Deel 1: Vrij...Of toch niet.
Het eiland was werkelijk prachtig, Learco's eiland. Hij kon nog steeds niet geloven dat het van hem en hem alleen was en besloot er nog even te blijven. Er was een oude barak met onder andere een bed, douche en barbecue die hij als slaapplaats gebruikte. Hij vulde de tijd met gitaar spelen, duiken, zwemmen, en op de stranden ronddwalen op zoek naar kostbare schelpen zonder enige notie van tijd. Na ruim een week begon echter het besef op te dagen dat hij misschien toch eens naar huis moest, hij was het gesprek tussen zijn ouders nog niet vergeten.
Hij kwam plotseling de woonkamer binnengewandeld. De woonboot was nog steeds op dezelfde plaats geankerd wat de terugkeer een pak makkelijker had gemaakt. Het was midden in de nacht, iedereen sliep en de stilte zo goed mogelijk bewarend kroop hij snel zijn bed in.
De volgende ochtend stond hij ergens omstreeks tien uur op en haalde snel een kom cornflakes uit de koelkast, wanneer hij in de woonkamer op zijn ouders botste. "Daar is onze verloren zoon", zei Gabriel. Learco mompelde stil "sorry" en goot toen nog wat extra melk in zijn kommetje cornflakes, choco's in dit geval."En hou op met dat klef gedoe", voegde hij er nog snel aan toe wanneer zijn ouders vervolgens kusten. Hij was thuis, maar daar stopte het ook mee.
Hij kwam plotseling de woonkamer binnengewandeld. De woonboot was nog steeds op dezelfde plaats geankerd wat de terugkeer een pak makkelijker had gemaakt. Het was midden in de nacht, iedereen sliep en de stilte zo goed mogelijk bewarend kroop hij snel zijn bed in.
De volgende ochtend stond hij ergens omstreeks tien uur op en haalde snel een kom cornflakes uit de koelkast, wanneer hij in de woonkamer op zijn ouders botste. "Daar is onze verloren zoon", zei Gabriel. Learco mompelde stil "sorry" en goot toen nog wat extra melk in zijn kommetje cornflakes, choco's in dit geval."En hou op met dat klef gedoe", voegde hij er nog snel aan toe wanneer zijn ouders vervolgens kusten. Hij was thuis, maar daar stopte het ook mee.
De komende twee jaar gingen gelukkig in een versnelling. Learco veranderde voor geen haar. Hij was wie hij was en zijn ouders hadden er zich intussen bij neergelegd dat school niks voor hem was. "Misschien moet je die universiteitstest eens doen, voor volgend jaar", waagde Aoife het nog af en toe te zeggen, maar kon meestal op een gevat antwoord rekenen: "Jij doet pas sinds een paar jaar iets met je universiteitsdiploma en papa was niet eens geslaagd." Het toppunt was dat hij inderdaad gelijk had.
Ze hadden een groot deel van hun leven al reizend en met musiceren en fotograferen geld verdienend doorgebracht, het was geen wonder dat dat bij Learco niet zo anders was. De appel viel niet ver van de boom.
Daarnaast besloten ze te verhuizen. Ze waren het heen en weer gewieg van de woonboot naar het schijnt beu en verlangden naar een woning op het vasteland. Wanneer ze al Gabriel's foto's verkochten bleek dat dat helemaal geen probleem moest zijn en ze besloten een huis te laten bouwen waar ze omstreeks de achttiende verjaardag van Learco en Louise naar toe verhuisden.
Ze hadden een groot deel van hun leven al reizend en met musiceren en fotograferen geld verdienend doorgebracht, het was geen wonder dat dat bij Learco niet zo anders was. De appel viel niet ver van de boom.
Daarnaast besloten ze te verhuizen. Ze waren het heen en weer gewieg van de woonboot naar het schijnt beu en verlangden naar een woning op het vasteland. Wanneer ze al Gabriel's foto's verkochten bleek dat dat helemaal geen probleem moest zijn en ze besloten een huis te laten bouwen waar ze omstreeks de achttiende verjaardag van Learco en Louise naar toe verhuisden.
Terwijl Louise zenuwachtig uitkeek naar volgende maand - dan zou ze naar de universiteit vertrekken - vulde Learco dus zijn tijd met wat hij de laatste paar jaar al gedaan had. Enkel was school nu officieel weg gevallen.
