Deel 12: Een luisterend oor
Een deur die open zwaait en terug dicht gaat. Dan, de deur van de kamer die met een piepend geluid langzaam opengaat. Een vreemde vrouw die zelfzeker maar voorzichtig naar binnen wandelt, Millard stil wakker maakt.
Vaag hoort ze hoe haar grote broer op het voorstel om even met de vrouw mee te komen in gaat. Hij kent haar, hij heeft haar al eens gezien, maar het moet jaren geleden zijn.
Ze vraagt hem om zijn kleren aan te trekken en dat doet hij, half slapend en niet beseffend dat hij het er daardoor makkelijker op maakt voor haar.
Toen wandelden ze naar buiten. Niemand had iets gehoord of gezien, behalve Olive die niet al te best sliep: ze zag hoe haar grote broer zichzelf liet ontvoeren en miste hem onmiddellijk. "Mijjard!" brabbelde ze al huilend. Hij was al beneden en hoorde er dus niks van. Tegen het moment dat ze het waagde haar mondje pas écht open te zetten, was hij al buiten, samen met de vrouw in de jaren geleden gestolen auto van die laatste haar rivale.
Vaag hoort ze hoe haar grote broer op het voorstel om even met de vrouw mee te komen in gaat. Hij kent haar, hij heeft haar al eens gezien, maar het moet jaren geleden zijn.
Ze vraagt hem om zijn kleren aan te trekken en dat doet hij, half slapend en niet beseffend dat hij het er daardoor makkelijker op maakt voor haar.
Toen wandelden ze naar buiten. Niemand had iets gehoord of gezien, behalve Olive die niet al te best sliep: ze zag hoe haar grote broer zichzelf liet ontvoeren en miste hem onmiddellijk. "Mijjard!" brabbelde ze al huilend. Hij was al beneden en hoorde er dus niks van. Tegen het moment dat ze het waagde haar mondje pas écht open te zetten, was hij al buiten, samen met de vrouw in de jaren geleden gestolen auto van die laatste haar rivale.
Wanneer ze met haar geschreeuw er uiteindelijk in slaagt acht jaar oudere zus Aoife te wekken, lijkt er eindelijk wat schot in de zaak te komen. Na ze eerst humeurig vroeg waarom Olive in hemelsnaam zo hard huilde en de hele tijd "Mijjard!" riep merkte ze op dat haar zusje daar inderdaad een grondige reden voor heeft: Millard lag niet meer in zijn bed.
"Hij is gewoon naar de wc of een glas water gaan drinken", was het eerste wat ze met haar zuivere geest dacht. Ze stelde Olive gerust en zei dat ze beter zou gaan slapen, vooraleer ze ook hun ouders wakker maakte.
Maar Millard kwam niet terug. Er van uitgaand dat er ruim vijf minuten zat tussen het moment dat hij wegging en het moment dat zij wakker werd, kwam Aoife als snel tot de conclusie dat hij al bijna een kwartier weg is. Niemand zit zo lang op de wc of gaat een simpel glas water gaan drinken, er moest dus iets gebeurd zijn.
"Hij is gewoon naar de wc of een glas water gaan drinken", was het eerste wat ze met haar zuivere geest dacht. Ze stelde Olive gerust en zei dat ze beter zou gaan slapen, vooraleer ze ook hun ouders wakker maakte.
Maar Millard kwam niet terug. Er van uitgaand dat er ruim vijf minuten zat tussen het moment dat hij wegging en het moment dat zij wakker werd, kwam Aoife als snel tot de conclusie dat hij al bijna een kwartier weg is. Niemand zit zo lang op de wc of gaat een simpel glas water gaan drinken, er moest dus iets gebeurd zijn.
Hij voelde zich dom, verschrikkelijk dom. Wanneer hij door de geforceerd lieve stem wakker werd gemaakt had hij zowel geen zin gehad om na te denken als dat hij gewoon te moe was, het was vier uur 's ochtends. Vervolgens had hij als een gehypnotiseerde slaaf braaf zijn kleren aangetrokken en bij de vrouw in de auto gestapt. En wie was ze? Hij dacht haar te herkennen, maar kon het niet precies plaatsen. Misschien een oude kennis van zijn ouders die eens op bezoek kwam wanneer hij nog klein was?
