Deel 15: Wachten
In al stilte waren ze terug naar het huis dat ze huurden, dat Aneirin had gehuurd, gegaan. Het was een vreemde sfeer - Summer en Winter waren door Mare in bed gestopt, Iris kon niets vermoedend elk moment toekomen en Learco en Acropora haastten zich samen met de tweeling naar Farraige Ghleann.
Dendronephtya, Dinthe en Mare zaten in stilte in de woonkamer. Niemand wist wat te zeggen. Het enige wat te horen was was elkaars stille gesnik.
Tot die stilte werd onderbroken door Dinthe: "We moeten een manier vinden om Aneirin tot leven te wekken. Al blijft hij een geest, het kan me niet schelen. Ik wil hem gewoon terug."
"Ik wil je niet ontmoedigen...Maar...Wat dan? Zoveel manieren daarvoor zijn er niet. Laten we maar eerst op Learco en Acropora wachten. Misschien weten zij wel iets."
Dendronephtya, Dinthe en Mare zaten in stilte in de woonkamer. Niemand wist wat te zeggen. Het enige wat te horen was was elkaars stille gesnik.
Tot die stilte werd onderbroken door Dinthe: "We moeten een manier vinden om Aneirin tot leven te wekken. Al blijft hij een geest, het kan me niet schelen. Ik wil hem gewoon terug."
"Ik wil je niet ontmoedigen...Maar...Wat dan? Zoveel manieren daarvoor zijn er niet. Laten we maar eerst op Learco en Acropora wachten. Misschien weten zij wel iets."
Nog geen twee minuten later ging de bel. Het waren Acropora en Learco, met Scarlett en Rachel die Mare en Dinthe in snel in een van de slaapkamers geïnstalleerde wiegjes gingen gaan leggen.
Er was ook nog iemand anders mee. "Is het waar? Is Aneirin dood?" vroeg Iris, terwijl ze achter haar grootouders aan naar binnen rende. "Hoe?" vroeg ze toen ze stil stond.
"Dat is ingewikkeld, het is in ieder geval dankzij mij", zei Dendronephtya. Haar tranen afvegend stond ze op en stapte ze resoluut weg.
Er was ook nog iemand anders mee. "Is het waar? Is Aneirin dood?" vroeg Iris, terwijl ze achter haar grootouders aan naar binnen rende. "Hoe?" vroeg ze toen ze stil stond.
"Dat is ingewikkeld, het is in ieder geval dankzij mij", zei Dendronephtya. Haar tranen afvegend stond ze op en stapte ze resoluut weg.
Voor de rest van de ochtend werd er niet veel gedaan. Er werd gegeten, een grote pijnlijke stilte, en daarna bespraken Dinthe en Dendronephtya - die terug naar beneden was gekomen zodra Iris weg was - met Learco en Acropora ouders wat er nu zou gedaan worden met zijn resort terwijl Mare het internet en alle bibliotheken of het eiland afstruinde op zoek naar een oplossing.
"Hij keek er na de geboorte van Rachel en Scarlett toch niet meer zo veel naar om. Het liep goed en er gebeurde toch nooit iets. Ik heb echter geen zin om me er mee bezig te houden, jullie evenmin denk ik. We zouden het best verkopen denk ik", vertelde Dinthe over het resort. Learco en Acropora knikten instemmend en die laatste wou nog eens zeggen, wanneer Mare plots al juichend de trap af snelde.
"Ik weet een manier om Aneirin tot leven te wekken: Ambriosa. Je hoeft het bord met het gerecht maar 's nachts voor zijn graf te zetten en zijn geest zou het komen opeten en terug leven."
Alle vier paar ogen waren meteen op haar blije, lichtjes grijnzende gezicht gericht.
