Deel 20: "Wat mankeert jou?"
Al geeuwend stond Scarlett op. "Weer een simpele schooldag, ik kan niet wachten tot volgende week" dacht ze in haarzelf en slaakte een zucht. Rachel was nog niet wakker, net zoals haar ouders, Flanna, Oran of Eolande. Anders zou ze vooral die laatste twee wel horen. Ze trok snel haar kleren aan en wou naar beneden om wat te zwemmen toen ze door het raam keek en ene figuur in de tuin zag staan.
"Shit! Megen!" riep ze en rende naar buiten.
"Je bent hier nog steeds! Ga weg, straks ziet papa je en dan vermoord hij je!"
"Shit! Megen!" riep ze en rende naar buiten.
"Je bent hier nog steeds! Ga weg, straks ziet papa je en dan vermoord hij je!"
Hij begon gewoon te lachen. "Mijn excuses, maar volgens mij heb je dat nogal gezegd. Tenzij ik tegen een geest praat is er niks van waar, maar ik zal wel op tijd weg gaan. Wat een slaapkoppen zijn jullie zeg, behalve jij."
"Nee, ik wil dat je nu weg gaat."
"Mag ik eerst mijn ontbijt vangen? En moet jij niet naar school?"
"Ja...Maar ik ga niet gaan. Er is deze middag een wedstrijd waar ik aan wil meedoen. Ik zeg wel dat ik ziek ben."
"Wat? Euhm, oké. Ik beloof dat ik weg ben voor dat iemand me ziet."
"Nee, ik wil dat je nu weg gaat."
"Mag ik eerst mijn ontbijt vangen? En moet jij niet naar school?"
"Ja...Maar ik ga niet gaan. Er is deze middag een wedstrijd waar ik aan wil meedoen. Ik zeg wel dat ik ziek ben."
"Wat? Euhm, oké. Ik beloof dat ik weg ben voor dat iemand me ziet."
Als ze het goed had gehoord haalde Aneirin Eolande uit haar bedje wanneer ze, vlak na haar conversatie met Megen, naar binnen ging. Megen ging er echt niet op tijd weg geraken en dat betekende dus dat zij niks meer te verliezen had wanneer ze aan die wedstrijd zou meedoen.
Ze deed het ook gewoon om Megen te irriteren. Ondanks alles vertrouwde ze hem nog steeds niet helemaal en exact het tegenovergestelde doen van wat hij even bleek te willen dat ze zou doen, leek haar daarom wel gepast.
Als dat geen subtiele manier was om haar juist wel te laten doen wat hij wou tenminste.
De derde en meest logische reden was natuurlijk dat ze Mauve de laatste paar dagen wat in de steek had gelaten.
Ze deed het ook gewoon om Megen te irriteren. Ondanks alles vertrouwde ze hem nog steeds niet helemaal en exact het tegenovergestelde doen van wat hij even bleek te willen dat ze zou doen, leek haar daarom wel gepast.
Als dat geen subtiele manier was om haar juist wel te laten doen wat hij wou tenminste.
De derde en meest logische reden was natuurlijk dat ze Mauve de laatste paar dagen wat in de steek had gelaten.
"Rij!" beval ze Mauve, die vervolgens snel begon te galopperen.
Vijfde. Misschien was het het feit dat ze met haar hoofd ergens anders zat, misschien was het doordat ze niet zo lang met Mauve getraind, of misschien waren de anderen gewoon beter. Ze was in ieder geval maar vijfde. Vlak na de wedstrijd kreeg ze ook een sms'je van Rachel, die vroeg waar ze was geweest en ook dat mama die ochtend had aangekondigd dat ze terug zwanger was.
"Ook dat nog", zuchtte ze, besteeg Mauve terug en reed naar huis waar ze al vloekend in het vuur pookte.
"Ook dat nog", zuchtte ze, besteeg Mauve terug en reed naar huis waar ze al vloekend in het vuur pookte.
