Deel 9: Millard
Niet veel na die ruzie werd Millard dus achtttien. In tussentijd hadden broer en zus amper nog een woord gewisseld, Aoife zorgde er voor dat ze hem nooit hoefde tegen te komen en Millard deed exact hetzelfde. Ze vond het dan ook meer dan leuk dat hij eindelijk zou afstuderen, hopelijk werk zoeken en niet veel later verhuizen.
Ook Astryd was op het feest aanwezig, uitgenodigd door Millard natuurlijk.
Ook Astryd was op het feest aanwezig, uitgenodigd door Millard natuurlijk.
Iets waar Astryd zelf niet dolgelukkig onder bleek. Ze was naar zijn verjaardagsfeestje gekomen, maar als gewone vriendin, niks meer.
Millard wel. "We moeten hem in de gaten houden", zei Aoife tegen Gabriel, maar het was al te laat. Millard, die verrassend romantisch uit de hoek kon komen, had zijn liefde voor Astryd bekent en die laatste was verstild weggelopen. "Nu is het toch helemaal legaal...?" fluisterde hij teleurgesteld. Niet dat dat het probleem was geweest voordien,
Astryd zag hem werkelijk alleen maar als een vriend.
Ze bleef nochtans. Niet door Millard, maar door Aoife, die door het feest de neiging voelde haar gitaarkunsten te tonen. Millard liep haar continu achterna en probeerde telkens een gesprek aan te knopen, gepaard gaand met subtiele aanrakingen waarop het meisje wegliep. Hij bleek niet te beseffen dat hij haar met zulk gedrag sneller kwijt zou spelen dan beminnen.
Uiteindelijk werd Astryd het beu en ging ze alsnog weg. Spijtig dat ze van de mooie muziek werd weggejaagd door hem.
Millard wel. "We moeten hem in de gaten houden", zei Aoife tegen Gabriel, maar het was al te laat. Millard, die verrassend romantisch uit de hoek kon komen, had zijn liefde voor Astryd bekent en die laatste was verstild weggelopen. "Nu is het toch helemaal legaal...?" fluisterde hij teleurgesteld. Niet dat dat het probleem was geweest voordien,
Astryd zag hem werkelijk alleen maar als een vriend.
Ze bleef nochtans. Niet door Millard, maar door Aoife, die door het feest de neiging voelde haar gitaarkunsten te tonen. Millard liep haar continu achterna en probeerde telkens een gesprek aan te knopen, gepaard gaand met subtiele aanrakingen waarop het meisje wegliep. Hij bleek niet te beseffen dat hij haar met zulk gedrag sneller kwijt zou spelen dan beminnen.
Uiteindelijk werd Astryd het beu en ging ze alsnog weg. Spijtig dat ze van de mooie muziek werd weggejaagd door hem.
Hopelijk zou het feit dat hij een blauwtje is gelopen vrij snel vergeten. De volgende dag was het de diploma-uitreiking. De enige keren wanneer hij de laatste weken nog wat naar school was gegaan was voor de eindexamens, waarbij hij met vlag en wimpel sloeg en dus gerust een diploma in handen mocht nemen, samen met een lintje waar op stond: "Meeste kans om eigen huis af te branden"
Aoife had indertijd "Meeste kans om te trouwen" gekregen.
Verder bewees hij nog maar eens dat er iets niet met hem klopte. Hij droeg namelijk een pet bij zijn toga, de belangrijkste vraag was hij daar zijn bos zwarte krullen had ingekregen.
Terwijl zijn ex-klasgenoten elkaar feliciteerden en van de receptie genoten ging hij meteen naar huis, waar hij vooraleer zijn baseball pet af te zetten het nodig vond zijn magie door het huis te laten gaan. De enige reden waarom Aoife hem tegenwoordig nog zou missen: ze zal misschien terug aangebrande wafels moeten eten en haar borden zelf moeten afwassen.
Aoife had indertijd "Meeste kans om te trouwen" gekregen.
