Deel 14: Baby's
Ondanks dat Aoife beweerde dat ze niet extreem boos was op hem, voelde Millard zich er toch allesbehalve goed bij. Hij had wel degelijk iets mis gedaan, dat besefte hij maar al te goed en hij vond dat hij zijn verdiende loon zou moeten krijgen. Wanneer hij eht daar eindelijk mee eens was, had iedereen het hem al terug vergeven. Rare wezens, die normale mensen.
Hij besloot naar Astryd te gaan. Het was al meer dan twee weken geleden dat ze, op het punt om te bevallen, bij hem vertrok. Sindsdien had hij geen contact meer gehad met haar en als hij dat probeerde kreeg hij de voicemail of een kwade "Laat me met rust!"
Dus besloot hij om haar adres te zoeken en een kwartier later voor haar door te staan. De namen van de kleine baby die ook zijn kind was en die hij nog geen seconde had gezien, dat was alles wat hij wou weten. Hij belde aan en Astryd stond neit veel alter voor zijn neus.
"Millard", concludeerde ze. Twijfelend aan zijn bedoelingen keek ze naar hem, verrassend rustig een uitleg afwachtend.
"Wat een opmerking," zei hij, "mag ik binnenkomen?" hij wou de deur open doen wanneer Astryd hem tegenhield.
"Ik heb geen ja gezegd."
Hij besloot naar Astryd te gaan. Het was al meer dan twee weken geleden dat ze, op het punt om te bevallen, bij hem vertrok. Sindsdien had hij geen contact meer gehad met haar en als hij dat probeerde kreeg hij de voicemail of een kwade "Laat me met rust!"
Dus besloot hij om haar adres te zoeken en een kwartier later voor haar door te staan. De namen van de kleine baby die ook zijn kind was en die hij nog geen seconde had gezien, dat was alles wat hij wou weten. Hij belde aan en Astryd stond neit veel alter voor zijn neus.
"Millard", concludeerde ze. Twijfelend aan zijn bedoelingen keek ze naar hem, verrassend rustig een uitleg afwachtend.
"Wat een opmerking," zei hij, "mag ik binnenkomen?" hij wou de deur open doen wanneer Astryd hem tegenhield.
"Ik heb geen ja gezegd."
Bij het zien van Millard's verontwaardigde blik slaakte ze een zucht en wandelde terug naar binnen, Millard teleurgesteld achterlatend. Hij liet het daar echter niet bij zitten, hield de deur tegen voordat hij in het slot viel en zweefde haar achterna.
"Leuk optrekje heb je", hij keek rond in het huis waar ze woonde, of verbleef, of wat ze er ook deed."Zelf betaald?"
Ze zuchtte weeral. "Nee, mijn ouders betalen het",
"Heb jij ouders?"
"Nee ik ben als volwassene plots uit de grond gesprongen",
"Waarom waren ze dan niet op ons huwelijk?"
"Ze wisten er niks van. Ik heb dan ook volop naar mijn mama's verwijten moeten luisteren wanneer ik had gezegd dat ik een drieling had en geen geld en in de Caraïben zat."
"Leuk optrekje heb je", hij keek rond in het huis waar ze woonde, of verbleef, of wat ze er ook deed."Zelf betaald?"
Ze zuchtte weeral. "Nee, mijn ouders betalen het",
"Heb jij ouders?"
"Nee ik ben als volwassene plots uit de grond gesprongen",
"Waarom waren ze dan niet op ons huwelijk?"
"Ze wisten er niks van. Ik heb dan ook volop naar mijn mama's verwijten moeten luisteren wanneer ik had gezegd dat ik een drieling had en geen geld en in de Caraïben zat."
"Ze huren dit huis voor me, maar ik zal snel terug moeten verhuizen aangezien jij mijn adres weet",
Astryd had intussen een baby vast, die ze een papflesje gaf en lieve woordjes toefluisterde.
Een baby, niet de baby.
