Deel 15: Haar verhaal
Ze begon te vertellen. "De dag dat ik verdween verscheen hij plots. Jij lag nog in bed en Dendronephtya zat buiten te lezen. Ik wist niet wat ik zag. Verbeelding, echt? Ik wist het niet. Hij keek me aan, met de blik die hij ook altijd had toen hij nog leefde.
"Hier zit je. Getrouwd met een mens, gevlucht. Je was verdwenen", hoorde ik hem zeggen, met licht verwijt. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het voelde zo echt, maar ook zo vreemd. Nadat..Na dat hij doodging, dacht ik hem nooit meer te kunnen zien, en daar was hij dan, voor me",
Learco onderbrak haar plots. "Je hebt hem niet vermoord hè? En dat meisje ook niet?"
"Hij heeft zelfmoord gepleegd",
Learco slikte zijn al voorbereide zinnen terug in.
"Dat meisje, zij was vermoord door Fintan, die naar mij opzoek was. Het was hem bijna gelukt om me te ontvoeren, en om me onder druk te zetten met me mee te komen vermoorde hij dat meisje. Ik had geluk, er stopte een auto, hij schrok en ik slaagde er in weg te rennen",
"Hier zit je. Getrouwd met een mens, gevlucht. Je was verdwenen", hoorde ik hem zeggen, met licht verwijt. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het voelde zo echt, maar ook zo vreemd. Nadat..Na dat hij doodging, dacht ik hem nooit meer te kunnen zien, en daar was hij dan, voor me",
Learco onderbrak haar plots. "Je hebt hem niet vermoord hè? En dat meisje ook niet?"
"Hij heeft zelfmoord gepleegd",
Learco slikte zijn al voorbereide zinnen terug in.
"Dat meisje, zij was vermoord door Fintan, die naar mij opzoek was. Het was hem bijna gelukt om me te ontvoeren, en om me onder druk te zetten met me mee te komen vermoorde hij dat meisje. Ik had geluk, er stopte een auto, hij schrok en ik slaagde er in weg te rennen",
Ze pauzeerde even, terwijl ze het beeld voor zich haalde van het na acht jaar nog steeds onbekende meisje dat gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Toen vervolgde ze haar verhaal. "Hij had zelfmoord gepleegd. Toen ik een tiener was stierf mijn vader onverwachts; vermoord, door Fintan. Mijn vader had twee raadsmannen: Triton King en Fintan Mithrilen, de eerste vriendelijk, menslievend en mijn vader's beste vriend. De tweede had zich door de jaren heen naar boven gewerkt via allerlei trucjes en was de grootste mensenhater die Dragon Valley kende.
Triton was depressief na het verlies van mijn vader en zijn beste vriend, en werd dat nog meer wanneer hij zag dat Fintan mij erg beïnvloedde, hij nam de impulsieve beslissing om, in de plaats van mij te beschermen, weg te vluchten.
Intussen werd ik alsmaar meer beïnvloed door Fintan. Ik was geen koningin, ik was een simpele marionet van wie écht de heerser van de zeemeersims was. Intussen trouwde ik met Myrdill, en Triton kwam terug. Hij was het lieve meisje dat ik vroeger was vergeten, en zag alleen maar de ijskoude koningin, met achter haar haar eeuwige raadsman Fintan Mithrilen. Hij ging terug weg, ietsje minder ver, naar de andere kant van het eiland.
Myrdill was volledig het noorden kwijt. Ook hij had me gekend als het lieve, vrolijke meisje dat haar vader aanbad vanwege zijn liefde voor de mens, wat ongebruikelijk was voor een 'koning van de zee'. Hij was uit pure liefde met me getrouwd, zoals het hoorde.
