Deel 10: (on)Rust
Frankrijk was schitterend. Ze zagen wel weinig van het land zelf. Ze zaten dan wel vaak in een of andere tombe maar konden daar nu eenmaal niet aan weerstaan. Maar ondanks dat hadden ze de tijd van hun leven, het was tenslotte hun eerste echte vakantie, samen, als koppel. Zonder gemene broers rond hen heen.
Al van toen ze op het vliegtuig zaten viel het op hoe veel Aoife opklaarde. Ze bleek oprecht blij te zijn met het feit dat ze de gruwelen die haar broer met die arme Astryd deed niet te moeten aanzien. Ze vond het nog steeds verschrikkelijk erg maar Gabriel's kussen en de overweldigende, avontuurlijke sfeer die er gedurende hun vakantie voortdurend hing liet haar de slechte kant van haar broer vergeten.
Al van toen ze op het vliegtuig zaten viel het op hoe veel Aoife opklaarde. Ze bleek oprecht blij te zijn met het feit dat ze de gruwelen die haar broer met die arme Astryd deed niet te moeten aanzien. Ze vond het nog steeds verschrikkelijk erg maar Gabriel's kussen en de overweldigende, avontuurlijke sfeer die er gedurende hun vakantie voortdurend hing liet haar de slechte kant van haar broer vergeten.
De beslissing om in Frankrijk hetzelfde te doen als voordien in China en Egypte was niet moeilijk om te maken. Eerst zaten ze enkele dagen in Parijs, maar waren (tot verbazing van de hotelreceptionist) snel uitgekeken op de Notre Dame en Eiffeltoren.
Ze waren dus terug de avontuurlijke toer opgegaan door zich in een klein dorpje te laten afzetten. Het was niet ver van Parijs maar toch overheerste daar voornamelijk rust en harmonie. Een groot verschil met de chaotische hoofdstad.
Daar was slechts één hotel, een niet al te chique en proper exemplaar. niet dat ze daar last van zouden hebben. Ze aanvaarden meteen een opdracht. Die hield in dat ze een dierbaar iets moesten vinden in een tombe, zo zaten ze dus het grootste deel van de tijd onder de grond standbeelden te verschuiven en in gaten te woelen.
Ze waren dus terug de avontuurlijke toer opgegaan door zich in een klein dorpje te laten afzetten. Het was niet ver van Parijs maar toch overheerste daar voornamelijk rust en harmonie. Een groot verschil met de chaotische hoofdstad.
Daar was slechts één hotel, een niet al te chique en proper exemplaar. niet dat ze daar last van zouden hebben. Ze aanvaarden meteen een opdracht. Die hield in dat ze een dierbaar iets moesten vinden in een tombe, zo zaten ze dus het grootste deel van de tijd onder de grond standbeelden te verschuiven en in gaten te woelen.
Na een paar dagen onder de grond te hebben rondgelopen, schatten opgeraapt, puin uit de weg geruimd, en maar al te veel tijd samen doorgebracht in de nabije tent, vinden ze de laatste kamer van de tombe die Keltische ruïne wordt genoemd. Het dierbare iets waarvan een Fransman bereid is hen er een paar honderd simdollars voor te betalen zou zich in een gat bevinden.
Erg kostbaar was het niet en in eerste instantie kunnen zowel Aoife als Gabriel niet begrijpen waarom een volleybal zo belangrijk is. "Hij is dan ook nog eens versleten", zei Aoife verbaasd. Niet veel daarna keren ze terug naar de bewoonde wereld.
Erg kostbaar was het niet en in eerste instantie kunnen zowel Aoife als Gabriel niet begrijpen waarom een volleybal zo belangrijk is. "Hij is dan ook nog eens versleten", zei Aoife verbaasd. Niet veel daarna keren ze terug naar de bewoonde wereld.
