Deel 1: Droom of geen droom?
Het was wennen, maar toch: het ging. In alle stilte vierde Scarlett haar achttiende verjaardag. Ze kreeg vreemd genoeg geen cadeautje van haar oom. Ze had natuurlijk al een heel huis gekregen, waar Megen nu ook woonde.
Ze moest het toegeven: hij had smaak, of had haar smaak minstens goed gegokt. Ze voelde er zich werkelijk thuis.
Scarlett en Megen deden allebei hun eigen ding en hadden al snel een doodgewone routine ontwikkeld, die door niks en daardoor ook alles verstoord kon worden omdat ze allebei geen werk hadden. Megen viste en speelde piano, Scarlett probeerde zich toe te leggen op de viool (de valse klanken bevestigden het: ze had geen talent) en maakte vriendjes in de natuur rond het meer, wat voornamelijk waterkevers inhield.
Ze moest het toegeven: hij had smaak, of had haar smaak minstens goed gegokt. Ze voelde er zich werkelijk thuis.
Scarlett en Megen deden allebei hun eigen ding en hadden al snel een doodgewone routine ontwikkeld, die door niks en daardoor ook alles verstoord kon worden omdat ze allebei geen werk hadden. Megen viste en speelde piano, Scarlett probeerde zich toe te leggen op de viool (de valse klanken bevestigden het: ze had geen talent) en maakte vriendjes in de natuur rond het meer, wat voornamelijk waterkevers inhield.
Die routine van thuisblijven en zich bezighouden met de dieren werd enkel sporadisch onderbroken door een wedstrijd. Scarlett was zo plots uit huis weggegaan dat ze geen geld had meegekregen en Megen had geen geld meer over na de bouw van het huis. Er moest dus geld in het laatje komen en Scarlett deed dat via niks liever dan winnen met een wedstrijd. Ze legde haar viool dus opzij, zei de eekhoorns, roodborstjes en waterkevers gedag en zweefde naar de stal waar ze Mauve uithaalde.
Ze won, en mocht daardoor nog een beker toevoegen aan haar collectie. Het prijzengeld kwam uiteraard ook uitstekend van pas, ze kocht er onder andere een leuke nieuwe paardrij-outfit mee en showde de trucs die ze na amper vier jaar ervaring al met Mauve kon maar al te graag.
Een maand na het hele gebeuren besloot ze nog eens langs huis langs te gaan. Alles was via de telefoon al min of meer bijgelegd, hoewel er nog altijd wat spanning en ongemakkelijkheid tussen Scarlett en haar vader was, maar ze wou iedereen toch nog eens zien. Voornamelijk Rachel.
Rachel had haar rus onmiddellijk binnengelaten en het gesprek was begonnen met hun toekomstplannen.
"Ik werk nu bij het politiebureau", zei ze even later. "Ik wil forensisch analiste worden, weet je nog? Wat ga jij doen? Ga je bij oom Megen blijven wonen? Mama is trouwens bevallen, het is terug een meisje, Phenice. Ze ligt boven in haar wiegje."
Rachel had haar rus onmiddellijk binnengelaten en het gesprek was begonnen met hun toekomstplannen.
"Ik werk nu bij het politiebureau", zei ze even later. "Ik wil forensisch analiste worden, weet je nog? Wat ga jij doen? Ga je bij oom Megen blijven wonen? Mama is trouwens bevallen, het is terug een meisje, Phenice. Ze ligt boven in haar wiegje."
Rachel bleef toen maar door ratelen over Phenice en haar moeder's vierde bevalling. Uiteindelijk kreeg ze er toch iets tussen wanneer Rachel nog eens vroeg wat ze zou gaan doen.
"Gewoon...De kost verdienen met het winnen van paardrijwedstrijden. Het komt wel goed met me, het huis is best mooi en Megen is niet zo erg hoor."
"Weet je dat zeker? Je kunt dat niet eeuwig blijven doen. Je gaat oud worden en ik vermoed niet dat je er een pensioen van krijgt. En wat als je kinderen wilt? Zwanger kun je geen wedstrijden winnen."
