Deel 3: Gabriel, Gabriel everywhere
Aoife's achttiende verjaardag was gekomen als een onverwachte, maar toch ook een voorspelbare gebeurtenis. Sinds het geval et Gabriel op Millard's verjaardag was de tijd vliegensvlug verstreken. Met Gabriel praatte ze niet meer, hij bleek haar nog meer te ontwijken dan ooit tevoren en gaf haar de kans niet om het uit te leggen.
Wat ze dolgraag wou doen. Ze wou hem uitleggen dat ze gewoon geschrokken was geweest, dat dat wegduwen een automatische reflex was geweest die ze niet zelf had bestuurd en gewild. Maar daarvoor was het dus te laat.
Een paar maanden voor haar verjaardag was hij achttien geworden en woonde daardoor nu terug bij zijn moeder en Carlos, van wie ze het hoorde.
Dat hij na dat alles mee was gekomen met zijn broertje - die was uitgenodigd door Olive - naar Aoife's verjaardagsfeest, was op zich dan ook niet zo vreemd. Het sloeg wel een deuk in de gedachte dat hij haar gewoon was vergeten.
Aoife negeerde Gabriel die zich tussen de menigte gemengd had en blies ze kaarsjes uit.
Wat ze dolgraag wou doen. Ze wou hem uitleggen dat ze gewoon geschrokken was geweest, dat dat wegduwen een automatische reflex was geweest die ze niet zelf had bestuurd en gewild. Maar daarvoor was het dus te laat.
Een paar maanden voor haar verjaardag was hij achttien geworden en woonde daardoor nu terug bij zijn moeder en Carlos, van wie ze het hoorde.
Dat hij na dat alles mee was gekomen met zijn broertje - die was uitgenodigd door Olive - naar Aoife's verjaardagsfeest, was op zich dan ook niet zo vreemd. Het sloeg wel een deuk in de gedachte dat hij haar gewoon was vergeten.
Aoife negeerde Gabriel die zich tussen de menigte gemengd had en blies ze kaarsjes uit.
Hij zei niks. Hij zei niks tegen haar en volgde haar alleen maar naar overal. "Wat wilt hij nu?" was het enigste wat Aoife kon denken. Als hij haar nog steeds leuk vond moest hij het gewoon nu zeggen, dacht ze, en niet voortdurend naar haar zitten kijken zoals een kat naar vissenkom kijkt, smachtend naar het juiste moment om de vis te proberen te vangen - Aoife was de vis.
Er waren veel vissen in de zee - of aquarium - maar de kat wou die vis: de verwarde, vreemde en moeilijk vangbare vis.
Ze werd het beu. In verdachten verzonken zat ze te piekeren over wat ze met haar stukje verjaardagstaart moest doen, eten, daar had ze geen zin in, en om het een of andere eilandbewoner die blijkbaar z'n weg naar het feest had gevonden te geven had ze evenmin zin. Ze haalde dan maar haar gitaar uit de kast en vertrok, naar buiten, waar ze in trance door het zachte gitaardeuntje haar zorgen vergat.
Hij wist dat ze daar was. Hij was naar buiten gekomen. Hij stond achter het Millard-die-Pinda-uitlacht-schouwspel en keek om zich heen, zo onopvallend mogelijk. Ondanks zijn verstand dat tegensprak liet hij meer dan eens zijn ogen op de verwarde gitariste rusten.
Er waren veel vissen in de zee - of aquarium - maar de kat wou die vis: de verwarde, vreemde en moeilijk vangbare vis.
Ze werd het beu. In verdachten verzonken zat ze te piekeren over wat ze met haar stukje verjaardagstaart moest doen, eten, daar had ze geen zin in, en om het een of andere eilandbewoner die blijkbaar z'n weg naar het feest had gevonden te geven had ze evenmin zin. Ze haalde dan maar haar gitaar uit de kast en vertrok, naar buiten, waar ze in trance door het zachte gitaardeuntje haar zorgen vergat.
Hij wist dat ze daar was. Hij was naar buiten gekomen. Hij stond achter het Millard-die-Pinda-uitlacht-schouwspel en keek om zich heen, zo onopvallend mogelijk. Ondanks zijn verstand dat tegensprak liet hij meer dan eens zijn ogen op de verwarde gitariste rusten.
De uren gingen voorbij. De starende blik van Gabriel negeren bleek makkelijker dan gedacht, zolang ze zich op haar gitaar bleef concentreren tenminste.
