Deel 8: Grote stap voor Gabriel, kleine stap voor Gabraoife
Ze gingen niet meteen naar de markt. Terwijl ze er naar op weg waren herinnerde Aoife zich plots dat ze bij hun hotel dacht een bord met allerlei briefjes gezien te hebben, zoals er op hun kampeerplaats in Egypte ook was. Er vroegen inderdaad veel mensen om hulp - erg veel konden ze niet maken van de Chinese tekens - dus kozen ze om even naar het adres gegaan dat op het enige Simlishtalige briefje stond. Er bleek iemand iets te zoeken, een relikwie. Het relikwie in kwestie zou zich in de hallen van het verloren leger bevinden - wat het ook moge zijn - en dat was dan ook hun volgende bestemming, tot ze zich plots herinnerden dat wat gedroogd voedsel handig zou zijn. "Acht stuks gedroogd voedsel", zei Gabriel aan de kassierster en stond toen op het punt te betalen. Aoife hield hem tegen en zei snel dat ze ook nog ingeblikte douches moesten hebben. "Doe maar meteen tien", vertelde ze, Gabriel verbazend. "Tien?" vroeg hij. "Ja, tien, wil je soms dat we weer helemaal verschroeid zijn?" nee, dat wou hij niet en Aoife zeker niet. Tien ingeblikte douches dus.
Meteen daarna gingen ze naar dat 'hallen van het verloren leger' en hadden bijna het plan om meteen weer terug te keren, het leek namelijk helemaal niet zo speciaal. Toen merkte Gabriel gelukkig een vloerschakelaar op die ze al hadden leren kennen in Egypte en verscheen er een trap die hen naar de lager gelegen delen zou voeren. Het avontuur kon beginnen!
Er bleek geen groot verschil te zijn met de ondergrondse geheimen in Egypte. Schatkisten, vloerschakelaars, sleutelstenen, beelden om te verschuiven...Zelfs die beelden leken wel erg goed op hun Egyptische soortgenoten. "Zouden de tombes dezelfde architecten hebben?" werd er meer dan eens gevraagd maar dat werd snel terug achterwege gelaten, het was waarschijnlijk gewoon een populair ontwerp in vroegere tijden.
Elke tombe had nieuwigheden. "Ook een stukje gedroogd voedsel hebben?" Aoife was smakkend van het stukje gedroogd voedsel aan het eten. Goeie kwaliteit, dus van smaak was het nog goed. "Nee bedankt," zei Gabriel, "Zie je het dan niet? Het loopt hier dood. Er is hier enkel een put. En een deur waarvoor je een sleutelsteen nodig hebt die we nergens vinden."
Aoife keek op van het stukje voedsel, keek rond zich en knikte teleurgesteld. "We zullen moeten terug gaan, tenzij..."
Aoife keek op van het stukje voedsel, keek rond zich en knikte teleurgesteld. "We zullen moeten terug gaan, tenzij..."
"Tenzij wat?" wou Gabriel vragen. Die vraag bleek onnodig, vrijwel meteen ging Aoife op de rand van de put gaan staan en dook het water in. Al schreeuwend probeerde Gabriel haar nog tegen te houden en hij vervloekte haar impulsiviteit dat veel te vaak de kop op stak. Wanneer hij even later in het water keek waren die zorgen echter weg: ergens diep in het water zag hij vaag de contour van Aoife's lichaam, het bewoog. Ze leefde dus nog en was waarschijnlijk een uitgang aan het zoeken.
De bodem van de put was niet bepaald gezellig. Skeletten, dode vissen en warrige waterplanten waren niet zeldzaam en tot haar teleurstelling hadden haar voorgangers er nooit iets kostbaars in laten vallen. Wanneer ze tussen die warboel toch een smalle tunnel ontdekte moest ze zichzelf toch tegenhouden niet te beginnen lachen en zo haar mond open te doen.
Ze zwom door de tunnel, voor iemand die slechts een paar maten dikker was een onmogelijke opgave. Wanneer ze bijna dacht te stikken merkte ze echter licht boven haar op. Ze zwom snel naar boven en even later kroop ze uit een put in een andere kamer. Een kamer met een schatkist, waar een stervormige sleutelsteen in stak, de sleutelsteen die nodig was om de deur te openen in de kamer waar Gabriel zich nog zou moeten bevinden.
Ze zwom door de tunnel, voor iemand die slechts een paar maten dikker was een onmogelijke opgave. Wanneer ze bijna dacht te stikken merkte ze echter licht boven haar op. Ze zwom snel naar boven en even later kroop ze uit een put in een andere kamer. Een kamer met een schatkist, waar een stervormige sleutelsteen in stak, de sleutelsteen die nodig was om de deur te openen in de kamer waar Gabriel zich nog zou moeten bevinden.