Verder bewees hij nog maar eens dat er iets niet met hem klopte. Hij droeg namelijk een pet bij zijn toga, de belangrijkste vraag was hij daar zijn bos zwarte krullen had ingekregen.
Terwijl zijn ex-klasgenoten elkaar feliciteerden en van de receptie genoten ging hij meteen naar huis, waar hij vooraleer zijn baseball pet af te zetten het nodig vond zijn magie door het huis te laten gaan. De enige reden waarom Aoife hem tegenwoordig nog zou missen: ze zal misschien terug aangebrande wafels moeten eten en haar borden zelf moeten afwassen.
De volgende dag belde hij Astryd terug op. Hij bleek er werkelijk onder te lijden dat ze hem niet wou zien, en dat daardoor hij haar al enkele dagen niet meer had gezien.
Haar antwoord was meer dan duidelijk. "Millard? ...Nee, ik kom niet! Laat me met rust!" en toen hing ze op.
Een uur later nog eens, en dan nog eens. Hij begon zich te ontpoppen tot een echte stalker en zijn zus en diens vriend waren degenen die het continu moesten aanzien. "Aoife, bel jij eens", zie hij wanneer de scandinavische schone voor de zoveelste keer had opgehangen. Met tegenzin nam Aoife zijn smartphone aan en belde naar Astryd, die vrij sceptisch klonk aan de andere kant van de lijn maar uiteindelijk toch besloot te komen. "Goed. Zijn we van zijn rothumeur af", mompelde Aoife nog snel door de gsm en ging toen terug naar buiten waar ze een van de vele muziekinstrumenten die ze in haar bezit had pakte en er op begon te spelen.
Haar antwoord was meer dan duidelijk. "Millard? ...Nee, ik kom niet! Laat me met rust!" en toen hing ze op.
Een uur later nog eens, en dan nog eens. Hij begon zich te ontpoppen tot een echte stalker en zijn zus en diens vriend waren degenen die het continu moesten aanzien. "Aoife, bel jij eens", zie hij wanneer de scandinavische schone voor de zoveelste keer had opgehangen. Met tegenzin nam Aoife zijn smartphone aan en belde naar Astryd, die vrij sceptisch klonk aan de andere kant van de lijn maar uiteindelijk toch besloot te komen. "Goed. Zijn we van zijn rothumeur af", mompelde Aoife nog snel door de gsm en ging toen terug naar buiten waar ze een van de vele muziekinstrumenten die ze in haar bezit had pakte en er op begon te spelen.
Niet veel later kwam ze toe. De zon was al aan het ondergaan en het was een aangename temperatuur met niet héél erg veel muggen. "Perfect," dacht Millard,"misschien hebben we nog wat wijn in huis."
Zodra ze "Aha, daar ben je." zei sloeg Millard ongemanierd zijn armen om haar heen en probeerde haar te kussen. Ze duwde hem uiteraard meteen van zich af. "Ohw, ohw. Ik liet mijn werk liggen en kwam hier naar toe om van je gezaag af te zijn. Wat heb ik medelijden met jouw zus...Salut." en toen liep ze terug weg.
Zodra ze "Aha, daar ben je." zei sloeg Millard ongemanierd zijn armen om haar heen en probeerde haar te kussen. Ze duwde hem uiteraard meteen van zich af. "Ohw, ohw. Ik liet mijn werk liggen en kwam hier naar toe om van je gezaag af te zijn. Wat heb ik medelijden met jouw zus...Salut." en toen liep ze terug weg.
Terwijl hij haar zag weglopen en de zon verder onderging begon er vanbinnen iets te koken. Bloed, hij kookte van woede. Ze luisterde niet naar hem en hij vond dat niet kunnen. De bedreigingen die hij zijn zus al had toegespeeld werden werkelijkheid, Hij had al lang aan zichzelf beloofd het enkel uit noodzaak te doen en dit was een noodzaak in zijn ogen. Er was niet veel voor nodig: er gewoon aan denken en in zijn handen vormden zich bollen gemaakt van een soort roze bliksemschichten, elektriciteit. Hij stak zijn armen omhoog en prevelde zacht enkele woorden, en een naam: Astryd.
