Deel 21: Learco the terrible
De sfeer was allesbehalve goed. Louise ergerde zich aan haar broer die haar humeur had doen kelderen en Aoife en Gabriel waren helemaal onthutst door Learco's reactie op hun nochtans leuke mededeling.
Met een grommende maag was Learco naar de keuken gegaan, waar hij treurig wat macaroni voor zichzelf klaarmaakte. Aoife was hem vrijwel meteen achtervolgd.
"Moet ik dat anders maken?" vroeg ze aan haar zoon. Die schudde zachtjes zijn hoofd en goot het mengsel in een pan.
"Wat is er toch met je? Ik probeer een gesprek te voeren", zei Aoife. Nogmaals schudde Learco zijn hoofd en zette de pan op het vuur. Hij had geen zin in dit gedoe. "Overmorgen gaan we naar huis", deelde Aoife nog mee en vertrok toen met een bord salade naar de eetkamer.
"Hoezo? Die trouw kan toch nog wat wachten?" zei Learco nog, maar zijn moeder was al vertrokken.
Even later at hij in de inmiddels verlaten eetkamer zijn lichtjes aangebrande macaroni op. Misschien had hij het toch zijn moeder moeten laten maken.
Met een grommende maag was Learco naar de keuken gegaan, waar hij treurig wat macaroni voor zichzelf klaarmaakte. Aoife was hem vrijwel meteen achtervolgd.
"Moet ik dat anders maken?" vroeg ze aan haar zoon. Die schudde zachtjes zijn hoofd en goot het mengsel in een pan.
"Wat is er toch met je? Ik probeer een gesprek te voeren", zei Aoife. Nogmaals schudde Learco zijn hoofd en zette de pan op het vuur. Hij had geen zin in dit gedoe. "Overmorgen gaan we naar huis", deelde Aoife nog mee en vertrok toen met een bord salade naar de eetkamer.
"Hoezo? Die trouw kan toch nog wat wachten?" zei Learco nog, maar zijn moeder was al vertrokken.
Even later at hij in de inmiddels verlaten eetkamer zijn lichtjes aangebrande macaroni op. Misschien had hij het toch zijn moeder moeten laten maken.
Die paar dagen dat ze nog in China verbleven werden goed gevuld. Gabriel besloot zich wat meer op de Oosterse vechtkunst toe te leggen en zat soms hele dagen op de academie, waar hij piepschuim brak met zijn tanden of tegen een houten paal aan schopte. Achter een tijdje kon hij het goed genoeg dat iemand hem uitdaagde het tegen een grootmeester Bao Loue moest opnemen. Hij verloor twee keer na elkaar met 0 - 2 en 1 - 2, maar het leverde hem wel een nieuwe hobby op en die dag nog ging hij naar de markt om zelf zo'n trainingspaal te kopen voor thuis.
Aoife die ondanks haar tijdelijke dood nog steeds erg roekeloos is besloot het over een andere boeg te gooien: tombes verkennen. Op het einde van hun vorige reis naar China hadden Gabriel en zij een tombe gevonden op de markt, tot hun ergernis toen geraakten ze niet al te ver omdat ze een sleutelsteen nodig hadden om verder te geraken. Echter, een verdiepingetje lager waar ze makkelijk geraakten bevonden er zich nog een pak schatten. Die ging Aoife nu zoeken en dat deed ze moeiteloos tot ze uiteindelijk de laatste kamer bereikte en genoegen moest nemen met alle geldzakken en oude munten die ze had gevonden, een heleboel.
Learco vulde zijn tijd met rondrennen, zwemmen, snorkelen en gitaar spelen; hij had overduidelijk het muzikale talent van mama Aoife geërfd. Gelukkig, was hij toch wat goed, Aoife moest toegeven dat ze de regelmatig dacht.
Enkele dagen later waren ze terug in Isla Paradiso en Aoife en Gabriel begonnen zo snel mogelijk met de voorbereidingen van hun bruiloft. Beiden wouden dat het feest perfect verliep, en het mocht niet te lang duren. Nu ze eindelijk zouden trouwen wouden ze dat het snel zou gebeuren.
