Deel 19: She's back
Wanneer hij plots een heleboel lichtflitsen, gekleurde rook en stof uit het voorwerp zag komen besefte Gabriel dat het bij nader inzien niet doodgewoon was. Hij kon amper zijn ogen dichthouden, zo fel was het licht en de rook prikte.
het volgende moment stond er een vreemd geklede vrouw voor hem met een kobaltblauwe huid, feloranje haar en sneeuwwitte ogen.
Het was logisch dat Gabriel er niks meer van begreep. Wanneer de vrouw zich vervolgens vriendelijk voorstelde, viel hij bijna flauw, wat gegiechel bij de vrouw veroorzaakte.
"Ik bijt heus niet", zei ze wanneer Gabriel terug stevig op zijn benen stond. "Ik ben een lampgeest, u riep me?"
"Een wát?"
"Lampgeest, ik kom uit die lamp",
"Ik zie er geen lamp in, een lamp geeft licht en gaat aan met een knopje, en er komen al zeker geen blauwe vrouwen uit..."
Terug giechelde ze."We zijn spijtig genoeg ook beter bekend als djinns, in de meeste gevallen bastaardskinderen van verraders die het nodig vonden kinderen met uw soort te maken..." vervolgde ze met de nodige minachting, "maar we hebben niks tegen jullie hoor, we vervullen maar al te graag een heleboel wensen, wat wenst u?"
Djinn. Millard is een djinn, en hij is dus op een bepaalde manier afkomstig van deze wezens. Hij zij dat hij wanneer hij verder zocht naar informatie over djinns informatie tegenkwam over iets dat wensen vervult, in de catacomben. Zou dit het zijn?
"Ik moet even iets bespreken met iemand...Je mag tv kijken ofzo, als je wilt",
"Wat is een tv? Ik zit al een paar honderd jaar in die lamp",
"Lees anders iets, of kijk gewoon rond",
Terwijl Gabriel Millard riep wandelde de lampgeest rustig naar buiten.
het volgende moment stond er een vreemd geklede vrouw voor hem met een kobaltblauwe huid, feloranje haar en sneeuwwitte ogen.
Het was logisch dat Gabriel er niks meer van begreep. Wanneer de vrouw zich vervolgens vriendelijk voorstelde, viel hij bijna flauw, wat gegiechel bij de vrouw veroorzaakte.
"Ik bijt heus niet", zei ze wanneer Gabriel terug stevig op zijn benen stond. "Ik ben een lampgeest, u riep me?"
"Een wát?"
"Lampgeest, ik kom uit die lamp",
"Ik zie er geen lamp in, een lamp geeft licht en gaat aan met een knopje, en er komen al zeker geen blauwe vrouwen uit..."
Terug giechelde ze."We zijn spijtig genoeg ook beter bekend als djinns, in de meeste gevallen bastaardskinderen van verraders die het nodig vonden kinderen met uw soort te maken..." vervolgde ze met de nodige minachting, "maar we hebben niks tegen jullie hoor, we vervullen maar al te graag een heleboel wensen, wat wenst u?"
Djinn. Millard is een djinn, en hij is dus op een bepaalde manier afkomstig van deze wezens. Hij zij dat hij wanneer hij verder zocht naar informatie over djinns informatie tegenkwam over iets dat wensen vervult, in de catacomben. Zou dit het zijn?
"Ik moet even iets bespreken met iemand...Je mag tv kijken ofzo, als je wilt",
"Wat is een tv? Ik zit al een paar honderd jaar in die lamp",
"Lees anders iets, of kijk gewoon rond",
Terwijl Gabriel Millard riep wandelde de lampgeest rustig naar buiten.
Die kwam meteen. Hij liet even zijn blik over de lampgeest glijden, ze had Aoife's oude slangenbezweermand gevonden, en richtte zich toen tot Gabriel.
"Ze is een lampgeest, een soortgenoot van mij, ze vervult wensen", hij fluisterde en dat was overduidelijk wanneer hij zich de eerdere woorden van de lampgeest herinnerde, ze mocht vast niet weten dat Millard een djinn is.
"Wat voor wensen dan?" vroeg Gabriel.
