Deel 4: (Geen) gevoelens
Op een of andere manier lukte het hen zich niet aan elkaar te ergeren, ondanks de gevoelens die ze voor elkaar hadden. Ze deden als vrienden, twee normale studenten die elkaar al een tijdje kenden en ja, bij elkaar op de kamer sliepen.
Niet dat daar veel gebeurde. Aoife lag vaak al in haar bed en onder de dekens verstopt wanneer Gabriel in bed kroop, en Aoife was vervolgens ook vroeger wakker waardoor ze zich nooit op hetzelfde moment omkleden. Een moment om elkaar te begluren wanneer de ander zich uitkleedt was er dus niet.
Niet dat daar veel gebeurde. Aoife lag vaak al in haar bed en onder de dekens verstopt wanneer Gabriel in bed kroop, en Aoife was vervolgens ook vroeger wakker waardoor ze zich nooit op hetzelfde moment omkleden. Een moment om elkaar te begluren wanneer de ander zich uitkleedt was er dus niet.
Ook op de campus kwamen ze elkaar niet tegen. Op drukke lesdagen hadden ze continu les en holden ze van het ene naar het andere gebouw. Als ze elkaar voorbijliepen ging het vaak niet verder dan een vluchtig knikje en toen maakten ze weer voort om op tijd in die vervloekte les te geraken, goeie studenten waren het wel. Op andere dagen was Aoife's les juist gedaan wanneer die van Gabriel begon en ook toen kwamen ze elkaar enkele vluchtig tegen. Tijd voor gesprek was er dus niet, een tegelijk frustrerend en opluchtend feit.
Al bij al ging het goed. Ze volgden beide hun lessen, studeerden af en toe wat - naast elkaar zittend in de zetel, zonder een woord uit te wisselen - en besteden plezier aan het studentenleven. Geen wilde feestjes zoals het er vaak aan toe ging, maar wel twee ijverige jonge mensen die koste wat het kost hun graad wilden halen in de kunstwetenschappen en technologie.
Eens de dagen gingen en ze gewend raakten aan de vaste routine en het constante studeren dat een must was, bleken ze meer tijd te hebben. Ze moesten niet meer zoeken naar het juiste gebouw, ze verdwaalden niet meer. Alles was gewend geraakt en ging met een simpel, snel automatisme.
Dat zorgde er natuurlijk ook voor dat ze elkaar vaker tegenkwamen op die momentjes dat ze niet wisten wat te doen. Meestal waren ze op het universiteitsplein te vinden, wachtend op de volgende les, en speelden daar een potje schaak.
"Ik moet maar eens naar de les gaan, voordat Stinky Winky me besmet", zei Gabriel zonder even op te kijken. Aoife was, met een groene walm van lucht achter zich, bij hem aan de schaaktafel gaan zitten.
"Ik stink niet", zei ze kortaf. Toen pas bedacht ze wat Gabriel tegen haar had gezegd. "Stinky Winky?"
Gabriel keek even op van zijn schaakstukken en grinnikte. "Teletubbies", verklaarde hij.
Dat het een fulltime grap was drong echter niet helemaal tot Aoife door. Ze merkte het extra lettertje in haar bijnaam, verwijzend naar het feit dat ze stinkt, meteen op. "Het is Tinky Winky", verbeterde ze. Weer keek Gabriel even op, grinnikte, maar zei niets.
Oké, Tinky Winky dan maar...
Dat zorgde er natuurlijk ook voor dat ze elkaar vaker tegenkwamen op die momentjes dat ze niet wisten wat te doen. Meestal waren ze op het universiteitsplein te vinden, wachtend op de volgende les, en speelden daar een potje schaak.
"Ik moet maar eens naar de les gaan, voordat Stinky Winky me besmet", zei Gabriel zonder even op te kijken. Aoife was, met een groene walm van lucht achter zich, bij hem aan de schaaktafel gaan zitten.
"Ik stink niet", zei ze kortaf. Toen pas bedacht ze wat Gabriel tegen haar had gezegd. "Stinky Winky?"
Gabriel keek even op van zijn schaakstukken en grinnikte. "Teletubbies", verklaarde hij.
Dat het een fulltime grap was drong echter niet helemaal tot Aoife door. Ze merkte het extra lettertje in haar bijnaam, verwijzend naar het feit dat ze stinkt, meteen op. "Het is Tinky Winky", verbeterde ze. Weer keek Gabriel even op, grinnikte, maar zei niets.