Op een bepaald moment kwam Aoife plots naar hem toegelopen."Ik en je vader hebben het er over gehad en hebben iets besloten", zijn ouders die serieuze gesprekken voerden waar belangrijke besluiten uit vloeiden, dat beloofde niet veel goeds.
"We gaan bijleggen als je verhuist, wat je elk moment mag doen", of toch wel. Al van bij de 'bijleggen' verscheen er een glimlach op Learco's gezicht.
Op een bepaald moment kwam Aoife plots naar hem toegelopen."Ik en je vader hebben het er over gehad en hebben iets besloten", zijn ouders die serieuze gesprekken voerden waar belangrijke besluiten uit vloeiden, dat beloofde niet veel goeds.
"We gaan bijleggen als je verhuist, wat je elk moment mag doen", of toch wel. Al van bij de 'bijleggen' verscheen er een glimlach op Learco's gezicht.
Ze moesten het hem geen twee keer vertellen. Hij ging meteen op zoek naar een een haven waar hij een platform voor een woonboot kon kopen of gewoon een volledige woonboot. Het ging in ieder geval als het helemaal af was kunnen varen, hij was het nooit helemaal eens geweest met de verhuis van zijn ouders.
Het moest niet groot of chique zijn, hij kon het dan ook makkelijk helemaal zelf betalen. Hij vond vrij snel een klein woonboot waarvan hij de vloer opnieuw liet maken en de muren opnieuw liet behangen en verven.
Op de dag dat zijn zus in het universiteitsbusje stapte rende Learco naar een van de vele havens waar zijn woonboot die nog maar een dag vaarbaar was lag aangemeerd.
Het moest niet groot of chique zijn, hij kon het dan ook makkelijk helemaal zelf betalen. Hij vond vrij snel een klein woonboot waarvan hij de vloer opnieuw liet maken en de muren opnieuw liet behangen en verven.
Op de dag dat zijn zus in het universiteitsbusje stapte rende Learco naar een van de vele havens waar zijn woonboot die nog maar een dag vaarbaar was lag aangemeerd.
Het eerste wat hij deed na hij helemaal gesetteld was was naar de zeemeerminnengrot varen. Het was intussen al redelijk laat en het was al donker, wat het nog spannender maakte. De oceaanbodem was maar een lugubere omgeving als er nog minder licht door het wateroppervlak scheen, met al dat zeewier. Over de haaien die elk moment wouden toehappen en hij meestal niet zag nog maar gezwegen.
Hij vond wat hij wou: een schatkist die gevuld was met een grote hoeveelheid hij goudstukken, edelstenen en schelpen. Allemaal dingen die geld opbrachten en het feit dat zijn woning maar zo'n twintigduizend simdollars kostte nog vreemder leek blijken.
Hij bleef er tot het alweer licht werd.
Hij vond wat hij wou: een schatkist die gevuld was met een grote hoeveelheid hij goudstukken, edelstenen en schelpen. Allemaal dingen die geld opbrachten en het feit dat zijn woning maar zo'n twintigduizend simdollars kostte nog vreemder leek blijken.
Hij bleef er tot het alweer licht werd.
Enkele dagen na zijn verhuis was het, vreemd genoeg, de diplomauitreiking. Learco had nooit verwacht dat hij nog een diploma zou krijgen en hechtte er eerlijk gezegd niet zo veel belang aan, maar besloot toch te komen. Al was het maar om de verbaasde gezichten van zijn ex-leerkrachten te zien die hem natuurlijk amper kenden wanneer hij het podium op klom en een speech hield.
Geslaagd was hij niet echt. Hij had een diploma van de middelbare school maar mocht sommige hogere studies niet aanvatten.
Zijn diploma, wat je een diploma kon noemen, gooide hij na afloop trots in de lucht. Nu was hij echt officieel vrij.
Geslaagd was hij niet echt. Hij had een diploma van de middelbare school maar mocht sommige hogere studies niet aanvatten.
Zijn diploma, wat je een diploma kon noemen, gooide hij na afloop trots in de lucht. Nu was hij echt officieel vrij.
