Deel 7: Nog meer in duigen
Hoewel hij helemaal geen kind had gewild dacht hij er nu anders over. Zodra hij het kleine, onschuldige kindje in zijn armen had waren alle twijfels plots verdwenen: dit was zijn kind en hij ging er van houden, niet achterlaten bij Mare.
Wat alles des te moeilijker maakte. Nu was ze er, de kleine Summer. Hij kon geen jonge vrouw met een jong kindje achterlaten, dat kon gewoon niet. Maar het moest wel en dat besefte hij maar al te goed.
Wat alles des te moeilijker maakte. Nu was ze er, de kleine Summer. Hij kon geen jonge vrouw met een jong kindje achterlaten, dat kon gewoon niet. Maar het moest wel en dat besefte hij maar al te goed.
Hij legde Summer voorzichtig terug in haar wiegje, trok zijn kleren aan en vertrok naar het resort. Daar sprong hij meteen in het zwembad en zwom naar de zwembadbar. "Ik heb je raad nodig. Niet jouw raad, maar ik heb gewoon raad nodig", zei hij tegen de barman.
"Hu? Het verrast me dat de grote baas naar mij gaat voor raad, maar ik kom het wel vaker tegen. Wat ligt er op je lever?"
De man keek Aneirin afwachtend aan. Hij werkte al het langst in het resort - hij was de enige die nog niet ontslagen was vanwege klachten van de bezoekers - en Aneirin wist simpelweg niet met wie te praten. Familie zou er te veel mee te maken hebben en zouden allesbehalve objectief zijn - dan maar liever tegen een barman die voor hem werkte.
De man keek Aneirin afwachtend aan. Hij werkte al het langst in het resort - hij was de enige die nog niet ontslagen was vanwege klachten van de bezoekers - en Aneirin wist simpelweg niet met wie te praten. Familie zou er te veel mee te maken hebben en zouden allesbehalve objectief zijn - dan maar liever tegen een barman die voor hem werkte.
"Ik ben een lafaard," begon hij, "een grote lafaard. Ik heb een vriendin, Mare, of beter: mijn vriendin en tevens de moeder van mijn dochtertje Summer. Ik ken haar als van mijn geboorte, en voor we iets was ze mijn beste vriendin. Ik zou haar nooit pijn willen doen, ik heb dat al gedaan en voelde me er rot over. Nu werd ze verliefd op me, verwachtte blijkbaar dat ik hetzelfde voelde en kuste me op een schoolbal enkele jaren geleden. Ik had haar toen moeten afwijzen, maar durfde niet. Je had haar blik moeten zien wanneer ze zag dat ik niet meteen terug kuste, zo..Verdrietig gewoon."
"...Je hebt ondertussen wel van haar leren houden, maar je zit al jaren vast in jullie relatie omdat je niet durft te zeggen waar het op staat omdat je haar absoluut niet wilt kwetsen."
Aneirin zuchtte. "Inderdaad. Ik hou wel van haar, maar...Niet...Zo...Ik wil haar wel bij me hebben, maar ik wil niet dat ze mijn vriendin is. Het ergste is dat ik nu niet alleen haar achter laat, maar ook een baby."
"...Je hebt ondertussen wel van haar leren houden, maar je zit al jaren vast in jullie relatie omdat je niet durft te zeggen waar het op staat omdat je haar absoluut niet wilt kwetsen."
Aneirin zuchtte. "Inderdaad. Ik hou wel van haar, maar...Niet...Zo...Ik wil haar wel bij me hebben, maar ik wil niet dat ze mijn vriendin is. Het ergste is dat ik nu niet alleen haar achter laat, maar ook een baby."
"Ik weet het niet", antwoordde de barman. "Je houdt wel van haar, dat is duidelijk. Anders zou je het - hoe lang zijn jullie al samen?"