Hij kon zichzelf niet begrijpen om het feit dat hij gewoon was meegegaan. Ze was lief voor hem en had zonder enig geweld hem nadien bij een strandje uit de auto laten stappen - was dat nu mama's auto? - sindsdien was er geen woord meer gezegd.
Ze stond daar gewoon als een verwarde zombie naar de zee te staren. Hij hoopte dat hij juist was wanneer hij dacht Olive te horen en dat zijn ouders snel een zoekactie zouden opzetten, want dit vond hij absoluut niet leuk.
Hij kon zichzelf niet begrijpen om het feit dat hij gewoon was meegegaan. Ze was lief voor hem en had zonder enig geweld hem nadien bij een strandje uit de auto laten stappen - was dat nu mama's auto? - sindsdien was er geen woord meer gezegd.
Ze stond daar gewoon als een verwarde zombie naar de zee te staren. Hij hoopte dat hij juist was wanneer hij dacht Olive te horen en dat zijn ouders snel een zoekactie zouden opzetten, want dit vond hij absoluut niet leuk.
Helemaal overstuur en zonder haar zusje nog een woord te zeggen was Aoife de trap af gerend. Ze schoof bijna uit wanneer ze zich accuut omdraaide en zo de halfkapotte slaapkamerdeur van haar ouders al semi-vallend open zwaaide. "Mama! Papa!" schreeuwde ze, teleurgesteld en wanhopig vanwege het feit dat ze nog vredig laten te slapen: Olive's geschreeuw was niet tot de benedenverdieping doorgedrongen, of haar ouders waren extreem vaste slapers.
Ze begon bruut aan Josine's schouder te schudden die dadelijk geschrokken wakker schoot. Onbegrijpend keek ze haar dochter aan, die in enkele luttele seconden en één adem uitlegde dat Millard verdwenen was. Zich hun ontdekking van de vorige dag herinnerend kon ze zichzelf niet tegenhouden meteen het ergste te denken en schudde ze even bruut als haar dochter voordien bij haar deed haar man wakker. "Wees rustig! Hoe bedoel je, Millard is weg?" ze zag Aoife's alles behalve kalme uitdrukking als sneeuw voor de zon verdwijnen. Toen vroeg ze het nog eens: "Wat is er liefje?"
Ze begon bruut aan Josine's schouder te schudden die dadelijk geschrokken wakker schoot. Onbegrijpend keek ze haar dochter aan, die in enkele luttele seconden en één adem uitlegde dat Millard verdwenen was. Zich hun ontdekking van de vorige dag herinnerend kon ze zichzelf niet tegenhouden meteen het ergste te denken en schudde ze even bruut als haar dochter voordien bij haar deed haar man wakker. "Wees rustig! Hoe bedoel je, Millard is weg?" ze zag Aoife's alles behalve kalme uitdrukking als sneeuw voor de zon verdwijnen. Toen vroeg ze het nog eens: "Wat is er liefje?"
De anders zo dappere Aoife kalmeerde ogenblikkelijk en deed nogmaals een poging de situatie uit te leggen, nu meerdere keren ademend.
"Ik hoorde Olive 'Mijjard', zoals zij het zegt, schreeuwen. Ik was boos op haar maar toen ik keek was hij weg, eerst dacht ik dat hij gewoon naar de wc ofzo was maar ik heb hem nergens gezien en hij is al even weg..."
Josine en Julian hadden elk woord dat hun dochter zei helemaal laten doordringen en ontleden, meteen was het duidelijk: hun zoon was inderdaad gewoon weg. Met een schuldgevoel dacht Julian terug aan het moment dat hij Millard's 'getover' voor het eerst zag en er bijna van flauw viel, hij was er op dat moment vrolijk om en trots op maar het besef dat het maar vreemd is moet hem geraakt hebben. Misschien was hij weggelopen?
Nee, dat kon niet. Millard was zo niet en zou niet weten waar te beginnen: al bij al was hij pas zes jaar. Hij was ontvoerd, iemand weet waarschijnlijk van zijn onbekende vermogens af en vertelde hem dat hij hem kon vertellen wat er was, hij was er met zijn kinderlijke naïviteit op ingegaan.
"Ik hoorde Olive 'Mijjard', zoals zij het zegt, schreeuwen. Ik was boos op haar maar toen ik keek was hij weg, eerst dacht ik dat hij gewoon naar de wc ofzo was maar ik heb hem nergens gezien en hij is al even weg..."