Daar was hij blij om. Geen irritante zus meer, geen ouders die hem vervelende vragen stelden, gewoon Learco en de oceaan die oneindig leek. Hij had kilometers ver kunnen varen met zijn pas gekochte speedboot. Hij zou wel zien waar hij eindigde.
Een mens heeft behoeftes natuurlijk en hij geraakte niet verder dan zijn eiland waar hij een kleine pauze nam, alvorens te beslissen simpelweg terug te keren naar de bewoonde wereld.
Een mens heeft behoeftes natuurlijk en hij geraakte niet verder dan zijn eiland waar hij een kleine pauze nam, alvorens te beslissen simpelweg terug te keren naar de bewoonde wereld.
Na een paar dagen niks te hebben gedaan besloot hij nog eens bij het wetenschapslab langs te gaan. De geleerden daar hadden altijd wel nood aan zeewier, vissen of schelpen. Dingen die je uitsluitend in de oceaan vindt.
De overgrote meerderheid van de mensen die er werkten waren al ergens achterin de vijftig of zestig en ze zagen het niet zitten zelf naar de zeebodem te duiken en accepteerden dus graag de hulp van die achttienjarige, sportieve knul met een grote voorliefde voor de zee.
"We hebben gewoon zeven schelpen nodig, van gelijk welke soort", zei een van de 'oudjes' hem en Learco ging meteen op weg. Een paar had hij gewoon op zijn woonboot liggen.
Dat waren er maar drie, van de zeven. Hij besloot zijn zoektocht dan maar te beginnen bij de kluis van Davy Jones. Daar vond hij twee schelpen en een schatkist. Hij beweerde dat hij die schatkist al eens had geopend en dacht dat, wat niet zo vreemd zou zijn, de kist gewoon terug dichtgevallen was. Maar toen hij de kist opendeed bleek die gedachte verkeerd.
De overgrote meerderheid van de mensen die er werkten waren al ergens achterin de vijftig of zestig en ze zagen het niet zitten zelf naar de zeebodem te duiken en accepteerden dus graag de hulp van die achttienjarige, sportieve knul met een grote voorliefde voor de zee.
"We hebben gewoon zeven schelpen nodig, van gelijk welke soort", zei een van de 'oudjes' hem en Learco ging meteen op weg. Een paar had hij gewoon op zijn woonboot liggen.
Dat waren er maar drie, van de zeven. Hij besloot zijn zoektocht dan maar te beginnen bij de kluis van Davy Jones. Daar vond hij twee schelpen en een schatkist. Hij beweerde dat hij die schatkist al eens had geopend en dacht dat, wat niet zo vreemd zou zijn, de kist gewoon terug dichtgevallen was. Maar toen hij de kist opendeed bleek die gedachte verkeerd.
Zoals altijd wat goudstukken, staven metaal, schelpen en edelstenen. Maar ook iets anders: een stuk van een kaart. Learco had eerder stukken kaart gevonden maar kon er nooit iets mee om dat er nog een deel miste.
Hij stak alles snel in een zak op zijn rug en zwom terug naar het wateroppervlak, waar zijn boot was. Daarna haastte hij zich meteen naar huis waar, normaal gezien, de andere stukken kaart zouden zijn. Misschien was dit wel het vierde stuk en leidde het ook naar een eiland, net zoals de kaart die hij een paar jaar geleden van de mensen in het lab had gekregen.
Hij stak alles snel in een zak op zijn rug en zwom terug naar het wateroppervlak, waar zijn boot was. Daarna haastte hij zich meteen naar huis waar, normaal gezien, de andere stukken kaart zouden zijn. Misschien was dit wel het vierde stuk en leidde het ook naar een eiland, net zoals de kaart die hij een paar jaar geleden van de mensen in het lab had gekregen.
Hij was moe, heel erg moe, maar wanneer hij eenmaal op zijn woonboot tot de conclusie kwam dat de vier stukken kaart die hij bezat perfect in elkaar pasten werd zijn lichaam gevuld met nieuwe energie. Dit was al de tweede kaart die hij bezat en zo hopelijk ook het tweede eiland.
Hij plakte de stukken snel aan elkaar met wat plakband, stapte terug in zijn speedboot, de woonboot verplaatsen ging zo traag, en volgde nauwkeurig de weg die op de kaart aangeduid stond.