Voor de rest van de week verblijven ze in de nectarbrouwerij. Er bevond zich ook een tombe, maar ze mankeerden een noodzakelijke sleutelsteen en concentreerden zich verder op het nectarbrouwen. Ze ontdekken al snel dat je er kamers kan huren. Ze maken er veel gebruik van - voor iets andere doeleinden dan slapen vaak - en genieten vooral van elkaar en deze vakantie.
Geen Millard die hen terroriseert en dat is het belangrijkste de week die ze er van plan waren te blijven wordt snel een maand en dan bijna vier maanden, gevuld met zwoele avonden, tombe's verkennen en stoeipartijen in ene of ander luizenhotelletje.
Wanneer de tijd voorbij gaat beginnen er echter wel enkele vragen op te dagen, maar die worden snel terug weggewuifd door Gabriel's Frans met héél veel haar op, dat Aoife erg aan het lachen maakt.
"Morgen gaan we terug naar huis, zin zin?", vraagt hij tussen een paar kussen door wanneer haar lachbui voorbij is. Aoife knikt ja, ze verlangt naar Isla Paradiso. Naar een persoon die daar ergens rondhangt veel minder.
Geen Millard die hen terroriseert en dat is het belangrijkste de week die ze er van plan waren te blijven wordt snel een maand en dan bijna vier maanden, gevuld met zwoele avonden, tombe's verkennen en stoeipartijen in ene of ander luizenhotelletje.
Wanneer de tijd voorbij gaat beginnen er echter wel enkele vragen op te dagen, maar die worden snel terug weggewuifd door Gabriel's Frans met héél veel haar op, dat Aoife erg aan het lachen maakt.
"Morgen gaan we terug naar huis, zin zin?", vraagt hij tussen een paar kussen door wanneer haar lachbui voorbij is. Aoife knikt ja, ze verlangt naar Isla Paradiso. Naar een persoon die daar ergens rondhangt veel minder.
En ze zou gelijk hebben.
De volgende dag kwamen ze terug aan op Isla Paradiso, en niet veel later bij hun woonboot die ronddobberde waar ze hem hadden achtergelaten. "Gelukkig, dan is Millard misschien weg, aangezien hij hem wel eens zou kunnen verplaatst hebben anders...Ik heb zin in een frisse duik, het is snikheet", voegde ze er snel naartoe. Ze deed haar badpak aan, klaar voor de frisse duik waar ze het over had, maar werd meteen vastgeklampt door Millard die blijkbaar wél nog op de woonboot rondhing.
"Ik zit in de problemen", slaagde hij erin te zeggen alvorens zijn zus hem van zich af duwde. "Raak me niet aan...Wat is er?"
"Ik zit in de problemen", herhaalde hij. Aoife zuchtte. waarom verwonderde haar dat niet?
"Wélke problemen?"
"Het heeft met haar te maken. Alles ging goed, tot dat...En dat heeft invloed op de kracht van de betovering...En ze wilt dat ik mijn verantwoordelijkheid op pak..."
Gebarend dat zijn problemen van hem haar niks interesseren en dat hij weg moest gaan maakte Aoife aanstalten om de benen te nemen, wanneer de bel plotseling ging.
"Daar is ze...", zei Millard, proberend zijn kalmte te bewaren.
De volgende dag kwamen ze terug aan op Isla Paradiso, en niet veel later bij hun woonboot die ronddobberde waar ze hem hadden achtergelaten. "Gelukkig, dan is Millard misschien weg, aangezien hij hem wel eens zou kunnen verplaatst hebben anders...Ik heb zin in een frisse duik, het is snikheet", voegde ze er snel naartoe. Ze deed haar badpak aan, klaar voor de frisse duik waar ze het over had, maar werd meteen vastgeklampt door Millard die blijkbaar wél nog op de woonboot rondhing.
"Ik zit in de problemen", slaagde hij erin te zeggen alvorens zijn zus hem van zich af duwde. "Raak me niet aan...Wat is er?"