"Het is hét ding dat we zochten, ze kan mensen tot leven wekken", fluisterde Millard hem toe en verdween toen terug. Lampgeesten moeten echt niet zo dol zijn op djinns, Millard is nog nooit zo op zijn hoede geweest.
"Ze is een lampgeest, een soortgenoot van mij, ze vervult wensen", hij fluisterde en dat was overduidelijk wanneer hij zich de eerdere woorden van de lampgeest herinnerde, ze mocht vast niet weten dat Millard een djinn is.
"Wat voor wensen dan?" vroeg Gabriel.
"Het is hét ding dat we zochten, ze kan mensen tot leven wekken", fluisterde Millard hem toe en verdween toen terug. Lampgeesten moeten echt niet zo dol zijn op djinns, Millard is nog nooit zo op zijn hoede geweest.
Met een tikje op haar schouder haalde Gabriel de lampgeest uit haar concentratie. "Beleeft blijven," hield hij zich voor, "Ze is van Millards soort en kan waarschijnlijk nog tien keer ergere dingen."
Hij kon echter de hoop die nu erg de kop op stak niet tegenhouden en sprak de lampgeest er meteen over aan.
Wanneer hij klaar was met zijn uitleg ("Mijn vriendin is gestorven door een vloek van een mummie en ik heb beloofd om een manier te vinden om haar terug tot leven te wekken om met haar en onze twee kinderen een gelukkig leven op te kunnen bouwen.")
Keek de lampgeest hem doordringend aan. "Heeft de djinn je dat verteld?" ze fronste haar wenkbrauwen, Gabriel was onthutst.
"Je ruikt die stank die ze hebben van kilometers ver, maar hij heeft gelijk ja, waar is de dode?" Gabriel haalde haar urne tevoorschijn. De lampgeest moest slechts een keer klappen of Aoife's geest verscheen.
"Uit de weg", beval ze en dat deed Gabriel.
Hij kon echter de hoop die nu erg de kop op stak niet tegenhouden en sprak de lampgeest er meteen over aan.
Wanneer hij klaar was met zijn uitleg ("Mijn vriendin is gestorven door een vloek van een mummie en ik heb beloofd om een manier te vinden om haar terug tot leven te wekken om met haar en onze twee kinderen een gelukkig leven op te kunnen bouwen.")
Keek de lampgeest hem doordringend aan. "Heeft de djinn je dat verteld?" ze fronste haar wenkbrauwen, Gabriel was onthutst.
"Je ruikt die stank die ze hebben van kilometers ver, maar hij heeft gelijk ja, waar is de dode?" Gabriel haalde haar urne tevoorschijn. De lampgeest moest slechts een keer klappen of Aoife's geest verscheen.
"Uit de weg", beval ze en dat deed Gabriel.
Verblindende lila, lichtgele en blauwe lichtflitsen kleurden enkele seconden lang het terras. Gabriel kon met moeite zijn ogen open houden maar wou het koste wat het kost zien wanneer Aoife's enge, door zwarte rook omringde, geest terug veranderde naar een prachtige vrouw van vlees en bloed.
De lampgeest klapte nog eens en was toen verdwenen, en Aoife stond naast hem. Haar haar was donkerrood, haar ogen groen, haar huid perzikzacht. Ze was het echt, Aoife. "Je hebt je aan je belofte gehouden", glimlachte ze. "Ik heb je gezegd dat je een lafaard bent maar je hebt je aan je belofte gehouden, mijn Gabriel", ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem zacht.
De lampgeest klapte nog eens en was toen verdwenen, en Aoife stond naast hem. Haar haar was donkerrood, haar ogen groen, haar huid perzikzacht. Ze was het echt, Aoife. "Je hebt je aan je belofte gehouden", glimlachte ze. "Ik heb je gezegd dat je een lafaard bent maar je hebt je aan je belofte gehouden, mijn Gabriel", ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem zacht.
Even later droeg hij haar naar de slaapkamer waar hij haar zacht op het bed legde. Ze was echter dood moe en viel in slaap vooraleer ze goed en wel hadden kunnen praten. Gabriel volgde dan maar haar voorbeeld en probeerde ook wat te slapen.
