Deel 9: De aap is uit de mouw
Aneirin schrok zich bijna dood toen hij zag dat niet Mare, maar Dinthe naast zich lag wanneer hij wakker werd in het bed van de luxesuite van zijn eigen resort. Toen herinnerde het hij zich: gisterenavond. Zij, hij, weinig kleding en een bed.
Hij probeerde haar wakker te maken, tevergeefs. Ze bleek nogal een vaste slaper. "Goed om te weten..." bedacht hij zich, en maakte daarvan gebruik in stilte uit bed te kruipen, zijn kleren aan te trekken en zo snel mogelijk naar huis te gaan terwijl hij een excuus verzon.
Hij probeerde haar wakker te maken, tevergeefs. Ze bleek nogal een vaste slaper. "Goed om te weten..." bedacht hij zich, en maakte daarvan gebruik in stilte uit bed te kruipen, zijn kleren aan te trekken en zo snel mogelijk naar huis te gaan terwijl hij een excuus verzon.
Pas als hij na een paar uur lang naar huis zwemmen - hij had geen geld bij voor de taxiboot - ziet dat het al donker wordt, beseft hij om hoe laat hij wakker was geworden, in de namiddag. Hij en Dinthe moeten wel lang en druk...Bezig geweest zijn.
Thuis wordt hij meteen verwelkomd door Summer, die al waggelend en 'papa' brabbelend subtiel eist dat hij haar op pakt. Dan pas komt het moeilijke: Mare. Ze was Winter aan het leren praten*
"Euhm...Hallo Mare",
"Zo, ben je thuis? Hoe zit het met die kapotte kraan? Het was toch een kraan hè?"
"Ja. Er liep iets mis waardoor hij nog meer kapot was, het was al elf uur tegen dat hij gemaakt was. Ik was te moe om naar huis te gaan dus ben er blijven slapen. Deze middag ben ik er ook gebleven om aan de balie te staan, er is een medewerker ziek",
"Dus, daarom stond je gsm uit?"
"Plat",
Mare zuchtte. Zijn excuus klonk geloofwaardig genoeg, hoewel ze bij voorkeur graag zou nachecken of er wel degelijk een zieke baliemedewerker was en een kapotte kraan.
*Ja, die is al een peuter. Sims zijn slechts 2 dagen baby's bij mij met gevolg dat hij al een peutertje is. Terwijl hij eigenlijk 2 dagen uit was, zowel in het verhaal als in het spel eigenlijk dus ook. Iedereen weet hoe vermoeiend leeftijden in de sims zijn.
Thuis wordt hij meteen verwelkomd door Summer, die al waggelend en 'papa' brabbelend subtiel eist dat hij haar op pakt. Dan pas komt het moeilijke: Mare. Ze was Winter aan het leren praten*
"Euhm...Hallo Mare",
"Zo, ben je thuis? Hoe zit het met die kapotte kraan? Het was toch een kraan hè?"
"Ja. Er liep iets mis waardoor hij nog meer kapot was, het was al elf uur tegen dat hij gemaakt was. Ik was te moe om naar huis te gaan dus ben er blijven slapen. Deze middag ben ik er ook gebleven om aan de balie te staan, er is een medewerker ziek",
"Dus, daarom stond je gsm uit?"
"Plat",
Mare zuchtte. Zijn excuus klonk geloofwaardig genoeg, hoewel ze bij voorkeur graag zou nachecken of er wel degelijk een zieke baliemedewerker was en een kapotte kraan.
*Ja, die is al een peuter. Sims zijn slechts 2 dagen baby's bij mij met gevolg dat hij al een peutertje is. Terwijl hij eigenlijk 2 dagen uit was, zowel in het verhaal als in het spel eigenlijk dus ook. Iedereen weet hoe vermoeiend leeftijden in de sims zijn.
Hij liet Summer achter in de kinderstoel en ging op zoek naar Dendronephtya, die zoals gewoonlijk op de zolder bleek te zijn. "Hallo broertje", zei ze toonloos. "Waar zijn je dreadlocks?" vroeg hij, wanneer hij haar zag met een kort kapsel. Ze antwoordde nog sneller als dat hij het gevraagd had. "Weg, was ze beu. Gelukkig heb ik nog een paar centimeters van mijn haar kunnen redden. Ik heb gisterenavond gedaan, toen jij met Dinthe was aan het vrijen."
