Deel 16: Aoife's end
Aoife volgde de vaste routine van haar leven waar ze tegenwoordig mee leefde. Na een slapeloze nacht gevuld met gewoel werd ze vroeg wakker, at met grote tegenzin ene kommetje cornflakes of een potje yoghurt en trok zich toen - onaangekleed en ongewassen - terug achter haar keyboard. Samen tijdens het bespelen van eender ander instrument het enige moment wanneer ze zich nog goed voelde. Wanneer ze haar vingers over het klavier voelde glijden en mee neuriede met de muziek leken alle gedachten plots verdwenen. Slechte gedachten. Dan had ze geen angst meer, geen onzekerheid meer. Het groeiende gevoel dat in haar binnenste heerste was verdwenen. Het waren gewoon Aoife en haar muziek die een onbreekbaar verbond hadden.
Met Millard daarentegen ging het tegenwoordig opvallend goed. Hij was gepromoveerd dat ambulancemedewerker en daarnaast moest hij af en toe op de meest willekeurige plekken - kerkhoven - vaccinaties toedienen aan de meest gevoelige en kleinzerige mensen. "Kalm, meneer!" zei hij tegen een patiënt en vertelde nadien een mop om de man, de in shock was, op te vrolijken. Hij bleek er niet om te kunnen lachen.
Daarnaast was er Astryd die hem eindelijk accepteerde als de vader van haar kinderen. Kinderen die intussen al naar de basisschool gingen en elk hun karakter begonnen te ontwikkelen. Ella, Christine en Michael.
Officieel woonde hij nog steeds bij Aoife en Gabriel, maar hij was daar zelden nog te vinden. Astryd was tegenwoordig zijn vaste adres en daar wachtte hij tot de drieling van school kwam om zich op het vaderschap te storten. Astryd had een groot huis, samen slapen deden ze dus helemaal niet.
Daarnaast was er Astryd die hem eindelijk accepteerde als de vader van haar kinderen. Kinderen die intussen al naar de basisschool gingen en elk hun karakter begonnen te ontwikkelen. Ella, Christine en Michael.
Officieel woonde hij nog steeds bij Aoife en Gabriel, maar hij was daar zelden nog te vinden. Astryd was tegenwoordig zijn vaste adres en daar wachtte hij tot de drieling van school kwam om zich op het vaderschap te storten. Astryd had een groot huis, samen slapen deden ze dus helemaal niet.
Millard wou het wel, maar Astryd dacht daar anders over. Dat ze al meer dan eens duidelijk gemaakt.
Hij was stiekem nog steeds verliefd op haar. Onbewust een verplichting om het wat duidelijker voor de drieling te maken of niet, het was nu eenmaal zo en omdat het tegenwoordiger pakken beter tussen hen ging durfde hij enkele jaren geleden de kans te wagen en kuste haar, toen de de kinderen al in bed lagen.
Hij was stiekem nog steeds verliefd op haar. Onbewust een verplichting om het wat duidelijker voor de drieling te maken of niet, het was nu eenmaal zo en omdat het tegenwoordiger pakken beter tussen hen ging durfde hij enkele jaren geleden de kans te wagen en kuste haar, toen de de kinderen al in bed lagen.
De Scandinavische schone duwde de vader van haar kinderen echter meteen van haar af en Millard keek haar ontgoocheld aan. "Ma...Maar..."
"Sorry, te veel gebeurd", zei ze. "Ik vertrouw je gewoon niet helemaal",
"Hoezo?" vroeg hij terug. Wat had hij nu weer misdaan? "Ik heb je toch alles bekend, al lang?"
"En ik geloof je niet", loog ze.
"Het is gewoon beter zo. De kinderen zullen er ook niks van snappen als wij plots terug samen zijn."
"Is het dan wel duidelijk als ze straks op school zitten en zien hoe hun mama's en papa's allemaal doodnormale gelukkige koppels zijn die braaf bij elkaar in bed slapen?"
"Hou erover op!"
Millard zuchtte, zei snel iets over een geluid dat hij hoorde in de slaapkamer waar de kinderen waren en wandelde naar boven.
Nadien was hij er inderdaad over opgehouden.
"Sorry, te veel gebeurd", zei ze. "Ik vertrouw je gewoon niet helemaal",
"Hoezo?" vroeg hij terug. Wat had hij nu weer misdaan? "Ik heb je toch alles bekend, al lang?"