Het was niet zo lang en nogmaals vroeg hij zich af hoe het kon dat het zo lang geleden was dat iemand een stap op dit eiland had gezet. Er was wel degelijk iemand geweest, daar getuigden de kaart zelf en de achtergebleven spullen van. Hij besloot wat rond te wandelen op het eiland vooraleer hij terugkeerde, wat echt wel moest want er was geen plek om te slapen zoals op zijn andere eiland.
Hij was juist van plan om terug te keren wanneer hij tussen de struiken een kist zag staan. Hij had het model van de schatkisten onder water en meteen begon het vermoeden te rijzen. Learco deed de kist open en vond daarin goudstukken en talloze edelstenen in verschillende kleuren.
Hij plakte de stukken snel aan elkaar met wat plakband, stapte terug in zijn speedboot, de woonboot verplaatsen ging zo traag, en volgde nauwkeurig de weg die op de kaart aangeduid stond.
Het was niet zo lang en nogmaals vroeg hij zich af hoe het kon dat het zo lang geleden was dat iemand een stap op dit eiland had gezet. Er was wel degelijk iemand geweest, daar getuigden de kaart zelf en de achtergebleven spullen van. Hij besloot wat rond te wandelen op het eiland vooraleer hij terugkeerde, wat echt wel moest want er was geen plek om te slapen zoals op zijn andere eiland.
Hij was juist van plan om terug te keren wanneer hij tussen de struiken een kist zag staan. Hij had het model van de schatkisten onder water en meteen begon het vermoeden te rijzen. Learco deed de kist open en vond daarin goudstukken en talloze edelstenen in verschillende kleuren.
Die schatkist had de hoop dat zijn nieuwe eiland meer was dan gewoon een eiland doen toenemen. Spijtig genoeg was de schatkist het enige, voor de rest waren het echt gewoon struiken, bomen, wat schubschelpen en oude rommel.
Learco ging nog even langs het wetenschapslab waar hij snel de zeven schelpen af gaf en ging toen naar huis, voldaan maar doodmoe.
Daar stond hem een verrassing te wachten.
Hij deed de deur open en botste bijna tegen een bos donkerrrood haar en een blauwe t-shirt. Hij herkende de lichtblauwe ogen en het rode haar meteen, het was zijn neef Michael die ongegeneerd in zijn pyjama - het was inmiddels al terug ochtend - in zijn woonkamer met zijn kont stond te draaien.
"Wat doe jij hier?" mompelde hij slaperig. Michael, die nog steeds danste, antwoordde meteen. "Ik zocht een plek om te wonen na mijn studies en je ouders vertrouwden je toch niet helemaal. Daarom hebben ze me gevraagd bij jou te komen wonen."
Fijn. Niet alleen bleken zijn ouders hem niet te vertrouwen nu hij echt op zijn eentje was, ook zat hij met die kwal opgescheept.
"Ik heb honger", bromde hij en wou naar de keuken wandelen.
Learco ging nog even langs het wetenschapslab waar hij snel de zeven schelpen af gaf en ging toen naar huis, voldaan maar doodmoe.
Daar stond hem een verrassing te wachten.
Hij deed de deur open en botste bijna tegen een bos donkerrrood haar en een blauwe t-shirt. Hij herkende de lichtblauwe ogen en het rode haar meteen, het was zijn neef Michael die ongegeneerd in zijn pyjama - het was inmiddels al terug ochtend - in zijn woonkamer met zijn kont stond te draaien.
"Wat doe jij hier?" mompelde hij slaperig. Michael, die nog steeds danste, antwoordde meteen. "Ik zocht een plek om te wonen na mijn studies en je ouders vertrouwden je toch niet helemaal. Daarom hebben ze me gevraagd bij jou te komen wonen."
Fijn. Niet alleen bleken zijn ouders hem niet te vertrouwen nu hij echt op zijn eentje was, ook zat hij met die kwal opgescheept.
"Ik heb honger", bromde hij en wou naar de keuken wandelen.
"Nee wacht!" Michael pakte zijn arm vast en gebaarde hem te blijven staan. "Wat wil je hebben?"