"Ik zit in de problemen", herhaalde hij. Aoife zuchtte. waarom verwonderde haar dat niet?
"Wélke problemen?"
"Het heeft met haar te maken. Alles ging goed, tot dat...En dat heeft invloed op de kracht van de betovering...En ze wilt dat ik mijn verantwoordelijkheid op pak..."
Gebarend dat zijn problemen van hem haar niks interesseren en dat hij weg moest gaan maakte Aoife aanstalten om de benen te nemen, wanneer de bel plotseling ging.
"Daar is ze...", zei Millard, proberend zijn kalmte te bewaren.
Die 'ze' bleek Astryd te zijn, die kwaad kwam binnengewandeld. "Onze discussie van gisteren was nog niet beëindigd, Millard Alfredo!" zij ze nors. Haar blik ging maar eventjes naar Aoife en Gabriel die haar verrast aankeken, toen richtte ze zich terug tot Millard die op het punt stond in elkaar te zakken.
Ze begon over dat ze dringend moesten praten over bepaalde zaken en vroeg op verdrietige, teleurgestelde toon hoe ze in hemelsnaam alles zouden regelen. Wanneer Astryd zag dat Millard zenuwachtig naar zijn voeten staarde en zich allesbehalve op zijn gemak voelde ontdooide ze pas.
"Ja, je bent amper negentien", zei ze. "Maar het is jouw kind! Ik weet niet wat er precies tussen ons gebeurt is maar je ontloopt me nu al maanden, wat ik persoonlijk erg vreemd vind, en nu dit..."
Het had Aoife geleken dat gewoon alles goed tussen hen ging. De betovering was simpelweg uitgewerkt,
Astryd herinnerde zich niks en nu waren ze gewoon terug vrienden zoals voordien. Ja, Astryd was wel wat dikker als voordien, en Millard's gedrag voordien was niet bepaald normaal.
Maar pas bij de woorden "Maar het is jouw kind", begon ze te beseffen dat Millard zeg wel héél erg in de nesten heeft gewerkt.
"Ze is denk ik zwanger", zei Gabriel. Ze was niet de enige die het dacht. "Idioot", snauwde Aoife, juist luid genoeg zodat Millard het hoort, en rende toen furieus weg. Dat hij haar betovert had, oké. Dat hij haar nadien soort van verkracht had, Oké. Ze vond het vreselijk maar ze bleek het vergeten te zijn.
Maar dat hij die arme vrouw nu ook nog eens met een kind had opgezadeld en hij haar bleek te ontlopen, vond ze gewoon absoluut niet kunnen.
Ze begon over dat ze dringend moesten praten over bepaalde zaken en vroeg op verdrietige, teleurgestelde toon hoe ze in hemelsnaam alles zouden regelen. Wanneer Astryd zag dat Millard zenuwachtig naar zijn voeten staarde en zich allesbehalve op zijn gemak voelde ontdooide ze pas.
"Ja, je bent amper negentien", zei ze. "Maar het is jouw kind! Ik weet niet wat er precies tussen ons gebeurt is maar je ontloopt me nu al maanden, wat ik persoonlijk erg vreemd vind, en nu dit..."
Het had Aoife geleken dat gewoon alles goed tussen hen ging. De betovering was simpelweg uitgewerkt,
Astryd herinnerde zich niks en nu waren ze gewoon terug vrienden zoals voordien. Ja, Astryd was wel wat dikker als voordien, en Millard's gedrag voordien was niet bepaald normaal.
Maar pas bij de woorden "Maar het is jouw kind", begon ze te beseffen dat Millard zeg wel héél erg in de nesten heeft gewerkt.
"Ze is denk ik zwanger", zei Gabriel. Ze was niet de enige die het dacht. "Idioot", snauwde Aoife, juist luid genoeg zodat Millard het hoort, en rende toen furieus weg. Dat hij haar betovert had, oké. Dat hij haar nadien soort van verkracht had, Oké. Ze vond het vreselijk maar ze bleek het vergeten te zijn.
