17: Gezinsreisje
Safiya bewoog haar armen. Er verscheen een grote, paarse wolk. Enkele seconden later was Mavi weg.
"Hu?" zei Lani en zag toen achter de deur Safiya staan. Ze zwaaide de deur open en omhelsde haar dochter.
"Hu?" zei Lani en zag toen achter de deur Safiya staan. Ze zwaaide de deur open en omhelsde haar dochter.
Eerst was het nogal een schok geweest - Mavi ver weg verbannen was een nogal impulsieve daad, en zo slecht was hij nog niet...Stiekem hoopte Lani dat iemand hem zou vinden, hij een groot deel van zijn geheugen zou kwijt zijn en een gewoon leven kon opbouwen.
Safiya leek het niet te deren. Zij had haar vader eigenlijk amper gekend en was blij nu ze bij haar moeder en Rowin woonde. Slechts een paar maanden na alle gebeurtenissen vierde ze haar twaalfde verjaardag.
Safiya leek het niet te deren. Zij had haar vader eigenlijk amper gekend en was blij nu ze bij haar moeder en Rowin woonde. Slechts een paar maanden na alle gebeurtenissen vierde ze haar twaalfde verjaardag.
Ook de tweeling groeide op. Enoka kreeg een keyboard voor zijn verjaardag, waaruit bleek dat hij de muzikale genen die af en toe naar boven komen piepen in de familie had. Noa hield meer van de verkleedkist en sprong de helft van de tijd rond als astronaut. De twee waren totaal verschillend, Enoka enorm rustig en nuchter en Noa een grote dromer die zweerde dat het niet bij verkleedkleding van een astronaut zal blijven.
Als zijn broer klaagde dat hij zich niet kon concentreren was het antwoord steevast: "Jij bent nog saaier dan Safiya", en speelde wel astronautje in een andere kamer.
Over het algemeen kwamen ze uitstekend overeen, en Enoka was uiteraard ook soms gewoon een kind.
Dat 'nog saaier dan Safiya' was geen overdrijving. Lani en Rowin hadden gehoopt dat ze, eens ze alles gewend was en een paar jaar op de school had gesleten, wat ging openbloeien. Niks was minder waar. Alles wat ze deed was gewoon werken voor school, tv kijken en héél af en toe haalde ze wat potloden en papier boven en plofte ze neer in de tuin. Ze droeg kleren die haar grootouders nog ouwelijk vonden en als ze haar leraren moesten geloven zei ze geen woord in de klas.De weinige momenten dat Safiya naast school buiten was was wanneer Lani haar wou leren autorijden en probeerde haar aan het praten te krijgen. Helaas.
Toen kregen ze een idee. "Wat als we nu nog eens naar Shang Simla gaan? De jongens vragen continu waar we dit geleerd hebben."
"Vooral Noa bedoel je. Inderdaad. En Safiya zou het ook wel deugd doen, eens wat verandering van cultuur...Nog eens, natuurlijk, maar toch. Daar gaat ze niet op een kostschool zitten en een agressieve vader hebben."
"Afgesproken dan?"
Rowin stopte en wandelde naar binnen om vliegtuigtickets te bestellen.
"Vooral Noa bedoel je. Inderdaad. En Safiya zou het ook wel deugd doen, eens wat verandering van cultuur...Nog eens, natuurlijk, maar toch. Daar gaat ze niet op een kostschool zitten en een agressieve vader hebben."
"Afgesproken dan?"
Rowin stopte en wandelde naar binnen om vliegtuigtickets te bestellen.
Enkele dagen later vertrokken ze naar China. Niet veel later kwamen ze in het mistige China aan.
De kinderen (Noa het meeste, daarna Enoka en zelfs Safiya toonde wat enthousiasme) hadden de hele reis door gevraagd wat ze allemaal gingen doen. Lani en Rowin wouden het liefst een week slijten op de Sim Fu academie, en misschien nog eens een tombe binnendringen. Helaas waren er een paar kleine toeristen mee.
De kinderen (Noa het meeste, daarna Enoka en zelfs Safiya toonde wat enthousiasme) hadden de hele reis door gevraagd wat ze allemaal gingen doen. Lani en Rowin wouden het liefst een week slijten op de Sim Fu academie, en misschien nog eens een tombe binnendringen. Helaas waren er een paar kleine toeristen mee.
