Deel 6: Plan in duigen
Toen ze thuiskwamen van de universiteit ging Aneirin meteen de koffers uitpakken. Mare ging op de kleine Iris af, pakte het meisje op en begon haar te kietelen. Het kleintje barstte in lachen uit. Juist toen verscheen Dendronephtya en zag hoe haar dochtertje bijna stikte van het lachen.
"Kan ze al lopen intussen?" vroeg ze wanneer Dendronephtya haar over pakte. "Daar oefenen we op, kijk maar. Kom maar naar mama, Iris! Kom maar", moedigde ze aan. Iris begon met waggelende, onhandige stapjes naar Dendronephtya toe te gaan en viel toen in haar armen. "Ondanks dat het een apart meisje is ben ik er zeker van dat ze normaal zal evolueren."
"Ik wil ook echt graag kinderen", zei mare toen plots. "Met Aneirin, natuurlijk. Ik denk dat hij wel een goeie papa zou zijn", Dendronephtya, die een gesprek over haar broer wou vermijden, zij snel iets over koffers uitpakken en herinnerde Mare eraan dat ze die 'toekomstige goeie papa' misschien kon gaan helpen. Dat deed Mare.
"Ik wil ook echt graag kinderen", zei mare toen plots. "Met Aneirin, natuurlijk. Ik denk dat hij wel een goeie papa zou zijn", Dendronephtya, die een gesprek over haar broer wou vermijden, zij snel iets over koffers uitpakken en herinnerde Mare eraan dat ze die 'toekomstige goeie papa' misschien kon gaan helpen. Dat deed Mare.
De koffers werden uitgepakt. Mare en Aneirin - vooral Mare - besloten het oude bed van Acropora en Learco te claimen, zodat Megen ook zijn eigen kamer had. Die avond kroop Aneirin nogal onwennig in het ex-bed van zijn ouders. Niet alleen hadden zijn ouders er wie-weet-wat-allemaal in gedaan, ook had hij verscheidene dingen aan zijn hoofd. Tya had hem verteld over het korte gesprek tussen haar en Mare waarin duidelijk werd dat Mare al erg veel van hun relatie verwachtte. Ze rekende er overduidelijk op dat ze zouden trouwen en kindjes krijgen en ergens eind de tachtig zouden sterven met een grote familie rond zich heen. Die toekomst zag Aneirin niet, toch niet met Mare, en hij brak er zijn hoofd over hoe hij haar dat duidelijk zou maken.
Daarnaast wou hij ook iets in de toeristische sector gaan doen. Door zijn vader door de jaren heen gevonden schatten waren ze rijk, zeer rijk, en op zich moest hij niet werken. Hij wou desondanks toch dolgraag een resort beginnen, eventueel overpakken, als hij maar iets om handen had.
Hij kroop onder de lakens en ging een nacht met veel gewoel en gepieker tegemoet.
Daarnaast wou hij ook iets in de toeristische sector gaan doen. Door zijn vader door de jaren heen gevonden schatten waren ze rijk, zeer rijk, en op zich moest hij niet werken. Hij wou desondanks toch dolgraag een resort beginnen, eventueel overpakken, als hij maar iets om handen had.
Hij kroop onder de lakens en ging een nacht met veel gewoel en gepieker tegemoet.
Wanneer hij de volgende ochtend de krant ophaalde en daarin een interessant artikel las was zijn humeur meteen met honder procent gestegen. Er stond een artikel in over Hobart's Hoek, een oud resort dat zijn beste dagen al heeft gekend en al jaren staat te verkommeren. De erfgenaam van de vorige eigenaar heeft het heft in eigen hand genomen en opent een veiling om het te verkopen en het resort zo een nieuwe kans te geven. Die veiling was die dag en Aneirin ging zonder iets te zeggen er naar toe.
Hij gaf het hoogste bod, Hobart's Hoek was van hem.
"Je ziet er zo blij uit", zei Dendronephtya tegen hem tijdens een klein 'visuitstapje' op hun eiland.
"Ja, natuurlijk!" zei hij euforisch en ving een clownsvis. "Je praat tegen de jongste resorteigenaar van Isla Paradiso",
"Zo, je hebt plannen...Er is trouwens ook iets minder gepland aan de hand, ik zag Mare vanochtend boven de wc-pot hangen",
Hij gaf het hoogste bod, Hobart's Hoek was van hem.
"Je ziet er zo blij uit", zei Dendronephtya tegen hem tijdens een klein 'visuitstapje' op hun eiland.
