Deel 1: Nieuwe wereld, nieuwe mensen
Isla Paradiso had zijn naam met een reden gekregen. Het was amper april, maar toch zei de thermometer voortdurend een zalige drieëntwintig graden celcius, regen was ook zeldzaam terwijl ze in Moonlight Falls dagelijks door een stortbui verrast werden. Na
ja, verrassend waren die buien niet.
Het huis was erg ruim en iedereen had er zijn eigen kamer. Zalig, aangezien niemand van de kinderen het leuk vond om met een krijsende kleuter, jonger broertje, plagende grote broer of oudere zus opgescheept te zitten. Ze konden het toch betalen, Julian die inmiddels de schrijver was van bestsellers als 'Ham', "Cabrio's en olifanten', 'Aan het stuur met badeendjes' en nog een tal van andere vreemdgenaamde hits verdiende uitstekend.
Wanneer ze er pas een week woonden waren ze langs geweest bij een marktje, waarvan het stikte op het eiland, waar Aoife zich een gitaar had aangeschaft. Ze had vroeger vaak met de xylofoon gespeeld en het dus al wat 'feeling' met muziekinstrumenten en bleek daarnaast enorm veel talent te hebben, een echte virtuose. Josine had haar meteen ook een bas cadeau gedaan.
ja, verrassend waren die buien niet.
Het huis was erg ruim en iedereen had er zijn eigen kamer. Zalig, aangezien niemand van de kinderen het leuk vond om met een krijsende kleuter, jonger broertje, plagende grote broer of oudere zus opgescheept te zitten. Ze konden het toch betalen, Julian die inmiddels de schrijver was van bestsellers als 'Ham', "Cabrio's en olifanten', 'Aan het stuur met badeendjes' en nog een tal van andere vreemdgenaamde hits verdiende uitstekend.
Wanneer ze er pas een week woonden waren ze langs geweest bij een marktje, waarvan het stikte op het eiland, waar Aoife zich een gitaar had aangeschaft. Ze had vroeger vaak met de xylofoon gespeeld en het dus al wat 'feeling' met muziekinstrumenten en bleek daarnaast enorm veel talent te hebben, een echte virtuose. Josine had haar meteen ook een bas cadeau gedaan.
Aoife bleek helemaal open te bloeien en dat vond iedereen uitstekend. Ze was nog steeds een stil, soms ietwat koppig meisje maar de uren dat ze enthousiast op de gitaar of bas tokkelde compenseerden dat moeiteloos.
Ook Millard zat niet stil: hij had Josine en Julian verplicht hem een scheikundetafel te geven en dat hadden ze ook gedaan. Elke seconde dat hij geen huiswerk maakte, sliep, at of naar school ging, haalde hij de kruiden uit de keukenkast, pakte oude restjes van siroop en pillen en mengde talloze dingen door elkaar, de eerstvolgende chemische reactie afwachtend.
Op zich een gevaarlijke hobby en hij kwam er niet altijd zonder kleerscheuren vanaf, het enigste moment waarbij hij verplicht was zich te douchen, maar hij gaf niet op. "Voor Pinda", zei hij wanneer hij er op werd betrapt dat hij om tien uur 's avonds nog voor die tafel stond.
"Pinda?" Was het eerste wat men zich afvroeg. Juist, Pinda, Millard's zo gezegde beste vriend. Of beter gezegd: een enge, lelijke pop die hij ooit van een lang vergeten oudtante had gekregen. Zo noemde hij het ding. Pinda. Wat de link was met de scheikundetafel, was nog steeds een raadsel.
Ook Millard zat niet stil: hij had Josine en Julian verplicht hem een scheikundetafel te geven en dat hadden ze ook gedaan. Elke seconde dat hij geen huiswerk maakte, sliep, at of naar school ging, haalde hij de kruiden uit de keukenkast, pakte oude restjes van siroop en pillen en mengde talloze dingen door elkaar, de eerstvolgende chemische reactie afwachtend.
Op zich een gevaarlijke hobby en hij kwam er niet altijd zonder kleerscheuren vanaf, het enigste moment waarbij hij verplicht was zich te douchen, maar hij gaf niet op. "Voor Pinda", zei hij wanneer hij er op werd betrapt dat hij om tien uur 's avonds nog voor die tafel stond.
