Hoofdstuk 12: Een goeie vriendin.
Lang duurde hun sterren kijken niet. Het volgende moment stond Lani terug op, zei ze snel dat het al laat was en naar huis wou. Rowin zocht Bricius en volgde Lani's taxi, om dan vanaf zijn huis nog een ritje te gaan maken.
Het was een kort ritje. Een tiental minuten later waren zowel hij als Bricius doodop, en kroop hij van zijn paard, niet wetend dat hij al sinds hij en Lani naar de sterren zijn beginnen te kijken nauwlettend in de gaten werd gehouden.
"Daar is hij...Wat is het toch met die jongen en zijn paard?" fluisterde een vrouwenstem.
"Misschien moet hij gewoon nadenken en is paardrijden ontspannend voor hem?" fluisterde een andere, jonger klinkende, stem terug.
"Nadenken! Nadenken, terwijl hij nu zou moeten liggen vrijen met Lani! Waarom durft ze niet gewoon zelf een stap te ondernemen? Hij is perfect! Nee, dat rotkind is bang..." mompelde de eerste stem terug.
"Ik zou haar natuurlijk nog een extra duwtje in de rug kunnen geven door hem..."
"Nee! Is het niet al erg genoeg dat we hem extra hard lieten reageren bij dat gedoe met die Pearl? We hebben hem toen in de problemen gebracht..." fluisterde de tweede stem weer.
De oudere vrouw leek even te denken, toen fluisterde ze: "Ik kan ook Lani opnieuw/..."
"Ik weet dat je wilt dat ze bij elkaar komen maar ik denk dat we beter niks forceren mama. En Lani betoveren put je helemaal uit. Gaan we?"
"Jij bent al even erg dan je zus. Geen wil om de eer hoog te houden."
"Mama?"
"Oké."
Rowin was al weer bijna naar huis gewandeld met Bricius toen er twee vrouwen, een oudere en een jonge, weg zweefden.
"Daar is hij...Wat is het toch met die jongen en zijn paard?" fluisterde een vrouwenstem.
"Misschien moet hij gewoon nadenken en is paardrijden ontspannend voor hem?" fluisterde een andere, jonger klinkende, stem terug.
"Nadenken! Nadenken, terwijl hij nu zou moeten liggen vrijen met Lani! Waarom durft ze niet gewoon zelf een stap te ondernemen? Hij is perfect! Nee, dat rotkind is bang..." mompelde de eerste stem terug.
"Ik zou haar natuurlijk nog een extra duwtje in de rug kunnen geven door hem..."
"Nee! Is het niet al erg genoeg dat we hem extra hard lieten reageren bij dat gedoe met die Pearl? We hebben hem toen in de problemen gebracht..." fluisterde de tweede stem weer.
De oudere vrouw leek even te denken, toen fluisterde ze: "Ik kan ook Lani opnieuw/..."
"Ik weet dat je wilt dat ze bij elkaar komen maar ik denk dat we beter niks forceren mama. En Lani betoveren put je helemaal uit. Gaan we?"
"Jij bent al even erg dan je zus. Geen wil om de eer hoog te houden."
"Mama?"
"Oké."
Rowin was al weer bijna naar huis gewandeld met Bricius toen er twee vrouwen, een oudere en een jonge, weg zweefden.
De volgende ochtend stond Rowin vroeg op om nog even van een Lani-vrij moment te genieten en wat tijd te spenderen aan Sim Fu. Lani werd echter niet veel na hem wakker, wandelde de tuin in, plofte neer op de grond en sloot haar ogen. "Ben jij nu serieus hier aan het mediteren?"
"Yep. Leuk om eventjes te ontspannen voor ik de dag begin."
"Zeg...Ik ga vandaag in het park voor fooi spelen. Wil je mee, om me even te assisteren als ik de zwaardentruc demonstreer?"
"We hadden toch afgesproken dat we dat zouden doen? Natuurlijk! Geef me even tijd om me om te kleden en te eten."
