Hoofdstuk 11: Kraakster
In de late avond was hij weer goed en wel in Sunlit Tides. Hij betaalde een taxi om zijn bagage te vervoeren en voor zijn deur te zetten, want zelf ging hij nog niet onmiddellijk naar huis. Hij wou eerst zijn broer en schoonbroer bezoeken, wiens wetenschappelijk experiment-dochtertje Elletra onlangs een jaar oud was geworden.
Een blond, goedlachs meisje met een stel sproetjes en felgroene ogen, en dus lijkend op allebei haar vaders. Rowin werd in huis gelaten door Luca - Fionan was gaan werken - en kreeg spijtig genoeg meteen een vervelende vraag over zich gekieperd.
Een blond, goedlachs meisje met een stel sproetjes en felgroene ogen, en dus lijkend op allebei haar vaders. Rowin werd in huis gelaten door Luca - Fionan was gaan werken - en kreeg spijtig genoeg meteen een vervelende vraag over zich gekieperd.
"Hoe je met Elletra omgaat doet me vermoeden dat je dus wel degelijk van kinderen houdt", concludeerde Luca. Rowin mompelde snel ja, wetend waar dit naartoe zou gaan. "Wie is die Pearl? Het gaat het hele eiland rond, en aangezien wij niet alleen jou hebben overtuigt naar hier te verhuizen ook de familie. Zolang kon je toch nog niet met haar samen zijn, als niemand ze kent? Op niet eens zoveel tijd heb je zowel een meisje je vriendin gemaakt als haar terug afgekeurd omdat je blijkbaar je genen was aan het verspreiden."
"Wat de druppel was om het met haar uit te maken", vervolgde Rowin.
"Haar in de steek te laten", corrigeerde zijn schoonbroer.
"Ik wil gewoon nog geen kinderen."
"Dat lijkt me niet als ik je met Elletra zie spelen."
"Kiekeboe spelen, ja, luiers verversen, nee. En je zegt het zelf: ik was nog niet zo lang met haar samen. Even goed is die kleine niet eens van mij, maar zegt ze gewoon dat dat wel zo is om me bij haar te houden. Dat zou wel iets voor haar zijn. Alfredo is niet bepaald een onbekende naam..."
"Eentje dat jij besmeurt als je niks van verantwoordelijkheid toont. Je ziet het zelf maar."
Daarop liep Luca weg en Rowin bleef nadenkend achter. Misschien moest hij toch nog eens met Pearl praten, hoewel hij er allesbehalve zin in had.
"Haar in de steek te laten", corrigeerde zijn schoonbroer.
"Ik wil gewoon nog geen kinderen."
"Dat lijkt me niet als ik je met Elletra zie spelen."
"Kiekeboe spelen, ja, luiers verversen, nee. En je zegt het zelf: ik was nog niet zo lang met haar samen. Even goed is die kleine niet eens van mij, maar zegt ze gewoon dat dat wel zo is om me bij haar te houden. Dat zou wel iets voor haar zijn. Alfredo is niet bepaald een onbekende naam..."
"Eentje dat jij besmeurt als je niks van verantwoordelijkheid toont. Je ziet het zelf maar."
Daarop liep Luca weg en Rowin bleef nadenkend achter. Misschien moest hij toch nog eens met Pearl praten, hoewel hij er allesbehalve zin in had.
Op aanvraag van zijn schoonbroer stak hij zijn nichtje in bed en ging toen eindelijk naar huis, waar hij wel een zeer grote verrassing aantrof.
Eerst dacht hij dat het krakers waren: het licht stond nog aan en hij hoorde duidelijk het geluid van een televisie, maar die gingen nooit zo onvoorzichtig te werk gaan, bedacht hij zich, het was dan ook iemand anders die hij voor de tv zag fitnessen.
Hij herkende haar kenmerkende zwarte, golvende haar meteen. Vlak voor zijn neus stond warempel Lani - dié Lani - en ze deed alsof dit gewoon haar eigen stekje was. Hij kuchte even en wou toen in de aanval gaan, maar Lani had haar pleidooi al klaar.
Hij herkende haar kenmerkende zwarte, golvende haar meteen. Vlak voor zijn neus stond warempel Lani - dié Lani - en ze deed alsof dit gewoon haar eigen stekje was. Hij kuchte even en wou toen in de aanval gaan, maar Lani had haar pleidooi al klaar.
