Deel 18: Veranderingen
Dinthe contacteerde haar opa en vertelde hem dat hij een...Klant had. Aneirin dus, om het brouwsel te maken. Ondanks het al jaren geleden was dat hij iets met brouwsels had uitgespookt, besloot hij het te doen en op een middag, toen Learco en Acropora niet thuis waren, stond hij aan de deur met een grote koffer met allerlei ingrediënten en een labojas.
"Waarom ben jij zo jong? Je hebt een kleindochter van 11", zei Aneirin wantrouwig.
'Ik ben eigenlijk 54. Maar ik ben een djinn, die verouderen minder snel", hij stapte de villa binnen alsof het zijn eigen huis is, bleek te ruiken waar Aneirin's kamer is en installeerde zich daar. "Wanneer komen je ouders thuis? IK zou mijn neefje graag nog eens willen zien", zei hij. Aneirin bleef het vreemd vinden dat zijn vader 'neefje' genoemd wordt door iemand die er niet veel ouder uitziet.
"Euhm, over een paar uur. Hoe lang duurt het?"
"Niet zo lang, normaal gezien, als de ingrediënten die ik op de kop heb getikt echt van goeie kwaliteit zijn, en geen namaak. Regenboogedelsteen is een belangrijk element",
Aneirin zweeg maar en liet Millard zijn gang gaan, terwijl hij het goede nieuws al aan Makkertje vertelde. Hij begreep nog steeds niet hoe Dinthe hem kon zien, terwijl alle anderen hem raar aankeken.
"Waarom ben jij zo jong? Je hebt een kleindochter van 11", zei Aneirin wantrouwig.
'Ik ben eigenlijk 54. Maar ik ben een djinn, die verouderen minder snel", hij stapte de villa binnen alsof het zijn eigen huis is, bleek te ruiken waar Aneirin's kamer is en installeerde zich daar. "Wanneer komen je ouders thuis? IK zou mijn neefje graag nog eens willen zien", zei hij. Aneirin bleef het vreemd vinden dat zijn vader 'neefje' genoemd wordt door iemand die er niet veel ouder uitziet.
"Euhm, over een paar uur. Hoe lang duurt het?"
"Niet zo lang, normaal gezien, als de ingrediënten die ik op de kop heb getikt echt van goeie kwaliteit zijn, en geen namaak. Regenboogedelsteen is een belangrijk element",
Aneirin zweeg maar en liet Millard zijn gang gaan, terwijl hij het goede nieuws al aan Makkertje vertelde. Hij begreep nog steeds niet hoe Dinthe hem kon zien, terwijl alle anderen hem raar aankeken.
"Ik ben klaar!" zei Millard enkele uren later. Aneirin draaide zich vliegensvlug om en kreeg meteen een cadeau'tje in zijn gezicht geduwd. "Je hoefde het heus niet in te pakken hoor. Wel lief." hij pakte het pakje aan.
"Ga je het niet opendoen? Kan je makkertje sneller blij maken. Tenzij je je bedenkt...Ze zijn erg gemeen soms. Erg lief zolang ze opgevuld zijn met dons, maar hun ware aard komt pas boven als ze een mens zijn. Pas maar op", waarschuwde hij, terugdenkend aan zijn eigen kindertijd met Pinda, die hij in zijn tienerjaren weggestuurd - verbannen - had. Hij heeft er nooit meer iets van gehoord en daar was hij blij om.
"Toch veel plezier er mee. Ik moet weg, mijn vrouw belde me",
Toen wandelde hij naar buiten en Aneirin bleef achter met het pakje. Hij had er erg naar uit gekeken, maar die waarschuwing had hem wat twijfels gegeven.
"Ga je het niet opendoen? Kan je makkertje sneller blij maken. Tenzij je je bedenkt...Ze zijn erg gemeen soms. Erg lief zolang ze opgevuld zijn met dons, maar hun ware aard komt pas boven als ze een mens zijn. Pas maar op", waarschuwde hij, terugdenkend aan zijn eigen kindertijd met Pinda, die hij in zijn tienerjaren weggestuurd - verbannen - had. Hij heeft er nooit meer iets van gehoord en daar was hij blij om.
"Toch veel plezier er mee. Ik moet weg, mijn vrouw belde me",
Toen wandelde hij naar buiten en Aneirin bleef achter met het pakje. Hij had er erg naar uit gekeken, maar die waarschuwing had hem wat twijfels gegeven.