Het waren er namelijk drie en wanneer Millard die hoeveelheid wiegjes had geteld had hij flauw willen vallen.
Gelukkig kwam hij snel genoeg terug tot helderheid en aangezien Astryd hem nog steeds niet vijf keer geslagen en letterlijk het huis uitgegooid had, leek dit hem een goed moment om te vragen hoe zijn kinderen - meervoud, hij moest er nog steeds aan wennen - noemden.
"Dit is..Ella," zei ze, "het andere meisje is Christine en die huilebalk achter ons is Michael",
Ella, Christine en Michael. Twee meisjes en een jongetje. Millard prentte die informatie in zijn hoofd en hoopte dat zijn relatie met zijn kinderen verder ging komen dan dat hij hun namen wist.
Astryd had intussen een baby vast, die ze een papflesje gaf en lieve woordjes toefluisterde.
Een baby, niet de baby.
Het waren er namelijk drie en wanneer Millard die hoeveelheid wiegjes had geteld had hij flauw willen vallen.
Gelukkig kwam hij snel genoeg terug tot helderheid en aangezien Astryd hem nog steeds niet vijf keer geslagen en letterlijk het huis uitgegooid had, leek dit hem een goed moment om te vragen hoe zijn kinderen - meervoud, hij moest er nog steeds aan wennen - noemden.
"Dit is..Ella," zei ze, "het andere meisje is Christine en die huilebalk achter ons is Michael",
Ella, Christine en Michael. Twee meisjes en een jongetje. Millard prentte die informatie in zijn hoofd en hoopte dat zijn relatie met zijn kinderen verder ging komen dan dat hij hun namen wist.
Toen besloot hij wat verder op het onderwerp in te gaan, wat niet al te best lukte. "Euhm..."
"Wat?"
"Ik wil je iets vragen",
"Je wilt vragen of we niet iets kunnen regelen? Nee. Je hebt me ongelooflijk gekwetst door weet ik veel wat te doen en ik vervloek mezelf en mijn gebrek aan assertiviteit omdat ik je binnen heb laten komen dus ga weg nu",
"Maar je weet wat ik heb gedaan, ik heb je betoverd",
"Ik geloof niet in sprookjes. Jij en die zus van je zijn gewoon knettergek",
"Maar die paarse wolk rond mijn voeten als ik ren, euhm, zweef?"
"Trucage",
Daarmee was de discussie afgelopen. Hij wist niet dat Astryd zo'n sterk karakter had. Het was vreemd, hij won altijd in een discussie en nu was zij er die in staat is hem ineen te doen krimpen. Verward rond zich kijkend en af en toe naar zijn voeten starend mompelde hij dan maar snel een excuus om weg te moeten.
"Goed zo", zei Astryd en wandelde toen naar het wiegje van Michael, die nog steeds huilde.
"Wat?"
"Ik wil je iets vragen",
"Je wilt vragen of we niet iets kunnen regelen? Nee. Je hebt me ongelooflijk gekwetst door weet ik veel wat te doen en ik vervloek mezelf en mijn gebrek aan assertiviteit omdat ik je binnen heb laten komen dus ga weg nu",
"Maar je weet wat ik heb gedaan, ik heb je betoverd",
"Ik geloof niet in sprookjes. Jij en die zus van je zijn gewoon knettergek",
"Maar die paarse wolk rond mijn voeten als ik ren, euhm, zweef?"
"Trucage",
Daarmee was de discussie afgelopen. Hij wist niet dat Astryd zo'n sterk karakter had. Het was vreemd, hij won altijd in een discussie en nu was zij er die in staat is hem ineen te doen krimpen. Verward rond zich kijkend en af en toe naar zijn voeten starend mompelde hij dan maar snel een excuus om weg te moeten.
"Goed zo", zei Astryd en wandelde toen naar het wiegje van Michael, die nog steeds huilde.
