Deel 2: Vrienden
Ze snapte nog steeds niet waar die plotse verandering vandaan kwam maar hij stopte maar niet met haar te kussen en dat vond ze erg leuk dus ze vond het niet erg. Het duurde dan ook niet lang - een halfuur - vooraleer ze hem vroeg om verkering te hebben. Hij knikte snel ja en kuste haar toen terug. Dat kon ze alleen maar leuk vinden - het was exact waar ze de afgelopen weken van had gedroomd. Dat het een prachtige nacht was met miljoenen sterren aan de hemel, was een leuke extra.
Oké, ze hadden dus een relatie. Het werd laat en Gabriel moest weg, wat ze erg spijtig vond. Maar het gaf haar wel ademruimte, op verschillende vlakken, en de kans om over bepaalde dingen na te denken. Want wat was er nu precies gebeurd? Alles was zo snel gegaan maar ze meende zich te herinneren dat Millard toverde, toen iets mompelde, toen...Kuste Gabriel haar. Millard was de enige die haar een en ander kon uitleggen en dat moest hij dan ook maar doen. Hij sliep al, maar dat maakte niks uit.
Ze ging dus naar zijn kamer, schudde hem wakker en zei hem om zo stil mogelijk mee naar beneden te komen.
Dat deed hij, zelf bleek hij ook maar al te goed te beseffen dat hij zij zus een verklaring schuldig was. Ze gingen dus beneden in de woonkamer gaan zitten, "Vertel", zei Aoife, het commando om deze vreemde situatie te beginnen uitleggen.
"Ik heb hem betoverd", vertelde hij kort. Aoife zuchtte, was dat het? Ja, natuurlijk heeft hij hem betoverd - dat was overduidelijk niet schilderen of schaken wat hij deed.
"Gewoon, betoverd. Ik betover iemand en voor een tijdje doen ze alles wat ik hen beveel te doen. Had het eerder al op Pinda uitgeprobeerd."
Pinda. Natuurlijk.
"Zeg, dus het is tijdelijk? Over een paar uur is hij het gewoon vergeten en ziet hij me weer als een doodgewone vriendin?"
Hij knikte. "Zoiets. Weet het niet, ik denk dat hij zich alles wel zal herinneren maar in ieder geval niet meer verliefd op je is."
Ze wist genoeg. Haar relatie met Gabriel zou niet goed aflopen.
Vreemde jongen, dat broertje van haar. Ze beraamde dat het misschien goed zou zijn als mama en papa dit zouden weten, maar bedacht zich al snel. Wie weet zouden ze het hem verbieden dat nog te doen en eerlijk, het was best handig. Haar persoonlijk tovenaartje.
Ze ging dus naar zijn kamer, schudde hem wakker en zei hem om zo stil mogelijk mee naar beneden te komen.
Dat deed hij, zelf bleek hij ook maar al te goed te beseffen dat hij zij zus een verklaring schuldig was. Ze gingen dus beneden in de woonkamer gaan zitten, "Vertel", zei Aoife, het commando om deze vreemde situatie te beginnen uitleggen.
"Ik heb hem betoverd", vertelde hij kort. Aoife zuchtte, was dat het? Ja, natuurlijk heeft hij hem betoverd - dat was overduidelijk niet schilderen of schaken wat hij deed.
"Gewoon, betoverd. Ik betover iemand en voor een tijdje doen ze alles wat ik hen beveel te doen. Had het eerder al op Pinda uitgeprobeerd."
Pinda. Natuurlijk.
"Zeg, dus het is tijdelijk? Over een paar uur is hij het gewoon vergeten en ziet hij me weer als een doodgewone vriendin?"
Hij knikte. "Zoiets. Weet het niet, ik denk dat hij zich alles wel zal herinneren maar in ieder geval niet meer verliefd op je is."
Ze wist genoeg. Haar relatie met Gabriel zou niet goed aflopen.