Als eerste bezochten ze de markt, rondgeleid door Lani (die er tijdens vorige reizen al een heleboel receptjes kocht.) Noa werd tegen gehouden niet op die vreemde tegel te stappen (Lani en Rowin wisten uit ervaring dat die dingen meestal nogal mysterieuze - en voor achtjarigen gevaarlijke - dingen met zich meebrengen)
en ze kochten nog een extra vechtkunstdummie, na Noa en...Safiya daar enthousiast over werden.
en ze kochten nog een extra vechtkunstdummie, na Noa en...Safiya daar enthousiast over werden.
Daarna moesten ze de bergen in voor het Terracottaleger.
De tweeling begon te vragen hoe en wat het eigenlijk was. Ze kregen geen antwoord, Lani en Rowin wisten het zelf niet en gingen er vooral naartoe vanwege het mooie uitzicht. Gelukkig was er nog iemand die slim was en het eventjes opzocht op haar gsm.
De rest van de namiddag bleven ze daar.
De volgende dag gingen ze naar de academie. Rowin sparde met een Chinees om de kinderen te entertainen, maar die bleken allesbehalve geïnteresseerd. Enoka was gefocust op zijn schaakspel en Noa had een telescoop gevonden.
Toen onderbrak Noa de sparwedstrijd ook nog eens. "Papa! Papa, ik heb ene meteoor gezien! Hij is het dorp gevallen! Wil je mee gaan kijken?"
Er lag inderdaad een meteoor. Verder waren er geen geïnteresseerden dus Rowin pakte de steen op en laadde het in hun huurauto. Leuk dingetje om te verzamelen.
Tegen dat Rowin terugkwam en verwelkomd werd door Lani had Safiya een stap gezet richting Sim Fu.
"Ik vind Sim Fu best nog wel leuk", vertelde ze die avond aan tafel. "Komt het goed uit dat we nog een paal kochten."
"En je hebt al je eerste band?"
"Ja. Ik ga het niet meer uit doen denk ik."
"Leuk voor je, echt waar. Nu, Noa, moet je niet gaan slapen?"
"En je hebt al je eerste band?"
"Ja. Ik ga het niet meer uit doen denk ik."
"Leuk voor je, echt waar. Nu, Noa, moet je niet gaan slapen?"
Noa ging naar bed en Lani zocht Enoka, waardoor enkel Safiya en Rowin nog overbleven. Rowin zette zich neer op de grond (om zijn record te verbreken) en Safiya ging een beetje verlegen bij hem staan. "Ehh...Hoe ben jij eigenlijk goochelaar geworden?"
"Wat?"
"Goochelaar. Jij. Hoe."
"Gewoon. Ik hoorde ervan en het leek me leuk."
"Kan zijn, maar dan moet je het toch nog echt doen? Hoe deed je dat?"
"Geen idee. Ik kocht gewoon een maf pakje en zocht wat trucs op en sindsdien ging het nogal snel. Wat wil je doen? Sim Fu? Ik ken wat adresjes."
"Dat is een hobby. Ik wil modeontwerpster worden. Klinkt vreemd maar ik wil het. Ik durf gewoon niet, laat staan die gekke kleren zelf dragen."
"Gewoon doen."
"Oh...Oké."
"Wat?"
"Goochelaar. Jij. Hoe."
"Gewoon. Ik hoorde ervan en het leek me leuk."
"Kan zijn, maar dan moet je het toch nog echt doen? Hoe deed je dat?"
"Geen idee. Ik kocht gewoon een maf pakje en zocht wat trucs op en sindsdien ging het nogal snel. Wat wil je doen? Sim Fu? Ik ken wat adresjes."
"Dat is een hobby. Ik wil modeontwerpster worden. Klinkt vreemd maar ik wil het. Ik durf gewoon niet, laat staan die gekke kleren zelf dragen."
"Gewoon doen."
"Oh...Oké."
Zo gezegd, zo gedaan. Ze ging langs in wat stoffenwinkels, knipte haar haar, sloot zich enkele dagen op in haar hotelkamer en kwam weer buiten met een barbieroze vestje en kokerrok, met bijpassende baret, en noemde dat haar eerste ontwerp. "Het is zeer klassiek maar toch gedurfd door de felle kleuren en combinatie."
De volgende dagen waren nogal rustig. Enoka en Noa bleven meestal in het hotel, waar ze spelletjes speelden, of gingen mee met mama en papa naar de academie of naar een park.