"Hij keek er na de geboorte van Rachel en Scarlett toch niet meer zo veel naar om. Het liep goed en er gebeurde toch nooit iets. Ik heb echter geen zin om me er mee bezig te houden, jullie evenmin denk ik. We zouden het best verkopen denk ik", vertelde Dinthe over het resort. Learco en Acropora knikten instemmend en die laatste wou nog eens zeggen, wanneer Mare plots al juichend de trap af snelde.
"Ik weet een manier om Aneirin tot leven te wekken: Ambriosa. Je hoeft het bord met het gerecht maar 's nachts voor zijn graf te zetten en zijn geest zou het komen opeten en terug leven."
Alle vier paar ogen waren meteen op haar blije, lichtjes grijnzende gezicht gericht.
Mare ging triomfantelijk naast Dinthe en Dendronephtya gaan zitten. Haar blijdschap mocht echter niet lang duren totdat Acropora met de harde realiteit kwam aandraven: "Ambriosa maken gaat niet zomaar. Het is verschrikkelijk moeilijk te maken, en de ingrediënten zijn niet zomaar te verkrijgen. De twee hoofdbestandsdelen, doodsvis en levensvrucht, zijn erg moeilijk te vinden. Doodsvis kan je alleen maar vangen dichtbij graven om middernacht. Levensvruchtplanten in de natuur vind je zelden, en de vruchten zijn meestal al geoogst door nietsvermoedende zwervers. Een zaadje van zo'n plant vinden om het zelf te kweken is dan ook zeer bijzonder."
"Je spreekt uit ervaring", reageerde Dendronephtya.
"Dinthe heeft me alles verteld van wat er gisterenavond is gebeurd terwijl jij je verstopte voor je dochter. Myrddil is je vader en je wilt niet weten wat ik allemaal heb geprobeerd om hem terug bij me te krijgen nadat hij zelfmoord pleegde."
"Je spreekt uit ervaring", reageerde Dendronephtya.
"Dinthe heeft me alles verteld van wat er gisterenavond is gebeurd terwijl jij je verstopte voor je dochter. Myrddil is je vader en je wilt niet weten wat ik allemaal heb geprobeerd om hem terug bij me te krijgen nadat hij zelfmoord pleegde."
"Er zijn gisterenavond al genoeg oude koeien uit de gracht gehaald", onderbrak Mare.
"Ik weet wat je denkt, maar je moet mijn kookkunsten niet onderschatten. Ik ben chef en heb mijn eigen restaurant in de VS, een sterrenrestaurant."
"Klopt, je gerechten zijn bijna even goed dan de mijne - die perfect zijn - maar ik heb nog nooit van die levensvrucht en doodsvis gehoord. Ambriosa ook niet, terwijl geen gerecht onbekend zou moeten zijn bij djinns."
"Ik heb een doodsvis", zei Tya plots. Er klonk een gezamelijke "Wat?" en toen was ze wel een uitleg verschuldigd. Een uitleg die nog maar eens een koe uit de gracht zou halen.
"De nacht dat ik Louise vermoordde, op het kerkhof, heb ik eerst een tijdje staan vissen. Ik ving nietsvermoedend een doodsvis. Het zijn enorm lelijke vissen en van de schrik gooide ik hem bijna terug, maar toen herkende ik de vis van een artikel over zeldzame, misschien onechte, vissen dat ik ooit gelezen heb en besloot hem te bewaren. Ik stopte hem in een bokaal en die nam ik mee naar hier, de bokaal zou in het paleis moeten staan."
"Ik weet wat je denkt, maar je moet mijn kookkunsten niet onderschatten. Ik ben chef en heb mijn eigen restaurant in de VS, een sterrenrestaurant."
"Klopt, je gerechten zijn bijna even goed dan de mijne - die perfect zijn - maar ik heb nog nooit van die levensvrucht en doodsvis gehoord. Ambriosa ook niet, terwijl geen gerecht onbekend zou moeten zijn bij djinns."