Ze moest wel erg moe zijn. Gabriel had zichzelf als kapot bestempeld wanneer hij in slaap viel, maar het was toch zij die om twaalf uur 's middags de volgende dag zelfs niet werd wakker gekregen als er iemand met een megafoon in haar oor schreeuwde.
Gabriel at, waste zich, trok zijn kleren aan en ging toen op zoek naar de lampgeest. Ze was werkelijk nergens te vinden en bijna was hij van plan dan toch maar de zee en de eilanden te verkennen. Misschien kon ze toch wel een boot besturen.
Toen bedacht hij zich dat ze waarschijnlijk terug in de lamp zat, zocht hij die, wrijf er over en het volgende moment stond de opgewekte, blauwe gedaante terug voor hem. "Wat is er?"
"Niks...Ik zou gewoon wat meer informatie willen", antwoordde Gabriel.
De lampgeest keek hem even verbaasd aan, maar de kwebbelkous die ze is begon elk detail over de wens met al zijn kleuren en geuren direct te vertellen.
"Hoe bedoel je? Aoife is terug achttien?" vroeg hij na afloop.
"Als er iemand tot leven wordt gewekt door een wens bij een lampgeest, wordt hij of zij fysiek teruggebracht naar het moment dat ze volgroeid waren. Mentaal is ze tweeëndertig, de leeftijd waarop ze stierf, maar lichamelijk nog geen twintig",
"Dan zijn haar kinderen maar acht jaar jonger dan haar...En ik zeventien jaar ouder",
"Klopt, maar daar is ook een wens voor",
Voor dat Gabriel kon vragen wat voor wens dat was ze al weer verdwenen.
Ze moest wel erg moe zijn. Gabriel had zichzelf als kapot bestempeld wanneer hij in slaap viel, maar het was toch zij die om twaalf uur 's middags de volgende dag zelfs niet werd wakker gekregen als er iemand met een megafoon in haar oor schreeuwde.
Gabriel at, waste zich, trok zijn kleren aan en ging toen op zoek naar de lampgeest. Ze was werkelijk nergens te vinden en bijna was hij van plan dan toch maar de zee en de eilanden te verkennen. Misschien kon ze toch wel een boot besturen.
Toen bedacht hij zich dat ze waarschijnlijk terug in de lamp zat, zocht hij die, wrijf er over en het volgende moment stond de opgewekte, blauwe gedaante terug voor hem. "Wat is er?"
"Niks...Ik zou gewoon wat meer informatie willen", antwoordde Gabriel.
De lampgeest keek hem even verbaasd aan, maar de kwebbelkous die ze is begon elk detail over de wens met al zijn kleuren en geuren direct te vertellen.
"Hoe bedoel je? Aoife is terug achttien?" vroeg hij na afloop.
"Als er iemand tot leven wordt gewekt door een wens bij een lampgeest, wordt hij of zij fysiek teruggebracht naar het moment dat ze volgroeid waren. Mentaal is ze tweeëndertig, de leeftijd waarop ze stierf, maar lichamelijk nog geen twintig",
"Dan zijn haar kinderen maar acht jaar jonger dan haar...En ik zeventien jaar ouder",
"Klopt, maar daar is ook een wens voor",
Voor dat Gabriel kon vragen wat voor wens dat was ze al weer verdwenen.
Er zat dan maar niks anders op dan geduldig zijn en proberen Aoife wakker te maken.
Zou ze zelf ook weten dat ze nu zeventien jaar schillen?
Van dat gesprek kwam er niet veel in huis. In haar slaapkleedje en met verward haar kwam ze de woonkamer in gestrompeld en meteen zei ze hem nog maar eens dat ze dolgelukkig was. "Nog eens bedankt, ik voel me geweldig. Die bijna vier jaar dat ik dood was...Het was verschrikkelijk, simpelweg verschrikkelijk. Ik zat daar maar, in het niets, met niks dan duisternis om me heen. Het ergste was dat ik voelde hoe de kilte langzaamaan mijn hart bevroor. Ik genoot van het kwade en wist niet meer wat ik deed.
Toen ik je lang geleden als geest vertelde dat je een lafaard was, ik meende dat niet..."
En zo ging die stroom van woorden maar door en door, tot Gabriel haar uiteindelijk het zwijgen oplegde. "Het is niks. Je bent nu veilig, bij mij. Het is trouwens niet ik die je moet bedanken, maar Millard",
Hij keek naar Millard, die abrupt gestopt was met stappen wanneer hij zijn naam hoorde.
