Deel 16: One happy family
Hij wist niet waarom, maar hij voelde zich om een of andere reden aangetrokken tot het bord - het bord met ambriosa. Hij voelde alsof hij het moest eten, en dat deed hij. Hij had niks verwacht. Hij had als geest al eerder proberen te eten maar meestal voelde hij er niks van en loste de maaltijd gewoon in hem op. Deze keer was dat anders geweest.
Zodra hij de laatste hap van de ambriosa binnen had voelde hij dat er iets in hem begon te gloeien. Een warme gloed, vol met leven en vreugde; zo voelde het. Het was pas toen hij voelde dat hij zelf, of wat er nog van over was, dichter werd, de gloei zich over hem verspreidde en hij begon te zweven dat hij het door had.
Zodra hij de laatste hap van de ambriosa binnen had voelde hij dat er iets in hem begon te gloeien. Een warme gloed, vol met leven en vreugde; zo voelde het. Het was pas toen hij voelde dat hij zelf, of wat er nog van over was, dichter werd, de gloei zich over hem verspreidde en hij begon te zweven dat hij het door had.
Het was verschrikkelijk vaag. Hij zag allerlei kleuren en lichtvlekken om zich heen en het leek wel of een reus hem de hele tijd rond draaide. Hij had het gevoel weg te draaien en het bewustzijn te verliezen. Alle kleurrijke lichten om hem heen werden zwart.
Het volgende moment stond hij weer gewoon in de eetkamer van het huis dat Dinthe en Mare blijkbaar hadden gekocht na zijn dood.
Hij wreef in zijn door het eerst felle licht en dan niks piekende ogen, en toen zag hij het: niet geel en transparant. Zijn handen en armen waren huidskleurig en vlezig. "Auh!" zei hij, wanneer hij in zijn arm kneep. Ook zijn kleding en haar hadden weer de kleuren die ze hadden vlak voor hij stierf.
Hij leefde terug. Hij leefde terug. Zich onbewust van het belachelijke zicht dat dat moest geweest zijn maakte hij een sprongetje en juichte hij. "Ik leef terug! Dinthe, wordt wakker! Ik leef!"
Het volgende moment stond hij weer gewoon in de eetkamer van het huis dat Dinthe en Mare blijkbaar hadden gekocht na zijn dood.
Hij wreef in zijn door het eerst felle licht en dan niks piekende ogen, en toen zag hij het: niet geel en transparant. Zijn handen en armen waren huidskleurig en vlezig. "Auh!" zei hij, wanneer hij in zijn arm kneep. Ook zijn kleding en haar hadden weer de kleuren die ze hadden vlak voor hij stierf.
Hij leefde terug. Hij leefde terug. Zich onbewust van het belachelijke zicht dat dat moest geweest zijn maakte hij een sprongetje en juichte hij. "Ik leef terug! Dinthe, wordt wakker! Ik leef!"
"Aneirin!" Dinthe sprong recht uit de zetel en in enkele springere stappen stond ze voor hem. Ze twijfelde wat ze zou doen. Het was die blik van hem van pure blijdschap die haar deed besluiten: nog geen vijf seconden nadat Aneirin haar had geroepen, stonden ze rond halfvier 's nachts in de woonkamer te zoenen.
"Ik kan het nog steeds niet geloven. We hebben al die tijd gewacht tot we alle ingrediënten hadden en nu sta je hier, nog geen dag nadat de levensvrucht is geoogst."
"Er zal wel veel gebeurd zijn ondertussen...Summer en Winter zitten denk ik al allebei op de middelbare school? En de tweeling in de lagere school?"
"Ja. Maar ik verouder nog steeds minder snel dan jou."
"Je bent een djinn, dat is niet moeilijk."
"Dat klopt", beaamde ze. Hem nog steeds dromerig aanstarend slaakte ze een zucht. "Ik hou van je", zei ze.
"Ik ook van jou. Maar nu ga ik eerst een frisse duik nemen, dat is veel te lang geleden", zei hij en liep weg.
"Doe maar", fluisterde ze hem nog toe, hopend dat hij er van zou genieten.
Toen ging ze iedereen gaan wakker maken om het nieuws te verspreiden.