Josine en Julian hadden elk woord dat hun dochter zei helemaal laten doordringen en ontleden, meteen was het duidelijk: hun zoon was inderdaad gewoon weg. Met een schuldgevoel dacht Julian terug aan het moment dat hij Millard's 'getover' voor het eerst zag en er bijna van flauw viel, hij was er op dat moment vrolijk om en trots op maar het besef dat het maar vreemd is moet hem geraakt hebben. Misschien was hij weggelopen?
Nee, dat kon niet. Millard was zo niet en zou niet weten waar te beginnen: al bij al was hij pas zes jaar. Hij was ontvoerd, iemand weet waarschijnlijk van zijn onbekende vermogens af en vertelde hem dat hij hem kon vertellen wat er was, hij was er met zijn kinderlijke naïviteit op ingegaan.
De werkelijk was echter een pak anders. Hij was uiteindelijk op een bankje gaan zitten, waar het door de buitenverlichting ook niet meer zo donker was. De vrouw was hem gevolgd, maar dat was ook alles. Ze zei nog steeds niks en stond daar gewoon dwaas te wachten. Hij probeerde regelmatig met een subtiel kuchje of zeurend gekreun haar aandacht te trekken maar het werkte niet.
Na nog eens ruim een kwartier wachtten tot dat hij de reden hoorde van deze ontvoering waar hij tot zijn spijt zelf heeft aan mee geholpen, waagde hij met een wat explicietere aanpak de vrouw uit haar trance te halen en haar drie vragen te stellen: "Waarom zijn we hier? En wie ben jij? En waarom heb je me ontvoerd?"
Hij hoorde haar zuchten, zag haar pogingen doen om te bewegen maar een antwoord, dat kwam er niet.
"Vertel het me gewoon, alsjeblieft", zei hij nogmaals, deze keer eerder smekend.
Ze antwoordde: "Ik ben Crystelle Gelly...De ex van je vader. We waren aan het trouwen toen die slet hem van me afpakte."
'Slet' was geen gebruikelijke woordenschat van een jongen van zes à zeven jaar oud, maar door de toon waarop ze het zei kwam hij tot de conclusie dat het geen schattig koosnaampje was. Meteen wist hij ook vanwaar hij haar herkende, een of ander trouwfeest, hij was toen nog geen twee jaar oud. Kennelijk was dat het trouwfeest van haar en papa, want hij meende zich vaag te herinneren dat hij toen mama en de man die hij al jarenlang 'papa' noemde voor het eerst samen gezien te hebben.
"Ik ging met hem trouwen. Hij was mijn type niet, ik hou eerder van deftige mannen, maar volgens mijn ouders was het een goeie partij. Mijn ouders, een armoedzaaier die zich door goeie charismatische vaardigheden in de politiek naar boven had gewerkt en diens minnares die jonger is dan zijn eigen dochter... Mijn arme moeder heb ik nooit gekend. Het ging niet zo goed en hij stond er dus op dat zijn knappe dochter met een of andere Amerikaanse egoïst zou trouwen die op het punt stond een familiebedrijf te erven. Vooral het idee van geld sprak me aan."
Na nog eens ruim een kwartier wachtten tot dat hij de reden hoorde van deze ontvoering waar hij tot zijn spijt zelf heeft aan mee geholpen, waagde hij met een wat explicietere aanpak de vrouw uit haar trance te halen en haar drie vragen te stellen: "Waarom zijn we hier? En wie ben jij? En waarom heb je me ontvoerd?"
Hij hoorde haar zuchten, zag haar pogingen doen om te bewegen maar een antwoord, dat kwam er niet.
"Vertel het me gewoon, alsjeblieft", zei hij nogmaals, deze keer eerder smekend.
Ze antwoordde: "Ik ben Crystelle Gelly...De ex van je vader. We waren aan het trouwen toen die slet hem van me afpakte."
'Slet' was geen gebruikelijke woordenschat van een jongen van zes à zeven jaar oud, maar door de toon waarop ze het zei kwam hij tot de conclusie dat het geen schattig koosnaampje was. Meteen wist hij ook vanwaar hij haar herkende, een of ander trouwfeest, hij was toen nog geen twee jaar oud. Kennelijk was dat het trouwfeest van haar en papa, want hij meende zich vaag te herinneren dat hij toen mama en de man die hij al jarenlang 'papa' noemde voor het eerst samen gezien te hebben.
