De grote stad
Hier was ik dan, Lucky Palms. Een groene oase midden in de woestijn waar mijn droom om een bekende rockster te komen misschien zal uitkomen. Ik kijk uit het raam op het vliegveld en weet het meteen: dit is het. Hier ga ik iets bereiken, en niet eeuwig achtervolgd worden door mijn ongelukkige verleden.
Mijn vader heb ik nooit gekend, en mijn moeder pleegde zelfmoord toen ik klein was. Ze wist niet wie mijn vader was, behalve dan dat ze bleef praten over ene Julian en nog andere wartaal sprak. Toen ik 5 was werd ze opgenomen in een psychiatrische instelling, wat haar einde was. Ik ben door diverse pleeggezinnen opgevoed. Met het weinige geld dat ik van haar erfde bij mijn achttiende verjaardag enkele maanden geleden heb ik deze reis naar Lucky Palms geboekt.
Mijn vader heb ik nooit gekend, en mijn moeder pleegde zelfmoord toen ik klein was. Ze wist niet wie mijn vader was, behalve dan dat ze bleef praten over ene Julian en nog andere wartaal sprak. Toen ik 5 was werd ze opgenomen in een psychiatrische instelling, wat haar einde was. Ik ben door diverse pleeggezinnen opgevoed. Met het weinige geld dat ik van haar erfde bij mijn achttiende verjaardag enkele maanden geleden heb ik deze reis naar Lucky Palms geboekt.
Ik wandelde uit de luchthaven. Ondertussen heb ik ergens een krant opgepakt - hij lag op de grond en was dus al gekocht - waarin ik meteen begon te zoeken naar jobs. Ik had geld nodig. Met spelen voor fooi kon ik wel wat verdienen, maar ik had bijna niks van geld. De komende dagen zou ik moeten rekenen op goedgezinde buren en me verstoppen in openbare gebouwen tot na sluitingstijd. Buiten wat kleren, mijn gitaar, een slaapzak, eten en fiets had ik niks.
Ik had geluk: een concertzaal in de buurt had een fan nodig. Iemand die alsof doet dat ze de muziek van de optredende band geweldig vind, om de andere concertgangers wat meer op te zwepen en het te laten lijken dat het een geweldig concert was. Een erg ondankbare job, maar het gaf me de kans om artiesten te leren kennen en me bekend te maken met de plaatselijke muziekwereld.
Er was niemand, behalve een man die het te druk had met een schilderij (of zoiets, ik kon het niet goed horen) om me te horen spelen.
Er was niemand, behalve een man die het te druk had met een schilderij (of zoiets, ik kon het niet goed horen) om me te horen spelen.
Ik probeerde subtiel wat dichterbij te komen, maar hij had het simpelweg te druk. Of dat dacht ik. Hij begon plots tegen me te praten. "Ben jij nieuw hier?"
"Eh, ja."
'Ken jij hier al iemand?"
"Nee."
"Goed. Ik heb een bevriende kok wijsgemaakt dat ik samen ben met een knap jong ding. Een beschrijving die niet helemaal opgaat voor mijn vrouw...Ik kan moeilijk op komen dagen zonder een mooie vrouw bij de arm in zijn restaurant..."
"Sorry, maar bedoelt u dat ik uw vriendin moet spelen? Wie bent U eigenlijk?"
"Romon Tanner, jouw naam?"
"Aoife...Planet."
"Vreemde naam. Trek wat leuks aan en kom om zeven uur naar mij thuis. Dit is mijn adres."
Romon haalde een schriftje boven, schreef een adres op en gaf het afgescheurde papiertje aan mij.
Hij had niet eens gevraagd of ik het eigenlijk wel wou, maar ik kon een gratis etentje natuurlijk niet laten schieten dus stemde toch in. Spijtig genoeg voor hem was dit wel het enige wat ik had om te dragen dat geen ondergoed of bikini was, en geld om een jurk te kopen had ik niet meteen.
"Eh, ja."
'Ken jij hier al iemand?"
"Nee."
"Goed. Ik heb een bevriende kok wijsgemaakt dat ik samen ben met een knap jong ding. Een beschrijving die niet helemaal opgaat voor mijn vrouw...Ik kan moeilijk op komen dagen zonder een mooie vrouw bij de arm in zijn restaurant..."
"Sorry, maar bedoelt u dat ik uw vriendin moet spelen? Wie bent U eigenlijk?"
"Romon Tanner, jouw naam?"
"Aoife...Planet."
"Vreemde naam. Trek wat leuks aan en kom om zeven uur naar mij thuis. Dit is mijn adres."
Romon haalde een schriftje boven, schreef een adres op en gaf het afgescheurde papiertje aan mij.
Hij had niet eens gevraagd of ik het eigenlijk wel wou, maar ik kon een gratis etentje natuurlijk niet laten schieten dus stemde toch in. Spijtig genoeg voor hem was dit wel het enige wat ik had om te dragen dat geen ondergoed of bikini was, en geld om een jurk te kopen had ik niet meteen.
De volgende ochtend werd ik pas laat wakker, met een serieuze kater. Er was de avond voordien het een en ander gebeurd waarvan ik me amper iets kon herinneren, behalve dan een serieuze stommiteit.