Met Aoife ging het uitstekend. De angst die ze een tijd geleden had gevoeld in de tombe en Gabriel's zoektocht naar haar had hun relatie opvallend sterker gemaakt, wat overal en bij iedereen op viel. Ze voerden urenlange gesprekken over van alles en nog wat: van wat ze die avond zouden eten tot die vieze insecten in gaten in tombes, die Aoife hoogstens irritant vond, en gaven elkaar continu zachte kussen en hadden altijd wanneer ze ergens rondliepen elkaars handen vast als een klein koppeltje in de kleuterschool. "Misschien is het beter als jullie zich aan elkaar vastbinden, zodat jullie elkaar zeker niet kwijtraken", zei Aoife's zusje Olive wanneer ze haar tegenkwamen. Het was zij die het moest zeggen, ze deed precies hetzelfde met een andere Martinez.
Alles ging dus goed, zeker wanneer Aoife op een ochtend voor de zoveelste keer de wc bevuilde met haar opgebraakt eten van de dag ervoor. "Zou je niet beter naar de dokter gaan? Misschien is er wel iets ernstigs aan de hand..." Bezorgd keek Gabriel naar Aoife, die op het punt stond naar de wc te rennen. Ze hoopten allebei echter op een kleine Aoife of een kleine Gabriel.
Alles ging dus goed, zeker wanneer Aoife op een ochtend voor de zoveelste keer de wc bevuilde met haar opgebraakt eten van de dag ervoor. "Zou je niet beter naar de dokter gaan? Misschien is er wel iets ernstigs aan de hand..." Bezorgd keek Gabriel naar Aoife, die op het punt stond naar de wc te rennen. Ze hoopten allebei echter op een kleine Aoife of een kleine Gabriel.
Ze volgde Gabriel's advies en ging naar de dokter. Hun vermoeden werd bevestigd wanneer Aoife niet veel later met een gelukzalige glimlach de taxiboot liet stoppen en enthousiast het huis binnen rende. "Ik ben zwanger!" zei ze, waarbij ze in Gabriel's armen sprong en het stel bijna samen op de grond viel.
Vanaf dan leek de tijd te versnellen. Niet veel later paste ze niet meer in haar eigen kleding en moest ze zwangerschapskleding gaan kopen en Gabriel stond altijd klaar om haar zoveel mogelijk in de watten te leggen. Dat hij een goeie vader zou worden was al vast duidelijk door de zorgzaamheid en bezorgdheid die vaak beslag op hem legde. "Zou je dat slangen bezweren nu echt doen? Straks bijt hij je nog, misschien is het wel een giftige..."
"De dierenwinkel heeft gezegd dat hij totaal ongevaarlijk is",
"Lees liever iets. Ik heb een interessant boek gevonden over hoe bevallingen in zijn werk gaan..."
"Weet ik en voor dat je het vraagt: Ik beval, wanneer het over een paar maanden zover is, thuis. Wat moet die baby wel niet denken als zij aangestaard word door vijfmiljoen vroedvrouwen wanneer ze wordt geboren?"
Aoife had de discussie al op voorhand gewonnen."Ze?"
"Het wordt een meisje, moet wel",
Gabriel knikte dan maar braaf en sloeg de bladzijde van zijn boek om, zijn ogen af en toe op de groene slang richtend. Het lukte haar in ieder geval al hem - met haar toestemming - uit de mand te doen krijgen.
Vanaf dan leek de tijd te versnellen. Niet veel later paste ze niet meer in haar eigen kleding en moest ze zwangerschapskleding gaan kopen en Gabriel stond altijd klaar om haar zoveel mogelijk in de watten te leggen. Dat hij een goeie vader zou worden was al vast duidelijk door de zorgzaamheid en bezorgdheid die vaak beslag op hem legde. "Zou je dat slangen bezweren nu echt doen? Straks bijt hij je nog, misschien is het wel een giftige..."
"De dierenwinkel heeft gezegd dat hij totaal ongevaarlijk is",
"Lees liever iets. Ik heb een interessant boek gevonden over hoe bevallingen in zijn werk gaan..."
