglijke?) trainingspaal bleek terug te vechten.
Zodra ze doorhad hoe het zoal werkte begon de trainingspaal Aoife minder vaak aan te vallen, dat ding bewoog écht wel, en ze raakte het ding meer dan eens op de juiste manier en plek. Toen kwam er plots een man op haar aflopen die haar enthousiast aankeek. "Gefeliciteerd met je eerste band", zei hij in het Simlish met een zwaar accent. Gabriel had het intussen opgegeven maar wel Aoife's prestatie opgemerkt en wou haar daarmee feliciteren. "Oh, sorry, Gabriel", zie Aoife wanneer ze zich omdraaide en Gabriel pal voor haar neus stond.
"Gaan we naar de markt? Ik heb het hier nu wel al gezien?" hij stond daar maar, haar aan te staren. "Gabriel?"
"Eh, ja, markt, goed idee",
Domkop dat hij was.
"Gaan we naar de markt? Ik heb het hier nu wel al gezien?" hij stond daar maar, haar aan te staren. "Gabriel?"
"Eh, ja, markt, goed idee",
Domkop dat hij was.