Deel 10: Schuldgevoel
En ze was weg. Mare was weg, met Summer en Winter. Hij was er niet tegenin gegaan omdat hij er geen zin in had, maar wist dat hij iets moest doen. Maar wat, wist hij niet. Zij was het slachtoffer, hij had haar bedrogen.
Als je van de duivel spreekt...Mare was nog geen uur weg, of Dinthe stond voor de deur. "Mag ik binnenkomen?" vroeg ze, maar was al binnen. Hij had hoe dan ook ja gezegd dus het maakte niet uit. Alsof het hem ooit nog iets zou uitmaken.
"Dus, jij laat je gewoon zomaar doen? Een contactverbod met je eigen kinderen? Die heks moet wel een erg goeie advocaat hebben",
Aneirin's ogen sprongen open."Ze noemt Mare en is de moeder van mijn kinderen."
"Een moeder die het haar kinderen onmogelijk maakt hun vader te zien. Wat als je nu eens in de rechtbank verteld dat ze je er al mee bedreigde dat je je kinderen nooit zal zien?"
"Dan gaan ze me enkel een idioot noemen en zeggen dat ik het had kunnen weten",
Als je van de duivel spreekt...Mare was nog geen uur weg, of Dinthe stond voor de deur. "Mag ik binnenkomen?" vroeg ze, maar was al binnen. Hij had hoe dan ook ja gezegd dus het maakte niet uit. Alsof het hem ooit nog iets zou uitmaken.
"Dus, jij laat je gewoon zomaar doen? Een contactverbod met je eigen kinderen? Die heks moet wel een erg goeie advocaat hebben",
Aneirin's ogen sprongen open."Ze noemt Mare en is de moeder van mijn kinderen."
"Een moeder die het haar kinderen onmogelijk maakt hun vader te zien. Wat als je nu eens in de rechtbank verteld dat ze je er al mee bedreigde dat je je kinderen nooit zal zien?"
"Dan gaan ze me enkel een idioot noemen en zeggen dat ik het had kunnen weten",
"Dan ben je werkelijk inderdaad een hele grote idioot", grinnikte ze, en keek hem uitdagend aan. Aneirin reageerde al glimlachend terug. "Ik heb het gevoel dat ik me daar stilaan moet bij neerleggen. Maar ik heb er geen spijt van, anders hadden jij en ik..."
"Jaja is al goed," onderbrak ze hem, "Moet ik iets voor je klaarmaken? Ik weet dat je er niet veel voedingsstoffen kan uithalen, maar je kan het wel lekker vinden",
"Hmmm...Doe maar chili con carne",
"Je weet toch dat dat pikant is hè? Zeker als het van perfecte kwaliteit is", vroeg al grinnikend, waarop ze opstond om met een vingerknip een mooie schaal chili con carne tevoorschijn te laten komen.
"Jaja is al goed," onderbrak ze hem, "Moet ik iets voor je klaarmaken? Ik weet dat je er niet veel voedingsstoffen kan uithalen, maar je kan het wel lekker vinden",
"Hmmm...Doe maar chili con carne",
"Je weet toch dat dat pikant is hè? Zeker als het van perfecte kwaliteit is", vroeg al grinnikend, waarop ze opstond om met een vingerknip een mooie schaal chili con carne tevoorschijn te laten komen.
Ze pakten beiden een kommetje en deden er wat Chili con carne in, daarna gingen ze aan de keukentafel gaan zitten. Aneirin had nog bijna niks gegeten wanneer hij zich plots iets bedacht. "Je zou hier kunnen komen wonen."
"Hoe bedoel je?" vroeg Dinthe terug. Ze wist maar al te goed wat hij bedoelde.
"Wel, Dendronephtya heeft de kamer geclaimd, Iris heeft plaats genoeg op Tya's oude kamer, er staat een kamer simpelweg leeg en in mijn bed is er nog plaats. Heel wat plaats. En daarbij, je woont toch nog bij je ouders?"