"Millard, wat doe je..." wou Aoife zeggen wanneer ze hem Astryd's naam hoorde zeggen. Maar het was meer dan duidelijk voor haar, ze herkende de lila-lichtgele bol aan zijn voeten onmiddellijk, eveneens de elektriciteit in zijn handen. Het was bijna tien jaar geleden dat ze het het laatst had gezien.
Voor de tweede keer in zijn leven betoverde hij iemand. Niet om zijn oudere zus een plezier te doen als een onschuldig kind, maar een jonge man die een vrouw waar hij bijna obsessief van hield van hem te laten houden uit puur eigen belang.
"Millard, wat doe je..." wou Aoife zeggen wanneer ze hem Astryd's naam hoorde zeggen. Maar het was meer dan duidelijk voor haar, ze herkende de lila-lichtgele bol aan zijn voeten onmiddellijk, eveneens de elektriciteit in zijn handen. Het was bijna tien jaar geleden dat ze het het laatst had gezien.
Voor de tweede keer in zijn leven betoverde hij iemand. Niet om zijn oudere zus een plezier te doen als een onschuldig kind, maar een jonge man die een vrouw waar hij bijna obsessief van hield van hem te laten houden uit puur eigen belang.
Astryd stopte abrupt met lopen en stond een tijdje verward over het water te staren, naar de mist in de verte. Pas wanneer Millard zijn bevel, een subtiele met een wrede grijns gepaard gaande "Vrij met me", zei ontwaakte ze uit haar trance en volgde ze zonder enig besef zijn bevel op. Het was vreemd, ze wou het niet doen, ze viel überhaupt niet eens op het mannelijke geslacht, maar iets vertelde dat het moest.
Aoife intussen had hun korte discussie en het weglopen van Astryd laten voorbijgaan. Haar broer vertelde haar nagenoeg niks over wat er in hem omging en wat er tussen hem en Astryd speelde. het was haar niet eens duidelijk of ze voordien al een relatie hadden of niet en ze dacht dat ze gewoon een simpele ruzie hadden, zoals elk koppel wel eens heeft.
Nu pas begon ze door te hebben wat er werkelijk gebeurde. Meteen had ze er spijt van dat ze Astryd, in naam van haar broer, had gebeld.
"Arme meid", dacht ze nog. Misschien had ze ooit wel tegen hun ouders moeten zeggen wat Millard nog kon buiten alles spik en span houden en perfecte maaltijden toveren. Hadden ze misschien informatie over zijn 'soort' kunnen zoeken en er wat aan kunnen doen...
Aoife intussen had hun korte discussie en het weglopen van Astryd laten voorbijgaan. Haar broer vertelde haar nagenoeg niks over wat er in hem omging en wat er tussen hem en Astryd speelde. het was haar niet eens duidelijk of ze voordien al een relatie hadden of niet en ze dacht dat ze gewoon een simpele ruzie hadden, zoals elk koppel wel eens heeft.
Nu pas begon ze door te hebben wat er werkelijk gebeurde. Meteen had ze er spijt van dat ze Astryd, in naam van haar broer, had gebeld.
"Arme meid", dacht ze nog. Misschien had ze ooit wel tegen hun ouders moeten zeggen wat Millard nog kon buiten alles spik en span houden en perfecte maaltijden toveren. Hadden ze misschien informatie over zijn 'soort' kunnen zoeken en er wat aan kunnen doen...
Al giechelend liep het stel Aoife's slaapkamer binnen, waar het enige voorwerp van de woonboot zich bevond dat voor bepaalde doeleinden gebruikt kon worden. In de gang kruisten ze Gabriel, die heel het gebeuren van bovenaf had gevolgd van op het balkon. "Wat is er aan de hand?" hij botste op Aoife die helemaal gechoqueerd voor zich uit stond te staren.
Hij richtte zijn ogen op het raam naast hem waar er overduidelijk beweging te zien was. "Is het iets met Millard?"
