Deel 2: tegenpolen
Tot op het bot gefrustreerd liet Learco de woonboot stoppen aan de Zeemeerminnengrot, pakte zijn duikpak en duikflessen en sprong het water in. Niks beter om die frustratie eraf te gooien in verband met die stomme neef van hem dan een frisse duik in het water want hij had oprecht een hekel aan Michael, en zijn ouders, n tante Astryd en oom Millard om die hem ermee hadden opgescheept.
In de verte zag hij een stel haaien rondzwemmen. "Die ga ik nu eens vermijden", bedacht hij zich. Hij was die ene keer dat hij met die beesten had moeten vechten nog niet vergeten en vooral het litteken dat hij er had aan overgehouden.
Hij zwom verder richting een fossiel van een vis dat waarschijnlijk wel wat opbracht, wanneer een van de reusachtige vissen hem opmerkte en plotseling in zijn been beet. Learco kon een aw niet onderdrukken vooraleer hij het dier zijn verdiende loon gaf.
Hij zwom verder richting een fossiel van een vis dat waarschijnlijk wel wat opbracht, wanneer een van de reusachtige vissen hem opmerkte en plotseling in zijn been beet. Learco kon een aw niet onderdrukken vooraleer hij het dier zijn verdiende loon gaf.
De haai was overdonderd geweest door Learco's reactie en zwom snel weg, een immens kostbare haaientand achterlatend. Vermoeid zwom Learco verder naar een blinkende fles die op de bodem lag en pakte het, voor zoals alles zijn collectie en verkoop.
Wanneer hij een halfuur later terug boven kwam ging hij meteen naar het hem wel bekende wetenschapslab en bood een van de mensen daar zowel de fles als de haaientand aan. Het bracht uiteindelijk een flinke duizendachthonderd euro op.
Daarna ging hij weer terug naar de woonboot, en las de krant.
"Mysterieus skelet aangespoeld op strand..." stond er. Toen stonk hij plots helemaal niet meer en verscheen er een paarse gloed rondom hem, reinigen. "Michael!" schreeuwde hij kwaad en hoorde vaag een "Sorry". Hij had het dus toch gedaan, Michael vond per toeval dat Learco niet helemaal fris rook en vond het nodig om hem te reinigen zonder iets van toestemming.
Met een humeur dat terug enkele graden onder nul zat legde hij de krant neer en wandelde naar binnen.
Daarna ging hij weer terug naar de woonboot, en las de krant.
"Mysterieus skelet aangespoeld op strand..." stond er. Toen stonk hij plots helemaal niet meer en verscheen er een paarse gloed rondom hem, reinigen. "Michael!" schreeuwde hij kwaad en hoorde vaag een "Sorry". Hij had het dus toch gedaan, Michael vond per toeval dat Learco niet helemaal fris rook en vond het nodig om hem te reinigen zonder iets van toestemming.
Met een humeur dat terug enkele graden onder nul zat legde hij de krant neer en wandelde naar binnen.
Daar kondigde Michael vrolijk aan dat hij een feestje had georganiseerd, op het strand. "Er komen uitsluitend achttien- tot vijfentwintigjarigen, misschien doe je er wel een vriendinnetje op..."
Nee dat ging hij niet doen en later die dag kondigde hun inmiddels drieënzeventigjarige oma Josine aan dat ze ook kwam.
Learco ging naar Michael's strandfeestje, met tegenzin. Niet enkel had hij er gewoon geen zin in, ook maakte hij die kwal daarmee blij en die kwal blij maken wou hij niet bepaald. Hij speelde dan maar wat gitaar en ontving dan af en toe een fooi, was het in het openbaar komen toch nog handig.
Nee dat ging hij niet doen en later die dag kondigde hun inmiddels drieënzeventigjarige oma Josine aan dat ze ook kwam.
Learco ging naar Michael's strandfeestje, met tegenzin. Niet enkel had hij er gewoon geen zin in, ook maakte hij die kwal daarmee blij en die kwal blij maken wou hij niet bepaald. Hij speelde dan maar wat gitaar en ontving dan af en toe een fooi, was het in het openbaar komen toch nog handig.
Learco was niet de enige die honger kreeg, en hij besloot hotdogs te maken. Ze brandden aan, spijtig genoeg. terwijl hij wanhopig van de rook probeerde af te geraken kwam er plots een blonde jongeman toe op het feestje. Michael rende enthousiast naar hem toe en kuste hem.