Het was al laat, Sophia Martinez was al een tijdje weg. Ze moest er de volgende ochtend vroeg uit om niet op tijd te komen in een restaurant, waar ze werkte. Haar zoons waren nog een tijdje gebleven. Carlos hield zich bezig met Olive en uiteindelijk slaagde ook Gabriel er in zijn gedachten op iets anders te zetten, wat Aoife eindelijk de nodige rust bezorgde.
Omstreeks middernacht gingen de broertjes Martinez naar huis.
Het was al laat, Sophia Martinez was al een tijdje weg. Ze moest er de volgende ochtend vroeg uit om niet op tijd te komen in een restaurant, waar ze werkte. Haar zoons waren nog een tijdje gebleven. Carlos hield zich bezig met Olive en uiteindelijk slaagde ook Gabriel er in zijn gedachten op iets anders te zetten, wat Aoife eindelijk de nodige rust bezorgde.
Omstreeks middernacht gingen de broertjes Martinez naar huis.
Ook Pinda was op verdwenen, op een iets meer mysterieuze manier dan Gabriel en Carlos. Hij en Millard hadden hun zoveelste discussie, die zoals altijd over hetzelfde ging: het feit dat Pinda een ongehoorzame, luie jongen was en Millard die hem daarover aansprak. Ze hadden die discussies bijna elke dag en na een tijdje was het een onderdeel geworden van het dagelijkse leven.
Ook nu hadden ze staan ruziën, en toen, onverwacht, was Pinda weg. Gewoon, foetsjie, in lucht opgegaan. moest haar broer een normale jongen zijn had ze verondersteld dat hij gewoon weggelopen was, maar het feit dat Millard, tja, Millard was en hij toen was verdwenen, baarde haar zorgen.
Tokkelend op haar gitaar probeerde ze een gesprekje met haar broer aan te knopen, die in de stille leegte van het afgelopen feest stond te staren. "Millard, waar is Pinda?" vroeg ze hem, maar hij reageerde niet. Het enige wat hij deed was haar even met een blik die ze niet helemaal verstond aanstaren en toen naar binnen gaan. Oké dan.
Ook nu hadden ze staan ruziën, en toen, onverwacht, was Pinda weg. Gewoon, foetsjie, in lucht opgegaan. moest haar broer een normale jongen zijn had ze verondersteld dat hij gewoon weggelopen was, maar het feit dat Millard, tja, Millard was en hij toen was verdwenen, baarde haar zorgen.
Tokkelend op haar gitaar probeerde ze een gesprekje met haar broer aan te knopen, die in de stille leegte van het afgelopen feest stond te staren. "Millard, waar is Pinda?" vroeg ze hem, maar hij reageerde niet. Het enige wat hij deed was haar even met een blik die ze niet helemaal verstond aanstaren en toen naar binnen gaan. Oké dan.
Veel tijd had ze niet om er over na te denken, des te meer dacht ze over 'dat andere' na.
Niet veel nadat Millard naar binnen ging had ook zij haar gitaar weggezet en was ze haar bed ingekropen, een goede nachtrust tegemoet gaand na deze vermoeiende avond. Het lot dacht daar anders over en ze leek wel eeuwig over Gabriel te liggen piekeren.
De jongen die ze na op een regenachtige dag zo'n vijf jaar had ontmoet als een stille, verlegen jongen. Ze vond hem zo, zo leuk, dat ze er geen acht op sloeg wanneer Millard hem betoverde, wat ze nog steeds niet aan haar ouders heeft verteld.
Dat was maar tijdelijk. Gabriel was blijkbaar woedend, of voelde zich schuldig, of wie weet wat hij dacht en deed een paar dagen lang alsof hij ziek was om haar niet te moeten tegenkomen op school. Door de vriendschap tussen haar zusje en zijn broertje kwamen ze elkaar spijtig genoeg nog steeds tegen, en ze hadden het min of meer goed gemaakt: ze zouden gewoon vrienden blijven.
Toen ging Gabriel naar een andere school en zagen ze elkaar nog maar zelden, tot op Millard's verjaardag, in het park in het centrum, waar hij meer dan duidelijk maakte haar intussen wel leuk te vinden. Toen was zij zo geschrokken geweest dat ze hem va zich af duwde, en daarna, daarna, had ze hem nooit meer gezien, hij zat op een of andere school op een ander eiland en Aoife had het druk met haar laatste jaar en al het werk dat dat eiste - tot haar achttiende verjaardag en de daarop volgende diploma-uitreiking.