Aneirin dacht even na. "Sinds mijn vijftiende. Zes jaar", antwoordde hij. De man keek hem plots een pak bezorgder aan. "Zo jong en je leven al verknald. Toen ik jouw leeftijd had, reisde ik de wereld rond. Terwijl jij een resorteigenaar bent met een kind en een vriendin met wie hij het niet durft uit te maken waarbij hij onder de sloef ligt",
Aneirin dacht even na. "Sinds mijn vijftiende. Zes jaar", antwoordde hij. De man keek hem plots een pak bezorgder aan. "Zo jong en je leven al verknald. Toen ik jouw leeftijd had, reisde ik de wereld rond. Terwijl jij een resorteigenaar bent met een kind en een vriendin met wie hij het niet durft uit te maken waarbij hij onder de sloef ligt",
Al zuchtend schoof hij van het stoeltje, liet zijn benen in een staart veranderen en zwom weg. Hij bleef nog een tijdje aan de rand van het zwembad rondhangen, vooraleer hij er uiteindelijk uitkroop en besloot Mare te bellen. "Kom naar het resort, als je wilt",
Mare's stem aan de andere kant klonk verbaasd. "Waarom? Is er iets?"
"Ja, nee, ja. We moeten praten", stamelde hij. Er klonk een zachte 'ah' en toen werd de verbinding verbroken.
Mare's stem aan de andere kant klonk verbaasd. "Waarom? Is er iets?"
"Ja, nee, ja. We moeten praten", stamelde hij. Er klonk een zachte 'ah' en toen werd de verbinding verbroken.
Hopelijk kwam ze. Ze klonk nooit echt enthousiast als ze te horen kreeg dat ze naar het resort moest komen, en nu was dat niet anders geweest. Gelukkig kwam ze uiteindelijk, hoewel uren nadat hij haar belde. "Ah, je bent er", zei Aneirin, en sleurde haar mee een klein keukentje in. "Wat is er? Moet er iets gedaan worden? Waarom zijn we in de keuken, is de kok ziek en moet ik het overnemen? Sorry schat maar daar heb ik echt geen tijd voor, ik heb Summer moeten achterlaten bij jouw enge zus en..."
"Hou op, het heeft daar helemaal niks mee te maken. Deze keuken was trouwens de vroegere, toen het buffet minder uitgebreid was, vandaar de grootte", vertelde hij. Hij keek haar vriendelijk aan, terwijl zijn hersenen een wiskundige oefening van universitair niveau maakten over hoe en wanneer hij het zou zeggen.
Mare knikte en keek rond. "Waar wil je dan over spreken? Vertel het me, anders ben ik hier terug weg."
"Hou op, het heeft daar helemaal niks mee te maken. Deze keuken was trouwens de vroegere, toen het buffet minder uitgebreid was, vandaar de grootte", vertelde hij. Hij keek haar vriendelijk aan, terwijl zijn hersenen een wiskundige oefening van universitair niveau maakten over hoe en wanneer hij het zou zeggen.
Mare knikte en keek rond. "Waar wil je dan over spreken? Vertel het me, anders ben ik hier terug weg."
"Oh, sorry baas, ik ben terug weg", zei een binnengekomen werknemer. Toen begon Aneirin zijn uitleg. "Ik weet dat het nogal plots komt, mijn excuses daarvoor, maar het is gewoon beter voor ons, voor mij, euhm...Misschien vind je het absoluut geen goed idee, uit elkaar gaan enzo, met Summer, maar euhm, het zit zo..." hij pauzeerde even om de juiste woorden te vinden. Toen hij zijn uitleg wou hervatten, onderbrak Mare hem echter.
"Je wilt met me trouwen, is het niet? Ik had het wel ietsje romantischer verwacht met een ring enzo, maar je moet je helemaal geen zorgen maken over dat ik het niet wil, natuurlijk wil ik het! Mijn antwoord is ja!"
Ze had dat zo snel gezegd dat Aneirin haar simpelweg niet kon onderbreken. Hij staarde beschaamd naar de grond, op een stuk vloer gefocust vlak naast zijn zenuwachtig trappelende linkervoet. "Euhm, wel euhm...Tja het..." mompelde hij verlegen. Mare keek hem bezorgd aan. "Schat, is er iets? Dat wou je toch vragen? Of iets anders? Je wilt het toch niet uitmaken hè? Je zus plaagt me er continu mee dat je dat wilt en ik geloof haar niet want ik wil dat echt helemaal niet, dat zou ik je echt nooit vergeven! Maar dat wil je niet? Toch? Alsjeblieft? Je kan dat toch gewoon niet doen, mij en Summer achterlaten? Of wel? Dat ga je toch niet doen? Als je dat doet zorg ik er voor dat je Summer nooit te zien krijgt!"
