Deel 3: Violet
Michael kwam haastig de slaapkamer uit gespurt. "Wat is er? Je riep me?" vroeg hij, en toen pas viel zijn oog op het paarse meisje dat Learco nog steeds in zijn armen had. "Waar komt die kleine vandaan?"
"Wou ik juist aan jou vragen," zei Learco,"Misschien is het wel een buitenechtelijk kind van jou dat een van je vriendinnetjes heeft achtergelaten. Een speciale vriendin in dit geval",
"Zo ver gaat het nooit, denk ik",
"Inderdaad. Denk je. Het zou me verwonderen moest jij je nog alles van na een bepaald uur nog herinneren",
"Als ik met een fel paarse zeemeermin iets zou hebben zou ik me dat toch wel herinneren...Wie zegt er dat het niet van jou is?"
"Ik heb de laatste paar jaar geen vrouw aangeraakt. Zelfs mijn zus niet, of Aoife",
"Je moeder, Learco, je moeder. Noem haar ook zo",
Learco negeerde dat en wandelde naar buiten. "Waar ga je naartoe?"
"Naar mijn ouders, om te vragen wat ik met dat kind moet aanvangen",
"We kunnen er beter met de woonboot naartoe gaan, zo'n speedboot is geen plaats voor een baby",
Oké dan. Learco zette het meisje op de grond, Michael ging meteen op haar af, en ging aan het roer staan.
"Wou ik juist aan jou vragen," zei Learco,"Misschien is het wel een buitenechtelijk kind van jou dat een van je vriendinnetjes heeft achtergelaten. Een speciale vriendin in dit geval",
"Zo ver gaat het nooit, denk ik",
"Inderdaad. Denk je. Het zou me verwonderen moest jij je nog alles van na een bepaald uur nog herinneren",
"Als ik met een fel paarse zeemeermin iets zou hebben zou ik me dat toch wel herinneren...Wie zegt er dat het niet van jou is?"
"Ik heb de laatste paar jaar geen vrouw aangeraakt. Zelfs mijn zus niet, of Aoife",
"Je moeder, Learco, je moeder. Noem haar ook zo",
Learco negeerde dat en wandelde naar buiten. "Waar ga je naartoe?"
"Naar mijn ouders, om te vragen wat ik met dat kind moet aanvangen",
"We kunnen er beter met de woonboot naartoe gaan, zo'n speedboot is geen plaats voor een baby",
Oké dan. Learco zette het meisje op de grond, Michael ging meteen op haar af, en ging aan het roer staan.
Het was al licht wanneer hij bij het huis van zijn ouders toekwam. De deur werd opengedaan door Louise, inmiddels terug van de universiteit en druk op zoek naar een woning, die hem achterdochtig aanstaarde.
Niet veel later zat hij naast zijn vader op de bank. Aoife en Gabriel hadden voor de gelegenheid wat oud peuterspeelgoed van zolder gehaald.
"Ik snap echt niet waar je zo'n probleem van maakt jongen, zo'n schattig kindje. Waarom zorg je niet gewoon voor haar, tot har ouders zijn gevonden?"
"Ze is paars, pa, paars, en een zeemeermin. Wat gaat iedereen wel niet denken? Louise kan haar ogen al niet van haar afhouden",
"Heb jij je dan ooit iets aangetrokken van wat anderen van je denken?'
Niet veel later zat hij naast zijn vader op de bank. Aoife en Gabriel hadden voor de gelegenheid wat oud peuterspeelgoed van zolder gehaald.
"Ik snap echt niet waar je zo'n probleem van maakt jongen, zo'n schattig kindje. Waarom zorg je niet gewoon voor haar, tot har ouders zijn gevonden?"
"Ze is paars, pa, paars, en een zeemeermin. Wat gaat iedereen wel niet denken? Louise kan haar ogen al niet van haar afhouden",
"Heb jij je dan ooit iets aangetrokken van wat anderen van je denken?'
