Deel 4: De tweede keuze
Hoewel Acropora en Learco maar pas vertrokken waren, moest er best al wat hulp ingeschakeld worden van iemand die...Ietsje meer wist van de liefde. Niet iemand die in hun huis woonde momenteel dus.
Er was binnenkort een schoolbal van de middelbare school. Aneirin had Dinthe al mee gevraagd, maar een vrouwelijke vijfdejaars met grote, blauwe ogen had logischerwijs al een date.
Hij vroeg dan maar Mare mee, tot ergernis van die laatste de tweede keus.
"Laat me raden, je hebt eerst Dinthe gevraagd?" was haar veelzeggende antwoord. Aneirin werd op slag rood. "Ja...", mompelde hij toen. "Ik was bang om het aan jou te vragen, en je ziet waarom... Dus, wil je met me naar het bal?" hij keek recht in haar donkerbruine ogen. Mooie, oneindige gaten waar er honderden emoties in te zien waren... Vooral jaloezie. Ze zuchtte. "Ja, als je geen woord zegt over dat achternichtje van je. Trouwens, je bent wat verbrand",
Er was binnenkort een schoolbal van de middelbare school. Aneirin had Dinthe al mee gevraagd, maar een vrouwelijke vijfdejaars met grote, blauwe ogen had logischerwijs al een date.
Hij vroeg dan maar Mare mee, tot ergernis van die laatste de tweede keus.
"Laat me raden, je hebt eerst Dinthe gevraagd?" was haar veelzeggende antwoord. Aneirin werd op slag rood. "Ja...", mompelde hij toen. "Ik was bang om het aan jou te vragen, en je ziet waarom... Dus, wil je met me naar het bal?" hij keek recht in haar donkerbruine ogen. Mooie, oneindige gaten waar er honderden emoties in te zien waren... Vooral jaloezie. Ze zuchtte. "Ja, als je geen woord zegt over dat achternichtje van je. Trouwens, je bent wat verbrand",
Hoe kon hij zo dom zijn? Waarom had hij het nog niet eerder gezien? Mare had eeuwenlang naar die vraag verlangd. Natuurlijk wou ze met hem naar het bal. Ze was smoorverliefd op hem. Een meisje dat geen vijf jaar geleden meer weg had van een stoffen pop, was smoorverliefd op hem.
Hij zag haar echter als een vriendin. Een zéér goede vriendin die hij al jaren kende en bijna alles van wist. Maar een vriendin.
Terwijl zij overduidelijk op meer hoopte.
Nu dat nog duidelijk maken. Over een uur moesten ze op school zijn. Hij had zijn pak al aangetrokken. Hij had wat hij ging zeggen op het moment dat Mare hem plots zou zoenen of verkering zou vragen of iets anders zou doen wat hij niet wou al duizend keer voor bereidt in de spiegel.
Hij zag haar echter als een vriendin. Een zéér goede vriendin die hij al jaren kende en bijna alles van wist. Maar een vriendin.
Terwijl zij overduidelijk op meer hoopte.
Nu dat nog duidelijk maken. Over een uur moesten ze op school zijn. Hij had zijn pak al aangetrokken. Hij had wat hij ging zeggen op het moment dat Mare hem plots zou zoenen of verkering zou vragen of iets anders zou doen wat hij niet wou al duizend keer voor bereidt in de spiegel.
"Zie ik er goed uit? En klinkt het niet te erg? Ik wil haar echt niet kwetsen, stel dat het niet gewoon een vermoeden is...Ze is mijn beste vriendin, ik wil haar niet kwijt, echt niet", stamelde hij. Een geïrriteerde Dendronephtya had hem de hele tijd zitten te bekijken vanop de bank.
"Wees gerust, je gaat je reputatie van vriendelijke populaire jongen niet verliezen. Trouwens, moest jij niet het absolute tegendeel bewijzen, zou ik zeggen dat je wel iets voor haar voelt",
"Natuurlijk voel ik iets voor haar", antwoordde hij terug. Tya keek verbaasd op. "Zoals ik al zei: ze is mijn beste vriendin. Niet dat jij weet wat dat is", zei hij nog, en wandelde toen naar buiten.
"Wees gerust, je gaat je reputatie van vriendelijke populaire jongen niet verliezen. Trouwens, moest jij niet het absolute tegendeel bewijzen, zou ik zeggen dat je wel iets voor haar voelt",
"Natuurlijk voel ik iets voor haar", antwoordde hij terug. Tya keek verbaasd op. "Zoals ik al zei: ze is mijn beste vriendin. Niet dat jij weet wat dat is", zei hij nog, en wandelde toen naar buiten.