"Hoe weet je dat? I-Ik bedoel...Hoe bedoel je? Er was een kapotte kraan, en die ging dan nog meer kapot, en toen was ik doodmoe, en toen was er een zieke baliemedewerker waardoor ik er vandaag nog ben gebleven en..."
"Hou op," onderbrak ze, "Ik kan je gedachten lezen als ik wil en heb spijt dat ik dat nog niet eerder gedaan heb. Die gedachten geven me een Dinthe in haar ondergoed die jou in bed duwt en daarna nog wat meer uit doet. Moest ik op vrouwen vallen misschien een aangenaam beeld, maar nu slechts het bewijs dat je een leugenaar bent. Of het is een vreemde fantasie die in jouw hoofd omgaat",
"Alsjeblieft niks aan Mare zeggen. Ik wil mijn kinderen niet kwijt, Summer, Winter, ik wil ze niet kwijt..."
"Hou op," onderbrak ze, "Ik kan je gedachten lezen als ik wil en heb spijt dat ik dat nog niet eerder gedaan heb. Die gedachten geven me een Dinthe in haar ondergoed die jou in bed duwt en daarna nog wat meer uit doet. Moest ik op vrouwen vallen misschien een aangenaam beeld, maar nu slechts het bewijs dat je een leugenaar bent. Of het is een vreemde fantasie die in jouw hoofd omgaat",
"Alsjeblieft niks aan Mare zeggen. Ik wil mijn kinderen niet kwijt, Summer, Winter, ik wil ze niet kwijt..."
Toen was het genoeg voor Tya. Ze was zijn excuses en zijn lafheid kotsbeu en ontplofte van de woede.
"Daar had je dan maar aan moet denken wanneer je haar niet van je wegduwde die avond op het schoolbal! Nee, toen je haar tot leven wekte! In het begin kon ik je nog begrijpen. Je wou haar geen pijn doen, ondanks je daarmee jezelf pijn deed. Ondanks dat ik je een lafaard vond, was je wel goed. Maar nu ben je gewoon zielig. Niet goed en het kan je niks meer schelen of je iemand pijn doet of niet, daar is het sowieso al te laat voor. Je gaat gewoon niet bij haar weg omdat je hoogstwaarschijnlijk geen langdurige rechtszaak wilt waardoor jij je lieve, kleine kindjes ook kan zien, maar tegelijk pap je wel aan met je achternicht en lieg je tegen haar zonder enige schaamte. Je bent geen lafaard, nee, je bent gewoon een stomme egoïst die liever liegt en bedriegt dan eerlijk te zijn tegen zichzelf."
"Daar had je dan maar aan moet denken wanneer je haar niet van je wegduwde die avond op het schoolbal! Nee, toen je haar tot leven wekte! In het begin kon ik je nog begrijpen. Je wou haar geen pijn doen, ondanks je daarmee jezelf pijn deed. Ondanks dat ik je een lafaard vond, was je wel goed. Maar nu ben je gewoon zielig. Niet goed en het kan je niks meer schelen of je iemand pijn doet of niet, daar is het sowieso al te laat voor. Je gaat gewoon niet bij haar weg omdat je hoogstwaarschijnlijk geen langdurige rechtszaak wilt waardoor jij je lieve, kleine kindjes ook kan zien, maar tegelijk pap je wel aan met je achternicht en lieg je tegen haar zonder enige schaamte. Je bent geen lafaard, nee, je bent gewoon een stomme egoïst die liever liegt en bedriegt dan eerlijk te zijn tegen zichzelf."
Geschrokken deinsde hij achteruit. Hij wist dat ze gemeen kon zijn, wreed zelfs. Maar dat die gemeenheid ooit zo dicht bij de waarheid zou komen, had hij niet verwacht en het was zelfs beangstigend. "Niet zomaar weg gaan jij!" schreeuwde ze, en greep zijn arm vast waar ze haar tanden in zette. Aneirin schreeuwde het uit, maar kon niks tegen haar beginnen. Even later liet ze zijn arm los. "Het is niet extreem diep. Het geneest snel, maar wees gewoon eerlijk of de volgende keer dat ik dit doe zal niet meer lang duren en zal nog een stuk pijnlijker zijn",
Hij knikte snel en rende weg.