Maar dat hij die arme vrouw nu ook nog eens met een kind had opgezadeld en hij haar bleek te ontlopen, vond ze gewoon absoluut niet kunnen.
Van die frisse duik kwam dus niks meer en huilend kroop ze in haar bed. Ze voelde zich verschrikkelijk, schuldig. Ze had hem als grote zus altijd gezegd dat de dingen die hij deed niet zo erg waren. Dat het bijzonder was, goed zelfs. Ze had er dus ook nooit iets van gezegd tegen hun ouders. En nu dit. Als zij ook bij hém iets van haar koppigheid en oprechtheid had bewaart, als ze het had gezegd tegen Josine en Julian, dan hadden ze kunnen uitvinden wat hij was, soortgenoten zoeken, hem met die vreselijke dingen laten omgaan. Nu was het te laat en had hij met al zijn onwetendheid en impulsiviteit het leven van hem en een totaal onschuldig meisje verpest.
De discussie tussen Millard en Astryd ging verder. Ze had hem er ondertussen nog maar eens mee geconfronteerd dat ze iets moesten ondernemen. "Ik kan geen kind in mijn eentje opvoeden!" had ze gezegd. Millard had geluk gehad dat haar ogen geen kogels waren die dan op dat moment waren afgevuurd. Hij had nog maar eens het feit aangehaald dat hij totaal nutteloos op dat vlak was. "Ik heb geen job, ik woon bij mijn zus...Wat kan ik aanvangen met een kind?"
De discussie tussen Millard en Astryd ging verder. Ze had hem er ondertussen nog maar eens mee geconfronteerd dat ze iets moesten ondernemen. "Ik kan geen kind in mijn eentje opvoeden!" had ze gezegd. Millard had geluk gehad dat haar ogen geen kogels waren die dan op dat moment waren afgevuurd. Hij had nog maar eens het feit aangehaald dat hij totaal nutteloos op dat vlak was. "Ik heb geen job, ik woon bij mijn zus...Wat kan ik aanvangen met een kind?"
"Ervan houden, verantwoordelijk zijn", had ze nog maar eens herhaalt, en ze had gelijk. Millard schudde zenuwachtig zijn hoofd.
"Oké, het is me duidelijk - raak me niet aan!" Millard had haar proberen vast te pakken en Astryd zette snel een stap achteruit. "Ik weet niet wat er tussen ons gebeurt is. Het ene moment liep ik van je weg, dan is er één groot zwart gat. Maar ik weet honderd procent zeker dat het van jou is. Het is echter al duidelijk dat jij geen verantwoordelijk kent. Hier scheiden onze wegen en moest je ooit zin hebben je kinderen te leren kennen, zal ik hen niet vergeten te zeggen dat jij ze in steek hebt gelaten..."
Het duurde even voordat het doordrong. "Kinderen?"
"De gyneacoloog weet het niet zeker, maar ja. Het zou me niet verwonderen, in mijn familie komen veel meerlingen voor."
Met een zelfzekere, vaste tred ging ze naar buiten. Veel zelfzekerder dan ze zich eigenlijk voelde. Millard bleef zuchtend achter, zijn zus had gelijk. Hij was een idioot.
"Oké, het is me duidelijk - raak me niet aan!" Millard had haar proberen vast te pakken en Astryd zette snel een stap achteruit. "Ik weet niet wat er tussen ons gebeurt is. Het ene moment liep ik van je weg, dan is er één groot zwart gat. Maar ik weet honderd procent zeker dat het van jou is. Het is echter al duidelijk dat jij geen verantwoordelijk kent. Hier scheiden onze wegen en moest je ooit zin hebben je kinderen te leren kennen, zal ik hen niet vergeten te zeggen dat jij ze in steek hebt gelaten..."
Het duurde even voordat het doordrong. "Kinderen?"