Vreemde jongen, dat broertje van haar. Ze beraamde dat het misschien goed zou zijn als mama en papa dit zouden weten, maar bedacht zich al snel. Wie weet zouden ze het hem verbieden dat nog te doen en eerlijk, het was best handig. Haar persoonlijk tovenaartje.
Het was inderdaad maar tijdelijk. De volgende dag op school leek hij wel van de aardbodem verdwenen, niemand die af en toe met hem praatte wist of hij nu ziek was of spijbelde of dat er iets anders aan de hand was, en telkens als ze hem belde of sms'te reageerde hij niet of kwam ze op zijn voicemail terecht. Direct na school ging ze naar alle strandjes en parken waar ze soms rondhingen - in de hoop hem daar aan te treffen, maar nee, niemand. Ze belde zelfs bij zijn huis aan maar er was niemand thuis, of er werd gewoon niet opengedaan. Het was al snel duidelijk voor haar dat hij haar gewoon niet onder ogen wou komen.
Na een hele avond hopeloos zoeken ging ze naar huis, het was al elf uur 's avonds. Op het nippertje ontweek ze een patrouille agenten die op zoek gingen naar verdwaalde tieners en met een allesoverheersend angstgevoel liep ze naar binnen, een preek van haar ouders verwachtend. Gelukkig hadden ze een drukke dag gehad en hadden dus niet de neiging om tot een kot in de nacht wakker te blijven.
De enigste die nog wakker was was Emmy, wiens voederbakje leeg was en blijkbaar wat aandacht wou. Aoife voldeed een haar behoeften door even met haar te spelen en snel wat kattenvoer in haar voederbakje te gieten. Omstreeks twaalf uur ging ze ten slotte gaan slapen.
De enigste die nog wakker was was Emmy, wiens voederbakje leeg was en blijkbaar wat aandacht wou. Aoife voldeed een haar behoeften door even met haar te spelen en snel wat kattenvoer in haar voederbakje te gieten. Omstreeks twaalf uur ging ze ten slotte gaan slapen.
Ze leerde er mee leven dat Gabriel haar liever kwijt dan lief had. Ze zag hem regelmatig rondlopen op school, maar weerhield zich ervan om tegen hem te praten met het besef dat dat geen slim idee zou zijn, ze had al eerder een relatie met hem geforceerd en het had geen zin om een gesprek te forceren met iemand waarmee je een gesprek moet forceren omdat je er eerder ene relatie mee hebt geforceerd.
Dat warempel Carlos Martinez, Gabriel's broertje, Olive's beste vriend was gooide alles terug in de war. Die jongen kwam enorm vaak over de vloer, als het gewoon na school was ging hij met de schoolbus en werd hij achteraf opgehaald door mama Sophia, maar soms had die geen tijd en moest dus iemand anders hem ophalen: Gabriel. Niemand laat een jongen van zes à zeven jaar oud alleen naar huis fietsen...
Dat warempel Carlos Martinez, Gabriel's broertje, Olive's beste vriend was gooide alles terug in de war. Die jongen kwam enorm vaak over de vloer, als het gewoon na school was ging hij met de schoolbus en werd hij achteraf opgehaald door mama Sophia, maar soms had die geen tijd en moest dus iemand anders hem ophalen: Gabriel. Niemand laat een jongen van zes à zeven jaar oud alleen naar huis fietsen...
Een confrontatie tussen Aoife en Gabriel was dan ook onvermijdelijk. Negeren was een must, maar de drang om te beginnen praten was er. Om het uit te praten. Altijd wanneer Aoife probeerde een gesprek met hem aan te knopen eindigde het met: "Oh, Aoife, ja, ik en Carlos moeten eigenlijk naar huis", en liep naar buiten.