Het kwam van Aoife. Met haar zoals altijd doordringende, felgroene ogen keek ze haar zoon aan. "Eh? Ik denk van niet. Jij zal voro haar zorgen, ze is voor een reden naar jou toe gebracht",
"Wie zegt er dat? Haar ouders konden haar ook in het eerste het beste huis gedropt hebben",
"Een woonboot midden in de oceaan is nu niet zo makkelijk te bereiken om eerste de beste te zijn",
"Ze is een zeemeermin, die wezens leven in de oceaan. Vanuit hun standpunt kan mijn woonboot makkelijk het eerste de beste zijn",
"Ze draagt menselijke kleren, schoenen en is helemaal droog. Ze moet al een tijdje uit het water zijn. Nee, ze is expres naar jou gebracht",
"Maar waarom dan?"
"Hoe zou ik dat moeten weten? Jij verteld ons nooit iets. Tot de politie haar ouders vindt ga je hoe dan ook voor haar zorgen, het wordt tijd dat je leert hoe je met mensen moet omgaan. En voor je het vraagt: wij en je zus hebben geen tijd",
"Maar ik heb helemaal geen plaats voor haar!"
"Je zwemt in het geld, heilige plumbob mag weten hoe dat komt, en iedereen weet dat. Met jouw vermogen is het niet moeilijk een extra verdieping aan te bouwen",
"Wie zegt er dat? Haar ouders konden haar ook in het eerste het beste huis gedropt hebben",
"Een woonboot midden in de oceaan is nu niet zo makkelijk te bereiken om eerste de beste te zijn",
"Ze is een zeemeermin, die wezens leven in de oceaan. Vanuit hun standpunt kan mijn woonboot makkelijk het eerste de beste zijn",
"Ze draagt menselijke kleren, schoenen en is helemaal droog. Ze moet al een tijdje uit het water zijn. Nee, ze is expres naar jou gebracht",
"Maar waarom dan?"
"Hoe zou ik dat moeten weten? Jij verteld ons nooit iets. Tot de politie haar ouders vindt ga je hoe dan ook voor haar zorgen, het wordt tijd dat je leert hoe je met mensen moet omgaan. En voor je het vraagt: wij en je zus hebben geen tijd",
"Maar ik heb helemaal geen plaats voor haar!"
"Je zwemt in het geld, heilige plumbob mag weten hoe dat komt, en iedereen weet dat. Met jouw vermogen is het niet moeilijk een extra verdieping aan te bouwen",
Aoife's mening viel niet te veranderen. Hoe hard hij ook zaagde en klaagde, hij zou voor het kleine meisje moeten zorgen. Het feit dat Aoife ergens gelijk had, het kindje was expres bij hem achtergelaten, joeg hem stiekem ook wel wat angst aan. Dit was de zoveelste vreemde gebeurtenissen in een lijn van een heleboel. Hij had echter helemaal geen idee waarom een klein, paars zeemeerminnetje bij hem was achtergelaten. Een duiker van twintig jaar oud zonder echte job.
"Hoe noem je haar eigenlijk?" vroeg Aoife nog. "Je kan toch niet 'paars meisje' tegen haar blijven zeggen."
Learco zuchtte. Een naam aan dat kind geven, straks ging hij er nog gehecht aan raken ook. "Violet. Dat lijkt me wel een toepasselijke naam. Kom Violet, we gaan naar huis", het meisje knikte zachtjes met aar hoofd en klampte zich vast aan Learco.
"Hoe noem je haar eigenlijk?" vroeg Aoife nog. "Je kan toch niet 'paars meisje' tegen haar blijven zeggen."
Learco zuchtte. Een naam aan dat kind geven, straks ging hij er nog gehecht aan raken ook. "Violet. Dat lijkt me wel een toepasselijke naam. Kom Violet, we gaan naar huis", het meisje knikte zachtjes met aar hoofd en klampte zich vast aan Learco.
Aoife had nog over iets anders gelijk gehad. Op een paar maanden tijd waren de muren van de slaapkamer weggehaald, was er een wiegje in de plaats gekomen en was er een extra verdieping op gezet waar vanaf dan de slaapkamer van hem en Michael was. Hij had er twee kamers van kunnen maken maar dan moest hij nieuwe bedden kopen en daarvoor was hij toch net een tikkeltje te gierig.
Dat ze niet elk een eigen slaapkamer hadden zorgde er wel voor dat met name Michael weinig privacy had. "Zover gaat het nooit", had hij pas nog gezegd, wanneer dat wel gebeurde. Dan wel niet thuis, maar in het park. Met de rosse Ida waar hij sinds kort écht zijn zinnen op had gezet. En hij kreeg haar waar hij haar hebben wou: grotendeels naakt in een van de alles - in - één - badkamers in het park, gelukkig was dat park in kwestie vrij leeg.