Hij deed het toch. Aneirin zei tegen Makkertje mee te komen naar het terras, waar hij hem het pakje gaf. De pop keek verbaasd op. Ondanks hij er de hele tijd had bijgestaan begreep hij het blijkbaar niet. Alsof ook zij meestal enkel hun bedenker konden zien, en zo niks wisten van het sociale leven van die bedenker. Het zou in ieder geval veel verklaren.
"Daardoor wordt je een mens", zei Aneirin. Hij hoefde niet meer te zeggen: De pop scheurde het doosje open en haalde daaruit het flesje met een gouden, glanzende vloeistof. De pop dronk het op. Eerst was er niks te zien, maar toen verschenen er allerlei lichtvlekken rond Makkertje, van diepblauw tot lichtroze en vergezeld door bubbels.
"Daardoor wordt je een mens", zei Aneirin. Hij hoefde niet meer te zeggen: De pop scheurde het doosje open en haalde daaruit het flesje met een gouden, glanzende vloeistof. De pop dronk het op. Eerst was er niks te zien, maar toen verschenen er allerlei lichtvlekken rond Makkertje, van diepblauw tot lichtroze en vergezeld door bubbels.
En toen was het er. Een meisje. Makkertje was een meisje. Ze had een bruine huid, knalrood haar in twee belachelijke staartjes, diepbruine ogen en een venijnige blik. Nee, dit was absoluut niet hoe hij zijn Makkertje had ingebeeld. Had die Millard dan toch gelijk? Waren alle denkbeeldige vriendjes gemene, slechte kinderen?
"Hallo, ik ben Mare", zei ze met een emotieloze blik. "Wil je tikkertje spelen?"
Hij had het al duizend keer gehoord, die zin, op een eentonige, trage, bijna angstaanjagende manier. Bij de pop was het ietwat realistisch, maar bij een meisje van vlees en bloed was het simpelweg eng.
"Nee", hij deinsde langzaam achteruit en rende de trap op. Die vreemde Millard kon wel eens gelijk hebben.
"Hallo, ik ben Mare", zei ze met een emotieloze blik. "Wil je tikkertje spelen?"
Hij had het al duizend keer gehoord, die zin, op een eentonige, trage, bijna angstaanjagende manier. Bij de pop was het ietwat realistisch, maar bij een meisje van vlees en bloed was het simpelweg eng.
"Nee", hij deinsde langzaam achteruit en rende de trap op. Die vreemde Millard kon wel eens gelijk hebben.
Hij had Megen en de babysitter bijna omver gelopen, minstens drie keer gestruikeld op de wenteltrap en uiteindelijk in de slaapkamer van zijn ouders terechtgekomen. Maar Mare haalde hem al snel in en kwam als een zombie de kamer binnengestrompeld.
"Wil je tikkertje spelen?" vroeg ze, en zette enkele stappen dichterbij. Ze had geen enkele uitdrukkingen, haar bijna zwarte ogen leken diepe, donkere gaten. De toegang tot de hel.
"Wil je tikkertje spelen?" klonk het weeral. Aneirin schudde zijn hoofd zachtjes, zette nog een stap achteruit en botste daarmee bijna op het bed van zijn ouders.
"Wil je tikkertje spelen?" vroeg ze nog een keer.
Toen gebeurde er iets vreemds.
Mare schoof uit over een stuk loshangend deken en landde met haar gezicht op de grond. "Aw", klonk er een piepstemmetje. Toen begreep Aneirin het. "Oké, oké, nu is het genoeg geweest. Stop daarmee, het is verschrikkelijk eng", het meisje glimlachte. "Het was niet eng. Het was eerder grappig. Hilarisch zelfs! Je had je gezicht moeten zien, je dacht dat ik je ging opeten!"
"Serieus. Na dat verhaal van mijn grootoom was ik echt bang. Je bent een goede actrice, Mare",
"Bedankt", zei ze en stak haar tong uit. Aneirin antwoordde op een even toepasselijke manier.
"Wil je tikkertje spelen?" vroeg ze, en zette enkele stappen dichterbij. Ze had geen enkele uitdrukkingen, haar bijna zwarte ogen leken diepe, donkere gaten. De toegang tot de hel.
