Deel 20: Een dubbele verjaardag
Het feest ging door tot in de late - of vroege - uren. Zelfs de zesjarige Alice - Aoife's nichtje, het dochtertje van Olive - had het naar haar zin dankzij haar oudere neven en nichten.
De ouders van die neven en nichten hielden zich ondertussen bezig met de muziekinstrumenten. Millard kon wat gitaar, Gabriel wou ondervinden wat zijn vriendin haar favoriete hobby precies was en probeerde piano te spelen en Aoife probeerde haar spiksplinternieuw drumstel uit.
"We kunnen zo een band beginnen", zei Millard al eens tussendoor. Gabriel zei daar meteen op dat in dat geval Aoife maar alle instrumenten zou moeten doen. Hij zelf hoorde gelukkig ook dat hij en Aoife met name op muzikaal vlak een pak verschilden. "Goed idee schat. Wees blij dat ik er niet zo veel voor voel om mijn man in de gevangenis te laten belanden",
"Hoezo?" Gabriel keek niet begrijpend naar Aoife die begon te lachen."Martelen is illegaal",
Gabriel kon er gelukkig mee lachen, maar deed wel verder tot ergernis van alle aanwezige personen.
De ouders van die neven en nichten hielden zich ondertussen bezig met de muziekinstrumenten. Millard kon wat gitaar, Gabriel wou ondervinden wat zijn vriendin haar favoriete hobby precies was en probeerde piano te spelen en Aoife probeerde haar spiksplinternieuw drumstel uit.
"We kunnen zo een band beginnen", zei Millard al eens tussendoor. Gabriel zei daar meteen op dat in dat geval Aoife maar alle instrumenten zou moeten doen. Hij zelf hoorde gelukkig ook dat hij en Aoife met name op muzikaal vlak een pak verschilden. "Goed idee schat. Wees blij dat ik er niet zo veel voor voel om mijn man in de gevangenis te laten belanden",
"Hoezo?" Gabriel keek niet begrijpend naar Aoife die begon te lachen."Martelen is illegaal",
Gabriel kon er gelukkig mee lachen, maar deed wel verder tot ergernis van alle aanwezige personen.
Uiteindelijk ging toch iedereen naar huis en vlak voor ze haar bed in kroop, besloot Aoife nog even wat te eten en werd daarbij vergezeld door Louise, een van de velen die blij was om haar mama in levende lijve te zien.
"Ik wist niet dat jij zo goed muziek speelde", zei haar inmiddels tienjarige dochtertje haar. Aoife begon spontaan te blozen. "Van wie denk je dat al die diploma's aan de muur zijn?" zei ze op den duur.
"In ieder geval niet van papa zoals ik daarnet heb gehoord", antwoordde ze en begon te lachen. Dat werkte aanstekelijk tot Aoife zich plotseling in haar eten verslikte.
"Waar is Learco?" vroeg ze wanneer ze terug wat kon ademen. Louise zuchtte en keek weg, een gevoelig onderwerp blijkbaar.
"Ligt denk ik al in bed, maar ik zou hem maar met rust laten", zei ze vervolgens en ging het zelfde gaan doen als haar tweelingbroer.
Spijtig, Aoife had sinds een kleine vier jaar geen woord meer tegen haar zoon kunnen zeggen.
"Ik wist niet dat jij zo goed muziek speelde", zei haar inmiddels tienjarige dochtertje haar. Aoife begon spontaan te blozen. "Van wie denk je dat al die diploma's aan de muur zijn?" zei ze op den duur.
"In ieder geval niet van papa zoals ik daarnet heb gehoord", antwoordde ze en begon te lachen. Dat werkte aanstekelijk tot Aoife zich plotseling in haar eten verslikte.
"Waar is Learco?" vroeg ze wanneer ze terug wat kon ademen. Louise zuchtte en keek weg, een gevoelig onderwerp blijkbaar.
"Ligt denk ik al in bed, maar ik zou hem maar met rust laten", zei ze vervolgens en ging het zelfde gaan doen als haar tweelingbroer.
Spijtig, Aoife had sinds een kleine vier jaar geen woord meer tegen haar zoon kunnen zeggen.
Dat was gelukkig maar een klein stukje schaduw in het zonovergoten paradijs.
Iedereen had al gezien dat ze op Aoife's terugkeer feestje niet van elkaar konden afblijven, maar wanneer er begin maart plots een uitnodiging voor het huwelijk tussen Astryd en Millard in de brievenbus belandde werd dat blij vermoede bevestigd: na jaren hadden de twee hun geschillen bijgelegd en niet veel na die bewuste dag in maart stapten ze in het huwelijksbootje. Millard was voor de gelegenheid eens naar de kapper gegaan.
