Deel 6: Onduidelijk
Ik zette een wiegje dat ooit nog in mijn eigen kinderkamer heeft gestaan in de slaapkamer en legde Aoife erin.
Julian was mee met me naar huis gekomen. Hoewel hij beweerde dat hij snel terug huiswaarts zou keren had ik door dat dat niet meteen zou gebeuren: hij was niet bij ons dochtertje weg te slaan... Ik had amper de kans om haar vast te houden. Hij stond haar de hele tijd te knuffelen en als een overbezorgde vader propte hij bij elk stil gekreun een papfles in haar mond.
Zeggen dat ze geen honger heeft en ze heus wel een minuut alleen kon gelaten worden was bijna onmogelijk.
Julian was mee met me naar huis gekomen. Hoewel hij beweerde dat hij snel terug huiswaarts zou keren had ik door dat dat niet meteen zou gebeuren: hij was niet bij ons dochtertje weg te slaan... Ik had amper de kans om haar vast te houden. Hij stond haar de hele tijd te knuffelen en als een overbezorgde vader propte hij bij elk stil gekreun een papfles in haar mond.
Zeggen dat ze geen honger heeft en ze heus wel een minuut alleen kon gelaten worden was bijna onmogelijk.
Handig was het wel. Hij waakte 's nachts over haar - hij had een slaapzak gekocht en het ding in de gang gelegd - waardoor ik dan op pad kon gaan en er voor zorgen dat Aoife niks tekort kwam, in de vorm van het stelen van speelgoed.
Voor de bewoners maakte het niks uit. Hun kinderen waren al lang opgegroeid dus dat xylofoontje of wat dan ook hadden ze alles behalve nodig...Anders zouden ze het toch voor niks aan de kringloopwinkel schenken.
Voor de bewoners maakte het niks uit. Hun kinderen waren al lang opgegroeid dus dat xylofoontje of wat dan ook hadden ze alles behalve nodig...Anders zouden ze het toch voor niks aan de kringloopwinkel schenken.
Onbeleefd was ik nog steeds niet en elke keer als ik zoiets deed toonde ik hoe goed ik wel niet was door hun saaie huis gratis en voor niks op te fleuren en een vriendelijke groet achter te laten.
Soms vroeg ik me af hoe Aoife het zou overleven met een moeder als ik en was ik best echt wel blij met de onverwachte hulp van Julian.
Soms vroeg ik me af hoe Aoife het zou overleven met een moeder als ik en was ik best echt wel blij met de onverwachte hulp van Julian.
De tijd ging voorbij. Uiteindelijk overtuigde ik Julian ervan om niet de hele tijd op Aoife te letten ("Ja, zelfs baby's willen af en toe wat privacy. Mag ik even alleen zijn met mijn dochter AUB?") waardoor hij dan wel veel minder over de vloer kwam - niet dat dat dan niet veel was - maar dat was dan ook een van de weinige voordelen.
Na een paar maanden had ze overduidelijk donkerrood haar op haar hoofdje en tegen haar eerste verjaardag had ze een donkerrode kop en kon ik er staartjes in maken. Tot de drolletjes die mama vroeger in het haar van mij en Joanne maakte waagde ik me niet.
Ze was een aparte verschijning met haar donkerrode haartjes en innemende, groene ogen die net een tintje lichter waren dan die van haar vader.
Na een paar maanden had ze overduidelijk donkerrood haar op haar hoofdje en tegen haar eerste verjaardag had ze een donkerrode kop en kon ik er staartjes in maken. Tot de drolletjes die mama vroeger in het haar van mij en Joanne maakte waagde ik me niet.
Ze was een aparte verschijning met haar donkerrode haartjes en innemende, groene ogen die net een tintje lichter waren dan die van haar vader.
Het was nog op haar verjaardag dat het misliep. Ik en Julian zaten zonder enige woord uit te wisselen aan taart tafel te eten en Aoife zat op de grond wat te spelen.