Oké, Tinky Winky dan maar...
Die momenten waren echter van zeldzame aard. Hun drukke studentenleven - ze waren allebei ingeschreven in de hoop om al na een semester met een volledige graad naar huis te komen - overheerste alles. Doodmoe viel Aoife 's avonds laat in slaap na een hele dag van gebouw naar gebouw rennen, musiceren, schilderen of studeren en bij Gabriel was dat niet veel anders, enkel erger, voor Aoife ging alles nog vrij simpel maar Gabriel wou met een tien eindigen en moest daar vrij veel moeite voor doen.
Ze merkte dat op, wat voor een van de vele beschamende confrontaties tussen hen zou leiden.
"Gabriel, zou je dat wel doen? Straks wordt je nog geëlektrocuteerd", zei Aoife. Voor haar zat Gabriel die was begonnen aan een computer te prutsen.
"Moet van mijn docent, extra punten", antwoordde hij kortaf en begon toen een draaide los te prutsen. "Maar Gabriel..."
Gabriel schoof zijn stoel enkele centimeters achteruit en keek Aoife doordringend aan. "Hou op. Waar bemoei je je mee? Ga nog zo'n schets maken, ben je toch zo goed in."
Ze maakte zich gewoon zorgen. Ze wou gewoon niet dat hem iets overkwam en ze het al vaker gehoord van mensen die doodgaan door het verbeteren van een oude computer.
Ze merkte dat op, wat voor een van de vele beschamende confrontaties tussen hen zou leiden.
"Gabriel, zou je dat wel doen? Straks wordt je nog geëlektrocuteerd", zei Aoife. Voor haar zat Gabriel die was begonnen aan een computer te prutsen.
"Moet van mijn docent, extra punten", antwoordde hij kortaf en begon toen een draaide los te prutsen. "Maar Gabriel..."
Gabriel schoof zijn stoel enkele centimeters achteruit en keek Aoife doordringend aan. "Hou op. Waar bemoei je je mee? Ga nog zo'n schets maken, ben je toch zo goed in."
Ze maakte zich gewoon zorgen. Ze wou gewoon niet dat hem iets overkwam en ze het al vaker gehoord van mensen die doodgaan door het verbeteren van een oude computer.
Met tegenzin ging ze de volgende dag naar de les. Op een bepaalde manier had Gabriel gelijk, ze moest zich niet met zijn zaken bemoeien. Als hij de strever wilde uithangen was dat zijn zaak. Op zich hadden ze elkaar niks te zeggen, zij had in het verleden fouten gemaakt, ernstige fouten, het was dus meer dan normaal dat ze nooit maar dan ook nooit geliefden zullen zijn.
Ze zag hem die dag enkel nog even studeren, vlak voor zij naar bed ging. Ze wist niet meer hoe laat het precies was wanneer ze vaag de deur hoorde opengaan en even half wakker was, maar veronderstelde dat het laat was, of eerder vroeg.
De volgende dag hadden ze beiden maar laat les. Ze haalde haar bas boven, die ze had meegenomen, en begon er op te spelen. Ze vond het leuk en daarin verbeteren was alleen maar gunstig voor haar punten. Ze stond al permanent op de decaanlijst, maar het kon nooit kwaad...
Gabriel, achter haar, was bezig met de breinverbeteraar. Net zoals zij zat hij nog in zijn pyjama. Ze hoorde hem onophoudelijk vloeken en een "Aaawwwh!" viel daar af en toe tussen te bespeuren. "Waarom deed hij dat toch?" vroeg ze zich af. Hij hield niet eens van technologie. Hij wou fotograaf worden, de wereld rondreizen. Waarom deed hij dat niet gewoon?
De volgende dag hadden ze beiden maar laat les. Ze haalde haar bas boven, die ze had meegenomen, en begon er op te spelen. Ze vond het leuk en daarin verbeteren was alleen maar gunstig voor haar punten. Ze stond al permanent op de decaanlijst, maar het kon nooit kwaad...