"Ik ging met hem trouwen. Hij was mijn type niet, ik hou eerder van deftige mannen, maar volgens mijn ouders was het een goeie partij. Mijn ouders, een armoedzaaier die zich door goeie charismatische vaardigheden in de politiek naar boven had gewerkt en diens minnares die jonger is dan zijn eigen dochter... Mijn arme moeder heb ik nooit gekend. Het ging niet zo goed en hij stond er dus op dat zijn knappe dochter met een of andere Amerikaanse egoïst zou trouwen die op het punt stond een familiebedrijf te erven. Vooral het idee van geld sprak me aan."
Erg veel snapte Millard er niet van. Een oude familiezaak, zoveel was duidelijk. Die Crystelle was dus ooit met zijn vader verloofd geweest. Voor zijn geld, maakte hij ervan. (zo rijk waren mama en papa toch niet voordat ze die centjes erfden?)
Wat verduidelijking was wel op zijn plaats. Hij liep naar de vrouw toe, die zich verbaasde over het feit dat het jongetje best lief voor haar deed; zoiets had ze zelden meegemaakt. Met stomheid geslagen keek ze verward rond, opmerkend dat het al licht werd, en toen hoorde ze Millard tegen haar praten. "Maar je hield toch niet van hem? En waarom ik?"
Veel te veel vragen, veel te veel vermoeiende vragen. Ze gebruikte hem enkel als lokmiddel voor die rotouders van hem en het feit dat hij ook nog eens van die belachelijke zo gezegde magische krachten bezat was een klein extraatje. Ze hield ervan om 'mensen' als dat te irriteren. Enkel irriteerde ze hem niet bepaald realiseerde ze zich al snel. "Ik was arm, simpelweg arm. Die vader van me stond nu niet bepaald in een goed daglicht en met behulp van hem, kwam ik in contact met de Alfredo's, een rijke familie die ons er bovenop zou kunnen helpen. Als Engelse was het natuurlijk niet moeilijk me voor te doen als een deftig, beschaafd meisje. Die domme oma van jou trapte er meteen in, het was mooi meegenomen dat ze wou dat haar zoon zou trouwen.
Het mislukte toen jouw moeder, Josine, kwam opdagen en als snel besefte ik dat we gedoemd waren..." daar pauzeerde ze even. Ze moest oppassen wat ze nu moest zeggen.
Wat verduidelijking was wel op zijn plaats. Hij liep naar de vrouw toe, die zich verbaasde over het feit dat het jongetje best lief voor haar deed; zoiets had ze zelden meegemaakt. Met stomheid geslagen keek ze verward rond, opmerkend dat het al licht werd, en toen hoorde ze Millard tegen haar praten. "Maar je hield toch niet van hem? En waarom ik?"
Veel te veel vragen, veel te veel vermoeiende vragen. Ze gebruikte hem enkel als lokmiddel voor die rotouders van hem en het feit dat hij ook nog eens van die belachelijke zo gezegde magische krachten bezat was een klein extraatje. Ze hield ervan om 'mensen' als dat te irriteren. Enkel irriteerde ze hem niet bepaald realiseerde ze zich al snel. "Ik was arm, simpelweg arm. Die vader van me stond nu niet bepaald in een goed daglicht en met behulp van hem, kwam ik in contact met de Alfredo's, een rijke familie die ons er bovenop zou kunnen helpen. Als Engelse was het natuurlijk niet moeilijk me voor te doen als een deftig, beschaafd meisje. Die domme oma van jou trapte er meteen in, het was mooi meegenomen dat ze wou dat haar zoon zou trouwen.
Het mislukte toen jouw moeder, Josine, kwam opdagen en als snel besefte ik dat we gedoemd waren..." daar pauzeerde ze even. Ze moest oppassen wat ze nu moest zeggen.