"En ik geloof je niet", loog ze.
"Het is gewoon beter zo. De kinderen zullen er ook niks van snappen als wij plots terug samen zijn."
"Is het dan wel duidelijk als ze straks op school zitten en zien hoe hun mama's en papa's allemaal doodnormale gelukkige koppels zijn die braaf bij elkaar in bed slapen?"
"Hou erover op!"
Millard zuchtte, zei snel iets over een geluid dat hij hoorde in de slaapkamer waar de kinderen waren en wandelde naar boven.
Nadien was hij er inderdaad over opgehouden.
Niet lang na de verjaardag van Millard's kinderen moesten die van Aoife - die over het algemeen door Gabriel opgevoed waren - er ook aan geloven: het luilekkerleven van een papa die alles voor je doet en je alles geeft wat je hartje begeerd was voorbij en ook zij zouden binnenkort naar school moeten gaan.
"Je speelde vals!" schreeuwde Louise tegen haar broer. "Je wachtte even zodat je al kon zien wat ik zou doen!"
Learco begon te grijnzen, gooide haar een mysterieuze blik toe die ze niet helemaal kon peilen en zei toen: "Je kan gewoon niet tegen je verlies, Lou, ik ga tv kijken", en voegde dan meteen de daad bij het woord.
"Je speelde vals!" schreeuwde Louise tegen haar broer. "Je wachtte even zodat je al kon zien wat ik zou doen!"
Learco begon te grijnzen, gooide haar een mysterieuze blik toe die ze niet helemaal kon peilen en zei toen: "Je kan gewoon niet tegen je verlies, Lou, ik ga tv kijken", en voegde dan meteen de daad bij het woord.
"Je bent gewoon lui en asociaal, en kom naar buiten, het is mooi weer", snauwde zijn zusje hem nog even later toe maar Learco wuifde dat meteen weg met "Je bent mijn moeder niet", en zapte verder tot hij the lion king tegenkwam, die naar zeggen op dat moment op tv was.
"Stomkop",
"Zaag",
"Ik ga schilderen",
"Doe dat!"
"Stomkop",
"Zaag",
"Ik ga schilderen",
"Doe dat!"
Dat deed ze inderdaad en even later stond ze voor de schildersezel op het balkon, waar ze mooi uit kon kijken over de zee die ze als de ultieme inspiratie beschouwde: de buitenlucht, het landschap en verf. Meer had de kleine Louise niet nodig.
En ze mocht dan verre van haar broer's moeder zijn, Aoife was het tegenwoordig evenmin.
En ze mocht dan verre van haar broer's moeder zijn, Aoife was het tegenwoordig evenmin.
Die had het veel te druk met in gedachten verzonken zijn om nog maar enige aandacht aan haar kinderen te schenken, hen nog maar aan te kijken. Ze keek naar de datum: het was exact zeven jaar geleden dat Gabriel haar uitgeput vond in die tombe. Ze kon zich de euforie en de vreugde van dat moment nog zo goed herinneren, maar toch leek het allemaal zo ver en vreemd. Vreugde was voor haar een oude vriend die ze erg goed heeft gekend en met wie ze haar diepste geheimen uitwisselde, nu had ze hem al in tijden niet meer gezien en ze vroeg zich af of ze hem nog zou herkennen als ze hem nog eens tegenkwam.
Maar niemand wist hoe en wat. Zelfs Gabriel, die zijn vriendin nauwlettend in het oog hield, kon niet precies zeggen wat er met haar was. Als hij er naar vroeg, loog ze zonder twijfel. "Aoife, hoe gaat het?" vroeg hij op die dag, zeven jaar na hun hereniging, nog maar eens. "Goed", mompelde ze snel en wou toen naar buiten gaan. Naar haar piano.
"Hou op", schreeuwde Gabriel. Even had ze getwijfeld om hem om de hals te vliegen en hem alles te bekennen, maar ze kon niks bekennen. Ze wist niet wat er met haar was en ze wist tegelijk ook niet wat er was en ze wist helemaal niks en ze gewoon dood, om simpelweg van de pijn en de angst die haar hele lichaam overheerste verlost te zijn.
