Deel 19: Paardenmeisje
Megen had niet gelogen. Vlak voor Scarlett naar school vertrok zei Dinthe haar dat ze naar de manege zou gaan om een paard en Scarlett het edele dier na school kon verwachten.
Scarlett had haar extra gehaast, spurtte de bus uit en ging meteen naar de achtertuin in de hoop een paard in de sneeuw te zien staan. Er was inderdaad een paard, een paard dat door haar moeder begeleid werd.
"Hij is prachtig!" zei Scarlett en begon meteen op het dier te klauteren. "Hij is een zij, en volgens mij zit je er verkeerd op meisje."
"Oh, ja, inderdaad...Hé, mooie vlekken! Mama, ze heeft paarse vlekken!"
"Klopt, heb ik ook gezien. Een speciaal paard voor een speciaal meisje."
Scarlett had haar extra gehaast, spurtte de bus uit en ging meteen naar de achtertuin in de hoop een paard in de sneeuw te zien staan. Er was inderdaad een paard, een paard dat door haar moeder begeleid werd.
"Hij is prachtig!" zei Scarlett en begon meteen op het dier te klauteren. "Hij is een zij, en volgens mij zit je er verkeerd op meisje."
"Oh, ja, inderdaad...Hé, mooie vlekken! Mama, ze heeft paarse vlekken!"
"Klopt, heb ik ook gezien. Een speciaal paard voor een speciaal meisje."
"Mama, wat zeg je nu...?"
"Heb ik niet gezegd. Ik zeg alleen maar wat Megen naar het schijnt zei tegen de verkoper op de manege. Hij had het paard gisteren al uitgekozen en verkocht, hij zei tegen me dat ik het moest halen vandaag."
"Oh..."
"Ga nu maar gaan rijden, het is morgen zaterdag, voor dat huiswerk heb je nog tijd", zei Dinthe. Scarlett deed dat met plezier en ze vertrok voor een ritje.
Ze noemde het paard Mauve.
"Heb ik niet gezegd. Ik zeg alleen maar wat Megen naar het schijnt zei tegen de verkoper op de manege. Hij had het paard gisteren al uitgekozen en verkocht, hij zei tegen me dat ik het moest halen vandaag."
"Oh..."
"Ga nu maar gaan rijden, het is morgen zaterdag, voor dat huiswerk heb je nog tijd", zei Dinthe. Scarlett deed dat met plezier en ze vertrok voor een ritje.
Ze noemde het paard Mauve.
Ze wist al langer dat ze een dier boven mensachtige verkoos, maar niet dat ze het paardrijden zo leuk zou vinden. Aneirin - die nog steeds een brompot tegenover haar was - moest bijna een pistool tegen haar hoofd houden om haar aan haar huiswerk te krijgen.
Natuurlijk vergat ze dat andere dier in haar leven, Elanor, niet. Dat was nog altijd de lieve puppy die ze als klein meisje had gekregen.
Natuurlijk vergat ze dat andere dier in haar leven, Elanor, niet. Dat was nog altijd de lieve puppy die ze als klein meisje had gekregen.
Ondertussen hadden ze een grote stal laten bouwen waardoor Mauve niet meer elke avond naar de manege moest gebracht worden. Ook kwam er dan meer verzorging van het dier in Scarlett's handen terecht, iets waar ze amper nog tijd voor had naast het rijden.
Dinthe deed het dan maar. Dinthe die tegen het einde van de winter, wat in Farraige Ghleann pas begin april is, al een vrij duidelijk buikje had.
Dinthe deed het dan maar. Dinthe die tegen het einde van de winter, wat in Farraige Ghleann pas begin april is, al een vrij duidelijk buikje had.
Vlak na Flanna's zesde verjaardag - Scarlett gaf het niet graag toe, maar ze was er erg blij om - werd de nieuwe baby dan eindelijk geboren. Baby's, eigenlijk. Na Aneirin en Dinthe maandenlang geweigerd hadden te luisteren naar de specifiekere informatie van de gyneacoloog omdat ze wouden dat het een verrassing was, werd er voor de tweede maal een tweeling geboren: Oran en Eolande. Oran met pikzwart haar dat nog van zijn overgrootvader Millard kwam.