Aoife knikte. "Ja, het is Millard. Hij betoverde haar. En nu...Je hebt het ook wel door. Konden ze de gordijnen niet dicht doen?"
Gabriel grinnikte. "Daar hadden ze denk ik de tijd niet voor. Kom je mee naar binnen?"
Hij deed zacht de slaapkamerdeur open waar hij met het meest ongemakkelijke gevoel ooit de slaapkleding van Aoife en zichzelf uitviste. Toen ging hij naar de er rechttegenover liggende kamer, gevolgd door Aoife die zich begon uit te kleden.
Hij richtte zijn ogen op het raam naast hem waar er overduidelijk beweging te zien was. "Is het iets met Millard?"
Aoife knikte. "Ja, het is Millard. Hij betoverde haar. En nu...Je hebt het ook wel door. Konden ze de gordijnen niet dicht doen?"
Gabriel grinnikte. "Daar hadden ze denk ik de tijd niet voor. Kom je mee naar binnen?"
Hij deed zacht de slaapkamerdeur open waar hij met het meest ongemakkelijke gevoel ooit de slaapkleding van Aoife en zichzelf uitviste. Toen ging hij naar de er rechttegenover liggende kamer, gevolgd door Aoife die zich begon uit te kleden.
"Het is mijn broer en ik heb hem niet eens deftig kunnen tegenhouden om zoiets te doen. Hij verkracht haar nu eigenlijk. In mijn - ons - bed. Als hij als hij daarmee klaar is nu eens heel te huis en dus ook de lakens poetst met dat vreemde getover van hem kan ik er nog mee leven." zei ze zodra ze klaar was. Ook Gabriel had intussen zijn slaapkleren aangetrokken om daarna nog even tv te kijken.
"Aoife." hij zette de tv terug uit en ging naar Aoife toe, die de hele door de woonkamer liep te ijsberen.
"Ik had nooit gedacht dat hij dat werkelijk zou doen. Alle vorige keren kon ik er nog sympathie voor opbrengen. Jou betoveren...Dat was om mij een plezier te doen, en Pinda, die was verschrikkelijk."
"Aoife..."
"Maar dit, dit...Ik walg van hem. Morgen zet ik hem het huis uit."
"Aoife. Hou op. Ik vind hem ook een ongemanierde rotzak maar hou op het is al duidelijk."
Dat was het signaal om Aoife in huilen te doen uitbarsten. Haar tranen wegvegend sloeg ze haar armen om Gabriel heen.
"Ik háát hem! Ik haat hem, ik had hem meteen terug moeten sturen wanneer hij vroeg hier te komen wonen voor een tijdje. Nee, ik had mijn ouders moet zeggen hem naar een psychiatrische instelling te sturen. Want hij is gek, een monster, gek!"
"Aoife." hij zette de tv terug uit en ging naar Aoife toe, die de hele door de woonkamer liep te ijsberen.
"Ik had nooit gedacht dat hij dat werkelijk zou doen. Alle vorige keren kon ik er nog sympathie voor opbrengen. Jou betoveren...Dat was om mij een plezier te doen, en Pinda, die was verschrikkelijk."
"Aoife..."
"Maar dit, dit...Ik walg van hem. Morgen zet ik hem het huis uit."
"Aoife. Hou op. Ik vind hem ook een ongemanierde rotzak maar hou op het is al duidelijk."
Dat was het signaal om Aoife in huilen te doen uitbarsten. Haar tranen wegvegend sloeg ze haar armen om Gabriel heen.
"Ik háát hem! Ik haat hem, ik had hem meteen terug moeten sturen wanneer hij vroeg hier te komen wonen voor een tijdje. Nee, ik had mijn ouders moet zeggen hem naar een psychiatrische instelling te sturen. Want hij is gek, een monster, gek!"
"Daar is het nog niet te laat voor, weet je dat?" Hij zag Aoife slikken wanneer ze dat hoorde. Gabriel maakte zich half en half uit de omhelzing los en keek de huilende Aoife lachend aan. "Niet dus. Maar daar moet iets aan gedaan worden."