Ze had dat zo snel gezegd dat Aneirin haar simpelweg niet kon onderbreken. Hij staarde beschaamd naar de grond, op een stuk vloer gefocust vlak naast zijn zenuwachtig trappelende linkervoet. "Euhm, wel euhm...Tja het..." mompelde hij verlegen. Mare keek hem bezorgd aan. "Schat, is er iets? Dat wou je toch vragen? Of iets anders? Je wilt het toch niet uitmaken hè? Je zus plaagt me er continu mee dat je dat wilt en ik geloof haar niet want ik wil dat echt helemaal niet, dat zou ik je echt nooit vergeven! Maar dat wil je niet? Toch? Alsjeblieft? Je kan dat toch gewoon niet doen, mij en Summer achterlaten? Of wel? Dat ga je toch niet doen? Als je dat doet zorg ik er voor dat je Summer nooit te zien krijgt!"
Haar bijna zwarte ogen waren plots twee keer groter, haar glimlach was weg en in haar rechteroog zag Aneirin het begin van een traan. Hij had officieel een hekel aan haar. Niet aan haar, maar aan wat ze zei: Dat wil ik echt helemaal niet. Dat zou ik je echt nooit vergeven! Je kan dat toch niet doen, mij en Summer achterlaten? Of wel? Dat kan je toch niet doen?! Als je dat doet zorg ik er voor dat je Summer nooit te zien krijgt!
Nu ijskoud zeggen dat het dat juist wél is zou een regelrechte zelfmoordpoging zijn. En hij hield echt wel van Summer, bij nader inzien. Als Mare het meende en hij zou haar nooit te zien krijgen, zou werkelijk verschrikkelijk zijn.
"Natuurlijk niet, vanwaar haal je dat? Negeer Tya maar, dat is gewoon een gefrustreerde pestkop omdat ze zelf slecht in de markt ligt", zei hij. Hij slikte. "Ja, ik wou je vragen of je met me wilt trouwen, ik veronderstel dat ik het antwoord al weet?"
Nu ijskoud zeggen dat het dat juist wél is zou een regelrechte zelfmoordpoging zijn. En hij hield echt wel van Summer, bij nader inzien. Als Mare het meende en hij zou haar nooit te zien krijgen, zou werkelijk verschrikkelijk zijn.
"Natuurlijk niet, vanwaar haal je dat? Negeer Tya maar, dat is gewoon een gefrustreerde pestkop omdat ze zelf slecht in de markt ligt", zei hij. Hij slikte. "Ja, ik wou je vragen of je met me wilt trouwen, ik veronderstel dat ik het antwoord al weet?"
"Ja!" juichte ze enthousiast. Ze sloeg haar armen rond hem heen en begon hem te zoenen. "Over dat uit elkaar gaan moet je je trouwens geen zorgen maken hoor, jij bent en blijft voor altijd de mijne. Het eerste monster dat daar tussen probeert te komen zal het nooit meer kunnen navertellen", zei ze even tussendoor.
Hoe langer hoe meer spijt hij ervan had dat hij ooit Dinthe's opa had gecontacteerd en hem dat drankje had laten maken. Mare was misschien niet zo heel erg verschillend van het enge wezen dat ze even bleek te zijn toen ze pas was getransformeerd.
Hoe langer hoe meer spijt hij ervan had dat hij ooit Dinthe's opa had gecontacteerd en hem dat drankje had laten maken. Mare was misschien niet zo heel erg verschillend van het enge wezen dat ze even bleek te zijn toen ze pas was getransformeerd.
Voor de rest van de avond voelde hij zich verschrikkelijk. Aan de buitenkant zag hij er een gelukkige jongeman uit wiens vriendin juist zijn huwelijksaanzoek heeft geaccepteerd, maar aan de binnenkant stierf hij van de frustratie en het schuldgevoel. Hij was een leugenaar, een manipulator, een lafaard. Zo voelde hij zich en de afkeurende blik van de barman die samen met Tya de enige was die de waarheid wist bewees dat. Maar hij kon er niks aan doen. Mare was nog pakken manipulatiever, hij zou inderdaad voor eeuwig en altijd de hare blijven. Met gesmeek en een stel puppy-ogen zal ze er altijd in slagen hem van zijn 'slechte' plannen af te houden.
