7: Familiebanden
Een uur later kwam hij toe bij het eiland waar het huis van zijn ouders stond.
Bloednerveus belde hij aan, om dan een teleurstelling te moeten verwerken. Ze deden niet open. Hij drukte nog eens op de knop, en nog eens, maar tevergeefs. Ze waren simpelweg niet thuis...
Hij ging dan maar terug naar zijn boot. Eerst met het plan om zoals ieder verstandig mens in bed te kruipen, maar dat plan werd al snel terug afgelast: hij kon simpelweg niet slapen en moest de hele tijd aan Acropora denken. Ze was nu al bijna een dag weg en nog steeds was er geen spoor van haar te vinden. Vermoeid ging hij naar zijn bar en begon wat drankjes te mixen, in de hoop zijn gedachten wat te kunnen verzetten.
Bloednerveus belde hij aan, om dan een teleurstelling te moeten verwerken. Ze deden niet open. Hij drukte nog eens op de knop, en nog eens, maar tevergeefs. Ze waren simpelweg niet thuis...
Hij ging dan maar terug naar zijn boot. Eerst met het plan om zoals ieder verstandig mens in bed te kruipen, maar dat plan werd al snel terug afgelast: hij kon simpelweg niet slapen en moest de hele tijd aan Acropora denken. Ze was nu al bijna een dag weg en nog steeds was er geen spoor van haar te vinden. Vermoeid ging hij naar zijn bar en begon wat drankjes te mixen, in de hoop zijn gedachten wat te kunnen verzetten.
De verveling en nervositeit sloeg als nel terug toe. Hij probeerde nog maar eens te slapen, at wat en douchte zich. De wanhoop nabij stapte hij in de loop van de namiddag terug in zijn boot en voer naar het eiland waar zijn ouders woonden, en belde nog maar eens aan. "Kom aan pa doe open, is iedereen dan plots verdwenen?" mompelde hij geërgerd in zichzelf.
Toen viel zijn oog op een huis een eindje verder in de straat, het huis waar Michael tegenwoordig woonde.
Hij wandelde het terras op, merkte dat de deur openstond en wipte binnen waar hij meteen werd verwelkomd door een kleuter met lichtblauwe ogen en rossig blonde haren.
Toen viel zijn oog op een huis een eindje verder in de straat, het huis waar Michael tegenwoordig woonde.
Hij wandelde het terras op, merkte dat de deur openstond en wipte binnen waar hij meteen werd verwelkomd door een kleuter met lichtblauwe ogen en rossig blonde haren.
"Ben jij Dinthe?" vroeg hij aan het meisje, vooraleer hij haar speels in de lucht gooide.
"Ja, da's DInthe, en dit is Gareth. Waarom vereer je me met een bezoek?"
Het was Michael, met zijn zoontje Gareth in zijn armen. "Gewoon, een binnenspringen....Vreemde smaak qua namen heb jij", antwoordde hij terug.
"Da's voornamelijk Ida's verdienste. Ik lig een beetje onder de sloef", grinnikte Michael en gebaarde Learco de kleine Dinthe terug op de grond zetten.
"Ja, da's DInthe, en dit is Gareth. Waarom vereer je me met een bezoek?"
Het was Michael, met zijn zoontje Gareth in zijn armen. "Gewoon, een binnenspringen....Vreemde smaak qua namen heb jij", antwoordde hij terug.
"Da's voornamelijk Ida's verdienste. Ik lig een beetje onder de sloef", grinnikte Michael en gebaarde Learco de kleine Dinthe terug op de grond zetten.
"Ik heb gehoord dat jij ook getrouwd bent? Als ik de roddelblaadjes mag geloven, tenminste",
Learco zuchtte. "Ja, klopt, we probeerden het nog zo stiekem te doen, maar blijkbaar vinden die paparazzi het onderwerp "Learco Alfredo" uiterst interessant",
"Wie is de gelukkige? Of ongelukkige? Dat stond er niet zo gedetailleerd", onderbrak Michael hem terug.