"Ja, natuurlijk!" zei hij euforisch en ving een clownsvis. "Je praat tegen de jongste resorteigenaar van Isla Paradiso",
"Zo, je hebt plannen...Er is trouwens ook iets minder gepland aan de hand, ik zag Mare vanochtend boven de wc-pot hangen",
"Wat?" riep hij geschrokken, liet de vishengel vallen en ging meteen naar Mare opzoek. Ze zat op het terras. De zenuwachtigheid zelve begon hij wat drankjes te mixen als excuus, liet vijf keer een glas vallen en probeerde elk oogcontact met Mare te vermijden. Geen verkeerde conclusies trekken, ze moet het hem zelf vertellen.
"Ik ben zwanger, Aneirin", zei ze toen.
"Ik ben zwanger, Aneirin", zei ze toen.
Het zesde glas viel. Die dag had hij het willen uitmaken, toen hij haar ook zou vertellen dat hij officieel een resorteigenaar was.
Toen bleek ze plots zwanger van logischerwijs zijn kind en viel zijn plan in duigen.
"Kan het niet wat enthousiaster? Je wordt papa",
"Ik ben negentien, ik wil nog geen kinderen",
"Om eigenaar te zijn van een resort ben je echter nog niet te jong zo blijkt",
Hij zuchtte. "Hoe lang al?"
"Een paar maanden, ik ben vanochtend meteen naar de dokter geweest, toen jij bezig was met die veiling. Ik ga de taart klaarmaken voor Megen's feestje",
Toen bleek ze plots zwanger van logischerwijs zijn kind en viel zijn plan in duigen.
"Kan het niet wat enthousiaster? Je wordt papa",
"Ik ben negentien, ik wil nog geen kinderen",
"Om eigenaar te zijn van een resort ben je echter nog niet te jong zo blijkt",
Hij zuchtte. "Hoe lang al?"
"Een paar maanden, ik ben vanochtend meteen naar de dokter geweest, toen jij bezig was met die veiling. Ik ga de taart klaarmaken voor Megen's feestje",
Megen was nu twaalf en het voorstel van Learco en Acropora - om hem mee te nemen op hun boot - werd goed ontvangen.
"Ik kan niet wachten. Ik heb nog nooit op een boot geleefd. Ik krijg dan school via de computer hè?"
"Als we te ver zijn wel ja. En als je moeder het ding niet uit het raam gooit", vertelde hij.
"Sorry, Megen. Om je achter te laten bij je broer en zus. Ik ben gewoon niet gemaakt om op het land te leven, ik heb mijn hele jeugd ook op een boot doorgebracht, ik moest terug rondreizen. Maar nu laat ik je niet meer in de steek, oké?"
"In de steek laten? Geen ouders die zeggen dat ik mijn huiswerk moet maken, zalig. Spijtig genoeg was er Tya, die kan zagen zeg, zeker nu met haar plantdochtertje",
"Zeg zo'n dingen niet over je nichtje',
"Ze hoeft niet eens te eten papa. Maar goed, wanneer vertrekken we?"
"Als het feestje afgelopen is, vermoed ik. Mare kan goed bakken, erg lekkere taart."
"Ik kan niet wachten. Ik heb nog nooit op een boot geleefd. Ik krijg dan school via de computer hè?"
"Als we te ver zijn wel ja. En als je moeder het ding niet uit het raam gooit", vertelde hij.
"Sorry, Megen. Om je achter te laten bij je broer en zus. Ik ben gewoon niet gemaakt om op het land te leven, ik heb mijn hele jeugd ook op een boot doorgebracht, ik moest terug rondreizen. Maar nu laat ik je niet meer in de steek, oké?"
"In de steek laten? Geen ouders die zeggen dat ik mijn huiswerk moet maken, zalig. Spijtig genoeg was er Tya, die kan zagen zeg, zeker nu met haar plantdochtertje",
"Zeg zo'n dingen niet over je nichtje',
"Ze hoeft niet eens te eten papa. Maar goed, wanneer vertrekken we?"
"Als het feestje afgelopen is, vermoed ik. Mare kan goed bakken, erg lekkere taart."
Er werd nog maar eens afscheid genomen van hun ouders, nu met Megen erbij. Dendronephtya overtuigde Aneirin zijn excuses aan te bieden aan Mare. "Of je hangt de lieve toekomstige papa uit of je verteld haar de waarheid, kom aan", zei ze tegen hem.
Even later was Aneirin in de moestuin waar hij Mare tegenkwam.
Even later was Aneirin in de moestuin waar hij Mare tegenkwam.
"Sorry. Ik had misschien wat enthousiaster moeten reageren ja. Het is gewoon nogal een verrassing. Ik dacht helemaal nog niet aan kinderen. Maar het is helemaal niet erg hoor, ik kijk er naar uit",
"Wat kan jij goed liegen", zei ze. Aneirin voelde zijn hart sneller kloppen. Wist ze het?