"Daar denk ik dan wel aan, ik wil absoluut geen kinderen voorlopig. En tegen dat ik niet maar kan paardrijden heb ik al genoeg geld verdient voor een reusachtige villa op een tropisch eiland."
"Oké, ik vertrouw je", zei ze. Scarlett had echter al lang door dat Rachel het niet vertrouwde.
Ze zei haar moeder nog gedag, gaf Flanna snel een knikje - het meisje verwachtte niet meer - en ging toen terug naar huis.
"Gewoon...De kost verdienen met het winnen van paardrijwedstrijden. Het komt wel goed met me, het huis is best mooi en Megen is niet zo erg hoor."
"Weet je dat zeker? Je kunt dat niet eeuwig blijven doen. Je gaat oud worden en ik vermoed niet dat je er een pensioen van krijgt. En wat als je kinderen wilt? Zwanger kun je geen wedstrijden winnen."
"Daar denk ik dan wel aan, ik wil absoluut geen kinderen voorlopig. En tegen dat ik niet maar kan paardrijden heb ik al genoeg geld verdient voor een reusachtige villa op een tropisch eiland."
"Oké, ik vertrouw je", zei ze. Scarlett had echter al lang door dat Rachel het niet vertrouwde.
Ze zei haar moeder nog gedag, gaf Flanna snel een knikje - het meisje verwachtte niet meer - en ging toen terug naar huis.
Ze nam nog wat vis uit de koelkast, at dat snel op en wou toen naar boven gaan om te slapen. Ze schrok zich echter een ongeluk wanneer ze haar slaapkamerdeur opendeed en Megen zomaar even op haar bed lag. "Wat doe jij hier? Je hebt zelf een bed - euhm, slaapzak, mijn kamer uit!"
"Die slaapzak is niet zo goed voor mijn onstevige botten, zeker op die harde houten vloer. Ik kan er niks aan doen dat mijn bed nog niet zo toegekomen."
Ze zuchtte. Dat bed was nog niet eens betaald."Oké, je mag hier slapen. Maar blijf wel aan jouw kant. En ga eerst even de kamer uit, ik moet me nog omkleden", zei ze terwijl ze op het bed ging gaan liggen. Wachtend totdat hij vertrok, om dan terug recht te springen en zich om te kleden. Hij bleef echter met een een vreemd lachje op zijn gezicht liggen.
"Kom aan, mijn kamer uit!" zei ze nogmaals, maar het klonk eerder als een grap als een serieus bevel.
"Die slaapzak is niet zo goed voor mijn onstevige botten, zeker op die harde houten vloer. Ik kan er niks aan doen dat mijn bed nog niet zo toegekomen."
Ze zuchtte. Dat bed was nog niet eens betaald."Oké, je mag hier slapen. Maar blijf wel aan jouw kant. En ga eerst even de kamer uit, ik moet me nog omkleden", zei ze terwijl ze op het bed ging gaan liggen. Wachtend totdat hij vertrok, om dan terug recht te springen en zich om te kleden. Hij bleef echter met een een vreemd lachje op zijn gezicht liggen.
"Kom aan, mijn kamer uit!" zei ze nogmaals, maar het klonk eerder als een grap als een serieus bevel.
"Wie zegt er dat ik jou niet gewoon kan helpen je kleren uit te doen? En je moet er ook het bed niet uit", zei hij plots. Ze had willen fronsen en iets terugzeggen. Ze voelde echter hoe hij haar teder vastpakte en over haar boog. Het was alsof hij..."Megen, wat ben jij van plan?" vroeg ze wantrouwig. Ze had gewild dat het afkeurend en kortaf klonk, en ze hem van zich af duwde, een lamp van een nachtkastje haalde en hem ermee sloeg tot hij haar kamer uit vluchtte. Dat deed ze niet en het klonk eerder verleidend. In de plaats daarvan, sloeg ook zij haar armen om hem heen. Enkele seconden lang, maar het leken wel uren, staarden ze elkaar in de ogen. Zij lichtblauw, bijna wit, en hij grijsblauw. Mooi grijsblauw. Toen voelde ze hoe hij zijn lippen op de hare drukte en zijn hand haar handschoenen van haar handen trokken en haar vestje losmaakten.