Ik stak de laatste hap in mijn mond, stak mijn bord in de vaatwasser en durfde toen te zeggen wat al een hele tijd op mijn tong lag te branden. "Julian, ik weet dat je een hekel aan me hebt. Je moet je heus niet verplicht voelen om voor Aoife te zorgen, ik kan het heus wel alleen aan",
Dat was een slechte keuze geweest. Demonstratief pakte hij Aoife op, die maar al te graag naar de stevige armen van haar papa verlangde, en zei toen iets wat erg te voorspellen was.
"Je bent werkloos, het geld dat je hebt heb je nodig voor Aoife's kamer en voedsel en je 'hobby' is stelen. Sorry, maar ik zie niet in hoe jij in je eentje Aoife zou kunnen opvoeden. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om haar bij jou achter te laten",
het toppunt was: hij had gelijk en dat besefte ik. Het was gewoon hij die hem niet de hele tijd in mijn buurt wou en me zwart maakte bij mijn bloedeigen dochter.
"Wees blij dat je ik je nooit heb aangeklaagd voor mijn motor. Anders had Aoife nu sowieso bij mij gezeten en jij zou haar nooit kunnen zien als je zat te rotten in een cel."
Nogmaals had hij gelijk. Die motor, waar hij tegenwoordig elke dag boodschappen mee ging doen, kon indertijd makkelijk de druppel geweest zijn die de water had doen overlopen. Uiteindelijk zei ik ook maar dat hij gelijk had en daarmee was deze discussie geëindigd, al dan niet opgelost.
Ik stak de laatste hap in mijn mond, stak mijn bord in de vaatwasser en durfde toen te zeggen wat al een hele tijd op mijn tong lag te branden. "Julian, ik weet dat je een hekel aan me hebt. Je moet je heus niet verplicht voelen om voor Aoife te zorgen, ik kan het heus wel alleen aan",
Dat was een slechte keuze geweest. Demonstratief pakte hij Aoife op, die maar al te graag naar de stevige armen van haar papa verlangde, en zei toen iets wat erg te voorspellen was.
"Je bent werkloos, het geld dat je hebt heb je nodig voor Aoife's kamer en voedsel en je 'hobby' is stelen. Sorry, maar ik zie niet in hoe jij in je eentje Aoife zou kunnen opvoeden. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om haar bij jou achter te laten",
het toppunt was: hij had gelijk en dat besefte ik. Het was gewoon hij die hem niet de hele tijd in mijn buurt wou en me zwart maakte bij mijn bloedeigen dochter.
"Wees blij dat je ik je nooit heb aangeklaagd voor mijn motor. Anders had Aoife nu sowieso bij mij gezeten en jij zou haar nooit kunnen zien als je zat te rotten in een cel."
Nogmaals had hij gelijk. Die motor, waar hij tegenwoordig elke dag boodschappen mee ging doen, kon indertijd makkelijk de druppel geweest zijn die de water had doen overlopen. Uiteindelijk zei ik ook maar dat hij gelijk had en daarmee was deze discussie geëindigd, al dan niet opgelost.
Nog twee minuten bleven we niks zeggend over elkaar staan. Beiden waren we kwaad maar ook teleurgesteld - teleurgesteld in het feit dat we de ander niet volledig hadden kunnen overtuigen.
Uiteindelijk zette hij Aoife zacht terug op de grond. Een groot contrast met de hardheid waarmee hij voordien naar me schreeuwde en het deed me beseffen dat hij wel echt van haar houdt. Het enige wat hem in de weg stond van een eenoudergezin was haar moeder oftewel ik.
Hij wandelde toen naar buiten, startte zijn motor en reed zonder nog iets te zeggen weg.
