Deel 17: De tiener, het kind en de baby.
Zo ging het leven verder. Met Aneirin, die het in tegenstelling tot zijn halfzus uitstekend deed op school maar wiens beste en enige vriendje nog steeds Makkertje was, ja die pop, en Dendronephtya die regelmatig huisarrest had wanneer ze te laat was thuisgekomen ("Sorry, ik had geen geld bij om ene taxi te betalen en zo snel zwem ik niet" zei ze dan. "Dan moet je beter leren zwemmen", was het automatische antwoord van haar ouders) ze had dan maar huisarrest, en stortte zich op die werkbank en ging aan de slag met schroot dat ze op de vuilnisbelt had gevonden.
Dat Aneirin vele fantasie had, was al langer bekend. Maar het was nu eenmaal een vreemde pop. Acropora beweerde dat ze echt niet wist waar de jongen het ding vandaan had gehaald en niemand begreep waarom Aneirin juist die ene, enge pop zoveel leuker vond dan al zijn knuffels en ander speelgoed.
Een pop waarmee er op een avond iets vreemd gebeurde. Aneirin hield tot laat een theekransje, wanneer er plotseling allerlei glinsters rond de stoffen pop verschenen en het ding begon te zweven. Gewoon, zomaar. Aneirin wou zijn pop vastpakken maar deinsde meteen terug achteruit wanneer het ding leek te vergroten - en te bewegen! Aneirin geloofde zijn ogen niet: makkertje leefde!
Een pop waarmee er op een avond iets vreemd gebeurde. Aneirin hield tot laat een theekransje, wanneer er plotseling allerlei glinsters rond de stoffen pop verschenen en het ding begon te zweven. Gewoon, zomaar. Aneirin wou zijn pop vastpakken maar deinsde meteen terug achteruit wanneer het ding leek te vergroten - en te bewegen! Aneirin geloofde zijn ogen niet: makkertje leefde!
Voor het eerst vond Aneirin het zelf ook eng. De pop bleef hem voortdurend aanstaren en volgde hem naar overal, het kon lopen, Aneirin wou zeggen dat hij weg moest gaan, maar dat deed de pop niet. Hij bleef daar gewoon staan, gefocust op Aneirin die schilderde.
Hij dacht dat het inbeelding was wanneer het toen hij ging gaan slapen terug veranderde in de levenloze, kleine, stoffen pop. Wanneer Aneirin de volgende ochtend wakker werd stond Makkertje echter al terug klaar. De pop bleef naar hem staren en staren, tot hij uiteindelijk iets zei: "Makkertje?"
De pop leek te schrikken, en kwam dichter bij Aneirin. "Ja. Gaan we spelen?"
Aneirin besloot er maar mee te leven, wandelde zijn kamer uit en hield een kussengevecht met Makkertje. Niemand bleek hem te zien, behalve hij. "Wat sta jij daar nu met een kussen te zwaaien?" vroeg Dendronephtya, maar Aneirin negeerde het. Ja: het was vreemd, eng, ongelooflijk, waarschijnlijk inbeelding maar hij kon nu écht met Makkertje spelen en praten.
Dat was leuk.
De pop leek te schrikken, en kwam dichter bij Aneirin. "Ja. Gaan we spelen?"
Aneirin besloot er maar mee te leven, wandelde zijn kamer uit en hield een kussengevecht met Makkertje. Niemand bleek hem te zien, behalve hij. "Wat sta jij daar nu met een kussen te zwaaien?" vroeg Dendronephtya, maar Aneirin negeerde het. Ja: het was vreemd, eng, ongelooflijk, waarschijnlijk inbeelding maar hij kon nu écht met Makkertje spelen en praten.
Dat was leuk.
Acropora en Learco maakten zich vooralsnog geen zorgen. Ze waren te druk bezig met de komst van de nieuwe baby, die er bijna aankwam. Acropora's buik was gigantisch. "Volgens mij wordt het een tweeling', zei Learco terwijl hij over Acropora's opgezwollen buik wreef.
"De gyneacoloog zegt van niet",
"Wat weet die daar nu van?"
"Maar dan een miljonair die op de oceaanbodem gevonden schatten verkoopt zonder diploma",
"De gyneacoloog zegt van niet",
"Wat weet die daar nu van?"
"Maar dan een miljonair die op de oceaanbodem gevonden schatten verkoopt zonder diploma",
"Zijn er in de zeemeersimscultuur geen rituelen en trucjes om het geslacht en de hoeveelheid baby's te achterhalen?"
"Oh, ja hoor: bevallen",
"Welke kleur zou hij of zij krijgen?"
"Zien we wel",
"Oké. Daag kleintje!"