Megen...Ik...Ik hou van je, het kan me niks schelen wat mijn vader denkt.
Al die cadeau's, ik wou je gewoon versieren. Want je bent een prachtig meisje, mijn meisje-
"Laat me los! LAAT ME LOS! Help!" ging ze plots al schreeuwend te keer. Het volgende moment schrok ze wakker en zat ze rechtop in haar bed. Het duurde even vooraleer ze zich realiseerde wat er gebeurd was...Of wat ze dacht dat er gebeurd was.
Ze keek geschokt rond, haar handen bijna begraven in de matras van er in te knijpen. Geen Megen in haar bed.
"Misschien is hij al wakker", dacht ze en stapte voorzichtig het bed uit.
Al die cadeau's, ik wou je gewoon versieren. Want je bent een prachtig meisje, mijn meisje-
"Laat me los! LAAT ME LOS! Help!" ging ze plots al schreeuwend te keer. Het volgende moment schrok ze wakker en zat ze rechtop in haar bed. Het duurde even vooraleer ze zich realiseerde wat er gebeurd was...Of wat ze dacht dat er gebeurd was.
Ze keek geschokt rond, haar handen bijna begraven in de matras van er in te knijpen. Geen Megen in haar bed.
"Misschien is hij al wakker", dacht ze en stapte voorzichtig het bed uit.
Beneden was hij niet. Buiten ook niet. Hij moest dus ergens anders nog aan het slapen zijn, of gewoon weg. Maar daar was het nog te vroeg voor en niet zijn gewoonte. Ze ging dus naar de andere slaapkamer waar zijn slaapzak lag en botste op iets wanneer ze de deur open deed: Megen in zijn slaapzak.
Tenzij hij stiekem in zijn slaapzak was gaan liggen was ze gisterenavond waarschijnlijk gewoon gaan slapen en moest ze het dus gedroomd hebben. Ze wist nog niet of dat iets goeds of slecht was, maar tot zo ver ging ze haarzelf gewoon zeggen dat het gedroomd was en hopen dat het niet meer gebeurde.
Tenzij hij stiekem in zijn slaapzak was gaan liggen was ze gisterenavond waarschijnlijk gewoon gaan slapen en moest ze het dus gedroomd hebben. Ze wist nog niet of dat iets goeds of slecht was, maar tot zo ver ging ze haarzelf gewoon zeggen dat het gedroomd was en hopen dat het niet meer gebeurde.
Ze ging naar de tuin waar ze wat met Elanor speelde. Ze moest haar gedachten verzetten, want hoe langer, hoe minder ze hem vertrouwde. Het leek allemaal zo echt, en waarom zou ze het dromen? Misschien had hij wel iets met haar gedaan.
Ze had al genoeg verhalen gehoord over meisjes die een soort drug krijgen waardoor ze het allemaal goed en wel vinden om dan door mannen in de val gelokt te worden. Een dikke maand geleden had ze nooit gedacht hoe Megen zoiets kon doen, maar nu...Haar 'droom' was net niet vaag genoeg om echt op een droom te lijken.
"Hier zit je dus", hoorde ze hem plots zeggen. Ze gaf Elanor nog snel een hondenkoekje en richtte zich toen tot hem.
Ze had al genoeg verhalen gehoord over meisjes die een soort drug krijgen waardoor ze het allemaal goed en wel vinden om dan door mannen in de val gelokt te worden. Een dikke maand geleden had ze nooit gedacht hoe Megen zoiets kon doen, maar nu...Haar 'droom' was net niet vaag genoeg om echt op een droom te lijken.
"Hier zit je dus", hoorde ze hem plots zeggen. Ze gaf Elanor nog snel een hondenkoekje en richtte zich toen tot hem.