Voor een kind moeten zorgen viel Learco zwaar, op de manier dat hij niet kon slapen wanneer hij dat wou. De kleine Violet zette haar keel al snel open op momenten dat ze in haar wiegje lag en absoluut niet moe was. Hij wou gewoon niet voor een kind zorgen en negen op de tien keer draaide hij zich zuchtend om in zijn bed, met zijn kussen over zijn oren.
Op een bepaald moment besloot hij een xylofoon voor haar te kopen. "Even uittesten of ze al wat beïnvloed is door ons en geen muzikaal talent heeft", zei hij tegen Aoife die op dat moment terug was van China, waar zij en Gabriel nog eens waren naartoe gegaan.
Muzikaal talent? Niet echt nee. Maar misschien wel een kok, aan de afdrukken van de beginnende tandjes in het stokje te zien was ze een echte fijnproever. Mishandeling van de xylofoon, waar hijzelf niet afbleef in de tijd dat hij nog zo zorgeloos was als een euhm, peuter, vond Learco.
Muzikaal talent? Niet echt nee. Maar misschien wel een kok, aan de afdrukken van de beginnende tandjes in het stokje te zien was ze een echte fijnproever. Mishandeling van de xylofoon, waar hijzelf niet afbleef in de tijd dat hij nog zo zorgeloos was als een euhm, peuter, vond Learco.
Onder druk van zowat iedereen besloot hij het dan maar over een andere boeg te gooien. Hij ging werkelijk aandacht geven aan haar, wat hij voordien niet deed. "Geen wonder dat dat kind op dat stokje kauwt als je niet uitlegt hoe het moet en je het niet ziet wanneer ze honger heeft",
"Wat weet ik nu van kinderen?"
"Niet veel, daarom juist moet je er wat over bijleren",
Dat deed hij dus maar. Hij begon werkelijk aandacht aan haar te geven. Voordien had hij haar behandeld als een blok aan zijn been, nu droeg hij werkelijk zorg voor haar. Het bleef een plicht, hij hield niet van kinderen en zou dat ook nooit doen, maar het moest nu eenmaal. Zeker omdat na een jaar de politie nog niks had gevonden over haar ouders.
"Wat weet ik nu van kinderen?"
"Niet veel, daarom juist moet je er wat over bijleren",
Dat deed hij dus maar. Hij begon werkelijk aandacht aan haar te geven. Voordien had hij haar behandeld als een blok aan zijn been, nu droeg hij werkelijk zorg voor haar. Het bleef een plicht, hij hield niet van kinderen en zou dat ook nooit doen, maar het moest nu eenmaal. Zeker omdat na een jaar de politie nog niks had gevonden over haar ouders.
En daar was hij blij om. En dat jaar was hij namelijk gehecht aan haar geraakt, meer dan hij zou willen. Van haar houden zou hij écht nooit, nooit, dat beloofde en verplichtte hij zichzelf. Hij, die vanaf een bepaalde leeftijd nooit van iemand had gehouden, zou dat niet doen van een wildvreemd paars kind met blauw haar.
Maar ja, hij maakte zich wel zorgen ja als ze ziek leek of naar buiten was gekropen (ze kon nog niet lopen) en in het water dreigde te vallen. Al gaf hij het niet graag toe.
Maar ja, hij maakte zich wel zorgen ja als ze ziek leek of naar buiten was gekropen (ze kon nog niet lopen) en in het water dreigde te vallen. Al gaf hij het niet graag toe.
Veel hulp van Michael kon hij nooit verwachten, die had zijn eigen zaken en problemen wanneer Ida - waarmee hij een nogal vrije relatie had, gewoon wat seks als ze zin hadden - op een dag het strand kwam opgewandeld.
"Hallo Michael", zei ze. Michael's aandacht was meteen getrokken door haar buik. "Voor je het vraagt: nee, dat is geen pizza, dat is een baby, eentje van jou hoogstwaarschijnlijk",
Michael staarde haar met stomheid geslagen aan naar haar al overduidelijk groeiende buik, terug naar haar gezicht, naar haar buik.