Toen huppelde ze weg. Rowin moest zeggen dat dat mediteren wel echt hielp haar humeur te verbeteren.
"Yep. Leuk om eventjes te ontspannen voor ik de dag begin."
"Zeg...Ik ga vandaag in het park voor fooi spelen. Wil je mee, om me even te assisteren als ik de zwaardentruc demonstreer?"
"We hadden toch afgesproken dat we dat zouden doen? Natuurlijk! Geef me even tijd om me om te kleden en te eten."
Toen huppelde ze weg. Rowin moest zeggen dat dat mediteren wel echt hielp haar humeur te verbeteren.
Hij kleedde zich ook om en daarna ging hij naar de keuken om te zien of Lani al klaar was met eten.
Ja, dat was ze: Ze stond midden in de keuken en zwaaide haar armen op een manier die hij maar al te goed herkende, inclusief lichtgekleurde lichtjes.
Ja, dat was ze: Ze stond midden in de keuken en zwaaide haar armen op een manier die hij maar al te goed herkende, inclusief lichtgekleurde lichtjes.
"Ahum", zei hij. Lani keerde geschrokken om.
"Dus, jij bent een djinn?"
"Eh, nee, ik was gewoon een bepaald ritueel aan het doen. Niks speciaals."
"Een ritueel waarbij er boterkleurige lichtjes uit je handen komen en het heel huis gereinigd wordt?"
"Hoe bedoel je? Het huis was al proper en het bord heb ik afgewassen...Nee, sorry, je hebt het verkeerd gezien."
"Ik denk van niet", dacht Rowin, maar hij ging deze dag niet laten verknallen door Lani die beschaamd was.
"Dus, jij bent een djinn?"
"Eh, nee, ik was gewoon een bepaald ritueel aan het doen. Niks speciaals."
"Een ritueel waarbij er boterkleurige lichtjes uit je handen komen en het heel huis gereinigd wordt?"
"Hoe bedoel je? Het huis was al proper en het bord heb ik afgewassen...Nee, sorry, je hebt het verkeerd gezien."
"Ik denk van niet", dacht Rowin, maar hij ging deze dag niet laten verknallen door Lani die beschaamd was.
Rowin deed de ene truc na de andere, met een variërende publiekgrootte - hij kon het de mensen niet kwalijk nemen, het was niet het gebruikelijke zalig warme weer. Hij haalde toch wel wat geld binnen en wanneer Lani dan ook nog eens zich amuseerde in de rest van het park, festivalkaartjes verzamelde en die doorverkocht aan mensen die interesse hadden voor de prijzen, was het helemaal een goeie dag.
Ook de zwaardentruc liep gesmeerd.
"Jij zou ook nog actrice moeten worden, zo overtuigd zwaaien naar een onbestaand publiek..."
"Ik ben blij met mijn baantje in het restaurant. Ik ga me laten schminken, doei!"
Rowin deed dan maar even verder met zijn andere trucs. Een halfuurtje later stond Lani terug voor hem, moet op haar hoofd het gezicht van wat een tijger zou moeten zijn geschilderd. "Rowin! Ben je nu nog steeds bezig?"
"Ja? Ik werk?"
"Komaan, je bent hier op het herfstfestival, in een park! Doe leuke dingen!"
"Moet jij zeggen..."
"Als niemand anders het doet, ja!" zei ze lachend, en trok hem mee naar een taarteneetwedstrijdtafel. Dit meisje was wel heel veraf van de Lani die hij dacht te kennen.
"Ik ben blij met mijn baantje in het restaurant. Ik ga me laten schminken, doei!"
Rowin deed dan maar even verder met zijn andere trucs. Een halfuurtje later stond Lani terug voor hem, moet op haar hoofd het gezicht van wat een tijger zou moeten zijn geschilderd. "Rowin! Ben je nu nog steeds bezig?"
"Ja? Ik werk?"
"Komaan, je bent hier op het herfstfestival, in een park! Doe leuke dingen!"