Gabriel had rustig afgewacht tot dat Aoife terug naar boven kwam gezwommen en at tussendoor wat of ging even terug naar de vorige kamers, om er zeker van te zijn dat ze niks over het hoofd gezien hadden... Vijf minuten later gaf Aoife nog steeds geen teken van leven. Ze had al vaak gedoken of gesnorkeld dus hij vertrouwde erop dat ze een tijdje haar adem kon inhouden en de obstakels die je onder water krijg gewend was, maar hij begon zich toch wel zorgen te maken. Vooral omdat hij wanneer hij in de put keek ook helemaal niks meer zag bewegen. Hij kon enkel wat licht reflecterende, witte geraamten op de bodem onderscheiden.
Het was niet moeilijk om te beslissen of hij ook het water in zou springen om haar te zoeken. Een minuut later kwam hij happend naar lucht echter terug naar boven, Aoife was nergens te bekennen en hij was te zenuwachtig en zo te onoplettend geweest om de tunnel waar Aoife enkele minuten eerder door was gezwommen te zien. Hij begon hoe langer hoe meer te vrezen dat er iets met haar gebeurd was, dat ze misschien wel ergens bewusteloos door een luchttekort tussen de geraamten lag - waar hij straal was langs gezwommen om het akelige aanzicht te vermijden - en des te meer besefte hij hoe dom hij eerder was geweest. Hij hield van haar, hij kon niet zonder haar en hij had al langer het gevoel dat dat bij haar hetzelfde was.
Het was niet moeilijk om te beslissen of hij ook het water in zou springen om haar te zoeken. Een minuut later kwam hij happend naar lucht echter terug naar boven, Aoife was nergens te bekennen en hij was te zenuwachtig en zo te onoplettend geweest om de tunnel waar Aoife enkele minuten eerder door was gezwommen te zien. Hij begon hoe langer hoe meer te vrezen dat er iets met haar gebeurd was, dat ze misschien wel ergens bewusteloos door een luchttekort tussen de geraamten lag - waar hij straal was langs gezwommen om het akelige aanzicht te vermijden - en des te meer besefte hij hoe dom hij eerder was geweest. Hij hield van haar, hij kon niet zonder haar en hij had al langer het gevoel dat dat bij haar hetzelfde was.
Daar bleef hij aan denken. Ze was bewusteloos, dood, ze lag nu ergens op de bodem van die put en hij had haar niet kunnen redden, of zelfs niet kunnen zeggen wat hij ondanks hun nogal valse start en ingewikkeld verleden werkelijk voor haar voelde. Dat hij telkens als hij naar haar keek zichzelf moest tegenhouden om een onhandige maar heftige zoen op haar lippen te drukken. Nu was het misschien te laat.
Hij had het weliswaar mis. Terwijl Gabriel zichzelf liet verdrinken in schuldgevoel was Aoife al sukkelend zwemmend met een zware sleutelsteen door de tunnel geraakt. Meerdere keren had ze het bijna opgegeven maar hoestend en hijgend had ze terug het wateroppervlak bereikt.
Hij had het weliswaar mis. Terwijl Gabriel zichzelf liet verdrinken in schuldgevoel was Aoife al sukkelend zwemmend met een zware sleutelsteen door de tunnel geraakt. Meerdere keren had ze het bijna opgegeven maar hoestend en hijgend had ze terug het wateroppervlak bereikt.
Om dan de verrassing van haar leven te krijgen, en wát een verrassing. Ze was amper op adem gekomen of ze moest al terug zonder doen wanneer Gabriel de stap waagde. Het was niet eens zo moeilijk geweest. Hij hield van haar, zij van hem...Hij had gewoon dat extra duwtje nodig of Aoife een extra zekerheid. De gedachte dat hij haar misschien nooit meer zou zien was geen duwtje maar aan heuse aanrijding.
Aoife was volledig overdonderd. In eerste instantie had ze hem van zich afgeduwd en verrast aangekeken, maar toen zich ze zijn groenbruine ogen die boekdelen spraken. Hij was smoorverliefd op haar.
Ze wist het, ze had het gehoopt, ze wou het. Dat ze allebei doorweekt waren en ze zich naast een oude put vol geraamten bevonden deerde haar niet. Het was dan niet de romantische kus onder de sterrenhemel waar ze van droomde, maar het was met hém, Gabriel. Dat was alles dat telde.