"Weet ik en voor dat je het vraagt: Ik beval, wanneer het over een paar maanden zover is, thuis. Wat moet die baby wel niet denken als zij aangestaard word door vijfmiljoen vroedvrouwen wanneer ze wordt geboren?"
Aoife had de discussie al op voorhand gewonnen."Ze?"
"Het wordt een meisje, moet wel",
Gabriel knikte dan maar braaf en sloeg de bladzijde van zijn boek om, zijn ogen af en toe op de groene slang richtend. Het lukte haar in ieder geval al hem - met haar toestemming - uit de mand te doen krijgen.
Het nieuws werd officieel bekend gemaakt op Olive's achttiende verjaardag, Aoife was dus al zesentwintig, dat op haar woonboot doorging, ze waren bezig met verbouwingen aan het huis en het was een te grote puinhoop om er nu een feestje te geven.
Het was ook een van de weinige keren dat ze na haar terugkomst Millard nog eens zag. Waar hij de laatste tijd uitging begreep ze niet, het enige wat ze wist was dat de slaapzak was verdwenen. Op een bepaalde manier stelde het haar gerust, het betekende dat hij geen dames betoverde, er een of ander avontuurtje mee had en zo ook meteen een logeeradres. Als hij wel degelijk gebruikt maakte van de slaapzak die hij zichzelf had toegeëigend tenminste.
Het was ook een van de weinige keren dat ze na haar terugkomst Millard nog eens zag. Waar hij de laatste tijd uitging begreep ze niet, het enige wat ze wist was dat de slaapzak was verdwenen. Op een bepaalde manier stelde het haar gerust, het betekende dat hij geen dames betoverde, er een of ander avontuurtje mee had en zo ook meteen een logeeradres. Als hij wel degelijk gebruikt maakte van de slaapzak die hij zichzelf had toegeëigend tenminste.
Voor ze het wisten was ze bijna negen maanden zwanger en liep ze waggelend rond met haar dikke buik, die precies blééf groeien.
"Dat word een baby van zeker vier kilo", had Gabriel al lachend gezegd. Hij zweeg echter terug wanneer Aoife hem verbaasd aankeek na hij een gitaar had gepakt. "Je bakt er niks van", zei ze spottend. Gabriel dacht daar anders over en pingelde nog wat over de gitaarsnaren. "Oké, je hebt gelijk. Jij zal voor eeuwig en altijd de grootste virtuoos worden van..."
"Heel de wereld?"
"Heel de wereld."
Als hij geen pak slaag wou krijgen was dat het veiligste. Wanneer hij door had dat er inderdaad geen enkele melodie in te bekennen viel en ook nog eens vals klonk, zette hij de gitaar uiteindelijk neer.
"Dat word een baby van zeker vier kilo", had Gabriel al lachend gezegd. Hij zweeg echter terug wanneer Aoife hem verbaasd aankeek na hij een gitaar had gepakt. "Je bakt er niks van", zei ze spottend. Gabriel dacht daar anders over en pingelde nog wat over de gitaarsnaren. "Oké, je hebt gelijk. Jij zal voor eeuwig en altijd de grootste virtuoos worden van..."
"Heel de wereld?"
"Heel de wereld."
Als hij geen pak slaag wou krijgen was dat het veiligste. Wanneer hij door had dat er inderdaad geen enkele melodie in te bekennen viel en ook nog eens vals klonk, zette hij de gitaar uiteindelijk neer.
"Moet je eens geen werk zoeken?" vroeg ze direct daarna. Gabriel keek Aoife verbitterd aan. "Ik dacht dat we genoeg geld hadden na ik 20.000 simdollars aan foto's had verkocht omdat er boven een kinderkamer moet komen."
"Ja maar je weet nooit",
"Het wordt tijd dat je bevalt",
"Gabriel...?"
"Wanneer gaat Millard weg?"
"Hij is hier amper nog",
Gabriel stond stil en gebaarde Aoife te stoppen met het bespelen van de bas. "Dat is het juist. Het blijkt dat die sukkel de moed niet eens heeft om te zeggen dat hij gaat verhuizen, met geld dat hij hopelijk eerlijk heeft verdiend."