"Hallo Michael", zei ze. Michael's aandacht was meteen getrokken door haar buik. "Voor je het vraagt: nee, dat is geen pizza, dat is een baby, eentje van jou hoogstwaarschijnlijk",
Michael staarde haar met stomheid geslagen aan naar haar al overduidelijk groeiende buik, terug naar haar gezicht, naar haar buik.
"Maar wacht euhm we deden het toch altijd veilig? En ik wil geen kinderen, nog niet..."
"Je hebt al genoeg kunnen oefenen met dat dochtertje van je neef",
"Ze is zijn dochtertje niet",
"Hoe dan ook, je zal ons kind haar of zijn vader zijn en daarmee uit. Ik ben nu vier maanden ver, je hebt nog vijf maanden de tijd",
"Je hebt al genoeg kunnen oefenen met dat dochtertje van je neef",
"Ze is zijn dochtertje niet",
"Hoe dan ook, je zal ons kind haar of zijn vader zijn en daarmee uit. Ik ben nu vier maanden ver, je hebt nog vijf maanden de tijd",
"Ik...Ik ga voor hem of haar zorgen hoor. Maar eerst moet ik nog wat dingen regelen..."
Michael pakte Ida stevig vast en begon haar hartstochtelijk te zoenen.
Michael pakte Ida stevig vast en begon haar hartstochtelijk te zoenen.
Zowel bang, bezorgd als helemaal in de wolken ging Michael naar de woonboot waar hij in zijn bed kroop.
De volgende ochtend gaf Learco Violet een spoedcursus lopen. Ze kon het wel al, redelijk. Maar ze was toch een pak minder ver dan de gemiddelde tweejarige, een leeftijd die ze inmiddels had.
"Je bent zo stil?" vroeg Learco een Michael, juist wanneer hij Violet op pakte. "En je bleef zo lang weg gisteren?"
"Ida is zwanger, van mij", antwoordde die.
"En jij vond het vreemd dat ik eerst dacht dat dit kleine monster van jou was?"
Michael lachte dan wel, hij vond het helemaal niet grappig.
De volgende ochtend gaf Learco Violet een spoedcursus lopen. Ze kon het wel al, redelijk. Maar ze was toch een pak minder ver dan de gemiddelde tweejarige, een leeftijd die ze inmiddels had.
"Je bent zo stil?" vroeg Learco een Michael, juist wanneer hij Violet op pakte. "En je bleef zo lang weg gisteren?"
"Ida is zwanger, van mij", antwoordde die.
"En jij vond het vreemd dat ik eerst dacht dat dit kleine monster van jou was?"
Michael lachte dan wel, hij vond het helemaal niet grappig.
Het was Learco gelukt. Een paar dagen later wandelde Violet vrolijk door de woonboot en ze zat wat meer op lijn met haar leeftijdsgenootjes. Misschien kwam het doordat ze een zeemeerminnetje is en die meer aanleg hebben voor zwemmen, maar goed, ze kon nu vrij goed lopen en dat was het belangrijkste.
Nu kwam er nog het praten. Ze kon al een paar woordjes, zoals 'pipi', 'kaka', 'moe' en 'eten', de enige woorden die een kind van die leeftijd eigenlijk nodig heeft. Maar zijn naam wou ze hem toch wel leren.
"Learco", zei hij. "Leko", antwoordde ze brabbelend terug. "Nee, Learco", grinnikte hij.
"Dendronephtya", hoorde Learco plots.
Hij was helemaal in de war. Een onbekende stem had vliegensvlug 'Dendronephtya" gezegd, dacht hij. Toen keek hij op en zag in zijn woonkamer een jonge vrouw staan, met dezelfde paarse huidskleur als Violet.
"Dendronephtya, mijn dochtertje, ze is hier nog steeds, bedankt. Duizendmaal bedankt",
Nu kwam er nog het praten. Ze kon al een paar woordjes, zoals 'pipi', 'kaka', 'moe' en 'eten', de enige woorden die een kind van die leeftijd eigenlijk nodig heeft. Maar zijn naam wou ze hem toch wel leren.
"Learco", zei hij. "Leko", antwoordde ze brabbelend terug. "Nee, Learco", grinnikte hij.
"Dendronephtya", hoorde Learco plots.
Hij was helemaal in de war. Een onbekende stem had vliegensvlug 'Dendronephtya" gezegd, dacht hij. Toen keek hij op en zag in zijn woonkamer een jonge vrouw staan, met dezelfde paarse huidskleur als Violet.