Ondertussen begon ik te realiseren wat Fintan deed, en begon tegen hem te vechten. Ook besteedde ik meer tijd in mijn relatie met Myrdill, toen..." ze pauseerde weer en slikte. "Zeg het maar", antwoordde Learco. Ze glimlachte. "Fintan me verkrachtte",
Die woorden klonken als een rotsblok dat plots op hem viel. "Ik was zwanger. Het kon zowel Myrdill als Fintan zijn, maar Fintan was overtuigt dat het van hem was. Ik haatte hem, ik haatte die man, meer dan ooit. Myrdill keek alleen maar toe hoe ik elke dag opnieuw tegen hem vocht en beweerde dat het Myrdill's kind was. Hij wou het niet meer aanzien en pleegde zelfmoord. Aan het hof en op het eiland verspreidde Fintan dat ik hem vermoord had, als wraak op mij. Myrdill was erg geliefd.
Een paar maanden later werd Dendronephtya geboren en nogmaals vreesde ik voor mijn leven. Als ze Myrdill's huidskleur had gehad, was het duidelijk geweest dat het zijn kind was: er was niemand in mijn familie en in Fintan's familie met die huidskleur. Maar ze was paars en zowel Fintan als Myrdill hadden blauw haar en gele ogen.
Ik wist niet meer wat te doen, en vluchtte weg tot ik uiteindelijk hier aankwam en smeekte Triton - die mijn lijden niet had gezien en er ook van overtuigt was dat ik Myrdill vermoord had - om me te helpen, die me bij jou bracht",
Triton was depressief na het verlies van mijn vader en zijn beste vriend, en werd dat nog meer wanneer hij zag dat Fintan mij erg beïnvloedde, hij nam de impulsieve beslissing om, in de plaats van mij te beschermen, weg te vluchten.
Intussen werd ik alsmaar meer beïnvloed door Fintan. Ik was geen koningin, ik was een simpele marionet van wie écht de heerser van de zeemeersims was. Intussen trouwde ik met Myrdill, en Triton kwam terug. Hij was het lieve meisje dat ik vroeger was vergeten, en zag alleen maar de ijskoude koningin, met achter haar haar eeuwige raadsman Fintan Mithrilen. Hij ging terug weg, ietsje minder ver, naar de andere kant van het eiland.
Myrdill was volledig het noorden kwijt. Ook hij had me gekend als het lieve, vrolijke meisje dat haar vader aanbad vanwege zijn liefde voor de mens, wat ongebruikelijk was voor een 'koning van de zee'. Hij was uit pure liefde met me getrouwd, zoals het hoorde.
Ondertussen begon ik te realiseren wat Fintan deed, en begon tegen hem te vechten. Ook besteedde ik meer tijd in mijn relatie met Myrdill, toen..." ze pauseerde weer en slikte. "Zeg het maar", antwoordde Learco. Ze glimlachte. "Fintan me verkrachtte",
Die woorden klonken als een rotsblok dat plots op hem viel. "Ik was zwanger. Het kon zowel Myrdill als Fintan zijn, maar Fintan was overtuigt dat het van hem was. Ik haatte hem, ik haatte die man, meer dan ooit. Myrdill keek alleen maar toe hoe ik elke dag opnieuw tegen hem vocht en beweerde dat het Myrdill's kind was. Hij wou het niet meer aanzien en pleegde zelfmoord. Aan het hof en op het eiland verspreidde Fintan dat ik hem vermoord had, als wraak op mij. Myrdill was erg geliefd.
Een paar maanden later werd Dendronephtya geboren en nogmaals vreesde ik voor mijn leven. Als ze Myrdill's huidskleur had gehad, was het duidelijk geweest dat het zijn kind was: er was niemand in mijn familie en in Fintan's familie met die huidskleur. Maar ze was paars en zowel Fintan als Myrdill hadden blauw haar en gele ogen.
Ik wist niet meer wat te doen, en vluchtte weg tot ik uiteindelijk hier aankwam en smeekte Triton - die mijn lijden niet had gezien en er ook van overtuigt was dat ik Myrdill vermoord had - om me te helpen, die me bij jou bracht",
Na die ene keer ging Fintan terug naar hier, en alles ging goed. Tot mijn vreugde ontdekte ik zelfs dat ik zwanger was, van jou, maar ik had de kans niet het te vertellen. Nu..Terug naar mijn ontmoeting met Myrdill's geest.
Hij staarde me aan, eerst lichtjes teleurgesteld. Toen hoorde ik hem zuchtten zoals een geest dat doet.