"Ik kan heus wel zien dat je nog geen kinderen wilt. Het is best schattig, eigenlijk, maar ik ga het houden, dat is zeker. Zo erg zal het wel niet zijn, en Tya is er ook altijd nog als het je te druk wordt."
Ze wist het dus niet. Hij wist niet of hij daarom blij moest zijn of niet. Hij wist maar één ding: het nu uitmaken zou een regelrechte zelfmoordpoging zijn. Een zwangere werkloze vriendin kun je nu eenmaal niet achterlaten.
"Wat kan jij goed liegen", zei ze. Aneirin voelde zijn hart sneller kloppen. Wist ze het?
"Ik kan heus wel zien dat je nog geen kinderen wilt. Het is best schattig, eigenlijk, maar ik ga het houden, dat is zeker. Zo erg zal het wel niet zijn, en Tya is er ook altijd nog als het je te druk wordt."
Ze wist het dus niet. Hij wist niet of hij daarom blij moest zijn of niet. Hij wist maar één ding: het nu uitmaken zou een regelrechte zelfmoordpoging zijn. Een zwangere werkloze vriendin kun je nu eenmaal niet achterlaten.
Mare was dus zwanger en moest hij ooit besluiten om haar in de steek laten, liet hij ook een kind achter. Daarvoor was het simpel geweest: gewoon zij twee. Nu was er ook een kleintje bij en hij wist uit eigen ervaring hoe verschrikkelijk is om je ouders uit elkaar te zien gaan, of simpelweg niet te weten wie je vader is. Dat wou hij zijn ongeboren kind niet aan doen en besloot het daarbij te laten en zich te concentreren op Hobart's Hoek.
Eerst deed hij enkele kleine aanpassingen - de versleten meubelen veranderen, het buffet uitbreiden - maar ongeveer een maand na de aankoop werd er een zwembad bijgebouwd. De vorige eigenaren dachten dat een zwembad compleet nutteloos was aan het strand, maar de gasten hadden andere vereisten en daar luisterde Aneirin naar: een zwembad is veilig, de oceaan niet. Er werd heel wat geld in het resort gestopt - dat met het zee-thema en de nieuwe eigenaar een naamverandering had gekregen: The ocean of the Alfredo - maar het was schitterend en Aneirin was er trots op.
Eerst deed hij enkele kleine aanpassingen - de versleten meubelen veranderen, het buffet uitbreiden - maar ongeveer een maand na de aankoop werd er een zwembad bijgebouwd. De vorige eigenaren dachten dat een zwembad compleet nutteloos was aan het strand, maar de gasten hadden andere vereisten en daar luisterde Aneirin naar: een zwembad is veilig, de oceaan niet. Er werd heel wat geld in het resort gestopt - dat met het zee-thema en de nieuwe eigenaar een naamverandering had gekregen: The ocean of the Alfredo - maar het was schitterend en Aneirin was er trots op.
Mare was minder enthousiast over het hele gebeuren, zij wou vooral dat Aneirin met haar mee ging naar de gyneacoloog en babyspullen met haar kocht. "Dus, hier wordt als ons geld ingepompt?" vroeg ze chagrijnig. "Ja, is het niet mooi? Van de laatste maand is er meer dan tweeduizend simdollars winst, dat geld krijgen we meteen terug",
"Hoeveel mensen logeren hier momenteel?"
"Eenenvijftig, het zit vol",
In de plaats van de verwachtte glimlach fronste ze. "Ik wil naar huis, ik vind het hier niet leuk. Waarom neem je niet gewoon een normaal beroep? Een beroep met zekerheid?"
"Hoeveel mensen logeren hier momenteel?"
"Eenenvijftig, het zit vol",
In de plaats van de verwachtte glimlach fronste ze. "Ik wil naar huis, ik vind het hier niet leuk. Waarom neem je niet gewoon een normaal beroep? Een beroep met zekerheid?"
"Een beroep met zekerheid? Tenzij er een tsunami alles overspoelt heeft dit resortcomplex hier vrij veel zekerheid.
Ik droom hier al van sinds ik een kind was, dat zou jij moeten weten." Hij zuchtte.
"Ga maar naar huis, ik kom nog wel, ik moet enkel nog wat dingen regelen",
Ze knikte, trok haar jurk over haar bikini aan en stapte in de eerste de beste taxi.
Ik droom hier al van sinds ik een kind was, dat zou jij moeten weten." Hij zuchtte.
"Ga maar naar huis, ik kom nog wel, ik moet enkel nog wat dingen regelen",
Ze knikte, trok haar jurk over haar bikini aan en stapte in de eerste de beste taxi.