"Pinda?" Was het eerste wat men zich afvroeg. Juist, Pinda, Millard's zo gezegde beste vriend. Of beter gezegd: een enge, lelijke pop die hij ooit van een lang vergeten oudtante had gekregen. Zo noemde hij het ding. Pinda. Wat de link was met de scheikundetafel, was nog steeds een raadsel.
Niet lang na de verhuis hadden Josine en Julian beiden hun veertigste verjaardag gevierd. Ze kenden nog niet veel mensen en hadden het dus vrij klein gehouden, met als toejuichers voornamelijk Millard en Aoife, Olive zat op haar kamer met de blokjes te spelen, die sindsdien hun ouders definitief als 'oud' bestempelden. Hun kinderen mochten hen dan zien als twee bejaarden, zelf waren ze nog steeds zo zot van elkaar als kalverliefde tieners.
Omstreeks dezelfde tijd als de verjaardag van haar ouders, werd Aoife op de lokale middelbare school ingeschreven. Een deftige, normale school die makkelijk rekening houdt met leerlingen wiens moedertaal niet Spaans maar Simlish is. Het enige minpuntje, het was erg ver. De eilandengroep bevatte erg veel eilanden en per toeval was het eiland waar de school zich gesetteld had én ver weg en dan ook nog eens het verste puntje op dat eiland.
Wanneer ze dan ook nog eens de bus miste die haar naar huis zou voeren, ze de weg niet vond omdat ze er, tja, nog maar pas woont én het begint te regenen was het al helemaal uitzichtloos.
Ze wandelde door het centrum op het hoofdeiland, moedeloos een huis zoekend waar de mensen thuis waren en de vreemde, Amerikaanse nieuwe eilandbewoonster binnen lieten. Een hopeloze zaak. Tot ze plots bij een vrij groot, deftig middenklasse huis terechtkwam. Er wou juist een jongen die niet veel ouder is dan haar naar binnen lopen.
Ze wou absoluut naar binnen (niet dat het nog veel zin had, het was intussen al bijna gestopt met regenen) en riep de jongen, die vervolgens naar haar toe kwam wandelen en zich voorstelde als Gabriel Martinez.
Wanneer ze dan ook nog eens de bus miste die haar naar huis zou voeren, ze de weg niet vond omdat ze er, tja, nog maar pas woont én het begint te regenen was het al helemaal uitzichtloos.
Ze wandelde door het centrum op het hoofdeiland, moedeloos een huis zoekend waar de mensen thuis waren en de vreemde, Amerikaanse nieuwe eilandbewoonster binnen lieten. Een hopeloze zaak. Tot ze plots bij een vrij groot, deftig middenklasse huis terechtkwam. Er wou juist een jongen die niet veel ouder is dan haar naar binnen lopen.
Ze wou absoluut naar binnen (niet dat het nog veel zin had, het was intussen al bijna gestopt met regenen) en riep de jongen, die vervolgens naar haar toe kwam wandelen en zich voorstelde als Gabriel Martinez.
Snel en onverstaanbaar in iets wat klonk als Spaans en hij overduidelijk vloeiend kon, riep hij een heleboel en "Mama!" het enigste wat ze wél verstond. Een minuut later kwam er een vriendelijk uitziende vrouw van de leeftijd van haar ouders met donkerbruin haar en een oranje jurk naar buiten gerend. Ze zag Aoife staan, zag door haar huid- en haarkleur meteen dat ze wéér een nieuwe immigrante was en vroeg toen in het simlish wat er was. Aoife zei snel of ze hier niet even mocht blijven om wat te drogen - de regen was dan voorbij, haar jurk en schoenen waren nog steeds doorweekt - en eventueel een taxi te bellen. De vrouw knikte instemmend en beval haar zoon Aoife wat in de gaten te houden, wat een pak minder vriendelijk klonk dan dat het waarschijnlijk bedoeld was.
Veel werd er niet gepraat. Zijn Simlish was niet schitterend en haar Spaans was ook niet bepaald om over naar huis te schrijven, dus van slechte communicatie was er zeker sprake. Ondertussen was het wéér beginnen regenen en dus besloot ze daar dan maar haar huiswerk te maken, met Gabriel, die "Waar is er ergens een bureau?" nog verstond. Hijzelf ging op de grond gaan zitten.