"Klaar om te vertrekken naar het bal?" vroeg hij even later aan Mare. Haar rode haar was zoals gebruikelijk in een zijvlecht en ze had een mooi, blauw kleedje aan. Elke andere jongen zou verliefd op haar worden. Maar niet hij. Al voelde hij wel meer, het kon niet. Als het dan zou mislopen, zou het mislopen. En dat wou hij niet. Hij wou zijn Makkertje niet kwijt, een naam die zij al lang vergeten was.
"Ja, natuurlijk, wat sta je zou te dagdromen? Daar is de taxiboot!" zei ze.
"Ja, natuurlijk, wat sta je zou te dagdromen? Daar is de taxiboot!" zei ze.
Het was aan ramp. Of juist helemaal niet. Of toch wel. Aneirin wist het niet. Het punt is, hij was net niet dapper genoeg om Mare duidelijk uit te leggen dat hij niks voor haar voelde toen zij hem tijdens het schuifelen plots zoende. Door de hele school werden ze als schattig koppeltje gezien en hij kon niks anders doen dan het spelletje meespelen, soort van. Hij wist van zichzelf eerlijk gezegd ook nog altijd niet hoe hij haar nu zag. Ze was zijn beste en oudste vriendin, zijn steun in Farraige Ghleann...Maar ze was mooi, lief, getalenteerd, bij Dinthe was dat allemaal nog tien keer beter, maar Mare was tenminste niet zo onbereikbaar.
Een dolenthousiaste Mare propte het huis meteen vol met foto's van op het bal.
Voor zowel Mare als zowat de hele buitenwereld waren de twee nu een koppel. Aneirin vond het zo erg niet. Dat hij niks voor haar voelde was een leugen geweest, maar toch. Ze bleef zijn tweede keuze, na Dinthe. Dinthe de onbereikbare.
Maar dat moest Mare niet weten. De enige die hem om die reden af en toe een gemene blik toe wierp was Dendronephtya, die amar al te goed wist van zijn eerste keuze.
Maar dat moest Mare niet weten. De enige die hem om die reden af en toe een gemene blik toe wierp was Dendronephtya, die amar al te goed wist van zijn eerste keuze.
Dat hij nu verkering had met Mare betekende niet dat hij geen contact meer had met Dinthe. Zij was afgestudeerd van de middelbare school, daar zagen ze elkaar dus niet meer. Ook was ze druk bezig met een graad te halen.
Elk moment dat hij de kans had nodigde hij haar uit. Meestal resulteerde dat in "Euhm, sorry Aneirin, ik moet juist weg", maar er waren zo van die dagen dat hij geluk had en dat waren topdagen.
"Bijna even goed als je vader. De muzikale genen zitten duidelijk aan jouw kant van de familie", hoorde Aneirin plots. Het was Dinthe die het strand van hun eiland kwam opgewandeld. "Komt door mijn oma. Piano, drums, bas, gitaar...Kan ze allemaal perfect. Haar evenaart niemand. Kom mee naar binnen, het is slecht weer."
Ze bewoog demonstratief met haar paraplu en zij met die paraplu en hij met zijn (vrij excentrieke) gitaar wandelden ze naar binnen.
Elk moment dat hij de kans had nodigde hij haar uit. Meestal resulteerde dat in "Euhm, sorry Aneirin, ik moet juist weg", maar er waren zo van die dagen dat hij geluk had en dat waren topdagen.
"Bijna even goed als je vader. De muzikale genen zitten duidelijk aan jouw kant van de familie", hoorde Aneirin plots. Het was Dinthe die het strand van hun eiland kwam opgewandeld. "Komt door mijn oma. Piano, drums, bas, gitaar...Kan ze allemaal perfect. Haar evenaart niemand. Kom mee naar binnen, het is slecht weer."
Ze bewoog demonstratief met haar paraplu en zij met die paraplu en hij met zijn (vrij excentrieke) gitaar wandelden ze naar binnen.
"Dus, als ik het goed begrijp, hebben jij en Mare een relatie? Daarom hoorde ik de laatste tijd zo weinig van je. Vroeger kon ze als niks anders dan een zuurpruim naar mij kijken. Wat een jaloers wicht",
Hij voelde zich zowel geschokt, beledigd als dat hij haar wel gelijk moest geven. Mare was erg jaloers op haar, spijtig genoeg niet helemaal redenloos.
Hij voelde zich zowel geschokt, beledigd als dat hij haar wel gelijk moest geven. Mare was erg jaloers op haar, spijtig genoeg niet helemaal redenloos.
Om van onderwerp te veranderen stelde Aneirin voor om domino te spelen en Dinthe stemde er mee in. Ze waren aan elkaar gewaagd, maar uiteindelijk was Dinthe gewonnen. "Twee en half jaar meer levenservaring en ik versla je met domino, ha!"
Ze wouden juist een tweede spelletje beginnen wanneer er plots iemand de trap kwam afgewandeld, het was Mare.