"Hij heeft al een paar jaar een job in het ziekenhuis, dat weet jij ook. Zeg, wat heb jij eigenlijk tegen Millard?"
"Niks", zei Gabriel en ging terug naar binnen. Eerlijk, hij had wél iets tegen Millard. Hij kon er gewoon niet tegen hoe hij er in slaagde iedereen rond zijn vingers te draaien, zelfs de koppige Aoife had hem kunnen vergeven na dat hij haar nota bene bijna had vermoord. Dat hij voor de door Aoife al lang vergeten valse start van hun relatie had gezorgd, was hij ook nog niet helemaal vergeten.
"Ja maar je weet nooit",
"Het wordt tijd dat je bevalt",
"Gabriel...?"
"Wanneer gaat Millard weg?"
"Hij is hier amper nog",
Gabriel stond stil en gebaarde Aoife te stoppen met het bespelen van de bas. "Dat is het juist. Het blijkt dat die sukkel de moed niet eens heeft om te zeggen dat hij gaat verhuizen, met geld dat hij hopelijk eerlijk heeft verdiend."
"Hij heeft al een paar jaar een job in het ziekenhuis, dat weet jij ook. Zeg, wat heb jij eigenlijk tegen Millard?"
"Niks", zei Gabriel en ging terug naar binnen. Eerlijk, hij had wél iets tegen Millard. Hij kon er gewoon niet tegen hoe hij er in slaagde iedereen rond zijn vingers te draaien, zelfs de koppige Aoife had hem kunnen vergeven na dat hij haar nota bene bijna had vermoord. Dat hij voor de door Aoife al lang vergeten valse start van hun relatie had gezorgd, was hij ook nog niet helemaal vergeten.
Deels terecht, behalve dan dat Millard zich ver van enige illegale praktijken hield en zijn krachten hoogstens gebruikte om iemand zonder toestemming te reinigen. Waar hij dan hele dagen uitstak was ook een logische verklaring voor: hij ging alsmaar vaker op bezoek bij Astryd, die weer verhuist was, en zijn kinderen die ondertussen al vrolijk rondkruipende peuters waren. Erg welkom was hij meestal niet, ze liet hem meestal gewoon aan de deur staan, maar hij was ervan overtuigt dat daar wel nog in verandering in zou komen.
"Wat doe je nu?" Millard had Ella, een van zijn dochtertjes, opgepakt en begon haar te kietelen en viel haar aan met iets wat hij al glimlachend 'de klauw' noemde. Het meisje schaterde het uit, haar mama vond er niks aan. "Hou daarmee op",
"Is het soms erg dat een vader zich even over de opvoeding van zijn kinderen bekommerd?"
"Jij bent kinderachtig",
"Klopt, ik ben kinderachtig. Jij ook. Ik ben kinderachtig omdat ik niet wil toegeven dat het gedaan is tussen ons en jij bent kinderachtig omdat je niet wilt toegeven dat je mijn hulp nodig hebt",
Astryd pakte Christine, die ook buiten zat, en sloeg de deur achter zich dicht. Hij had godverdomme gelijk.
"Wat doe je nu?" Millard had Ella, een van zijn dochtertjes, opgepakt en begon haar te kietelen en viel haar aan met iets wat hij al glimlachend 'de klauw' noemde. Het meisje schaterde het uit, haar mama vond er niks aan. "Hou daarmee op",
"Is het soms erg dat een vader zich even over de opvoeding van zijn kinderen bekommerd?"
"Jij bent kinderachtig",
"Klopt, ik ben kinderachtig. Jij ook. Ik ben kinderachtig omdat ik niet wil toegeven dat het gedaan is tussen ons en jij bent kinderachtig omdat je niet wilt toegeven dat je mijn hulp nodig hebt",
Astryd pakte Christine, die ook buiten zat, en sloeg de deur achter zich dicht. Hij had godverdomme gelijk.
