Deel 6: Vallen
Direct na het eten stelde Aoife voor om de grote piramide te bezoeken. Het leek erop dat Gabriel daar in eerste instantie niet zo veel voor voelde - het was al laat, ze waren moe - maar Aoife's enthousiasme over het eeuwenoude bouwwerk werkte erg aanstekelijk. Niet heel erg veel later wandelden ze de piramide dus binnen, Gabriel voor op.
"Hier zouden mummies zitten, denk maar niet dat ik het jou hier alleen laat verkennen."
Aoife vond het voornamelijk leuk dat hij zo bezorgd om haar was.
"Hier zouden mummies zitten, denk maar niet dat ik het jou hier alleen laat verkennen."
Aoife vond het voornamelijk leuk dat hij zo bezorgd om haar was.
Ook hier bleek het teamwork dat ze de vorige dag, het was inmiddels al in de vroege ochtend, in die tombe met de documenten hadden gehad noodzakelijk. Als iemand alleen was zou het ook wel lukken, maar het zou simpelweg veel langer duren. Het perfect op elkaar afgestemde duo zorgde er dus voor dat het werk goed vooruit ging. Ze versleurden beelden, activeerden vloerschakelaars, speurden de muren af op verborgen deuren en namen stiekem alles mee dat niet te zwaar en blinkend was. "Voor onze spaarpot", zei Gabriel. Ze zaten niet meteen in geldnood, helemaal niet, maar moesten ze het niet verkopen konden ze die mooie edelsteen of die oude vaas altijd als decoratie gebruiken.
Vallen. Vuurvallen, iets waar geen van beide enige ervaring mee had. Het irritante is dat ze de gewoonte hadden de doorgang te versperren en aangezien ze allebei toch nog wel wat dieper in de tombe wouden geraken was de enige oplossing dus het doorkruisen van de vallen.
Gabriel lukte het moeiteloos, hij heeft een goede conditie en is vrij lenig en sprong er met een salto overheen. Aoife daarentegen is heel wat minder getalenteerd op sportief vlak en zag gewoon niet hoe het mogelijk was de broeiend hete vlammen te ontwijken. Uiteindelijk raapte ze toch haar moed bijeen en stapte, een of andere vreemde indianendans dansend, tussen de verschillende gaatjes in de grond in de hoop dat de val niet geactiveerd zou worden. Spijtig genoeg voor haar zat de vloer vol met censoren en werd ze alsnog door de vlammen verrast.
Gabriel lukte het moeiteloos, hij heeft een goede conditie en is vrij lenig en sprong er met een salto overheen. Aoife daarentegen is heel wat minder getalenteerd op sportief vlak en zag gewoon niet hoe het mogelijk was de broeiend hete vlammen te ontwijken. Uiteindelijk raapte ze toch haar moed bijeen en stapte, een of andere vreemde indianendans dansend, tussen de verschillende gaatjes in de grond in de hoop dat de val niet geactiveerd zou worden. Spijtig genoeg voor haar zat de vloer vol met censoren en werd ze alsnog door de vlammen verrast.
"Hier", zei Gabriel, haar een ingeblikte douche toegooiend. Hij terwijl Aoife de vuurdans deed de sleutelsteen kunnen pakken en het was dus helemaal niet nodig geweest dat ze zich verwondde. Hij zei er niks op, maar vond het stiekem toch wel wat stom, daarbij hadden ze maar één ingeblikte douche gekocht en dat was vrij noodzakelijk aangezien ze niet verwachtten in de piramide een luxueuze badkamer aan te treffen.
Oké, opgewarmd en de kennismaking met vallen, nu begon het echte werk. Terwijl Aoife zat toe te kijken vond Gabriel het noodzakelijk nipt een pijltjesval te ontwijken. Terwijl ze haar vriend liet bekomen van de bijna-doodervaring ("Ik durf erop te wedden dat de oude Egyptenaren géén speelgoed pijl & boog pijltjes hebben gebruikt") opende Aoife en schatkist en haalde ze wat kostbaars uit een gat in de grond.
De tijd verstreek. Ze hadden zichzelf geen moment rust gegund. Het kon zijn dat er slechts een uur verstreken was, maar voor hetzelfde geld waren er al dagen voorbij. Aoife en Gabriel kwamen in kamer na kamer terecht en deden alles wat gedaan moet worden. Op een bepaald moment kwamen ze in een kamer terecht die van een ander kaliber was dan de vorige:
gewoon, een grote lege ruimte, met precies zes gaten in de muur die in een soort van semi-aparte kamers verstopt waren.