"Jij en Mare gaan dus trouwen?" vroeg Dendronephtya aan hem. "Goh, jij zegt dat je het wilt uitmaken en dat mens maakt er van dat je haar ten huwelijk vraagt, om daarna te beginnen smeken dat je het nooit met haar uit zal maken. Ik snap niet wat je in dat mens ziet."
"Ik zie niks in haar, op die manier, nooit echt gedaan ook", ontkende hij.
"In dat geval begrijp ik waarom je er niet in slaagt dat mens de waarheid te zeggen. Maar je blijft een lafaard. Lafaard",
"Hartelijk bedankt, dat wist ik nog niet en ik heb werkelijk helemaal geen spijt van mijn stommiteiten.
Je moet weten dat ik maar al te goed besef dat ik een idioot ben, je hoeft het heus niet telkens opnieuw te bevestigen",
"Bevestigen? Ik herinner je er enkel aan. Lafaard. Lafaard. Lafaard...Oké, nu hou ik op."
"Eindelijk."
"Voor de komende vijf minuten."
Hij negeerde haar simpelweg en ging terug naar binnen, om de bruiloft oftewel zijn executie te regelen.
"Ik zie niks in haar, op die manier, nooit echt gedaan ook", ontkende hij.
"In dat geval begrijp ik waarom je er niet in slaagt dat mens de waarheid te zeggen. Maar je blijft een lafaard. Lafaard",
"Hartelijk bedankt, dat wist ik nog niet en ik heb werkelijk helemaal geen spijt van mijn stommiteiten.
Je moet weten dat ik maar al te goed besef dat ik een idioot ben, je hoeft het heus niet telkens opnieuw te bevestigen",
"Bevestigen? Ik herinner je er enkel aan. Lafaard. Lafaard. Lafaard...Oké, nu hou ik op."
"Eindelijk."
"Voor de komende vijf minuten."
Hij negeerde haar simpelweg en ging terug naar binnen, om de bruiloft oftewel zijn executie te regelen.
Die 'executie' vond een paar weken later plaats, in de namiddag. Op een trouwlocatie genaamd het hart der liefde, zijn grootouders en Dinthe's grootouders bleken er ook getrouwd te zijn.
Het was in dichte familiekring. Aangezien Mare geen ouders had, betekende dat dus zijn ouders, broertje Megen, grootouders, zijn weinige overgebleven overgrootouders (een stel eeuwlingen), tante Louise - hij had dat mens nog nooit gezien, zijn vader had een hekel aan haar - en zijn neefje Kess.
Vooral Mare had er om gezaagd dat er zeker geen achterfamilie kwam, wat dus ook Dinthe betekende.
De ceremonie ging beginnen. Iedereen ging gaan zitten. Voor de ceremonie had Dendronephtya nog een tiental keer tegen hem gezegd dat hij nee moest zeggen. Om van haar gezaag af te zijn, had hij gezegd dat hij dat zou doen.
Nu dat dat moment er kwam, was het echter een pak moeilijker. Mare had al ja gezegd en stond hem de hele tijd glimlachend aan te staren, wanneer hij zenuwachtig rond zich keek. Hij maakte enkele keren oogcontact met Tya, die hem zo kwaad aankeek dat hij wel nee moest zeggen. Aan de andere kant was Mare zo blij en ging zij nog kwader worden dan Tya al was wanneer hij dat deed.
Het was niet zozeer de keuze Familie - Mare die hij maakte, wel de keuze Familie - Summer. Hij was Mare's bedreiging nog niet vergeten. "Ja", zei hij opgelucht maar in de plaats van dat er een last van zijn schouders viel leek er nog honderd kilogram opgelegd te worden.
Het was in dichte familiekring. Aangezien Mare geen ouders had, betekende dat dus zijn ouders, broertje Megen, grootouders, zijn weinige overgebleven overgrootouders (een stel eeuwlingen), tante Louise - hij had dat mens nog nooit gezien, zijn vader had een hekel aan haar - en zijn neefje Kess.
Vooral Mare had er om gezaagd dat er zeker geen achterfamilie kwam, wat dus ook Dinthe betekende.
De ceremonie ging beginnen. Iedereen ging gaan zitten. Voor de ceremonie had Dendronephtya nog een tiental keer tegen hem gezegd dat hij nee moest zeggen. Om van haar gezaag af te zijn, had hij gezegd dat hij dat zou doen.