"Er zal wel veel gebeurd zijn ondertussen...Summer en Winter zitten denk ik al allebei op de middelbare school? En de tweeling in de lagere school?"
"Ja. Maar ik verouder nog steeds minder snel dan jou."
"Je bent een djinn, dat is niet moeilijk."
"Dat klopt", beaamde ze. Hem nog steeds dromerig aanstarend slaakte ze een zucht. "Ik hou van je", zei ze.
"Ik ook van jou. Maar nu ga ik eerst een frisse duik nemen, dat is veel te lang geleden", zei hij en liep weg.
"Doe maar", fluisterde ze hem nog toe, hopend dat hij er van zou genieten.
Toen ging ze iedereen gaan wakker maken om het nieuws te verspreiden.
Aneirin rende naar buiten en sprong het water in. Het was warm, zomer. Het moest een warme zomer zijn voor Farraige Ghleann, naar zijn gevoel naderde het de tropische temperaturen van Isla Paradiso.
Als geest had hij daar natuurlijk niks van kunnen voelen. Het was zalig terug mijn te voelen wanneer hij zijn vinnen tegen een steen stootte, te voelen hoe je gejaagde maar hete ochtendlucht zijn haar door de war haalde. Het was zalig zijn vingers door het frisse later te halen. Het was zalig te voelen hoe zijn borstkas op en eer ging van te ademen, zijn hard te voelen kloppen, de neiging hebben om te knipperen. Kortom: het voelde zalig weer te leven.
Als geest had hij daar natuurlijk niks van kunnen voelen. Het was zalig terug mijn te voelen wanneer hij zijn vinnen tegen een steen stootte, te voelen hoe je gejaagde maar hete ochtendlucht zijn haar door de war haalde. Het was zalig zijn vingers door het frisse later te halen. Het was zalig te voelen hoe zijn borstkas op en eer ging van te ademen, zijn hard te voelen kloppen, de neiging hebben om te knipperen. Kortom: het voelde zalig weer te leven.
Dinthe moest het goeie nieuws blijkbaar al rond verteld worden. Hij was op zijn gemak aan het rondzwemmen toen hij plots de stem van een meisje hoorde. "Papa?" werd er gezegd. Het was Scarlett.
"Euhm ja, wacht even", zei hij. Hij liet zijn donkergroene staart terug in een paar benen veranderen en waadde klungelig het water uit om vervolgens snel wat aan te trekken.
"Hoe noemt hij?" vroeg hij aan zijn dochter. De hond was er intussen bijgekomen "Elanor. Naar het sterrenpatroon in zijn vacht. Maar het begint wat te vervagen."
"Mooie naam. Heb je zin om zandkastelen te maken met je papa?"
"Ja!" juichte ze en sleurde hem mee.
"Euhm ja, wacht even", zei hij. Hij liet zijn donkergroene staart terug in een paar benen veranderen en waadde klungelig het water uit om vervolgens snel wat aan te trekken.
"Hoe noemt hij?" vroeg hij aan zijn dochter. De hond was er intussen bijgekomen "Elanor. Naar het sterrenpatroon in zijn vacht. Maar het begint wat te vervagen."
"Mooie naam. Heb je zin om zandkastelen te maken met je papa?"
"Ja!" juichte ze en sleurde hem mee.
Ze gingen in de zandbak gaan zitten - bij Mare die zandkastelen maken blijkbaar ook nog altijd leuk vond - en begonnen eraan.
"Mijn kasteel wordt het mooiste en grootste van allemaal", zei Scarlett.
"Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn. Je moet het zand eerst goed zeven en dan bij elkaar doen."
"Zo doe je alleen maar zand in het rond. En dat gaat aan je blijven plakken want je bent nog nat."
En zo ging het verder. Hij was blij dat het zo makkelijk ging met Scarlett en had het gevoel dat die verloren jaren snel ingehaald zouden zijn. Hopelijk ging het ook zo makkelijk zijn met de andere drie.
"Mijn kasteel wordt het mooiste en grootste van allemaal", zei Scarlett.
"Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn. Je moet het zand eerst goed zeven en dan bij elkaar doen."