Uiteindelijk zette hij Aoife zacht terug op de grond. Een groot contrast met de hardheid waarmee hij voordien naar me schreeuwde en het deed me beseffen dat hij wel echt van haar houdt. Het enige wat hem in de weg stond van een eenoudergezin was haar moeder oftewel ik.
Hij wandelde toen naar buiten, startte zijn motor en reed zonder nog iets te zeggen weg.
Ik snapte er niks van. Eerst zei hij nog dat hij Aoife nooit bij mij en enkel mij alleen zou achterlaten en toen reed hij zelf weg.
Eerst dacht ik dat hij gewoon even weg wou om niet meer op mij te moeten kijken, maar die avond was hij nog steeds niet terug.
Het leek erop dat ik plots mijn zin zou krijgen en het was voor de verandering ik die kleine Aoife in haar bedje stopte.
Wat niet zonder problemen ging. Met de weinige woorden die ze al kon en behulp van krijsen maakte ze het meer dan duidelijk dat ze het helemaal niet leuk vond dat haar papa plots weg was.
Ik wurmde me tussen de meubels van mijn overvolle slaapkamer naar haar wiegje. Dit deed me nog eens beseffen dat ze dringend een eigen kamer nodig had, maar toen ik dit huis liet bouwen had ik helemaal niet aan 'kind' of 'kinderen' gedacht en er zou dus een hele kamer moeten bijgebouwd worden.
Eerst dacht ik dat hij gewoon even weg wou om niet meer op mij te moeten kijken, maar die avond was hij nog steeds niet terug.
Het leek erop dat ik plots mijn zin zou krijgen en het was voor de verandering ik die kleine Aoife in haar bedje stopte.
Wat niet zonder problemen ging. Met de weinige woorden die ze al kon en behulp van krijsen maakte ze het meer dan duidelijk dat ze het helemaal niet leuk vond dat haar papa plots weg was.
Ik wurmde me tussen de meubels van mijn overvolle slaapkamer naar haar wiegje. Dit deed me nog eens beseffen dat ze dringend een eigen kamer nodig had, maar toen ik dit huis liet bouwen had ik helemaal niet aan 'kind' of 'kinderen' gedacht en er zou dus een hele kamer moeten bijgebouwd worden.
Voor de eerste keer in mijn leven keek ik in mijn boekenkast en haalde er een kinderboek uit, waarmee het me uiteindelijk lukte Aoife in slaap te lezen.
Erg veel mocht het niet baten. Om vijf uur de volgende ochtend ging de Aoifesirene terug af en was ik genoodzaakt op te staan, haar luier te verversen en haar eten te geven. Het lot wilt dat ik het type persoon bent dat niet meer in slaap valt zodra ik wakker ben.
Ik probeerde haar een spoedcursus lopen te geven, maar ze was nog steeds de humeurigheid zelve en deed niks. Tenslotte gaf ik het op, haalde ik de buggy boven en ging met haar gaan wandelen.
Erg veel mocht het niet baten. Om vijf uur de volgende ochtend ging de Aoifesirene terug af en was ik genoodzaakt op te staan, haar luier te verversen en haar eten te geven. Het lot wilt dat ik het type persoon bent dat niet meer in slaap valt zodra ik wakker ben.
Ik probeerde haar een spoedcursus lopen te geven, maar ze was nog steeds de humeurigheid zelve en deed niks. Tenslotte gaf ik het op, haalde ik de buggy boven en ging met haar gaan wandelen.
Haar mama liep er dan als een zombie bij, Aoife fleurde helemaal op. Gedurende de hele rit wees ze naar eekhoorntjes, probeerde ze vlindertjes die voorbij vlogen te pakken en het was sinds die vorige avond gelezen dat ik zag dat mijn kleine meid wel degelijk blij kon zijn.