Elke dag opnieuw liet ze het zo, zich ergerend aan zichzelf en het feit dat de nabijheid van Gabriel haar helemaal leek te verlammen. Moest het iemand anders zijn had ze van de eerste keer gezegd dat hij eens goed naar naar moest luisteren, maar bij Gabriel werkte dat niet. Gabriel frustreerde en kalmeerde haar zoveel tegelijkertijd en elke keer dat hij haar negeerde of ontweek was maar één klein extra druppeltje in de emmer, wachtend tot dat hij zou overlopen.
Elke dag opnieuw liet ze het zo, zich ergerend aan zichzelf en het feit dat de nabijheid van Gabriel haar helemaal leek te verlammen. Moest het iemand anders zijn had ze van de eerste keer gezegd dat hij eens goed naar naar moest luisteren, maar bij Gabriel werkte dat niet. Gabriel frustreerde en kalmeerde haar zoveel tegelijkertijd en elke keer dat hij haar negeerde of ontweek was maar één klein extra druppeltje in de emmer, wachtend tot dat hij zou overlopen.
Op een dag vond ze het genoeg. Ze ging er een eind aanmaken, haar excuses aanbieden, en vooral: hem vragen niks maar dan ook niks over Millard's betovering te zeggen. "Het is beter zo", zei ze, na afloop van een hele speech. "Nogmaals, sorry. Het was helemaal niet mijn bedoeling en als Millard dat niet had gedaan, had ik het echt zo gelaten. Het is nu wel duidelijk...We kunnen toch gewoon vrienden blijven?" ze zette haar liefste en meest oprechte glimlach op en keek hem aan.
"Gabriel?"
"Oké," zei hij, "vrienden. Niks meer dus haal je niks in je hoofd." Aoife knikte instemmend en stak toen haar tong uit, als start van een wedstrijdje om ter gekste bek trekken.
"Gabriel?"
"Oké," zei hij, "vrienden. Niks meer dus haal je niks in je hoofd." Aoife knikte instemmend en stak toen haar tong uit, als start van een wedstrijdje om ter gekste bek trekken.
Vanaf toen waren er geen verrassingen, opborrelde magische kwaliteiten van jongere broertjes, meer in Aoife's leven. De tijd ging gewoon voorbij, in een vaste routine van slapen, eten, douchen, school, huiswerk, eten, slapen en af en toe nog wat tokkelen op de gitaar of bas. Het was goed gemaakt met Gabriel, ietsje te laat.
Doordat zijn punten op de plaatselijke middelbare school niet al te best waren had zijn moeder besloten om hem naar een internaat te sturen op een ander eiland, in een andere eilandengroep ergens in de buurt. Af en toe hoorde ze nog eens van Carlos hoe het met hem ging maar dat ging ook niet zo veel verder dan: "Och, goed hoor", om er vanaf te zijn en verder te kunnen spelen met Olive.
Doordat zijn punten op de plaatselijke middelbare school niet al te best waren had zijn moeder besloten om hem naar een internaat te sturen op een ander eiland, in een andere eilandengroep ergens in de buurt. Af en toe hoorde ze nog eens van Carlos hoe het met hem ging maar dat ging ook niet zo veel verder dan: "Och, goed hoor", om er vanaf te zijn en verder te kunnen spelen met Olive.
Met Millard ging het minder. Het moment dat hij minder over die denkbeeldige Pinda sprak was van korte duur geweest en een paar maanden later had hij zich terug op het brouwsels maken gestort. Wanneer hij van school kwam maakte hij gewoon even snel zijn huiswerk en vluchtte dan richting kamer, om weer de formule van een of ander vreemd drankje uit te vinden.
De eerste overtuiging kwam er wanneer het over het algemeen geweten was dat die Millard wel een zéér speciaal jongetje is: op een leeftijd van elf jaar slaagde hij erin een spookbrouwsel te maken, het zélf op te drinken en een paar dagen lang rond te zweven als een grijsachtige schim. Nu was hij niet alleen een soort van mislukte tovenaar en erg slim, maar ook een geest. Tot dat het brouwsel was uitgewerkt natuurlijk.