Het zou perfect moeten gelopen hebben. De ceremonie zou gedaan zijn om vier uur 's middags, wanneer ook de derde generatie van hun familie zou komen voor het feest omdat school dan uit was. Iedereen was er en wanneer de meeste gasten gesprekken met elkaar aanknopen en een frisse duik namen in de appelblauwzeegroene zee vooraleer het buffet zou beginnen. Behalve één persoon: Learco.
Enkele dagen later waren ze terug in Isla Paradiso en Aoife en Gabriel begonnen zo snel mogelijk met de voorbereidingen van hun bruiloft. Beiden wouden dat het feest perfect verliep, en het mocht niet te lang duren. Nu ze eindelijk zouden trouwen wouden ze dat het snel zou gebeuren.
Het zou perfect moeten gelopen hebben. De ceremonie zou gedaan zijn om vier uur 's middags, wanneer ook de derde generatie van hun familie zou komen voor het feest omdat school dan uit was. Iedereen was er en wanneer de meeste gasten gesprekken met elkaar aanknopen en een frisse duik namen in de appelblauwzeegroene zee vooraleer het buffet zou beginnen. Behalve één persoon: Learco.
Die was zoals altijd nergens te bekennen en wanneer ze even later van Louise hoorden dat hij die dag niet op school was ontplofte Aoife bijna. Dat hij alles en iedereen afsnauwde en dat hij altijd weg was, tot daar aan toe. Maar dat hij spijbelde en daarna niet eens naar het trouwfeest van zijn ouders kwam...Wat hadden ze misgedaan?
"Ik ga hem zoeken", besloot Aoife impulsief. "Zou je dat nu wel doen?" vroeg Gabriel. Aoife staarde nog even naar haar moeder in de verte die dolgelukkig leek vanwege haar pasgetrouwde oudste dochter, soort van. "Nee", zuchtte ze, "We late hem maar zijn waar hij wilt zijn, voor vandaag. Vanaf morgen is school het enige waarvoor hij nog van de boot afkomt", die woorden spuugde ze bijna uit met een grote portie afschuw. Hij hield van hem maar haar zoon begon haar wel alsmaar meer te ergeren.
"Ik ga hem zoeken", besloot Aoife impulsief. "Zou je dat nu wel doen?" vroeg Gabriel. Aoife staarde nog even naar haar moeder in de verte die dolgelukkig leek vanwege haar pasgetrouwde oudste dochter, soort van. "Nee", zuchtte ze, "We late hem maar zijn waar hij wilt zijn, voor vandaag. Vanaf morgen is school het enige waarvoor hij nog van de boot afkomt", die woorden spuugde ze bijna uit met een grote portie afschuw. Hij hield van hem maar haar zoon begon haar wel alsmaar meer te ergeren.
Het lukte hen hun gedachten van Learco los te maken en te genieten. Het eten van de traiteur was heerlijk, de muziek uit de karaokemachine zélf overstemde het gezang, niemand verveelde zich te erg en de sfeer was over het algemeen uitstekend.
Voldaan keerden Aoife en Gabriel die avond terug naar huis. De ringen rond hun vingers zouden moeten wennen, maar ze waren nu wel eindelijk getrouwd en Aoife had er prachtig uit gezien. Spijtig dat net niet héél de familie erbij was geweest.
Voldaan keerden Aoife en Gabriel die avond terug naar huis. De ringen rond hun vingers zouden moeten wennen, maar ze waren nu wel eindelijk getrouwd en Aoife had er prachtig uit gezien. Spijtig dat net niet héél de familie erbij was geweest.