"Wil je tikkertje spelen?" klonk het weeral. Aneirin schudde zijn hoofd zachtjes, zette nog een stap achteruit en botste daarmee bijna op het bed van zijn ouders.
"Wil je tikkertje spelen?" vroeg ze nog een keer.
Toen gebeurde er iets vreemds.
Mare schoof uit over een stuk loshangend deken en landde met haar gezicht op de grond. "Aw", klonk er een piepstemmetje. Toen begreep Aneirin het. "Oké, oké, nu is het genoeg geweest. Stop daarmee, het is verschrikkelijk eng", het meisje glimlachte. "Het was niet eng. Het was eerder grappig. Hilarisch zelfs! Je had je gezicht moeten zien, je dacht dat ik je ging opeten!"
"Serieus. Na dat verhaal van mijn grootoom was ik echt bang. Je bent een goede actrice, Mare",
"Bedankt", zei ze en stak haar tong uit. Aneirin antwoordde op een even toepasselijke manier.
Een nieuwe vriendschap was geboren. Mare was helemaal niet zoals Millard beweerde dat denkbeeldige vriendjes waren. Ze was een gewoon, lief meisje dat altijd in staat was om een spelletje te spelen en hield van goeie moppen. Ze was meteen als een zus voor hem, omdat ook de praktische kant geen probleem was.
Ondanks dat Learco en Acropora enorm schrokken na ze terug thuis waren van een avondje op restaurant - er liep plots een roodharig meisje in hun huis rond alsof ze er al jaren leefde en ze groette hen met "Mama en papa" - werd ze met open armen ontvangen. Aneirin had een stapelbed dus daar kon ze slapen, geld voor extra kinderkleding hadden ze sowieso en Acropora was dolgelukkig dat ze eindelijk nog eens nuttige, normale maaltijden kon klaarmaken want ondanks voordien niemand in huis er wat mee was was koken nog steeds haar grootste hobby.
Ondanks dat Learco en Acropora enorm schrokken na ze terug thuis waren van een avondje op restaurant - er liep plots een roodharig meisje in hun huis rond alsof ze er al jaren leefde en ze groette hen met "Mama en papa" - werd ze met open armen ontvangen. Aneirin had een stapelbed dus daar kon ze slapen, geld voor extra kinderkleding hadden ze sowieso en Acropora was dolgelukkig dat ze eindelijk nog eens nuttige, normale maaltijden kon klaarmaken want ondanks voordien niemand in huis er wat mee was was koken nog steeds haar grootste hobby.
Zo ver zo goed. Ze leefden ver weg van de paparazzi op hun eilandje, de school was goed in geheimhouding en er verschenen dus niet meteen een dozijn krantenkoppen met: "Heeft Learco Alfredo een kind geadopteerd?"
Daar zou niet veel later verandering in komen. Het was exact drie jaar geleden dat Josine Alfredo was gestorven en er was een etentje georganiseerd bij Learco's ouders. Meteen werden er natuurlijk de typische vragen gesteld. "Jongen, wie is dat meisje? Is ze een vriendinnetje van Aneirin? Was ik niet duidelijk wanneer ik zei dat het in intieme kring was? Het geeft niet hoor, je oom en tante konden niet komen en eten is er dus genoeg. Maar toch..."
"Ja euhm sorry euhm. Het zit zo, ik heb haar geadopteerd. Ik en Acropora wouden nog een dochter na Aneirin en Megen en eentje adopteren leek ons wel leuk",
Daar zou niet veel later verandering in komen. Het was exact drie jaar geleden dat Josine Alfredo was gestorven en er was een etentje georganiseerd bij Learco's ouders. Meteen werden er natuurlijk de typische vragen gesteld. "Jongen, wie is dat meisje? Is ze een vriendinnetje van Aneirin? Was ik niet duidelijk wanneer ik zei dat het in intieme kring was? Het geeft niet hoor, je oom en tante konden niet komen en eten is er dus genoeg. Maar toch..."
"Ja euhm sorry euhm. Het zit zo, ik heb haar geadopteerd. Ik en Acropora wouden nog een dochter na Aneirin en Megen en eentje adopteren leek ons wel leuk",
"Oh, echt? Had ik nooit van je verwacht. Je zei altijd dat je helemaal geen kinderen wou, en nu heb je er vier. Dubbel zoveel als wij vroeger. Het is inderdaad mooi, een kind adopteren, en ik ben er zeker van dat ze een gezellige thuis heeft!"