"Daarover wou ik het eigenlijk over hebben...Ze is verdwenen, gewoon, verdwenen",
"Check de hoeveelheid geld op je bankaccount, Ida 'verdwijnt' ook wel eens",
"Acropora, zo noemt ze, is anders. En ze is nu al een dag weg zonder dat ik en Dendronephtya iets van haar gehoord hebben",
"Acropora? Vreemde naam. En wie is Dendronephtya?"
"Violet," corrigeerde Learco, "Acropora is Violet's, of Dendronehptya's, moeder, ze is bij me komen wonen en van het een kwam het ander..."
"Je merkt dat het een hele tijd geleden is dat wij elkaar hebben gezien, maar nu moet Ik Dinthe naar de kleuterschool en Gareth naar de crèche brengen. We spreken nog wel eens af",
Zuchtend wandelde Learco dan maar naar buiten. Dat was niet veel meer dan tijdsverspilling geweest.
Learco zuchtte. "Ja, klopt, we probeerden het nog zo stiekem te doen, maar blijkbaar vinden die paparazzi het onderwerp "Learco Alfredo" uiterst interessant",
"Wie is de gelukkige? Of ongelukkige? Dat stond er niet zo gedetailleerd", onderbrak Michael hem terug.
"Daarover wou ik het eigenlijk over hebben...Ze is verdwenen, gewoon, verdwenen",
"Check de hoeveelheid geld op je bankaccount, Ida 'verdwijnt' ook wel eens",
"Acropora, zo noemt ze, is anders. En ze is nu al een dag weg zonder dat ik en Dendronephtya iets van haar gehoord hebben",
"Acropora? Vreemde naam. En wie is Dendronephtya?"
"Violet," corrigeerde Learco, "Acropora is Violet's, of Dendronehptya's, moeder, ze is bij me komen wonen en van het een kwam het ander..."
"Je merkt dat het een hele tijd geleden is dat wij elkaar hebben gezien, maar nu moet Ik Dinthe naar de kleuterschool en Gareth naar de crèche brengen. We spreken nog wel eens af",
Zuchtend wandelde Learco dan maar naar buiten. Dat was niet veel meer dan tijdsverspilling geweest.
De lucht was intussen roze gekleurd en dat betekende dat de avond naderde. "Ik vind het toch leuker midden in de zomer, is eht wat lichter", zei hij in al zijn humeurigheid in zichzelf.
Learco was niet blij.
Learco was niet blij.
Om zodra hij terug een stap zette op zijn woonboot terug in de speedboot te stappen en naar het huis van zijn ouders te varen.
deze keer werd er wel opengedaan. "Learco...?" vroeg Gabriel verbaasd, en liet hem binnen. "Je begint wat te grijzen", grapte Learco.
"Ja. Bedankt. Wrijf het er maar in dat je vader oud wordt",
"Waar is mama?" vroeg Learco. Gabriel keek hem even doordringend aan. "In de keuken", zei hij toen.
deze keer werd er wel opengedaan. "Learco...?" vroeg Gabriel verbaasd, en liet hem binnen. "Je begint wat te grijzen", grapte Learco.
"Ja. Bedankt. Wrijf het er maar in dat je vader oud wordt",
"Waar is mama?" vroeg Learco. Gabriel keek hem even doordringend aan. "In de keuken", zei hij toen.
Aoife zat inderdaad in de keuken, te eten. "Hallo mama", zei Learco terwijl hij ging gaan zitten. Aoife keek even op, knikte en focuste zich toen terug op haar sushi. Learco sloeg zijn ogen neer. Dit was te verwachten na hun laatste gesprek, inmiddels al een hele tijd geleden.
"Wat wil je?" vroeg ze na enkele minuten gevuld met een akelige stilte. "Ik kom gewoon gedag zeggen", loog hij. Aoife richtte haar blik op haar zoon en keek hem achterdochtig aan. "Jij komt gedag zeggen? Learco, ben je ziek? Gehersenspoeld?"
"Doe niet zo kinderachtig",
"Mijn oprechte excuses. Je bent getrouwd, blijkbaar? Met die halve vis?"
"Haar naam is Acropora en ja. Het is daarvoor dat ik eigenlijk kom: ze is verdwenen",
"Weggelopen na ze je bankaccount had leeggehaald zeker. Ik zei het toch?"