"Dendronephtya, mijn dochtertje, ze is hier nog steeds, bedankt. Duizendmaal bedankt",
Learco kon alleen maar toekijken hoe de vrouw Violet, haar dochtertje met een naam als Dendrodinges, oppakte en haar wel een kwartier lang knuffelde, kietelde of in een onverstaanbare taal tegen haar praatte.
"Wie bent u eigenlijk? En waarom heb je Violet hier achtergelaten?" vroeg hij uiteindelijk.
"Oh, noem je haar zo? Wel, mijn naam is Acropora. Maar we kunnen beter gaan zitten", zei ze met een opvallend, vreemd accent. Learco kon niet anders doen dan buiten op het terras te gaan zitten.
"Wie bent u eigenlijk? En waarom heb je Violet hier achtergelaten?" vroeg hij uiteindelijk.
"Oh, noem je haar zo? Wel, mijn naam is Acropora. Maar we kunnen beter gaan zitten", zei ze met een opvallend, vreemd accent. Learco kon niet anders doen dan buiten op het terras te gaan zitten.
Na haar nog eens geknuffeld te hebben zette Acropora Violet terug op de grond en ze volgde Learco naar buiten.
"Ik denk dat ik je wel een uitleg verschuldigd ben", Learco knikte.
"Ik weet het zelf allemaal niet goed. Het...Het was gewoon...Ten eerste, ik ben net zoals Dendronephtya een zeemeermin. Niet de eerste de beste zeemeermin. De kroonprinses van de populatie die zich rondom deze eilanden bevindt, en vrouw van een zoon van de koning van een andere populatie. We waren gelukkig getrouwd en twee jaar geleden kregen we een dochtertje, mijn kleine Dendronephtya. Toen begon het...Ik weet niet wat hem bezielde...Hij begon mensen aan te vallen. Hij beval verschillende zeedieren mensen die het waagden het water in te komen aan te vallen en dat deden die met plezier. Velen waren het er niet mee eens, waaronder ik zelf. Hij...Hij liet hen gewoon doden. Hij haatte de mens, en de genen die dat niet deden moesten dood. Op een halfjaar tijd waren we met de helf verminderd. Ik wou vluchten, maar ik kon niet. Maar ik maakte me het meest zorgen over Dendronephtya. Ik was bang dat ze net zoals haar vader zou worden en ik wou evenmin dat ze zag welk ramp hij aanrichtte...
Toen besloot ik de hulp in te schakelen van Triton, een oudere zeemeermin die ik geregeld tegenkwam. Hij wou met plezier Dendronephtya in veiligheid brengen",
"Ik denk dat ik je wel een uitleg verschuldigd ben", Learco knikte.
"Ik weet het zelf allemaal niet goed. Het...Het was gewoon...Ten eerste, ik ben net zoals Dendronephtya een zeemeermin. Niet de eerste de beste zeemeermin. De kroonprinses van de populatie die zich rondom deze eilanden bevindt, en vrouw van een zoon van de koning van een andere populatie. We waren gelukkig getrouwd en twee jaar geleden kregen we een dochtertje, mijn kleine Dendronephtya. Toen begon het...Ik weet niet wat hem bezielde...Hij begon mensen aan te vallen. Hij beval verschillende zeedieren mensen die het waagden het water in te komen aan te vallen en dat deden die met plezier. Velen waren het er niet mee eens, waaronder ik zelf. Hij...Hij liet hen gewoon doden. Hij haatte de mens, en de genen die dat niet deden moesten dood. Op een halfjaar tijd waren we met de helf verminderd. Ik wou vluchten, maar ik kon niet. Maar ik maakte me het meest zorgen over Dendronephtya. Ik was bang dat ze net zoals haar vader zou worden en ik wou evenmin dat ze zag welk ramp hij aanrichtte...
Toen besloot ik de hulp in te schakelen van Triton, een oudere zeemeermin die ik geregeld tegenkwam. Hij wou met plezier Dendronephtya in veiligheid brengen",
Learco, die inmiddels iets gepakt had om te eten, onderbrak haar. "Heeft die Triton lang, wit haar?"
Acropora knikte somber. "Ja, ja dat heeft hij. Waarom?"
