Deel 5: Gabraoife
Het moment van het eindexamen kwam alsmaar dichterbij. Uiteindelijk kwam de dag, vrijdag. Zowel Aoife als Gabriel gingen om zes uur 's ochtends weg uit het studentenhuis om een resem examens te gaan afleggen, die erg goed gingen beweerden ze.
En ze hadden gelijk: zowel Aoife als Gabriel hadden een tien, waarmee Aoife haar graad had.
Ondanks zijn uitstekende punten had Gabriel echter geen graad. Aoife merkte op dat hij er in de dagen na het examen dan ook vrij ongelukkig bij liep. "Wat is er?" vroeg ze.
Voor hem stond Aoife, die hem met haar prachtige, intens groene ogen aankeek: ogen waar hij wel uren in kon staren. Nog steeds wist hij het niet. Hij wist niet of het het goeie moment zou zijn, of het ooit het goeie moment zou zijn. Er was te veel tussen hen gebeurd, dacht hij, daarbovenop leek Aoife helemaal geen interesse meer in hem te hebben. Ze had hem jarenlang ontlopen en dat maakte het meer dan duidelijk. "Och..." zei hij, "niks. Niks speciaals, het is gewoon, ik ga het hier best missen."
En ze hadden gelijk: zowel Aoife als Gabriel hadden een tien, waarmee Aoife haar graad had.
Ondanks zijn uitstekende punten had Gabriel echter geen graad. Aoife merkte op dat hij er in de dagen na het examen dan ook vrij ongelukkig bij liep. "Wat is er?" vroeg ze.
Voor hem stond Aoife, die hem met haar prachtige, intens groene ogen aankeek: ogen waar hij wel uren in kon staren. Nog steeds wist hij het niet. Hij wist niet of het het goeie moment zou zijn, of het ooit het goeie moment zou zijn. Er was te veel tussen hen gebeurd, dacht hij, daarbovenop leek Aoife helemaal geen interesse meer in hem te hebben. Ze had hem jarenlang ontlopen en dat maakte het meer dan duidelijk. "Och..." zei hij, "niks. Niks speciaals, het is gewoon, ik ga het hier best missen."
Hij loog. Hij loog en wou haar gewoon tegen zich aandrukken, haar lippen op de zijne voelen en aar hart tegen het zijne horen kloppen. Maar nog steeds was er dat iets dat hem daarvan weerhield. "Oké dan. morgenavond is de diploma-uitreiking, je komt toch?" daarmee onderbrak Aoife de stilte. Terwijl Gabriel resoluut de andere kant opkeek knikte hij zachtjes. Natuurlijk zou hij komen.
De volgende avond dus. Aoife had het makkelijk, ze moest ze niet er niet per se deftig gekleed bij lopen, ze had de hele tijd een toga aan en in het feestje na afloop had ze geen zin. Gabriel daarentegen was een paar keek op zoek naar iets in zijn kleerkast dat ietwat deftig was. Wanneer hij een paar maanden voordien zijn kleren had ingepakt was het niet in hem opgekomen dat een pak, of tenminste een blazer, handig zou zijn. Hij was dus wanneer de hele ceremonie al voorbij was in een lichtgroen hemd met daarover een vestje komen aandraven. "Waar zat je?" vroeg Aoife meteen. Ze stond buiten in de kou op hem te wachten. Gabriel murmelde snel wat en vroeg toen hoe het gegaan was.
De volgende avond dus. Aoife had het makkelijk, ze moest ze niet er niet per se deftig gekleed bij lopen, ze had de hele tijd een toga aan en in het feestje na afloop had ze geen zin. Gabriel daarentegen was een paar keek op zoek naar iets in zijn kleerkast dat ietwat deftig was. Wanneer hij een paar maanden voordien zijn kleren had ingepakt was het niet in hem opgekomen dat een pak, of tenminste een blazer, handig zou zijn. Hij was dus wanneer de hele ceremonie al voorbij was in een lichtgroen hemd met daarover een vestje komen aandraven. "Waar zat je?" vroeg Aoife meteen. Ze stond buiten in de kou op hem te wachten. Gabriel murmelde snel wat en vroeg toen hoe het gegaan was.