"Proficiat, je hebt hem zijn wilde haren doen verliezen, letterlijk en figuurlijk", zei Aoife na de ceremonie tegen haar kersverse schoonzus.
De bruid in kwestie straalde bij het horen van dat. Ja, zij en 'haar' Millard zouden nog lang en gelukkig leven. Samen met hun drieling die hun twaalfde verjaardag naderden.
Iedereen had al gezien dat ze op Aoife's terugkeer feestje niet van elkaar konden afblijven, maar wanneer er begin maart plots een uitnodiging voor het huwelijk tussen Astryd en Millard in de brievenbus belandde werd dat blij vermoede bevestigd: na jaren hadden de twee hun geschillen bijgelegd en niet veel na die bewuste dag in maart stapten ze in het huwelijksbootje. Millard was voor de gelegenheid eens naar de kapper gegaan.
"Proficiat, je hebt hem zijn wilde haren doen verliezen, letterlijk en figuurlijk", zei Aoife na de ceremonie tegen haar kersverse schoonzus.
De bruid in kwestie straalde bij het horen van dat. Ja, zij en 'haar' Millard zouden nog lang en gelukkig leven. Samen met hun drieling die hun twaalfde verjaardag naderden.
De vraag "Wanneer gaan jullie trouwen?" straal negerend hadden Aoife en Gabriel nog een zalige avond te midden van de hele familie. Heel veel glazen champagne en cocktails later gingen ze af op de karaokemachine, wat het ultieme bewijs leverde dat Aoife lang niet zo muzikaal is als dat iedereen denkt: ze zong zo vals als een kat.
Millard woonde nu bij Astryd, Michael, Ella en Christine en de rust was helemaal weergekeerd ten huize Alfredo. Het gaf Aoife ook de kans om zich wat meer op Louise en vooral Learco te concentreren, niet dat het veel zin had. De tijd ging vliegensvlug voorbij en voor ze het wist verjaarden ze.
Daarmee werd er terug iets gevierd, een dubbele verjaardag deze keer. Wel zonder dat de hele familie nog eens werd uitgenodigd.
Learco en Louise waren tieners en daarmee begon te miserie.
Daarmee werd er terug iets gevierd, een dubbele verjaardag deze keer. Wel zonder dat de hele familie nog eens werd uitgenodigd.
Learco en Louise waren tieners en daarmee begon te miserie.
"Wat is er?" bedroefd zag Aoife hoe Gabriel en Learco stonden te ruziën. Ze was nog eens aan de taart begonnen of de kans was groot dat het op gezicht van iemand belandde. "Papa laat me niet naar het strand gaan!"
"Het is je verjaardag we willen dit samen vieren blijf eens thuis," zei Gabriel als tegenargument, "Neem anders je zus mee, die heeft ook wel wat nood aan buitenlucht."
"Zij gaat alleen maar saaie boeken lezen, nooit",
"Wat valt er zelfs op dat strand te beleven? Wat spook jij daar zoal uit?"
Met een diepe zucht wandelde Learco haastig naar buiten en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.
"Het is je verjaardag we willen dit samen vieren blijf eens thuis," zei Gabriel als tegenargument, "Neem anders je zus mee, die heeft ook wel wat nood aan buitenlucht."
"Zij gaat alleen maar saaie boeken lezen, nooit",
"Wat valt er zelfs op dat strand te beleven? Wat spook jij daar zoal uit?"
Met een diepe zucht wandelde Learco haastig naar buiten en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.
De zorgen van Aoife en Gabriel waren meer dan normaal. Al sinds Aoife's dood ging Learco naar school - als ze Louise mochten geloven - maakte haastig zijn huiswerk en ging toen terug weg. Door dat hij vaak met een of andere schelp thuiskomt Had Gabriel een paar jaar geleden al de conclusie getrokken dat hij maar wat ronddoolde op verlaten strandjes. Hoewel Learco nog nooit letterlijk gezegd heeft wat hij precies doet en hoe hij dan ook aan die schelpen komt.
Het zou een hele geruststelling zijn als ze al wisten dat het niks illegaal was en dat hij ook geen andere illegale dingen deed.