"De gyneacoloog weet het niet zeker, maar ja. Het zou me niet verwonderen, in mijn familie komen veel meerlingen voor."
Met een zelfzekere, vaste tred ging ze naar buiten. Veel zelfzekerder dan ze zich eigenlijk voelde. Millard bleef zuchtend achter, zijn zus had gelijk. Hij was een idioot.
Des te meer besefte hij dat hij Astryd niet kwijt wou. "Wacht", riep hij. Ze was juist buiten en hij hoopte dat ze had had gehoord.
Dat had ze. Even later stond ze terug voor hem en met een bijna angstaanjagende "Wat?" startte ze de discussie.
"Ik ga een job zoeken, een huis kopen voor ons samen, dat alles nog voor je bevalt", zei hij zo lief mogelijk. Het kostte hem dudielijk moeite.
"Ik geloof er niks van",
"En we gaan trouwen, ik betaal alles",
"Kan me niks schelen, ik hou niet van je",
"Astryd..."
Roosachtige bollen bliksemschichten in zijn handen, minstens een halve meter boven de grond zwevend. Astryd dacht het vaag te herkennen, maar kon niet precies zeggen van wat of wanneer. Het volgende moment voelde ze zich simpelweg leeg, alsof haar gedachten aan een ander toebehoorden. Zonder die ander die alles voor haar zou beslissen was ze een levenloze zombie.
Het was niet slecht. Hij deed er haar een plezier mee, dit was exact wat ze wou, al dan niet voor haarzelf, wel voor haar kind, maar was gewoon te koppig om het toe te geven. Eigenlijk bewees hij haar een gunst. Tegen dat deze betovering is uitgewerkt zal ze er zich bij neergelegd hebben, zouden ze trouwen en gewoon een gelukkig leven leiden. Het was niet wat hij wou maar hij wist niet wat hij anders zou moeten doen.
Dat had ze. Even later stond ze terug voor hem en met een bijna angstaanjagende "Wat?" startte ze de discussie.
"Ik ga een job zoeken, een huis kopen voor ons samen, dat alles nog voor je bevalt", zei hij zo lief mogelijk. Het kostte hem dudielijk moeite.
"Ik geloof er niks van",
"En we gaan trouwen, ik betaal alles",
"Kan me niks schelen, ik hou niet van je",
"Astryd..."
Roosachtige bollen bliksemschichten in zijn handen, minstens een halve meter boven de grond zwevend. Astryd dacht het vaag te herkennen, maar kon niet precies zeggen van wat of wanneer. Het volgende moment voelde ze zich simpelweg leeg, alsof haar gedachten aan een ander toebehoorden. Zonder die ander die alles voor haar zou beslissen was ze een levenloze zombie.
Het was niet slecht. Hij deed er haar een plezier mee, dit was exact wat ze wou, al dan niet voor haarzelf, wel voor haar kind, maar was gewoon te koppig om het toe te geven. Eigenlijk bewees hij haar een gunst. Tegen dat deze betovering is uitgewerkt zal ze er zich bij neergelegd hebben, zouden ze trouwen en gewoon een gelukkig leven leiden. Het was niet wat hij wou maar hij wist niet wat hij anders zou moeten doen.
Nog één obstakel, en haar kon hij niet betoveren. Het kon simpelweg niet.
"Ik haat je! Ik haat je ik haat je ik haat je! Deze middag ben je hier nog weg! Ik wist dat je goed was in het verknoeien van dingen. Maar ze is zwanger, en jij bent nota bene achttien! Wanneer ga jij die grote hersenen van je eindelijk eens gebruiken?"
Ze was woedend. Simpelweg woedend. Niks schuldig voelen, het was zijn schuld. Hij moest maar niet zo onverantwoordelijk handelen. Zodra ze hem tegenkwam schold ze hem de huid vol over hoe dom hij wel niet was.
"Maak het goed met haar! Doe een aanzoek, zoek werk, wees verantwoordelijk, weet ik veel!"