"Alsjeblieft stuur me niet weg!" stamelde ze gehaast. "Ik kan ergens anders naartoe. Alsjeblieft, jij bent de enige hier die ik een beetje ken, ik ben uit huis gegooid, kwam jouw vriendin tegen, die me de sleutels gaf - ze zei iets van het niet erg te vinden als er bij jou werd ingebroken...Alsjeblieft, ik kan nergens anders heen. Ik zal me gedragen, en ik heb zelf het logeerbed in de logeerkamer in elkaar gestoken en daar in geslapen, behalve de keuken, dat bed, de wc en de tv heb ik niks aangeraakt."
Dat hij enorm geschrokken was was wel het minste wat je kan zeggen. Hij wist niet wat te zeggen en dat bleef zo tot Lani het woord terug tot zich nam: "Ik...Ik ga eten klaarmaken, als je het niet erg vindt." waarop hij slechts oké antwoordde.
Dat hij enorm geschrokken was was wel het minste wat je kan zeggen. Hij wist niet wat te zeggen en dat bleef zo tot Lani het woord terug tot zich nam: "Ik...Ik ga eten klaarmaken, als je het niet erg vindt." waarop hij slechts oké antwoordde.
Ze haastte zich naar de keuken, die hij zelf amper tot nooit gebruikte, waar ze wat (door haar gekochte?) groenten uit de koelkast nam en eten begon klaar te maken. Hij ruimde het meevallende vuil op (het leek wel alsof er vlak voor zijn thuiskomst nog een poetsvrouw op zijn huis was losgelaten, wat niet bepaald waarschijnlijk was) en voor de rest bestudeerde hij haar gewoon. Hij was niet wat het met haar was. Ze was niet de puur opdringerige, gemene, simpelweg vreemde Lani van voor zijn vertrek naar Shang Simla en nog minder de ad rem, humeurige, ietwat irritante Lani die hij kende van voor zijn relatie met Pearl. Ze was gewoon...Stil. Braaf, terug getrokken, bleek alles te doen met een kleine portie verdriet en een nog grotere portie onzekerheid. Alsof het uit haar huis gegooid worden, als dat waar was, haar werkelijk had gebroken. Hij had het gevoel dat elk moment het gewoon even te veel kon zijn en ze in zijn armen in huilen kon uitbarsten. Dat gebeurde echter niet.
Voor hij het wist was het eten klaar. Stoofpotje. Omdat hij die dag enkel nog maar wat vliegtuigeten gegeten had, at hij mee en at daarmee voor het eerst in zijn leven een niet door zichzelf getoverde maaltijd. Het was erg lekker.
"Precies alsof het door een djinn is gemaakt. Zo uit de lucht, wat djinns als ik kunnen."
"Weet ik."
"Hu? Oké dan...Wel, zo goed is het bijna. Dat kan natuurlijk niet, ik heb je het manueel zien doen en jij bent geen djinn."
Daarop keek ze hem even aan alsof ze hem wou tegenspreken, maar toen zei ze snel: "Eh, ja. De meeste mensen in mijn familie kunnen zeer goed koken, toen ik amper vijf was maakte ik al cupcakes. Nu werk ik in het restaurant aan de andere kant van het eiland, zoals je denk ik al weet."
"Inderdaad. Wat doe je daar?"
"Ik...Ik hak de groenten."
"Schaamtelijk."
"Mijn baas is ook inheems. Die zijn niet zo dol op mijn familie", zei ze en daarmee dacht ze het gesprek te eindigen.
"Precies alsof het door een djinn is gemaakt. Zo uit de lucht, wat djinns als ik kunnen."
"Weet ik."
"Hu? Oké dan...Wel, zo goed is het bijna. Dat kan natuurlijk niet, ik heb je het manueel zien doen en jij bent geen djinn."
Daarop keek ze hem even aan alsof ze hem wou tegenspreken, maar toen zei ze snel: "Eh, ja. De meeste mensen in mijn familie kunnen zeer goed koken, toen ik amper vijf was maakte ik al cupcakes. Nu werk ik in het restaurant aan de andere kant van het eiland, zoals je denk ik al weet."
"Inderdaad. Wat doe je daar?"
"Ik...Ik hak de groenten."
"Schaamtelijk."