"Ik heb een doodsvis", zei Tya plots. Er klonk een gezamelijke "Wat?" en toen was ze wel een uitleg verschuldigd. Een uitleg die nog maar eens een koe uit de gracht zou halen.
"De nacht dat ik Louise vermoordde, op het kerkhof, heb ik eerst een tijdje staan vissen. Ik ving nietsvermoedend een doodsvis. Het zijn enorm lelijke vissen en van de schrik gooide ik hem bijna terug, maar toen herkende ik de vis van een artikel over zeldzame, misschien onechte, vissen dat ik ooit gelezen heb en besloot hem te bewaren. Ik stopte hem in een bokaal en die nam ik mee naar hier, de bokaal zou in het paleis moeten staan."
"Als er doodsvissen bestaan zullen er ook wel levensvruchten bestaan. Ik zoek levensvruchtzaadjes, Mare, jij gaat het klaarmaken als het zover is en Tya, jij houdt die vis van je in leven en vangt eventueel een nieuwe.
Al duurt het jaren vooraleer die ambriosa klaar is, we gaan het doen. Afgesproken?"
"Ja", zei Mare enthousiast.
Van Dendronephtya kwam er alleen maar een zacht geknik.
Al duurt het jaren vooraleer die ambriosa klaar is, we gaan het doen. Afgesproken?"
"Ja", zei Mare enthousiast.
Van Dendronephtya kwam er alleen maar een zacht geknik.
Er werd hen nog succes toegewenst en toen waren de drie vrouwen en hun kinderen alleen.
Ze besloten in Farraige Ghleann te gaan wonen. Nu dat Fintan weg was hadden ze er niks meer te vrezen - daarbij wouden ze liefst zo dicht mogelijk bij de plek blijven waar Aneirin gestorven was. Daarnaast hadden Summer en Winter al te kennen gegeven dat ze het er erg leuk vonden.
Ook was de relatie tussen Mare en Dinthe pakken beter. Ze bleken bij ander inzien erg veel gemeen te hebben, behalve op muzikaal vlak. Mare vond muziek en kunst niks terwijl Dinthe een gedreven pianiste en gitariste was en er spijt van had dat ze haar job bij het theater in Isla Paradiso had moeten opgeven. Nu dat haar eigen kinderen naar school gingen en in theorie hun plan konden trekken, hielp Mare Dinthe ook erg veel met de opvoeding van Rachel en Scarlett.
Ze besloten in Farraige Ghleann te gaan wonen. Nu dat Fintan weg was hadden ze er niks meer te vrezen - daarbij wouden ze liefst zo dicht mogelijk bij de plek blijven waar Aneirin gestorven was. Daarnaast hadden Summer en Winter al te kennen gegeven dat ze het er erg leuk vonden.
Ook was de relatie tussen Mare en Dinthe pakken beter. Ze bleken bij ander inzien erg veel gemeen te hebben, behalve op muzikaal vlak. Mare vond muziek en kunst niks terwijl Dinthe een gedreven pianiste en gitariste was en er spijt van had dat ze haar job bij het theater in Isla Paradiso had moeten opgeven. Nu dat haar eigen kinderen naar school gingen en in theorie hun plan konden trekken, hielp Mare Dinthe ook erg veel met de opvoeding van Rachel en Scarlett.
Het huis was meestal vrij chaotisch met allerlei speeltjes verspreid over de grond en overal speelgoed en alles veilig voor de kinderen en kleutertjes die er rond hingen - maar dat vond niemand erg. het was er gezellig, met al het kindergeweld.
Er werd bijna vergeten dat ze allevier halfverweesd waren en hun moeders samen met hun tante druk bezig waren hun vader tot leven te wekken.
Er werd bijna vergeten dat ze allevier halfverweesd waren en hun moeders samen met hun tante druk bezig waren hun vader tot leven te wekken.