Dat deed Learco helemaal niet. Hij doolde inderdaad rond over het strand en nam af en toe een duik in het water om te zwemmen of te snorkelen. Hij genoot van de eenzaamheid, het enige gezelschap in de vorm van vissen en andere zeedieren in alle vormen en kleuren. Het bestuderen van de wezens die leefden op de bodem van de oceaan, in de hoop zodra hij goed genoeg kon duiken werkelijk de diepste diepten te kunnen verkennen. Het water naast hem bande ieder geluid wat boven de zeespiegel te vinden was en het frisse, maar toch warme water benam hem letterlijk en figuurlijk de adem. Hij voelde er zich als een vis in het water, letterlijk en figuurlijk weeral.
Dat zijn ouders hem nauwlettend in het oog hielden en allerlei vervelende vragen stelden was dan maar zo. Hij vond het gewoon niet nodig alles aan hun neus te hangen en elk moment dat hij thuis doorbracht tussen die vier muren zonk hij dieper weg in de put. Zodra hij kon ontsnappen van dat drukke, geroutineerde leven zou hij dat vast en zeker doen.
Het zou een hele geruststelling zijn als ze al wisten dat het niks illegaal was en dat hij ook geen andere illegale dingen deed.
Dat deed Learco helemaal niet. Hij doolde inderdaad rond over het strand en nam af en toe een duik in het water om te zwemmen of te snorkelen. Hij genoot van de eenzaamheid, het enige gezelschap in de vorm van vissen en andere zeedieren in alle vormen en kleuren. Het bestuderen van de wezens die leefden op de bodem van de oceaan, in de hoop zodra hij goed genoeg kon duiken werkelijk de diepste diepten te kunnen verkennen. Het water naast hem bande ieder geluid wat boven de zeespiegel te vinden was en het frisse, maar toch warme water benam hem letterlijk en figuurlijk de adem. Hij voelde er zich als een vis in het water, letterlijk en figuurlijk weeral.
Dat zijn ouders hem nauwlettend in het oog hielden en allerlei vervelende vragen stelden was dan maar zo. Hij vond het gewoon niet nodig alles aan hun neus te hangen en elk moment dat hij thuis doorbracht tussen die vier muren zonk hij dieper weg in de put. Zodra hij kon ontsnappen van dat drukke, geroutineerde leven zou hij dat vast en zeker doen.
Een paar weken na de verjaardag van de tweeling stelde Gabriel plots aan Aoife voor om nog eens op reis te gaan. "Zolang we niet naar Egypte gaan is het een schitterend idee", antwoordde ze enthousiast en ze meende het. Ook zij had enorm veel zin om nog eens op reis te gaan, dus enkele dagen later namen ze het vliegtuig naar China. Learco en Louise gingen natuurlijk mee. "Ze zullen er zich wel kunnen bezighouden, dat dorpje daar is prachtig, en er zijn geen mysterieuze verlaten stranden", stelde Gabriel nog eens gerust.
Hij had gelijk. Zodra de taxi hen had af gezet aan het hotel lieten de twee tieners hun bagage voor wat het was en renden ze weg om de buurt te verkennen.
"Ik zei het toch? Van hen gaan we geen last hebben", zei Gabriel nogmaals. Hun vakantie kon beginnen.
Hij had gelijk. Zodra de taxi hen had af gezet aan het hotel lieten de twee tieners hun bagage voor wat het was en renden ze weg om de buurt te verkennen.
"Ik zei het toch? Van hen gaan we geen last hebben", zei Gabriel nogmaals. Hun vakantie kon beginnen.
Die vakantie vulden ze allemaal in op hun eigen manier. Louise ging eerst naar het centrum van het dorpje waar ze rondliep over de markt, wat souveniertjes kocht en zich uiteindelijk verstopte in een hoekje van de plaatselijke boekenwinkel waar ze verdronk in een van de weinige Simlishtalige boeken die er waren. Een fantasieboek, over een draak die na duizenden jaren herrijst in een jong meisje. Boekenwurm Louise was er meteen dol op.
Waterrat Learco koos voor een andere dagopvulling. Hij hield helemaal niet van boeken en fantasieverhalen. Hij vond het veel leuker de verhalen zelf mee te maken en zelf te ontdekken, daarbij ging er een prachtige appelblauwzeegroene rivier door het dorp waar hij zeker en vast kostbare schelpen en vissen zou vinden. Voor de rest van de dag zwom hij dus, zijn inmiddels door het water verrimpelde huid negerend.