Learco knikte. "Natuurlijk, geloof het maar."
De volgende ochtend verscheen die krantenkop dus wél.
Learco knikte. "Natuurlijk, geloof het maar."
De volgende ochtend verscheen die krantenkop dus wél.
De dood bleek nooit ver weg. Wanneer ze 's avonds terugkwamen van het etentje merkte Learco plots iets op juist voor hij in bed kroop: geen vogelgeluid. Het was helemaal stil richting de kooi waar Learco's rode vogeltje Neor inzat, dat hij jaren geleden had gevonden op een eilandje. Het beestje was oud geworden - tien jaar - maar nu was het tijd om te gaan, zo bleek.
Er was echter niet veel tijd om te rouwen. Omstreeks dezelfde tijd werd er een verjaardag gevierd. Dendronephtya's achttiende verjaardag. Ze was erg veel veranderd sinds hij pas terug was uit Dragon Valley, al kwamen haar stemmingswisselingen en opstandige dagen tegen de gehele maatschappij soms nog de kop op steken, maar ze zou altijd dat kleine, paarse monstertje blijven dat plots in de woonkamer van zijn petieterige woonbootje rondkroop en zijn leven op zijn kop zette. Een monstertje waar hij zichzelf veel te goed in herkende.
"Goh, jij bent al achttien...Achttien. Ik voel me echt verschrikkelijk oud. Ik ben al bijna 40", zei hij tegen Dendronephtya na ze de kaarsjes had uitgeblazen. "Maar je bent voor altijd en eeuwig mijn kleine meisje. Voor altijd. En je lijkt echt goed op je moeder. Dat is een groot compliment",
Hij keek naar Dendronephtya, die er heel anders uit zag dan toen ze een klein peutertje was met haar blauwe dreadlocks met gekleurde pareltjes ertussen en knalrode lippenstift. "Jij bent ook een heel erg lieve vader hoor. Maar ik ben nu volwassen, het wordt tijd dat ik op mijn eigen benen sta...Bedankt, papa",
Hij had het jaren geleden nooit durven denken maar die woorden raakten hem écht.
Hij had het jaren geleden nooit durven denken maar die woorden raakten hem écht.
Dendronephtya stond buiten graffiti te spuiten op het zand. Het was een soort van afscheidskunstwerk, dat hopelijk niet al te snel zou worden weggewassen door de regen. Ze kon het intussen al erg goed en ontving niet zelden complimenten. Haar oduers waren stinkend rijk, zij had het nodige talent, ze had haar thuisonderwijs diploma, maar toch wou ze graag nog die extra zekerheid. Ze wou graag naar de universiteit gaan.
Megen was naast haar aan het spelen en haar moeder kwam hem halen voor zijn middagdutje, juist wanneer haar nieuwe kunstwerk klaar was. Het leek het perfecte moment. "Mama, ik moet je iets vertellen", zei ze. Zo zenuwachtig als maar kon wreef ze nog snel wat zand van haar broek.
"Mama!" zei ze nogmaals en wandelde naar haar toe. Toen kwam het eruit. "Ik wil graag naar de universiteit. Gewoon, het schoolgevoel toch wat mee gehad hebben. Ik wil ook gewoon echt graag een diploma, papa heeft het helemaal niet gedaan en jij hebt uiteraard ook niet de gewone schoolloopbaan doorlopen maar ik wil het echt graag doen."
Haar reactie was niet wat ze had verwacht. Ze had verwacht dat haar moeder geschrokken zou zijn, maar ze bekeek haar met een medelijdende, lieve blik. Zo'n blik die ze normaal enkel voor Aneirin en Megen bewaarde. "En daar doe jij zo zenuwachtig over? Meisje, dat is toch normaal? Je vader is eerder een uitzondering, die heeft de kantjes er nogal afgelopen in zijn jonge jaren. Wat wil je dan doen?"
Dendronephtya leek dolblij toen haar moeder dat zei. "Geen idee, universiteitstest", zei ze toen en rende naar binnen, even later achtervolgd door haar moeder met Megen.
Dendronephtya leek dolblij toen haar moeder dat zei. "Geen idee, universiteitstest", zei ze toen en rende naar binnen, even later achtervolgd door haar moeder met Megen.
