Vanaf dit deel wordt het niet meer in de ik-vorm geschreven.
Deel 11: Nieuwe kinderen en vreemde kinderen
Zoals verwacht beviel Josine uiteindelijk. Het was aan grappig moment: vlak daarvoor zat ze nog op haar gemak de speakers van de cd-speler te verbeteren. Julian had haar gewaarschuwd dat ze het beter war rustiger aan zou doen, waar ze zich niks van aantrok.
Hij hoorde haar af en toe even kreunen en ook toen weigerde ze zijn hulp. Op een manier wel logisch: haar vorige zwangerschappen had ze in haar eentje overleefd.
Ze vond het leuk om hem aan haar zijde te hebben, voornamelijk bij rugpijn, maar bij voorkeur trok ze toch nog liever haar eigen plan en zo dus ook wanneer ze de cd-speler upgradede en toen eigenlijk niet zo onverwacht weëen kreeg.
Julian had na ze hem bevolen had haar met rust te laten besloten haar niet te hulp te schieten en zich verder bezig te houden met Millard, die juist eten eiste.
Hij hoorde haar af en toe even kreunen en ook toen weigerde ze zijn hulp. Op een manier wel logisch: haar vorige zwangerschappen had ze in haar eentje overleefd.
Ze vond het leuk om hem aan haar zijde te hebben, voornamelijk bij rugpijn, maar bij voorkeur trok ze toch nog liever haar eigen plan en zo dus ook wanneer ze de cd-speler upgradede en toen eigenlijk niet zo onverwacht weëen kreeg.
Julian had na ze hem bevolen had haar met rust te laten besloten haar niet te hulp te schieten en zich verder bezig te houden met Millard, die juist eten eiste.
Naar het ziekenhuis ging ze niet. Julian had haar kunnen overtuigen het toch niet helemaal zelf te willen doen met de rake zin: "Ik ben er nu, nu wel. Durf daarvan te genieten!" en een tijdje later had ze een meisje genaamd Olive ter wereld gebracht, een pracht van een kindje. Ze werd al snel knus in een dekentje gestopt en niet veel later lachte ze ook voor de eerste keer en deed ze haar oogjes open. Felblauwe ogen die in de toekomst nog zouden veranderen in groene of bruine exemplaren.
Julian stond stil toe te kijken naar zijn vrouw die hun pasgeboren dochtertje knuffelde. Het was vertederend om dit te zien en voor de zoveelste keer kwam er een walm van spijt voor die vorige twee keren, de eerste keer had hij haar de kans niet gegeven en de tweede keer had hij het niet kúnnen zien.
Julian stond stil toe te kijken naar zijn vrouw die hun pasgeboren dochtertje knuffelde. Het was vertederend om dit te zien en voor de zoveelste keer kwam er een walm van spijt voor die vorige twee keren, de eerste keer had hij haar de kans niet gegeven en de tweede keer had hij het niet kúnnen zien.
Kleine Olive groeide als kool. Al snel kreeg ze een bos dikke, rode haartjes, een haarkleur die langs beide kanten lichtjes in de familie zat, en Josine en Julian waren vaste klant in de babyklerenwinkel. Het was een lief meisje dat zelden huilde. Of toch af en toe. Soms. Dikwijls.
Met andere woorden: als ze eten wou, een volle luier had of gewoon wat aandacht wilde. Ze begon met haar mollige vuistjes rond te zwieren en te krijsen zo hard als ze kon. Het zal het rode temperament zijn dat soms de kop op stak, over het algemeen was ze de braafste eenjarige die er bestond.
Met andere woorden: als ze eten wou, een volle luier had of gewoon wat aandacht wilde. Ze begon met haar mollige vuistjes rond te zwieren en te krijsen zo hard als ze kon. Het zal het rode temperament zijn dat soms de kop op stak, over het algemeen was ze de braafste eenjarige die er bestond.
In een paar jaar tijd was Josine's gezin veranderd van een ongelukkige, gebroken vrouw met twee kinderen die vaderloos opgroeiden naar het gelukkigste gezin van heel het dorp. Ja, gelukkig. Zeker nu alle geldproblemen van de straat geveegd waren.
Een ongelukkig voorval, maar een grote hulp voor hun financiële toestand: de plotselinge dood van Josine's ouders. Ze hadden nog steeds een avontuurlijke, jonge geest. Ze hadden in Zuid-Amerika gezeten toen Amber plots struikelde. Verkeerd struikelde in het lagere gedeelte van de Andes en enkele tientallen meters naar beneden viel. Een toeval had er voor gezorgd dat Will zijn vrouw had willen redden en haar zo achterna ging. Ze waren 63.