Enthousiast gooide hij zijn diploma omhoog, zich niet bewust van de ergernis die hij bij Aoife veroorzaakte. Ze hadden elkaar al in de zaal opgemerkt en Aoife kon hem wel wurgen. Waarom moest hij plots overal verschijnen? Alsof ze zich nog niet schuldig genoeg voelde, alsof ze nog niet verward genoeg was. Nee, ook daar moest hij komen opdagen. Haar speech had ze maar afgerammeld om zo snel mogelijk weg te kunnen. Ze had geen zin om met hem te praten. Ze wou hem gewoon vergeten, maar hij moest per se overal in haar buurt rondhangen.
Niet veel nadat Millard naar binnen ging had ook zij haar gitaar weggezet en was ze haar bed ingekropen, een goede nachtrust tegemoet gaand na deze vermoeiende avond. Het lot dacht daar anders over en ze leek wel eeuwig over Gabriel te liggen piekeren.
De jongen die ze na op een regenachtige dag zo'n vijf jaar had ontmoet als een stille, verlegen jongen. Ze vond hem zo, zo leuk, dat ze er geen acht op sloeg wanneer Millard hem betoverde, wat ze nog steeds niet aan haar ouders heeft verteld.
Dat was maar tijdelijk. Gabriel was blijkbaar woedend, of voelde zich schuldig, of wie weet wat hij dacht en deed een paar dagen lang alsof hij ziek was om haar niet te moeten tegenkomen op school. Door de vriendschap tussen haar zusje en zijn broertje kwamen ze elkaar spijtig genoeg nog steeds tegen, en ze hadden het min of meer goed gemaakt: ze zouden gewoon vrienden blijven.
Toen ging Gabriel naar een andere school en zagen ze elkaar nog maar zelden, tot op Millard's verjaardag, in het park in het centrum, waar hij meer dan duidelijk maakte haar intussen wel leuk te vinden. Toen was zij zo geschrokken geweest dat ze hem va zich af duwde, en daarna, daarna, had ze hem nooit meer gezien, hij zat op een of andere school op een ander eiland en Aoife had het druk met haar laatste jaar en al het werk dat dat eiste - tot haar achttiende verjaardag en de daarop volgende diploma-uitreiking.
Enthousiast gooide hij zijn diploma omhoog, zich niet bewust van de ergernis die hij bij Aoife veroorzaakte. Ze hadden elkaar al in de zaal opgemerkt en Aoife kon hem wel wurgen. Waarom moest hij plots overal verschijnen? Alsof ze zich nog niet schuldig genoeg voelde, alsof ze nog niet verward genoeg was. Nee, ook daar moest hij komen opdagen. Haar speech had ze maar afgerammeld om zo snel mogelijk weg te kunnen. Ze had geen zin om met hem te praten. Ze wou hem gewoon vergeten, maar hij moest per se overal in haar buurt rondhangen.
Ze nam de tijd niet om oude klasgenoten te feliciteren of diploma's te laten zien. Ze wou gewoon naar huis, weg van Gabriel en de manier waarop hij naar haar keek.
In de kamer van Millard hoorde ze geluid en besloot een kijkje te nemen wat haar broer aan het doen was. Als ze op haar eigen kamer zou gaan zitten zou ze toch alleen maar beginnen piekeren.
"Mill", zei ze, terwijl hij net een doorzichtig goedje in een fles goot. "Ja?" vroeg hij, meteen volgend met: "Ja, Pinda is hier niet. Pinda is weg. Die idioot moest weg, en ik heb hem laten verdwijnen."
Juist ja, Pinda's verdwijning van enkele dagen geleden. "Mama en papa hebben er ook al naar gevraagd, bij mij, aangezien ze bij jou niks loskrijgen...Millard, waar is Pinda?"
"Verdwenen. Weg, in lucht opgegaan, of simpelweg naar de andere kant van de planeet: moest dat nog uitzoeken."
Een jongen van amper veertien jaar oud, alleen in de wildernis of dood. "Dat is een mens. Een persoon die jij hebt alten verdwenen, wat voor iemand hij ook is." sloeg ze erin te zeggen.
"Nee, een pop." hij gebaarde haar te vertrekken. Jaren geleden waren gesprekken als dit precies omgekeerd verlopen, millard die beweerde dat hij een echt mens en gevoelens was en Aoife die zei dat hij niks meer was dan een pop.
In de kamer van Millard hoorde ze geluid en besloot een kijkje te nemen wat haar broer aan het doen was. Als ze op haar eigen kamer zou gaan zitten zou ze toch alleen maar beginnen piekeren.