"Klopt, hier ben ik", zei ze. Dat hij niet zijn hele ochtend aan het meer ging doorbrengen ontbrak er nog aan.
Toen kreeg ze plots het stomme idee om hem iets te vragen. "Megen, is er gisterenavond iets tussen ons gebeurd?" vroeg ze. Ze stond stokstijf in de regen, niet wegkijkend tot dat hij een antwoord zou geven.
Toen kreeg ze plots het stomme idee om hem iets te vragen. "Megen, is er gisterenavond iets tussen ons gebeurd?" vroeg ze. Ze stond stokstijf in de regen, niet wegkijkend tot dat hij een antwoord zou geven.
Hij begreep er echter overduidelijk niks van. Hij stond daar maar, haar stom aan te kijken. "Wat zou er dan gebeurd zijn?" vroeg hij uiteindelijk. "Rond elf uur kwam jij gewoon thuis. Ik was zelf juist gaan slapen. Tien minuten na je thuiskomst hoorde ik niks meer en waren alle lichten uit, dus ik veronderstel dat je toen in bed bent gekropen."
"Dus...Euhm...Dus ik heb alles gedroomd?"
"Wat heb je dan gedroomd? Ik denk van wel ja."
Ze besloot het te vertellen. "Wel...Ik droomde dat, toen ik thuiskwam, jij in mijn kamer was...En...Op een bepaald moment waren we aan het vrijen en...Dat gedoe allemaal."
Ze had het gevoel dat haar wangen knalrood waren van schaamte. Er kon van alles gebeuren nu.
"Euhm...Oké. Dat is een aparte droom, ja. Zo'n droom zou ik ook wel eens willen hebben. Hoe was het?"
"Hoe...Vraag je nu hoe ik het vond? Ik het seks met mijn oom, verschrikkelijk."
"Dus, dat is wat je tegenhoudt? Maar je vond het wel leuk, overduidelijk. Je hebt dromen nooit zomaar voor een reden."
"Wat? Nee. Nee!"
"Wat heb je dan gedroomd? Ik denk van wel ja."
Ze besloot het te vertellen. "Wel...Ik droomde dat, toen ik thuiskwam, jij in mijn kamer was...En...Op een bepaald moment waren we aan het vrijen en...Dat gedoe allemaal."
Ze had het gevoel dat haar wangen knalrood waren van schaamte. Er kon van alles gebeuren nu.
"Euhm...Oké. Dat is een aparte droom, ja. Zo'n droom zou ik ook wel eens willen hebben. Hoe was het?"
"Hoe...Vraag je nu hoe ik het vond? Ik het seks met mijn oom, verschrikkelijk."
"Dus, dat is wat je tegenhoudt? Maar je vond het wel leuk, overduidelijk. Je hebt dromen nooit zomaar voor een reden."
"Wat? Nee. Nee!"
Toen greep hij haar plots vast en zoende haar. Waar ze bang voor was was uitgekomen: ze had hem op ideeën gebracht en alles was dus waar. Het was inderdaad een droom, dat waarschijnlijk wel. Maar ze had het vage vermoeden dat hij alles had gedaan om langzaam maar zeker naar dit moment toe te werken. Alle cadeau'tjes, alle complimenten...
Het ergste is dat ze het inderdaad niet echt erg vond. Het enige in haar hoofd dat er nog tegen in ging was het feit dat hij familie was en officieel bijna twintig jaar ouder.
Het ergste is dat ze het inderdaad niet echt erg vond. Het enige in haar hoofd dat er nog tegen in ging was het feit dat hij familie was en officieel bijna twintig jaar ouder.
Die gedachte won uiteindelijk. Met alle kracht ontsnapte ze uit Megen's omarming en duwde ze hem van haar af. "Ben je nu helemaal gek geworden?" begon ze te roepen. "Ik wil geen relatie met jou, ik hou niet van je. Wij zijn familie en je...Je zou mijn avder kunnen zijn! Als je dat vreemde drankje niet had genomen dan.."