Een erfenis werd verdeeld onder Will's kinderen. Remi leek verdwenen te zijn en maakte er geen aanspraak op, Joanne was er niet in geïnteresseerd geweest, Lena verdiende genoeg met haar muziek en schilderijen, Liviya had het niet nodig en Lemony was er evenmin in geïnteresseerd aangezien ze de meeste van haar dagen eenzaam op een woonboot doodbracht.
Des te meer voor Josine.
Een ongelukkig voorval, maar een grote hulp voor hun financiële toestand: de plotselinge dood van Josine's ouders. Ze hadden nog steeds een avontuurlijke, jonge geest. Ze hadden in Zuid-Amerika gezeten toen Amber plots struikelde. Verkeerd struikelde in het lagere gedeelte van de Andes en enkele tientallen meters naar beneden viel. Een toeval had er voor gezorgd dat Will zijn vrouw had willen redden en haar zo achterna ging. Ze waren 63.
Een erfenis werd verdeeld onder Will's kinderen. Remi leek verdwenen te zijn en maakte er geen aanspraak op, Joanne was er niet in geïnteresseerd geweest, Lena verdiende genoeg met haar muziek en schilderijen, Liviya had het niet nodig en Lemony was er evenmin in geïnteresseerd aangezien ze de meeste van haar dagen eenzaam op een woonboot doodbracht.
Des te meer voor Josine.
Het haar wel enorm aan het denken gezet. Ze herinnerde het haar nog zo goed: het laatste moment dat ze hen had gezien. Ze hadden geruzied, Amber had haar zelfs in een pad veranderd, maar vervolgens had ze toegegeven omdat ze toch niet meer zouden moeten zien hoe hun oudste haar eigen leven vernietigde.
In bepaalde zin had ze gelijk gehad: sinds die tien jaar dat ze haar voor het laatst zag had haar leven niet op rolletjes gelopen. Daarbovenop was en regelmatig helemaal blut geweest en had ze op een bepaald moment de wereld rond gereisd zonder hen iets te melden.
Dat wou ze nu goed maken: ze ging een job hebben en al haar aandacht aan haar gezin schenken. Het woord 'job' valt uiteraard vrij te interpreteren maar wat betaald, is een job.
Ze versierde (tot ergernis van de conservatieve dorpsbewoners) heel Moonlight Falls met behulp van een bus graffiti. Een leuk werkje en de kinderen vonden het ook niet slecht: hun mama bezocht vaak parkjes en stranden om zich op de muren en paden los te laten gaan.
In bepaalde zin had ze gelijk gehad: sinds die tien jaar dat ze haar voor het laatst zag had haar leven niet op rolletjes gelopen. Daarbovenop was en regelmatig helemaal blut geweest en had ze op een bepaald moment de wereld rond gereisd zonder hen iets te melden.
Dat wou ze nu goed maken: ze ging een job hebben en al haar aandacht aan haar gezin schenken. Het woord 'job' valt uiteraard vrij te interpreteren maar wat betaald, is een job.
Ze versierde (tot ergernis van de conservatieve dorpsbewoners) heel Moonlight Falls met behulp van een bus graffiti. Een leuk werkje en de kinderen vonden het ook niet slecht: hun mama bezocht vaak parkjes en stranden om zich op de muren en paden los te laten gaan.
Er was ook nog Aoife. Intussen negen jaar oud en werd regelmatig vergeten door haar ouders, die het druk hadden met haar broertje en zusje.
Voornamelijk Julian maakte zich zorgen om zijn dochter en probeerde alle tijd die hij met haar had verloren in te halen als zijn andere twee of de deadline voor een boek zijn aandacht niet opeisten: iets wat onmogelijk te combineren viel.
Aoife was enorm stil en zei amper iets. Ook haar schoolresultaten bleken niet goed te zijn: ze zat altijd te dromen in de klas en was enorm gevoelig. Sinds het laatste oudercontact overspoelde Julian zijn dochter zodra de kans zich gaf met aandacht, wat soms vervelende opmerkingen en een pijnlijke herinnering opleverde.
"Oh, geef je me eindelijk terug eens aandacht? Nooit gedacht na je mama in de steek liet."
Ze had het nog steeds niet verwerkt, al de ruzies, leugens, valse liefdesverklaringen en onduidelijkheid. Ze was dan wel zelf de kleien koppelaarster geweest toen het moment zich aanbood: zelf was ze er nog doodongelukkig onder.
Voornamelijk Julian maakte zich zorgen om zijn dochter en probeerde alle tijd die hij met haar had verloren in te halen als zijn andere twee of de deadline voor een boek zijn aandacht niet opeisten: iets wat onmogelijk te combineren viel.