"Waarom begint iedereen daar toch over? Ik zwem nog steeds in het geld. Nee, ze is verdwenen, als sinds gisterenochtend. Gewoon, weg. Ik kan haar helemaal niet bereiken en de politie heeft al een bericht verspreid. Zonder resultaat",
"Wat wil je?" vroeg ze na enkele minuten gevuld met een akelige stilte. "Ik kom gewoon gedag zeggen", loog hij. Aoife richtte haar blik op haar zoon en keek hem achterdochtig aan. "Jij komt gedag zeggen? Learco, ben je ziek? Gehersenspoeld?"
"Doe niet zo kinderachtig",
"Mijn oprechte excuses. Je bent getrouwd, blijkbaar? Met die halve vis?"
"Haar naam is Acropora en ja. Het is daarvoor dat ik eigenlijk kom: ze is verdwenen",
"Weggelopen na ze je bankaccount had leeggehaald zeker. Ik zei het toch?"
"Waarom begint iedereen daar toch over? Ik zwem nog steeds in het geld. Nee, ze is verdwenen, als sinds gisterenochtend. Gewoon, weg. Ik kan haar helemaal niet bereiken en de politie heeft al een bericht verspreid. Zonder resultaat",
"Maar het is al goed", zie hij en stond op. "Ik zal je gewoon met rust laten en jij mag een van de weinige vrouwen in mijn leven die iets voor me betekent zo vaak afsnauwen als je wilt. Doei, moeder, of wil je liever dat ik je mevrouw Alfredo noem zoals een simpele kennis?"
Hij gaf Aoife de kans niet om iets terug te zeggen en stormde met een gemengd gevoel de kamer uit.
Hij gaf Aoife de kans niet om iets terug te zeggen en stormde met een gemengd gevoel de kamer uit.
Met zijn moeder's piano voor zich blokkeerde hij zodra hij uit de keuken was. "Piano spelen, het laatste wat je deed voor je stierf", mompelde hij, wandelde weg naar de woonkamer en plofte huilend in de zetel.
Er ging een steek door haar hart toen Aoife het gemompel van haar zoon hoorde. Ze wandelde ook naar de woonkamer en trof daar een bijna huilende Learco aan in de zetel. "Gaat het?" vroeg ze en ging naast hem zitten. "Nee", gromde hij.
Er ging een steek door haar hart toen Aoife het gemompel van haar zoon hoorde. Ze wandelde ook naar de woonkamer en trof daar een bijna huilende Learco aan in de zetel. "Gaat het?" vroeg ze en ging naast hem zitten. "Nee", gromde hij.
"Waarom geloof je me niet? Ik hou echt van haar, en van Dendronephtya..."
"Dan moet je dat dan maar verduidelijken. Elke keer als je verdween brak er nog maar eens een klein stukje van mijn hart, soms dacht ik zelfs dat je dood was. Jij komt gelukkig altijd op je pootjes terecht", onderbrak ze
"Sorry, duizendmaal sorry. Maar waarom moet je dan zo'n gemene dingen zeggen over Acropora? Ik heb al twee dagen niet geslapen simpelweg omdat ik me zorgen maak over haar",
"Ik maakte me vroeger ook zorgen over jou",
"Hou daar nu over op als je wilt",
"Oké, ik ben jaloers. Ik ben gewoon jaloers omdat je meer van een halve vis houdt dan dat je ooit van mij, je moeder, gehouden hebt",
"Dan moest je maar niet jarenlang als een zombie rondlopen en uiteindelijk het loodje leggen",
"Dan moet je dat dan maar verduidelijken. Elke keer als je verdween brak er nog maar eens een klein stukje van mijn hart, soms dacht ik zelfs dat je dood was. Jij komt gelukkig altijd op je pootjes terecht", onderbrak ze
"Sorry, duizendmaal sorry. Maar waarom moet je dan zo'n gemene dingen zeggen over Acropora? Ik heb al twee dagen niet geslapen simpelweg omdat ik me zorgen maak over haar",
"Ik maakte me vroeger ook zorgen over jou",
"Hou daar nu over op als je wilt",
"Oké, ik ben jaloers. Ik ben gewoon jaloers omdat je meer van een halve vis houdt dan dat je ooit van mij, je moeder, gehouden hebt",
"Dan moest je maar niet jarenlang als een zombie rondlopen en uiteindelijk het loodje leggen",
Aoife slaakte een zucht en keek Learco vertederd aan. "Jongen toch...Je weet hoe dat komt, en je weet ook dat ik er niks aan kon doen. Als je iemand de schuld moet geven, is het wel je oom Millard",
Glimlachend keek ze hem aan. Die zoon van haar, "Learco the terrible", die simpelweg getraumatiseerd was door enkele gebeurtenissen in zijn vroege jeugd.