"Ik heb de lamp inderdaad hier heen gebracht, maar voor de vondst ervan moet je iemand anders bedanken", zei die kortaf en wandelde toen weg.
Zou ze zelf ook weten dat ze nu zeventien jaar schillen?
Van dat gesprek kwam er niet veel in huis. In haar slaapkleedje en met verward haar kwam ze de woonkamer in gestrompeld en meteen zei ze hem nog maar eens dat ze dolgelukkig was. "Nog eens bedankt, ik voel me geweldig. Die bijna vier jaar dat ik dood was...Het was verschrikkelijk, simpelweg verschrikkelijk. Ik zat daar maar, in het niets, met niks dan duisternis om me heen. Het ergste was dat ik voelde hoe de kilte langzaamaan mijn hart bevroor. Ik genoot van het kwade en wist niet meer wat ik deed.
Toen ik je lang geleden als geest vertelde dat je een lafaard was, ik meende dat niet..."
En zo ging die stroom van woorden maar door en door, tot Gabriel haar uiteindelijk het zwijgen oplegde. "Het is niks. Je bent nu veilig, bij mij. Het is trouwens niet ik die je moet bedanken, maar Millard",
Hij keek naar Millard, die abrupt gestopt was met stappen wanneer hij zijn naam hoorde.
"Ik heb de lamp inderdaad hier heen gebracht, maar voor de vondst ervan moet je iemand anders bedanken", zei die kortaf en wandelde toen weg.
"Wie het ook heeft gevonden, toch bedankt", zei Aoife en omhelsde hem toen. "Waar zijn de kinderen?" vroeg ze even later. Gabriel zuchtte. Juist, de kinderen, die twee tienjarigen die hun moeder nooit deftig hebben gekend en vooral de jongen van de twee heeft er zich nooit bij neergelegd dat ze plots dood was. "Ze zitten al op school", antwoordde hij dan maar, de waarheid.
Hij kuste haar en zei toen dat hij een verrassing had, in de hoop de conversatie van onderwerp te doen veranderen.
"Leuk!" zei ze vlug, en ging zich toen gaan omkleden.
Hij kuste haar en zei toen dat hij een verrassing had, in de hoop de conversatie van onderwerp te doen veranderen.
"Leuk!" zei ze vlug, en ging zich toen gaan omkleden.
Even later kwam ze terug. de krultang was extra door haar sowieso al gekrulde haar gegaan - "Anders liggen ze niet in model" - en ze had haar lichtroze blouse aan, op haar roze shortje. Ze zag er exact zo uit toen ze stierf. "Oh...Die kleren?" vroeg Gabriel wanneer hij het zag. Eerlijk is eerlijk, hij had geen goeie herinneringen aan dit beeld van haar.
Ze keek hem even verbaasd aan, maar meteen zag ze haar fout in. "Ik ga zodra ik tijd heb zijn wel eens gaan shoppen, als alles hier terug geregeld is. Het is ook al oud, net zoals die blouse van jou trouwens", zei ze.
"Wat was die verrassing nu?" de gênante stilte die zich had gevormd na Aoife's opmerking werd opeens verbroken. "Het terras," zei hij, "ik heb het een hele tijd geleden al in een muziekinstrumentenwinkel zien staan, maar kocht het doen natuurlijk niet omdat ik niet wist of dat iemand het ooit zou gebruiken, ben vanochtend naar die winkel gegaan en en heb het meteen laten brengen."
Bij het woord 'muziekinstrumentenwinkel' was Aoife helemaal beginnen te stralen en vrolijk jubelde ze wel duizend keer bedankt.
"Hij is prachtig!" zei ze wanneer ze haar vingers over het klavier van de lichtroze vleugelpiano liet glijden. "Ik heb altijd al zo een gewild",
"Er is ook een drumstel", zei hij even later en wees naar het turquoise drumstel. "Een hele tijd voordat je stierf vertelde je me eens dat je wou leren drummen, maar je was er daarvoor nooit toe gekomen."