"Aneirin? En zij? Wat doet zij hier? Het is al laat, moet zij niet naar huis?"
Ze durfde het niet eens om de roodblonde achternicht van haar vriendje rechtstreeks aan te spreken.
Ze wouden juist een tweede spelletje beginnen wanneer er plots iemand de trap kwam afgewandeld, het was Mare.
"Aneirin? En zij? Wat doet zij hier? Het is al laat, moet zij niet naar huis?"
Ze durfde het niet eens om de roodblonde achternicht van haar vriendje rechtstreeks aan te spreken.
Gelukkig deed die het zelf. "Die 'zij' haar naam is Dinthe en jij moet niet zo jaloers zijn meisje. Doe je ook zo wanneer hij met zijn moeder of zus praat?"
Mare zuchtte. "Nee, maar jij bent anders",
"Klopt, ik heb niet dat paars als huidskleur en ik ben een djinn, geen zeemeersim, maar voor de rest ben ik ook gewoon familie van onze Aneirin en ik wil onze familiebanden niet kwijtraken. Heb jij soms bezwaar daar tegen? Vind je dat Aneirin heel zijn familie moet opgeven voor zijn vriendinnetje. Kom aan, je weet toch ook dat relaties nooit lang duren op jullie leeftijd? Ik wil je niet ontmoedigen, maar het is waarschijnlijk maar een kalverliefde. Het lijkt me geen slim idee dat onze Aneirin zijn familie in de steek laat voor een kalverliefde, dat zou simpelweg stom zijn. Dus, laat ons verder spelen oké? Ik hoorde je maag grommen, ga eten ofzo",
Aan haar honger toegevend liep Mare dan maar weg.
"Dat was lief van je", zei Aneirin even later.
"Lief? Heb ik je vriendinnetje dan niet beledigd? Anyway, zie jij ergens een blokje met vier bolletjes?"
"Daar",
"Oké, bedankt",
Mare zuchtte. "Nee, maar jij bent anders",
"Klopt, ik heb niet dat paars als huidskleur en ik ben een djinn, geen zeemeersim, maar voor de rest ben ik ook gewoon familie van onze Aneirin en ik wil onze familiebanden niet kwijtraken. Heb jij soms bezwaar daar tegen? Vind je dat Aneirin heel zijn familie moet opgeven voor zijn vriendinnetje. Kom aan, je weet toch ook dat relaties nooit lang duren op jullie leeftijd? Ik wil je niet ontmoedigen, maar het is waarschijnlijk maar een kalverliefde. Het lijkt me geen slim idee dat onze Aneirin zijn familie in de steek laat voor een kalverliefde, dat zou simpelweg stom zijn. Dus, laat ons verder spelen oké? Ik hoorde je maag grommen, ga eten ofzo",
Aan haar honger toegevend liep Mare dan maar weg.
"Dat was lief van je", zei Aneirin even later.
"Lief? Heb ik je vriendinnetje dan niet beledigd? Anyway, zie jij ergens een blokje met vier bolletjes?"
"Daar",
"Oké, bedankt",
Ze waren nog niet van het gezaag af. Mare had zichzelf inderdaad iets om te eten gemaakt maar daarna was ze naar de kelder gegaan. Naar Tya's kamer, waar die was.
Dendronephtya nam de rol van verantwoordelijke ouder even over en stond klaar om haar broertje de les te spellen wanneer Mare in haar armen begon te huilen.
"Aneirin, ik moet met je praten", zei ze. Haar lichtgevende, gele ogen recht naar haar halfbroer gericht. "Niet nu", zuchtte die. "Ik ben juist aan het winnen",
"Het is belangrijk",
"Je bent papa of mama niet. Laat me met rust, ik weet heus wel over wat het gaat. Mare denkt dat er iets is tussen mij en Dinthe. Wel, nee, helemaal niet. Din, klinkt dat niet belachelijk?"
"Aneirin, ga maar. Dit heeft geen zin. ik beloof geen blokjes te verleggen."
Hij zuchtte. "Oké dan."
Dendronephtya nam de rol van verantwoordelijke ouder even over en stond klaar om haar broertje de les te spellen wanneer Mare in haar armen begon te huilen.
"Aneirin, ik moet met je praten", zei ze. Haar lichtgevende, gele ogen recht naar haar halfbroer gericht. "Niet nu", zuchtte die. "Ik ben juist aan het winnen",
"Het is belangrijk",
"Je bent papa of mama niet. Laat me met rust, ik weet heus wel over wat het gaat. Mare denkt dat er iets is tussen mij en Dinthe. Wel, nee, helemaal niet. Din, klinkt dat niet belachelijk?"
"Aneirin, ga maar. Dit heeft geen zin. ik beloof geen blokjes te verleggen."
Hij zuchtte. "Oké dan."