Hij knikte snel en rende weg.
Hij ging naar zijn resort, waar hij Dinthe vond bij de klimmuren. "We moeten praten", zei hij meteen. Ze keek hem verbaasd aan. "Weeral? Ik dacht dat het wel allemaal duidelijk was. Jij scheid van Mare, ik ontfutsel haar haar nieuwe adres door haar te betoveren, jij kan je kinderen zien en iedereen leeft nog lang en gelukkig",
"Ja. Nee, ja. Maar...Ietsje genuanceerder. Ik scheid inderdaad van Mare, maar zonder meteen bekend te maken dat ik haar heb bedrogen", Dinthe onderbrak hem.
"Om dan een tijdje later 'officieel' een relatie te beginnen met mij, om je reputatie als ambitieuze, vriendelijke resorteigenaar te beschermen en het duidelijk te maken voor je kinderen?
Moest het de waarheid zijn, ja. Maar dat is het niet en ik ben dit spelletje kotsbeu. Wees gewoon eerlijk tegen haar. Onze familie staat toch al bekend als een familie van idioten en vreemde wezens."
"Maar..."
"Niks 'maar'. Eerst heb ik sinds dat we kinderen waren moeten wachten tot dat jij eindelijk eens durfde te zeggen dat je verliefd op me bent, nu dit. Ik ben het gewoon kotsbeu. Ik hou van je. Ik heb niks te verliezen, jij ook niet. Jouw zus weet het al, de helft van je personeel, en Mare zal wel wat vermoeden. Wees gewoon eerlijk."
"Om dan een tijdje later 'officieel' een relatie te beginnen met mij, om je reputatie als ambitieuze, vriendelijke resorteigenaar te beschermen en het duidelijk te maken voor je kinderen?
Moest het de waarheid zijn, ja. Maar dat is het niet en ik ben dit spelletje kotsbeu. Wees gewoon eerlijk tegen haar. Onze familie staat toch al bekend als een familie van idioten en vreemde wezens."
"Maar..."
"Niks 'maar'. Eerst heb ik sinds dat we kinderen waren moeten wachten tot dat jij eindelijk eens durfde te zeggen dat je verliefd op me bent, nu dit. Ik ben het gewoon kotsbeu. Ik hou van je. Ik heb niks te verliezen, jij ook niet. Jouw zus weet het al, de helft van je personeel, en Mare zal wel wat vermoeden. Wees gewoon eerlijk."
"Oké, ja, sorry. Ik zal het haar zo snel mogelijk vertellen, ik beloof het", vertelde hij en kuste haar toen. "Maar euhm, je weet zeker of achternicht-achterneef mag hè?"
"Jaja",
"Jaja",
Plotseling liet hij haar los. "Ik moet naar huis", legde hij uit. "Hoezo? Je kan het morgen ook vertellen? Zo snel hoeft het niet",
"Nee, nu. Ik zie je nog wel", zei hij en rende weg.
Thuis vond hij Mare in de keuken. Ze was eten aan het klaarmaken voor zichzelf, de enige in huis die veel heeft aan normale maaltijden. Hij pakte een boek om de tijd te doden wanneer hij wachtte op haar. het leek hem veiliger het te vertellen wanneer ze geen mes vast had.
"Nee, nu. Ik zie je nog wel", zei hij en rende weg.
Thuis vond hij Mare in de keuken. Ze was eten aan het klaarmaken voor zichzelf, de enige in huis die veel heeft aan normale maaltijden. Hij pakte een boek om de tijd te doden wanneer hij wachtte op haar. het leek hem veiliger het te vertellen wanneer ze geen mes vast had.
Zo lang moest hij niet wachten. Hij hoorde haar zuchten en vervolgens het keukengerei neerleggen. Hij legde het boek al weg en stond op, maar het was niet hij maar zij die dit pijnlijke gesprek begon: "Ik geloof Tya. Ze blijft het zeggen, eerst geloofde ik haar niet, ze spreekt nog minder met jou dan mij. Maar toen vertelde ze dat ze gedachten kan lezen, bewees ze het met mijn gedachten te lezen en ik geloof haar.