Hij was in het begin heel erg geschrokken, nu kon hij niet wachten tot de baby geboren werd.
"Oh, ja hoor: bevallen",
"Welke kleur zou hij of zij krijgen?"
"Zien we wel",
"Oké. Daag kleintje!"
Hij was in het begin heel erg geschrokken, nu kon hij niet wachten tot de baby geboren werd.
Slechts enkele dagen later was het inderdaad zover. Ze wouden juist gaan slapen wanneer Acropora haar buik vastgreep en begon te schreeuwen. Learco wist niet wat er gebeurde. "Wa...Wat? Is het zover?"
"Ja breng me naar het ziekenhui- Aaaaah!"
"Eh, ja, euh..."
"Nee, laat maar! Ik beval wel thuis! Ga weg!"
Helemaal verdwaasd ging Learco dan maar weg.
"Ja breng me naar het ziekenhui- Aaaaah!"
"Eh, ja, euh..."
"Nee, laat maar! Ik beval wel thuis! Ga weg!"
Helemaal verdwaasd ging Learco dan maar weg.
Niet veel later werd Learco plots geroepen door Acropora.
Het was een snelle bevalling die moeiteloos was verlopen Learco en Acropora waren de ouders van een klein, paars baby'tje: Megen.
Het was een snelle bevalling die moeiteloos was verlopen Learco en Acropora waren de ouders van een klein, paars baby'tje: Megen.
Learco ging meteen naar beneden om Dendronephtya en Aneirin het goede nieuws te vertellen: "Je hebt een klein broertje, Megen."
Dendronephtya slaakte een zucht. "Nog een? Ik ga echt geen babysitter spelen. Een kleuter is al ruim voldoende",
"Aneirin is acht jaar, da's geen kleuter. Een Megen is er evenmin geen, dat is een baby", antwoordde hij geïrriteerd.
"Je hebt gelijk. De leeftijdscategorieën er juist onder en er juist boven zijn tien keer zo erg",
Dendronephtya slaakte een zucht. "Nog een? Ik ga echt geen babysitter spelen. Een kleuter is al ruim voldoende",
"Aneirin is acht jaar, da's geen kleuter. Een Megen is er evenmin geen, dat is een baby", antwoordde hij geïrriteerd.
"Je hebt gelijk. De leeftijdscategorieën er juist onder en er juist boven zijn tien keer zo erg",
Nu was het hij die zuchtte. Kon ze nu echt geen moment vriendelijk doen? Het leek alsof ze ruzie zocht. Hij ging bij haar gaan zitten en automatisch begonnen ze een spelletje domino. "Ik weet wel dat je je wat achteruitgeschoven voelt. Ik begrijp je helemaal. Mijn moeder stierf toen ik amper acht jaar oud was. De eerste maanden was mijn vader een wrak. Hij hield zielsveel van haar, maar ze was...Weg. Ik en mijn zus werden de helft van de tijd opgevangen door onze leerkrachten op school of gingen, ondanks de vijandigheid tussen mijn oom en tante, vaak bij ons neefje en onze nichtjes logeren. Toen kwam de zoektocht naar het hulpmiddel, wat ook niet bepaald weinig tijd in beslag nam. Er waren momenten dat ik wenste om een beetje aandacht. Mijn zus slaagde er in te overleven. Hoe, geen idee. Ze deed het gewoon, maar ik was zo sterk niet. Toen was ze plots terug. Ik was bijna twaalf toen. Ik was woedend op mijn ouders. Op mijn moeder omdat ze haar dood niet had proberen te vermijden, op mijn vader omdat hij niet sneller een oplossing had gevonden of een andere. Ik was écht gelukkiger geweest als hij gewoon had verder gedaan met zijn leven, stiefmoeder en vervelende halfzusjes en -broertjes of niet",
"Hou alsjeblieft op met je toen-ik-jong-was-verhaal", onderbrak Dendronephtya plots, en legde toen snel een blokje neer.
"Hou alsjeblieft op met je toen-ik-jong-was-verhaal", onderbrak Dendronephtya plots, en legde toen snel een blokje neer.
"Wat ik probeer te zeggen is dat ik je begrijp. Ik haatte mijn ouders, vanwege wat ze me hadden aangedaan. Ik was als tiener vaak dagenlang niet thuis, logeerde met mijn karige zakgeld in hotels en probeerde al het geroddel over me zo goed mogelijk te negeren. Het is nu goed gekomen, en daar ben ik erg blij om. Ik wil gewoon niet dat jij hetzelfde meemaakt. Kom aan, hoeveel keer moeten we je nog straffen vooraleer je het begrijpt? Tot midden in de nacht in parken rondhangen helpt echt niet. Ik begrijp echt dat je het niet leuk vindt wat er allemaal is gebeurd en dat je helemaal geen aandacht krijgt nu je twee broertjes hebt. Maar je hoeft je echt geen zorgen te maken, ik en je moeder houden zielsveel van je..." hij wist wat ze nu geen zeggen, hij had het immers ook gedaan op die leeftijd: "Waarom lieten jullie me dan in de steek?" maar dat deed ze niet. Ze leek na te denken welk dominosteentje ze zou nemen en wou zo min mogelijk laten opvallen dat ze luisterde.