Gabriel, achter haar, was bezig met de breinverbeteraar. Net zoals zij zat hij nog in zijn pyjama. Ze hoorde hem onophoudelijk vloeken en een "Aaawwwh!" viel daar af en toe tussen te bespeuren. "Waarom deed hij dat toch?" vroeg ze zich af. Hij hield niet eens van technologie. Hij wou fotograaf worden, de wereld rondreizen. Waarom deed hij dat niet gewoon?
Toen kwam er een dag de waterleiding in het studentenhuis kapot was. De douches in de badkamer voor de mannelijke studenten, daar kwamen enkel nog een paar druppeltjes halfbevroren water - het was november - uit en die waren dus (zover ze zich wasten) genoodzaakt naar de badkamer van de meisjes te vluchten.
"Waar is mijn handdoek nu?" zei Gabriel. Hij keek rond, geen handdoek. Toen ging hij, spiernaakt, uit het hokje en stond oog in oog met Aoife die juist haar tanden had gepoetst en vrijwel meteen de andere kant opkeek. "Hier heb je een handdoek, trek iets aan", zei ze snel.
"Ik hoop dat de douches snel gerepareerd zijn", vervolgde ze nog snel en wandelde toen weg. Dit was enorm gênant, meer niet, en ze wou maar al te graag het beeld van een compleet naakte Gabriel uit haar ogen wissen.
"Waar is mijn handdoek nu?" zei Gabriel. Hij keek rond, geen handdoek. Toen ging hij, spiernaakt, uit het hokje en stond oog in oog met Aoife die juist haar tanden had gepoetst en vrijwel meteen de andere kant opkeek. "Hier heb je een handdoek, trek iets aan", zei ze snel.
"Ik hoop dat de douches snel gerepareerd zijn", vervolgde ze nog snel en wandelde toen weg. Dit was enorm gênant, meer niet, en ze wou maar al te graag het beeld van een compleet naakte Gabriel uit haar ogen wissen.
Een ongeluk komt nooit alleen. Het nieuws dat zij en Gabriel op dezelfde kamer sliepen had een paar weken later het thuisfront al makkelijk bereikt en meteen veronderstelden bepaalde mensen een heleboel dingen.
"Nee mama, het zijn twee aparte tweepersoonsbedden", vertelde ze voor de vijfde keer door de telefoon aan Josine, die via Sophia had gehoord dat haar dochter en die laatste haar zoon op dezelfde kamer liepen. Het eerst wat Aoife deed wanneer ze dat hoorde was haar kamergenoot die braaf alles aan zijn mama vertelt vervloeken.
"Wat? Natuurlijk niet! Hou erover op. Het is al helemaal verpest tussen mij en Gabriel, toen we elkaar pas kenden werd het niks en nu ook niet." vervolgde ze. Ze zei, bijna zeven jaar later, nog steeds niet waarom precies maar het feit dat hun hele situatie een valse start had gekregen door haar impulsieve broertje was de hoofdreden.
"Liefje...We hebben allemaal gezien hoe hij naar je keek op je verjaardag", klonk er door de telefoon.
"Hou op."
Vlak voordat ze afhaakte hoorde ze Josine nog zeggen hoe koppig ze wel niet was.
"Nee mama, het zijn twee aparte tweepersoonsbedden", vertelde ze voor de vijfde keer door de telefoon aan Josine, die via Sophia had gehoord dat haar dochter en die laatste haar zoon op dezelfde kamer liepen. Het eerst wat Aoife deed wanneer ze dat hoorde was haar kamergenoot die braaf alles aan zijn mama vertelt vervloeken.
"Wat? Natuurlijk niet! Hou erover op. Het is al helemaal verpest tussen mij en Gabriel, toen we elkaar pas kenden werd het niks en nu ook niet." vervolgde ze. Ze zei, bijna zeven jaar later, nog steeds niet waarom precies maar het feit dat hun hele situatie een valse start had gekregen door haar impulsieve broertje was de hoofdreden.
"Liefje...We hebben allemaal gezien hoe hij naar je keek op je verjaardag", klonk er door de telefoon.
"Hou op."
Vlak voordat ze afhaakte hoorde ze Josine nog zeggen hoe koppig ze wel niet was.
Ergens had Josine gelijk. Ook zij had gezien hoe hij naar haar keek, misschien durfde hij gewoon niks te ondernemen. Hij was altidj al stil geweest, nu was dat waarschijnlijk niet veel anders.