Een van die gaten zou hen de doorgang schenken, maar tja, welk? Ze besloten de gaten elk om de beurt te onderzoeken. Aoife deed de rechterkant, Gabriel de linkerkant.
Al bij het eerste exemplaar dacht Aoife prijs te hebben. Tussen wat insecten die ze voor de rest negeerde dacht ze een schakelaar te onderscheiden. Ze had geen idee van het nakende gevaar en draaide de hendel impulsief om.
gewoon, een grote lege ruimte, met precies zes gaten in de muur die in een soort van semi-aparte kamers verstopt waren.
Een van die gaten zou hen de doorgang schenken, maar tja, welk? Ze besloten de gaten elk om de beurt te onderzoeken. Aoife deed de rechterkant, Gabriel de linkerkant.
Al bij het eerste exemplaar dacht Aoife prijs te hebben. Tussen wat insecten die ze voor de rest negeerde dacht ze een schakelaar te onderscheiden. Ze had geen idee van het nakende gevaar en draaide de hendel impulsief om.
Het vormde een val vlak voor het gat van Gabriel, waar zich niks bleek te bevinden. Ervan uitgaand dat het een vuurval was die hij al eerder had kunnen doorkruisen, probeerde hij aan de andere kant te geraken. Hij had geen geluk: het was een pijltjesval waar de messcherpe pijlen ogenblikkelijk uit schoten, met als gevolg dat ze overal op zijn lichaam verspreid zaten. Het afvuurmechanisme had in de loop der eeuwen zijn kracht verloren waardoor de wonden niet erg diep waren, de pijlen waar echter wel in gif gedrenkt.
"Hartelijk bedankt Aoife", zei hij met het nodige sarcasme. "Zij die gaan sterven groeten U", voegde hij er nog snel aan toe, en viel toen op de grond.
"Hartelijk bedankt Aoife", zei hij met het nodige sarcasme. "Zij die gaan sterven groeten U", voegde hij er nog snel aan toe, en viel toen op de grond.
Aoife schoot onmiddellijk naar Gabriel toe. Vooraleer ze wanhopig begon te snikken was ze nog even helemaal helder, en checkte of hij niet gewoon bewusteloos was. Dat was hij inderdaad, tot haar geruststelling. Ze vertrouwde erop dat het niet te lang zou duren voor hij terug bij bewustzijn kwam en liet Gabriel liggen. Wanneer ze zich omdraaide merkte ze iets op: de belichting bij één van de gaten was anders, groenig. Dat zou wel eens een aanwijzing kunnen zijn en omdat ze geen zin had om het leven van zichzelf en Gabriel nog verder te riskeren sloeg ze de andere gaten over en ging ze meteen naar het gene met het groene licht.
Het gat was vrij groot en diep. Ze vervloekte het feit dat ze er niet aan hadden gedacht om een zaklamp mee te nemen en eerlijk gezegd lukte het haar niet helemaal om de families insecten die er in huisden te negeren. Na een kwartier lang wanhopig in het gat wroeten vond ze dan toch de noodzakelijke schakelaar en juist wanneer het lichte vergif van de pijlen was uitgewerkt en Gabriel opstond, sloeg ze de hendel om.
Aoife slikte. Er bleek zich bij elk gat een val bevonden te hebben en ze was blij dat ze meteen naar dit gat was gegaan, dat de vallen niet alleen onthulde maar ook onschadelijk maakte.
Aoife slikte. Er bleek zich bij elk gat een val bevonden te hebben en ze was blij dat ze meteen naar dit gat was gegaan, dat de vallen niet alleen onthulde maar ook onschadelijk maakte.
Volgende kamer nu. En dat bleek geen schatje: ze waren pas door de deur gewandeld of ze werden verwelkomd door een zee van vuur.
"Dat menen ze niet. Die oude Egyptenaren waren me iets te veel gesteld op de veiligheid van het stomme lijk van hun koningkje",
werd er meteen gezegd, al was het maar om de frustratie uit te drukken.
"Dat menen ze niet. Die oude Egyptenaren waren me iets te veel gesteld op de veiligheid van het stomme lijk van hun koningkje",
werd er meteen gezegd, al was het maar om de frustratie uit te drukken.
Het leek moeilijker dan gedacht. Het vuur omsingelde een vloerschakelaar, die dan al weer een andere schakelaar te voor schijn liet komen. De schakelaar was niet overal omhuld door het alles verschroeiende vuur en in principe was de enige moeilijkheid het juiste beeld vinden. De gigantische kamer stikte van de beelden, dus kozen ze voor het beeld dat zich het dichtste bij bevond en verschoof Aoife dat, terwijl Gabriel zijn voeten op de schakelaar plantte. "Ja, normaal doe ik dat. Het toeval wil dat ik nog niet helemaal hersteld ben van de pijlen die uit de door jou geactiveerde val schoten."