Hij bleek bij haar op school te zitten, maar in een andere klas waardoor ze hem niet zo vaak zag. Hij was natuurlijk ook niet zo'n opvallend figuur en was meestal een van die vele jongens die in een groepje van nog meer doodgewone jongens elkaar zaten te plagen of zaten te praten over die nieuwe actiefilm.
Hij bleek bij haar op school te zitten, maar in een andere klas waardoor ze hem niet zo vaak zag. Hij was natuurlijk ook niet zo'n opvallend figuur en was meestal een van die vele jongens die in een groepje van nog meer doodgewone jongens elkaar zaten te plagen of zaten te praten over die nieuwe actiefilm.
De tijd ging voorbij en de sfeer verbeterde, langzaam maar zeker. De gedachte om misschien naar huis te gaan of tenminste naar huis te bellen stak af en toe de kop op maar verdween snel weer. Hij bleek een broertje te hebben genaamd Carlos en ongeveer dezelfde leeftijd had als Olive. Een erg schattig jongetje, spijtig genoeg had ze de kennis niet om te vragen of ze even met hem mocht spelen.
Gabriel zelf zag er ook allesbehalve verkeerd uit en slaagde erin een deftig, simlish, gesprek te voeren met zijn gast. Een erg vriendelijke jongen merkte ze als snel op en zover ze er iets van begreep bleek hij erg van fotografie te houden. Hij ging er een boek over halen op zijn kamer, en Aoife volgde hem - maar hij had zich een beetje misrekend. Ze pakte snel een kussen van het bed dat er stond en sloeg er mee op Gabriel's hoofd, zodat zijn donkerbruine krullen in de war geraakten. Ze verhuisden snel terug naar de hal beneden waar er kennelijk meer plaats was.
Gabriel zelf zag er ook allesbehalve verkeerd uit en slaagde erin een deftig, simlish, gesprek te voeren met zijn gast. Een erg vriendelijke jongen merkte ze als snel op en zover ze er iets van begreep bleek hij erg van fotografie te houden. Hij ging er een boek over halen op zijn kamer, en Aoife volgde hem - maar hij had zich een beetje misrekend. Ze pakte snel een kussen van het bed dat er stond en sloeg er mee op Gabriel's hoofd, zodat zijn donkerbruine krullen in de war geraakten. Ze verhuisden snel terug naar de hal beneden waar er kennelijk meer plaats was.
Ze praatten en vochten nog de hele avond door. Wat eerst wat een ongemakkelijke kennismaking was geweest was nu een heleboel geplaag met elkaars talenkennis en geroddel over de populaire leerlingen bij hen op school. Ze bleven de hele tijd gewoon staan, daar in de hal, hun enthousiasme weerhield hen ervan om vermoeid te geraken van het continu stilstaan en het willen gaan zitten.
Ze wist niet precies wat het was, maar die jongen had iets. Die vriendelijke jongen met zijn grote groenbruine ogen waarvan ze amper iets verstond met zijn Spaanse accent.
Wat niet veel uitmaakte, ze luisterde stiekem niet echt naar wat hij zei. Ze stond gewoon naar hem te staren en, ze wist niet of het de vermoeidheid was of opborrelende gevoelens, waagde het hem te kussen. Geschrokken deinsde de jongen achteruit, keek naar de klok die aan de muur hing en zei snel in gebroken Simlish dat het al bijna tien uur was en dat hij een taxi voor haar zou bellen om haar naar huis te brengen. Terzelfdertijd loog Aoife haastig iets van een pluisje in zijn haar dat ze er gewoon wou uithalen.
Ze wist niet precies wat het was, maar die jongen had iets. Die vriendelijke jongen met zijn grote groenbruine ogen waarvan ze amper iets verstond met zijn Spaanse accent.
Wat niet veel uitmaakte, ze luisterde stiekem niet echt naar wat hij zei. Ze stond gewoon naar hem te staren en, ze wist niet of het de vermoeidheid was of opborrelende gevoelens, waagde het hem te kussen. Geschrokken deinsde de jongen achteruit, keek naar de klok die aan de muur hing en zei snel in gebroken Simlish dat het al bijna tien uur was en dat hij een taxi voor haar zou bellen om haar naar huis te brengen. Terzelfdertijd loog Aoife haastig iets van een pluisje in zijn haar dat ze er gewoon wou uithalen.