Na de bagage te hebben uitgepakt gingen Aoife en Gabriel ook de buurt verkennen. Zo veel verkennen was er op zich niet meer aan, ze waren er al geweest. Zo wouden ze dolgraag nog eens naar de oosterse vechtkunst academie om hun verdedegings- en vechttechnieken nog wat te verbeteren. Ieder voor zich was het vanaf dat moment, gelukkig pakten ze al snel de draad weer op en hadden ze vrij snel een gele band.
Tot hun teleurstelling merkten ze op dat de Caraïbische paparazzi had getipt aan de Chinese.
Tot hun teleurstelling merkten ze op dat de Caraïbische paparazzi had getipt aan de Chinese.
Door het doorlopende zomerseizoen in Isla Paradiso wisten ze niet meer dat op sommige plekken in de wereld de zon al om 6 uur ondergaat, voornamelijk begin maart. Het was naar hun gevoel nog maar vroege avond of de voordien grijze lucht veranderde in een schouwspel van allerlei roze, paarse en rode tinten. Stinkend en uitgeput besloten ze de trainingspalen te laten voor dat ze zijn, maar juist wanneer Aoife zich wou omkleden en zich wou gaan douchen hield Gabriel haar tegen. "Kijk eens wat een mooie lucht", zei hij en sleurde Aoife mee naar het balkon.
"Inderdaad," antwoordde ze verveeld, "ik zou me graag gaan douchen, ik stink en voel me plakkerig."
"Jij stinkt nooit",
Aoife staarde hem verbaasd aan. "Jawel, nu wel, en ik ben moe. Bel jij intussen de kinderen om te vragen waar ze uithangen?"
"Inderdaad," antwoordde ze verveeld, "ik zou me graag gaan douchen, ik stink en voel me plakkerig."
"Jij stinkt nooit",
Aoife staarde hem verbaasd aan. "Jawel, nu wel, en ik ben moe. Bel jij intussen de kinderen om te vragen waar ze uithangen?"
"Ik ga niemand bellen en jij gaat nergens heen," beval Gabriel, "Niet nu."
Aoife haalde dan maar haar schouders op en staarde samen met Gabriel naar de rooskleurige lucht. Prachtig, inderdaad.
Maar ze voelde zich vuil. Juist wanneer ze aanstalten maakte om naar de douches te wandelen hield Gabriel haar nogmaals tegen.
"Het lijkt erop dat jouw zus binnenkort mijn schoonzus wordt", zei hij. Nogmaals werd Aoife's aandacht getrokken. "Hoezo? Gaan Olive en Carlos plots trouwen?" vroeg ze om een teleurstelling te vermijden, ze hoopte echter op iets anders. "Vindt mijn broertje te commercieel. Nee, het gaat over iets anders",
Gabriel haalde van tussen de plooi van zijn vechtkunst outfit een klein, zwart doosje.
Vervolgens kwam Aoife's wens uit: met achter zich de roze wolken ging Gabriel op zijn knieën gaan zitten en zei de vijf verlossende woorden: "Wil je met me trouwen?"
Gelukkiger en overtuigender dan ooit knikte Aoife ja en Gabriel schoof snel de diamanten ring om zijn verloofde haar vinger, wat meteen gevolgd werd door een omhelzing. "Stinky Winky ruikt inderdaad zo fris niet meer", zei hij. Aoife schopte hem zachtjes en drukte toen haar lippen nog eens op de zijne.
Aoife haalde dan maar haar schouders op en staarde samen met Gabriel naar de rooskleurige lucht. Prachtig, inderdaad.
Maar ze voelde zich vuil. Juist wanneer ze aanstalten maakte om naar de douches te wandelen hield Gabriel haar nogmaals tegen.
"Het lijkt erop dat jouw zus binnenkort mijn schoonzus wordt", zei hij. Nogmaals werd Aoife's aandacht getrokken. "Hoezo? Gaan Olive en Carlos plots trouwen?" vroeg ze om een teleurstelling te vermijden, ze hoopte echter op iets anders. "Vindt mijn broertje te commercieel. Nee, het gaat over iets anders",
Gabriel haalde van tussen de plooi van zijn vechtkunst outfit een klein, zwart doosje.
Vervolgens kwam Aoife's wens uit: met achter zich de roze wolken ging Gabriel op zijn knieën gaan zitten en zei de vijf verlossende woorden: "Wil je met me trouwen?"
Gelukkiger en overtuigender dan ooit knikte Aoife ja en Gabriel schoof snel de diamanten ring om zijn verloofde haar vinger, wat meteen gevolgd werd door een omhelzing. "Stinky Winky ruikt inderdaad zo fris niet meer", zei hij. Aoife schopte hem zachtjes en drukte toen haar lippen nog eens op de zijne.