"Goed", antwoordde ze snel. "Maar nu over jou. Je graad is nog niet af, ga je nu nog een trimester doen?" vroeg ze, uit pure nieuwsgierigheid. Eerlijk gezegd zou het haar verwonderen moest hij dat echt doen. Uit de test van de universiteit was gebleken dat hij dat het beste kon, maar Aoife en Gabriel zelf hadden al lang door dat het hem niet helemaal lag. "Nee. Ik zou eigenlijk de wereld willen rondreizen en opslaan, foto's maken van de wonderen die deze wereld bevat", drukte hij wat poëtisch uit, waar Aoife moest van lachen. "Da's mooi," zei ze,"maar laat me raden: geld? Weet je, je mag altijd wat van mij lenen. Of misschien kunnen we samen gaan...Mijn papa is een schrijver, weet je nog? Geld hebben we genoeg."
Hij meende dat ze zojuist had voorgesteld met hem mee te betalen en het ook te betalen, hij dacht het echt gehoord te hebben. Hij vermoedde dat het verbeelding was, maar toch klonk het zo realistisch. Aoife zag zijn verwarring en legde verder uit. "Ik zou maar al te graag met jou op reis gaan. Erg graag. Ik heb geen zin om te gaan werken en dat diploma'tje loopt niet weg, weet je."
Ze meende het echt. Ze meende echt dat ze met hem op reis wou gaan, hem dus helemaal niet zou ontlopen wat ze een tijd lang gedaan had en hem alleen maar in verwarring en onzekerheid had gebracht.
Aoife zag hoe ook nu Gabriel haar weer verlangend, en bibberend, aankeek. Op een bepaalde manier vond ze het schattig en ontzettend fijn, maar het gaf haar ook een onbehaaglijk gevoel. Nog steeds voelde ze zich schuldig tegenover hem, ze wist het gewoon niet zeker. Ze wist niet of het wel zo'n slim idee was om haar armen nu om hem heen te slaan...
Het was ook niet zij die dat moest doen. Alsof hij haar gedachten kon lezen voelde ze plots Gabriel's gespierde armen om haar heen liggen. Ze genoot van deze innige omhelzing. Een omhelzing, meer niet, maar het was een begin. Een begin van een nieuwe start, met hem. Ze zou niks forceren als iets of iemand hem zou betoveren zou ze alles eraan doen om die betovering te verbreken. Betoveren is geen liefde.
Ze meende het echt. Ze meende echt dat ze met hem op reis wou gaan, hem dus helemaal niet zou ontlopen wat ze een tijd lang gedaan had en hem alleen maar in verwarring en onzekerheid had gebracht.
Aoife zag hoe ook nu Gabriel haar weer verlangend, en bibberend, aankeek. Op een bepaalde manier vond ze het schattig en ontzettend fijn, maar het gaf haar ook een onbehaaglijk gevoel. Nog steeds voelde ze zich schuldig tegenover hem, ze wist het gewoon niet zeker. Ze wist niet of het wel zo'n slim idee was om haar armen nu om hem heen te slaan...
Het was ook niet zij die dat moest doen. Alsof hij haar gedachten kon lezen voelde ze plots Gabriel's gespierde armen om haar heen liggen. Ze genoot van deze innige omhelzing. Een omhelzing, meer niet, maar het was een begin. Een begin van een nieuwe start, met hem. Ze zou niks forceren als iets of iemand hem zou betoveren zou ze alles eraan doen om die betovering te verbreken. Betoveren is geen liefde.