Ze stapte even later dan maar in de taxi, oh, wat schaamde ze zich. Ze had zojuist een wildvreemde jongen die ze pas kende willen kussen. Wat bezielde haar toch? Vond ze iemand leuk, had ze het al van het begin af aan verpest. Ze vond hem echt leuk, dat was een feit dat ze nu eenmaal moest toegeven.
Ze deed de deur achter zich op slot, meteen merkte ze op dat iedereen was al gaan slapen. "Gelukkig", dacht ze, want ze het allesbehalve zin om nu iemand tegen te komen en een heel excuus te moeten verzinnen over waar ze de hele tijd uithing. De enige die ze nog tegenkwam was Emmy, de nieuwste aanwinst van de familie en een paar maanden oude kat. Die kon haar niks vragen en lag in een bolletje gekruld op de vloer te slapen.
Ze deed de deur achter zich op slot, meteen merkte ze op dat iedereen was al gaan slapen. "Gelukkig", dacht ze, want ze het allesbehalve zin om nu iemand tegen te komen en een heel excuus te moeten verzinnen over waar ze de hele tijd uithing. De enige die ze nog tegenkwam was Emmy, de nieuwste aanwinst van de familie en een paar maanden oude kat. Die kon haar niks vragen en lag in een bolletje gekruld op de vloer te slapen.
Ze was vooral de nieuwe vriendin van Josine, die, nu ze uit de pampers waren wanneer ook Olive al naar de kleuterschool ging, nood had aan een nieuw onschuldig wezentje om te verzorgen. Grappig om te zien hoe een vrouw die in eerste instantie nooit kinderen had gewild er toch zo'n nood aan had om iets te kunnen verzorgen.
Gelukkig had ze die ochtend niet op vervelende vragen moeten rekenen, blijkbaar hadden Josine en Julian gewoon de hele tijd gedacht dat ze op haar kamer gitaar zat te spelen, wat twijfels bij haar veroorzaakte over het lot van die kleine Emmy.
Ook Gabriel was het nogal gênante voorval van de vorige avond blijkbaar vergeten. De volgende dag op school ging ze meteen naar hem op zoek en trof hem nogal verlaten aan, stiekem in zijn eentje foto's trekkend van het gebeuren op de speelplaats. Blijkbaar toch niet zo'n normale jongen.
Het punt is dat ze geen gelach van een bende tienerjongens had moeten doorstaan en stoerdoenerij van Gabriel tegenover zijn vrienden. Tijdens elke pauze zaten ze bij elkaar en gingen 's avonds samen naar haar thuis waar ze aan de eettafel hun huiswerk maakten. Als vrienden, van eventuele romantiek was er geen moment sprake geweest.
Ook Gabriel was het nogal gênante voorval van de vorige avond blijkbaar vergeten. De volgende dag op school ging ze meteen naar hem op zoek en trof hem nogal verlaten aan, stiekem in zijn eentje foto's trekkend van het gebeuren op de speelplaats. Blijkbaar toch niet zo'n normale jongen.
Het punt is dat ze geen gelach van een bende tienerjongens had moeten doorstaan en stoerdoenerij van Gabriel tegenover zijn vrienden. Tijdens elke pauze zaten ze bij elkaar en gingen 's avonds samen naar haar thuis waar ze aan de eettafel hun huiswerk maakten. Als vrienden, van eventuele romantiek was er geen moment sprake geweest.
De volgende dag was het weer zo en twee dagen later weer, tot de schoolweek voorbij was. Ze waren nog steeds gewoon vrienden, wat Aoife op zich alleen maar kon toejuichen. Ze dacht dat hij haar na die bijna-kus helemaal niet meer wou zien. Aoife vond het spijtig dat hij overduidelijk haar ook alleen maar als een vriendin zag, maar oké. Ze zag hem tenminste geregeld en vertrouwde erop dat die verliefdheid snel weer zou over gaan.
Ook Millard had zijn vrienden tegenwoordig, soort van. Dat 'vrienden' was slechts enkelvoud en droeg de naam Pinda, die oude enge pop. Millard beweerde voet bij stuk dat hij écht bestond en écht met hem praatte. Iets wat iedereen die er ooit mee werd geconfronteerd alleen maar verontrustte: er stond daar toch echt niemand wanneer hij blad-steen-schaar speelde met de lucht..?