Er ontbrak één kind, eentje dat eigenlijk niet meer echt een kind is: Iris. Omdat Dendronephtya niet durfde, hadden Mare en Dinthe haar het hele verhaal verteld. Ze reageerde niet extreem slecht, maar wou toch liever terug naar de dribbeldijn sportacademie. Daar vond ze het ondanks alles hoe dan ook geweldig.
Die reactie van haar dochter zorgde er wel voor dat Dendronephtya een belangrijke keuze maakte. Ze was naar het plaatselijke wetenschapslab gegaan om te vragen hoe levensvrucht zaadjes eruit zagen. Ze was er aangesproken op haar vampirisme en ze hadden haar aangeboden haar terug te veranderen waarvoor ze een speciaal drankje kreeg.
Een paar weken lang had ze het aanbod afgewezen, maar toen had ze beslissing genomen om om het drankje te gaan.
Ze dronk het op en niet veel later liep ze zonder vlijmscherpe hoektanden en lichtgevende ogen het lab uit. Het voelde vreemd, maar vooral verschrikkelijk goed.
Die reactie van haar dochter zorgde er wel voor dat Dendronephtya een belangrijke keuze maakte. Ze was naar het plaatselijke wetenschapslab gegaan om te vragen hoe levensvrucht zaadjes eruit zagen. Ze was er aangesproken op haar vampirisme en ze hadden haar aangeboden haar terug te veranderen waarvoor ze een speciaal drankje kreeg.
Een paar weken lang had ze het aanbod afgewezen, maar toen had ze beslissing genomen om om het drankje te gaan.
Ze dronk het op en niet veel later liep ze zonder vlijmscherpe hoektanden en lichtgevende ogen het lab uit. Het voelde vreemd, maar vooral verschrikkelijk goed.
Natuurlijk werd de opdracht niet vergeten. Mare zocht het hele internet af naar een goed - en vooral honderd procent correct - Ambriosarecept terwijl Dinthe tot 's avonds laat in alle weersomstandigheden in parken en bossen zocht naar de felbegeerde levensvruchtzaadjes of hopelijk zelfs een plant. Een onmogelijke zaak. Meestal determineerde Dendronephtya ze uiteindelijk als 'spookpeper' of 'vlamfruit' - ze had zelfs een geldboomzaadje gevonden, iets dat nu niet echt nodig was op zich.
Ze plantten hoe dan ook alles in de grond, zelfs de onbekende exemplaren. Misschien konden er wel eens verrassingen zijn.
Ze plantten hoe dan ook alles in de grond, zelfs de onbekende exemplaren. Misschien konden er wel eens verrassingen zijn.
Mare had het recept gevonden en vanbuiten geleerd, Dendronephtya hield 'Noire' in leven om op het juiste moment gedood en in de Ambriosa verwerkt te worden en er stonden een heleboel vreemde planten in de moestuin waar hopelijk een levensplant tussen zat.
Nu was het wachten.
Tijdens dat wachten werd er een nieuw familielied aan de familie toegevoegd: Elanor Alfredo. Elanor betekende volgens Dinthe Ster en was vanwege het sterren patroon op zijn vacht als puppy.
Nu was het wachten.
Tijdens dat wachten werd er een nieuw familielied aan de familie toegevoegd: Elanor Alfredo. Elanor betekende volgens Dinthe Ster en was vanwege het sterren patroon op zijn vacht als puppy.
Het was eigenlijk een verjaardagscadeautje voor Scarlett. De tijd was voorbij gevlogen en de tweeling ging naar school, juist wanneer Summer de basisschool achter zich liet en zich ontpopte tot een stil tienermeisje dat vooral met rust gelaten wou worden.
Voornamelijk wanneer haar moeder out of the blue besloot de Smist te gaan dansen.
Voornamelijk wanneer haar moeder out of the blue besloot de Smist te gaan dansen.