Toen voelde ze plots hoe iemand op haar rug tikte. Het was Aneirin. "Waar zat je vandaag? Ik dacht de hele tijd dat je extra vroeg naar school was vertrokken, zegt je zus dat je er niet was."
"Racewedstrijd", mompelde ze bijna onhoorbaar.
"Zeg dat nog eens? Je klinkt bijna als Eolande, en zij gaat nog niet eens naar de kleuterschool", zei hij, en keek daarbij naar zijn jongste dochtertje dat begon te lachen zoals peuters dat doen.
"Paardrijwedstrijd", zei ze nogmaals, nu duidelijk.
"Oké. Ik ben werkelijk trots op je dat je iets hebt gevonden dat je zo leuk vindt en er ook goed in bent, maar moet je school daar onder lijden? Over een paar dagen studeer je af, het is je laatste kans."
"Racewedstrijd", mompelde ze bijna onhoorbaar.
"Zeg dat nog eens? Je klinkt bijna als Eolande, en zij gaat nog niet eens naar de kleuterschool", zei hij, en keek daarbij naar zijn jongste dochtertje dat begon te lachen zoals peuters dat doen.
"Paardrijwedstrijd", zei ze nogmaals, nu duidelijk.
"Oké. Ik ben werkelijk trots op je dat je iets hebt gevonden dat je zo leuk vindt en er ook goed in bent, maar moet je school daar onder lijden? Over een paar dagen studeer je af, het is je laatste kans."
"HOU OP!" schreeuwde ze plots. "Je weet net zo goed als ik dat je het spijtig vind dat ik niet die schitterende muzikale talenten heb die zowat iedereen in de familie heeft. Moest ik spijbelen om een concertje te geven zou het je niks kunnen schelen, wedden?"
"Ik ben wel wat teleurgesteld ja, maar hou nu een sop met altijd het slachtoffer spe-"
"Nee! Ik ben het hier kotsbeu! Mijn ouders die maar kinderen maken ondanks ze officieel al midden de veertig zijn, een zus die haar mond niet durft open doen, een vader die zijn eigen broer niet wilt zien...Hij was hier vanochtend, weet je dat?"
"Ik ben wel wat teleurgesteld ja, maar hou nu een sop met altijd het slachtoffer spe-"
"Nee! Ik ben het hier kotsbeu! Mijn ouders die maar kinderen maken ondanks ze officieel al midden de veertig zijn, een zus die haar mond niet durft open doen, een vader die zijn eigen broer niet wilt zien...Hij was hier vanochtend, weet je dat?"
"Ja, dat weet ik ja. Ik liet vanochtend Oran en Eolande in de zandbak spelen en wie zag ik daar staan vissen? Megen. Hij zei dat hij gisterenavond, wanneer jij veel te laat bent thuisgekomen, door jou is binnengelaten. Gelukkig is hij vrij behulpzaam bij nader inzien. Over dat te laat thuiskomen: was je nu helemaal gek geworden? Je weet maar al te goed dat het rond middernacht in een verlaten straat niet bepaald veilig is voor jonge meisjes als jij."
"Ik beslis zelf wel wat goed voor me is! Ik zat trouwens op Mauve, Megen kon haar amper bijhouden! Als je ook gewoon meteen gezegd had dat Megen hier terug was, had ik het niet plots ontdekt wanneer hij me opwachtte na school gisteren en daarna naar hem gezocht!"
"Ze heeft gelijk. Ik heb haar ook nog proberen te tegengehouden eerst, en heb daarna nog een tijdje met haar staan praten. Ik zou hier natuurlijk ook niet moeten gekomen zijn."
Megen stond plots bij de deur. Zowel Aneirin als Scarlett vroegen zich af hoe lang hij daar al stond.
"Ik sta er nog maar juist hoor. Ik hoorde enkel het laatste."
"Megen, je hebt geluk dat je hier even mag blijven en laat ons nu terug alleen, dit zijn jouw zaken niet."
"Ze heeft gelijk. Ik heb haar ook nog proberen te tegengehouden eerst, en heb daarna nog een tijdje met haar staan praten. Ik zou hier natuurlijk ook niet moeten gekomen zijn."