Glimlachend keek ze hem aan. Die zoon van haar, "Learco the terrible", die simpelweg getraumatiseerd was door enkele gebeurtenissen in zijn vroege jeugd.
"Mama, ik vond het verschrikkelijk toen je stierf. Ik vond het echt verschrikkelijk. Ik vond het ook verschrikkelijk om te zien hoeveel verdriet papa had, hij hield en houdt zielsveel van je. Erg veel mensen doen dat",
"Ook erg veel houden van jou en hebben het beste met je voor, al besef je dat niet altijd. Ik vond die jaren ook verschrikkelijk, maar dat is nu voorbij en ik zou het willen vergeten",
Learco snikte. "Gaat niet. Louise kon het allemaal verwerken, maar ik niet. Weet je...Ik was werkelijk blij toen ik je plots terug zag rondwandelen, springlevend. Maar het leek zo onecht. Ik was er eindelijk aan gewend geraakt, ik, Louise, papa en Millard. Toen was jij terug en ik kon, wou, het gewoon niet inzien.
Maar het feit dat jij en papa ooit terug gescheiden zullen zijn en jullie zo veel verdriet zullen hebben, is dan ook geen leuk vooruitzicht",
"Ook erg veel houden van jou en hebben het beste met je voor, al besef je dat niet altijd. Ik vond die jaren ook verschrikkelijk, maar dat is nu voorbij en ik zou het willen vergeten",
Learco snikte. "Gaat niet. Louise kon het allemaal verwerken, maar ik niet. Weet je...Ik was werkelijk blij toen ik je plots terug zag rondwandelen, springlevend. Maar het leek zo onecht. Ik was er eindelijk aan gewend geraakt, ik, Louise, papa en Millard. Toen was jij terug en ik kon, wou, het gewoon niet inzien.
Maar het feit dat jij en papa ooit terug gescheiden zullen zijn en jullie zo veel verdriet zullen hebben, is dan ook geen leuk vooruitzicht",
Aoife had knikkend en zachtjes huilend Learco woordenstroom gevolgd, maar bij dat laatste had ze toch haar vragen.
"Hoe bedoel je?"
"Je bent bijna twintig jaar jonger dan papa nu. Wanneer hij een stokoude man van een eindje in de tachtig is, ben jij nog geen zeventig. Hij zal járen voor jou sterven. Ik wil dat niet, en jullie zouden het ook niet moeten willen. Er zijn manieren om dat te omzeilen, maar jullie doen gewoon niks en daardoor zal ik ooit opnieuw moeten aanzien hoe het mooiste koppel dat ik ken, mijn ouders, van elkaar gescheiden worden. Ik wil dat niet. Ik heb jullie zitten omzeilen eenderzijds omdat ik boos was, anderzijds omdat...Als je je aan niemand hecht, kan je ook niemand verliezen."
"Hoe bedoel je?"
"Je bent bijna twintig jaar jonger dan papa nu. Wanneer hij een stokoude man van een eindje in de tachtig is, ben jij nog geen zeventig. Hij zal járen voor jou sterven. Ik wil dat niet, en jullie zouden het ook niet moeten willen. Er zijn manieren om dat te omzeilen, maar jullie doen gewoon niks en daardoor zal ik ooit opnieuw moeten aanzien hoe het mooiste koppel dat ik ken, mijn ouders, van elkaar gescheiden worden. Ik wil dat niet. Ik heb jullie zitten omzeilen eenderzijds omdat ik boos was, anderzijds omdat...Als je je aan niemand hecht, kan je ook niemand verliezen."