Of zat er iets anders achter? Al een tijd lang had ik het gevoel dat er iemand achter ons liep. Niet zo vreemd natuurlijk, maar wanneer de voetstappen alsmaar sneller werden, dichterbij kwamen en de persoon een kwestie "Wacht!" begon te roepen met een stem die ik uit duizenden herkende, kreeg ik het pas echt benauwd. Een fractie van een seconde keek ik achter me, lang genoeg om te zien dat het niemand minder dan Julian was. Ik deed alsof ik hem niet gezien had, versnelde mijn pas en duwde de buggy harder vooruit.
Hij liet her daar niet bij. Hij begon te rennen en nog meerdere keren hoorde ik hem wacht roepen.
Of zat er iets anders achter? Al een tijd lang had ik het gevoel dat er iemand achter ons liep. Niet zo vreemd natuurlijk, maar wanneer de voetstappen alsmaar sneller werden, dichterbij kwamen en de persoon een kwestie "Wacht!" begon te roepen met een stem die ik uit duizenden herkende, kreeg ik het pas echt benauwd. Een fractie van een seconde keek ik achter me, lang genoeg om te zien dat het niemand minder dan Julian was. Ik deed alsof ik hem niet gezien had, versnelde mijn pas en duwde de buggy harder vooruit.
Hij liet her daar niet bij. Hij begon te rennen en nog meerdere keren hoorde ik hem wacht roepen.
Dat riep hij nog vier keer. Op den duur draaide ik me toch gewoon om, recht voor me stond een uitgeputte Julian. Zoals altijd verwachtte ik dat hij meteen Aoife zou pakken en mij compleet zou negeren, maar dat deed hij niet. Hij keek gewoon naar mij en leek ook niet kwaad of knorrig. Weeral begreep ik het niet, voordat ik iets kon vragen of zeggen begon hij zelf te praten.
"Sorry, ik moest...Ergens naartoe. Maar ben nu terug. Ik heb eens nagedacht, moet Aoife niet eens een eigen kamer hebben? Wees gerust, ik betaal het wel. Zoiets kan ik me wel permitteren...",
Met een luide: "Ho, wacht!" stopte ik zijn woordenstroom en vroeg ik hem het te herhalen. Dat deed hij braaf.
Na ik alles had gehoord was ik zacht uitgedrukt verbaasd. Aangezien ik er uit had begrepen dat hij er stiekem wel warmpjes bijzat, begreep ik uit de context: "Aoife een eigen kamer geven" dat ze bij hem in zijn eigen grote villa zou wonen en ze daar omringd door een butler, vaste oppasser en en poetsvrouw een prinsessenleven zou krijgen. Dat was dus niet het geval.
Daar hield hij zich aan, op de eerste verdieping was er slechts enkele weken later een volledig kamer voor mijn kleine meisje bijgebouwd en ik had er geen cent aan moeten uitgeven. Pas toen merkte ik dat Aoife simpelweg in haar peuterpuberteit zat wanneer ze het waagde om ook bij Julian zo luid als ze maar kon te beginnen schreeuwen. Voor de eerste keer sinds haar geboorte hoorde ik hem zuchtten op het moment dat hij met Aoife bezig was.
"Sorry, ik moest...Ergens naartoe. Maar ben nu terug. Ik heb eens nagedacht, moet Aoife niet eens een eigen kamer hebben? Wees gerust, ik betaal het wel. Zoiets kan ik me wel permitteren...",
Met een luide: "Ho, wacht!" stopte ik zijn woordenstroom en vroeg ik hem het te herhalen. Dat deed hij braaf.
Na ik alles had gehoord was ik zacht uitgedrukt verbaasd. Aangezien ik er uit had begrepen dat hij er stiekem wel warmpjes bijzat, begreep ik uit de context: "Aoife een eigen kamer geven" dat ze bij hem in zijn eigen grote villa zou wonen en ze daar omringd door een butler, vaste oppasser en en poetsvrouw een prinsessenleven zou krijgen. Dat was dus niet het geval.