"Zo doe je alleen maar zand in het rond. En dat gaat aan je blijven plakken want je bent nog nat."
En zo ging het verder. Hij was blij dat het zo makkelijk ging met Scarlett en had het gevoel dat die verloren jaren snel ingehaald zouden zijn. Hopelijk ging het ook zo makkelijk zijn met de andere drie.
Het ging uiteraard ook uitstekend met Dinthe. Ze besloten te hertrouwen. Zonder feest enzo, gewoon de basis: terug als man ene vrouw ingeschreven staan.
Een typische huwelijksnacht lieten ze echter niet aan hun neus, of kleerkast, voorbijgaan.
Een typische huwelijksnacht lieten ze echter niet aan hun neus, of kleerkast, voorbijgaan.
Het leven ging voort. Scarlett had gelijk gehad over Elanor's sterrenachtige vacht: tegen dat de puppy een volwassen hond was waren zijn sterren verdwenen en waren er paarse haartjes tussen zijn vacht terecht gekomen.
Zo paste hij in ieder geval beter bij zijn baasje, dat nog steeds dol op hem was.
Zo paste hij in ieder geval beter bij zijn baasje, dat nog steeds dol op hem was.
Ook vonden er anderen in het huishouden liefde. Ongeveer. Er was binnenkort een schoolbal en Winter wou daar absoluut niet in zijn eentje naartoe gaan, wat wel ging gebeuren tot hij de elf Zoë Cromos tegenkwam. Niet het mooiste meisje van Farraige Ghleann en laat staan van de elfen, maar innerlijk compenseerde ze alle slechte kantjes van Winter (en dat waren er veel) waardoor ze te samen gewoon perfect waren.
Ze bleven dan ook nog bij elkaar na het bal.
Ze bleven dan ook nog bij elkaar na het bal.
Nu dat haar zus meer bezig was met de hond dan met haar was ook Rachel verplicht elders vrienden te zoeken, wat ze vond in Liam Eames die bij haar en Scarlett in de klas zat.
Aneirin en Dinthe dachten vroege verliefdheid te bespeuren bij Rachel, maar dat ontkende ze.
Zien wat de toekomst brengt dan maar.
Aneirin en Dinthe dachten vroege verliefdheid te bespeuren bij Rachel, maar dat ontkende ze.
Zien wat de toekomst brengt dan maar.
Zo ging het leven van alledag door. Een grote familie met vier schoolgaande kinderen en veel chaos.
Tot Dinthe op een dag nieuws had. Zij en Aneirin waren niet al te voorzichtig geweest en het bleek dat Aneirin er nog een vijfde kind zou bijkrijgen.
Op een ochtend begin juli werd er een baby'tje geboren. Het was een meisje en wat meteen opviel waren haar roodblonde haren, wat veel dieper was dan de aardbeiblonde kleur van haar mama.
Ze noemden haar Flanna, naar haar rode haren. Flanna Alfredo.
Ze noemden haar Flanna, naar haar rode haren. Flanna Alfredo.
Het was een prachtig meisje. Ze was net zoals haar vader een zeemeersim en had naast de rode haren ook de blauwe ogen van haar mama.
Soms had Aneirin er wel wat spijt van dat hij en Dinthe niet een tikkeltje voorzichtig waren geweest. Het meisje bewees het feit dat roodharigen meer temperament hebben vrij vaak.
Soms had Aneirin er wel wat spijt van dat hij en Dinthe niet een tikkeltje voorzichtig waren geweest. Het meisje bewees het feit dat roodharigen meer temperament hebben vrij vaak.
Toen Flanna een dik jaar oud was werd Summer achttien. Terwijl haar broer en zusjes op school zaten werd er taart gegeten door de rest van het huishouden, dat bleek het perfecte moment te zijn voor toekomstbesprekingen. Dachten ze.
"Ga je nu naar de universiteit? Een boel diploma's hebben is altijd belangrijk, ook als je ouders miljonairs zijn. Je weet nooit wat de toekomst brengt", begon haar moeder.
Aneirin voegde daar al snel aan toe dat de universiteit zeer leuk is - behalve als je technologie doet, zeiden Mare en Dinthe mooi in koor en zo ging het dus verder en verder tot ze enkel nog jeugdherinneringen waren aan het ophalen en Summer er als de ongemakkelijkheid zelve bij zat.