Ze wist het, ze had het gehoopt, ze wou het. Dat ze allebei doorweekt waren en ze zich naast een oude put vol geraamten bevonden deerde haar niet. Het was dan niet de romantische kus onder de sterrenhemel waar ze van droomde, maar het was met hém, Gabriel. Dat was alles dat telde.
Ze kuste hem terug en een tijdlang bleek de tijd stil te staan. Het was gewoon zij, Gabriel en de talloze botsingen tussen hun neuzen. Ondanks hun tweeëntwintig jaar hadden ze beide zo goed als geen ervaring op dat vlak, een klein detail en de passie waarmee ze het deden maakte het ruimschoots goed.
Achter drie minuten wurmde Aoife zich los. "Wat..." had Gabriel willen zeggen maar bedacht zich wanneer hij plots iets hard, zwaar en stervormig tussen hen in voelde. "Er was een schatkist daar, is het niet? Ik wist dat ik een tunnel had gezien..."
nog een vluchtig kusje op zijn wang achterlatend ging Aoife naar het sleutelsteenpaneel en legde de sleutelsteen er in. "Open", zei ze en ging naar binnen. Het bleek de laatste kamer te zijn met een schatkist waar hét relikwie in lag.
Over de kus werd er niet meer gesproken. Gabriel ging het relikwie gaan afleveren en Aoife bleef op het dorpsplein waar ze een potje schaak speelde met zichzelf, geluk dat ze had dat er niemand anders zat die ze kon irriteren want ze kon haar gedachten niet van de kus met Gabriel afhouden.
Achter drie minuten wurmde Aoife zich los. "Wat..." had Gabriel willen zeggen maar bedacht zich wanneer hij plots iets hard, zwaar en stervormig tussen hen in voelde. "Er was een schatkist daar, is het niet? Ik wist dat ik een tunnel had gezien..."
nog een vluchtig kusje op zijn wang achterlatend ging Aoife naar het sleutelsteenpaneel en legde de sleutelsteen er in. "Open", zei ze en ging naar binnen. Het bleek de laatste kamer te zijn met een schatkist waar hét relikwie in lag.
Over de kus werd er niet meer gesproken. Gabriel ging het relikwie gaan afleveren en Aoife bleef op het dorpsplein waar ze een potje schaak speelde met zichzelf, geluk dat ze had dat er niemand anders zat die ze kon irriteren want ze kon haar gedachten niet van de kus met Gabriel afhouden.
Eerlijk: ze was té overdonderd geweest. Ze wist dat het totaal onnodig was en ze probeerde zichzelf te stoppen met eraan te denken maar deed het toch. De angst. Ze kenden elkaar al bijna tien jaar en hun relatie was alleen maar verwarrend en onduidelijk geweest. Ze was werkelijk te denken dat hij en Gabriel gewoon niet samen hoorden ondanks de hoop dat het wel zo was. Het was stom en toch was het zo. Ze was bang dat dit alleen maar de zoveelste keer was dat het licht even aanstond in hun knipperlichtrelatie.
"
Is het ijs lekker?" vroeg Aoife. Ze waren terug samengekomen in het park en daarna waren ze naar het hotel gegaan om te eten."Ja, zeker na dat gedroogd voedsel...Zeg, Aoife, wat is er? W...Wil je geen relatie met me?" kwam er licht stotterend uit. Aoife verslikte zich bijna in haar cornflakes en ging actief op zoek naar een ander onderwerp. "Oké, ik snap het. Je voelt je onzeker omdat je altijd dacht dat ik nog boos op je was over die betovering en je wilt het rustig aandoen...Aoife, ik vind je écht leuk, laat daar geen twijfel over bestaan."
"Weet ik, maar inderdaad. En ik hou ook van jou."
"
Is het ijs lekker?" vroeg Aoife. Ze waren terug samengekomen in het park en daarna waren ze naar het hotel gegaan om te eten."Ja, zeker na dat gedroogd voedsel...Zeg, Aoife, wat is er? W...Wil je geen relatie met me?" kwam er licht stotterend uit. Aoife verslikte zich bijna in haar cornflakes en ging actief op zoek naar een ander onderwerp. "Oké, ik snap het. Je voelt je onzeker omdat je altijd dacht dat ik nog boos op je was over die betovering en je wilt het rustig aandoen...Aoife, ik vind je écht leuk, laat daar geen twijfel over bestaan."
"Weet ik, maar inderdaad. En ik hou ook van jou."
Het was middag maar ondanks dat gingen ze toch gaan slapen. Ze waren de vorige avond overhaast naar de hallen van het verloren leger gegaan, hadden geen minuut geslapen ondertussen en waren bekaf. Het zou sowieso geen vurige nacht worden: ze zouden het rustig aandoen.