Aneirin, hou je van mij? Heb je ooit van mij gehouden? Bedrieg je me met Dinthe? Vertel het maar, ik weet toch de waarheid al. Ik heb een advocaat genomen en een adresje geregeld waar ik met mijn kinderen kan wonen. Morgen ben ik hier weg."
Aneirin, hou je van mij? Heb je ooit van mij gehouden? Bedrieg je me met Dinthe? Vertel het maar, ik weet toch de waarheid al. Ik heb een advocaat genomen en een adresje geregeld waar ik met mijn kinderen kan wonen. Morgen ben ik hier weg."
"Ja", zei hij. Het leek wel of met die ja een schakel werd omgezet om Mare te doen huilen, dat deed ze meteen. "Ja, ja en ja. Het is moeilijk om uit te leggen, maar ja. De enige reden waarom ik het je niet vertelde zijn..."
"...De kinderen", vervolgde ze al snikkend. "Ik haat je. Ik laat ze niet opvoeden door een egoïstische, leugenachtige bedrieger genaamd Aneirin Alfredo. Het is je eigen schuld. Zoals ik al zei, morgen vertrek ik. Daag Aneirin",
Daarmee was het gesprek geëindigd. "Ik slaap wel in de logeerkamer", zei ze nog snel wanneer ze een rondlopende Summer oppakte om die in haar wiegje te leggen.
"...De kinderen", vervolgde ze al snikkend. "Ik haat je. Ik laat ze niet opvoeden door een egoïstische, leugenachtige bedrieger genaamd Aneirin Alfredo. Het is je eigen schuld. Zoals ik al zei, morgen vertrek ik. Daag Aneirin",
Daarmee was het gesprek geëindigd. "Ik slaap wel in de logeerkamer", zei ze nog snel wanneer ze een rondlopende Summer oppakte om die in haar wiegje te leggen.
Winter kroop er nog ergens rond. Hij pakte het mannetje op. Zijn paarse haartjes waren al flink gegroeid, hij leek echt op hem. "Vanaf morgen zal je je papa een tijdje moeten missen doordat je mama niet zo lief is. Maar maar een tijdje. Ik zorg ervoor dat we binnenkort weer samen kunnen spelen met de xylofoon, oké?"
Hoe durfde ze eigenlijk zelf, maar hij ging het hierbij niet laten. Hij zou haar adres te weten komen, eventueel met Dinthe's hulp zoals ze voorstelde, en haar dan stalken tot hij die twee kleine schatjes van hem mocht zien.
Hoe durfde ze eigenlijk zelf, maar hij ging het hierbij niet laten. Hij zou haar adres te weten komen, eventueel met Dinthe's hulp zoals ze voorstelde, en haar dan stalken tot hij die twee kleine schatjes van hem mocht zien.
Toen verscheen Dendronephtya plots. "Je liet me schrikken", zei hij. Hij wou juist de trap opgaan om Winter in zijn wiegje te leggen maar ze was nog niet uitgepraat.
"Ik ben een paarse zeemeervampier met blauw haar, lichtgevende gele ogen en een feloranje badpak momenteel. Ik doe iedereen schrikken. Ga je me niet bedanken?"
"Bedanken? Waarom zou ik?"
"Ik durf er om te wedden dat als ik Mare niet overtuigt had je zou dichtgeklapt zijn zodra ze Summer en Winter vernoemde. Dus, bedank me maar. Je bent van je Mare verlost. Nu mag je zoveel seks hebben met Dinthe als je maar wilt",
Hij knikte instemmend.
"Ik ben een paarse zeemeervampier met blauw haar, lichtgevende gele ogen en een feloranje badpak momenteel. Ik doe iedereen schrikken. Ga je me niet bedanken?"
"Bedanken? Waarom zou ik?"
"Ik durf er om te wedden dat als ik Mare niet overtuigt had je zou dichtgeklapt zijn zodra ze Summer en Winter vernoemde. Dus, bedank me maar. Je bent van je Mare verlost. Nu mag je zoveel seks hebben met Dinthe als je maar wilt",
Hij knikte instemmend.