De maanden gingen voorbij. Het resort breidde uit met een buitenlucht fitnessruimte en twee klimmuren (die de grote baas himself uittestte) en de baby in Mare's buik groeide. Aneirin vond het goed zo - hij hield toch wel van Mare, echt waar - maar de hatelijke blikken die Tya hem af en toe gaf bewezen zijn vermoeden: hij was een lafaard.
Mare kon nu elk moment bevallen. Dat ging ze thuis doen. "Dat geeft een betere band met de baby, heb ik ergens gelezen", zei ze glimlachend en wreef over haar buik. Aneirin dacht er het zijne van. "Ik denk dat het de baby echt niks uitmaakt of het nu hier gebeurt of in de kliniek, als het maar goed loopt. Die kans is groter in de kliniek, en daarbij..."
"En daarbij wat?" ze waren intussen gaan zitten. Aneirin trok een heleboel gekke smoelen terwijl hij nadacht over hoe hij het exact zou verwoorden. "Wel, er kunnen altijd compilaties optreden, en misschien is die kans bij jou ietsje groter..."
"Hoezo? Ik ben een perfect normaal mens van vlees en bloed", zei ze. Hij zuchtte. Nee, ze was een pop. Het leek wel alsof ze die periode van haar leven - de periode dat ze allesbehalve 'van vlees en bloed' was - per se wou vergeten, of het simpelweg al was vergeten.
"Je hebt gelijk natuurlijk. Ik ben gewoon zenuwachtig, negeer het maar",
"Jaja..."
"Hoezo? Ik ben een perfect normaal mens van vlees en bloed", zei ze. Hij zuchtte. Nee, ze was een pop. Het leek wel alsof ze die periode van haar leven - de periode dat ze allesbehalve 'van vlees en bloed' was - per se wou vergeten, of het simpelweg al was vergeten.
"Je hebt gelijk natuurlijk. Ik ben gewoon zenuwachtig, negeer het maar",
"Jaja..."
Alsof dat een signaal was sprong Mare plots uit de zetel en greep haar buik. "Oeh! Anei- aah! Het is zover!"
Aneirin sprong ook recht direct na haar. "Weet je nog steeds zeker dat je niet naar het ziekenhuis wilt?"
"Ja, ik weet het zeker!" riep ze, alvorens te beginnen schreeuwen.
"Help me!"
Aneirin sprong ook recht direct na haar. "Weet je nog steeds zeker dat je niet naar het ziekenhuis wilt?"
"Ja, ik weet het zeker!" riep ze, alvorens te beginnen schreeuwen.
"Help me!"
De jonge vader stond erbij en keek er naar. Hij was helemaal aan de grond genageld en reageerde zelfs al bijna niet meer op Mare's geschreeuw. Hij kon elk moment Tya zien binnenkomen die hem wakker kwam schudden en vijfduizend keer 'lafaard' tegen hem zei, daar had ze de voorbije maanden al flink op geoefend - want inderdaad, hij was een lafaard, te goed, hij wou voor alles en iedereen goed doen en was daardoor de dom om te zien dat hij dat helemaal juist niet deed. Hij durfde echter ook niks te ondernemen, want wat hij ook deed, hij ging altijd wel iemand teleur stellen of pijn doen.
"Summer!" hoorde hij plots. In Mare's armen zag hij een klein baby'tje met rood donshaar, zonder schubben. Geen zeemeerminnetje dus.
"Pardon? Summer? Hoe bedoel je?"
"Haar naam. Kwam zomaar in me op. Het past wel bij haar denk ik, en hier is het toch altijd zomer? Ik vind het wel leuk, en misschien kunnen we ons andere kind dan Winter noemen",
Andere kind. De volgende vijf jaar kwam er geen 'ander kind', had hij besloten, zij dacht er natuurlijk helemaal anders over.
Hij was echt een lafaard, een heel erg grote lafaard. Hij wandelde zonder iets te zeggen de kamer uit.
"Summer!" hoorde hij plots. In Mare's armen zag hij een klein baby'tje met rood donshaar, zonder schubben. Geen zeemeerminnetje dus.
"Pardon? Summer? Hoe bedoel je?"
"Haar naam. Kwam zomaar in me op. Het past wel bij haar denk ik, en hier is het toch altijd zomer? Ik vind het wel leuk, en misschien kunnen we ons andere kind dan Winter noemen",
Andere kind. De volgende vijf jaar kwam er geen 'ander kind', had hij besloten, zij dacht er natuurlijk helemaal anders over.
Hij was echt een lafaard, een heel erg grote lafaard. Hij wandelde zonder iets te zeggen de kamer uit.