"Mijn baas is ook inheems. Die zijn niet zo dol op mijn familie", zei ze en daarmee dacht ze het gesprek te eindigen.
Nadat ze allebei hun kommetje opruimden - Rowin als djinn, Lani met de gootsteen - durfde Rowin het aan te vragen waarom ze nu precies hier was. "Waarom heeft je familie je uit huis gegooid? Woonde je dan nog thuis?"
"Nee, wel, ze hebben er eerder voor gezorgd dat euhm...Ik niet echt meer dat huis heb."
"En kan je echt nergens anders naartoe? Hoe lang was je hier al? Waarom heb je me niet gecontacteerd? Je kon toch ook naar een hotel?"
Al deze vragen begonnen haar te irriteren. Op de bazige, laat-me-met-rust toon waarin hij de Lani van zijn eerste Chinareis hoorde, zei ze: "Zoals ik al zei: Mijn familie en ik zijn hier absoluut niet populair. Mijn familie was alles wat ik heb en die ben ik kwijt."
"Maar hoe komt het..? Sorry dat ik al deze vragen stel, maar dit is mijn huis en ik denk dat ik wel een verklaring verdien..."
"Nee, wel, ze hebben er eerder voor gezorgd dat euhm...Ik niet echt meer dat huis heb."
"En kan je echt nergens anders naartoe? Hoe lang was je hier al? Waarom heb je me niet gecontacteerd? Je kon toch ook naar een hotel?"
Al deze vragen begonnen haar te irriteren. Op de bazige, laat-me-met-rust toon waarin hij de Lani van zijn eerste Chinareis hoorde, zei ze: "Zoals ik al zei: Mijn familie en ik zijn hier absoluut niet populair. Mijn familie was alles wat ik heb en die ben ik kwijt."
"Maar hoe komt het..? Sorry dat ik al deze vragen stel, maar dit is mijn huis en ik denk dat ik wel een verklaring verdien..."
"Het komt doordat ik zo verschrikkelijk stom ben geweest!" schreeuwde ze. Wat Rowin al de hele tijd dacht dat zou gebeuren gebeurde toen: Lani viel in zijn armen en begon te snikken.
Even later gingen ze gaan slapen, Lani was nog steeds aan het huilen en Rowin was verwarder dan ooit.
Even later gingen ze gaan slapen, Lani was nog steeds aan het huilen en Rowin was verwarder dan ooit.
De volgende ochtend was de sfeer nog enorm gespannen. Ze zaten allebei Rowin's uit de lucht gemaakte crêpes te eten en zeiden werkelijk bijna niks tegen elkaar, behalve Lani die protesteerde tegen het eten van de crêpes (maar de ingrediënten om zelf iets te maken waren op) Rowin die zei dat hij naar ergens zou paardrijden die dag en Lani die vroeg of dat ze mee mocht, joggend.
Zijn antwoord was een nogal plots geknik.
"Waarom beweeg jij eigenlijk zoveel? Negen van de tien keren dat ik je heb gezien had je je sportkleding aan."
"Het restaurant heeft een uitgebreide dessertkaart en grote porties. Ik hou van zoetigheid en niet van eten verspillen."
"Is het daarom dat je niet van djinneten houdt? Omdat we gewoon volledige, grote groepsmaaltijden uit de lucht kunnen toveren waarvan de helft zomaar weggegooid wordt uiteindelijk? Vind je dan dat er een paar djinns zouden moet verhuizen naar derdewereldlanden?"
"Eh, ja."
"Wel, de enige familie met djinns tot zover ik weet is de mijne. En ik heb momenteel mijn eigen problemen... Ah, we zijn er."
Zijn antwoord was een nogal plots geknik.
"Waarom beweeg jij eigenlijk zoveel? Negen van de tien keren dat ik je heb gezien had je je sportkleding aan."
"Het restaurant heeft een uitgebreide dessertkaart en grote porties. Ik hou van zoetigheid en niet van eten verspillen."
"Is het daarom dat je niet van djinneten houdt? Omdat we gewoon volledige, grote groepsmaaltijden uit de lucht kunnen toveren waarvan de helft zomaar weggegooid wordt uiteindelijk? Vind je dan dat er een paar djinns zouden moet verhuizen naar derdewereldlanden?"
"Eh, ja."