"Klopt. Strandwachters die werkelijk levens redden zijn niet zo rijk als schattenjagers en prinsessen, ik blijf thuis tot ik genoeg heb gespaard om zelf een huisje te kopen. Ik ga erover nadenken, hoewel ik me er niet bepaald goed bij voel, Mare is nog maar juist weg", zei ze. Aneirin wist genoeg en richtte zich dan eindelijk op zijn eten.
"Hoe bedoel je?" vroeg Dinthe terug. Ze wist maar al te goed wat hij bedoelde.
"Wel, Dendronephtya heeft de kamer geclaimd, Iris heeft plaats genoeg op Tya's oude kamer, er staat een kamer simpelweg leeg en in mijn bed is er nog plaats. Heel wat plaats. En daarbij, je woont toch nog bij je ouders?"
"Klopt. Strandwachters die werkelijk levens redden zijn niet zo rijk als schattenjagers en prinsessen, ik blijf thuis tot ik genoeg heb gespaard om zelf een huisje te kopen. Ik ga erover nadenken, hoewel ik me er niet bepaald goed bij voel, Mare is nog maar juist weg", zei ze. Aneirin wist genoeg en richtte zich dan eindelijk op zijn eten.
Erg lang moest hij niet wachten. Dinthe's humeur was plots helemaal anders wanneer ze plots opstond en hem hevig begon te zoenen wanneer hij klaar was en weg wou gaan. "Ja, ik wil hier graag wonen. Weg van Gareth en mijn ouders, en misschien kunnen we voor kleine vervangertjes van Summer en Winter zorgen..."
"Wat ben je weeral gemeen. En graag, als je eens klapt waardoor de vaat verdwijnt tenminste..."
Dat deed ze - met tegenzin - en even later trokken ze naar boven. Naar de slaapkamer.
"Wat ben je weeral gemeen. En graag, als je eens klapt waardoor de vaat verdwijnt tenminste..."
Dat deed ze - met tegenzin - en even later trokken ze naar boven. Naar de slaapkamer.
Het was pas de volgende ochtend wanneer hij besefte wat er de vorige avond precies allemaal gezegd en gedaan werd door Dinthe.
Ten eerste, de opmerking over die 'vervangertjes' was gemeen geweest en dat besefte hij maar al te goed. Hij begreep het niet, 2 minuten ervoor was ze nog onzeker en lief geweest en had ze schuldgevoel en toen kon ze niet wachten om het bed waar Mare niet zo lang geleden nog in lag uit te proberen.
Ten tweede, wat ze even daarvoor gezegd had was waar: hij kon zich niet laten doen.
Met wat computerzoekwerk was hij snel er achter gekomen wat Mare's nieuwe adres was. Het was niet eens zover: slechts op het hoofdeiland van Isla Paradiso. Het was wel groot, hij vroeg zich af waar een werkloze vrouw zonder enige familie het geld vandaan haalde.
Ten eerste, de opmerking over die 'vervangertjes' was gemeen geweest en dat besefte hij maar al te goed. Hij begreep het niet, 2 minuten ervoor was ze nog onzeker en lief geweest en had ze schuldgevoel en toen kon ze niet wachten om het bed waar Mare niet zo lang geleden nog in lag uit te proberen.
Ten tweede, wat ze even daarvoor gezegd had was waar: hij kon zich niet laten doen.
Met wat computerzoekwerk was hij snel er achter gekomen wat Mare's nieuwe adres was. Het was niet eens zover: slechts op het hoofdeiland van Isla Paradiso. Het was wel groot, hij vroeg zich af waar een werkloze vrouw zonder enige familie het geld vandaan haalde.
Hij belde aan. Geen reactie. Hij belde nog eens aan met de gedachte niet goed te hebben gedrukt: geen reactie. Hij keek door de ramen, prutste wat aan de sloten van die ramen en van de deur om eventueel binnen te geraken, maar hij was nu eenmaal geen inbreker en slaagde er dus niet in te zien of er iemand was of er binnen te geraken.