Een vreugdekreet ontsnapte opnieuw uit Aoife's keel. Net een klein, verwend rijkeluisdochtertje dat eindelijk die pony krijgt waar ze zolang voor gezaagd heeft bij haar pappie, bedacht Gabriel zich, en lachte. Zijn enthousiaste, impulsieve Aoife was écht terug.
Ze keek hem even verbaasd aan, maar meteen zag ze haar fout in. "Ik ga zodra ik tijd heb zijn wel eens gaan shoppen, als alles hier terug geregeld is. Het is ook al oud, net zoals die blouse van jou trouwens", zei ze.
"Wat was die verrassing nu?" de gênante stilte die zich had gevormd na Aoife's opmerking werd opeens verbroken. "Het terras," zei hij, "ik heb het een hele tijd geleden al in een muziekinstrumentenwinkel zien staan, maar kocht het doen natuurlijk niet omdat ik niet wist of dat iemand het ooit zou gebruiken, ben vanochtend naar die winkel gegaan en en heb het meteen laten brengen."
Bij het woord 'muziekinstrumentenwinkel' was Aoife helemaal beginnen te stralen en vrolijk jubelde ze wel duizend keer bedankt.
"Hij is prachtig!" zei ze wanneer ze haar vingers over het klavier van de lichtroze vleugelpiano liet glijden. "Ik heb altijd al zo een gewild",
"Er is ook een drumstel", zei hij even later en wees naar het turquoise drumstel. "Een hele tijd voordat je stierf vertelde je me eens dat je wou leren drummen, maar je was er daarvoor nooit toe gekomen."
Een vreugdekreet ontsnapte opnieuw uit Aoife's keel. Net een klein, verwend rijkeluisdochtertje dat eindelijk die pony krijgt waar ze zolang voor gezaagd heeft bij haar pappie, bedacht Gabriel zich, en lachte. Zijn enthousiaste, impulsieve Aoife was écht terug.
Terwijl Aoife verder piano speelde ging Gabriel terug naar binnen. "Ik ben zo terug", zei hij, en even later stond hij inderdaad terug op het terras. "Ik heb iets voor je", zei Gabriel en haalde toen het voorwerp dat hij even achter zijn rug verborgen had gehouden tevoorschijn. Het was Aoife's gitaar, Aoife's al meer dan twintig jaar oude gitaar.
Aoife sprong meteen recht en pakte de gitaar aan. "Hij zit onder het stof..." merkte ze op. "Ja, heb nooit zin gehad om het af te stoffen de jaren dat je dood was."
Ze liet de piano voor wat het was en liet haar vingers over de gitaarsnaren glijden. Het veroorzaakte een korte, aangename melodie waar vrijwel meteen een vervolg op kwam. "Ik heb dit zo gemist", zei ze, en even later stond ze in alle mogelijke poses gitaar te spelen.
Aoife sprong meteen recht en pakte de gitaar aan. "Hij zit onder het stof..." merkte ze op. "Ja, heb nooit zin gehad om het af te stoffen de jaren dat je dood was."
Ze liet de piano voor wat het was en liet haar vingers over de gitaarsnaren glijden. Het veroorzaakte een korte, aangename melodie waar vrijwel meteen een vervolg op kwam. "Ik heb dit zo gemist", zei ze, en even later stond ze in alle mogelijke poses gitaar te spelen.
Aoife was nog nooit zo gelukkig geweest. Al lachend speelde ze gitaar, terwijl ze met haar tenen piano probeerde te spelen. Ze was helemaal in haar element: muziek, muziek, muziek en muziek.
Haar stemming verslechterde wanneer Millard plots ongerust het terras kwam opgelopen. "Ik heb mama gebeld en alles verteld, natuurlijk",
Aoife stopte acuut met gitaar spelen."Dat had ik graag zelf willen doen, maar het is op zich niet erg",
"Dat is het niet, ze komt meteen op bezoek, en neemt tegelijk het halve dorp mee. Je kent haar toch?"
Aoife grinnikte. "Wees gerust, ik verwelkom het halve dorp oftewel mijn familie maar al te graag",
Josine kwam even later inderdaad toe en gelukkig was het inderdaad slechts iedereen met de achternaam Alfredo, plus Carlos Martinez die zijn soort van dubbele schoonzus ook nog eens wou terugzien en Sophia Martinez die ook erg geïnteresseerd was in de terugkeer van haar schoondochter, toekomstige, hopelijk.