De eerste overtuiging kwam er wanneer het over het algemeen geweten was dat die Millard wel een zéér speciaal jongetje is: op een leeftijd van elf jaar slaagde hij erin een spookbrouwsel te maken, het zélf op te drinken en een paar dagen lang rond te zweven als een grijsachtige schim. Nu was hij niet alleen een soort van mislukte tovenaar en erg slim, maar ook een geest. Tot dat het brouwsel was uitgewerkt natuurlijk.
Ondertussen was Aoife zestien jaar oud en was het zomervakantie, geen school dus en Gabriel zat niet op dat internaat. De broertjes Martinez besloten samen de Alfredo's te bezoeken was aan gezellige dag opleverde gevuld met stoeipartijen in de zee, gezelschapsspelletjes, een heleboel gebabbel en 's avonds laat natuurlijk een spannend spookverhaal op het terras, tot daar onverwacht een échte geest tevoorschijn kwam: het was slechts Millard, die in alle euforie uitsprak dat hij de formule gevonden had.
'Ik heb het! Ik heb het! Het denkbeeldige vriend metamorfium!" riep hij enthousiast, wat vreemd klonk met zijn holle, demonische geestenstem.
'Ik heb het! Ik heb het! Het denkbeeldige vriend metamorfium!" riep hij enthousiast, wat vreemd klonk met zijn holle, demonische geestenstem.
Iedereen keek stomverbaasd toe hoe Millard vastberaden naar een bepaalde plek, waar toch echt enkel een plant en wat stoelen waren, toe zweefde. Hij haalde een erlenmeyer met daarin een goudkleurig goedje tevoorschijn en overhandigde het aan - tja, aan wat? - lucht. Er werd natuurlijk verwacht dat het flesje op de grond zou vallen zodra Millard het los liet, maar dat gebeurde niet. Het werd vastgehouden door een soort onzichtbare hand,
die het vervolgens naar omhoog bracht. Er werd vaag slikken gehoord.
Toen was er een heleboel licht en stond er een vreemdgeklede jongen met een donkere huid, turquoise ogen en fel, donkerblauw haar voor hen. Pinda.
die het vervolgens naar omhoog bracht. Er werd vaag slikken gehoord.
Toen was er een heleboel licht en stond er een vreemdgeklede jongen met een donkere huid, turquoise ogen en fel, donkerblauw haar voor hen. Pinda.
Het gebeuren deed heel wat stof opwaaien en terwijl Millard - nog steeds een geest - de nu echte jongen Pinda omhelsde konden zijn zussen het niet laten om over hem te beginnen roddelen. "Ja, dat is Millard. Mijn geest-soort van tovenaar-professor-broertje, leuk hoor. Nu heeft ie zowaar gelijk", legde Aoife met grote gebaren aan Gabriel uit, die zijn ogen niet kon afhouden van de blauwharige jongen en de semi-doorzichtige gedaante. Ook Carlos was helemaal overrompeld en vroeg Olive wat er met haar broer was. Het meisje antwoordde dat ze er zelf ook niks van snapte, stelde voor om tikkertje te spelen, tikte Carlos en rende snel weg.
Vanaf toen werd Pinda een deel van het gezin. Zodra Julian en Josine een verklaring hadden gekregen voor de plotselinge verschijning van het vreemde, blauwharige jongetje schreven ze hem in op dezelfde school als Millard en Olive. In het begin leek er geen vuiltje aan de lucht, iedereen geloofde de leugen dat hij een neefje was wiens ouders een tijdje weg zijn. Pinda deed het toen ook vrij goed op school, maar al snel werden enkele dingen duidelijk:
Nog niet echte denkbeeldige vriendjes zijn perfecte, lieve, vrienden. Ze hebben niet zelf een karakter of bewustzijn en doen wat hun 'baasje' wilt wat ze doen.