Maar niemand wist hoe en wat. Zelfs Gabriel, die zijn vriendin nauwlettend in het oog hield, kon niet precies zeggen wat er met haar was. Als hij er naar vroeg, loog ze zonder twijfel. "Aoife, hoe gaat het?" vroeg hij op die dag, zeven jaar na hun hereniging, nog maar eens. "Goed", mompelde ze snel en wou toen naar buiten gaan. Naar haar piano.
"Hou op", schreeuwde Gabriel. Even had ze getwijfeld om hem om de hals te vliegen en hem alles te bekennen, maar ze kon niks bekennen. Ze wist niet wat er met haar was en ze wist tegelijk ook niet wat er was en ze wist helemaal niks en ze gewoon dood, om simpelweg van de pijn en de angst die haar hele lichaam overheerste verlost te zijn.
"Als je het zelf niet weet ga dan naar de dokter want ik ben het beu je zo te zien. Al jaren loop je erbij als een zombie, een zombie die alsmaar verrot tot er enkel nog een skelet overschiet",
De waarheid was hard, het was waar, maar ze wist niet wat ze moest doen.
Toen gebeurde het. In een vlaag zag ze het terug voor zich, de tombe. Ze was juist met Gabriel's hulp ontsnapt uit die benauwde kamer waar ze dagenlang had vast gezeten.
"Aoife, een mummie, achter je!"
Alles leek terug zo helder, alsof ze terug was gereisd naar het verleden en het tafereel zich voor haar afspeelde. Er was inderdaad een mummie geweest, en Gabriel waarschuwde haar talloze keren voor het eeuwenoude wezen: maar ze luisterde niet. Ze stond daar aan de grond vastgenageld, haar benen zwaar en slap en haar gedachten leeg. Ze kon geen stap verzetten en zo gebeurde het, ze werd vervloekt en ze was het helemaal vergeten, tot nu.
"Maar Gabriel het heeft geen zin!" ze omhelsden elkaar, Gabriel keek haar aan met de bezorgde ogen van de liefste man die ze ooit heeft gekend en zij begon te lachen. Het was best wel komisch, het was zo stom dat het grappig was."Ik ga dood!" verkondigde ze met een enorme hoeveelheid ongepast enthousiasme. Ze had er geen spijt van en eerlijk gezegd verlangde ze niks liever, dood zijn. Gewoon weg. Ze dacht niet aan Gabriel en haar kinderen die ze achterliet, die waren al lang opgeslokt door de duisternis van een stomme vervloeking die haar dit bezorgde. Het had helemaal geen zin meer.
"Dat mag niet", hoorde ze Gabriel fluisteren. "Het is te laat..."
De waarheid was hard, het was waar, maar ze wist niet wat ze moest doen.
Toen gebeurde het. In een vlaag zag ze het terug voor zich, de tombe. Ze was juist met Gabriel's hulp ontsnapt uit die benauwde kamer waar ze dagenlang had vast gezeten.
"Aoife, een mummie, achter je!"
Alles leek terug zo helder, alsof ze terug was gereisd naar het verleden en het tafereel zich voor haar afspeelde. Er was inderdaad een mummie geweest, en Gabriel waarschuwde haar talloze keren voor het eeuwenoude wezen: maar ze luisterde niet. Ze stond daar aan de grond vastgenageld, haar benen zwaar en slap en haar gedachten leeg. Ze kon geen stap verzetten en zo gebeurde het, ze werd vervloekt en ze was het helemaal vergeten, tot nu.
"Maar Gabriel het heeft geen zin!" ze omhelsden elkaar, Gabriel keek haar aan met de bezorgde ogen van de liefste man die ze ooit heeft gekend en zij begon te lachen. Het was best wel komisch, het was zo stom dat het grappig was."Ik ga dood!" verkondigde ze met een enorme hoeveelheid ongepast enthousiasme. Ze had er geen spijt van en eerlijk gezegd verlangde ze niks liever, dood zijn. Gewoon weg. Ze dacht niet aan Gabriel en haar kinderen die ze achterliet, die waren al lang opgeslokt door de duisternis van een stomme vervloeking die haar dit bezorgde. Het had helemaal geen zin meer.
"Dat mag niet", hoorde ze Gabriel fluisteren. "Het is te laat..."