"Wow, dat is nog al eens verrassend", zei Learco sarcastisch terwijl hij door de rook heen vaag de contouren zag van een hevige ruzie tussen de twee.
"Wow, dat is nog al eens verrassend", zei Learco sarcastisch terwijl hij door de rook heen vaag de contouren zag van een hevige ruzie tussen de twee.
"Ik heb het wel gezien hoe je vorige week met Ida vree, in die club", zei de man en Michael keek beschaamd naar de grond. "Ik was zat", zei hij even later. "Alsjeblieft, het stelde niks voor. Ik hou van je, James",
"En ook van Ida, Lily, Christiano, Dylan en Crystal? Moest je tenminste weten welk geslacht, oké, maar jij papt echt met iedereen aan die voorbij wandelt."
Vanaf dat moment was die James dus zijn ex en Learco kon een lachje niet onderdrukken. Misschien zou Michael James achterna reizen wanneer die weg ging van het eiland. Hopelijk.
"En ook van Ida, Lily, Christiano, Dylan en Crystal? Moest je tenminste weten welk geslacht, oké, maar jij papt echt met iedereen aan die voorbij wandelt."
Vanaf dat moment was die James dus zijn ex en Learco kon een lachje niet onderdrukken. Misschien zou Michael James achterna reizen wanneer die weg ging van het eiland. Hopelijk.
Het deed Michael niet veel blijkbaar. Hij bleef tot in de vroege uurtjes kletsen met het meisje waar die James het over had, een zekere Ida. Hij probeerde regelmatig een stapje verder te gaan maar Ida bedankte vriendelijk na James nog eens voorbij was gewandeld en Michael voor 'bedrieger' had uitgescholden.
Hoe flirtvrij en afstandelijk Learco was, zo los en flirterig was Michael.
Hoe flirtvrij en afstandelijk Learco was, zo los en flirterig was Michael.
Learco waarschuwde het plaatselijke feestbeest dat hij de volgende dag moest gaan werken en ging toen naar huis, niet veel later gevolgd door Michael wiens avond verpest was na de ruzie met die James.
Michael werkte inderdaad, had Learco hem min of meer verplicht. "Dan verdien je geld en kan je binnenkort zelf een huis kopen", zei hij. Dat en dan was Michael minder vaak thuis. Hij werkte als strandwachter, hij hield van zwemmen en kon nog verrassend goed overweg met mensen die geen ex-liefjes waren en het was dus ideaal. Tenzij hij de lang had liggen luieren op het strand en er iemand echt verdronk.
Michael werkte inderdaad, had Learco hem min of meer verplicht. "Dan verdien je geld en kan je binnenkort zelf een huis kopen", zei hij. Dat en dan was Michael minder vaak thuis. Hij werkte als strandwachter, hij hield van zwemmen en kon nog verrassend goed overweg met mensen die geen ex-liefjes waren en het was dus ideaal. Tenzij hij de lang had liggen luieren op het strand en er iemand echt verdronk.
Learco genoot intussen volop van Michaels afwezigheid en besloot in de namiddag te gaan duiken, de kluis van Davy Jones nog eens. Tot zijn verbazing was een van de schatkisten die hij een paar jaar geleden, wanneer hij er voor het eerst kwam, terug gevuld. Hij deed de kist dan maar open en ontdekte daarin nog eens een stuk van een kaart.
"Leuk", dacht hij en stopte het stuk kaart in zijn gebruikelijke opbergtas en zwemde toen tevreden naar een schelp die hij een eindje verder vond. De oogst mocht altijd wel van dat type zijn. Het begon achter een tijdje al lichtjes donker te worden en hij besloot de grot niet meer binnen te gaan, dat was hem net ietsje te gevaarlijk. Soms wou hij toch wel dat hij iets van zijn mama's dapperheid had.
"Leuk", dacht hij en stopte het stuk kaart in zijn gebruikelijke opbergtas en zwemde toen tevreden naar een schelp die hij een eindje verder vond. De oogst mocht altijd wel van dat type zijn. Het begon achter een tijdje al lichtjes donker te worden en hij besloot de grot niet meer binnen te gaan, dat was hem net ietsje te gevaarlijk. Soms wou hij toch wel dat hij iets van zijn mama's dapperheid had.