"Ik dacht dat je het niet erg vond, oké? Zo leek het toch, en als dat niet zo zou zijn hadden we niet zojuist een minuut lang staan zoenen. Wat maakt het trouwens uit dat we familie zijn? Je ouders zijn achterneef en achternicht. Da's wat verdere familie, maar ook familie. En mijn grootouders, jouw overgrootouders, verschilden op een bepaald moment ook bijna twintig jaar. Zo'n achttien om precies te zijn."
Toen was hij uitgepraat. Hij bleek iets te mompelen dat klonk als: "Doe maar wat je wilt, ik wil alleen maar lief zijn." en wandelde toen weg.
"Ik dacht dat je het niet erg vond, oké? Zo leek het toch, en als dat niet zo zou zijn hadden we niet zojuist een minuut lang staan zoenen. Wat maakt het trouwens uit dat we familie zijn? Je ouders zijn achterneef en achternicht. Da's wat verdere familie, maar ook familie. En mijn grootouders, jouw overgrootouders, verschilden op een bepaald moment ook bijna twintig jaar. Zo'n achttien om precies te zijn."
Toen was hij uitgepraat. Hij bleek iets te mompelen dat klonk als: "Doe maar wat je wilt, ik wil alleen maar lief zijn." en wandelde toen weg.
Wat Megen gezegd had liet toch wel wat indruk op Scarlett na. Ze had hem inderdaad niet meteen weggeduwd. Ze liet hem inderdaad hier wonen, ook al was dit haar huis. Ze gaf om hem en ze wou niet dat hij op straat belandde, zoals hij ook wou dat zij niet op straat belandde met dit huis te laten bouwen en aan haar te geven. Leeftijdsverschil was er niet eens echt. Mentaal ouder was hij zeker niet, het was tenslotte Megen, en fysiek ouder door dat drankje ook niet. Familie? Inderdaad, haar ouders waren ook familie van elkaar. Verdere familie maar familie, en zij waren dolgelukkig en hadden intussen al zes kerngezonde kinderen.
Het enige wat dat gevoel van toch wel stiekeme verliefdheid en admiratie tegenhield was wantrouwen. Ze bleef het allemaal vreemd vinden, al die cadeau's, maar als ze er over nadacht was het toch niet zo vreemd eigenlijk. Mensen verwenden iemand van wie ze hielden misschien gewoon graag.
"Sorry nog van daarnet", zei Megen die middag. Scarlett was Mauve aan het borstelen. "Ik had beter moeten nadenken, natuurlijk wil je niks met mij. Ik zou het ook maar vreemd vinden."
Het enige wat dat gevoel van toch wel stiekeme verliefdheid en admiratie tegenhield was wantrouwen. Ze bleef het allemaal vreemd vinden, al die cadeau's, maar als ze er over nadacht was het toch niet zo vreemd eigenlijk. Mensen verwenden iemand van wie ze hielden misschien gewoon graag.
"Sorry nog van daarnet", zei Megen die middag. Scarlett was Mauve aan het borstelen. "Ik had beter moeten nadenken, natuurlijk wil je niks met mij. Ik zou het ook maar vreemd vinden."
"Nee, ik moet mijn excuses aanbieden. Je hebt gelijk. Ik vond het leuk, in die droom. Waarom zou ik er anders over dromen? En ja, ik duwde je niet meteen weg, omdat ik het niet wou. Toen maakte ik mezelf van alles wijs dat echt niks uitmaakt en duwde ik je toch weg. Dat ik jou behandel zoals je moet behandeld worden, respectvol, heeft helemaal niet zoveel met rebellie tegen papa te maken. Ik hou van je, Megen."
"Echt? Je maakt geen grapje hè?" vroeg Megen. Scarlett zag hoe zijn ogen plots begonnen te blinken. Hij leek oprecht blij, en dat bevestigde het gevoel alleen maar. Het goeie gevoel.
"Zeg maar niks", zei ze. Ze legde de borstel voor Mauve weg en zoende hem.
"Zeg maar niks", zei ze. Ze legde de borstel voor Mauve weg en zoende hem.