Zodra ze echt waren, kwamen de echte trekken naar boven: Pinda was een egoïstisch, lui jongetje dat soms op één ochtend de hele voorraad perfecte wentelteefjes op at. Zijn huiswerk maakte hij klagend en zagend om uiteindelijk een 6/10 ervoor te halen en hij gooide vaak zomaar een schilderij waar Olive aan bezig was in de vuilbak om zelf aan een nieuw schilderij te beginnen.
Nee, hij was niet leuk en Millard zag in een keer jarenlang werk verloren gaan. Had hij nu zo hard gewerkt om zo iemand te maken?
Nog niet echte denkbeeldige vriendjes zijn perfecte, lieve, vrienden. Ze hebben niet zelf een karakter of bewustzijn en doen wat hun 'baasje' wilt wat ze doen.
Zodra ze echt waren, kwamen de echte trekken naar boven: Pinda was een egoïstisch, lui jongetje dat soms op één ochtend de hele voorraad perfecte wentelteefjes op at. Zijn huiswerk maakte hij klagend en zagend om uiteindelijk een 6/10 ervoor te halen en hij gooide vaak zomaar een schilderij waar Olive aan bezig was in de vuilbak om zelf aan een nieuw schilderij te beginnen.
Nee, hij was niet leuk en Millard zag in een keer jarenlang werk verloren gaan. Had hij nu zo hard gewerkt om zo iemand te maken?
Een paar maanden gingen voorbij. Maanden gevuld met geklaag over die verschrikkelijke Pinda en ruzies tussen Millard en de jongen. Dat zou absoluut niet verbeteren wanneer Millard uiteindelijk twaalf werd, net zoals Pinda die - uiteraard - exact even oud was als zijn bedenker.
Die bedenker was nogmaals een vreemde jongen, met een vreemde smaak op het vlak van patrooncombinaties.
Pinda daarentegen was vooral dik, en de enige in huis met een nog slechtere kledingsmaak dan Millard.
Pinda daarentegen was vooral dik, en de enige in huis met een nog slechtere kledingsmaak dan Millard.
Het was die dag een vakantiedag vanwege een of ander feest en voor Millard's verjaardag gingen ze naar het park op het hoofdeiland. Millard en Pinda rolschaatsten, zo ver mogelijk van elkaar verwijderd, Olive hield een waterballonnen gevecht of praatte met Carlos - die ook al zo'n enge pop had, ze waarschuwde hem meteen dat ding nooit maar dan ook nooit echt te maken - en Josine en Julian hadden zo hun eigen bezigheden.
Waar Carlos was, was ook Gabriel en het was dus uitgesloten dat Aoife hem niet tegen het lijf liep. Letterlijk, ze botsten op elkaar op als botsauto's bij de botsato's op de kermis. Het was intussen al weer een tijdje geleden dat ze elkaar hadden gezien en het was een vrij ongemakkelijke ontmoeting. Ze praatten wat over muziek en fotografie en toen vroeg Gabriel Aoife opeens, totaal onverwacht, ten dans.
Dansen, zo onschuldig als iets op zich - meestal. Aoife merkte echter al snel dat haar eerste en oudste liefde en een van haar enige vrienden andere bedoelingen had. Telkens wanneer hij het waagde dichter bij haar te komen zette ze subtiel een stap achteruit of deed alsof ze iemand herkende en draaide zich om. Ze wou dit niet, absoluut niet. Hij was een paar jaar voordien meer dan duidelijk geweest dat hij géén relatie met haar wou en nu probeerde hij haar zomaar te versieren. Nee, ze wou het niet.
Waar Carlos was, was ook Gabriel en het was dus uitgesloten dat Aoife hem niet tegen het lijf liep. Letterlijk, ze botsten op elkaar op als botsauto's bij de botsato's op de kermis. Het was intussen al weer een tijdje geleden dat ze elkaar hadden gezien en het was een vrij ongemakkelijke ontmoeting. Ze praatten wat over muziek en fotografie en toen vroeg Gabriel Aoife opeens, totaal onverwacht, ten dans.