Daar hield hij zich aan, op de eerste verdieping was er slechts enkele weken later een volledig kamer voor mijn kleine meisje bijgebouwd en ik had er geen cent aan moeten uitgeven. Pas toen merkte ik dat Aoife simpelweg in haar peuterpuberteit zat wanneer ze het waagde om ook bij Julian zo luid als ze maar kon te beginnen schreeuwen. Voor de eerste keer sinds haar geboorte hoorde ik hem zuchtten op het moment dat hij met Aoife bezig was.
Zijn relatie met Aoife was nog steeds veel beter als de mijne en van een relatie tussen ons was er nog steeds geen sprake.
Hij was het die Aoife zindelijk maakte, leerde lopen, elke dag eten gaf en ik, ik moest dat maar als een toeschouwer van de zijlijn aankijken.
Een deftige relatie met haar had ik nog steeds niet. Ze was ondertussen al bijna 3 jaar, en hoe vaak had ik haar vastgepakt? Misschien vijf keer, niet meer dan dat.
De slaapzak die ik hem ooit had gegeven voor moest hij eens blijven logeren en wat ik toen handig had gevonden was ook de deur uit en vervangen door een ander, comfortabeler exemplaar waar hij bijna elke nacht in sliep.
Vragen of hij niet gewoon bij mij wou slapen (ik zou zo veel mogelijk aan mijn kant liggen) had natuurlijk geen zin.
Hij was het die Aoife zindelijk maakte, leerde lopen, elke dag eten gaf en ik, ik moest dat maar als een toeschouwer van de zijlijn aankijken.
Een deftige relatie met haar had ik nog steeds niet. Ze was ondertussen al bijna 3 jaar, en hoe vaak had ik haar vastgepakt? Misschien vijf keer, niet meer dan dat.
De slaapzak die ik hem ooit had gegeven voor moest hij eens blijven logeren en wat ik toen handig had gevonden was ook de deur uit en vervangen door een ander, comfortabeler exemplaar waar hij bijna elke nacht in sliep.
Vragen of hij niet gewoon bij mij wou slapen (ik zou zo veel mogelijk aan mijn kant liggen) had natuurlijk geen zin.
Beiden wisten we dat hij zo goed als bij ons woonde. Nog steeds beweerde hij voet bij stuk dat hij het enkel en alleen voor Aoife deed en ik écht niks en mijn hoofd moest halen en ik ergerde me aan alles wat hij deed.
Wanneer hij in de tuin een volledig, klein hutje liet bijbouwen waar hij een nectarmaker installeerde die hij naar het schijnt in Frankrijk had gekocht ("Ik kan me dat permitteren...") en daarbovenop dat hutje ook nog eens inkleurde met zijn graffiti vond ik het genoeg.
Tegen zowel nectar als graffiti had ik helemaal niks, maar het feit dat het van hem was raakte me.
Zijn nectar smaakte naar kattenpis en zijn graffiti- 'kunstwerken' waren lelijke kleurenkakofoniën.
Wanneer hij in de tuin een volledig, klein hutje liet bijbouwen waar hij een nectarmaker installeerde die hij naar het schijnt in Frankrijk had gekocht ("Ik kan me dat permitteren...") en daarbovenop dat hutje ook nog eens inkleurde met zijn graffiti vond ik het genoeg.
Tegen zowel nectar als graffiti had ik helemaal niks, maar het feit dat het van hem was raakte me.
Zijn nectar smaakte naar kattenpis en zijn graffiti- 'kunstwerken' waren lelijke kleurenkakofoniën.
Praten. Dat had onze dochter buiten woordjes als 'papa', 'mama', 'eten' en 'pipi doen' nog niet helemaal onder de knie en dus moest Julian het haar leren. Julian, ik was er om haar potje achteraf te kuisen en haar kommetje waar ooit pap in zat op te ruimen.
Zoals altijd als hij met haar bezig was luisterde ze aandachtig toe en deed ze telkens braaf wat er van haar verwacht werd.