Iedereen hielp met de verzorging van de twee nieuwe huisgenootjes, ook Scarlett.
"Nooit gedacht dat jij spontaan je nieuwe zusje zou gaan knuffelen na Flanna", zei Dinthe.
"Ik ben ouder geworden mama, en ik heb geen zin in discussies. Ik heb al mijn energie nodig voor de volgende racewedstrijd met Mauve."
"Ga je voor goud?"
"Altijd."
"Nooit gedacht dat jij spontaan je nieuwe zusje zou gaan knuffelen na Flanna", zei Dinthe.
"Ik ben ouder geworden mama, en ik heb geen zin in discussies. Ik heb al mijn energie nodig voor de volgende racewedstrijd met Mauve."
"Ga je voor goud?"
"Altijd."
Ze trok haar paardrijkleding aan - een paardrijbroek wou ze niet, ze wou zelfs in de kou haar schubben kunnen tonen - en ging op weg. Ze bleek talent te hebben en was al een pak verbeterd sinds ze Mauve juist had en had al regelmatig deelgenomen aan wedstrijden.
Meestal 'maar' derde plaats spijtig genoeg.
Meestal 'maar' derde plaats spijtig genoeg.
Ze won met de beginnersracewedstrijd.
De tijd daarna bleef ze haar tijd vullen met wedstrijden. Ze probeerde de springvaardigheden van Mauve bij te schaven en begon ook mee te doen met de springwedstrijden, daar eindigde ze enkel nog maar op de - hoewel ook zeer goeie - vierde plaats van de twaalf deelnemers. Niet goed genoeg voor Scarlett, die er serieus aan dacht van het paardrijden haar beroep te maken en rond te komen van het prijzengeld.
De tijd daarna bleef ze haar tijd vullen met wedstrijden. Ze probeerde de springvaardigheden van Mauve bij te schaven en begon ook mee te doen met de springwedstrijden, daar eindigde ze enkel nog maar op de - hoewel ook zeer goeie - vierde plaats van de twaalf deelnemers. Niet goed genoeg voor Scarlett, die er serieus aan dacht van het paardrijden haar beroep te maken en rond te komen van het prijzengeld.
Oran en Eolande groeiden snel en voor Aneirin en Dinthe het wisten waren de hulpeloze, huilende baby'tjes rondkruipende peuters. Heel anders dan zussen Scarlett en Rachel die elkaar grotendeels vermeden waren ze onafscheidelijk. Als Oran met de blokken speelde, Eolande ook. Als Eolande het oude poppenhuis van haar oudere zussen leende, Oran ook.
Natuurlijk kon niet alles perfect en rustig blijven gaan. Op een rustige lenteochtend was Aneirin samen met Dinthe in de tuin bezig - ze deden er alles aan de levensvruchten in leven te houden, zodat Aneirin er van kon snoepen als hij dreigde te verouderen wanneer Dinthe met haar djinn zijn dat een pak minder snel deed - het was er stil en rustig, er werd hoogstens een gezegd even opzij te gaan of te helpen bij het wieden van een plant. Tot het Dinthe lukte om iets dat ze ergens gehoord had te zeggen.
"Megen is al een tijdje terug op het eiland, hij heeft dat oude huisje bij het grote meer laten verbouwen."
"Dat krot? Aan het meer? Dat hij daar blijft."
"Ja maar euhm...Scarlett. Ze heeft Mauve van hem gekregen, ze gaat helemaal flippen als ze hoort dat hij hier terug is."
"Met een beetje geluk laat Megen ons en haar met rust en komt ze nooit te weten dat hij ergens in de buurt woont."
Dinthe zuchtte. Aneirin ging echt nooit om zijn broer geven. "Oké dan, ik zeg niks tegen haar."
"Megen is al een tijdje terug op het eiland, hij heeft dat oude huisje bij het grote meer laten verbouwen."
"Dat krot? Aan het meer? Dat hij daar blijft."
"Ja maar euhm...Scarlett. Ze heeft Mauve van hem gekregen, ze gaat helemaal flippen als ze hoort dat hij hier terug is."