"...En je hebt alles. Je hebt het uiterlijk van je moeder en bent dus bloedmooi, en je bent ook erg intelligent en je hebt enorm veel talenten. Alsjeblieft, laat al de kansen die je hebt in je leven niet opgeslorpt worden door bitterheid, verdriet en de angst om verlaten te worden. Maak niet dezelfde fout als ik." Daarmee was zijn betoog afgelopen. Het was zijn beurt. Hij legde een steentje neer en riep blij: "Gewonnen!"
Toen wandelde hij weg, naar Acropora en de kleine Megen.
"...En je hebt alles. Je hebt het uiterlijk van je moeder en bent dus bloedmooi, en je bent ook erg intelligent en je hebt enorm veel talenten. Alsjeblieft, laat al de kansen die je hebt in je leven niet opgeslorpt worden door bitterheid, verdriet en de angst om verlaten te worden. Maak niet dezelfde fout als ik." Daarmee was zijn betoog afgelopen. Het was zijn beurt. Hij legde een steentje neer en riep blij: "Gewonnen!"
Toen wandelde hij weg, naar Acropora en de kleine Megen.
Ze had wel degelijk naar Learco's speech geluisterd. In het begin met tegenzin, maar op een bepaald moment brak er toch iets bij haar. Op het einde, wanneer hij zij dat ze niet dezelfde fout mocht maken als hem. Haar familie wegduwen, mensen die om haar gaven. Ook dat irritante halfbroertje dat blad steen schaar speelt met lucht.
Dendronephtya besloot dus het in het vervolg anders aan te pakken. Ze ging niet meer 's nachts, maar gewoon overdag naar de vuilnisbelt. De kans was groter dat ze betrapt zou worden - ze mocht er immers niet zijn - maar ze maakte haar ouders er wel gelukkiger mee.
Ze ging dus op zoek naar schroot, om daar spulletjes mee te maken en ze te verkopen - nu hopen dat die vervloekte kringloopwinkel open is.
Dendronephtya besloot dus het in het vervolg anders aan te pakken. Ze ging niet meer 's nachts, maar gewoon overdag naar de vuilnisbelt. De kans was groter dat ze betrapt zou worden - ze mocht er immers niet zijn - maar ze maakte haar ouders er wel gelukkiger mee.
Ze ging dus op zoek naar schroot, om daar spulletjes mee te maken en ze te verkopen - nu hopen dat die vervloekte kringloopwinkel open is.
Dendronephtya verbeterde ook nog op andere vlakken haar leven. Zo was ze vaak wél Megen's babysit. Wanneer Learco of Acropora zogezegd - ze hadden beide gene job en hingen dus altijd in en rond het huis rond - stond zij klaar om Megen te troosten, knuffelen of eten te geven. Zelfs zijn luier verschonen deed ze soms.
Ook wanneer de kleine Megen flink begon te groeien was ze nog dol op hem. Hij had pikzwart haar dat afkomstig was van zijn overgrootvader Julian (het heeft dan wel wat generaties overgeslagen, het overwint alles), was logischerwijs een klein zeemeermannetje met paarse en blauwe schubben en had al van jongs af aan een duidelijke voorkeur voor zwart. Maar was een zonnetje en leerde snel, of het nu om lopen, praten, vormen herkennen of muziek maken met de xylofoon was.
Nu Aneirin een levend Makkertje had, was hij - vreemd genoeg - socialer geworden. Of het nu verbeelding was of niet, het spelen met Makkertje had hem een flinke zelfvertrouwenboost gegeven en wanneer het thuis even te druk was thuis, Megen de niet stopte met huilen, ging hij vaak naar Dinthe en Gareth, de kinderen van zijn papa's neef Michael.
Hoewel Gareth even oud was als hem en een jongen, had hij veel meer oog voor zijn oudere, tienjarige nicht Dinthe. Een prachtig meisje, het populairste van de plaatselijke basisschool. Dat besefte ook Aneirin en hij liet er zelfs Makkertje voor liggen.
Daarnaast was zij, in tegenstelling tot Gareth die graag bevriend wou raken met zijn achterneef en er niks aan vond, handig om samen huiswerk mee te maken en nog meer wanneer hij iets niet wist. Ze had immers alles al gezien en kon het hem uitleggen.