Aoife was enorm stil en zei amper iets. Ook haar schoolresultaten bleken niet goed te zijn: ze zat altijd te dromen in de klas en was enorm gevoelig. Sinds het laatste oudercontact overspoelde Julian zijn dochter zodra de kans zich gaf met aandacht, wat soms vervelende opmerkingen en een pijnlijke herinnering opleverde.
"Oh, geef je me eindelijk terug eens aandacht? Nooit gedacht na je mama in de steek liet."
Ze had het nog steeds niet verwerkt, al de ruzies, leugens, valse liefdesverklaringen en onduidelijkheid. Ze was dan wel zelf de kleien koppelaarster geweest toen het moment zich aanbood: zelf was ze er nog doodongelukkig onder.
Gelukkig gingen ze meer tijd aan de inmiddels elfjarige Aoife kunnen besteden wanneer Millard twee jaar later zijn zesde verjaardag vierde en daarmee naar school ging.
Zodra hij was opgegroeid vluchtte hij naar de kleerkast en zette weeral een of andere maffe muts op zijn hoofd, waar hij verzot op was. Terwijl Josine even Olive uit haar bedje was gaan halen at hij met Julian een stuk taart.
Hij deed zijn beklag over de kwaliteit van de taart ("Ik kan beter!") waarbij Julian wat gegrinnik niet kon onderdrukken en bood nadien spontaan aan om af te wassen.
"Het is wel een beetje op mijn eigen euhm, speciale manier. Bezwaar?" vroeg de jongen. Julian knikte. Hij vond het vreemd dat zijn zoon voorstelde om zelf af te wassen, Aoife gruwelde daar altijd van, maar het betekende minder werk voor hem.
Zodra hij was opgegroeid vluchtte hij naar de kleerkast en zette weeral een of andere maffe muts op zijn hoofd, waar hij verzot op was. Terwijl Josine even Olive uit haar bedje was gaan halen at hij met Julian een stuk taart.
Hij deed zijn beklag over de kwaliteit van de taart ("Ik kan beter!") waarbij Julian wat gegrinnik niet kon onderdrukken en bood nadien spontaan aan om af te wassen.
"Het is wel een beetje op mijn eigen euhm, speciale manier. Bezwaar?" vroeg de jongen. Julian knikte. Hij vond het vreemd dat zijn zoon voorstelde om zelf af te wassen, Aoife gruwelde daar altijd van, maar het betekende minder werk voor hem.
De jongen stond meteen op. En bleef staan. Hij pakte de borden niet op en ging er naar de vaatwasser of de gootsteen, zoals verwacht: hij bewoog zijn armen waar vaag gele lichtjes uitkwamen en het volgende moment waren alle borden verdwenen.
Niet alleen de borden, het hele huis leek kraaknet.
Met een brede grijns van pure trots ging Millard nadien weer braaf gaan zitten, zijn vader in verwarring latend.
Niet alleen de borden, het hele huis leek kraaknet.
Met een brede grijns van pure trots ging Millard nadien weer braaf gaan zitten, zijn vader in verwarring latend.
Julian wist niet wat hij moest zeggen of denken. Er zat een heleboel bovennatuurlijk DNA in Josine's bloed, het was puur toeval dat ze zelf niks speciaals kan: op een bepaalde manier kwam het niet onverwacht dat er wat vreemde exemplaren tussen hun kinderen zouden zitten. Maar dit was wel een héél vreemd exemplaar, een aparte variatie van een tovenaar misschien?
Een doodgewone tovenaar was zijn zoon zeker niet. Die moesten hun spreken leren en hun magie doorheen de jaren leren te beheersen, daarbovenop komt dat meestal pas boven in hun puberteit. Daar moest Millard nog zo'n zes jaar op wachten en het bleek hem geen moeite te kosten om een volledig huis in een fractie van een seconde te poetsen.
Een doodgewone tovenaar was zijn zoon zeker niet. Die moesten hun spreken leren en hun magie doorheen de jaren leren te beheersen, daarbovenop komt dat meestal pas boven in hun puberteit. Daar moest Millard nog zo'n zes jaar op wachten en het bleek hem geen moeite te kosten om een volledig huis in een fractie van een seconde te poetsen.
Millard besefte gelukkig maar al te goed dat dit een schok zou zijn voor zijn ouders, voornamelijk voor Julian die zelden al iets bovennatuurlijks heeft gezien. Een antwoord bleek niet te komen en hij besloot zelf de stilte te doorbreken.