"Ik haat je! Ik haat je ik haat je ik haat je! Deze middag ben je hier nog weg! Ik wist dat je goed was in het verknoeien van dingen. Maar ze is zwanger, en jij bent nota bene achttien! Wanneer ga jij die grote hersenen van je eindelijk eens gebruiken?"
Ze was woedend. Simpelweg woedend. Niks schuldig voelen, het was zijn schuld. Hij moest maar niet zo onverantwoordelijk handelen. Zodra ze hem tegenkwam schold ze hem de huid vol over hoe dom hij wel niet was.
"Maak het goed met haar! Doe een aanzoek, zoek werk, wees verantwoordelijk, weet ik veel!"
Toen wist ze niet meer wat te zeggen. Ze vervloekte hem en wie hij was, de uitwerking die hij op haar had. Hij was één van de twee personen in haar leven waarbij ze niet goed uit haar woorden kon komen. De andere was Gabriel.
Millard maakte gebruik van de pauze in de stormloop van zijn zus' woorden. "Heb ik al gedaan. zodra ik opstond ben ik naar het ziekenhuis gegaan en gesolliciteerd, ben orgaandonor. En over vijf maanden trouwen we. Bedankt voor de suggestie maar je bent een beetje te laat",
Ze haatte hem. "Ik heb trouwens even op de bank gekeken, ik kom nog een paar duizend simdollars tekort om een huis te kopen. Maar met wat sponsoring van mama en papa - die erg blij zijn met de komst van hun eerste kleinkind - kom ik daar ruimschoots aan. Het wordt wat anders dan dat woonbootje van jou",
Ze was positief verrast, maar durfde nooit te geloven dat hij dit echt meende. "Wat je ook denkt, ik meen het echt. Ik hou echt van Astryd, als je dat maar beseft",
"Zij niet van jou..."
"Ze heeft zelf geen geld om een kind te onderhouden, ze moet wel."
Millard maakte gebruik van de pauze in de stormloop van zijn zus' woorden. "Heb ik al gedaan. zodra ik opstond ben ik naar het ziekenhuis gegaan en gesolliciteerd, ben orgaandonor. En over vijf maanden trouwen we. Bedankt voor de suggestie maar je bent een beetje te laat",
Ze haatte hem. "Ik heb trouwens even op de bank gekeken, ik kom nog een paar duizend simdollars tekort om een huis te kopen. Maar met wat sponsoring van mama en papa - die erg blij zijn met de komst van hun eerste kleinkind - kom ik daar ruimschoots aan. Het wordt wat anders dan dat woonbootje van jou",
Ze was positief verrast, maar durfde nooit te geloven dat hij dit echt meende. "Wat je ook denkt, ik meen het echt. Ik hou echt van Astryd, als je dat maar beseft",
"Zij niet van jou..."
"Ze heeft zelf geen geld om een kind te onderhouden, ze moet wel."
Hij had gelijk, op een bepaalde manier. Desondanks wist ze nog steeds wat ze ervan moest denken. Wat hij had gedaan bleef onvergeeflijk. Moest het van haar afhangen, zat hij al lang in een gekkenhuis. Of in de gevangenis. Ze vond het nog het ergst voor Astryd, die van dit alles niks af weet en nu waarschijnlijk wéér betovert is als Millard's verhaal waar is: ze heeft heus wel gezien hoe kwaad ze op hem was.
"Doe wat je denkt dat goed is. Het gaat het er bij simpelweg niet om wat je doet, maar hoe je het doet."
Ze wandelde weg, naar het balkon boven waar Gabriel was aan het schilderen. Ze wou hem zien, nu.
"Doe wat je denkt dat goed is. Het gaat het er bij simpelweg niet om wat je doet, maar hoe je het doet."
Ze wandelde weg, naar het balkon boven waar Gabriel was aan het schilderen. Ze wou hem zien, nu.