De brievenbus zat vol post. Rekeningen, geadresseerd aan 'Mevrouw Imagine', een naam die Mare zich had aangemeten na hun scheiding, verwijzend naar haar verleden.
Maar zij was niet thuis, de kinderen evenmin. Haar gsm-nummer had ze veranderd dus bellen kon hij ook niet en ze kon overal op dit eiland en de omringende eilanden zitten.
Het was dus hopeloos en hij kon dus alleen maar wachten tot ze thuiskwam of zijn tijd nuttig gebruiken.
Hij koos voor het tweede, die heks - alleen hij mocht haar zo noemen - was het wachten niet waard.
Zijn kinderen wel, maar tja.
De brievenbus zat vol post. Rekeningen, geadresseerd aan 'Mevrouw Imagine', een naam die Mare zich had aangemeten na hun scheiding, verwijzend naar haar verleden.
Maar zij was niet thuis, de kinderen evenmin. Haar gsm-nummer had ze veranderd dus bellen kon hij ook niet en ze kon overal op dit eiland en de omringende eilanden zitten.
Het was dus hopeloos en hij kon dus alleen maar wachten tot ze thuiskwam of zijn tijd nuttig gebruiken.
Hij koos voor het tweede, die heks - alleen hij mocht haar zo noemen - was het wachten niet waard.
Zijn kinderen wel, maar tja.
Hij ging naar een vijver en besloot daar zijn hengels uit te slaan, maar het staren naar een dobber begon hem al snel te vervelen en liet hem nadenken en tegen dat de sterren aan de hemel begonnen te verschijnen, was hij terug thuis, op zijn terras, waar Dinthe piano zat te spelen.
"Hoe ging het bij Mare?"
"Hoe wist je dat ik bij Mare was?"
"Vrouwelijke intuïtie. Hoe was het?"
"Ze was niet thuis",
"Dus...Je hebt je kinderen niet gezien?"
"Nee, maar het is niet erg. Jij staat er toch om te springen 'vervangertjes' te maken. Laat me even duidelijk zijn: Ik accepteer geen 'vervangertjes', ik wil Summer en Winter. Ik heb niks tegen kinderen en wil er misschien wel met jou, maar zij zullen de plaats van Summer met haar rode lokjes en Winter met zijn donkere ogen nooit vervangen."
"Hoe ging het bij Mare?"
"Hoe wist je dat ik bij Mare was?"
"Vrouwelijke intuïtie. Hoe was het?"
"Ze was niet thuis",
"Dus...Je hebt je kinderen niet gezien?"
"Nee, maar het is niet erg. Jij staat er toch om te springen 'vervangertjes' te maken. Laat me even duidelijk zijn: Ik accepteer geen 'vervangertjes', ik wil Summer en Winter. Ik heb niks tegen kinderen en wil er misschien wel met jou, maar zij zullen de plaats van Summer met haar rode lokjes en Winter met zijn donkere ogen nooit vervangen."
Plots klonk er geen muziek meer. Dinthe was gestopt met piano te spelen en wanneer Aneirin zich omdraaide, keek hij recht in die prachtige, lichtblauwe ogen van haar.
"Ik was moe en verward toen ik dat zij. Ik bedoelde dat helemaal niet op die manier, sorry. Ik bedoelde ermee dat ik..."
"Dat je wat?" onderbrak hij
"Wil je me tenminste laten uitspreken? Ik wou zeggen dat ik graag met jou iets wil beginnen, een gezinnetje. Om een of andere reden kwam dat er wat raar uit, mijn excuses daarvoor. Het lijkt wel of dat iemand aan mijn gedachten zit te prutsen elke keer als ik met jou praat",
"Ik was moe en verward toen ik dat zij. Ik bedoelde dat helemaal niet op die manier, sorry. Ik bedoelde ermee dat ik..."