"Moet jij zeggen..."
"Als niemand anders het doet, ja!" zei ze lachend, en trok hem mee naar een taarteneetwedstrijdtafel. Dit meisje was wel heel veraf van de Lani die hij dacht te kennen.
Maar ze had wel gelijk: na uren stomme trucjes te tonen aan twee man en een paardenkop was dit een leuke afwisseling. Het was gewoon hij en Lani, en hij won.
Moest iemand een paar jaar geleden gezegd hebben dat hij Lani op een manier die meer betekende dan "Ze is zo mysterieus en mooi, wat is er toch met haar?" had hij die persoon waarschijnlijk bewusteloos geslagen, maar nu klonk het enorm logisch. Lani bleek nu eenmaal leuk, en lief, en ze werkte ondanks haar baas die haar niet mocht enorm hard in het restaurant en stond soms hele dagen in de keuken te koken of kookboeken te lezen, om dan Rowin te roepen en te zeggen dat hij haar moest helpen het op te eten.
Hij raakte aan haar gezelschap gewend, en volgde zelfs haar voorbeeld met het vroege ochtend mediteren. Iets was inderdaad kalmerend was en je met een lach aan je dag deed beginnen.
Of, beter: ze deden het tesamen.
Hij raakte aan haar gezelschap gewend, en volgde zelfs haar voorbeeld met het vroege ochtend mediteren. Iets was inderdaad kalmerend was en je met een lach aan je dag deed beginnen.
Of, beter: ze deden het tesamen.
Rowin's leven verliep zorgeloos. Dag in dag uit lachte hij om flauwe mopjes van Lani - die ook nog eens grappig was -, sparden ze met elkaar, allemaal als niks meer dan goeie vrienden, of ging hij naar een park of strand om daar geld bijeen te sprokkelen als goochelaar.
Hij was zelfs van gezeik rondom het Pearl-gebeuren af: zijn baby was geboren, het was niet echt zijn evenbeeld en Pearl fluisterde overal rond dat die baby niet van hem was, zweeg toen er werd gevraagd van wie dan wel, en zei dat een goedkoop goochelaartje zonder echt werk als Rowin het toch niet waard was de vader van haar schitterende, op haar lijkende dochter.
Zijn reputatie was in ieder geval terug in orde.
Hij was zelfs van gezeik rondom het Pearl-gebeuren af: zijn baby was geboren, het was niet echt zijn evenbeeld en Pearl fluisterde overal rond dat die baby niet van hem was, zweeg toen er werd gevraagd van wie dan wel, en zei dat een goedkoop goochelaartje zonder echt werk als Rowin het toch niet waard was de vader van haar schitterende, op haar lijkende dochter.
Zijn reputatie was in ieder geval terug in orde.
Hij slaagde er ook in een nieuwe show te regelen op het evenemententerrein. Het kon niet meer stuk.
De show had nota bene zelfs een paar toeschouwers.
Een jaar nadat hij was terug gekomen van China en hij onverwachts Lani in zijn huis aantrof kreeg hij het idee om eens een show te geven in Farraige Ghleann, waar zijn ouders nog steeds woonden. Het was jaren geleden dat hij ze had gezien: sinds hij naar Sunlit Tides was verhuist hoorde hij enkel iets van hen via de telefoon of skype.
Hij vertelde het nieuws dat hij een tijdje weg zou zijn aan Lani, die zoals verwacht nogal teleurgesteld reageerde. "Ik mag dan hier blijven wonen gewoon? Hier, in mijn eentje, met niemand bij me, terwijl jij aan de andere kant van de wereld zit?"
"Ja? Ga je me soms missen? Wees gerust, ik bel misschien af en toe om te vragen hoe dat het gaat."
"Ik wil hier niet alleen blijven", onderbrak ze hem. "Ik...Ik zou mee willen. Het is beter zo, geloof me."
"Maar je werk dan?"
"Het is jaren geleden dat ik extra vakantie heb genomen en mijn baas is soms een beetje vriendelijk tegen me. Alsjeblieft."