Na een innige omhelzing met haar moeder begonnen ze te praten. "Mama, je bent zo oud!" begon Aoife het gesprek. Josine keek haar even misnoegd aan maar dat veranderde al snel terug in een glimlach. Haar grijze haar kleuren hielp inderdaad echt niet.
"En jij bent zo jong", zei ze uiteindelijk. "Fysiek ben ik terug achttien jaar. Nadeel als je tot leven bent gewekt", antwoordde ze.
Haar stemming verslechterde wanneer Millard plots ongerust het terras kwam opgelopen. "Ik heb mama gebeld en alles verteld, natuurlijk",
Aoife stopte acuut met gitaar spelen."Dat had ik graag zelf willen doen, maar het is op zich niet erg",
"Dat is het niet, ze komt meteen op bezoek, en neemt tegelijk het halve dorp mee. Je kent haar toch?"
Aoife grinnikte. "Wees gerust, ik verwelkom het halve dorp oftewel mijn familie maar al te graag",
Josine kwam even later inderdaad toe en gelukkig was het inderdaad slechts iedereen met de achternaam Alfredo, plus Carlos Martinez die zijn soort van dubbele schoonzus ook nog eens wou terugzien en Sophia Martinez die ook erg geïnteresseerd was in de terugkeer van haar schoondochter, toekomstige, hopelijk.
Na een innige omhelzing met haar moeder begonnen ze te praten. "Mama, je bent zo oud!" begon Aoife het gesprek. Josine keek haar even misnoegd aan maar dat veranderde al snel terug in een glimlach. Haar grijze haar kleuren hielp inderdaad echt niet.
"En jij bent zo jong", zei ze uiteindelijk. "Fysiek ben ik terug achttien jaar. Nadeel als je tot leven bent gewekt", antwoordde ze.
Astryd kwam vreemd genoeg even later ook met haar drie kinderen toe stuiken. Hoe meer zielen hoe meer vreugd werd er over het algemeen gedacht en ze zal wel uitgenodigd zijn door Millard die meteen naar haar toe ging.
Ze had nochtans logische redenen voor haar verschijning. Ze wou zien of het gewerkt had en of dat Aoife inderdaad terug leefde.
"Dag schoonheid", zei Millard en begon vervolgens met haar te dansen. "Bedankt voor de lamp",
"Graag gedaan, en die wens werkte zo te zien uitstekend. Ik heb Aoife nog nooit met zoveel energie gezien. Jij hebt zeker verteld dat jij hem hebt gevonden?"
"Nee, helemaal niet. Maar zij en haar Gabriel hoeven niet te weten dat jij al die tijd ook hebt mee gezocht",
"Moest ik werkelijk met de eer willen gaan strijken zou ik dat wel al gedaan hebben. Wees gerust schat, ik hoef die aandacht niet en ik ben gewoon blij dat ik heb kunnen helpen."
"Wanneer gaan we het aankondigen?"
"Straks."
Millard danste nog even verder met Astryd en begon haar toen passioneel te zoenen, wat ze accepteerde zonder enige vorm van magie.
Ze had nochtans logische redenen voor haar verschijning. Ze wou zien of het gewerkt had en of dat Aoife inderdaad terug leefde.
"Dag schoonheid", zei Millard en begon vervolgens met haar te dansen. "Bedankt voor de lamp",
"Graag gedaan, en die wens werkte zo te zien uitstekend. Ik heb Aoife nog nooit met zoveel energie gezien. Jij hebt zeker verteld dat jij hem hebt gevonden?"
"Nee, helemaal niet. Maar zij en haar Gabriel hoeven niet te weten dat jij al die tijd ook hebt mee gezocht",
"Moest ik werkelijk met de eer willen gaan strijken zou ik dat wel al gedaan hebben. Wees gerust schat, ik hoef die aandacht niet en ik ben gewoon blij dat ik heb kunnen helpen."
"Wanneer gaan we het aankondigen?"
"Straks."
Millard danste nog even verder met Astryd en begon haar toen passioneel te zoenen, wat ze accepteerde zonder enige vorm van magie.