"Spaghetti gaat er altijd in, altijd", zei Learco en keek verwonderd naar zijn neef wanneer die boven hun hoofden met zijn vingers knipte en plots een grote schaal spaghettie tevoorschijn toverde. De saus was knalrood, niet te lopend maar ook niet te dik, en de gehakt en de groenten waren zo fijn gesneden als het maar kon. Het rook ook heerlijk, de spaghetti was perfect.
"Ik ben een djinn, net zoals mijn vader, weet je nog?" zei Michael.
"Juist ja, jij bent er ook zo een", antwoordde Learco terwijl hij wat spaghetti op een kleiner bord deed.
"We hebben meteen een weekvoorraad van jouw spaghetti. Wil je dan ook eens dat poetstrucje doen, Kan ik meteen in bed kruipen als mijn bord leeg is",
Dat deed Michael vervolgens met plezier.
"Spaghetti gaat er altijd in, altijd", zei Learco en keek verwonderd naar zijn neef wanneer die boven hun hoofden met zijn vingers knipte en plots een grote schaal spaghettie tevoorschijn toverde. De saus was knalrood, niet te lopend maar ook niet te dik, en de gehakt en de groenten waren zo fijn gesneden als het maar kon. Het rook ook heerlijk, de spaghetti was perfect.
"Ik ben een djinn, net zoals mijn vader, weet je nog?" zei Michael.
"Juist ja, jij bent er ook zo een", antwoordde Learco terwijl hij wat spaghetti op een kleiner bord deed.
"We hebben meteen een weekvoorraad van jouw spaghetti. Wil je dan ook eens dat poetstrucje doen, Kan ik meteen in bed kruipen als mijn bord leeg is",
Dat deed Michael vervolgens met plezier.
Zo vrij en gelukkig zoals hij zich de afgelopen weken had gevoeld, zo gevangen en geïrriteerd voelde hij zich nu. Michael, naar het schijnt ooit een van de populairste jongens op school, had de neiging op alles commentaar te geven. Of gewoon te praten, wat Learco al irritant genoeg vond. Hij had geen nood aan een neef die de hele tijd op zijn vingers keek en eten tevoorschijn toverde.
"Naar waar ga je?"Vroeg Michael. Learco stond aan het roer van de boot."Overal en nergens",
"Je moet toch een doel voor ogen hebben?"
Learco zuchtte. Nee, dat moest niet. hij zou wel zien waar hij eindigde.
"Sorry dat ik het zeg maar je stinkt. Misschien kun je je beter gaan douchen, ik pak het wel even over",
"Nee, geen zin in. Doe ik straks wel, prioriteiten",
"Moet ik je anders reinigen?" vroeg Michael nogmaals."Ik vind dat geen prettig gevoel",
"Mag ik de volgende keer kiezen waar we naartoe gaan?"
"Ja, nu goed? Tover misschien wat salade tevoorschijn, heb ik zin in",
"Ik ben moe. Ik zal het gewoon moeten klaarmaken, maar ik heb water nodig voor de sla te kuisen",
"Doe dat dan",
"Je zegt dat het niet goed is de wasbak te gebruiken als de boot zich verplaatst",
En zo ging het dus altijd. Dit ging niet goed komen en Learco had verschrikkelijk veel zin om hem het water in te duwen, tussen de haaien.
"Naar waar ga je?"Vroeg Michael. Learco stond aan het roer van de boot."Overal en nergens",
"Je moet toch een doel voor ogen hebben?"
Learco zuchtte. Nee, dat moest niet. hij zou wel zien waar hij eindigde.
"Sorry dat ik het zeg maar je stinkt. Misschien kun je je beter gaan douchen, ik pak het wel even over",
"Nee, geen zin in. Doe ik straks wel, prioriteiten",
"Moet ik je anders reinigen?" vroeg Michael nogmaals."Ik vind dat geen prettig gevoel",
"Mag ik de volgende keer kiezen waar we naartoe gaan?"
"Ja, nu goed? Tover misschien wat salade tevoorschijn, heb ik zin in",
"Ik ben moe. Ik zal het gewoon moeten klaarmaken, maar ik heb water nodig voor de sla te kuisen",
"Doe dat dan",
"Je zegt dat het niet goed is de wasbak te gebruiken als de boot zich verplaatst",
En zo ging het dus altijd. Dit ging niet goed komen en Learco had verschrikkelijk veel zin om hem het water in te duwen, tussen de haaien.