Aneirin had Dendronephtya duidelijk kunnen uitleggen dat er niks is tussen hem en Dinthe en dat Mare wat overdreven had gereageerd. "Dat veranderd niks aan wat Dinthe zei. Mare was erg geschokt toen ze zei dat jullie relatie snel over gaat zijn. En als ik zie hoe jij dat compleet negeert, kan ik me wel inbeelden dat dat gebeurt",
Met zijn ogen draaiend liep Aneirin weg.
"En, hoe groot was de preek?"
"Klein. Mijn zus moet die dingen nog wat oefenen nu dat mama en papa nog wat rondreizen. Wat is er? Ga je naar huis?"
"Ja, het is inderdaad al laat. Tot een volgende keer."
Toen wandelde ze heupwiegend weg.
Met zijn ogen draaiend liep Aneirin weg.
"En, hoe groot was de preek?"
"Klein. Mijn zus moet die dingen nog wat oefenen nu dat mama en papa nog wat rondreizen. Wat is er? Ga je naar huis?"
"Ja, het is inderdaad al laat. Tot een volgende keer."
Toen wandelde ze heupwiegend weg.
Naast Aneirin in de gaten houden had Dendronephtya andere dingen aan haar hoofd: de verboden vrucht. Ze had het al een heel tijdje geleden gepland, maar erg groot werd het niet. Het bleef altijd datzelfde kleine plantje dat amper zichtbaar was tussen het onkruid dat het permanent gezelschap hield.
Ze besloot haar tuiniercursussen er nog eens bij te halen. Daarin stond dat het echt wel al tijd was om het plantje te oogsten. Maar het zag er niet...oogstbaar uit. Het deed wat aarde er rond weg en toen zag ze het: de vrucht zat waarschijnlijk ondergronds. Het leek wel een meloen. Ze begon met al haar kracht het weersbarstige plantje uit de grond te trekken.
Het was helemaal geen meloen en plots realiseerde ze waarom de vrucht zo verboden en moeilijk te krijgen was. Het was veel groter dan gedacht en...Het bovenste deel had precies een...gezicht. Van de schrik liet ze het bijna vallen.
Ze herpakte zich echter meteen en ving het plantje op. Het was nu geen plantje meer. Het wezentje begon te bewegen en tussen de bladeren kwamen er armpjes en beentjes tevoorschijn. Het wezentje had groene donshaartjes en had een uiterst schattig pakje aan.
Het was een baby, een knalgroene plantsimbaby.
Zonder na te denken over de gevolgen hiervan doopte ze het plantsimmetje Iris.
Het was een baby, een knalgroene plantsimbaby.
Zonder na te denken over de gevolgen hiervan doopte ze het plantsimmetje Iris.
Het begon harder te regenen. Ze pakte het baby'tje mee naar binnen, waar ze op Mare botste. "Wat is dat?" schreeuwde ze. Ze staarde Iris met een blik vol afgunst aan. "Da...Dat...Is een baby?" Vroeg ze toen. Ze keek nog eens goed naar het wezentje. "Hoe kom jij aan een baby? En waarom is ze groen? In deze familie zou je andere kleuren verwachten... Je hebt haar toch niet ontvoerd hoop ik?"
"Kalm, alsjeblieft. Ze heet Iris en komt uit de tuin", vertelde Tya. Die uitleg hielp niet echt om het Mare te doen begrijpen.
"De tuin? Als in, de tuin? Uit de grond? Dat verklaart al vast waarom ze groen is...Het is toch niet die vreemde plant?"
Dendronephtya knikte. "Jawel. Ik ben ook geschrokken, maar geef toe, het is een ontzettend schattig baby'tje",
Mare keek nog even naar het baby'tje dat haar met even grote verbazing aankeek.
"De tuin? Als in, de tuin? Uit de grond? Dat verklaart al vast waarom ze groen is...Het is toch niet die vreemde plant?"
Dendronephtya knikte. "Jawel. Ik ben ook geschrokken, maar geef toe, het is een ontzettend schattig baby'tje",
Mare keek nog even naar het baby'tje dat haar met even grote verbazing aankeek.
Ze installeerde Megen's oude wiegje in haar persoonlijke kelder en legde Iris er in. Het wezentje viel als een blok in slaap en Dendronpehtya besloot van die gelegenheid de goeie oude straatkunst nog eens boven te halen. Om er gewoon te slapen was het er goed genoeg, maar nu ook haar dochtertje - ja, ze vond het toch wel echt haar dochtertje - er sliep wou ze er een schitterende kamer van maken, met haar eigen interpretatie van schitterend.
Ze was nu een moeder. Een chaotische, werkloze, vrij aparte moeder die allergisch is voor de zon en die haar kind op een niet bepaald gebruikelijke manier heeft gekregen, maar ze was een moeder en ze ging het goed doen.