"Maar je mist ook ontzettend veel. Wees gerust, ik zog goed voor je vader. Wij gaan hand in hand, al twee oude mensjes, sterven. Hij eventueel honderdentien en ik negentig. Het spijt me enorm dat ik indertijd geen hulp had gezocht, anders hadden we hier niet zo gezeten",
"Het spijt mij ook. Maar ik was een vervelende vreemde tiener",
"Ben je nu nog altijd, met name vreemd. Op een paarse zeemeermin vallen, typisch iets voor jou. Wist je trouwens dat Louise zwanger is? Van Christiano",
"Oh? Dan wordt je officieel grootmoeder op je vierendertigste",
"Heeft ook voordelen hoor, terug jong zijn. Van rimpels heb ik nog geen last. Maar ik zou graag gaan slapen als dat mag van jou",
"Doe maar. Ik ben ook doodmoe, hopelijk slaap ik vannacht wat beter",
Daarnaast stond hij recht, gaf zijn moeder nog een knuffel en ging voldaan naar buiten.
"Het spijt mij ook. Maar ik was een vervelende vreemde tiener",
"Ben je nu nog altijd, met name vreemd. Op een paarse zeemeermin vallen, typisch iets voor jou. Wist je trouwens dat Louise zwanger is? Van Christiano",
"Oh? Dan wordt je officieel grootmoeder op je vierendertigste",
"Heeft ook voordelen hoor, terug jong zijn. Van rimpels heb ik nog geen last. Maar ik zou graag gaan slapen als dat mag van jou",
"Doe maar. Ik ben ook doodmoe, hopelijk slaap ik vannacht wat beter",
Daarnaast stond hij recht, gaf zijn moeder nog een knuffel en ging voldaan naar buiten.
De hernieuwde relatie met zijn ouders, en vooral met zijn moeder, gaf Learco nieuwe energie en hoop. Hij deed die nacht inderdaad wél een oog dicht en sinds een lange tijd ging hij nog eens duiken.
En dat terug oppakken van een van zijn oudste hobby's was heel wat waard. Nog een uur nadat hij de diepte was ingedoken vond hij een boodschap in de fles. Geen gewone fles met een onnozele boodschap als SOS er in - een briefje met allerlei vreemde tekens zat erin.
Hoewel hij niet bepaald met grootste onderscheiding was afgestudeerd zag hij het en moest hij enkel het briefje tegen het licht houden en hij zag de volledige letters.
De tekst leidde naar een eiland. Learco's vijfde eiland.
Hoewel hij niet bepaald met grootste onderscheiding was afgestudeerd zag hij het en moest hij enkel het briefje tegen het licht houden en hij zag de volledige letters.
De tekst leidde naar een eiland. Learco's vijfde eiland.
Hij wist niet waarom, maar hij moest plots aan Triton denken. De oude zeemeerman die Acropora naar hem toe had gebracht...
"Juist!" plots ging er een lichtje bij hem op. Triton wist toen met Dendronephtya wat er aan de hand was achteraf gezien, en hij kende Acropora vrij goed. Misschien wist hij dan ook nu waar ze zat? Learco had al jaren geen contact met de man gehad, maar hij wou deze kans niet missen. Hij belde hem op en vroeg hem naar zijn pas ontdekte eilandje te komen. "Natuurlijk weet hij welk eiland, hij is een zeemeersim", sprak hij zichzelf moed in en begon toen gitaar te spelen, geduldig op de zeemeerman wachtend.
"Juist!" plots ging er een lichtje bij hem op. Triton wist toen met Dendronephtya wat er aan de hand was achteraf gezien, en hij kende Acropora vrij goed. Misschien wist hij dan ook nu waar ze zat? Learco had al jaren geen contact met de man gehad, maar hij wou deze kans niet missen. Hij belde hem op en vroeg hem naar zijn pas ontdekte eilandje te komen. "Natuurlijk weet hij welk eiland, hij is een zeemeersim", sprak hij zichzelf moed in en begon toen gitaar te spelen, geduldig op de zeemeerman wachtend.