"Nee het mag niet! Het mag niet gebeuren!" Gabriel draaide helemaal door, en met reden. Hij had het nooit durven hopen maar hoopte het nu toch. Hij hoopte dat ze 'slechts' depressief was, dat er echt wel iets kon aan gedaan worden: maar dood, om wat voor reden dan ook, dat niet. Dat mag niet en ging niet gebeuren. Dat ging hij niet laten gebeuren.
"Hoe...?" vroeg hij haar uiteindelijk ongelovig. "Hoe?"
"Ik ben precies zeven jaar geleden vervloekt door een mummie in die tombe waar jij me vond" antwoordde ze droog.
"Maar ik heb je gewaarschuwd!"
"En ik luisterde niet", zei ze terug, met die zoveelste vreemde glimlach om haar mond. "Hou op ik zie het grappige er niet van in! Je gaat dood is dan ieder gevoel verdwenen! Ik wil niet dat je dood gaat, niemand wilt dat! Learco niet, Louise niet, je broer en zus niet, je ouders niet, alsjeblieft blijf leven!"
"Wat hebben zij aan een zombie?"
"Nee!"
Gabriel wist het helemaal niet meer. Hij kon simpelweg niet geloven dat Aoife, de vrolijke, avontuurlijke, lieve Aoife zo'n hekel aan haar leven kon hebben door een stomme vervloeking die haar nu met de dood bedreigde. Maar ze ging er over door, net zoals ze door ging met haar onverschilligheid. Alle gevoelens leken verdwenen, behalve het gevoel dat ervoor zorgde dat ze dit nota bene grappig vond. Grappig, hij vond er niks grappig aan.
"Hoe...?" vroeg hij haar uiteindelijk ongelovig. "Hoe?"
"Ik ben precies zeven jaar geleden vervloekt door een mummie in die tombe waar jij me vond" antwoordde ze droog.
"Maar ik heb je gewaarschuwd!"
"En ik luisterde niet", zei ze terug, met die zoveelste vreemde glimlach om haar mond. "Hou op ik zie het grappige er niet van in! Je gaat dood is dan ieder gevoel verdwenen! Ik wil niet dat je dood gaat, niemand wilt dat! Learco niet, Louise niet, je broer en zus niet, je ouders niet, alsjeblieft blijf leven!"
"Wat hebben zij aan een zombie?"
"Nee!"
Gabriel wist het helemaal niet meer. Hij kon simpelweg niet geloven dat Aoife, de vrolijke, avontuurlijke, lieve Aoife zo'n hekel aan haar leven kon hebben door een stomme vervloeking die haar nu met de dood bedreigde. Maar ze ging er over door, net zoals ze door ging met haar onverschilligheid. Alle gevoelens leken verdwenen, behalve het gevoel dat ervoor zorgde dat ze dit nota bene grappig vond. Grappig, hij vond er niks grappig aan.
Plotseling veranderde Aoife's stemming en gooide ze haar armen terug om Gabriel heen. Ze bleek de ernst van de situatie nu pas te begrijpen en barstte in huilen uit. "Sorry!" snikte ze. "Sorry dat ik zo koppig en stom ben en wees de beste vader die Louise en Learco kunnen wensen en ik hou van je en ik ga echt dood en je hebt gelijk en sorry!"
"Je kan hier niks aan doen, ik die mummie gewoon moeten neerslaan",
Ze lachte, echt lachen omdat ze iets grappig of leuk vond, wat ze al jaren niet had gedaan.
"Ik ga alles doen om je bij me te houden, of om je tenminste je leven terug te geven, ik beloof het", voegde hij toe.
Het was een bevreemdend moment, dat zoveel voelde als een afscheid maar ze hoopten dat het nog niet zover was. Aoife wist niet en Gabriel wist al helemaal niet wanneer precies ze het tijdelijke voor het eeuwige zal ruilen, en hoopten dat het nog een tijd ging duren. Dat ze minstens nog de tijd zullen hebben om de kinderen alles uit te leggen. "Mama is ernstig ziek, maar de dokters doen er alles aan om haar te helpen", zouden ze dan zeggen, een leugen. De beste dokters zouden waarschijnlijk zelfs helemaal niet weten wat met Aoife aan te vangen.
"Je kan hier niks aan doen, ik die mummie gewoon moeten neerslaan",
Ze lachte, echt lachen omdat ze iets grappig of leuk vond, wat ze al jaren niet had gedaan.