Megen stond plots bij de deur. Zowel Aneirin als Scarlett vroegen zich af hoe lang hij daar al stond.
"Ik sta er nog maar juist hoor. Ik hoorde enkel het laatste."
"Megen, je hebt geluk dat je hier even mag blijven en laat ons nu terug alleen, dit zijn jouw zaken niet."
Megen ging niet weg. Megen bleef gewoon roerloos staan.
"Wat is er toch van jou geworden? Eerst laat je je broertje, mij in de steek, dan ben je zo laf om tegen Mare, een meisje dat dol op je was de waarheid te zeggen, bedrieg je jaren later haar terwijl jullie al twee kinderen hebben, geef je de zoektocht naar je eigen kinderen op nadat Mare je logischerwijs heeft verlaten...Dan gaat het een tijdje beter, nadat jij bent gestorven. Eindelijk vrede, ik was indertijd beter naar hier gekomen. Natuurlijk moet jij weeral zo stom zijn en zie je niet dat je dochter die simpelweg geweldig is gewoon nog eens een normaal gesprek wilt met haar vader, een vader die haar alleen maar aandacht geeft als het is om haar te straffen. Wat mankeert jou?"
"Wat is er toch van jou geworden? Eerst laat je je broertje, mij in de steek, dan ben je zo laf om tegen Mare, een meisje dat dol op je was de waarheid te zeggen, bedrieg je jaren later haar terwijl jullie al twee kinderen hebben, geef je de zoektocht naar je eigen kinderen op nadat Mare je logischerwijs heeft verlaten...Dan gaat het een tijdje beter, nadat jij bent gestorven. Eindelijk vrede, ik was indertijd beter naar hier gekomen. Natuurlijk moet jij weeral zo stom zijn en zie je niet dat je dochter die simpelweg geweldig is gewoon nog eens een normaal gesprek wilt met haar vader, een vader die haar alleen maar aandacht geeft als het is om haar te straffen. Wat mankeert jou?"
"Niks, er mankeert me niks. Ik wil gewoon goed doen voor alles en iedereen", zei Aneirin. Toen richtte hij zich terug op Scarlett.
"Ik wil echt alleen maar goed voor je doen. Het is hier gevaarlijk en ik wil gewoon niet dat je stommiteiten uithaalt, maar je oom heeft gelijk. Je bent een geweldig meisje. Ik heb het gewoon nogal druk met de je broertje en zusjes maar ik hou echt wel van je", hij pauzeerde terug even om de juiste woorden te zoeken.
"Doe nu maar wat je wilt, ik regel wel wat met je school. Je punten zijn tenslotte schitterend, ondanks je al een paar wedstrijdbekers hebt gewonnen. Ga maar. Ik ben dit geruzie ook beu, dus doe maar wat je wil. Maar je moet me beloven dat je, als er iets is, naar ons toe komt. Of geef toch tenminste een teken van leven, je bent een blijft mijn paarsharige rebelletje."
Toen stopte hij met praten, pakte Eolande terug op en wandelde naar boven.
"Ik wil echt alleen maar goed voor je doen. Het is hier gevaarlijk en ik wil gewoon niet dat je stommiteiten uithaalt, maar je oom heeft gelijk. Je bent een geweldig meisje. Ik heb het gewoon nogal druk met de je broertje en zusjes maar ik hou echt wel van je", hij pauzeerde terug even om de juiste woorden te zoeken.
"Doe nu maar wat je wilt, ik regel wel wat met je school. Je punten zijn tenslotte schitterend, ondanks je al een paar wedstrijdbekers hebt gewonnen. Ga maar. Ik ben dit geruzie ook beu, dus doe maar wat je wil. Maar je moet me beloven dat je, als er iets is, naar ons toe komt. Of geef toch tenminste een teken van leven, je bent een blijft mijn paarsharige rebelletje."
Toen stopte hij met praten, pakte Eolande terug op en wandelde naar boven.