Nu dat dat moment er kwam, was het echter een pak moeilijker. Mare had al ja gezegd en stond hem de hele tijd glimlachend aan te staren, wanneer hij zenuwachtig rond zich keek. Hij maakte enkele keren oogcontact met Tya, die hem zo kwaad aankeek dat hij wel nee moest zeggen. Aan de andere kant was Mare zo blij en ging zij nog kwader worden dan Tya al was wanneer hij dat deed.
Het was niet zozeer de keuze Familie - Mare die hij maakte, wel de keuze Familie - Summer. Hij was Mare's bedreiging nog niet vergeten. "Ja", zei hij opgelucht maar in de plaats van dat er een last van zijn schouders viel leek er nog honderd kilogram opgelegd te worden.
Er kwam een kwaad gegrom van Tya's richting. Zij zei snel dat ze dringend naar huis moest, in verband met Iris en Summer die ze niet vertrouwde bij de babysitter - vooral Iris, die door babysitters over het algemeen als 'plant die geen aandacht nodig heeft' bestempeld werd - en rende toen weg, nadat ze snel nog een tienduizendste 'lafaard' naar Aneirin toegooide.
Het plotse vertrek van Dendronephtya negerend werden de ringen uitgewisseld en kusten Mare en Aneirin onder de opkomende volle maan. Mare natuurlijk dolgelukkig, Aneirin met een grotere hekel aan zichzelf dan ooit tevoren. Zelfs met een grotere hekel aan zichzelf als wanneer hij met een gemene moeder die niet haarzelf was als bastaardprinsje zonder vrienden in gevangen een koud en groot paleis leefde.
Het grappige is, als dat niet was gebeurd, was dit ook niet gebeurd.
Het grappige is, als dat niet was gebeurd, was dit ook niet gebeurd.
Terwijl de gasten zich op het buffet stortten - zelfs de grote hoeveelheid zeemeersims die er op zich niks aan hadden - trok Aneirin zich terug. Hij had zijn gitaar meegenomen waar hij nu zachtjes op pingelde, de zoveelste stommiteit die de verschrikkelijke hij nu weer gedaan had zo goed mogelijk vergetend.
Toen werd hij gestoord door zijn kersverse echtgenote. "Schattie, we moeten praten",
Schattie
Hij walgde ervan. "Ja? Vertel maar", reageerde hij ongeïnteresseerd. Plots keek ze hem kwaad aan en zei:"Kan het wat enthousiaster? Ik ben je vrouw."
Aneirin knikte. "Ja, sorry, natuurlijk. Wat is er lieverd? Over wat wil je het hebben? Vertel maar."
Toen werd hij gestoord door zijn kersverse echtgenote. "Schattie, we moeten praten",
Schattie
Hij walgde ervan. "Ja? Vertel maar", reageerde hij ongeïnteresseerd. Plots keek ze hem kwaad aan en zei:"Kan het wat enthousiaster? Ik ben je vrouw."
Aneirin knikte. "Ja, sorry, natuurlijk. Wat is er lieverd? Over wat wil je het hebben? Vertel maar."
Geërgerd pakte ze zijn gitaar uit zijn handen en gooide het ding een meter verder. Aneirin wou de gitaar terug oppakken maar Mare hield hem tegen met een blik waarbij haar donkere ogen kogels waren die puur van haat elk moment afgeschoten konden worden. "Ik ben zwanger. Summer krijgt een broertje of zusje."
Hij keek haar enkele seconden aan. Nog een baby. Nog een baby die hij niet zou kunnen achterlaten. Hij snapte niet hoe, ze deden het altijd veilig, die keren dat Mare hem letterlijk mee het bed introk.
"Leuk", mompelde Aneirin, pakte zijn gitaar, zei tegen de gasten dat het feestje afgelopen was en richtte zich toen terug tot Mare. "Het is al laat, kom je mee naar huis?"
Hij keek haar enkele seconden aan. Nog een baby. Nog een baby die hij niet zou kunnen achterlaten. Hij snapte niet hoe, ze deden het altijd veilig, die keren dat Mare hem letterlijk mee het bed introk.
"Leuk", mompelde Aneirin, pakte zijn gitaar, zei tegen de gasten dat het feestje afgelopen was en richtte zich toen terug tot Mare. "Het is al laat, kom je mee naar huis?"