Toen ze terug waren, vroeg Safiya meteen of het (zo goed als ongebruikte) fitnesszaaltje haar atelier kon worden. Het antwoord was ja, en daar spendeerde ze dus het grootste deel van haar dagen vanaf dan.
Toen ze terug waren, vroeg Safiya meteen of het (zo goed als ongebruikte) fitnesszaaltje haar atelier kon worden. Het antwoord was ja, en daar spendeerde ze dus het grootste deel van haar dagen vanaf dan.
Lani promoveerde tegenwoordig vliegensvlug. Alsof de komst van Mavi en Safiya had duidelijk gemaakt dat het niet haar fout was dat zij en haar familie indertijd betoverd waren, en dat het hele eiland in rep en roer bracht. Al haar collega's accepteerden haar kookkunsten tegenwoordig enorm en ze werd als snel chef de partie, niet veel later chef-patissier, sous-chef en toen was ze zelfs leidinggevende kok.
Rowin had het toppunt in zijn goochelcarrière al een tijdje bereikt, en besloot met de vaste shows op te houden. Hij had zijn doel nu bereikt, er was niks meer aan. In het begin was het succes en het enthousiaste publiek leuk geweest maar het werd alsmaar meer een routine en velen kwamen enkel kijken gewoon omdat het Rowini was en je die moest gezien hebben. Omdat ze mee gingen met de stroom, niet omdat ze hem werkelijk interessant vonden dus.
Hij hield zijn trucs uitsluitend als entertainment op feestjes of benefietoptredens.
Hij hield zijn trucs uitsluitend als entertainment op feestjes of benefietoptredens.
De jongens waren nog steeds de jongens: totaal verschillend maar onafscheidelijk.
De jaren gingen voorbij. Jaren die simpelweg rustig waren, met sporadische bezoekjes van grootouders Scarlett en Caelin (Sporadisch, ze moesten half de wereld rond), af en toe eens een optreden van Rowin voor een goed doel, werken voor Lani en naar school gaan voor Safiya, Noa en Enoka.
Safiya was nu 18 en ging studeren in New York.
"Succes! Vergeet niet te bellen!"
"En stuur ons een uitnodiging als je eens een show hebt."
Safiya was nu 18 en ging studeren in New York.
"Succes! Vergeet niet te bellen!"
"En stuur ons een uitnodiging als je eens een show hebt."
"Mama, je drukt me plat - Ga ik doen, Rowin - is de taxi er bijna? Ik heb bijna niet geslapen om dat op het vliegtuig te kunnen doen", klaagde ze. Het volgende moment verscheen de taxi. Lani en Rowin zwaaiden nog en toen verdween ze achter een bocht.
Ook de jongens groeiden op. Noa was er nog steeds van overtuigt dat hij astronaut zou worden, terwijl Enoka niet kon wachten een nieuwe Hans Zimmer of John Williams* te worden.
*enkele bekende filmcomponisten
*enkele bekende filmcomponisten
Ondanks hun verschillende karakters (Enoka was erg slim, ietwat lichtgeraakt en egoïstisch, maar had het hart op de juiste plaats, en Noa bracht veel van zijn vrije tijd in de plaatselijke fitness door, met in zijn achterhoofd dat astronauten een goeie conditie moesten hebben, iets wat hij niet had gekregen van zijn moeder) deden ze nog erg veel samen, zoals af en toe een willekeurig hinkelwedstrijdje houden (het hinkelspel was in asteroïdenthema, juist op de plek waar ruim 16 jaar geleden een meteoor neerviel) waarbij Noa meestal won en Enoka bewees dat hij niet tegen zijn verlies kon.
"Deal with it, ik ben gewonnen, door mijn golvende blonde lokken en spierballen."
"Ik denk dat noch je platte, lichte haar nog je 'spierballen' iets beïnvloeden. Ik ga piano oefenen. Ga jij maar stenen rapen ofzo, als je hersenen dat aankunnen, anders windsurf je maar", antwoordde Enoka plagerig.
Dat deed Noa. Laat hem maar doen, dacht hij.
Toen werden zijn handen vuil, spoelde hij ze af met water uit een beekje dat per ongeluk nog vuiler was en ging toen naar de zee, waar hij toch al windsurfend eindigde.
Toen werden zijn handen vuil, spoelde hij ze af met water uit een beekje dat per ongeluk nog vuiler was en ging toen naar de zee, waar hij toch al windsurfend eindigde.