"Wel, de enige familie met djinns tot zover ik weet is de mijne. En ik heb momenteel mijn eigen problemen... Ah, we zijn er."
Voor hen stond er een rechthoekige kist van rood hout en gouden versieringen waar perfect een mens zou moeten inpassen. Rowin stapte af Bricius, ging de kist inspecteren en zei toen: "Ja, dit is het. Ze hadden het verkeerd geleverd, hier woont niet eens iemand."
"Wat is dat?" vroeg Lani hem.
"Een verdwijnkist. Ik ben een goochelaar en had het besteld voor wat nieuwe trucs, maar ze hebben het op de verkeerde plek afgeleverd. Wil je me even assisteren?"
"Ja."
"Wat is dat?" vroeg Lani hem.
"Een verdwijnkist. Ik ben een goochelaar en had het besteld voor wat nieuwe trucs, maar ze hebben het op de verkeerde plek afgeleverd. Wil je me even assisteren?"
"Ja."
Rowin vroeg zich af of hij nu echt zo onduidelijk was geweest of dat Lani niks afwist van het gevaarniveau van goocheltrucs. Ze was in ieder geval erg geschrokken toen Rowin begon zwaarden door de kist te steken en hield niet op de hele tijd "Nee, je doet het fout!" te krijsen tot het lukte.
Lani kwam levend en wel terug uit de kist. Gelukkig was ze alleen maar door de zwaarden gepord waar er een stuk kleding was om haar huid te beschermen.
Die dag bleven ze gewoon daar en ze vulden het met het oefenen van enkele trucs. Lani assisteerde Rowin probleemloos.
Die dag bleven ze gewoon daar en ze vulden het met het oefenen van enkele trucs. Lani assisteerde Rowin probleemloos.
"Je hebt talent als assistente", merkte Rowin op. "Oh, bedankt...Wel, ik zou dit vaker willen doen. Maar ik heb natuurlijk mijn job in het restaurant. Ik moet wel niet altijd werken. Misschien kan ik zoveel mogelijk proberen mee te gaan als je voor fooi speelt ergens?"
"Oh, ja, is goed... Jij valt eigenlijk nog wel mee."
Lani was het er niet mee eens, aangezien ze niks zei. Desondanks probeerde Rowin alsnog een gesprek met haar te voeren.
"De lucht is echt prachtig deze avond. Dit is over het algemeen een prachtig plekje trouwens."
Lani stemde daarmee in.
Rowin ging zitten en begon boven zich te kijken, naar de ondergaande zon en de duidelijker wordende sterrenhemel. De hemel werd eerst in pasteltinten gehuld en toen in een oogverblindend paars, en al die tijd bleven hij en Lani gewoon naast elkaar zitten. Allebei duizenden dingen willen zeggen, maar niet weten hoe en wat. Of, dat dacht en hoopte Rowin toch dat Lani ook deed. Ze was verschrikkelijk irritant geweest en verdiende bij momenten de onderste schuif: maar hij kon niet ontkennen dat hij sinds die eerste ontmoeting op het trouwfeest van zijn broer de hele tijd aan haar had gedacht. Hij hield van haar, en wat het ook was wat Lani soms zo onuitstaanbaar of zoals nu, doodsbang en verlegen maakte, hij ging haar helpen.
Lani was het er niet mee eens, aangezien ze niks zei. Desondanks probeerde Rowin alsnog een gesprek met haar te voeren.
"De lucht is echt prachtig deze avond. Dit is over het algemeen een prachtig plekje trouwens."
Lani stemde daarmee in.
Rowin ging zitten en begon boven zich te kijken, naar de ondergaande zon en de duidelijker wordende sterrenhemel. De hemel werd eerst in pasteltinten gehuld en toen in een oogverblindend paars, en al die tijd bleven hij en Lani gewoon naast elkaar zitten. Allebei duizenden dingen willen zeggen, maar niet weten hoe en wat. Of, dat dacht en hoopte Rowin toch dat Lani ook deed. Ze was verschrikkelijk irritant geweest en verdiende bij momenten de onderste schuif: maar hij kon niet ontkennen dat hij sinds die eerste ontmoeting op het trouwfeest van zijn broer de hele tijd aan haar had gedacht. Hij hield van haar, en wat het ook was wat Lani soms zo onuitstaanbaar of zoals nu, doodsbang en verlegen maakte, hij ging haar helpen.