Ze bleven daarna nog een kleine week in China. Ze vulden hun dagen met muziek spelen op dorpspleintjes, foto's maken en markten bezoeken en af en toe een braaf kusje, verder ging het nog steeds niet en ze vonden het wel goed zo.
Ze bleven daarna nog een kleine week in China. Ze vulden hun dagen met muziek spelen op dorpspleintjes, foto's maken en markten bezoeken en af en toe een braaf kusje, verder ging het nog steeds niet en ze vonden het wel goed zo.
Ze waren nu toch ook naar China geweest, een prachtig land.
Een van de belangrijkere redenen waarom ze het rustig aan wouden doen diende zich meteen aan wanneer ze na een anderhalve week in China terug thuis toekwamen. Millard. Aoife wist maar al te goed wat hij in zijn mars had en Gabriel was er zelfs het slachtoffer van geweest. Dat was vergeten en vergeven, maar dat hij nu ook tijdelijk bij hen in woonde en verliefd was op een meisje dat naar Aoife's mening te oud was voor hem beangstigde. De tijden dat Aoife stond te jammen in het park waren zeldzaam geworden omdat Millard na hun terugkeer het enige was waar ze nog aan dacht.
Astryd zelf leek tot nog toe geen ergernis te ondervinden aan de aandacht die ze van die zeventienjarige jonge kreeg, ze vond het zelf overduidelijk leuk en ze vulden hun tijd met vrij kinderlijke dingen als tikkertje en blad steen schaar.
Astryd zelf leek tot nog toe geen ergernis te ondervinden aan de aandacht die ze van die zeventienjarige jonge kreeg, ze vond het zelf overduidelijk leuk en ze vulden hun tijd met vrij kinderlijke dingen als tikkertje en blad steen schaar.
Het was niet zomaar een simpele verliefdheid. Hij hing continu in haar buurt rond en naar school ging hij ook al niet. "Heb dat niet nodig", zei hij kortaf wanneer Aoife hem er over aansprak en nadien hoopte dat als ze ooit een zoon zou hebben hij niet op zijn oom* zou lijken. Het begon haar echter alsmaar meer en meer te ergeren en een paar dagen voor Millard's achttiende verjaardag dreigde de emmer bijna over te lopen.
"Ga naar school!" beval ze voor de zoveelste keer. Niet dat het ging helpen. "Ik weet dat je slim bent - ruim hoogbegaafd - maar een diploma heb je nodig en zo ga je het niet krijgen."
"Dat heb je nodig wanneer je gaat werken. Ga ik niet doen. Geld heb ik niet nodig, ik tover perfect eten uit de lucht."
"Jij, jij..."
"Jij wat? Vergeten wat er met Pinda is gebeurt? En over dat eten gesproken, ik kan altijd een vijfsterrenrestaurant openen, wordt ik rijk terwijl jij op deze boot zit te verrotten tot die Gabriel ziet hoe knap je be- wacht, ben je niet. Ik snap dat je nog steeds een maagd bent..."
Toen was het genoeg geweest. Aoife wist niet meer wat te zeggen en was huilend weggelopen, Gabriel ging haar meteen achterna.
Millard was enorm getalenteerd en slim, maar soms was hij ook de domste en meest egoïstische jongen die ze kende...
* Zelf gebruik ik eigenlijk 'nonkel' maar 'oom' klinkt beter in een tekst die is bedoeld vloeiend te zijn.
"Ga naar school!" beval ze voor de zoveelste keer. Niet dat het ging helpen. "Ik weet dat je slim bent - ruim hoogbegaafd - maar een diploma heb je nodig en zo ga je het niet krijgen."
"Dat heb je nodig wanneer je gaat werken. Ga ik niet doen. Geld heb ik niet nodig, ik tover perfect eten uit de lucht."
"Jij, jij..."
"Jij wat? Vergeten wat er met Pinda is gebeurt? En over dat eten gesproken, ik kan altijd een vijfsterrenrestaurant openen, wordt ik rijk terwijl jij op deze boot zit te verrotten tot die Gabriel ziet hoe knap je be- wacht, ben je niet. Ik snap dat je nog steeds een maagd bent..."
Toen was het genoeg geweest. Aoife wist niet meer wat te zeggen en was huilend weggelopen, Gabriel ging haar meteen achterna.
Millard was enorm getalenteerd en slim, maar soms was hij ook de domste en meest egoïstische jongen die ze kende...
* Zelf gebruik ik eigenlijk 'nonkel' maar 'oom' klinkt beter in een tekst die is bedoeld vloeiend te zijn.