"Met een beetje geluk laat Megen ons en haar met rust en komt ze nooit te weten dat hij ergens in de buurt woont."
Dinthe zuchtte. Aneirin ging echt nooit om zijn broer geven. "Oké dan, ik zeg niks tegen haar."
Wanneer die avond Scarlett terug was van school liep ze meteen naar de achtertuin waar ze Dinthe tegenkwam die bezig was met Mauve.
"Ik heb Megen gezien. Hij stond me bij de schoolpoort op te wachten. Mama, waarom zei je niet dat hij hier terug is?"
"Wat heb je gedaan?"
"Gewoon, hallo gezegd en toen zo snel mogelijk in de bus gestapt. Nogmaals, waarom zie je het niet? Wist je het?"
Nogmaals zuchtte ze. Waarom moest ze toch altijd bemiddelaar spelen. "Ja, hij liet hier naar het schijnt in de buurt een huis bouwen ja. Waag het niet-"
Het was al te laat. Scarlett ritste haar rugzak met haar paardrijkleding in van de grond, duwde haar moeder bruut opzij en sprong op Mauve, die meteen begon te galloperen.
"Ik heb Megen gezien. Hij stond me bij de schoolpoort op te wachten. Mama, waarom zei je niet dat hij hier terug is?"
"Wat heb je gedaan?"
"Gewoon, hallo gezegd en toen zo snel mogelijk in de bus gestapt. Nogmaals, waarom zie je het niet? Wist je het?"
Nogmaals zuchtte ze. Waarom moest ze toch altijd bemiddelaar spelen. "Ja, hij liet hier naar het schijnt in de buurt een huis bouwen ja. Waag het niet-"
Het was al te laat. Scarlett ritste haar rugzak met haar paardrijkleding in van de grond, duwde haar moeder bruut opzij en sprong op Mauve, die meteen begon te galloperen.
Ze reed door het dorp naar haar school. Misschien was hij daar gebleven, vermoedend dat ze zou terugkomen of ze kwam hem onderweg tegen. Ze kwam hem echter niet tegen, en wanneer ze daar een tijdje later toekwam was hij ook niet in de buurt van haar school te bekennen.
Ze reed nog wat verder. Zonder het te weten was ze aan het grote meer aanbeland, waar maar één huis stond: een klein, schattig huisje dat absoluut niks voor Megen leek dan merkte ze dat het echt donker begon te worden en het misschien wel tijd werd om naar huis te gaan. Daar had ze absoluut geen zin in. Ze kon al horen wat haar vader zou zeggen, iets wat zou veranderen in een hopeloze discussie.
Toen herinnerde ze zich plots dat er een springwedstrijd was en reed ze naar de manege.
Ze reed nog wat verder. Zonder het te weten was ze aan het grote meer aanbeland, waar maar één huis stond: een klein, schattig huisje dat absoluut niks voor Megen leek dan merkte ze dat het echt donker begon te worden en het misschien wel tijd werd om naar huis te gaan. Daar had ze absoluut geen zin in. Ze kon al horen wat haar vader zou zeggen, iets wat zou veranderen in een hopeloze discussie.
Toen herinnerde ze zich plots dat er een springwedstrijd was en reed ze naar de manege.
Scarlett was voor het eerst gewonnen met de springwedstrijd voor beginners. Terwijl ze felicitaties, het prijzengeld en een trofee die ze in haar rugzak propte in ontvangst nam dacht ze niet meer aan haar ouders die zich zouden moeten afvragen waar ze was, noch aan Megen.
Ze wou een hapje gaan eten terwijl haar oog viel op de klok aan de muur, en zag dat het nu echt wel tijd was om naar huis te gaan. Nog in het roes van haar overwinning maar met het naderende gevoel van ongerustheid haalde ze Mauve uit de stal en liet haar even grazen voor de manege, toen ze plots een vaag bekende stem hoorde.
"Daar is de verloren prinses."
Ze wou een hapje gaan eten terwijl haar oog viel op de klok aan de muur, en zag dat het nu echt wel tijd was om naar huis te gaan. Nog in het roes van haar overwinning maar met het naderende gevoel van ongerustheid haalde ze Mauve uit de stal en liet haar even grazen voor de manege, toen ze plots een vaag bekende stem hoorde.