"Niks, doe maar verder", Triton had gelogen wanneer Learco vroeg of hij iets meer wist van de zeemeerminnenresten.
"Een dik jaar geleden zei hij dat hij iemand had gevonden waar ze wel in kon ondergebracht worden en dat ze in veiligheid was. Bij jou dus...Hou je veel van de zee?"
Nu was het weer Learco die knikte. "Ja. Moest ik kunnen, ik zou op de bodem van de oceaan leven en wonen",
"Daarom heeft hij jou dus gekozen...Wel, dat mijn dochtertje in veiligheid was betekende niet dat ik dat ook was. Myrddin, zo noemde hij, werd simpelweg gek. Het lukte me hem te overtuigen te stoppen met het uitmoorden van onze eigen soort, maar hij begon er voor te zorgen dat haaien duikers aanvielen, zelfs de kraken...Ik haatte hem. Ik wist niet wat hem bezielde en ik haatte hem, ik begrijp niet wat ik ooit in hem heb gezien", ze zuchtte.
"Een maand geleden heb ik hem vermoord. Het deed pijn, veel pijn, maar ik heb er geen spijt van. Daarna ben ik meteen weggevlucht en ben ik naar Dendronephtya beginnen zoeken",
Acropora knikte somber. "Ja, ja dat heeft hij. Waarom?"
"Niks, doe maar verder", Triton had gelogen wanneer Learco vroeg of hij iets meer wist van de zeemeerminnenresten.
"Een dik jaar geleden zei hij dat hij iemand had gevonden waar ze wel in kon ondergebracht worden en dat ze in veiligheid was. Bij jou dus...Hou je veel van de zee?"
Nu was het weer Learco die knikte. "Ja. Moest ik kunnen, ik zou op de bodem van de oceaan leven en wonen",
"Daarom heeft hij jou dus gekozen...Wel, dat mijn dochtertje in veiligheid was betekende niet dat ik dat ook was. Myrddin, zo noemde hij, werd simpelweg gek. Het lukte me hem te overtuigen te stoppen met het uitmoorden van onze eigen soort, maar hij begon er voor te zorgen dat haaien duikers aanvielen, zelfs de kraken...Ik haatte hem. Ik wist niet wat hem bezielde en ik haatte hem, ik begrijp niet wat ik ooit in hem heb gezien", ze zuchtte.
"Een maand geleden heb ik hem vermoord. Het deed pijn, veel pijn, maar ik heb er geen spijt van. Daarna ben ik meteen weggevlucht en ben ik naar Dendronephtya beginnen zoeken",
Het verhaal leek afgelopen. Zacht snikkend stond Acropora op en ze pakte haar dochtertje, die dus Dendronephtya heette. Learco's pannenkoek was inmiddels ook op.
"Wat ga je nu doen?" vroeg hij. "Geen idee. Ik heb nergens om naar toe te gaan, en terug naar de oceaan kan ik niet. Myrddin had meer aanhangers dan ik dacht. Mag ik misschien even hier blijven logeren? Ik zal je heus geen last bezorgen."
Learco keek naar Acropora en Tya, een naam die hij haar voor het gemak gaf. Ze waren zo hulpeloos, en kwetsbaar. Een dakloze, arme moeder met haar dochtertje. Een jaar geleden zo hij cru "Nee", en "Laat me met rust" gezegd hebben, maar hij was inmiddels zo gehecht geraakt aan de kleine meid dat hij wel moest instemmen. "Bedankt. Wat anderen ook zeggen, je bent een goed mens. Duizendmaal bedankt",
Hij, goed?
"Wat ga je nu doen?" vroeg hij. "Geen idee. Ik heb nergens om naar toe te gaan, en terug naar de oceaan kan ik niet. Myrddin had meer aanhangers dan ik dacht. Mag ik misschien even hier blijven logeren? Ik zal je heus geen last bezorgen."
Learco keek naar Acropora en Tya, een naam die hij haar voor het gemak gaf. Ze waren zo hulpeloos, en kwetsbaar. Een dakloze, arme moeder met haar dochtertje. Een jaar geleden zo hij cru "Nee", en "Laat me met rust" gezegd hebben, maar hij was inmiddels zo gehecht geraakt aan de kleine meid dat hij wel moest instemmen. "Bedankt. Wat anderen ook zeggen, je bent een goed mens. Duizendmaal bedankt",
Hij, goed?