Wanneer hij tegen de ochtend terug bij de woonboot was, die nog steeds bij de zeemeerminnengrot rond dobberde, kroop hij doodmoe meteen in zijn bed. Dat moest dringend veranderen, de voorkeur om altijd 's nachts gaan duiken. Hij begreep niet waarom hij het deed, het was dan pikkedonker daar op de zeebodem en hij kon nooit eens gewoon van de zon genieten. Maar hij vermeed er wel Michael mee.
Die zat een liefdesbrief te schrijven, of beter gezegd brieven... Naar zowel James als Ida, James om zijn reputatie terug wat op te krikken en Ida omdat ze echt wel goed kan zoenen. Hij kopieerde de eerste, die naar James was, deed een paar woorden en zinnen uit met tip-exx, vulde de lege plekken terug in met dingen die klopten voor de des betreffende persoon en het was klaar.
Die zat een liefdesbrief te schrijven, of beter gezegd brieven... Naar zowel James als Ida, James om zijn reputatie terug wat op te krikken en Ida omdat ze echt wel goed kan zoenen. Hij kopieerde de eerste, die naar James was, deed een paar woorden en zinnen uit met tip-exx, vulde de lege plekken terug in met dingen die klopten voor de des betreffende persoon en het was klaar.
Tegen de avond was Learco terug uit bed en er ging nog geen verandering komen in zijn slaappatroon, want hij zou die nacht weer gaan duiken. Met Triton, een zeemeerman die hij al een hele tijd kende.
Hij had de laatste dagen alsmaar vaker gelezen over dingen die aanspoelden, waaronder stukken vissenstaart en beenderen. Uit wetenschappelijk onderzoek bleek dat het de resten waren van zeemeerminnen en -mannen.
Learco had niks gevonden wat daarmee in verband kon gebracht worden op andere duikplekken, dus zette hij koers - Michael mocht aan het roer staan - naar pareldiepte. Een gevaarlijke plek, maar misschien wel beter op dat vlak.
Hij had er alvast aan Triton wat over gevraagd. "Nee, ik weet er echt niks over," zei die, "ik ben als jongeman door mijn soortgenoten verstoten, vandaar dat ik ook zo...Sociaal ben, in vergelijking met andere."
"Maar je moet toch iets weten? Het zijn resten van soortgenoten die aanspoelen op stranden",
Learco zag hoe Triton een zucht slaakte. "Er zijn verschillende verdelingen in mijn soort, over de hele wereld verspreid. Ik heb jaren gereisd voor ik op deze eilanden terechtkwam en er zit hier blijkbaar een zekere zeemeermensenpopulatie. Sorry jongen, ik weet niks",
Learco was simpelweg nieuwsgierig en hij voelde dat Triton toch echt wel iets wist. Maar goed, kijken wat Pareldiepte opleverde.
Hij had de laatste dagen alsmaar vaker gelezen over dingen die aanspoelden, waaronder stukken vissenstaart en beenderen. Uit wetenschappelijk onderzoek bleek dat het de resten waren van zeemeerminnen en -mannen.
Learco had niks gevonden wat daarmee in verband kon gebracht worden op andere duikplekken, dus zette hij koers - Michael mocht aan het roer staan - naar pareldiepte. Een gevaarlijke plek, maar misschien wel beter op dat vlak.
Hij had er alvast aan Triton wat over gevraagd. "Nee, ik weet er echt niks over," zei die, "ik ben als jongeman door mijn soortgenoten verstoten, vandaar dat ik ook zo...Sociaal ben, in vergelijking met andere."
"Maar je moet toch iets weten? Het zijn resten van soortgenoten die aanspoelen op stranden",
Learco zag hoe Triton een zucht slaakte. "Er zijn verschillende verdelingen in mijn soort, over de hele wereld verspreid. Ik heb jaren gereisd voor ik op deze eilanden terechtkwam en er zit hier blijkbaar een zekere zeemeermensenpopulatie. Sorry jongen, ik weet niks",
Learco was simpelweg nieuwsgierig en hij voelde dat Triton toch echt wel iets wist. Maar goed, kijken wat Pareldiepte opleverde.
Michael kondigde aan dat ze, na een paar uren reizen, bij Pareldiepte waren toegekomen en Learco en Triton sprongen in het water.