"Daar is de verloren prinses."
"Megen..." lispelde ze.
"Inderdaad, ik ben het", zei hij. Ze zag hoe er langzaam een donkere figuur met een paarse huid uit de schaduwen van de nacht tevoorschijn kwam. Hij zag er nog exact hetzelfde uit als wanneer ze hem voor het laatst zag. Hij had alleen niet die versleten t-shirt aan.
"Inderdaad, ik ben het", zei hij. Ze zag hoe er langzaam een donkere figuur met een paarse huid uit de schaduwen van de nacht tevoorschijn kwam. Hij zag er nog exact hetzelfde uit als wanneer ze hem voor het laatst zag. Hij had alleen niet die versleten t-shirt aan.
"Ik wist wel dat dat paard perfect voor je was. Het is een erg speciaal een mooi paard, met een enorm talent, zo blijkt. Past dus perfect voor jou", vertelde Megen. Hij was zo in zijn uitleg verzonken geweest dat hij niet opmerkte dat Scarlett en Mauve ondertussen al wegreden. "Een sprintje inzetten dan maar", zuchtte hij. Megen kon snel rennen voor een zeemeerman, maar Mauve en Scarlett waren natuurlijk nog veel sneller.
"Wacht!" riep hij al hijgend. "Niet zo snel! Waarom doe je dat? Kan je niet even stoppen?"
Dat had hij niet mogen zeggen. Hij voelde hoe zijn hart als een razende te keer ging en kon amper nog ademen. Hij wou gewoon op de grond neervallen, maar dan kon hij alle hoop verliezen.
Voor zich zag hij het wazige beeld van Scarlett en Mauve. In de plaats van te vertragen, versnelden ze.
"Hoe kan dat paard zo snel rennen?" zei hij snel, ademde toen diep in en begon terug te rennen.
Dat had hij niet mogen zeggen. Hij voelde hoe zijn hart als een razende te keer ging en kon amper nog ademen. Hij wou gewoon op de grond neervallen, maar dan kon hij alle hoop verliezen.
Voor zich zag hij het wazige beeld van Scarlett en Mauve. In de plaats van te vertragen, versnelden ze.
"Hoe kan dat paard zo snel rennen?" zei hij snel, ademde toen diep in en begon terug te rennen.
Scarlett was eindelijk thuis. Juist wanneer ze begon met van mauve te klauteren kwam Megen toe, die er ondanks een tekort ana lucht toch in geslaagd was haar te blijven volgen.
"Moet ik helpen?" vroeg hij aan de stuntelende Scarlett. "Nee", zei ze kortaf.
"Waarom reed je zo snel weg? Je zei mijn naam, je kent me nog."
"Ik heb hier gewoon geen zin in."
"Waar geen zin in?"
"Gewoon, dit, jij. Eerst ben je plots weg, wat ik echt erg vond, en dan zie ik je een paar jaar later plots weer en ren je me achterna. Besefte je dan niet dat een racepaard geen partij voor je is?
Ik heb ook absoluut geen zin in eindeloze discussies met papa als ik met je om ga. En van wie is dat huisje bij het meer? Je schijnt een huisje te hebben verbouwd bij het meer, en behalve als ik jou helemaal verkeerd inschat is het niet van jou. Van wie is het?"
"Van mij, officieel. Maar het is voor jou zodra je achttien bent, wat niet meer zo lang duurt, toch?"
"Moet ik helpen?" vroeg hij aan de stuntelende Scarlett. "Nee", zei ze kortaf.
"Waarom reed je zo snel weg? Je zei mijn naam, je kent me nog."
"Ik heb hier gewoon geen zin in."
"Waar geen zin in?"
"Gewoon, dit, jij. Eerst ben je plots weg, wat ik echt erg vond, en dan zie ik je een paar jaar later plots weer en ren je me achterna. Besefte je dan niet dat een racepaard geen partij voor je is?
Ik heb ook absoluut geen zin in eindeloze discussies met papa als ik met je om ga. En van wie is dat huisje bij het meer? Je schijnt een huisje te hebben verbouwd bij het meer, en behalve als ik jou helemaal verkeerd inschat is het niet van jou. Van wie is het?"