Als voorspelt leerde ze in een mum van tijd het hele woordenboek. Wanneer ik achteraf zij dat ze een slimme meid was en ze het misschien wel eens van mijn kant zou kunnen hebben zuchtte Julian, zei hij dat dat niet zo zeker was en wandelde toen terug kalm - met Aoife - weg.
Al die negativiteit achterwege later had ik alsnog soms het gevoel dat hij het allemaal niet zo bedoelde. Ook hij had veel aan zijn hoofd en dat zag ik.
Achterhalen wat er precies was was verloren moeite. Veel meer dan dat hij Julian Alfredo noemde, inmiddels de dertig naderde en naar het schijnt niet bepaald arm was wist ik nog steeds niet over hem.
Zoals altijd als hij met haar bezig was luisterde ze aandachtig toe en deed ze telkens braaf wat er van haar verwacht werd.
Als voorspelt leerde ze in een mum van tijd het hele woordenboek. Wanneer ik achteraf zij dat ze een slimme meid was en ze het misschien wel eens van mijn kant zou kunnen hebben zuchtte Julian, zei hij dat dat niet zo zeker was en wandelde toen terug kalm - met Aoife - weg.
Al die negativiteit achterwege later had ik alsnog soms het gevoel dat hij het allemaal niet zo bedoelde. Ook hij had veel aan zijn hoofd en dat zag ik.
Achterhalen wat er precies was was verloren moeite. Veel meer dan dat hij Julian Alfredo noemde, inmiddels de dertig naderde en naar het schijnt niet bepaald arm was wist ik nog steeds niet over hem.
Ik besloot daar verandering in te brengen en na meermaals het bevel gegeven te hebben op te staan en Aoife even met rust te laten - mijn zin over kleine kinderen die soms ook wat privacy willen herhalend - volgde hij het tenslotte op.
Meteen begon hij er weer over dat hij niet met me wil praten en ik hem met rust moet laten.
Deze keer twijfelde ik er niet aan om hem gewoon te onderbreken. Hij zou luisteren naar wat ik te zeggen had.
In één adem en op veel te weinig tijd zei ik het. Anders zou hij de kans hebben om weg te lopen of mij te onderbreken en dat wou ik koste wat het kost vermijden.
"Ik weet dat je iets verbergt en ik weet dat je een hekel aan me hebt maar wat het ook is ik hou nog steeds van je - ja, echt waar. Maar niet wanneer je doet zoals je nu doet. Zeg gewoon wat je wilt. Als jij Aoife voor jezelf wilt hebben en haar met alle rijkdom wilt omringen die je schijnt te hebben, mij goed. Maar zeg het dan en wees niet zo onduidelijk en vaag in alles. En zeg eens iets tegen me."
Ik hoorde hem achtereenvolgens slikken, zuchten en ik had het gevoel dat ik hem zelfs even hoorde snikken, maar iets zeggen, dat deed hij niet.
Juist wanneer ik wat ik net zei wou herhalen, begon hij toch te praten. "Sorry. Ja, ik ben een rotzak. Het ding is: ik...Ik kan jou niet leuk vinden. Ik heb het altijd al gedaan, en ik heb over een bepaalde redelijk ernstige dingen tegen je gelogen.
Ik zou gewoon veel te veel mensen, inclusief jou, kwetsen moest ik écht helemaal doen wat ik wil en de waarheid vertellen."
Deze toegeving had ik allesbehalve verwacht en nog meer dan ooit tevoren vroeg ik me af waarover hij het had. De geschrokken uitdrukking die ik had gehad wanneer hij dat vertelde over die ernstige leugen tegen mij - wat het meest mijn aandacht had getrokken - bleef secondenlang op mijn gezicht staan en ik wist niet wat te zeggen.
Maar hij hield wel degelijk van me en dat was een enorme geruststelling.
Meteen begon hij er weer over dat hij niet met me wil praten en ik hem met rust moet laten.