Ook Millard had zijn vrienden tegenwoordig, soort van. Dat 'vrienden' was slechts enkelvoud en droeg de naam Pinda, die oude enge pop. Millard beweerde voet bij stuk dat hij écht bestond en écht met hem praatte. Iets wat iedereen die er ooit mee werd geconfronteerd alleen maar verontrustte: er stond daar toch echt niemand wanneer hij blad-steen-schaar speelde met de lucht..?
...Of toch wel?
Het werd alleen maar erger naarmate de tijd vorderde. Millard vond het niet leuk dat niemand hem geloofde over het bestaan van Pinda, wat er voor zorgde dat hij negenennegentig procent van de tijd op zijn kamer doorbracht. De enige reden waarvoor hij daar nog wegging was om naar school te gaan, waar hij dan al weer uitstekende punten haalde.
Op een dag kwam Julian zijn kamer binnengevallen. Hij was bezig met de scheikundetafel natuurlijk, op zich een leuke hobby maar bij Millard ging het intussen ene pak verder dan dat. "Jongen, wat voer jij hier de hele tijd uit?" vroeg hij. Het kwam er veel minder sterk uit dan hij had gehoopt, mede door het vreemde gevoel dat iets of iemand hem aanstaarde.
"Ik maak een brouwsel om Pinda een echte jongen te maken!" antwoordde Millard enthousiast. Julian keek naar de grote, roze bollen van de scheikundetafel waar nu iets in zat te borrelen."Hoe dan? Hoe ga je van een hersenschim iets echt maken?"
Nu werd Millard kwaad. Met een paar woorden zei hij dat Pinda wél echt was en dat zijn papa nu meteen uit zijn kamer moest of hij zou het berouwen dat hij er ooit een stap binnen had gezet. "Ik ben al weg", zei hij geïrriteerd terug en en liep weg.
Op een dag kwam Julian zijn kamer binnengevallen. Hij was bezig met de scheikundetafel natuurlijk, op zich een leuke hobby maar bij Millard ging het intussen ene pak verder dan dat. "Jongen, wat voer jij hier de hele tijd uit?" vroeg hij. Het kwam er veel minder sterk uit dan hij had gehoopt, mede door het vreemde gevoel dat iets of iemand hem aanstaarde.
"Ik maak een brouwsel om Pinda een echte jongen te maken!" antwoordde Millard enthousiast. Julian keek naar de grote, roze bollen van de scheikundetafel waar nu iets in zat te borrelen."Hoe dan? Hoe ga je van een hersenschim iets echt maken?"
Nu werd Millard kwaad. Met een paar woorden zei hij dat Pinda wél echt was en dat zijn papa nu meteen uit zijn kamer moest of hij zou het berouwen dat hij er ooit een stap binnen had gezet. "Ik ben al weg", zei hij geïrriteerd terug en en liep weg.
Vanaf dat moment was er iets veranderd. Millard sprak nooit meer over Pinda en leek een pak minder vaak op zijn kamer te zitten. Alsof hij besefte dat zijn vader wel ergens gelijk had en hij beter terug normaal kon doen, Pinda bestond niet.
Dat hij dan maar de hele tijd met een zuur gezicht rondliep was de prijs die ze ervoor moesten betalen. Millard was in ieder geval weer veel vaker onder de mensen en toverde elke ochtend een verse schotel perfecte wentelteefjes, wafels of franciscaner eieren.
Een paar weken daarna vierde Olive haar zesde verjaardag. Het werd in intieme kring gevierd en het meisje stond te popelen om eindelijk naar de 'grote school' oftewel basisschool te mogen gaan, waar grote broer Millard die zo'n drie jaar ouder was haar zou rondleiden. Hij had toch niks beter te doen, hij was even vriendloos dan Aoife op die leeftijd.
Dat hij dan maar de hele tijd met een zuur gezicht rondliep was de prijs die ze ervoor moesten betalen. Millard was in ieder geval weer veel vaker onder de mensen en toverde elke ochtend een verse schotel perfecte wentelteefjes, wafels of franciscaner eieren.