De studententijd van Aoife en Gabriel was officieel gedaan. Ze bleven nog enkele dagen op de campus maar toen was het tijd om naar huis te gaan. Er was intussen heel wat geskypet en gebeld, maar toch had ze vooral haar ouders vreselijk gemist, en Gabriel zijn moeder en broertje. Daarnaast werd Olive binnenkort twaalf en die verjaardag wou ze absoluut meemaken.
Na urenlang reizen kwamen ze toe in Isla Paradiso. Daar bestaan zou goed als geen seizoenen en het zomerde er ondanks het februari was nog hevig. Ze beval de taxichauffeur naar het huis van de familie Alfredo te rijden ("Dat grote huis dat half in het water staat, met die schrijver en die gekke vrouw", in haar beste Spaans)
Josine keek vreemd op wanneer ze niet enkel haar dochter maar ook Gabriel mocht verwelkomen. Ze bestormde haar oudste dochter meteen met vragen maar die maakte meer dan duidelijk dat ze alleen maar vrienden waren. Gabriel liep dus ook het huis binnen en Josine bracht haar dochter in ademnood door haar bijna plat te drukken.
Na urenlang reizen kwamen ze toe in Isla Paradiso. Daar bestaan zou goed als geen seizoenen en het zomerde er ondanks het februari was nog hevig. Ze beval de taxichauffeur naar het huis van de familie Alfredo te rijden ("Dat grote huis dat half in het water staat, met die schrijver en die gekke vrouw", in haar beste Spaans)
Josine keek vreemd op wanneer ze niet enkel haar dochter maar ook Gabriel mocht verwelkomen. Ze bestormde haar oudste dochter meteen met vragen maar die maakte meer dan duidelijk dat ze alleen maar vrienden waren. Gabriel liep dus ook het huis binnen en Josine bracht haar dochter in ademnood door haar bijna plat te drukken.
Ze hadden geluk dat ze die dag naar huis waren gekomen en geen dag later. Zodra het moment kwam werd er verteld dat ze op het punt stonden Olive's verjaardag te vieren. Een knappe jongedame, weliswaar minder knap dan haar zus, die behalve haar neus en oogkleur op haar vader's kant van de familie leek.
Ook Carlos was pas ouder geworden en wat al een tijdje een vermoeden was werd bevestigd: Olive en Carlos konden niet van elkaar afblijven en maakten dat meer dan duidelijk.
Gabriel hield alvast een oogje in het zeil, hij kon zijn ogen niet van Carlos en Olive afmaken. De feestelijkheden waren intussen afgelopen en Aoife kon niet wachten met Josine te vertellen wat zij en Gabriel van plan waren. "We gaan op reis!" vertelde ze een tikkeltje te enthousiast. Josine haar aandacht was nu helemaal op Aoife gericht. Dan had ze al haar best gedaan om haar dochter een diploma op zak te doen krijgen, was het eerste wat ze nadien deed op reis gaan...Dat zei ze natuurlijk niet.
"Naar waar?"
Aoife's blik ging naar Gabriel, die nog steeds gefocust was op zijn broer en waarschijnlijk toekomstige schoonzusje. "Egypte", zei hij maar snel, om iets te zeggen. Tot zijn geruststelling was Aoife daar enthousiast over. "Inderdaad, Egypte. Het land van de farao's, en de piramiden..."
"Klinkt interessant, maar eerst...Ik en je vader hebben ergens een mooie woonboot te koop zien staan, helemaal jouw ding, het is in principe gewoon ene drijvend huis", Aoife was een en al aandacht. "We zouden het graag voor je kopen. Er zijn twee slaapkamers en twee badkamers, Gabriel kan er dus ook een tijdje wonen, ik veronderstel dat Sophia dat helemaal niet erg vindt", vervolgde ze, haar ogen op Gabriel gericht. Die was er ook erg enthousiast over en hij wist al een tijd dat Aoife geen slechte smaak had.
"Naar waar?"