Terwijl Aoife verwonderd naar haar blinkende ring staarde belde Gabriel zoals ze eerder gevraagd had inderdaad de kinderen op met: "Kom naar het hotel ik en mama moeten iets vertellen", Learco geïrriteerd en Louise nieuwsgierig kwamen ze niet veel later in het hotel toe.
"Leuk hoor, moesten we zo nodig komen en zijn ze er zelf niet...En, wat heb jij vandaag gedaan? Niet veel vermoed ik?"
Zuchtend draaide Louise de bladzijde van haar boek om. "Hier gaan we weer", dacht ze, en aan alle vorige discussies die ze in die dertien jaar al met haar broer had gehad. "Ik heb gelezen, en kennis gemaakt met de mensen in het dorp", zei ze ten slotte.
"Zal wel. Alsof oude mensjes in een Chinees bergdorpje Simlish kunnen",
"Jij hebt, aan je natte haar te zien, waarschijnlijk gezwommen? Wat jij leuk vind daaraan snap ik niet... Het zou me ook niet verwonderen als je morgen ziek bent. Het is maar vijftien graden."
"Hou op met zo irritant te doen."
"Ik ben irritant?"
"Waar zijn mama en papa?"
"Leuk hoor, moesten we zo nodig komen en zijn ze er zelf niet...En, wat heb jij vandaag gedaan? Niet veel vermoed ik?"
Zuchtend draaide Louise de bladzijde van haar boek om. "Hier gaan we weer", dacht ze, en aan alle vorige discussies die ze in die dertien jaar al met haar broer had gehad. "Ik heb gelezen, en kennis gemaakt met de mensen in het dorp", zei ze ten slotte.
"Zal wel. Alsof oude mensjes in een Chinees bergdorpje Simlish kunnen",
"Jij hebt, aan je natte haar te zien, waarschijnlijk gezwommen? Wat jij leuk vind daaraan snap ik niet... Het zou me ook niet verwonderen als je morgen ziek bent. Het is maar vijftien graden."
"Hou op met zo irritant te doen."
"Ik ben irritant?"
"Waar zijn mama en papa?"
"Hier", plots hoorde het duo de stem van hun moeder. Hun ouders hadden blijkbaar het hele gesprek afgeluisterd.
"Jullie hebben overduidelijk op elk jullie eigen manier een leuke dag gehad..." zei Gabriel moedeloos. Ook hij was het geruzie van iedereen met Learco beu. "We moeten dus iets vertellen", hij keek naar Aoife en vroeg wie het zou zeggen.
"Mama, je bent toch niet zwanger?" begon Louise al bang te vragen wanneer er vijf seconden later nog geen vervolg was. Als op commando begon barstte Aoife in lachen uit.
"Eh, nee, we gaan trouwen", antwoordde ze en daarmee was het gezegd.
Het was nog maar eens Learco die met een diepe zucht opstond en de kamer uit rende, alle deuren die hij op zijn weg tegenkomt zo hard als hij kan achter zich dicht knallend en elke onschuldige medetoerist die onbewust in de weg staat opzij duwend.
"Leuk, ik kijk er al naar uit. Als Learco er niet is tenminste. Doe alsjeblieft iets aan die jongen mama, alsjeblieft",
Louise keek haar moeder zo vastberaden en doordringend aan dat ze wel gelijk moest hebben.
"Jullie hebben overduidelijk op elk jullie eigen manier een leuke dag gehad..." zei Gabriel moedeloos. Ook hij was het geruzie van iedereen met Learco beu. "We moeten dus iets vertellen", hij keek naar Aoife en vroeg wie het zou zeggen.
"Mama, je bent toch niet zwanger?" begon Louise al bang te vragen wanneer er vijf seconden later nog geen vervolg was. Als op commando begon barstte Aoife in lachen uit.
"Eh, nee, we gaan trouwen", antwoordde ze en daarmee was het gezegd.
Het was nog maar eens Learco die met een diepe zucht opstond en de kamer uit rende, alle deuren die hij op zijn weg tegenkomt zo hard als hij kan achter zich dicht knallend en elke onschuldige medetoerist die onbewust in de weg staat opzij duwend.
"Leuk, ik kijk er al naar uit. Als Learco er niet is tenminste. Doe alsjeblieft iets aan die jongen mama, alsjeblieft",
Louise keek haar moeder zo vastberaden en doordringend aan dat ze wel gelijk moest hebben.