Aoife deed dan maar wat hij vroeg en zij verschoof het beeld. Door haar niet uitstekende conditie ging het een pak trager dan wanneer Gabriel het deed, maar binnen een aanvaardbare tijd lukte het haar toch het beeld op de juiste plek te zetten en zo een deur te openen.
Aoife deed dan maar wat hij vroeg en zij verschoof het beeld. Door haar niet uitstekende conditie ging het een pak trager dan wanneer Gabriel het deed, maar binnen een aanvaardbare tijd lukte het haar toch het beeld op de juiste plek te zetten en zo een deur te openen.
De volgende paar ruimtes waren gelukkiger wat minder vermoeiend. Deuren openen, puin opruimen, niks waar ze nog geen ervaring mee hadden. "Hierachter bevindt zich iets. Ik weet het zeker", vertelde Gabriel. Aoife had inmiddels op een paar stenen in de muur gedrukt en zo een geheime deur ontdekt. "Ik ga wel langs hier, wie weet bevindt zich hier wel een gigantische schat",
Wat beelden, preserveerpotjes en enkele edelstenen. Geen miljoen simdollars, maar zeker en vast de moeite waard. Wanneer ze op het einde van de gang terechtkwam had ze het gevoel dat ook daar zich een verborgen deur bevond en besloot hem te openen.
Toen zag ze op eens een deuropening waarachter Gabriel zich bevond. "Fijn. Heb ik al dat puin voor niks opgeruimd. Nog iets gevonden?"
Aoife moest er om lachen. Hij was best schattig wanneer hij kwaad was. "Ja, een paar beelden en zo...Kom je?"
Gabriel kwam meteen.
Toen zag ze op eens een deuropening waarachter Gabriel zich bevond. "Fijn. Heb ik al dat puin voor niks opgeruimd. Nog iets gevonden?"
Aoife moest er om lachen. Hij was best schattig wanneer hij kwaad was. "Ja, een paar beelden en zo...Kom je?"
Gabriel kwam meteen.
Een vrij brede, niet al te lange gang met op het einde een simpele, open deur. Dat leek het op het eerste zicht. Gabriel durfde nooit te geloven dat het zo makkelijk kon zijn en was de eerste paar stappen de voorzichtigheid zelve. Aoife was wat minder voorzichtig en dat zou ze geweten hebben, ze stapte op een verborgen vuurval en voelde hoe haar huid werd verschroeid.
Wonder boven wonder doofde het vuur dat zich over haar lichaam verspreidde vrij snel. Gabriel had ook wat water uit zijn veldfles over haar gegoten en haar verwondingen konden beperkt worden, wat niet wilt zeggen dat ze nog erg deftig gekleed was en nergens een brandwonde had. "Het doet pijn", kreunde ze, van de dappere Aoife was er na dat contact met vuur niks meer over.
"Dat is goed", Aoife, die nog grotendeels gefocust was op haar verbrande en met roet bedekte huid, geloofde niet hoe hij daar bijkwam. Gabriel gaf snel wat meer uitleg. "Als het een erg diepe brandwonde is, een derdegraadsbrandwonde, is gewoon je hele huid verbrand. Daar zitten je zenuwen in die er voor zorgen dat je pijn voelt. Als je huid weg is zijn die ook weg en kan je dus geen pijn meer voelen",
Een voor Aoife veel te wetenschappelijke uitleg van een vat vol verrassingen.
"Dat is goed", Aoife, die nog grotendeels gefocust was op haar verbrande en met roet bedekte huid, geloofde niet hoe hij daar bijkwam. Gabriel gaf snel wat meer uitleg. "Als het een erg diepe brandwonde is, een derdegraadsbrandwonde, is gewoon je hele huid verbrand. Daar zitten je zenuwen in die er voor zorgen dat je pijn voelt. Als je huid weg is zijn die ook weg en kan je dus geen pijn meer voelen",
Een voor Aoife veel te wetenschappelijke uitleg van een vat vol verrassingen.
Wanneer Aoife bekomen was en Gabriel verder wou gaan trof hem hetzelfde lot. De gang bleek vol te liggen met die vallen, onzichtbaar tot je er op stapt.
Ook hij kon gered worden, er was echt geen brandblusapparaat in Aoife's armen verschenen, maar hij zag er even slecht uit als haar.