Ze deed dus de test. Eerst de normale informatie - naam, geboorteplaats (voor het gemak vulde ze Isla Paradiso in, ze had geen zin in dat gesprek met haar moeder), geboortedatum en allemaal die dingen. Toen volgde het interessante stuk: de vragen. Sommige waren belachelijk. (Hoeveel satéstokjes heb je nodig om een huis te bouwen?) maar andere waren erg simpel en ze wist er meteen het antwoord op. Zo wist ze éxact welke pianotoetsen je moest indrukken om de eerste twee seconden van een liedje te spelen, of welk metaal van een bepaalde groep het hardst is.
Uiteindelijk had ze onder andere een award in wetenschappen en geneeskunde, een onderscheidende award in technologie, lichamelijke opvoeding en kunstwetenschappen en voor zaken en communicatie waren haar punten ook niet mis.
Uiteindelijk had ze onder andere een award in wetenschappen en geneeskunde, een onderscheidende award in technologie, lichamelijke opvoeding en kunstwetenschappen en voor zaken en communicatie waren haar punten ook niet mis.
Ondertussen had het nieuws zich al verspreidt door het huis. Acropora vertelde het meteen aan Learco. "Dendronephtya wilt naar de universiteit, ze is nu zo'n test aan het doen die we hebben gekregen via de post. Toen ze plots zei dat ze me 'iets moest vertellen' kreeg ik bijna een hartaanval. Alsof ze ging zeggen dat ze een dodelijke ziekte heeft...Heb jij haar ooit soms wijsgemaakt dat universiteiten slecht zijn?"
"Ik? Nee..."
"Toch heb je het zelf niet gedaan",
"Nog meer school? Daar stond indertijd mijn hoofd niet naar", onderbrak hij meteen.
"Ik ben toch trots op onze dochter",
"Jouw dochter",
"Je kan het niet verdragen dat ze groot wordt hè? Dat ze ons gaat verlaten? Wees gerust lieverd, we hebben er nog drie, en voor hen zal het nog minstens zo'n zeven jaar duren. Ik ga eens kijken hoever ze staat met de test, als het goed is is ze vandaag nog ingeschreven."
Toen stond Acropora recht en liep weg, overduidelijk kwaad. Ze had gelijk.
"Ik? Nee..."
"Toch heb je het zelf niet gedaan",
"Nog meer school? Daar stond indertijd mijn hoofd niet naar", onderbrak hij meteen.
"Ik ben toch trots op onze dochter",
"Jouw dochter",
"Je kan het niet verdragen dat ze groot wordt hè? Dat ze ons gaat verlaten? Wees gerust lieverd, we hebben er nog drie, en voor hen zal het nog minstens zo'n zeven jaar duren. Ik ga eens kijken hoever ze staat met de test, als het goed is is ze vandaag nog ingeschreven."
Toen stond Acropora recht en liep weg, overduidelijk kwaad. Ze had gelijk.
Dendronephtya was dus al klaar en meteen vluchtte ze dolenthousiast naar de computer waar ze naar de site van de universiteit ging. Daar vulde ze diezelfde informatie in als op de test. "Welke studie ga je doen?" vroeg Acropora haar. "Geen idee. Ik twijfel tussen technologie en kunstwetenschappen",
"Kunstwetenschappen, daar ben je goed in", zei ze en Dendronephtya klikte dat aan, voor twee trimesters.
Ze was ingeschreven en zou de volgende ochtend opgehaald worden.
Die dag vulde ze met van alles en nog wat. Zo maakte ze een mooi graffitischilderij in de kringloopwinkel, een alternatief van een tapijt en op aanvraag. Spijtig genoeg zou het beter wat gedraaid worden, maar dat neemt niet weg dat het mooi was.
"Kunstwetenschappen, daar ben je goed in", zei ze en Dendronephtya klikte dat aan, voor twee trimesters.
Ze was ingeschreven en zou de volgende ochtend opgehaald worden.
Die dag vulde ze met van alles en nog wat. Zo maakte ze een mooi graffitischilderij in de kringloopwinkel, een alternatief van een tapijt en op aanvraag. Spijtig genoeg zou het beter wat gedraaid worden, maar dat neemt niet weg dat het mooi was.
Ze kocht haar boeken, sliep een nacht stevig door en toen was het tijd om te vertrekken.