Ik wou iets zeggen, maar de woorden bleven steken in mijn keel. "De toestand in Farraige Ghleann is slecht. Fintan heeft zich tot koning benoemd", zei hij tegen me.
"Keer terug. Het volk heeft je nodig, alsjeblieft. Tot dat Fintan het er helemaal vernietigd. Elke dag zie ik wezens op het kerkhof bijkomen. Elfen, mensen, zeemeersims, elke denkbare soort. Doe er iets aan",
Hij staarde me aan, eerst lichtjes teleurgesteld. Toen hoorde ik hem zuchtten zoals een geest dat doet.
Ik wou iets zeggen, maar de woorden bleven steken in mijn keel. "De toestand in Farraige Ghleann is slecht. Fintan heeft zich tot koning benoemd", zei hij tegen me.
"Keer terug. Het volk heeft je nodig, alsjeblieft. Tot dat Fintan het er helemaal vernietigd. Elke dag zie ik wezens op het kerkhof bijkomen. Elfen, mensen, zeemeersims, elke denkbare soort. Doe er iets aan",
"Myrdill...Ik ben hier gelukkig nu, met Learco en Dendronephtya. Ik zou dolgraag terug keren, maar...Ik kan het niet, ik kan hen niet achterlaten",
"Dan neem je hen toch mee?"
Ik wou het niet doen. Ik herinnerde me dat ik indertijd tegen je had gelogen, dat ik maar snel had gezegd dat ik Myrdill had vermoord - iets dat ik echt begon te geloven - en ik had helemaal geen idee hoe ik het zou uitleggen. Daarbij wou ik Dendronephtya de confrontatie met haar mogelijke vader vermijden.
"Dan neem je hen toch mee?"
Ik wou het niet doen. Ik herinnerde me dat ik indertijd tegen je had gelogen, dat ik maar snel had gezegd dat ik Myrdill had vermoord - iets dat ik echt begon te geloven - en ik had helemaal geen idee hoe ik het zou uitleggen. Daarbij wou ik Dendronephtya de confrontatie met haar mogelijke vader vermijden.
"Ik ben weg. Ik heb tegen je gelogen, sorry, vraag meer aan Myrdill, vrees hem niet",
Schreef ik op een briefje, en zwom weg. Met enorm veel verdriet. Maar ik was een koningin, de Farraigers zijn mijn volk.
Je hebt het nooit gevonden en geloofde Triton. Net zoals Myrdill nooit tegen je heeft gepraat.
Schreef ik op een briefje, en zwom weg. Met enorm veel verdriet. Maar ik was een koningin, de Farraigers zijn mijn volk.
Je hebt het nooit gevonden en geloofde Triton. Net zoals Myrdill nooit tegen je heeft gepraat.
"Hier werd ik meteen terug overmand tot Fintan, maar met behulp van het volk dat dolblij was dat ik terug was, een moordenares was beter dan Fintan, lukte het me hem uit het paleis te houden. maar ik voelde me verschrikkelijk, ik miste je verschrikkelijk, en elke keer dat ik Aneirin zag die niet veel later werd geboren dacht ik aan jou. Hij lijkt op jou, Learco",
"Maar hij heeft jouw paarse haar en ogen",
Ze grinnikte. "Vergeef je me?"
"Ja",
"Maar hij heeft jouw paarse haar en ogen",
Ze grinnikte. "Vergeef je me?"
"Ja",
Ze zwommen terug naar het paleis. Het voelde zalig: het frisse water, de golfjes die hun staarten maakten. Bijna vierentwintig uur niet in het water zijn was veel te lang voor Learco.
Tegen dat ze er na een vermoeiende zwemtocht terug aankwamen was Aneirin aan het vissen. Hij keek even verbaasd op toen hij zijn ouders dolgelukkig - en te samen - het gebouw zag binnen wandelen, maar negeerde hen voor de rest compleet. Veel te ingewikkeld, al dat gedoe. Op het vlak van de relatie tussen zijn ouders was hij een pak minder bemoeizuchtig dan zijn oma Aoife indertijd met haar ouders.