Hij vertelde het nieuws dat hij een tijdje weg zou zijn aan Lani, die zoals verwacht nogal teleurgesteld reageerde. "Ik mag dan hier blijven wonen gewoon? Hier, in mijn eentje, met niemand bij me, terwijl jij aan de andere kant van de wereld zit?"
"Ja? Ga je me soms missen? Wees gerust, ik bel misschien af en toe om te vragen hoe dat het gaat."
"Ik wil hier niet alleen blijven", onderbrak ze hem. "Ik...Ik zou mee willen. Het is beter zo, geloof me."
"Maar je werk dan?"
"Het is jaren geleden dat ik extra vakantie heb genomen en mijn baas is soms een beetje vriendelijk tegen me. Alsjeblieft."
Rowin wist niet waarom hij nee zou zeggen.
Hij belde naar zijn ouders, vroeg of 'een vriendin' mocht meekomen en die zeiden ja, dus toen was het gewoon nog wat voorbereiden: vliegtuigtickets regelen van Sunlit Tides' kleine vliegveldje naar Honolulu, van Honolulu naar Los Angeles, en van daaruit naar Dublin waar ze wel een veerboot zouden vinden die hen naar Farraige Ghleann bracht. Logeren deden ze bij zijn ouders.
En er voor zorgen dat ze fit waren voor het vertrek, wat voor hen Sim Fu beoefenen inhield.
Hij belde naar zijn ouders, vroeg of 'een vriendin' mocht meekomen en die zeiden ja, dus toen was het gewoon nog wat voorbereiden: vliegtuigtickets regelen van Sunlit Tides' kleine vliegveldje naar Honolulu, van Honolulu naar Los Angeles, en van daaruit naar Dublin waar ze wel een veerboot zouden vinden die hen naar Farraige Ghleann bracht. Logeren deden ze bij zijn ouders.
En er voor zorgen dat ze fit waren voor het vertrek, wat voor hen Sim Fu beoefenen inhield.
En natuurlijk een lekker laatste avondmaal (voor het vertrek) benuttigen. "Ik denk dat je stoofpotje bedorven is..."
"Ok. Tover dan iets tevoorschijn...Nog steeds kwaad dat ik je heb verslaan vanmiddag."
"Nee."
Toen hoorden ze de bel.
"Ik ga wel", zei Lani kort en wandelde naar buiten.
"Ok. Tover dan iets tevoorschijn...Nog steeds kwaad dat ik je heb verslaan vanmiddag."
"Nee."
Toen hoorden ze de bel.
"Ik ga wel", zei Lani kort en wandelde naar buiten.
Op het eerste zicht was er niemand. Lani wandelde twee keer rond het huis en kwam tot de conclusie dat het wel irritante kinderen geweest waren.
Tot ze met een (blijkbaar juist vanachter iets tevoorschijn gekomen) mollig meisje met pikzwart haar en grote, bruine ogen oog in oog kwam te staan. Ze herkende het meisje meteen als haar jongere zusje.
"Lilli? Wat doe jij hier?"
"Ik hoorde dat je gaat vertrekken!" stamelde het meisje.
"Voor even...Maar zeg op, wat doe je hier echt? Moet je onderzoeken van die moeder van ons wanneer het gepaste moment is om me te betoveren?"
"Wat? Nee...Mama is dood."
"Lilli? Wat doe jij hier?"
"Ik hoorde dat je gaat vertrekken!" stamelde het meisje.
"Voor even...Maar zeg op, wat doe je hier echt? Moet je onderzoeken van die moeder van ons wanneer het gepaste moment is om me te betoveren?"
"Wat? Nee...Mama is dood."
Rowin had juist een bord met een boterham met pindakaas en aardbeienconfituur 'gemaakt' toen hij zich plots herinnerde het vertrekuur nog eens na te checken en racete naar het bureau, waar de vliegtuigtickets lagen. Die race staakte hij echter toen hij vanuit buiten, vlak bij het raam, een jong meisje zag staan (ze kon niet ouder zijn dan twintig) en Lani. Ze hadden een discussie.