Dolenthousiast gleed Learco de trap af. Toegegeven, hij had een hekel aan zijn leven. Maar de dag ervoor was daar verandering in gekomen: hij was er in geslaagd een duikpak te kopen met de bijhorende zuurstofflessen en had de hele dag in 'de kluis van Davy Jones' gezeten, slechts af en toe pauzerend om boven te komen en even uit te rusten. Daar had hij niet alleen een vijftal vissen gevangen, een heleboel schelpen gevonden, twee schatkisten geopend met juwelen van een waarde van meer dan vijfduizend simdollars, maar ook iets anders.
De diepe grotten, de rijkdommen op de zeebodem: het was als een openbaring voor hem geweest. Hij begreep gewoon niet hoe hij een van de weinigen kon zijn die de pracht van de oceaanbodem konden inzien. Want het was er oprecht prachtig geweest. Het nieuwe soort wezen dat hij daar had leren kennen niet vergetend.
De diepe grotten, de rijkdommen op de zeebodem: het was als een openbaring voor hem geweest. Hij begreep gewoon niet hoe hij een van de weinigen kon zijn die de pracht van de oceaanbodem konden inzien. Want het was er oprecht prachtig geweest. Het nieuwe soort wezen dat hij daar had leren kennen niet vergetend.
Zijn humeur was meteen weer gekelderd. Niet al te lief kondigde zijn vader aan dat hij huisarrest had, en oh wee als hij probeerde weg te glippen. "Je hebt simpelweg geen respect voor ons. We trouwden gisteren, de gelukkigste dag van ons leven, de hele familie was er jij moest zo nodig grotten verkennen",
"Gisteren was de perfecte dag daarvoor!" gooide Learco meteen als tegenargument. Dat dat ook de perfecte dag was om bij je familie te zijn en duidelijk voor hem om niet naar school te gaan zei Gabriel meteen terug en Learco kon er niet meer aan ontsnappen. Hij at, waste zich en maakte toen nog snel zijn huiswerk om een beetje minder problemen te hebben op school.
"Gisteren was de perfecte dag daarvoor!" gooide Learco meteen als tegenargument. Dat dat ook de perfecte dag was om bij je familie te zijn en duidelijk voor hem om niet naar school te gaan zei Gabriel meteen terug en Learco kon er niet meer aan ontsnappen. Hij at, waste zich en maakte toen nog snel zijn huiswerk om een beetje minder problemen te hebben op school.
Hier zou hij het niet bij laten zitten. Jarenlang had hij bijna niks van aandacht gekregen van zijn ouders en nu zouden die twee bejaarden ineens de baas over hem spelen? Niks van. Hij stak stiekem zijn zwembroek en duikgerief in zijn rugzak, pakte zijn gitaar en "Ik ben misselijk!" gebruikte hij als smoes om even uit de bus te kunnen en dan zo snel mogelijk weg te lopen. Hij had uiteraard een uitstekend uithoudingsvermogen en zonder enige moeite wimpelde hij de dikke, kale buschauffeur van middelbare leeftijd af. Hij vertrouwde erop dat zijn ouders 's avonds wel te horen zouden krijgen wat hij uitgespookt had via die irritante Louise.
Tja, Louise? Ze hield van schilderen en piano spelen, maakte braaf haar huiswerk en ging nog braver naar school waar ze een heleboel vrienden en vriendinnen had, ook met haar neef en nichten kwam ze goed overeen, en ze had een verschrikkelijke angst voor water. Het tegenovergestelde van haar broer dus die geen extreem slechte punten kon hebben omdat hij simpelweg zelden naar school ging, bijna meer tijd doorbracht in het water dan op het land en praktisch geen vrienden had. Enkel hun van Aoife gekregen interesse in muziek hadden ze gemeen.
Spijtig genoeg was Learco over het algemeen gekend en dan vooral bij haar op school. Ze was een charismatisch, vriendelijk meisje dat weinig moeite heeft met praten en goed kan discussiëren maar kon het niet voorkomen dat zij en haar broer alsnog over dezelfde kam gescheerd worden en ze meestal 'de zus van' is.