Er waren dus alvast twee wezens die Aneirin's erg vroege puberale gedrag wanneer hij rond zijn achternichtje hing niet leuk vonden: Gareth - zijn achterneefje dus - en Makkertje, die bleef en bleef zagen bij Aneirin om te tikkertje of theekransje te spelen.
"Laat me met rust. Ik heb vrienden nu, Dinthe, ik heb je niet meer nodig!"
"Laat me met rust. Ik heb vrienden nu, Dinthe, ik heb je niet meer nodig!"
"Oh, oké..." klonk de piepstem van de pop, die toen terug veranderde in zijn oorspronkelijke versie. Ergens dacht Aneirin dat hij te hard was geweest, maar het werd tijd dat hij ophield met zich dingen te verbeelden.
Hij kwam écht goed overeen met Dinthe en zich verbeelden dat Makkertje leeft ging niet helpen.
Hij kwam écht goed overeen met Dinthe en zich verbeelden dat Makkertje leeft ging niet helpen.
Maar goed. Hij had nu Dinthe, waarmee hij de volgende dag na school zijn huiswerk maakte.
"Zeg, waar is Makkertje eigenlijk?" vroeg ze plots.
Aneirin grinnikte. "Makkertje? Over wie heb je het?"
"Eh...Jouw pop. Makkertje, jouw vriend. Waar is hij? Heb je hem weggedaan? Je hebt hem toch niet weggedaan? Dat mag je niet doen", antwoordde ze. Aneirin begreep er niks van. Makkertje was geen verbeelding?
"Eh, nee, gewoon, dat hij me met rust moet laten. Waarom zou ik hem nodig hebben als ik vrienden heb? Jij, Gareth, Kess..."
"We moeten praten, ga jij Makkertje halen!"
"Zeg, waar is Makkertje eigenlijk?" vroeg ze plots.
Aneirin grinnikte. "Makkertje? Over wie heb je het?"
"Eh...Jouw pop. Makkertje, jouw vriend. Waar is hij? Heb je hem weggedaan? Je hebt hem toch niet weggedaan? Dat mag je niet doen", antwoordde ze. Aneirin begreep er niks van. Makkertje was geen verbeelding?
"Eh, nee, gewoon, dat hij me met rust moet laten. Waarom zou ik hem nodig hebben als ik vrienden heb? Jij, Gareth, Kess..."
"We moeten praten, ga jij Makkertje halen!"
"En? Gevonden?" vroeg ze even later. Hij zei van wel en toonde Makkertje, in zijn normale popvorm die zeker iedereen zag.
"Oké: je bent niet de enigste met zo'n pop. Ik heb er ook een gekregen, maar mijn opa pakte hem af en verbrandde het", zei ze. Aneirin's ogen sprongen open. Hoe? Waarom? En waarom zou haar opa, zijn grootoom Millard, hem verbranden?
"Mijn opa had er vroeger ook eentje. Het was zijn beste vriend voor een lange tijd en hij had een drankje gemaakt om hem tot leven te wekken. Echt tot leven, menselijk, van vlees en bloed. Maar die was gemeen en hij is verdwenen. Opa wilt me niet zeggen hoe."
"Oké: je bent niet de enigste met zo'n pop. Ik heb er ook een gekregen, maar mijn opa pakte hem af en verbrandde het", zei ze. Aneirin's ogen sprongen open. Hoe? Waarom? En waarom zou haar opa, zijn grootoom Millard, hem verbranden?
"Mijn opa had er vroeger ook eentje. Het was zijn beste vriend voor een lange tijd en hij had een drankje gemaakt om hem tot leven te wekken. Echt tot leven, menselijk, van vlees en bloed. Maar die was gemeen en hij is verdwenen. Opa wilt me niet zeggen hoe."
"Een drankje om...Tot leven te wekken? Zou Makkertje dat willen?"
Ze lachte hem bijna uit door die vraag. "Natuurlijk! Zou jij het leuk vinden opgevuld te zijn met dons?"
"Maar...Kan jouw opa dan nog zo'n drankje maken, om Makkertje tot leven te wekken?"
Ze lachte hem bijna uit door die vraag. "Natuurlijk! Zou jij het leuk vinden opgevuld te zijn met dons?"
"Maar...Kan jouw opa dan nog zo'n drankje maken, om Makkertje tot leven te wekken?"
"Oh, ik denk van wel hoor, moet wel. Moet ik het hem anders eens vragen? Hij zou morgen juist op bezoek komen",
Aneirin knikte. Hij wist het wel, Dinthe was een goed doelwit van hem geweest.
Aneirin knikte. Hij wist het wel, Dinthe was een goed doelwit van hem geweest.