Het liet hen wel nadenken over het een en ander. "Als we nog verder gaan en in nog een val stappen, is het te laat", klonk er erg pessimistisch uit Aoife's mond, maar ze had wel gelijk. Ze zaten al een lange tijd onder de grond met wat gedroogd voedsel, flesjes water en een versleten tent en snakten naar de buitenlucht. Daarbovenop had Gabriel niet alleen nood aan een douche door het roet. "Trouwens, Stinky WInky is ook bij jou gearriveerd", vertelde ze verder. Tinky Winky. Het was Tinky Winky, hij vroeg zich af waarom hij dat ooit in haar hoofd had gestoken.
Ze besloten niet verder te gaan.
Ook hij kon gered worden, er was echt geen brandblusapparaat in Aoife's armen verschenen, maar hij zag er even slecht uit als haar.
Het liet hen wel nadenken over het een en ander. "Als we nog verder gaan en in nog een val stappen, is het te laat", klonk er erg pessimistisch uit Aoife's mond, maar ze had wel gelijk. Ze zaten al een lange tijd onder de grond met wat gedroogd voedsel, flesjes water en een versleten tent en snakten naar de buitenlucht. Daarbovenop had Gabriel niet alleen nood aan een douche door het roet. "Trouwens, Stinky WInky is ook bij jou gearriveerd", vertelde ze verder. Tinky Winky. Het was Tinky Winky, hij vroeg zich af waarom hij dat ooit in haar hoofd had gestoken.
Ze besloten niet verder te gaan.
Maar gingen naar de kampeerplaats, waar ze zich wasten en zich toen terug naar de woestijn spoedden. Egypte bleek prachtig 's nachts en het leek wel of de monumenten - sfinx, piramide, Abu Simbel - gloeiden in het maanlicht.
Het was sowieso Gabriel's plan geweest om daar wat foto's van te maken maar in de grote piramide waren ze de tijd helemaal uit het oog verloren. Wanneer ze het in het kamp vroegen bleken ze een week weg te zijn geweest. "Een wéék?" vroegen ze in koor, verbaasd over de tijd die ze in de piramide besteed hadden.
"Klopt, jullie moesten eigenlijk gisteren al vertrekken", zei de man nog snel.
Moest Gabriels zijn foto's willen maken was het nu of nooit, ze kozen voor nu.
Het was sowieso Gabriel's plan geweest om daar wat foto's van te maken maar in de grote piramide waren ze de tijd helemaal uit het oog verloren. Wanneer ze het in het kamp vroegen bleken ze een week weg te zijn geweest. "Een wéék?" vroegen ze in koor, verbaasd over de tijd die ze in de piramide besteed hadden.
"Klopt, jullie moesten eigenlijk gisteren al vertrekken", zei de man nog snel.
Moest Gabriels zijn foto's willen maken was het nu of nooit, ze kozen voor nu.
Ze moesten hoe dan ook meteen naar huis. Voldaan van de leuke reis zaten ze die nacht nog in de taxi naar Caïro, waar ze het vliegtuig namen naar Isla Paradiso. Ze hadden een week niks van hen gehoord dus zowel Aoife's ouders als Gabriel's moeder waren doodongerust geweest, en waren des te blijer wanneer ze plots voor Aoife's ouderlijk huis uit de taxi stapten, Sophia was op de koffie bij Josine.
Ze toonden enkele van de foto's van het Egyptische landschap en leven op Gabriel's camera en lieten ze toen direct ontwikkelen.
Een paar dagen later hadden ze ze terug. Ze hadden de vrije ruimte boven het woongedeelte bekroond tot galerie en hingen daar alle foto's op, vergezeld door een heleboel beelden, relikwieën, edelstenen, insecten en bloemen, als dan niet afkomstig uit Egypte.
Aoife was er trots op. Als dit was hoe een leven met Gabriel er zou uit zien, kon ze niet wachten tot hun volgende reis.
En misschien wel meer.
Ze toonden enkele van de foto's van het Egyptische landschap en leven op Gabriel's camera en lieten ze toen direct ontwikkelen.
Een paar dagen later hadden ze ze terug. Ze hadden de vrije ruimte boven het woongedeelte bekroond tot galerie en hingen daar alle foto's op, vergezeld door een heleboel beelden, relikwieën, edelstenen, insecten en bloemen, als dan niet afkomstig uit Egypte.
Aoife was er trots op. Als dit was hoe een leven met Gabriel er zou uit zien, kon ze niet wachten tot hun volgende reis.
En misschien wel meer.