Daar werd ik aan herinnerd toen ik naar Romon ging zoeken. Eerlijk gezegd wou ik hem niet vinden, naar buiten glippen en naar huis gaan om hem nooit meer terug te zien. Maar ik wist dat er dingen moesten uitgepraat worden.
Ik kwam hem tegen in zijn slaapkamer. Hij was juist uit bed en zijn vrouw was niet in de kamer en dat gaf hem de kans nog eens wat versiertrucs boven te halen. Die wimpelde ik af, en toen zei ik wat ik vorige avond al had moeten zeggen:
"Ik vind je een erg aardige man, Romon, maar je hebt een vrouw, twee kinderen en er is een derde onderweg. Bedankt voor het eten gisteren, en dat ik hier mocht logeren. Nu moet ik gaan, ik moet bijna naar mijn werk."
Ik kwam hem tegen in zijn slaapkamer. Hij was juist uit bed en zijn vrouw was niet in de kamer en dat gaf hem de kans nog eens wat versiertrucs boven te halen. Die wimpelde ik af, en toen zei ik wat ik vorige avond al had moeten zeggen:
"Ik vind je een erg aardige man, Romon, maar je hebt een vrouw, twee kinderen en er is een derde onderweg. Bedankt voor het eten gisteren, en dat ik hier mocht logeren. Nu moet ik gaan, ik moet bijna naar mijn werk."
Dat vatte hij niet goed op. Hij begon te argumenteren dat hij lang niet zo gelukkig was bij zijn vrouw dan hij dacht bij mij te kunnen zijn. Geïrriteerd duwde ik hem opzij en ging terug naar de kamer waar ik had geslapen om mijn kleren aan te doen.
Daarna ging ik naar mijn nieuwe job voor de eerste keer. Ik moest het wel al lopend doen, ik wou nu even mijn geld niet aan een taxi spenderen.
Ik had nu wel een slaap- en eetplek verloren. Dat besefte ik toen ik klaar was met werken. Ik had een collega gevraagd of ik bij hem mocht blijven, maar het was al te laat en hij had al wat logés.
Dat werd dus slapen onder de blote hemel. Ik was er wel als de kippen bij om de zonsopgang te zien.
De volgende dagen was het net hetzelfde. Ik leefde een beetje als een zwerver. Ik sliep in de buitenlucht, haalde een vers stuk fruit uit een gemeenschappelijke tuin en douchte me in openbare zwembaden. Ik had mijn verhuis naar Lucky Palms iets glamoureuzer voorgesteld, maar het was nu eenmaal zo. Ik had voorlopig niet het geld om een mooi huis te kopen of te laten bouwen en erg was het niet: Lucky Palms had een aangenaam klimaat en was erg proper.
Tussen het werken en zoeken naar een slaapplaats door speelde ik veel voor fooi op mijn gitaar. Ik was er al erg goed in, en ging naar openbare locaties om een centje bij te verdienen. Vaak moest ik echter ook zelf betalen om erin te komen, zoals in een lokaal sportcenter.
Ik verspilde wel wat geld daardoor omdat de vreemd veel oude vrouwen die er trainden ook niet meteen geïnteresseerd waren in mijn muziek, dacht ik. Na ze zich hadden gedoucht kwamen ze terug naar de zaal om me aan te moedigen en me geld te geven.
Ik verspilde wel wat geld daardoor omdat de vreemd veel oude vrouwen die er trainden ook niet meteen geïnteresseerd waren in mijn muziek, dacht ik. Na ze zich hadden gedoucht kwamen ze terug naar de zaal om me aan te moedigen en me geld te geven.
Ik hoopte dat ik snel promotie zou krijgen en mijn gitaar kon bovenhalen op het werk. Ik was gepromoveerd tot roadie, wat inhield dat ik allerlei klusjes voor artiesten moest doen. Waaronder afspraken maken met producers.
Ik kreeg al wat naambekendheid. Een mooi huis kon ik nog lang niet kopen, ik moest nog steeds gebruik maken van openbare gebouwen, maar ik begon al een aardig spaarpotje te bouwen na enkele maanden in Lucky Palms. Mensen begonnen me te kennen en ik bleek zelfs een rolmodel voor jonge meisjes. Het gebeurde niet zelden dat, enkele dagen nadat ze me zag spelen, een tienermeisje zelf een gitaar oppakte en begon te oefenen.
Ik gebruikte elke gelegenheid om mezelf nog meer bekendheid te geven. Het gebeurde niet vaak, maar als ik werd gevraagd om op te treden op een feestje of een lezing te geven over muziek, deed ik er alles voor om een zo goed mogelijke indruk te maken. Makkelijk was dat niet, zonder huis, auto of uitgebreide garderobe.
Ik speelde ook regelmatig op het strand, zover een beetje mijn favoriete plek in Lucky Palms. Het zeebriesje was aangenaam in de anders snikhete stad en s'avonds, als ik het spelen moe was, had ik de zee vlakbij om mezelf op te frissen.
Ik speelde ook regelmatig op het strand, zover een beetje mijn favoriete plek in Lucky Palms. Het zeebriesje was aangenaam in de anders snikhete stad en s'avonds, als ik het spelen moe was, had ik de zee vlakbij om mezelf op te frissen.