"Mill", zei ze, terwijl hij net een doorzichtig goedje in een fles goot. "Ja?" vroeg hij, meteen volgend met: "Ja, Pinda is hier niet. Pinda is weg. Die idioot moest weg, en ik heb hem laten verdwijnen."
Juist ja, Pinda's verdwijning van enkele dagen geleden. "Mama en papa hebben er ook al naar gevraagd, bij mij, aangezien ze bij jou niks loskrijgen...Millard, waar is Pinda?"
"Verdwenen. Weg, in lucht opgegaan, of simpelweg naar de andere kant van de planeet: moest dat nog uitzoeken."
Een jongen van amper veertien jaar oud, alleen in de wildernis of dood. "Dat is een mens. Een persoon die jij hebt alten verdwenen, wat voor iemand hij ook is." sloeg ze erin te zeggen.
"Nee, een pop." hij gebaarde haar te vertrekken. Jaren geleden waren gesprekken als dit precies omgekeerd verlopen, millard die beweerde dat hij een echt mens en gevoelens was en Aoife die zei dat hij niks meer was dan een pop.
Millard draaide zich naar haar om, keek haar met de meest serieuze blik recht in de ogen en veranderde toen vliegensvlug in een gekke aap die belachelijke gezichten maakte. Daar was hij weer, de gekke Millard. Aoife gooide hem snel een even gek gezicht toe.
Hij wist hoe erin te slagen mensen hun zorgen te doen vergeten: dat stond vast. Hij zei nog snel dat het heus wel goed gaat met Pinda en deed toen verder met de vreemde experimenten van hem.
Hij wist hoe erin te slagen mensen hun zorgen te doen vergeten: dat stond vast. Hij zei nog snel dat het heus wel goed gaat met Pinda en deed toen verder met de vreemde experimenten van hem.
Er werd niet meer over gesproken. Wanneer er naar Pinda werd gevraagd zeiden Millard en Aoife - mooi in koor - dat hij zelf weg was gegaan, naar een 'opvangtehuis voor tot leven gewekte poppen' of zoiets. Julian vond Pinda helemaal niet leuk en Josine had al meer vreemde dingen gehoord dus vond het best. Direct daarna stelde ze aan haar oudste dochter voor om naar universiteit te gaan.
"Maar mama, waarom? Ik wil muzikante worden, daar heb je geen diploma van een of ander vak voor nodig",
Josine zei meteen dat dat wel zo kon zijn, maar dat zei amper deftige diploma's had en daar spijt van had. Het had geen zin te zeggen dat dat helemaal niet zo was omdat ze een ex-dievegge was en verdiende aan de stad onderspuiten, want het stond al vast: Aoife zou naar de universiteit gaan en een graad in de kunstwetenschappen binnenhalen. Enkele dagen later vertrok ze, naar de beste universiteit die Josine en Julian voor hun oudste hadden kunnen vinden.
"Maar mama, waarom? Ik wil muzikante worden, daar heb je geen diploma van een of ander vak voor nodig",
Josine zei meteen dat dat wel zo kon zijn, maar dat zei amper deftige diploma's had en daar spijt van had. Het had geen zin te zeggen dat dat helemaal niet zo was omdat ze een ex-dievegge was en verdiende aan de stad onderspuiten, want het stond al vast: Aoife zou naar de universiteit gaan en een graad in de kunstwetenschappen binnenhalen. Enkele dagen later vertrok ze, naar de beste universiteit die Josine en Julian voor hun oudste hadden kunnen vinden.
Het was een lange rit met veel overstappen van bus, naar trein, naar vliegtuig, en toen werden zei en wat andere studenten terug in een busje gestopt.
Geradbraakt door de jetlag en oncomfortabele plaatsen kwam ze toe op de campus. Ze ging naar het gebouw waar ze de komende maanden zou verblijven en koos een kamer uit. Er was een tweede bed en ze hoopte dat haar kamergenoot iemand leuk zou zijn, iemand die opruimde en niet de neiging had om wilde feestjes te organiseren.
Geradbraakt door de jetlag en oncomfortabele plaatsen kwam ze toe op de campus. Ze ging naar het gebouw waar ze de komende maanden zou verblijven en koos een kamer uit. Er was een tweede bed en ze hoopte dat haar kamergenoot iemand leuk zou zijn, iemand die opruimde en niet de neiging had om wilde feestjes te organiseren.