Terug naar Scarlett had Dinthe iets lichtjes schrikwekkend ontdekt wanneer het meisje op een ochtend zei dat ze zich niet hoefde te douchen omdat ze zichzelf al gereinigd had. Zij en Aneirin hadden bij de geboorte van de meisjes vermoed dat de haarkleur van de meisjes overeen kwam met hun soort: Rachel had Dinthe's aardbeiblonde haar en had geen schubben en was dus een djinn, Scarlett had haar vaders lichtpaarse haar en had schubben, een zeemeerminnetje dus.
Djinnklachten bleken toch nog ietsje dominanter te zijn en de kleine Scarlett was een hybride, net zoals haar tante ooit. Dinthe hoopte dat zeemeerdjinns ietsje onschuldiger waren dan zeemeervampiers.
Djinnklachten bleken toch nog ietsje dominanter te zijn en de kleine Scarlett was een hybride, net zoals haar tante ooit. Dinthe hoopte dat zeemeerdjinns ietsje onschuldiger waren dan zeemeervampiers.
De planten in de moestuin groeiden niet snel. Er bleek inderdaad een geldboom te zijn, en een vlamfruitstruik, voor een levensvruchtstruik was er nog geen bevestiging.
Toch bleven Mare, Dinthe en Dendronephtya wachten. Het was hun enige kans en ze waren al zover gekomen, opgeven zou laf zijn.
Het was al drie haar geleden dat Aneirin onverwacht uit het leven was gerukt en dat betekende dat Iris achttien was en terugkwam van de sportacademie.
Het was Dendronephtya die 's morgens vroeg opstond om haar dochter te verwelkomen.
Toch bleven Mare, Dinthe en Dendronephtya wachten. Het was hun enige kans en ze waren al zover gekomen, opgeven zou laf zijn.
Het was al drie haar geleden dat Aneirin onverwacht uit het leven was gerukt en dat betekende dat Iris achttien was en terugkwam van de sportacademie.
Het was Dendronephtya die 's morgens vroeg opstond om haar dochter te verwelkomen.
"Je...Waar zijn je bladeren naartoe?" was het eerste dat ze vroeg.
"Begonnen niet lang na mijn vertrek te verwelken. Ik heb ze afgetrokken. Het deed pijn, maar er is groen golvend haar voor in de plaats gekomen, zoals je ziet. Het moet nog wat groeien."
"Het ziet er prachtig uit...Sorry meisje, sorry. Ik ben een slechte moeder."
"Geeft niet. Je broer was indertijd dood, Dinthe heeft me echt alles verteld. Ook dat hij nog steeds niet leeft."
"Het komt wel goed. Wat ga je nu doen? Naar de universiteit voor een graad lichamelijke opvoeding?"
"Begonnen niet lang na mijn vertrek te verwelken. Ik heb ze afgetrokken. Het deed pijn, maar er is groen golvend haar voor in de plaats gekomen, zoals je ziet. Het moet nog wat groeien."
"Het ziet er prachtig uit...Sorry meisje, sorry. Ik ben een slechte moeder."
"Geeft niet. Je broer was indertijd dood, Dinthe heeft me echt alles verteld. Ook dat hij nog steeds niet leeft."
"Het komt wel goed. Wat ga je nu doen? Naar de universiteit voor een graad lichamelijke opvoeding?"
"Werken, en verhuizen. Ik heb geen zin om hier baas te gaan spelen over mijn neefje en nichtjes. Je mag mee verhuizen als je wilt."
Vertelde ze. Het moment daarop volgend mompelde dat ze naar het gemeentehuis ging en was ze weer vertrokken.
Dendronephtya moest toegeven dat ze het overwoog. Ook zij voelde zich hier te veel, tussen haar neefje en nichtjes en twee ex-schoonzussen die ooit rivales waren en nu beste vriendinnen.
Vertelde ze. Het moment daarop volgend mompelde dat ze naar het gemeentehuis ging en was ze weer vertrokken.