"Dat je wat?" onderbrak hij
"Wil je me tenminste laten uitspreken? Ik wou zeggen dat ik graag met jou iets wil beginnen, een gezinnetje. Om een of andere reden kwam dat er wat raar uit, mijn excuses daarvoor. Het lijkt wel of dat iemand aan mijn gedachten zit te prutsen elke keer als ik met jou praat",
"Er wordt met jouw gedachten gespeeld?" vroeg hij ongelovig. "Er speelt iemand met jouw gedachten? Mijn excuses, maar volgens mij ben jij de djinn hier die anderen moeiteloos kan betoveren. Als ik me niet vergis heb ik eens van mijn vader gehoord dat hij van zijn ouders had gehoord dat jouw opa jouw oma ooit nog heeft betoverd om haar in zijn bed te krijgen, wat jouw vader en tantes als gevolg had.
Blijkbaar is hij niet de enige en zijn djinns allemaal van de manipulatieve soort."
"Aneirin, wat zeg je nu allemaal...?"
Blijkbaar is hij niet de enige en zijn djinns allemaal van de manipulatieve soort."
"Aneirin, wat zeg je nu allemaal...?"
Toen ontplofte hij. "Ik weet echt wel waar ik het over heb! Jij en Mare verschillen werkelijk niks. Jullie willen allebei dit: een stel mooie kindjes en ik die als een schoothondje achter jullie aanloop, en jullie willen dat allebei al heel lang en heel graag, zodoende dat jullie elkaar al beledigen en haten sinds we tieners zijn. Oké, Mare is gemeen en dat gedoe met Summer en Winter is verschrikkelijk, maar jij bent gewoon een achterbaks mens dat denkt dat ze me elke keer weer om haar vingers kan winden met haar mooie blauwe ogen en met haar kleren uit te doen. Verdwijn!"
"Mijn excuses, maar jij zei dat je verliefd op me was! Ik heb hier niet om gevraagd, ik had er me bij neergelegd dat het niks tussen ons zou worden, niet alleen omdat we familie zijn, maar ook omdat jij gelukkig leek met Mare, ondanks ik een hekel heb aan dat ondankbaar mens en nog altijd doe.
Ik heb stomme dingen gezegd waar ik spijt van heb, maar ik gunde het jullie. Ik gunde het jou, maar jij en Mare passen uitstekend bij elkaar, beiden enorm ondankbaar. Het is duidelijk dat jij uit een rijk nest komt en prins van een of ander vreemd eiland bent zeg",
Ik heb stomme dingen gezegd waar ik spijt van heb, maar ik gunde het jullie. Ik gunde het jou, maar jij en Mare passen uitstekend bij elkaar, beiden enorm ondankbaar. Het is duidelijk dat jij uit een rijk nest komt en prins van een of ander vreemd eiland bent zeg",
Daar had ze meteen spijt van. Ze schudde met haar hoofd, vaag mompelend dat er iets mis was. "Sorry, dat kwam er verkeerd uit. Ik hou echt van je, dat doe ik echt. Ik gunde het jullie ook echt, indertijd, maar het was me al snel duidelijk dat jij niks voor haar voelde. En ja, ik heb daar op ingespeeld om je voor mij te winnen, omdat ik wist dat het beter was voor jou. Ik hou echt van je, Anei-"
Weeral werd er onderbroken. "Hou maar op. Het is me al duidelijk: ik heb gelijk. Jij en Mare zijn exact hetzelfde",
Weeral werd er onderbroken. "Hou maar op. Het is me al duidelijk: ik heb gelijk. Jij en Mare zijn exact hetzelfde",
"Nee, Aneirin! Ik hou echt van je, dat doe ik echt, ik ben gewoon wat verward, sorry, echt waar",
"Je hebt hier nu een dag gewoond, de laatste dag", zei hij gewoon droog, om vervolgens te zeggen dat ze haar koffers maar moet pakken.
Dat ging ze doen. Ze wandelde huilend de trap op, met achter zich Aneirin die zichzelf koppig tegenhield nog maar in haar richting te kijken.
Het was gedaan.
"Je hebt hier nu een dag gewoond, de laatste dag", zei hij gewoon droog, om vervolgens te zeggen dat ze haar koffers maar moet pakken.