De volgende ochtend deed hij nog talloze pogingen haar er van te overtuigen haar kinderen niet vaderloos op te voeden. Maar ze bleef koppig weigeren. "Nee, ik laat mijn kinderen niet opvoeden door een bedrieger. Al is het maar deels. Straks nemen ze een voorbeeld aan je en worden ze later net zo'n kluns als jij",
De scheidingspapieren werden opgestuurd. Er stond dus op dat de kinderen bij haar woonden. Ze had het zelfs geregeld gekregen dat hij een contactverbod had. Hij ondertekende de papieren dan maar, hij had geen zin in al dat gedoe - toch nu niet.
"Dus, wat heb je geleerd?" vroeg hij voor het vertrek aan zijn dochtertje. "Mama is jemeen", brabbelde de kleuter moeiteloos. "Oké. Goed onthouden hé? En onthoud goed waar ik woon. Op het vluchteiland. Goed? Kom er misschien eens naartoe met een paar vriendinnetjes als je wat ouder bent, oké lieverd?"
Ze knikte.
"Zelf tegen haar lieg je",
"Het is de waarheid",
"Tenzij jij plots 'mama' bent wel. Laat haar los",
De scheidingspapieren werden opgestuurd. Er stond dus op dat de kinderen bij haar woonden. Ze had het zelfs geregeld gekregen dat hij een contactverbod had. Hij ondertekende de papieren dan maar, hij had geen zin in al dat gedoe - toch nu niet.
"Dus, wat heb je geleerd?" vroeg hij voor het vertrek aan zijn dochtertje. "Mama is jemeen", brabbelde de kleuter moeiteloos. "Oké. Goed onthouden hé? En onthoud goed waar ik woon. Op het vluchteiland. Goed? Kom er misschien eens naartoe met een paar vriendinnetjes als je wat ouder bent, oké lieverd?"
Ze knikte.
"Zelf tegen haar lieg je",
"Het is de waarheid",
"Tenzij jij plots 'mama' bent wel. Laat haar los",
"Weet je het nog steeds zeker? Ik weet hoe het is om helemaal niet te weten wie je vader is. Niet leuk",
"Daar had je maar eerder aan moeten denken. Dat weten ze trouwens wel",
"Summer zal misschien wat vage herinneringen hebben waar ze nooit iets op zal kunnen plakken. Maar Winter niet. We zijn al uit elkaar, ik snap niet waarom je het nog steeds doet. Als chantagemiddel was het uitstekend, dat geef ik toe. Maar nu ligt wat ik Summer leerde heel erg dicht bij de waarheid",
"Haalt mijn dochtertje de m en de p dan door elkaar?"
Hij zuchtte. Er viel niks mee aan te vangen.
"Ik heb nooit van jou gehouden en begrijp perfect waarom", zei hij en en zette Summer terug op de grond. "Niet weggaan papa!" zei ze. Haar armpjes weigerde hem los te laten. "We zullen elkaar terug zien kindje, wanneer je moeder wat manieren heeft geleerd", zei hij. Hij kuste haar voorhoofdje nog eens en wandelde toen weg, terwijl Mare hen in hun stoeltjes in de taxiboot installeerde.
"Daar had je maar eerder aan moeten denken. Dat weten ze trouwens wel",
"Summer zal misschien wat vage herinneringen hebben waar ze nooit iets op zal kunnen plakken. Maar Winter niet. We zijn al uit elkaar, ik snap niet waarom je het nog steeds doet. Als chantagemiddel was het uitstekend, dat geef ik toe. Maar nu ligt wat ik Summer leerde heel erg dicht bij de waarheid",
"Haalt mijn dochtertje de m en de p dan door elkaar?"
Hij zuchtte. Er viel niks mee aan te vangen.
"Ik heb nooit van jou gehouden en begrijp perfect waarom", zei hij en en zette Summer terug op de grond. "Niet weggaan papa!" zei ze. Haar armpjes weigerde hem los te laten. "We zullen elkaar terug zien kindje, wanneer je moeder wat manieren heeft geleerd", zei hij. Hij kuste haar voorhoofdje nog eens en wandelde toen weg, terwijl Mare hen in hun stoeltjes in de taxiboot installeerde.