"Van mij, officieel. Maar het is voor jou zodra je achttien bent, wat niet meer zo lang duurt, toch?"
"Ik heb trouwens nog een cadeautje voor je", zei hij en haalde een pakje boven. Scarlett keek er even sceptisch naar, maar pakte het toch uit zijn handen en bestudeerde het. "Wat zit er in?"
"Dat weet je pas als je het open maakt."
Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en deed dat. Even later haalde ze er een viool uit.
"Ik moet je teleurstellen, ik heb totaal geen muzikale ambitie en ben ook helemaal niet getalenteerd op dat vlak, ondanks mijn bede ouders foutloze gitaristen zijn. Maar toch bedankt, een viool lijkt me wel iets, ja."
"Dat weet je pas als je het open maakt."
Ze kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en deed dat. Even later haalde ze er een viool uit.
"Ik moet je teleurstellen, ik heb totaal geen muzikale ambitie en ben ook helemaal niet getalenteerd op dat vlak, ondanks mijn bede ouders foutloze gitaristen zijn. Maar toch bedankt, een viool lijkt me wel iets, ja."
Toen slaakte ze een zucht en verstopte ze het enthousiasme dat ze even had weer en haalde haar wantrouw en koppigheid terug boven.
"Waarom doe je dit? Eerst kocht je Mauve voor me. Je zei dat je mijn mama had gezegd een paard voor me te kopen, niet het door jou gekochte paard op te halen. "Een speciaal paard voor een speciaal meisje", had je toen gezegd. Waar slaat dat nu op? Ik ben geen scharreltje, ik ben je bijna twintig jaar jongere nichtje. Nu die viool dan dan huis. Ja, volgende week ben ik achttien ja. Maakt dat iets uit? Ik ga niet in een huis gaan wonen waar jij een pak geld in hebt gestopt, wie zegt dat ik het mooi vind? Je kent me amper."
"Waarom doe je dit? Eerst kocht je Mauve voor me. Je zei dat je mijn mama had gezegd een paard voor me te kopen, niet het door jou gekochte paard op te halen. "Een speciaal paard voor een speciaal meisje", had je toen gezegd. Waar slaat dat nu op? Ik ben geen scharreltje, ik ben je bijna twintig jaar jongere nichtje. Nu die viool dan dan huis. Ja, volgende week ben ik achttien ja. Maakt dat iets uit? Ik ga niet in een huis gaan wonen waar jij een pak geld in hebt gestopt, wie zegt dat ik het mooi vind? Je kent me amper."
"Ik weet zeker dat je het mooi gaat vinden. En ik doe het omdat ik je een plezier wil doen. Ik snap werkelijk niet waarom je ouders zo'n uitgebreide kinderwens hebben wanneer ze jou al hebben. Ik zag die gouden beker van de springwedstrijd wel net niet uit je rugzak vallen. Je bent zeventien en bent eerste gewonnen in een professionele wedstrijd."
"Het was een wedstrijd voor beginners. Maar ik had vrij veel punten voorsprong..."
"Zelfs als het niet voor beginners was geweest was jij nog hoog geëindigd. Trouwens, zo ik hier mogen blijven slapen?"
"Dat moet je aan mijn ouders vragen..."
"Die slapen al, voor ze me zien ben ik weg. Het is gewoon al veel te laat om terug te gaan van...Waar ik vandaan kwam."
Uiteindelijk gaf ze dan toch toe. "Oké dan, kom. Stil zijn", zei ze en nam Megen mee naar binnen.
"Het was een wedstrijd voor beginners. Maar ik had vrij veel punten voorsprong..."
"Zelfs als het niet voor beginners was geweest was jij nog hoog geëindigd. Trouwens, zo ik hier mogen blijven slapen?"
"Dat moet je aan mijn ouders vragen..."
"Die slapen al, voor ze me zien ben ik weg. Het is gewoon al veel te laat om terug te gaan van...Waar ik vandaan kwam."
Uiteindelijk gaf ze dan toch toe. "Oké dan, kom. Stil zijn", zei ze en nam Megen mee naar binnen.