"Ja, ik kan zo'n dingen. Ik kan ook perfect eten toveren, denk ik, weet het niet. Ik heb het nog nooit gedaan maar denk dat ik het kan. Ik probeer het al een tijdje en nu is het me eindelijk gelukt. Ik was er heel enthousiast...Papa, waarom ben jij niet zo enthousiast als ik? Zo vreemd is het toch niet? Of...Wel?"
"Ja, ik kan zo'n dingen. Ik kan ook perfect eten toveren, denk ik, weet het niet. Ik heb het nog nooit gedaan maar denk dat ik het kan. Ik probeer het al een tijdje en nu is het me eindelijk gelukt. Ik was er heel enthousiast...Papa, waarom ben jij niet zo enthousiast als ik? Zo vreemd is het toch niet? Of...Wel?"
Julian had geen zin om hier een antwoord op te geven, hij wist überhaupt het antwoord niet en hij was opgelucht wanneer Josien kwam aangewandeld met Olive op haar arm. Meteen vroeg ze waarom het huis plots zo proper was.
"Het zit zo...Millard kan toveren", antwoordde Julian meteen op haar vraag. Ze keek hem vreemd aan en begon toen te lachen, niet bepaald de verwachte reactie.
"Toveren? Bedoel je: jou kunnen overtuigen de borden in de vaatwasser te steken? Ik zou het niet meteen toveren noemen, maar speciaal is het wel ja", was haar ietwat frustrerende antwoord. Julian zuchtte en deed een poging op het uit te leggen.
"Nee, hij heeft de vaatwas zelf gedaan." Josine bleek onderbrak hem meteen. "Wát? Je hebt dat kind laten afwassen op zijn verjaardag? Typisch mannen..."
Julian werd kwaad, het leek onmogelijk het haar uit te leggen, alsof ze het zelf niet vermoedde. "Ja en nee. Ja, ik liet hem de borden opruimen. Maar hij deed het graag, hij wou het zelf doen, en de borden waren dan ook meteen weg, hij moest ze niet eens aanraken, hij toverde ze weg. Echt, wegtoveren, zoals jouw moeder ons ooit in padden heeft veranderd. Toveren."
Nu was het Millard's beurt om te onderbreken en dat deed hij met plezier. "Het is echt waar hoor mama. Ik kan toveren, cool hè? Ik weet ook niet hoe, maar ik bleef dat getover dus te kunnen. En het kost helemaal geen moeite, ik moet enkel willen doen."
Toen was hij klaar en keek hij gewoon terug naar de leegte waar hij ook voordien al naar staarde.
"Het zit zo...Millard kan toveren", antwoordde Julian meteen op haar vraag. Ze keek hem vreemd aan en begon toen te lachen, niet bepaald de verwachte reactie.
"Toveren? Bedoel je: jou kunnen overtuigen de borden in de vaatwasser te steken? Ik zou het niet meteen toveren noemen, maar speciaal is het wel ja", was haar ietwat frustrerende antwoord. Julian zuchtte en deed een poging op het uit te leggen.
"Nee, hij heeft de vaatwas zelf gedaan." Josine bleek onderbrak hem meteen. "Wát? Je hebt dat kind laten afwassen op zijn verjaardag? Typisch mannen..."
Julian werd kwaad, het leek onmogelijk het haar uit te leggen, alsof ze het zelf niet vermoedde. "Ja en nee. Ja, ik liet hem de borden opruimen. Maar hij deed het graag, hij wou het zelf doen, en de borden waren dan ook meteen weg, hij moest ze niet eens aanraken, hij toverde ze weg. Echt, wegtoveren, zoals jouw moeder ons ooit in padden heeft veranderd. Toveren."
Nu was het Millard's beurt om te onderbreken en dat deed hij met plezier. "Het is echt waar hoor mama. Ik kan toveren, cool hè? Ik weet ook niet hoe, maar ik bleef dat getover dus te kunnen. En het kost helemaal geen moeite, ik moet enkel willen doen."
Toen was hij klaar en keek hij gewoon terug naar de leegte waar hij ook voordien al naar staarde.
De akelige stilte die op die bekentenis volgde was niet te onderdrukken. Zowel Josine en Julian wisten niet wat te zeggen en Millard was gewoon nieuwsgierig naar de goeie versie van een reactie van mama en papa. Ook hij wist niet per se wat en hoe, maar het was cool en hij kon erover opscheppen bij zijn klasgenootjes en hij vond er niks mis mee was.
Bij zijn ouders was dat anders. Toen hij uiteindelijk zijn geduld verloor en naar zijn kamer liep vonden Josine en Julian het wel het gepaste moment om dat vreemde voorval te bespreken.