Tegen dat ze er na een vermoeiende zwemtocht terug aankwamen was Aneirin aan het vissen. Hij keek even verbaasd op toen hij zijn ouders dolgelukkig - en te samen - het gebouw zag binnen wandelen, maar negeerde hen voor de rest compleet. Veel te ingewikkeld, al dat gedoe. Op het vlak van de relatie tussen zijn ouders was hij een pak minder bemoeizuchtig dan zijn oma Aoife indertijd met haar ouders.
Hij wist wel dat het luxueuze tweepersoonsbed boven niet meer van hem was. Acropora, die eerder ergens anders in een eenpersoonsbed sliep, en Learco claimden het officieel.
En op wat voor een manier. "Ik dacht dat jij een hekel aan kinderen had? Een een bindingsprobleem? Of is dat eerder iets van de 15 jaar jongere Learco?"
"Nee, maar een kleine correctie: ik heb een hekel aan andermans kinderen die komen zagen of ik geen koekjes wil kopen of terwijl ik uit eten ga plots hun keel openzetten.
En voor elk probleem is er een oplossing. Jij bent mijn oplossing",
"Kom hier",
En op wat voor een manier. "Ik dacht dat jij een hekel aan kinderen had? Een een bindingsprobleem? Of is dat eerder iets van de 15 jaar jongere Learco?"
"Nee, maar een kleine correctie: ik heb een hekel aan andermans kinderen die komen zagen of ik geen koekjes wil kopen of terwijl ik uit eten ga plots hun keel openzetten.
En voor elk probleem is er een oplossing. Jij bent mijn oplossing",
"Kom hier",
Toen gebeurde er iets vreemds. Toen de volgende ochtend de zon opging en door de uren heen alsmaar hoger en hoger naar de hemel kroop, was de lucht niet geel, of oranje, of rood - het was gewoon, helder lichtblauw.
Het was al zo geweest, en nu was het terug naar zijn oude orde van voor koningin Acropora terugkeerde naar haar thuisland.
Alsof een nieuw geluk en hervonden liefde niet alleen de harten van de duiker en de zeemeermin beïnvloedden, maar ook haar helderheid uitstraalde naar de rest van de wereld.
Het was al zo geweest, en nu was het terug naar zijn oude orde van voor koningin Acropora terugkeerde naar haar thuisland.
Alsof een nieuw geluk en hervonden liefde niet alleen de harten van de duiker en de zeemeermin beïnvloedden, maar ook haar helderheid uitstraalde naar de rest van de wereld.
Na een zalige, eindelijk terug eens zorgeloze nacht stonden Learco en Acropora op. Acropora ving nog wat vis en verwerkte de zalm en bokking in een lekkere vissla. Learco, die stond er op toe dat hij de vaatwasser repareerde.
"Hou oud is dit paleis al?" vroeg hij op een bepaald moment. "Honderden jaren oud, maar af en toe wordt er wel wat gerenoveerd",
"Dan is dat niet bij dit ding gebeurd de afgelopen eeuw",
"Zeg...Gaan we nu hier blijven, of...?"
"Of dat we terug gaan naar Isla Paradiso?"
"Hou oud is dit paleis al?" vroeg hij op een bepaald moment. "Honderden jaren oud, maar af en toe wordt er wel wat gerenoveerd",
"Dan is dat niet bij dit ding gebeurd de afgelopen eeuw",
"Zeg...Gaan we nu hier blijven, of...?"
"Of dat we terug gaan naar Isla Paradiso?"
Learco stond op, schold de vaatwasser uit - niet dat het ding er veel last van had - en omhelsde Acropora.
"Alleen maar als jij het wilt. Ik zou het begrijpen als je hier wilt blijven, je bent hier geboren, opgegroeid...Daarbij, je blijft een koningin. Zoals Myrdill het zegt: je kan je volk niet zomaar achterlaten",
"Myrdill...Ik begrijp het nog altijd niet. Hij had alles tegen jou moeten uitleggen, niet Triton die dacht alles te weten maar niks wist.