Hij leerde een tweetal nieuwe liedjes, hielp Dendronephtya over de telefoon met haar huiswerk, raakte bevriend met een vogel die hij Neor doopte, maar Triton kwam niet opdagen. "Misschien is hij dood", zei hij verdrietig tegen de vogel die er helemaal niks van begrijp, "Of hij weet dit kleine eilandje niet zijn. En, wat denk jij, Neor?"
De vogel deed niet veel meer dan zijn kop een beetje opzij bewegen. "Oké, je hebt gelijk, ik ga naar huis. Na drie uur zal Triton wel niet meer komen opdagen",
De vogel deed niet veel meer dan zijn kop een beetje opzij bewegen. "Oké, je hebt gelijk, ik ga naar huis. Na drie uur zal Triton wel niet meer komen opdagen",
Neor nam hij met zich mee. Hij ging nog even langs de dierenwinkel en kocht een kooi voor het diertje, die hij meteen meenam en in zijn dan nog krappere woonkamer plaatste.
Niet veel later nam hij afscheid van Neor en ging slapen.
De volgende ochtend trog hij Dendronephtya aan, zoals altijd stil en verzonken in een boek dat veel te moeilijk voor haar is.
"Al iets gehoord van mama?" vroeg ze. "Niet echt nee",
"Waar was je de laatste dagen de hele tijd? Toen was je thuis, toen ging je weer weg, toen was je weer thuis..."
"Zeg, wat zou je ervan denken om eens op bezoek te gaan bij oma en opa?"
"Oma en opa? Jouw ouders? Praat jij met hen?"
"Ja. En als je van de duivel spreekt..." hij hoorde zijn gsm afgaan en pakte hem.
De volgende ochtend trog hij Dendronephtya aan, zoals altijd stil en verzonken in een boek dat veel te moeilijk voor haar is.
"Al iets gehoord van mama?" vroeg ze. "Niet echt nee",
"Waar was je de laatste dagen de hele tijd? Toen was je thuis, toen ging je weer weg, toen was je weer thuis..."
"Zeg, wat zou je ervan denken om eens op bezoek te gaan bij oma en opa?"
"Oma en opa? Jouw ouders? Praat jij met hen?"
"Ja. En als je van de duivel spreekt..." hij hoorde zijn gsm afgaan en pakte hem.
Het was inderdaad zijn moeder.
"Al iets van Acropora gehoord?" vroeg ze. "Nee, helemaal niet. Ik ben van plan straks nog eens langs het politiebureau langs te gaan..."
"Ze gaan het je heus wel zeggen als ze iets vinden",
"Nee, om te zeggen dat ze het onderzoek wat mij betreft mogen stopzetten", vertelde hij. Aan de andere kant van de lijn hoorde hij een verbaasde "Hu?"
"Ze gaan haar niet vinden. Ze is een zeemeermin, ze kunnen beter de oceaan uitkammen. Ik ga zelf wel op onderzoek",
"Zou je dat wel doen?"
"Mama, ik ken de bodem van de oceaan als mijn broekzak",
"Oké dan. Ik moet gaan werken, wees voorzichtig",
"Al iets van Acropora gehoord?" vroeg ze. "Nee, helemaal niet. Ik ben van plan straks nog eens langs het politiebureau langs te gaan..."
"Ze gaan het je heus wel zeggen als ze iets vinden",
"Nee, om te zeggen dat ze het onderzoek wat mij betreft mogen stopzetten", vertelde hij. Aan de andere kant van de lijn hoorde hij een verbaasde "Hu?"
"Ze gaan haar niet vinden. Ze is een zeemeermin, ze kunnen beter de oceaan uitkammen. Ik ga zelf wel op onderzoek",
"Zou je dat wel doen?"
"Mama, ik ken de bodem van de oceaan als mijn broekzak",
"Oké dan. Ik moet gaan werken, wees voorzichtig",
Dat was het dan, hij praatte terug tegen Aoife. Om precies te zijn: hij had op een paar dagen tijd meer met haar gesproken dan de pakweg tien jaar daarvoor.
Nu hoopte hij dat die andere vrouw in zijn leven, Acropora, niet helemaal onvindbaar was.
Nu hoopte hij dat die andere vrouw in zijn leven, Acropora, niet helemaal onvindbaar was.