Ze kende haar kamergenoot en nee, zo iemand was het niet. Niet veel na ze haar bed was beginnen opmaken kwam Gabriel, strompelend een zware valies voorttrekkend. Zonder de zuchtende en kwade Aoife op te merken gooide hij zijn valies op het vrije bed en zuchtte.
"Pfoe, dat zwaar. Hoe heet jij?" toen zag hij haar, de donkerrode krullen, het hoedje en de opvallende groene ogen: Aoife.
"Ga weg", zei ze bevelend. "Ik meen het, ga weg, of ik ga beginnen schreeuwen en huilen en heel het gebouw bij elkaar krijsen. Dan zullen ze je wel gewoon weghalen."
"Aoife..." was het enige wat hij kon uitbrengen.
"Heb je me niet gehoord? Ga weg op je zal spijt krijgen dat je hier ooit een voet hebt binnen gezet", zei ze. Ze wist niet waarom ze zo deed. Hij kon toch ook niet weten dat ze naar deze universiteit ging, in dit gebouw verbleef én op deze kamer zat?
Toch wou ze hem weg. Ze had geen zin om altijd op zijn blik en gespierde lichaam te moeten kijken.
"Pfoe, dat zwaar. Hoe heet jij?" toen zag hij haar, de donkerrode krullen, het hoedje en de opvallende groene ogen: Aoife.
"Ga weg", zei ze bevelend. "Ik meen het, ga weg, of ik ga beginnen schreeuwen en huilen en heel het gebouw bij elkaar krijsen. Dan zullen ze je wel gewoon weghalen."
"Aoife..." was het enige wat hij kon uitbrengen.
"Heb je me niet gehoord? Ga weg op je zal spijt krijgen dat je hier ooit een voet hebt binnen gezet", zei ze. Ze wist niet waarom ze zo deed. Hij kon toch ook niet weten dat ze naar deze universiteit ging, in dit gebouw verbleef én op deze kamer zat?
Toch wou ze hem weg. Ze had geen zin om altijd op zijn blik en gespierde lichaam te moeten kijken.
Hij keek haar aan, sleurde zijn valies terug van het bed af, en ging naar beneden. Fijn, hij had gedaan wat Aoife hem vroeg. Erg goed voelde ze zich er wel niet bij wanneer Gabriel kwaad de kamer uit strompelde. Op zich had hij niks mis gedaan, en ze vond het alles behalve erg om op hem te moeten kijken.
Ze liet haar half opgemaakte bed voor wat het was en ging hem achterna. "Wacht', riep ze, het was slechts met een stil volume maar Gabriel hoorde het uitstekend en zei dat hij inderdaad maar eens moest gaan.
Nee, zo mocht het niet aflopen. "Wacht!" zei ze nog eens: deze keer zelfverzekerder en luider.
Ze liet haar half opgemaakte bed voor wat het was en ging hem achterna. "Wacht', riep ze, het was slechts met een stil volume maar Gabriel hoorde het uitstekend en zei dat hij inderdaad maar eens moest gaan.
Nee, zo mocht het niet aflopen. "Wacht!" zei ze nog eens: deze keer zelfverzekerder en luider.
Uiteindelijk slaagde Aoife erin Gabriel te doen stoppen. Ze waren intussen al helemaal beneden. Gabriel zette kwaad zijn valies op de grond, naar Aoife die achter hem stond keek hij niet. "Wat wil je van me", vroeg hij, hoewel hij het wel wist en hij precies hetzelfde wou.
"Je mág in dat bed slapen," zei ze,"het is een mooi bed. Het is toch beter dan vergezeld worden door de oude dame of die bleke, lichtgevende gast." hiermee doelde ze op een vampier die de O-positief voorraad vanachter in de koelkast al sinds zijn aankomst leeg maakte.
"Vind je het dan niet erg?" vroeg Gabriel, op zijn beurt verward. "Ehh, nee", zei ze.
Veel meer was er niet nodig. Gabriel hief zijn valies terug op (en vervloekte het gewicht ervan) en volgde Aoife die huppelend naar boven ging.
"Je mág in dat bed slapen," zei ze,"het is een mooi bed. Het is toch beter dan vergezeld worden door de oude dame of die bleke, lichtgevende gast." hiermee doelde ze op een vampier die de O-positief voorraad vanachter in de koelkast al sinds zijn aankomst leeg maakte.
"Vind je het dan niet erg?" vroeg Gabriel, op zijn beurt verward. "Ehh, nee", zei ze.
Veel meer was er niet nodig. Gabriel hief zijn valies terug op (en vervloekte het gewicht ervan) en volgde Aoife die huppelend naar boven ging.