Op een bepaalde manier lijkt hij me te haten, vanwege het feit dat ik het meest beïnvloedbare wezen ooit ben. Als ik indertijd Fintan niet meteen aan de kant had gezet, dan...",
"Dan was ik nooit getrouwd met een paars schepsel", vulde Learco aan, en drukte een acht kusje op haar lippen. "Fintan. Nog iemand, wat gaan we daarmee doen? Hij loopt op vrij voeten en wordt op handen gedragen, het gaat niet makkelijk zijn hem uit de weg te krijgen",
Op dat moment hoorden ze plots iets.
"Alleen maar als jij het wilt. Ik zou het begrijpen als je hier wilt blijven, je bent hier geboren, opgegroeid...Daarbij, je blijft een koningin. Zoals Myrdill het zegt: je kan je volk niet zomaar achterlaten",
"Myrdill...Ik begrijp het nog altijd niet. Hij had alles tegen jou moeten uitleggen, niet Triton die dacht alles te weten maar niks wist.
Op een bepaalde manier lijkt hij me te haten, vanwege het feit dat ik het meest beïnvloedbare wezen ooit ben. Als ik indertijd Fintan niet meteen aan de kant had gezet, dan...",
"Dan was ik nooit getrouwd met een paars schepsel", vulde Learco aan, en drukte een acht kusje op haar lippen. "Fintan. Nog iemand, wat gaan we daarmee doen? Hij loopt op vrij voeten en wordt op handen gedragen, het gaat niet makkelijk zijn hem uit de weg te krijgen",
Op dat moment hoorden ze plots iets.
Het was Fintan, Fintan Mithrilen. De meest invloedrijke en machtige man van Farraige Ghleann waar ze het juist over hadden.
Hij beval zijn gezelschap - een paar soldaten - op het strand beneden te blijven wanneer hij naar boven wandelde en naar binnen ging. Hij had het altijd al belachelijk gevonden hoe slecht dit paleis bewaakt was, zeker na de gebeurtenissen van de vorige dag.
Hij had met de koningin afgesproken dat ze Learco aan hem moest uitleveren. Hij zou misschien door zijn contacten met Triton King kunnen achterhalen waar zich nog andere eilanden met zeemeersims bevonden, en dat was voor meneer Mithrilen erg interessant. Die luie trien had zelfs niks moeten doen: hij had zelfs zijn eigen draak die hij in de bergen hield een handje laten helpen, maar helaas. Acropora had zich er tot verlaagd terug een relatie te hebben met die nepzeemeerman en ze waren terug naar hier gevlucht, hun liefdesnestje. Waar ook hun achterlijk bastaardzoontje rondhuppelde.
Maar daar ging hij het niet bij laten.
Hij beval zijn gezelschap - een paar soldaten - op het strand beneden te blijven wanneer hij naar boven wandelde en naar binnen ging. Hij had het altijd al belachelijk gevonden hoe slecht dit paleis bewaakt was, zeker na de gebeurtenissen van de vorige dag.
Hij had met de koningin afgesproken dat ze Learco aan hem moest uitleveren. Hij zou misschien door zijn contacten met Triton King kunnen achterhalen waar zich nog andere eilanden met zeemeersims bevonden, en dat was voor meneer Mithrilen erg interessant. Die luie trien had zelfs niks moeten doen: hij had zelfs zijn eigen draak die hij in de bergen hield een handje laten helpen, maar helaas. Acropora had zich er tot verlaagd terug een relatie te hebben met die nepzeemeerman en ze waren terug naar hier gevlucht, hun liefdesnestje. Waar ook hun achterlijk bastaardzoontje rondhuppelde.
Maar daar ging hij het niet bij laten.
Hij wandelde verder naar binnen en begon rond te kijken, op zoek naar koningin Acropora en haar Learco.
Zij hadden al door dat Fintan er was en hij was niet alleen. Een seconde lang keken ze elkaar aan, en toen wisten ze het: Als ze nog zonder kleerscheuren en een schandaal wouden weg geraken uit Farraige Ghleann, dan moesten ze het nu doen. Ze renden snel vlak onder Fintan's neus de gang door, de trap af, op zoek naar Aneirin om dan zo snel mogelijk weg te gaan.