Een paar weken daarna vierde Olive haar zesde verjaardag. Het werd in intieme kring gevierd en het meisje stond te popelen om eindelijk naar de 'grote school' oftewel basisschool te mogen gaan, waar grote broer Millard die zo'n drie jaar ouder was haar zou rondleiden. Hij had toch niks beter te doen, hij was even vriendloos dan Aoife op die leeftijd.
De enige buitenstaander die op Olive's verjaardagsfeestje was uitgenodigd was Gabriel. Die jongen was tegenwoordig al meer een meubelstuk dan een gast en niemand keek ervan op wanneer hij 's namiddags met Aoife mee naar huis kwam.
Bij die uitnodiging op een familiefeestje voelde hij zich toch wel wat ongemakkelijk. Zodra hij wist dat die avond Olive's verjaardag was gevierd vluchtte hij naar Aoife's kamer waar hij zijn huiswerk maakte en bleef tot de feestelijkheden een beetje voorbij waren.
Wanneer ze nadien vroeg waarom hij plots weg was zei hij dat het niet goed voelde zo in haar leven betrokken te worden en hij naar huis wou. Aoife concludeerde hieruit dat hij haar enkel als een simpele vriendin zag, niks minder en vooral niks meer.
Bij die uitnodiging op een familiefeestje voelde hij zich toch wel wat ongemakkelijk. Zodra hij wist dat die avond Olive's verjaardag was gevierd vluchtte hij naar Aoife's kamer waar hij zijn huiswerk maakte en bleef tot de feestelijkheden een beetje voorbij waren.
Wanneer ze nadien vroeg waarom hij plots weg was zei hij dat het niet goed voelde zo in haar leven betrokken te worden en hij naar huis wou. Aoife concludeerde hieruit dat hij haar enkel als een simpele vriendin zag, niks minder en vooral niks meer.
Hij wou naar buiten lopen maar Aoife greep hem bij zijn arm. "Nee, niet weglopen!" schreeuwde ze en probeerde hem toen nogal onhandig te kussen. Een slecht idee, het enige wat het opleverde was dat hij haar een wanhopig, irritant wicht vond en vervolgde zijn weg naar buiten. Juist toen Aoife het had opgegeven kwam Millard aangerend. Hij mompelde iets en stak toen zijn beide armen in de lucht: Vreemde, lichtroze elektriciteitachtige lichtflitsen en de tijd die precies stilstond. De lichtflitsen gingen naar Gabriel toe die daar als een standbeeld stond.
Plots was het verdwenen, de vreemde lichtflitsen, en had Millard zich op het schaken gestort. Aoife begreep er niks van. Het was nog niet helemaal doorgedrongen dat dat magische gedoe van hem blijkbaar verder ging dan perfect eten toveren, het huis schoonmaken en mensen de tijd van douchen besparen. Ze vroeg zich vooral af wat er nu precies met Gabriel was gebeurd, die verstijfd stilstond als een soldaat die wachtte op het bevel van zijn overste.
Dat bevel was een simpelde "Kus mijn zus", gezegd door Millard die daarna gewoon weer een pion op het schaakbord verzette.
Aoife bleek niet te beseffen waarom haar broertje dat had gezegd en werd helemaal overrompeld wanneer Gabriel Millard's bevel opvolgde en het volgende moment inderdaad een kus op haar lippen duwde. Geen onschuldig kusje, maar een vurige, heftige zoen.
Daarna liet hij haar los en zei iets onverstaanbaar in het Spaans. Het klonk erg lief en romantisch dus liet Aoife het maar zo. Ze was al vergeten wat haar broertje zojuist had gedaan.
Dat bevel was een simpelde "Kus mijn zus", gezegd door Millard die daarna gewoon weer een pion op het schaakbord verzette.
Aoife bleek niet te beseffen waarom haar broertje dat had gezegd en werd helemaal overrompeld wanneer Gabriel Millard's bevel opvolgde en het volgende moment inderdaad een kus op haar lippen duwde. Geen onschuldig kusje, maar een vurige, heftige zoen.
Daarna liet hij haar los en zei iets onverstaanbaar in het Spaans. Het klonk erg lief en romantisch dus liet Aoife het maar zo. Ze was al vergeten wat haar broertje zojuist had gedaan.