Deze keer twijfelde ik er niet aan om hem gewoon te onderbreken. Hij zou luisteren naar wat ik te zeggen had.
In één adem en op veel te weinig tijd zei ik het. Anders zou hij de kans hebben om weg te lopen of mij te onderbreken en dat wou ik koste wat het kost vermijden.
"Ik weet dat je iets verbergt en ik weet dat je een hekel aan me hebt maar wat het ook is ik hou nog steeds van je - ja, echt waar. Maar niet wanneer je doet zoals je nu doet. Zeg gewoon wat je wilt. Als jij Aoife voor jezelf wilt hebben en haar met alle rijkdom wilt omringen die je schijnt te hebben, mij goed. Maar zeg het dan en wees niet zo onduidelijk en vaag in alles. En zeg eens iets tegen me."
Ik hoorde hem achtereenvolgens slikken, zuchten en ik had het gevoel dat ik hem zelfs even hoorde snikken, maar iets zeggen, dat deed hij niet.
Juist wanneer ik wat ik net zei wou herhalen, begon hij toch te praten. "Sorry. Ja, ik ben een rotzak. Het ding is: ik...Ik kan jou niet leuk vinden. Ik heb het altijd al gedaan, en ik heb over een bepaalde redelijk ernstige dingen tegen je gelogen.
Ik zou gewoon veel te veel mensen, inclusief jou, kwetsen moest ik écht helemaal doen wat ik wil en de waarheid vertellen."
Deze toegeving had ik allesbehalve verwacht en nog meer dan ooit tevoren vroeg ik me af waarover hij het had. De geschrokken uitdrukking die ik had gehad wanneer hij dat vertelde over die ernstige leugen tegen mij - wat het meest mijn aandacht had getrokken - bleef secondenlang op mijn gezicht staan en ik wist niet wat te zeggen.
Maar hij hield wel degelijk van me en dat was een enorme geruststelling.
Dat zorgde ervoor dat dat over die leugen meteen weer uit mijn gedachten verdween. Ik zei dat het niet gaf, dat iedereen zijn geheimen wel had en ik heus niemand zou vertellen dat we iets hadden.
Toen bleek hij te ontdooien. Hij draaide zich om, hij had wel degelijk even gehuild, dat zag ik, en begon me toen hevig te zoenen.
Vanaf toen kon het me allemaal niet meer schelen. Op dat moment was het gewoon ik en hij, twee volwassen die niemand, wie dan ook, iets verschuldigd waren.
Ik gaf me helemaal over aan de kussen die hij me schonk en ik hield ervan. Dat tussen ons, dat was echt, en op dat moment wist ik zeker dat er inderdaad iets niet klopte. Er was iets tussen ons geweest, het was niet alleen een ongemakkelijke ontmoeting in Appaloosa Plains en een onenightstand in een klein Frans dorpje.
Maar ik ging me er niks van aantrekken. Ik ging het geluk dat we op dat moment hadden niet verpesten met vervelende vragen en het gewoon doen.
Toen bleek hij te ontdooien. Hij draaide zich om, hij had wel degelijk even gehuild, dat zag ik, en begon me toen hevig te zoenen.
Vanaf toen kon het me allemaal niet meer schelen. Op dat moment was het gewoon ik en hij, twee volwassen die niemand, wie dan ook, iets verschuldigd waren.
Ik gaf me helemaal over aan de kussen die hij me schonk en ik hield ervan. Dat tussen ons, dat was echt, en op dat moment wist ik zeker dat er inderdaad iets niet klopte. Er was iets tussen ons geweest, het was niet alleen een ongemakkelijke ontmoeting in Appaloosa Plains en een onenightstand in een klein Frans dorpje.
Maar ik ging me er niks van aantrekken. Ik ging het geluk dat we op dat moment hadden niet verpesten met vervelende vragen en het gewoon doen.