"Nogmaals, verwacht niet te veel, ik kom hier zelf ook regelmatig", zei Triton. Die kon gewoon praten onder water, Learco moest met gebarentaal duidelijk maken dat Triton wel eens ongelijk kon hebben. Hij was echt vastberaden en zwom even later weg van de zeemeerman, om de bodem verder te bestuderen. Spijtig dat het weeral donker was, anders was dat onderzoek een pak beter verlopen.
"Nogmaals, verwacht niet te veel, ik kom hier zelf ook regelmatig", zei Triton. Die kon gewoon praten onder water, Learco moest met gebarentaal duidelijk maken dat Triton wel eens ongelijk kon hebben. Hij was echt vastberaden en zwom even later weg van de zeemeerman, om de bodem verder te bestuderen. Spijtig dat het weeral donker was, anders was dat onderzoek een pak beter verlopen.
Die zoektocht leverde echter niks op. Het was simpelweg te donker geweest, en dat zou nog erger worden tot de volgende ochtend. Triton was inmiddels nergens mee te bekennen.
Hij zwom terug naar boven en besloot voor enkel uren te slapen, tot dat het licht werd. Wanneer hij opstond was het inmiddels tien uur en Michael was al vertrokken naar een strand om daar strandwacht te spelen.
Learco sprong het water in en verwonderde zich over de hoeveelheid schelpen en schatkisten die hij die nacht over het hoofd had gezien. Hij zwom naar een schatkist en haalde daar nog een stuk kaart uit (als zijn herinnering goed was paste het goed in het andere stuk kaart dat hij laatst had gevonden) en zoals altijd een collectie edelstenen en goudstukken. Hiervoor was hij terug gekomen.
Hij wou nog een andere schatkist opendoen, maar die bleek gesloten."Vreemd, door zo lang in het water te staan moet het slot toch al kapot zijn?" dat was het geval bij alle andere waar dit exemplaar niet erg van verschilde. "Oké, niet dan", zuchtte hij en zwom terug naar boven, en kroop terug in zijn bed.
Hij zwom terug naar boven en besloot voor enkel uren te slapen, tot dat het licht werd. Wanneer hij opstond was het inmiddels tien uur en Michael was al vertrokken naar een strand om daar strandwacht te spelen.
Learco sprong het water in en verwonderde zich over de hoeveelheid schelpen en schatkisten die hij die nacht over het hoofd had gezien. Hij zwom naar een schatkist en haalde daar nog een stuk kaart uit (als zijn herinnering goed was paste het goed in het andere stuk kaart dat hij laatst had gevonden) en zoals altijd een collectie edelstenen en goudstukken. Hiervoor was hij terug gekomen.
Hij wou nog een andere schatkist opendoen, maar die bleek gesloten."Vreemd, door zo lang in het water te staan moet het slot toch al kapot zijn?" dat was het geval bij alle andere waar dit exemplaar niet erg van verschilde. "Oké, niet dan", zuchtte hij en zwom terug naar boven, en kroop terug in zijn bed.
Het was een zalige dag op Michael's werk. Het was druk, maar dat gaf niet. De klanten waren een groep jonge mensen, waaronder zijn eigen nichtje Alice. Dat ontdekte hij pas later, spijtig genoeg pas na de mond-op-mond-beademing. Of niet, het was spijtig dat ze zijn nichtje en ruim vier jaar jonger was.
Niks zo onbelangrijk als werk bedacht hij zich een tijdje later. Die knapperd met zijn dreadlocks had weinig interesse in hem, maar dat zwarte meisje genaamd Crystal, hij dacht haar al eens gezien te hebben, was er ook. Ook zij verdronk om een of andere reden, het was echt een vreemde dag. Iedereen verdronk bijna.
Hoe dan ook, haar donkergrijze, blauwachtige ogen waren prachtig en vormden een mooi contrast met haar vooral in de schaduw erg donkere huid en zo iemand kon hij niet laten gaan. Na de mond-op-mond-beademing die eigenlijk niet hoefde bij haar stond hij tot het einde van zijn werkuren met haar te flirten. Dan verdronk dat andere, lelijkere, meisje maar. Uiteindelijk redde ze het toch nog en zwom ze gewoon zelf uit het water.