Het was nogal plots, maar het troepje soldaten zag er goed getraind uit en Fintan is tot alles in staat.
Zij hadden al door dat Fintan er was en hij was niet alleen. Een seconde lang keken ze elkaar aan, en toen wisten ze het: Als ze nog zonder kleerscheuren en een schandaal wouden weg geraken uit Farraige Ghleann, dan moesten ze het nu doen. Ze renden snel vlak onder Fintan's neus de gang door, de trap af, op zoek naar Aneirin om dan zo snel mogelijk weg te gaan.
Het was nogal plots, maar het troepje soldaten zag er goed getraind uit en Fintan is tot alles in staat.
Ze vonden Aneirin snel. Hij zat in een kamer beneden, waar hij alsof deed dat hij in een autorace zat. Die jongen had veel verbeelding.
Hij was nogal geschrokken toen zijn ouders, zenuwachtig en ongeduldig, plots voor hem stonden. "We moeten hier weg", zei Acropora. "Waarom? Ik ben juist bijna aan het winnen. Zijn jullie trouwens terug samen?"
"Lang verhaal, leggen we nog wel eens uit, maar nu moeten we weg. Zo snel en ver mogelijk, het is hier niet langer veilig voor ons",
Hij was nogal geschrokken toen zijn ouders, zenuwachtig en ongeduldig, plots voor hem stonden. "We moeten hier weg", zei Acropora. "Waarom? Ik ben juist bijna aan het winnen. Zijn jullie trouwens terug samen?"
"Lang verhaal, leggen we nog wel eens uit, maar nu moeten we weg. Zo snel en ver mogelijk, het is hier niet langer veilig voor ons",
Dat was dan duidelijk. Acropora pakte snel wat vis die in een diepvriezer in de kelder stak, voor de rest lieten ze het zo. Aneirin had zelfs geen tijd om zijn helm af te zetten en Acropora had nog haar slaapjurk aan toen ze even later in Learco's roeibootjes stapten.
Het weer buiten was verschrikkelijk, het mooie weer was duidelijk al verdwenen.
Het weer buiten was verschrikkelijk, het mooie weer was duidelijk al verdwenen.
Learco duwde de boot van het strandje weg en sprong er nog snel zelf in, terwijl hij de roeispanen vastgreep.
Het paleis lieten ze achter en ze vertrokken, met niks anders dan hun lichaam, wat vis en een paar kleine dingen die Learco niet kon achterlaten - zijn gitaar, Legolas - terwijl het paleis langzaamaan een appelblauwzeegroene stip werd tussen de donkere, grijze lucht.
Het paleis lieten ze achter en ze vertrokken, met niks anders dan hun lichaam, wat vis en een paar kleine dingen die Learco niet kon achterlaten - zijn gitaar, Legolas - terwijl het paleis langzaamaan een appelblauwzeegroene stip werd tussen de donkere, grijze lucht.
"Het is slecht weer. We moeten zo snel mogelijk Ierland bereiken, daar geraken we wel op een boot", zei Learco. Acropora knikte zacht, en Aneirin keek onthutst rond. Hij begreep er niks van.
"Al bij al ga ik het hier wel missen. Maar ik ben gewoon geen partij voor Fintan, en daarbij, ik ben nooit een goeie koningin geweest",
Learco keek haar even medelijdend aan en knikte instemmend, maar roeide toen verder.
"Papa, naar waar gaan we?" vroeg Aneirin.
"Naar huis, mijn thuis, Isla paradiso", hij begreep er nog steeds niks van, maar het klonk tropisch wat hij associeerde met warm.
"Al bij al ga ik het hier wel missen. Maar ik ben gewoon geen partij voor Fintan, en daarbij, ik ben nooit een goeie koningin geweest",
Learco keek haar even medelijdend aan en knikte instemmend, maar roeide toen verder.
"Papa, naar waar gaan we?" vroeg Aneirin.
"Naar huis, mijn thuis, Isla paradiso", hij begreep er nog steeds niks van, maar het klonk tropisch wat hij associeerde met warm.
Hopelijk zouden ze er geraken.
Daag, Farraige Ghleann.
Daag, Farraige Ghleann.