Het was een hele opgave geweest, maar uiteindelijk had ze hem naar het strand meegekregen. Het was bijna winter en ze had het dus véél te kou in haar bloes en shortje, ook Gabriel - die nog nooit had gevoeld wat minder dan vijftien graden is - liep er maar dun gekleed bij.
Ze verzamelden dus de nodige hoeveelheid hout en maakten een heus kampvuur, Gabriel gooide er niet alleen hout in en een heleboel kleurige vonken verschenen er boven.
"Waarom doe je dat?" vroeg Aoife die in het vuur pookte. "Gewoon. Is toch mooi?"
Nee, dat moet je niet zeggen. Je moet zeggen dat die mooie vonkjes beter mij mij passen.
Het was een hele opgave geweest, maar uiteindelijk had ze hem naar het strand meegekregen. Het was bijna winter en ze had het dus véél te kou in haar bloes en shortje, ook Gabriel - die nog nooit had gevoeld wat minder dan vijftien graden is - liep er maar dun gekleed bij.
Ze verzamelden dus de nodige hoeveelheid hout en maakten een heus kampvuur, Gabriel gooide er niet alleen hout in en een heleboel kleurige vonken verschenen er boven.
"Waarom doe je dat?" vroeg Aoife die in het vuur pookte. "Gewoon. Is toch mooi?"
Nee, dat moet je niet zeggen. Je moet zeggen dat die mooie vonkjes beter mij mij passen.
Het afspraakje ontaarde in een ramp. Helemaal verkleumd ging Gabriel uiteindelijk terug naar het studentenhuis, waar hij al vast twee extra dekens op zijn bed zou leggen, zei hij. Ze had hem misschien moeten waarschuwen dat de Verenigde Staten op veel plekken net wat heel veel kouder waren dan de Caraïben. Moonlight Falls kende ontzettend strenge winters en Aoife was dus aan de koude gewend, Gabriel allesbehalve.
Hij had gelijk gehad. De volgende ochtend lag er een sneeuwtapijt over de campus: de winter was begonnen, een ijskoude winter gevuld met sneeuwstormen en vrieskou.
Hij had gelijk gehad. De volgende ochtend lag er een sneeuwtapijt over de campus: de winter was begonnen, een ijskoude winter gevuld met sneeuwstormen en vrieskou.
Ze liet het bij dat mislukte afspraakje zitten. het was toch te laat, veel te laat. Al van toen ze hem voor het eerst zag droomde ze van een magisch sprookjeshuwelijk, passionele nachten, twee prachtige kinderen - een jongen en een meisje - en een gelukkig leven tot ze in elkaars armen op honderdjarige leeftijd zouden sterven. Ze zag niet in hoe dat zou kunnen ontstaan na een vage knipperlichtrelatie als tieners.
"Ik hoorde je vannacht mijn naam zeggen terwijl je sliep", Aoife's ogen sprongen open en de brok pannenkoek in haar keel bleef daar steken.
"Laat maar, ik zal het wel verkeerd gehoord hebben", zei hij. Dat had hij echter helemaal niet, het zou makkelijk kunnen dat Aoife soms inderdaad zijn naam zei terwijl ze sliep, het verwonderde haar zelfs dat hij daar nog nooit eerder iets op gezegd had.
Ze pakte haar vuile bord en ging naar de keuken om het in de vaatwasser te steken. Ze moest een andere kamer zien te vinden.
"Ik hoorde je vannacht mijn naam zeggen terwijl je sliep", Aoife's ogen sprongen open en de brok pannenkoek in haar keel bleef daar steken.
"Laat maar, ik zal het wel verkeerd gehoord hebben", zei hij. Dat had hij echter helemaal niet, het zou makkelijk kunnen dat Aoife soms inderdaad zijn naam zei terwijl ze sliep, het verwonderde haar zelfs dat hij daar nog nooit eerder iets op gezegd had.
Ze pakte haar vuile bord en ging naar de keuken om het in de vaatwasser te steken. Ze moest een andere kamer zien te vinden.
Voor de rest dag ging ze gewoon naar de les, speelde ze wat piano - yup, kon ze nu ook al - en dacht zo min mogelijk aan Gabriel en wat hij die ochtend gezegd had.