"Ik ga alles doen om je bij me te houden, of om je tenminste je leven terug te geven, ik beloof het", voegde hij toe.
Het was een bevreemdend moment, dat zoveel voelde als een afscheid maar ze hoopten dat het nog niet zover was. Aoife wist niet en Gabriel wist al helemaal niet wanneer precies ze het tijdelijke voor het eeuwige zal ruilen, en hoopten dat het nog een tijd ging duren. Dat ze minstens nog de tijd zullen hebben om de kinderen alles uit te leggen. "Mama is ernstig ziek, maar de dokters doen er alles aan om haar te helpen", zouden ze dan zeggen, een leugen. De beste dokters zouden waarschijnlijk zelfs helemaal niet weten wat met Aoife aan te vangen.
"Beloof je het?" vroeg ze. Hij knikte.
Ze hield hem stevig vast met alle kracht die ze in haar armen had. Ze wou hem niet loslaten, niet nu, maar toch zou het moeten.
Het lot won de strijd. Plots werd ze van Gabriel losgerukt en begon ze te duizelen. Haar ogen begonnen te draaien en rond haar verscheen er een waas van zand en een benauwde, warme, bijna hete lucht. Het werkte als verstikkend en meer dan ooit tevoren voelde ze zich zwak en moe. Dit was een kracht waar ze geen enkele weerstand tegen kon bieden.
Ze hield hem stevig vast met alle kracht die ze in haar armen had. Ze wou hem niet loslaten, niet nu, maar toch zou het moeten.
Het lot won de strijd. Plots werd ze van Gabriel losgerukt en begon ze te duizelen. Haar ogen begonnen te draaien en rond haar verscheen er een waas van zand en een benauwde, warme, bijna hete lucht. Het werkte als verstikkend en meer dan ooit tevoren voelde ze zich zwak en moe. Dit was een kracht waar ze geen enkele weerstand tegen kon bieden.
Millard kwam de kamer binnen gezweefd en zag meteen hoe zijn oudere zus door zand leek opgeslokt te worden. Hij snapte er niks van en kon zich niet inhouden de enorm belachelijke vraag "Wat is er?" te stellen.
"Aoife gaat dood", snikte Gabriel. Zijn hele gezicht leek nat van de tranen en hij probeerde wanhopig het lichaam van Aoife vast te pakken, maar het had overduidelijk geen zin: het was enkel haar beeld dat nog zag, Aoife zelf leek vergaan in de lucht.
Millard staarde het gebeuren ongelovig aan. Hij wist nog dat ongeveer een uur daarvoor Aoife hem belde en hem beval te komen. Hij had niet willen komen, gewoon om Gabriel die hem nog steeds verafschuwde niet tegen het lijf te moeten lopen maar Aoife had zo wanhopig en bang geklonken dat hij zo snel als hij kon was gekomen. De patiënten en een spoedgeval lieten hem echter niet meteen gaan.
Nu stond hij hier en hoopte dat dit een misselijkmakende grap was.
De waarheid was anders. Aoife was weg uit de gang en lag buiten, als geest.
"Aoife gaat dood", snikte Gabriel. Zijn hele gezicht leek nat van de tranen en hij probeerde wanhopig het lichaam van Aoife vast te pakken, maar het had overduidelijk geen zin: het was enkel haar beeld dat nog zag, Aoife zelf leek vergaan in de lucht.
Millard staarde het gebeuren ongelovig aan. Hij wist nog dat ongeveer een uur daarvoor Aoife hem belde en hem beval te komen. Hij had niet willen komen, gewoon om Gabriel die hem nog steeds verafschuwde niet tegen het lijf te moeten lopen maar Aoife had zo wanhopig en bang geklonken dat hij zo snel als hij kon was gekomen. De patiënten en een spoedgeval lieten hem echter niet meteen gaan.
Nu stond hij hier en hoopte dat dit een misselijkmakende grap was.
De waarheid was anders. Aoife was weg uit de gang en lag buiten, als geest.
"Vergeef me", fluisterde ze met de holle, demonische stem die ze nu had.
Ze zou niks meer aan de kinderen kunnen vertellen. Niet tot dat Gabriel zijn belofte was nagekomen.
Ze zou niks meer aan de kinderen kunnen vertellen. Niet tot dat Gabriel zijn belofte was nagekomen.