Dat ging ze doen. Ze wandelde huilend de trap op, met achter zich Aneirin die zichzelf koppig tegenhield nog maar in haar richting te kijken.
Het was gedaan.
Om haar even later onopmerkbaar te volgen. Dat was zijn plan.
"Dendronephtya!" hij schrok zich kapot wanneer hij plots oog in oog stond met zijn zus die om hem te doen schrikken haar scherpe hoektanden ontblootte vlak bij zijn gezicht.
"Dendronephtya!" hij schrok zich kapot wanneer hij plots oog in oog stond met zijn zus die om hem te doen schrikken haar scherpe hoektanden ontblootte vlak bij zijn gezicht.
"Je..Je adem stinkt...Hoe kom je hier trouwens zo plots?"
"Naar bloed, is het niet? En vampiers hebben vele trucjes. Ruzie gehad met miss. Mooioog?"
"Ja...Ja. Wil je je tanden van bij mij gezicht halen? Ik voel me niet zo gemakkelijk, als ik aan de vorige keer dat je mijn arm voor een appel zag denk..."
"Naar bloed, is het niet? En vampiers hebben vele trucjes. Ruzie gehad met miss. Mooioog?"
"Ja...Ja. Wil je je tanden van bij mij gezicht halen? Ik voel me niet zo gemakkelijk, als ik aan de vorige keer dat je mijn arm voor een appel zag denk..."
"Oké, doe ik. Alhoewel ik dat graag zou herhalen, ik begin een grondige hekel aan je te hebben. Even serieus, met haar heb je het ook verknald?"
"Het is haar eigen schuld," beweerde hij, "Ik ga blij zijn wanneer er eens een vrouw in mijn leven komt die werkelijk om me geeft",
"Dat doet ze, domkop",
"Noem me niet zo",
"Wat, ik mag nu ook al de waarheid niet zeggen? Domkop. Zij geeft werkelijk om je, en zij houdt echt van je. Jij ook van haar, al heel lang, en dat weet je",
"Het is haar eigen schuld," beweerde hij, "Ik ga blij zijn wanneer er eens een vrouw in mijn leven komt die werkelijk om me geeft",
"Dat doet ze, domkop",
"Noem me niet zo",
"Wat, ik mag nu ook al de waarheid niet zeggen? Domkop. Zij geeft werkelijk om je, en zij houdt echt van je. Jij ook van haar, al heel lang, en dat weet je",
Daarbij liet ze het, met het plan naar binnen te gaan wandelde ze weg.
"Waarom doe je dit?" vroeg Aneirin plots. Hij was deze keer de gene die andermans plannen veranderde.
"Omdat ik om je geef, en ik het vreselijk vind te zien hoe jij de ware voor je zomaar laat gaan. Vertrouw me, ze is perfect. Ze is knap, lief, intelligent, en ze houdt zielveels van je. Daarbovenop houdt ze ook van muziek, in tegenstelling tot Mare die je gitaar op de grond gooit.
Het lijkt misschien niet allemaal zo, maar ze is helemaal niet de enige die domme dingen doet en zegt. Knoop dat goed in die puntige oren van je, broertje."
Toen wandelde ze echt weg, met tranen in haar ogen. Iets wat al jaren niet gebeurt was.
En ze liet Aneirin in al zijn verwarring achter.
"Waarom doe je dit?" vroeg Aneirin plots. Hij was deze keer de gene die andermans plannen veranderde.
"Omdat ik om je geef, en ik het vreselijk vind te zien hoe jij de ware voor je zomaar laat gaan. Vertrouw me, ze is perfect. Ze is knap, lief, intelligent, en ze houdt zielveels van je. Daarbovenop houdt ze ook van muziek, in tegenstelling tot Mare die je gitaar op de grond gooit.
Het lijkt misschien niet allemaal zo, maar ze is helemaal niet de enige die domme dingen doet en zegt. Knoop dat goed in die puntige oren van je, broertje."
Toen wandelde ze echt weg, met tranen in haar ogen. Iets wat al jaren niet gebeurt was.
En ze liet Aneirin in al zijn verwarring achter.