Dendronephtya moest toegeven dat ze het overwoog. Ook zij voelde zich hier te veel, tussen haar neefje en nichtjes en twee ex-schoonzussen die ooit rivales waren en nu beste vriendinnen.
Het was goed. Dinthe begreep het helemaal. Ze was zelfs van plan geweest het te vragen omdat het nogal druk was in huis maar durfde simpelweg niet.
Vlak voor Dendroneptya vertrok had ze echter nog goed nieuws. Ze was in de tuin aan het werken toen ze zag dat een van de 'mysteriestruiken' vruchten droeg. Ze was er hard genoeg mee bezig geweest om te weten hoe een rijpe levensvrucht er uit ziet, en dit waren er. Ze plukte het snel af en rende ermee naar binnen.
Vlak voor Dendroneptya vertrok had ze echter nog goed nieuws. Ze was in de tuin aan het werken toen ze zag dat een van de 'mysteriestruiken' vruchten droeg. Ze was er hard genoeg mee bezig geweest om te weten hoe een rijpe levensvrucht er uit ziet, en dit waren er. Ze plukte het snel af en rende ermee naar binnen.
"Wat? Levensvrucht?" vroeg Mare verbaasd. "Waar is die vis van jou?"
Dendronephtya ging Noir snel gaan halen en gaf hem aan Mare. "Gaat het kuisen van Noir lukken? Ik zou eigenlijk moeten vertrekken. De taxi en Iris wachtten."
Mare maakte er niet veel woorden aan vuil maar maakte het antwoord duidelijk met meteen te beginnen. Het recept was extreem ingewikkeld. Acropora had oprecht gelijk gehad wanneer ze zei dat het onmogelijk was. Maar goed. Het lukte Mare alles te begrijpen en wanneer het goed genoeg op de foto in het recept leek, stak ze het in de oven.
Dendronephtya ging Noir snel gaan halen en gaf hem aan Mare. "Gaat het kuisen van Noir lukken? Ik zou eigenlijk moeten vertrekken. De taxi en Iris wachtten."
Mare maakte er niet veel woorden aan vuil maar maakte het antwoord duidelijk met meteen te beginnen. Het recept was extreem ingewikkeld. Acropora had oprecht gelijk gehad wanneer ze zei dat het onmogelijk was. Maar goed. Het lukte Mare alles te begrijpen en wanneer het goed genoeg op de foto in het recept leek, stak ze het in de oven.
Niet veel later was het klaar en ze wist dat ze het goed had gedaan: er kwam een kleurrijke, glinsterende lucht van het gerecht vandaan. Nu was het wachten tot de avond en zijn geest hopelijk te voorschijn zou komen.
Dinthe had zich meteen opgegeven om op te blijven terwijl ze wachtte wanneer hij kwam. Ze was doodmoe, maar ze wou absoluut de eerste zijn die hij zou zien moest het gebeuren. Gelukkig had ze wat te doen.
Dinthe had zich meteen opgegeven om op te blijven terwijl ze wachtte wanneer hij kwam. Ze was doodmoe, maar ze wou absoluut de eerste zijn die hij zou zien moest het gebeuren. Gelukkig had ze wat te doen.
Ze at een restje aardappel-truffeltaart op, en een toverbal - wat geen slim idee bleek te zijn. Vreemd, bij Dendronephtya werd haar paarse huid gewoon blauw voor een paar uurtjes. Zij zag er uit alsof een scheikunde-experiment voor haar was ontploft.
Het was al drie uur, 's nachts. Ze wist dat geesten meestal maar rond die tijd kwamen, maar ze had gehoopt dat hij - gelokt door de Ambriosa - vroeger zou komen.
Dat gebeurde niet. Ze kon haar vermoeidheid niet langer tegenhouden en viel op de bank in slaap.
Dat gebeurde niet. Ze kon haar vermoeidheid niet langer tegenhouden en viel op de bank in slaap.