Zij en Learco waren inmiddels vijftien jaar oud. Er was het jaarlijkse schoolbal op school waar ze allebei op uitgenodigd waren. Learco was totaal ongeïnteresseerd en ging niet, Louise wel. Ze was er in geslaagd een date te versieren met een knappe, blonde laatstejaar waar ze al een tijdje verliefd op was. "Eindelijk," dacht ze, "Ik wordt toch nog gevraagd."
Er moet verteld worden dat die laatstejaar in kwestie haar in de regen liet staan. "Ja sorry, ik wil niks met jou te maken hebben, mijn vader, een politiecommisaris, heeft al van je broer gehoord, er wordt gezegd dat hij...Illegale dingen doet", zei hij cru en liep hand in hand weg met het knapste meisje van de school.
Learco deed helemaal niks illegaals en zij had zich verschrikkelijk belachelijk gemaakt.
Spijtig genoeg was Learco over het algemeen gekend en dan vooral bij haar op school. Ze was een charismatisch, vriendelijk meisje dat weinig moeite heeft met praten en goed kan discussiëren maar kon het niet voorkomen dat zij en haar broer alsnog over dezelfde kam gescheerd worden en ze meestal 'de zus van' is.
Zij en Learco waren inmiddels vijftien jaar oud. Er was het jaarlijkse schoolbal op school waar ze allebei op uitgenodigd waren. Learco was totaal ongeïnteresseerd en ging niet, Louise wel. Ze was er in geslaagd een date te versieren met een knappe, blonde laatstejaar waar ze al een tijdje verliefd op was. "Eindelijk," dacht ze, "Ik wordt toch nog gevraagd."
Er moet verteld worden dat die laatstejaar in kwestie haar in de regen liet staan. "Ja sorry, ik wil niks met jou te maken hebben, mijn vader, een politiecommisaris, heeft al van je broer gehoord, er wordt gezegd dat hij...Illegale dingen doet", zei hij cru en liep hand in hand weg met het knapste meisje van de school.
Learco deed helemaal niks illegaals en zij had zich verschrikkelijk belachelijk gemaakt.
Ze zou niet opgeven en alsnog de feestzaal van de school binnenwandelen, wat ze vervolgens deed. Haar klasgenoten en het lot vonden het nodig om het nog erger te maken. Het jaloerse vriendinnetje van iemand die het nodig vond haar een seconde aan te kijken bezorgde haar een rode handafdruk op haar wang, ze struikelde over haar eigen voeten - verdomde naaldhakken - en werd bruut afgewezen wanneer ze een alleenstaande jongen ten dans vroeg. Zijn gezicht stond vol pukkels en hij was aan de zware kant, maar goed, beter dan niks dan maar. De jongen dacht dat het een grap was en noemde haar ook nog eens voor heel de zaal hypocriet.
Ze werd koningin van het bal, tenzij dat een idee was van een paar pestkoppen en ze er in geluisd was. Dit was met stip de slechtste avond van Louise Alfredo's leven.
Haar teleurstelling en verdriet was blijkbaar duidelijk, want 's avonds voor ze in bed kroop vond haar vader het nodig om te vragen hoe het was geweest. Niet op de rustige, nieuwsgierige manier, maar op een bezorgde en angstige manier. "Verschrikkelijk", antwoordde ze kortaf. "Ik haat Learco. Ik haat hem",
Ze stond op en ging naar haar kamer, waar ze zichzelf in slaap huilde.
Ze werd koningin van het bal, tenzij dat een idee was van een paar pestkoppen en ze er in geluisd was. Dit was met stip de slechtste avond van Louise Alfredo's leven.
Haar teleurstelling en verdriet was blijkbaar duidelijk, want 's avonds voor ze in bed kroop vond haar vader het nodig om te vragen hoe het was geweest. Niet op de rustige, nieuwsgierige manier, maar op een bezorgde en angstige manier. "Verschrikkelijk", antwoordde ze kortaf. "Ik haat Learco. Ik haat hem",
Ze stond op en ging naar haar kamer, waar ze zichzelf in slaap huilde.