Twee minuten later kwam ze terug buiten, Millard zat er nog steeds vergezeld door Ella en Michael, die ook naar buiten was gekropen.
"Ga jij dan nooit weg?" grinnikte ze. Ze vond het best grappig om Millard zo te zien doen. "Pas als jij zegt dat ik mag blijven."
"Nee dus", concludeerde ze, terug serieus.
"Inderdaad, behalve nu dan aangezien ik veel liever die lach die je daarnet nog had op je prachtige gezichtje zie. Bye Ella, Michael, papa moet weg. Maar morgen is hij nog terug en blijf ik misschien langer als jullie mama een goed humeur krijgt",
Voegde hij er nog aan toe. Hij zette het meisje op de grond en zweefde met een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht weg.
Hij ging dit winnen.
"Ga jij dan nooit weg?" grinnikte ze. Ze vond het best grappig om Millard zo te zien doen. "Pas als jij zegt dat ik mag blijven."
"Nee dus", concludeerde ze, terug serieus.
"Inderdaad, behalve nu dan aangezien ik veel liever die lach die je daarnet nog had op je prachtige gezichtje zie. Bye Ella, Michael, papa moet weg. Maar morgen is hij nog terug en blijf ik misschien langer als jullie mama een goed humeur krijgt",
Voegde hij er nog aan toe. Hij zette het meisje op de grond en zweefde met een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht weg.
Hij ging dit winnen.
Met Aoife ging het nog steeds uitstekend. Haar gezeur over rugpijn of "Gabriel wil jij even een groot bord wafels maken?" hield op zodra die Gabriel in kwestie had toegegeven dat zij toch alle discussies won. Nu deed hij het sowieso en kon ze hem er niet meer mee plagen, net zoals hij had toegegeven dat Aoife echt niet voorzichtig ging doen ook al kon ze haar eigen tenen al een tijdje niet meer zien.
Uiteindelijk beviel ze. Zoals ze wou, niet in het ziekenhuis, maar op één van de vele stranden van Isla Paradiso met haar vriend en broer bij zich. Millard hing er ook rond en hij kon zichzelf niet tegenhouden hysterisch te beginnen schreeuwen wanneer Aoife plots weeën kreeg. "Wanneer je eigen drieling werd geboren heb je dat natuurlijk nooit gezien, en terecht", Gabriel kon het niet laten er een opmerking over te maken.
Uiteindelijk werd er op dat strandje een tweeling geboren, een jongen en een meisje. Precies zoals Aoife wou. Ze kregen de namen Learco en Louise en de kersverse ouders wikkelden hun schatjes meteen in dekentjes. "Mijn kleine Louise", zei Aoife starend naar haar dochtertje en keek naar Gabriel, die Learco'tje platknuffelde. "En Learco, zorg ervoor dat hij nog kan ademen schat."
"Jaja", knikte Gabriel en keek zijn zoontje liefkozend aan. De twee nieuwste Alfredo'tjes - ze droegen Aoife's naam, dat wou ze en Gabriel had geen zin om daarover te discussiëren met iemand als haar - zouden in een liefdevolle gezin opgroeien, zoveel was duidelijk.
Uiteindelijk werd er op dat strandje een tweeling geboren, een jongen en een meisje. Precies zoals Aoife wou. Ze kregen de namen Learco en Louise en de kersverse ouders wikkelden hun schatjes meteen in dekentjes. "Mijn kleine Louise", zei Aoife starend naar haar dochtertje en keek naar Gabriel, die Learco'tje platknuffelde. "En Learco, zorg ervoor dat hij nog kan ademen schat."
"Jaja", knikte Gabriel en keek zijn zoontje liefkozend aan. De twee nieuwste Alfredo'tjes - ze droegen Aoife's naam, dat wou ze en Gabriel had geen zin om daarover te discussiëren met iemand als haar - zouden in een liefdevolle gezin opgroeien, zoveel was duidelijk.