Hij stond al de hele tijd de kijken naar Aoife, die haar vingers over het klavier van de 'meeneempiano' - zoals hij het noemde - liet glijden. Wat was ze toch een speciaal meisje, ze kon werkelijk alles. Op de gitaar was ze bijna volleerd, op de deuntjes van haar bas begonnen mensen ook al spontaan mee te dansen en zelfs als ze piano speelde, wat ze nog nooit eerder gedaan had, had ze vele bekijks.
Toen hoorde hij zijn gsm in zijn broekzak plotseling trillen. Hij keek, het was zijn moeder die hem belde. Met de Spaanse versie van "Hallo Gabriel!" werd dat verduidelijkt.
"Mama?" vroeg hij. Het leek wel een eeuw geleden dat hij haar had gehoord. "Hoe is het met mijn jongen? Ik heb gehoord dat dat mooie meisje van de Alfredo's wel wat interesse in je heeft?"
Onderwerp: Aoife. Hij zuchtte. "Nee, helemaal niet. Ja, daag mama."
Toen hoorde hij zijn gsm in zijn broekzak plotseling trillen. Hij keek, het was zijn moeder die hem belde. Met de Spaanse versie van "Hallo Gabriel!" werd dat verduidelijkt.
"Mama?" vroeg hij. Het leek wel een eeuw geleden dat hij haar had gehoord. "Hoe is het met mijn jongen? Ik heb gehoord dat dat mooie meisje van de Alfredo's wel wat interesse in je heeft?"
Onderwerp: Aoife. Hij zuchtte. "Nee, helemaal niet. Ja, daag mama."
hij Hij keek rond, Aoife zat niet meer piano te spelen. Ze had het keyboard - zo noemde het toch? - ingeruild voor de gitaar. Ze merkte niet eens dat hij er stond. En haar aanstaarde, zoals altijd wanneer ze niet keek, met een verlangen om haar vast te pakken en heftig te beginnen zoenen. Toch deed hij het niet. Hij wist niet wat het was, maar er miste iets. Iets essentieel wat hem dat extra duwtje zou geven. Vertrouwen, zowel in zichzelf als in haar. Hij hield van haar, al lang. Maar ze, ze was zo, zo vreemd. Soms was ze enorm zelfverzeker en het volgende moment kon ze zo kwetsbaar en onwetend zijn als een pasgeboren baby. Een ui die je laagje per laagje moet pellen om tot haar te kunnen doordringen.
Kortom: een relatie met haar zou een heel avontuur zijn, dat had hij al aan de lijve kunnen ondervinden. Hij was simpelweg geschokt geweest wanneer hij doorhad dat haar broertje hem had betoverd. Alsof het lot hen verbood om samen te kunnen zijn, veranderde hij van school en toen zagen ze elkaar amper nog. Die weinige momenten wou hij haar het willen zeggen, maar hij kreeg de kans niet. Uiteindelijk greep de kans zodra hij hem had en maakte hij meer dan duidelijk wat hij voor haar voelde. Dat ontaarde in een fiasco en ten gevolgde daarvan wou ze hem niet meer zien, tot nu. Nu had hij nog een kans, maar durfde het niet. Wie weet wat kon die broer van haar nog allemaal? Wie weet hoe veel koppiger en verwarrender ze soms nog kon zijn?
Hij had het gevoel dat vroeg of laat een van hen nog gekwetst zou worden, heel erg gekwetst, en hij wist niet of het wel zo verstandig was dat risico te nemen.
Kortom: een relatie met haar zou een heel avontuur zijn, dat had hij al aan de lijve kunnen ondervinden. Hij was simpelweg geschokt geweest wanneer hij doorhad dat haar broertje hem had betoverd. Alsof het lot hen verbood om samen te kunnen zijn, veranderde hij van school en toen zagen ze elkaar amper nog. Die weinige momenten wou hij haar het willen zeggen, maar hij kreeg de kans niet. Uiteindelijk greep de kans zodra hij hem had en maakte hij meer dan duidelijk wat hij voor haar voelde. Dat ontaarde in een fiasco en ten gevolgde daarvan wou ze hem niet meer zien, tot nu. Nu had hij nog een kans, maar durfde het niet. Wie weet wat kon die broer van haar nog allemaal? Wie weet hoe veel koppiger en verwarrender ze soms nog kon zijn?
Hij had het gevoel dat vroeg of laat een van hen nog gekwetst zou worden, heel erg gekwetst, en hij wist niet of het wel zo verstandig was dat risico te nemen.