Aoife's blik ging naar Gabriel, die nog steeds gefocust was op zijn broer en waarschijnlijk toekomstige schoonzusje. "Egypte", zei hij maar snel, om iets te zeggen. Tot zijn geruststelling was Aoife daar enthousiast over. "Inderdaad, Egypte. Het land van de farao's, en de piramiden..."
"Klinkt interessant, maar eerst...Ik en je vader hebben ergens een mooie woonboot te koop zien staan, helemaal jouw ding, het is in principe gewoon ene drijvend huis", Aoife was een en al aandacht. "We zouden het graag voor je kopen. Er zijn twee slaapkamers en twee badkamers, Gabriel kan er dus ook een tijdje wonen, ik veronderstel dat Sophia dat helemaal niet erg vindt", vervolgde ze, haar ogen op Gabriel gericht. Die was er ook erg enthousiast over en hij wist al een tijd dat Aoife geen slechte smaak had.
Eerst de woonboot. Er bleken maar kapers op de kust - soms vrij letterlijk - en de verkoop moest dus snel afgerond worden, gelukkig boden Josine en Julian het meeste geld. De boot was al volledig ingericht. Inderdaad helemaal Aoife's smaak, zoals Josine had gezegd, en ook Gabriel vond het er niet slecht uitzien. Een paar dagen na het was gekocht konden ze er dus al gaan wonen, de eerste paar dagen bleef het ding braaf aan de haven, dan vond Aoife de moed om het 'drijvende huis' van plek te veranderen.
Desondanks verdwenen de plannen om te reizen niet. Gabriel en Aoife hadden er allebei enorm veel zin in, ze moesten gewoon vliegtuigtickets bestellen en het was geregeld. Een week later stond Gabriel de hele tijd te lachen van blijdschap. Niet zomaar: hij had een verrassing, een verrassing die Aoife helemaal niet erg vond.
"Ik heb de vliegtuigtickets besteld naar Caïro", Aoife kon haar oren niet geloven. "Morgen vertrekken we. Pak je spullen al",
Het was erg snel maar Aoife was inderdaad erg blij met die verrassing. Haar avontuurlijke geest kwam al meteen boven wanneer ze het nieuws hoorde en ze hoopte vooral dat het géén luilekkervakantie zou worden.
"Ik heb de vliegtuigtickets besteld naar Caïro", Aoife kon haar oren niet geloven. "Morgen vertrekken we. Pak je spullen al",
Het was erg snel maar Aoife was inderdaad erg blij met die verrassing. Haar avontuurlijke geest kwam al meteen boven wanneer ze het nieuws hoorde en ze hoopte vooral dat het géén luilekkervakantie zou worden.
Ze had het geluk aan haar kant. Gabriel dacht er net zo over en vrijwel meteen lieten ze het drukke Caïro achter zich om zich door een derderangs taxi af te laten zetten op een 'avontuurlijke plek' de chauffeur begreep waar ze op doelden en zette hen af bij een kampeerplaats nabij een klein dorpje. "De piramide van Simeh en Abu Simbel zijn hier vlakbij", zei het mannetje. Aoife en Gabriel begrepen niet waar hij het precies over had, maar goed.
Ze zouden nochtans snel ontdekken waarom de chauffeur hen hier had afgezet. Op de kampeerplaats stond een bord waar allerlei briefjes aan plakten. Met een Arabisch woordenboek maakte het stel ervan dat het eerder een soort van hulpkreten waren, die iets te maken hadden met de vele grafkelders en geheime plekken die zich in de buurt zouden bevinden. Aoife plukte er impulsief een briefje af en ze gingen naar het adres dat er op stond, in het dorp. Het bleek van een man te zijn die op zoek was naar een paar documenten die 'ergens' zouden liggen. Hij raadde aan eerst langs de markt te gaan.