"Een tovenaar is hij niet", begon Josine meteen. Julian knikte: net zoals hij al dacht. "Ja, maar wat dan wel? En...Hoe?"
Josine zuchtte. Ze wist even veel als hem, behalve..."Wat hij is weet ik niet, maar hij ziet er normaal uit en hij kan niet echt iets gevaarlijk, denk ik...Het maakt niet zo veel uit. En hoe...Toendertijd leek het me maar stom, maar bij zijn geboorte had ik wel degelijk al het gevoel dat er iets speciaals met hem was...Het was toen volle maan, en ik weet niet...Hij leek normaal te zijn en ik was het bijna vergeten. Nu blijkt het toch wel een speciaal jongetje te zijn."
"Zoals je zelf zegt: hij doet niks gevaarlijk. Hij maakt het hele huis schoon en beweert perfect eten te kunnen toveren, dus, laten we het zo?"
Josine knikte instemmend.
Bij zijn ouders was dat anders. Toen hij uiteindelijk zijn geduld verloor en naar zijn kamer liep vonden Josine en Julian het wel het gepaste moment om dat vreemde voorval te bespreken.
"Een tovenaar is hij niet", begon Josine meteen. Julian knikte: net zoals hij al dacht. "Ja, maar wat dan wel? En...Hoe?"
Josine zuchtte. Ze wist even veel als hem, behalve..."Wat hij is weet ik niet, maar hij ziet er normaal uit en hij kan niet echt iets gevaarlijk, denk ik...Het maakt niet zo veel uit. En hoe...Toendertijd leek het me maar stom, maar bij zijn geboorte had ik wel degelijk al het gevoel dat er iets speciaals met hem was...Het was toen volle maan, en ik weet niet...Hij leek normaal te zijn en ik was het bijna vergeten. Nu blijkt het toch wel een speciaal jongetje te zijn."
"Zoals je zelf zegt: hij doet niks gevaarlijk. Hij maakt het hele huis schoon en beweert perfect eten te kunnen toveren, dus, laten we het zo?"
Josine knikte instemmend.
Millard was intussen dus boven. Hij wist dat hij speciaal was en hij wist dat zijn ouders het over hem zouden hebben. Hij wou er liever niet aan denken en probeerde zijn gedachten te verzetten.
Hij schaakte een beetje, waar hij best goed in bleek te zijn, en ging toen met de scheikundetafel van grote zus Aoife aan de slag.
Hij schaakte een beetje, waar hij best goed in bleek te zijn, en ging toen met de scheikundetafel van grote zus Aoife aan de slag.
Omdat Josine het toch niet helemaal vertrouwde had ze zelf het avondeten gemaakt, ze had haar zoon het dus niets uit de lucht laten toveren zoals hij beweert te kunnen, dat werd opgegeten.
Er werd nog wat tv gekeken en uiteindelijk gingen alle kinderen van het gezin gaan slapen: Aoife, Millard en kleine Olive.
Er werd nog wat tv gekeken en uiteindelijk gingen alle kinderen van het gezin gaan slapen: Aoife, Millard en kleine Olive.
Er gingen uren voorbij. Iedereen slaagde erin om ondanks de emoties van afgelopen dag, voornamelijk bij het bij ons welbekende koppel en Millard, goed te slapen. Het was al na middernacht wanneer er een vrouw met een lijkbleke, besproette huid de deur open prutste.
Dat lukte zonder moeite.
Dat lukte zonder moeite.
Voorzichtig proberend om het geluid van haar hoge hakken te dempen liep ze de trap op. Ze kwam in de hobbyruimte terecht, liep naar het einde van die ruimte en sloeg de deur open.
Verkeerd. Een badkamer.
Er was maar één andere deur die dan wel de kinderkamer moest zijn: zo stil mogelijk deed ze de deur open, stak het licht aan om er tenminste iets te zien en keek rond.
Er waren drie kinderen, een meisje van een jaar of elf, een klein meisje met rood haar, en een jongen met zwartekrullen. Het zwart van Julian. De jongen noemde Millard.
Het walgelijke, bovennatuurlijke product van haar ex en die slet van een Josine.
Hem moest ze hebben.
Verkeerd. Een badkamer.
Er was maar één andere deur die dan wel de kinderkamer moest zijn: zo stil mogelijk deed ze de deur open, stak het licht aan om er tenminste iets te zien en keek rond.
Er waren drie kinderen, een meisje van een jaar of elf, een klein meisje met rood haar, en een jongen met zwartekrullen. Het zwart van Julian. De jongen noemde Millard.
Het walgelijke, bovennatuurlijke product van haar ex en die slet van een Josine.
Hem moest ze hebben.