"Hoe?"
"Ze...Ze wou je betoveren om...Jeweetwel..." lispelde het meisje. "En...Jeweetwel...Het is al enorm zeldzaam en knap dat ze iemand als jij kan betoveren, maar het vergde te veel energie en ze is totaal uitgeput en bewusteloos naar het ziekenhuis afgevoerd. Ze was te zwak, deze middag..."
Toen werd het meisje onderbroken door Lani. "Dan is het goed dat ze dood is ook! Al hele mijn leven probeert ze mijn leven zuur te maken. "Niet goed genoeg" "Te lief" "Gebruik mijn krachten op een slechte manier" en "Te laf". En op het laatste werd ze ook nog geobsedeerd door die rotvloek waarvan ze beweert dat ik het kan verbreken. Het ergste is dat ze voor een tijdje niet alleen mijn leven heeft lopen vernietigen maar ook dat van Rowin!"
"Bij wie jij te laf bent om iets te ondernemen!"
"Ze...Ze wou je betoveren om...Jeweetwel..." lispelde het meisje. "En...Jeweetwel...Het is al enorm zeldzaam en knap dat ze iemand als jij kan betoveren, maar het vergde te veel energie en ze is totaal uitgeput en bewusteloos naar het ziekenhuis afgevoerd. Ze was te zwak, deze middag..."
Toen werd het meisje onderbroken door Lani. "Dan is het goed dat ze dood is ook! Al hele mijn leven probeert ze mijn leven zuur te maken. "Niet goed genoeg" "Te lief" "Gebruik mijn krachten op een slechte manier" en "Te laf". En op het laatste werd ze ook nog geobsedeerd door die rotvloek waarvan ze beweert dat ik het kan verbreken. Het ergste is dat ze voor een tijdje niet alleen mijn leven heeft lopen vernietigen maar ook dat van Rowin!"
"Bij wie jij te laf bent om iets te ondernemen!"
"Zeg jij het nu ook al? "Te Laf"? Nee, bang. Mama zal wel beweren dat het alles zal oplossen, ik heb mijn research gedaan. Onze kinderen zouden toch niet levensvatbaar zijn, of ik zou er door sterven... Ik wil dat je vertrekt. Nu."
"Maar..."
"Maar wat, nu heb je niemand meer? Wel, ik heb Aletha, die je anders nog zou hebben, niet laten vermoorden omdat ze Rowin de waarheid wou vertellen over mij. Ik ben niet achter een gestoord mens blijven lopen als een braaf hondje. Ga weg."
"Maar..."
"Maar wat, nu heb je niemand meer? Wel, ik heb Aletha, die je anders nog zou hebben, niet laten vermoorden omdat ze Rowin de waarheid wou vertellen over mij. Ik ben niet achter een gestoord mens blijven lopen als een braaf hondje. Ga weg."
Het meisje liep weg, Rowin snelde naar de keuken waar hij zijn boterham in zijn mond propte om niet op te laten vallen dat hij zijn tijd had gespendeerd aan luistervinken en Lani bleef even buiten staan vooraleer ze terug naar binnen liep. Daar trof ze Rowin aan in zijn ondergoed in zijn slaapkamer, waar hij zich slaperig uit rok hoe alleen djinns dat doet.
"Rowin..." zei ze alsof ze iets wou vertellen.
"Ja?" zei die al gapend terug.
"Slaapwel. Tot morgen."
"Rowin..." zei ze alsof ze iets wou vertellen.
"Ja?" zei die al gapend terug.
"Slaapwel. Tot morgen."
Daarop liep Lani haar kamer in en Rowin kroop in bed.
"Waarom vertelt ze me niet gewoon alles", zuchtte hij.
"Waarom vertelt ze me niet gewoon alles", zuchtte hij.
"Waarom slaag ik er niet gewoon in alles te vertellen..."