Ze zouden nochtans snel ontdekken waarom de chauffeur hen hier had afgezet. Op de kampeerplaats stond een bord waar allerlei briefjes aan plakten. Met een Arabisch woordenboek maakte het stel ervan dat het eerder een soort van hulpkreten waren, die iets te maken hadden met de vele grafkelders en geheime plekken die zich in de buurt zouden bevinden. Aoife plukte er impulsief een briefje af en ze gingen naar het adres dat er op stond, in het dorp. Het bleek van een man te zijn die op zoek was naar een paar documenten die 'ergens' zouden liggen. Hij raadde aan eerst langs de markt te gaan.
Gedroogd voedsel, een tent, wat ingeblikte douches en wat informatie over een of andere tombe, meer hadden ze niet nodig. De bewuste tombe bleek zich vlak bij de kampeerplaats te bevinden en Aoife en Gabriel gingen er onmiddellijk heen.
Een schatkist, een van de eerste dingen die ze zagen en een wel erg opvrolijkend ding. "Dit gaan we vaker doen", zei Gabriel bij de aanblik van de oude kist. "Open jij die. Ik ga intussen op zoek naar nog meer schatten."
Een schatkist, een van de eerste dingen die ze zagen en een wel erg opvrolijkend ding. "Dit gaan we vaker doen", zei Gabriel bij de aanblik van de oude kist. "Open jij die. Ik ga intussen op zoek naar nog meer schatten."
Er bleek een vreemde, maanvormige steen in te zitten die noodzakelijk was voor het openen van de deur.
Ze raakten al snel in de sfeer en plukten alles wat er kostbaar uit zag van de grond. De chauffeur had hen écht op de juiste plek afgezet en de hoeveelheid briefjes aan het bord bewees dat dit niet het enige was. Zowel Gabriel als Aoife vonden het zalig om de tombe te doorzoeken en ze ruzieden om wie er als volgende op zo'n vreemde vloerschakelaar zou gaan staan. Ze begrepen niet helemaal hoe de mechanismen in elkaar zaten en concludeerden dat de ingenieurs als plekken van deze knappe koppen moesten geweest zijn. Ze vonden het in ieder geval vermakelijk om te doen.
Ze hadden het druk en de tijd verstreek snel. Het zoeken door de tombe naar de bewuste documenten waar de man het over had ontpopte tot een heus teamwork: Aoife zocht de schatten en deed meestal de vloerschakelaars, terwijl Gabriel stapels puin opruimde en de beelden versleurde.
Al bij al was het niet zo moeilijk. Vermoeiend, maar niet moeilijk. De documenten waren erg makkelijk te vinden en die avond nog konden ze ze naar de man brengen. Hij vroeg meteen of ze ook wat turkiozen konden verzamelen, maar dat bedankte vooral Gabriel vriendelijk. Ze waren hier niet om edelstenen te vinden.
Daarnaast hadden ze ook gewoon honger. Het gedroogd voedsel was handig geweest, maar hun voorkeur ging toch uit naar vers eten en ze bestelden op de markt Shoarma en Falafel, de plaatselijke specialiteiten naar het schijnt. Daar bespraken ze meteen ook de avonturen van de afgelopen dag. "Je had je gezocht moeten zien wanneer we die geheime deur ontdekten. Precies een klein kind dat plots een cadeau'tje krijgt", zei Gabriel tegen Aoife.
Aoife kon er niet mee lachen. "Jij kon er anders ook wat van: "Oh, laten we nog meer schatten zoeken!" ik wist niet dat jij zo van edelstenen hield. En ik was al een kwartier lang elke steen van de muur aan het onderzoeken. Ik was al bang dat we vastzaten en we zouden omkomen van de honger. Ik ben te jong om te sterven."
"En te mooi", wou Gabriel zeggen, maar slikte die woorden snel terug in. Het was nog steeds niet het goeie moment.
"En te mooi", wou Gabriel zeggen, maar slikte die woorden snel terug in. Het was nog steeds niet het goeie moment.