Hoe dan ook, haar donkergrijze, blauwachtige ogen waren prachtig en vormden een mooi contrast met haar vooral in de schaduw erg donkere huid en zo iemand kon hij niet laten gaan. Na de mond-op-mond-beademing die eigenlijk niet hoefde bij haar stond hij tot het einde van zijn werkuren met haar te flirten. Dan verdronk dat andere, lelijkere, meisje maar. Uiteindelijk redde ze het toch nog en zwom ze gewoon zelf uit het water.
Ook James was er. Die zag hem met Crystal praten en zag het perfecte moment om Michael's flirts nog eens te waarschuwen. "Ik ben Ida tegengekomen op straat, terwijl ze jouw brief zat te lezen. Ons bijna exact dezelfde 'liefdes-'brief sturen, zo werkt dat dus bij jou", zei hij dus, en wandelde toen weg.
"Wie was dat?" vroeg het meisje. Michael begon te blozen."Niemand, een vriend die me belachelijk wilt maken bij jou, hij is stiekem verliefd op je", praatte hij er zich uit. Het klopte uiteraard niet, James was in tegenstelling tot Michael honderd procent homoseksueel en dat was over het algemeen geweten. "Je liegt, en nee ik ben niet zo goedkoop als je denkt. Salut."
"Wie was dat?" vroeg het meisje. Michael begon te blozen."Niemand, een vriend die me belachelijk wilt maken bij jou, hij is stiekem verliefd op je", praatte hij er zich uit. Het klopte uiteraard niet, James was in tegenstelling tot Michael honderd procent homoseksueel en dat was over het algemeen geweten. "Je liegt, en nee ik ben niet zo goedkoop als je denkt. Salut."
Learco was in de loop van de namiddag terug wakker geworden en was meteen naar stranden gegaan op zoek naar schelpen. Zo was hij ook gekomen op het strand waar Michael die dag werkte. Hij had zijn gesprek met Crystal afgeluisterd, het was hilarisch, maar hij had ook gezien hoe die dag inderdaad vrij veel mensen verdronken. Sportieve, jonge mensen die heus wel konden zwemmen en dat vond hij eerlijk gezegd vreemd. Het leek wel bijna of er iets in het water zat dat hen verlamde.
Hij spoelde die gedachte weg met wat zelfgemaakte hotdogs, deze keer niet aangebrand.
Hij spoelde die gedachte weg met wat zelfgemaakte hotdogs, deze keer niet aangebrand.
Hij bleef het hoe dan ook vreemd vinden. Terwijl hij terug naar de woonboot voer begon hij er alsmaar meer over na te denken en daarmee begon het ook alsmaar logischer te worden: er moest iets met de zee hier zijn. Ten eerste waren er de zeemeerminresten die zomaar aanspoelden, en nu ook gezonde, jonge mensen die bij zo goed als stil water bijna verdronken. Dat was toch niet normaal?
Hoewel het niks leek met wat er gebeurde wanneer hij terug de deur achter zich sloot. Hij wou juist zijn schoenen beginnen uitdoen en nog wat lezen wanneer hij voor zijn ogen plots een klein meisje zag.
Niet zomaar een klein meisje, ze had een paarse huidskleur, blauw haar en zover hij kon zien blauwe, groene en gele schubben op haar beentjes. De meeste mensen, zijn eigen ouders bijvoorbeeld, zouden het arme kindje meteen oppakken en troosten. Maar Learco niet, hij voelde helemaal niks voor dat vreemde kind dat niet van hem was. "Ook dat nog", zuchtte Learco wanneer hij met tegenzin het krijsende kindje oppakte. "Ik haat kinderen, en zeker als ze plots in mijn woonboot zitten."
Vervolgens riep hij Michael wakker. Misschien was het wel het kind van een van zijn vriendinnetjes.
Niet zomaar een klein meisje, ze had een paarse huidskleur, blauw haar en zover hij kon zien blauwe, groene en gele schubben op haar beentjes. De meeste mensen, zijn eigen ouders bijvoorbeeld, zouden het arme kindje meteen oppakken en troosten. Maar Learco niet, hij voelde helemaal niks voor dat vreemde kind dat niet van hem was. "Ook dat nog", zuchtte Learco wanneer hij met tegenzin het krijsende kindje oppakte. "Ik haat kinderen, en zeker als ze plots in mijn woonboot zitten."
Vervolgens riep hij Michael wakker. Misschien was het wel het kind van een van zijn vriendinnetjes.