Nogmaals sloef Aoife haar ogen neer ja, er moest iets aan gedaan worden en momenteel haatte ze haar broer meer dan ooit. Maar ze was moe, ze had er helemaal geen zin in. Het was gewoon niet het gepaste moment. Gabriel merkte dat heus ook wel op en veranderde snel van onderwerp.
"Ik heb zin om nog ergens naar toe te gaan. Wat dacht je van Frankrijk?"
Hij kon haar reactie al afleiden uit haar acute stoppen met huilen. Ze maakte zich los, zei dat ze zou gaan slapen - in de slaapzak boven - en dat ze erg graag op reis wou.
"Oké, Frankrijk dan", werd er nog gezegd en kropen ze allebei in bed.
Nogmaals sloef Aoife haar ogen neer ja, er moest iets aan gedaan worden en momenteel haatte ze haar broer meer dan ooit. Maar ze was moe, ze had er helemaal geen zin in. Het was gewoon niet het gepaste moment. Gabriel merkte dat heus ook wel op en veranderde snel van onderwerp.
"Ik heb zin om nog ergens naar toe te gaan. Wat dacht je van Frankrijk?"
Hij kon haar reactie al afleiden uit haar acute stoppen met huilen. Ze maakte zich los, zei dat ze zou gaan slapen - in de slaapzak boven - en dat ze erg graag op reis wou.
"Oké, Frankrijk dan", werd er nog gezegd en kropen ze allebei in bed.
Ze hadden zo snel mogelijk willen vertrekken, zo snel mogelijk. Gewoon om in de nabije toekomst niet te moeten worden geconfronteerd met Millard. Helaas, het was een plotse ingeving geweest en Gabriel had nog geen hele reis gepland zoals hij met China had gedaan. Ze zouden dus nog een paar dagen moeten wachten en in die dagen was de spanning om te snijden.
De volgende ochtend al. Het was al middag, Aoife en Gabriel waren bezig met het middageten wanneer Millard met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht kwam binnengewandeld en dan ook maar een bord herfstsalade pakte, herfstsalade die op de ouderwetse manier was gemaakt en dus ver van perfect was. "Waarom heb je me niet wakker gemaakt? Had ik wat lekkers te voorschijn kunnen toveren",
"Hou jij je trucjes maar voor jezelf. Of doe ze maar beter helemaal niet", reageerde Gabriel meteen en startte zo een discussie met Millard. Aoife hoorde amper iets van wat ze zeiden. Ze wou het niet horen.
"Astryd vond het niet erg",
"Zodra je dat betover had gedaan misschien niet nee",
Millard zuchtte geïriteerd. "Goed, ik ben al weg",
Millard stopte snel nog een hap sla in zijn mond - zag hij daar nu een rupsje? - en liep kwaad weg. Hij zou zijn tijd niet langer aan die sukkel en zijn zus verspillen, ze begrepen het toch niet.
De volgende ochtend al. Het was al middag, Aoife en Gabriel waren bezig met het middageten wanneer Millard met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht kwam binnengewandeld en dan ook maar een bord herfstsalade pakte, herfstsalade die op de ouderwetse manier was gemaakt en dus ver van perfect was. "Waarom heb je me niet wakker gemaakt? Had ik wat lekkers te voorschijn kunnen toveren",
"Hou jij je trucjes maar voor jezelf. Of doe ze maar beter helemaal niet", reageerde Gabriel meteen en startte zo een discussie met Millard. Aoife hoorde amper iets van wat ze zeiden. Ze wou het niet horen.
"Astryd vond het niet erg",
"Zodra je dat betover had gedaan misschien niet nee",
Millard zuchtte geïriteerd. "Goed, ik ben al weg",
Millard stopte snel nog een hap sla in zijn mond - zag hij daar nu een rupsje? - en liep kwaad weg. Hij zou zijn tijd niet langer aan die sukkel en zijn zus verspillen, ze begrepen het toch niet.