Toen werd ze het beu, legde ze bruut haar vork neer en wandelde stampvoetend weg.
"Ga je nu naar de universiteit? Een boel diploma's hebben is altijd belangrijk, ook als je ouders miljonairs zijn. Je weet nooit wat de toekomst brengt", begon haar moeder.
Aneirin voegde daar al snel aan toe dat de universiteit zeer leuk is - behalve als je technologie doet, zeiden Mare en Dinthe mooi in koor en zo ging het dus verder en verder tot ze enkel nog jeugdherinneringen waren aan het ophalen en Summer er als de ongemakkelijkheid zelve bij zat.
Toen werd ze het beu, legde ze bruut haar vork neer en wandelde stampvoetend weg.
Plots was het akelig stil aan tafel en de drie volwassenen keken elkaar onthutst aan. "Heb ik iets verkeerd gezegd?" vroeg Aneirin.
"Ik ben bang dat Summer simpelweg helemaal niet naar de universiteit wil", zei Dinthe. Toen begreep Aneirin het en volgde hij zijn dochter.
"Wat is er met je?" vroeg hij even later aan Summer. Ze stond buiten en was met Flanna aan het spelen.
"Je liep plots weg. Mijn excuses dat we daar over begonnen..."
"Geeft niet. Ik wil gewoon niet naar de universiteit inderdaad, en voelde me er nogal oncomfortabel bij dat jullie daar meteen over begonnen."
"Wat wil je dan wel doen?"
"Verhuizen, werken, wat mensen van mijn leeftijd doen als ze niet naar de universiteit gaan. Ik wil gewoon niet meer langer van jou afhangen. Ik heb de laatste jaren flink gespaard en ben klaar om mijn vleugels uit de slaan."
"Maar je kan hier toch nog."
Summer onderbrak hem. "Nee. Ik wil gewoon zo snel mogelijk verhuizen. Eventueel woon ik in de zelfde straat, ik wil gewoon zelfstandig zijn. Op mijn eentje. Zonder ouders, en een stiefmoeder. Zonder een vervelende jongere broer, twee meisjes die hun puberteit naderen en een peuter die stiekem in de regen naar buiten gaat", bij dat laatste keek ze even scherp naar haar halfzusje die zich betrapt voelend iets onverstaanbaar begon te brabbelen.
"Ik ben bang dat Summer simpelweg helemaal niet naar de universiteit wil", zei Dinthe. Toen begreep Aneirin het en volgde hij zijn dochter.
"Wat is er met je?" vroeg hij even later aan Summer. Ze stond buiten en was met Flanna aan het spelen.
"Je liep plots weg. Mijn excuses dat we daar over begonnen..."
"Geeft niet. Ik wil gewoon niet naar de universiteit inderdaad, en voelde me er nogal oncomfortabel bij dat jullie daar meteen over begonnen."
"Wat wil je dan wel doen?"
"Verhuizen, werken, wat mensen van mijn leeftijd doen als ze niet naar de universiteit gaan. Ik wil gewoon niet meer langer van jou afhangen. Ik heb de laatste jaren flink gespaard en ben klaar om mijn vleugels uit de slaan."
"Maar je kan hier toch nog."
Summer onderbrak hem. "Nee. Ik wil gewoon zo snel mogelijk verhuizen. Eventueel woon ik in de zelfde straat, ik wil gewoon zelfstandig zijn. Op mijn eentje. Zonder ouders, en een stiefmoeder. Zonder een vervelende jongere broer, twee meisjes die hun puberteit naderen en een peuter die stiekem in de regen naar buiten gaat", bij dat laatste keek ze even scherp naar haar halfzusje die zich betrapt voelend iets onverstaanbaar begon te brabbelen.
"Oké. Hebt me overtuigd", zei hij en omhelsde zijn oudste dochter.
"Maar moest je ooit iets nodig hebben, hoef je maar een teken te geven."
"Jaja."
"Maar moest je ooit iets nodig hebben, hoef je maar een teken te geven."
"Jaja."