Het kon haar niks schelen dat hij al een reputatie had opgebouwd waar de gemiddelde persoon niet trots op is: de reputatie van een ongehoorzame straatloper die niet zelden een paar trucjes gebruikt om toch maar niet de volle pot te moeten betalen geniet van de bekendheid van zijn ouders, die door hem alleen maar groter is geworden.
Maar dat zij daar de dupe van was daar kon ze niet tegen. Voordien had ze af en toe dingen verzwegen, zoals die keer dat hij uit de schoolbus was gerend en zij alsnog tegen hun ouders gezegd had dat hij gewoon naast haar in de klas had gezeten.
Ze zou vanaf nu elk klein ding vertellen, in de hoop dat hij naar een internaat zou moeten waar hij dag en nacht opgesloten zit.
"Huiswerk aan het maken?" vroeg Louise op een ochtend. Learco zat met tegenzin huiswerk te maken, huiswerk van twee weken. "Ja, en ik durf erom te wedden dat jij de schuld bent van mijn huisarrest. Je hebt mama en papa alles verteld",
"Inderdaad. Alles. Dat is trouwens alleen maar jouw schuld, de schoolbus is om acht uur aan de haven moest je dat nog niet weten."
"Ja. Weet ik. Ga weg, verrader",
Zij bleef koppig staan waar ze stond dus Learco ging dan maar weg.
Maar dat zij daar de dupe van was daar kon ze niet tegen. Voordien had ze af en toe dingen verzwegen, zoals die keer dat hij uit de schoolbus was gerend en zij alsnog tegen hun ouders gezegd had dat hij gewoon naast haar in de klas had gezeten.
Ze zou vanaf nu elk klein ding vertellen, in de hoop dat hij naar een internaat zou moeten waar hij dag en nacht opgesloten zit.
"Huiswerk aan het maken?" vroeg Louise op een ochtend. Learco zat met tegenzin huiswerk te maken, huiswerk van twee weken. "Ja, en ik durf erom te wedden dat jij de schuld bent van mijn huisarrest. Je hebt mama en papa alles verteld",
"Inderdaad. Alles. Dat is trouwens alleen maar jouw schuld, de schoolbus is om acht uur aan de haven moest je dat nog niet weten."
"Ja. Weet ik. Ga weg, verrader",
Zij bleef koppig staan waar ze stond dus Learco ging dan maar weg.
Gabriel en Aoife probeerden hem wanhopig thuis te houden, ze hadden het al lang opgegeven. Hun zoon was als een vreemde voor hem en als hij geen aandacht wou, oké, dan kreeg hij er geen. Learco was kerngezond en zijn spaarpot zat vol dus ze waren er op gerust dat hij wel op zijn pootjes zou terechtkomen.
Ze waren samen aan het sparren - ook Aoife had de Oosterse vechtkunst terug opgepakt nu ze zelf zo'n paal hadden - wanneer er plotseling iemand het terras kwam opgelopen. Het was een vrij oude man met een bijna witte, grijzige huid en lang grijs haar. Learco liep meteen naar de man die blijkbaar Triton heette en begon met hem te praten. Geen idee waar ze het over hadden, maar Gabriel en Aoife wisten veel en hadden de gele en blauwe schubben op de man zijn benen vrij snel gezien.
Het was een zeemeersim. Wat moest Learco met een zeemeersim?
Ze waren samen aan het sparren - ook Aoife had de Oosterse vechtkunst terug opgepakt nu ze zelf zo'n paal hadden - wanneer er plotseling iemand het terras kwam opgelopen. Het was een vrij oude man met een bijna witte, grijzige huid en lang grijs haar. Learco liep meteen naar de man die blijkbaar Triton heette en begon met hem te praten. Geen idee waar ze het over hadden, maar Gabriel en Aoife wisten veel en hadden de gele en blauwe schubben op de man zijn benen vrij snel gezien.
Het was een zeemeersim. Wat moest Learco met een zeemeersim?