Dansen, zo onschuldig als iets op zich - meestal. Aoife merkte echter al snel dat haar eerste en oudste liefde en een van haar enige vrienden andere bedoelingen had. Telkens wanneer hij het waagde dichter bij haar te komen zette ze subtiel een stap achteruit of deed alsof ze iemand herkende en draaide zich om. Ze wou dit niet, absoluut niet. Hij was een paar jaar voordien meer dan duidelijk geweest dat hij géén relatie met haar wou en nu probeerde hij haar zomaar te versieren. Nee, ze wou het niet.
Wanneer hij het zelf waagde haar te kussen, even onhandig en abrupt als wanneer zij het lang geleden probeerde, duwde ze hem van zich af en keek hem geschrokken aan. "Oké, leuk...", zei hij ontgoocheld, en wandelde toen snel en met zware stappen weg.
Haar ouders hadden het hele gebeuren gezien en ze kon dus op een boel verontwaardiging rekenen van hun kant.
"Meisje toch, waarom deed je dat? Zo'n lieve jongen..." zei Josine tegen haar. Aoife had kunnen zeggen dat ze gewoon niet snapte waarom hij haar nu wél leuk vond en toen niet en bladiebla, maar met een koppige "Alsof jij het altijd zo goed hebt gedaan op liefdesvlak", maakte ze duidelijk dat ze wou dat ze wegging. Even nog deed Josine de poging om nog iets te zeggen. Aoife's wil was spijtig genoeg wet en ze ging dus maar.
Haar ouders hadden het hele gebeuren gezien en ze kon dus op een boel verontwaardiging rekenen van hun kant.
"Meisje toch, waarom deed je dat? Zo'n lieve jongen..." zei Josine tegen haar. Aoife had kunnen zeggen dat ze gewoon niet snapte waarom hij haar nu wél leuk vond en toen niet en bladiebla, maar met een koppige "Alsof jij het altijd zo goed hebt gedaan op liefdesvlak", maakte ze duidelijk dat ze wou dat ze wegging. Even nog deed Josine de poging om nog iets te zeggen. Aoife's wil was spijtig genoeg wet en ze ging dus maar.
Ergens had ze wel gelijk, bedacht Aoife zich al snel. Als hij haar leuk vond, kon ze daar toch alleen maar van genieten? Ze had eht anders gewild, romantischer, geen gedans en een poging tot gekus op een middag in een park - maar het zij zo. Ze ging Gabriel haar excuses aanbieden en zeggen dat ze graag iets met hem wou.
Ze keek rond zich, maar zag hem niet. Toen ze begon rond te lopen en hem werkelijk nergens zag concludeerde ze tot haar teleurstelling dat ze te laat was en hij al naar huis was, teleurgesteld en met ene gebroken hart.
Een vlaag van zelfvervloeking en spijt overviel haar. Waarom had ze hem toch niet gewoon laten doen? Zaten ze nu waarschijnlijk op een bankje te vrijen als een jong koppeltje waarvan oude mensen zeggen dat het toch wat moois is, die jonge liefde. Nee, ze had hem weggejaagd. Haar kennende zou ze hem ook niet meer terug zien; als ze nu nog vrienden zouden kunnen blijven, moest er wel een wonder gebeuren.
Ze keek rond zich, maar zag hem niet. Toen ze begon rond te lopen en hem werkelijk nergens zag concludeerde ze tot haar teleurstelling dat ze te laat was en hij al naar huis was, teleurgesteld en met ene gebroken hart.
Een vlaag van zelfvervloeking en spijt overviel haar. Waarom had ze hem toch niet gewoon laten doen? Zaten ze nu waarschijnlijk op een bankje te vrijen als een jong koppeltje waarvan oude mensen zeggen dat het toch wat moois is, die jonge liefde. Nee, ze had hem weggejaagd. Haar kennende zou ze hem ook niet meer terug zien; als ze nu nog vrienden zouden kunnen blijven, moest er wel een wonder gebeuren.