Scarlett plofte huilend neer in de zetel. "Wat moet ik nu doen? Jij zegt wat en dan plots begint papa zo goed als te smeken dat ik weg ga. En ik wil weg, heel graag, maar naar waar?" stamelde ze. De tranen bleven komen en terwijl ze nadenkend naar de grond staarde, ging Megen naast haar zitten. "Je kunt naar het huisje aan het meer, ik ga met je mee, ik heb hier niks te zoeken. Het is nog niet helemaal af, maar dat komt wel."
"O...Oké", zei ze, te verward om er tegen in te gaan.
Even later kwamen ze toe in het beruchte "Huisje aan het meer". Er was zelfs een stal voor Mauve.
"O...Oké", zei ze, te verward om er tegen in te gaan.
Even later kwamen ze toe in het beruchte "Huisje aan het meer". Er was zelfs een stal voor Mauve.
Scarlett liep meteen achter Megen aan naar binnen. "Het is hier...Mooi", zei ze. Hoewel het haar allemaal niet echt kon schelen momenteel.
"Er is wel geen keuken, klopt dat?"
"Waar heeft een zeemeerdjinn een keuken voor nodig? Je eten haal je vers uit de zee en als er gasten op bezoek komen tover je wat en stop je de restjes in de koelkast, toch?"
"Euhm, ja. Gaan we naar boven?"
"Er is wel geen keuken, klopt dat?"
"Waar heeft een zeemeerdjinn een keuken voor nodig? Je eten haal je vers uit de zee en als er gasten op bezoek komen tover je wat en stop je de restjes in de koelkast, toch?"
"Euhm, ja. Gaan we naar boven?"
"Wacht even. Ik heb nog een verrassing voor je", zei Megen.
Nog een?
Hij haalde een erlenmeyer boven met een glitterende, roze vloeistof en begon het op te drinken. In normale omstandigheden zou Scarlett het uit zijn handen gepakt hebben, denkend dat het giftig is. Nu kon het haar eigenlijk niet echt veel schelen.
Niks. Er gebeurde niks. De beginnende rimpeltjes van haar oom die al eind de dertig was verdwenen precies, dat kon echter ook door de lichtinval geweest zijn. Voor de rest gebeurde er niks speciaals.
"Wat is dat?" vroeg ze.
"Verjongingsbrouwsel, nu zijn we ongeveer ven oud. Heb ik gestolen."
"Verjongingsbrouwsel? Mij verbaasd er niet veel, maar een verjongingsbrouwsel? En van wie heb je het afgepakt?"
"Och, niemand die het niet verdient bestolen te worden. Dus, je wou je kamer zien?"
"Ja", zei ze stil en wandelde achter hem aan de trap op.
Ze vroeg zich af of haar vader niet gewoon gelijk had, dat Megen meer bedoelingen had dan vriendelijk zijn tegen nichtje.
Nog een?
Hij haalde een erlenmeyer boven met een glitterende, roze vloeistof en begon het op te drinken. In normale omstandigheden zou Scarlett het uit zijn handen gepakt hebben, denkend dat het giftig is. Nu kon het haar eigenlijk niet echt veel schelen.
Niks. Er gebeurde niks. De beginnende rimpeltjes van haar oom die al eind de dertig was verdwenen precies, dat kon echter ook door de lichtinval geweest zijn. Voor de rest gebeurde er niks speciaals.
"Wat is dat?" vroeg ze.
"Verjongingsbrouwsel, nu zijn we ongeveer ven oud. Heb ik gestolen."
"Verjongingsbrouwsel? Mij verbaasd er niet veel, maar een verjongingsbrouwsel? En van wie heb je het afgepakt?"
"Och, niemand die het niet verdient bestolen te worden. Dus, je wou je kamer zien?"
"Ja", zei ze stil en wandelde achter hem aan de trap op.
Ze vroeg zich af of haar vader niet gewoon gelijk had, dat Megen meer bedoelingen had dan vriendelijk zijn tegen nichtje.