"Ik was doodongelukkig en kon mijn tranen niet bedwingen. Niet omwille van de afwijzing, maar om het feit dat het allemaal geen zin had. Mijn lot was al bekend: de stomme dochter van een handtastelijke ex-politicus. Mijn waardigheid was ik sowieso kwijt maar ik het ergste kwam toen ik zag hoe verliefd jouw ouders op elkaar waren, echte liefde. Waar ik nooit in zou slagen. Zie me nu, 36 jaar en het enigste wat ik tot nu toe bereikt heb is het feit dat ik nog steeds besta. Een paar jaar lang bleef ik deze streek rondhangen, tot ik enkele maanden geleden te horen had gekregen dat mijn vader was gestorven, een hartaanval. Vlak voor dat gebeurde was de jongedame die hij op dat moment rond zijn vinger had gewonden er met al zijn overgebleven geld vandoor gegaan.
Toen besefte ik hoe stom ik bezig was geweest. Jarenlang had ik op hem gewacht, op Julian Alfredo, wat dus verschrikkelijk stom was: er waren toch meer dan genoeg ietwat welgestelde, jonge mannen?
Het deed me niks dat hij aan de andere kant van de wereld zat met jouw moeder, of dat zei ik toch tegen mezelf.
Het deed me nadenken. De jaren dat ik bij hem was, waren leeg, verschrikkelijk leeg, en ik verlangde naar iets wat ik jarenlang had onderdrukt. Ik hield echt van hem, dat heb ik veel te laat beseft."
Het klonk zo stom, allemaal zo stom en ze verwachtte dat de jongen haar zou beginnen uitlachen. Ze had jarenlang tegen zichzelf beweerd dat ze niet van iemand hield, dat het enkel voor het geld was om zichzelf en die rotvader van haar te helpen. Alsof ze, wie nooit echte liefde had gezien, zich ervoor schaamde moest ze verliefd zijn, terwijl het juist omgekeerd hoorde te zijn. Wanneer het te laat was stierf haar vader en was ze toen pas echt straatarm. Toen had ze het beseft, dat ze wel degelijk van die man had gehouden. Een man die gelukkig getrouwd was en drie prachtige kinderen had, met een vrouw die geen haar beter was als zij op bepaalde vlakken. Enkel had zij wel geleerd te hopen, geleerd toe te geven een het gevoel van warmte dat ieder mens verdient.
Waarom had ze dit toch gedaan?
Toen besefte ik hoe stom ik bezig was geweest. Jarenlang had ik op hem gewacht, op Julian Alfredo, wat dus verschrikkelijk stom was: er waren toch meer dan genoeg ietwat welgestelde, jonge mannen?
Het deed me niks dat hij aan de andere kant van de wereld zat met jouw moeder, of dat zei ik toch tegen mezelf.
Het deed me nadenken. De jaren dat ik bij hem was, waren leeg, verschrikkelijk leeg, en ik verlangde naar iets wat ik jarenlang had onderdrukt. Ik hield echt van hem, dat heb ik veel te laat beseft."
Het klonk zo stom, allemaal zo stom en ze verwachtte dat de jongen haar zou beginnen uitlachen. Ze had jarenlang tegen zichzelf beweerd dat ze niet van iemand hield, dat het enkel voor het geld was om zichzelf en die rotvader van haar te helpen. Alsof ze, wie nooit echte liefde had gezien, zich ervoor schaamde moest ze verliefd zijn, terwijl het juist omgekeerd hoorde te zijn. Wanneer het te laat was stierf haar vader en was ze toen pas echt straatarm. Toen had ze het beseft, dat ze wel degelijk van die man had gehouden. Een man die gelukkig getrouwd was en drie prachtige kinderen had, met een vrouw die geen haar beter was als zij op bepaalde vlakken. Enkel had zij wel geleerd te hopen, geleerd toe te geven een het gevoel van warmte dat ieder mens verdient.
Waarom had ze dit toch gedaan?
Een taxi die stopte. Voetstappen. Een man, vrouw en meisje die naar haar toe kwamen wandelen en het feit dat om zeven uur 's ochtends halverwege april niemand zomaar naar het strand zou gaan, al helemaal niet in het het hol van Pluto zoals Moonlight Falls was. Julian, Josine en Aoife: hun dochter die hen terug samen had gebracht. Dat werd alleen maar bevestigd wanneer ze een enthousiaste "Millard!" hoorde van een stem die haar erg bekend voorkwam, gevolgd door een vragende "Crystelle...?"
en niet veel later een stormloop van verwijten, gelijk had hij. Hij had honderd procent gelijk.
en niet veel later een stormloop van verwijten, gelijk had hij. Hij had honderd procent gelijk.